ห้องแห่งความตายในโรงเรียนอาถรรพ์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

 

    "ที่นี้มันที่ไหนกันเนี่ย!!!"


    "แล้วฉันจะไปรู้ไหมล่ะ โลตัส เธอเป็นคนบอกพวกเราเองนี่น่ะ ว่าให้มาทางนี้ สุดท้ายเธอก็พาหลง!"


    "เออ! สรุปฉันผิด แล้วเธอก็ผิดเหมือนกันไม่ใช่เหรอที่ไม่ยอมห้ามไว้ คริสตัล"


    "ธะ...เธอหาว่าฉันผิดเหรอ!!!"


   "อย่าทะเลาะกันเลยน่ะ ตอนนี้เราต้องรีบหาทางออกก่อน"


    ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ชม.ก่อน


    อ๊อดดด!!!


    เสียงออดเข้าเรียนได้ดังขึ้น ฉันและเพื่อนๆอีก5คนจึงรีบเข้าเรียนก่อนที่จะเข้าเรียนสายและถูกครูลงโทษ


    "นี่!พวกเรา ฉันได้ยินมาว่าโรงเรียนเรามีห้องแห่งความลับเหมือนเรื่องแฮรี่ พอตเตอร์ด้วยล่ะ"โลตัส หรือก็คือฉันเอง บอกกับเพื่อนๆเกี่ยวกับเรื่องที่รู้มาจากรุ่นพี่ที่รู้จัก


    "อ๋อ เรื่องนั้นฉันก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่เห็นเขาเรียกกันว่าห้องแห่งความตายกันน่ะ ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นเรื่องหลอกเด็กมากกว่า เอ๊ะ! หรือว่าเธอจะเชื่อ"คริสตัล เพื่อนสนิทของฉัน เธอเป็นคนที่สวยที่สุดในกลุ่มเพื่อนของฉันและมีฟอรัสเป็นแฟนของเธอ


    "ปะ...เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ใช่เด็กนี่น่ะ -///-" 


    "แต่สำหรับฉันเธอเป็นเด็กน่ะ ที่รัก~❤" เควิน แฟนของฉันเอง เขาหล่อมากๆๆๆ[เข้าข้างแฟนอยู่แล้ว^ 3^] และข้างหลังเขาก็มี ออสก้า พ่วงมาด้วย


    "ฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อย แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าที่รักสิ อายเขา >///<" ด้วยท่าทางที่เขินอายของฉัน ทำให้ทุกคนหัวเราะกันใหญ่ หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าเรียน


    อ๊อดดด!!!


    "เย้!พักกลางวันแล้ว^0^"หลังจากเสียงออดพักเที่ยง ฉันที่ลั้ลลาฮาเฮใจกว่าใครก็ตะโกนซะดังไปถึงดาวพลูโต[เวอร์-0-] แล้วรีบแป่นแล้นไปหาเควินที่นั่งอยู่หลังห้อง เพื่อชวนไปกินข้าวด้วยกัน และฉันก็วางแผนว่าจะไปตามหาห้องลับด้วย เพาะงี้แหละ ฉันก็เลยติดสปี๊ดรีบวิ่งไปหาทุกคนด้วยความเร็วยิ่งกว่าแชมป์โอลิมปิก แล้วพาไปยังห้องอาหาร


    ปึง!


    "พวกเรา!เก็บข้าวใส่เป้เก็บน้ำใส่กระเป๋าแล้วไปลุยกัน*0*"ฉันทุบโต๊ะเพื่อเรียกความสนใจจากทุกคน แล้วบอก


    "ลุยอะไรเหรอ"คริสตัลถามด้วยความสงสัย และเพราะสงสัยถึงได้ถาม


    "ตะลุยหาห้องแห่งความตายบ้าบออะไรนั้นไงล่ะ"


    "เฮ้ย!ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก เธอไปคนเดียวล่ะกัน เนอะพวกเรา"คริสตัลปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย และหันไปหาพวก ผลที่ได้ก็คือ...


    "น่าสนใจดีนี่ ฉันร่วมด้วย"เควิน


    "อืม ฉันเอาด้วยดีกว่า"ฟอรัส


    "ฉันก็เอาด้วย"ออสก้า


    ผลที่ได้ก็คือ...ไม่มีใครเข้าข้างคริสตัลสักคน!!!


    เพราะอย่างนั้นทำให้คริสตัลตัดสินใจไปด้วย และตอนนี้พวกเราก็ยืนอยู่หน้าห้องสมุด


    "พวกเรามาทำอะไรกันที่ห้องสมุดเหรอ"เควินถามฉัน


    "หึหึ ที่นี้คือที่ที่มีคนให้ปากคำมากที่สุดว่าเคยเห็น ฉันเลยพาทุกคนมาที่นี้้ยังไงล่ะ แยกย้ายกันไปหาในห้องสมุดน่ะ ถ้าเจอแล้วตะโกนบอกเลย"


    "โอเค"


    หลังจากนั้นทุกคนก็แยกกัน ฉันเดินไปหาตรงแถวพวกชั้นหนังสือเก่า เพราะคิดว่ามันต้องมีแน่ๆ และผลก็ออกมาตามที่หวังไว้ เพราะฉันเจอแล้ว และก่อนที่ฉันจะตะโกนบอกทุกคน คริสตัลก็ตะโกนขึ้นมาก่อน


    "ทุกคนฉันเจอแล้ว!!!"ตามมาด้วยออสก้า


    "ฉันก็เจอ!!!" และก็ตามมาด้วยเควิน


    "ฉันด้วย!!!" สุดท้ายก็ฟอรัส


    "ฉันก็เหมือนกัน!!!" 


    มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน มีประตูอยู่4บานงั้นเหรอ ด้วยเหตุนี้ฉันก็เลยเรียกทุกคนมายังประตูที่ฉันอยู่


    "แล้วประตูไหนคือประตูที่แท้จริงล่ะ"คริสตัลรีบเปิดประเด็นถาม


    "ฉันว่าน่าจะเป็นประตูของฉันน่ะ เพราะตามที่ทุกคนเล่ามา ประตูมันจะเก่ามาก ซึ่งก็มีอยู่ประตูเดียวก็คือประตูนี้"


    "ฉันเลือกเหมือนเธอล่ะกัน ฉันเคารพสิทธิ์ในการตัดสินใจของเธออยู่แล้ว"เควินบอกและหันมายิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบกลับไป แล้วหันไปบอกทุกคน


    "เพราะฉะนั้น เข้าประตูนี้เถอะ ฉันรู้สึกว่าบางอย่างมันชวนให้ฉันอยากเข้าไป" ทุกคนหันมาจ้องหน้ากัน แล้วทำหน้าเครียด ฉันรู้ว่ามันเลือกยาก แต่มันมีบางอย่างชวนให้ฉันอยากเข้าไปจริงๆ


    "ได้โปรด"ฉันขอร้องพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาถอนหายใจและพยักหน้าให้ ซึ่งมันก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาทันที


    "งั้นก็เข้าไปกันเลย!!!"


    หลังจากพวกเราเข้าไป ผลมันก็เหมือนอย่างที่เห็น พวกเราหลงทาง!!!


    "แล้วจะทำไงล่ะ พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน อยู่ทิศอะไร"ออสก้าเริ่มบ่น เพราะตอนนี้พวกเราไม่มีหวังเลย ตอนนี้พวกเราอยู่ส่วนไหนของห้องสมุดยังไม่รู้เลย และทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน


   ฮึก!น้ำตาฉันตอนนี้มันค่อยๆไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ออสก้ากับเควินหันมามองหน้าฉัน แล้วทำหน้าตกใจที่เห็นฉันร้องไห้


    "ทั้งหมด...ฮึก...มันเป็นความผิดของฉันเอง...ฮึก...เพราะความอยากรู้อยากเห็นอยากเสนอรู้ไปทุกเรื่อง ทำให้พวกเราต้องมาหลงทางอย่างนี้ ฉัน...ฉันขอโทษ!!!ฮืออออ!!!"ด้วยความที่ฉันยิ่งพูด ฉันก็ยิ่งเสียใจเข้าไปอีกและในที่สุดก็กลั้นมันไว้ไม่ไหวแล้ว จึงต้องจำใจปล่อยโฮออกมา เควินเห็นท่าไม่ดี จึงบอกทุกคนว่า


    "ตอนนี้ก็พักกินข้าวก่อนเถอะ แล้วค่อยวางแผนว่าจะเอายังไงต่อ" ทุกคนพยักหน้ารับคำ และหาที่นั่นที่พอจะนั่งได้แล้วนั่งลงกินข้าวกัน เควินเดินเข้ามาปลอบฉัน


    "ไม่่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่ความผิดเธอคนเดียวหรอก พวกเราทุกคนก็ผิดที่อยากตามเธอมาด้วย ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกน่ะ แล้วไปกินข้าวกันเถอะ^^" ฉันเริ่มสงบลง และยอมลุกไปกินข้าวด้วยกัน คริสตัลยิ้มให้ฉันอย่างเห็นใจ ฉันจึงยิ้มตอบกลับไปเชิงจะบอกว่าไม่เป็นไร และเควินก็เริ่มเปิดประเด็นขึ้นมาแทรกความสงบ


    "เราต้องคิดกันก่อนว่า พวกเราเข้ามาจากทางไหนกัน พอจะจำได้ไหม" แล้วผลที่ได้ออกมาก็คือ ไม่มีใครจำได้เลย และทำให้สีหน้าทุกคนดูเคร่งเครียดขึ้นไปอีก คริสตัลก็เลยช่วยทำให้บรรยากาศดีขึ้นโดยการให้คิดถึงสมัยก่อน


    "ไม่เป็นไรหรอกน่ะ จะกังวลไปทำไม จำได้ไหมตอนสมัยพวกเรายังเด็กก็เคยมีเรื่องประมาณนี้เกิดขึ้น และตอนนั้นฟอรัสก็ร้องไห้เป็นเด็กขี้แยเชียวล่ะ ฮิฮิ^^" และพอทุกคนนึกไปถึงตอนนั้นก็หัวเราะขึ้นมา แต่ฟอรัสกลับหน้าแดงด้วยความอาย


    "ก็ตอนนั้นมันยังเด็กนี่น่ะ-*-" ฟอรัสบ่นอุบอิบนั้นทำให้ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง


    "ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนนั้นก็ยะ...กรี๊ดดด!!!"


 



________________________________________________


เม้นท์กันวันละนิด ไรทเตอร์จิตแจ่มใส;)