นายจอมเกรียน กับคุณประธานนักเรียนจอมพร่าม

ลำดับตอนที่ #2 : แค้นนี้ต้องชำระ

1

แค้นนี้ต้องชำระ

      วันนี้อากาศดีผมตื่นแต่เช้าในอุดมคติ ไม่ต้องงงผมก็แค่ฝันว่าตื่นแต่เช้า ความจริงนะเหรอวิ่งตามรถเมล์ จะไม่ไห้ตื่นสายได้ไงก็มัวแต่คิดแผนการที่จะแก้แค้นยัยประธานนักเรียนจอมพร่ามนั้นจนแทบไม่ได้หลับได้นอน ซึ่งแผนผมต้องใช้การได้ก็อุตส่าลงทุนถึงขนาดนี้ ผมก็นึกแผนการไปเรื่อย สายตาก็ชนกับยัยประธานจอมพร่ามที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากผม ผมก็ไม่รอช้าอยู่แล้วที่จะเดินแผนการของผมเลย “สวัสดีครับคุณประธานจอมพร่าม” เธอหันหน้ามาแทบจะทันที แล้วทำหน้างง
“ขอโทษ ฉันไม่ได้ชื่อประธานจอมพร่าม” เธอเถียงผมอะ
“เอ้าเมื่อวานก็เห็นเธอพร่าม ก็นึกว่าชื่อประธานจอมพร่าม” เธอทำหน้ากวนประสาทใส่ผมอะ
“ฉันชื่อผัดไท เรียกให้ถูกด้วย” ผมจำได้อยู่แล้วทำกับผมไว้แสบนักนะ

 ผัดไท

      ฉันนะเหรอจำเค้าได้อยู่แล้ว ก็เมื่อวานคนที่เทน้ำใส่เค้ามันก็จะใครละ ถ้าไม่ใช่ฉัน ก็มันหมั่นไส้หนิคนอื่นร่วมกิจกรรม แต่ตานี่กับเพื่อน หนีมานอนหลังตึกบริหารซะงั้น “แล้วนายละ นายจอมเกรียน นายได้ลายเซ็นครบแล้ว??” ฉันก็ถามไปงั้นแหละ
“นี่! เธอว่าใครเกรียนกันหะ อย่างผมเค้าเรียกว่า เซียน เข้าใจให้ถูกด้วย อ้อผมชื่อ ฟ้า ”
 “ใครเค้าอยากรู้กัน” แล้วดูนายฟ้าตอบกลับมา “ก็นึกว่าสนใจเห็นสาดน้ำใส่ เห็นอะไรมั่งละ” อีตานี่หาว่าฉันสนใจเค้างั้นเหรอไม่มีทางหรอก “หุ่นก็งั้นๆใครอยากเห็นกัน ฮึ่ย!” ใครเขาอยากมองกันเล่า
“เธอบอกว่าใครอยากเห็นแต่เธอก็สามารถอธิบายได้นี่ว่าเป็นไง รึไม่จริง?” เสียงของเราดังขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้คนทั้งรถเมล์หันมามองพวกเราอย่างสนอกสนใจ บางคนนี่ทำหน้าอย่างกับเราไปทำอาชยากรรมใครอย่างนั้นแหละ ก็ได้ฉันเข้าใจก็ได้ว่าเรื่องที่คุยใครได้ยินก็คิด
“ถึงแล้ว” นายฟ้าพูดเพื่อให้ฉันหยุดคิด
“รู้แล้วย่ะ” ฉันพูดไปเพราะกลัวจะเสียฟอร์ม ลงจากรถเมล์เสร็จนายฟ้าก็มือไวฉวยเอากระเป๋าที่ฉันถืออยู่ไปถือเองซะงั้น
“เฮ้ย! อะไรของนายเนี่ย เอากระเป๋าฉันคืนมานะ” คนมองกันทั้งโรงเรียนแล้วนะ แต่ใครสนกันละ
“ถ้าเธออยากได้คืนก็เอาลายเซ็นมาแรก ตามนี้นะ ผมอยู่ห้อง B” ให้ตายเหอะ อีตาบ้า นายจะเกรียนไปถึงไหนกันเนี่ย
“เฮ้อ” ก็ได้แต่บ่นทำไรไม่ได้อยู่ดีเดี๋ยวตอนเข้าแถวค่อยว่ากัน

ฟ้า

      เป็นไงละแผนของผม โทษฐานที่ทำให้ผมไม่ได้นอนอย่างเต็มที่ระหว่างจัดกิจกรรม
อ้อด~ อ้อด~
ได้เวลาเข้าแถวพอดีเลย นี่ผมต้องมานั่งฟังยัยประธานจอมพร่ามอีกแล้วใช่มั้ย “ฟ้ามึงได้ลายเซ็นกิจกรรมยัง” ผมก็แค่ยิ้มให้มันอย่างภาคภูมิใจแล้วตอบว่า
“ยัง” ไอ้เวมันทำหน้าเอือมผม
“กูได้ละ” มันทำหน้าภูมิใจกว่าผม
“เดี๋ยวมึงก็รู้” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะยืนเข้าแถว ยัยประธานก็พร่ามไปเรื่อย แต่อยู่ๆไอ้เวก็ถามผม
“ฟ้ามึงไปมีเรื่องกับประธานนักเรียน รึป่าวทำไมจ้องแต่หน้ามึง” ผมจะตอบอะไรได้นอกจาก
“ไม่นะ กูก็แค่ชำระแค้น” ก็มันจริงนี่ผมทำแค่นี้
“มึงไปทำอะไรเค้า” ผมควรบอกมันหมดดีมั้ย
“ก็แค่ทำบางอย่างเพื่อแรกกับรายเซ็น” แล้วมันก็หันไปสนใจเกมของมันต่อ ทำไมผมต้องหันไปสนใจยัยนั่นด้วย แล้วทำไมผมต้องอยากมองหน้ายัยนั่นด้วย ทำไม?

ก่อนเข้าห้องเรียนเป็นเวลาที่ผมรอคอย คือการที่ยัยประธานจอมพร่ามเอาลายเซ็นมาแลกกับกระเป๋า เฮ้อยัยนั่นจะเล่นพิเลนอะไรมั้ยน้า แล้วทำไมยัยนั่นจะต้องทำหน้าปราบปลื้มนักนะกับอีแค่ลายเซ็น
"อะ เอาไปลายเซ็น " ผมก็รับมาส่งๆ แล้วส่งกระเป๋าให้เธอคืน "ขอบคุณ"