ทางที่ฉันเลือก

ข้อมูลเบื้องต้น

ในค่ำคืนอันเหน็บหนาวของฤดูหนาว   หลังจากที่ฉันต้องฆ่าคนที่ตนเองรัก   ฉันก็ได้คำตอบว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นมันผิด
แต่ฉันถลำลึกลงสู่วงการอันโสมมและมืดดำเสียแล้ว......แต่ถ้าฉันจะผันตัวออกจากมันบุคคลในเบื้องหลังของฉันคงไม่ปล่อยฉันแน่.................

เนื้อเรื่อง

       ในค่ำคืนอันเหน็บหนาวของฤดูหนาว   หลังจากที่ฉันต้องฆ่าคนที่ตนเองรัก   ฉันก็ได้คำตอบว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นมันผิด
แต่ฉันถลำลึกลงสู่วงการอันโสมมและมืดดำเสียแล้ว......แต่ถ้าฉันจะผันตัวออกจากมันบุคคลในเบื้องหลังของฉันคงไม่ปล่อยฉันแน่.................

ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวเล็กที่อาศัยอยู่ในฝั่งพระนครเขตคลองเตย  แน่ล่ะแม้ด้านหน้าเขตนี้จะมีแต่คนหรูหราร่ำรวยแต่ฉากหลังก็เต็มไปด้วยคนเร่ร่อน ขอทานคนขายแรงงาน  มิจฉาชีพเต็มไปหมด บุคคลเหล่านี้อยู่รวมกันในชุมชนเล็กๆ  โดยปลูกบ้านที่ไม่น่าจะเป็นบ้านเท่าไรนัก อยู่ด้านบนของคลองเล็กๆที่มีกลิ่นเน่าเสียพร้อมขยะต่างๆซึ่งปนเปกันสารพันในคลองนั้น   ด้วยความจนคนเราก็ไม่มีสิทธิเลือกมากนักหรอกขอแค่มีที่ให้ซุกหัวนอนมีที่ให้หาอาหารใส่ท้องก็เพียงแล้วมิใช่หรือ? บางทีคนจนอย่างเราก็ไม่มีทางเลือกมากนักหรอก   ครอบครัวของฉันเองก็ไม่ต่างกับคนในชุมชนเท่าไรนัก บ้านเก่าคร่ำครึที่เราอยู่กันมาสามคนมานานแสนนาน   แม่ ฉัน และน้องสาว  ต่างมีชีวิตและเติบโตที่นี่มาแล้วทั้งสิ้น   ครอบครัวเรารักกันมากต่างฝ่ายต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน  ถึงบ้านเราจะไม่รวยเหมือนคนอื่นเขาแต่เราก็ได้รับการศึกษาจากโอกาสที่แม่หยิบยื่นมาให้แก่เรา    ถ้าจะถามแม่ทำงานอะไรน่ะหรือ?ที่สามารถส่งฉันกับน้องเรียนได้ซึ่งต่างจากเด็กในชุมชนที่ไม่ได้เรียนหนังสือเช่นพวกเรา   ฉันเองก็ไม่อาจตอบได้เหมือนกันว่าแม่ทำงานอะไร    ในเวลากลางวันแม่จะทำอาหารอร่อยๆใส่ปิ่นโตให้เราสองคนพี่น้องไปกินที่โรงเรียนเพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย ในเวลากลางคืนแม่จะแต่งตัวสวยๆแล้วเข้ามากอดพวกเราก่อนไปทำงาน   บ่อยครั้งที่แม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัด3-7วัน   แต่แม่จะโอนเงินเข้าบัญชีให้ฉันเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านและค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการเรียนของฉันกับน้องเสมอ  และวันนี้ก็เช่นกัน
       "นิดยดามาช่วยแม่ดูน้องลูก"แม่เรียกฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานและอบอุ่นอย่างเห็นได้ชัด  มีหรือที่จะปล่อยให้แม่คอยนาน  ฉันละทิ้งขนมที่กินอยู่ระหว่างดูทีวีอย่างฉับพลันก่อนจะมุ่งตรงไปกอดแม่
 
".ค่ะแม่"    ฉันรับคำ มือทั้งสองข้างยังโอบเอวแม่อย่างหวงแหน

      ฉันชื่อ นิดยดาเป็นเด็กสาววัย18 ปีแล้ว  จะทำหน้าที่ดูแลน้องและความเป็นอยู่ภายในบ้านแทนผู้เป็นแม่เพราะฉันรู้ดีว่าแม่จะต้องออกไปทำงานหาเลี้ยงพวกเราเพียงผู้เดียว       ส่วนพ่อนั้นอย่าว่าแต่จะมาเลี้ยงดูแม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ

ฉันและน้องสาวฝาแฝดนั้น    เป็นเด็กที่เกิดจากความผิดพลาดจากการทำงานของแม่ก็ว่าได้แต่แม่ก็ไม่เคยทิ้งเราแม่รักและดูแลเราเป็นอย่างดี

"นิดวันนี้แต่ต้องไปทำงานที่พัทยา ซะ  1  ปีนะลูก    อยู่ที่บ้านดูแลน้องด้วย  แล้วแม่จะส่งเงินมาให้ไปกดเอาเองนะลูก" ผู้เป็นแม่ดึงลูกสาวมากอดด้วยความรักพร้อมกล่าวลาด้วยน้ำเสียงเเละแววตาที่อบอุ่น

   "แม่ไม่ไปไม่ได้หรอจ๊ะ  นาคิดถึงแม่" สาวน้อยออดอ้อนผู้เป็นมารดาอย่างน่ารักสมวัย

"ไม่ได้หรอกลูก   เสี่ยท่านอยากให้แม่ไปรับใช้นักธุรกิจเพื่อนเขาน่ะ   แม่ไปแล้วนะ  อย่าดื้อนะนา   ดูแลน้องด้วยนะนิด"  เธอกล่าวอธิบายให้นางฟ้าตัวน้อยฟังก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกอดลูกทั้งสองด้วยความรักและหวงแหน

     เมื่อกล่าวจบผู้เป็นมารดาก็จากไป    ภายในบ้านเงียบเหงาลงอย่างเห็นได้ชัดจากเดิมครอบครัวที่มีเพียงสามคนบัดนี้เหลือเพียงนิดยดากับนารีสองคนเท่านั้น  แม้ความเงียบเหงาจะมาเยือนทุกเมื่อแต่ทั้งสองก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

     จนกระทั่งนารีเริ่มเข้าสู่วัยสาวเต็มที่ ทำให้เธอเผลอใจให้กับผู้ชายคนหนึ่ง  นับตั้งแต่ที่เริ่มมีคนรักนารีเริ่มโดดเรียนไปเที่ยวกับคนรักโดยที่ฉันไม่รู้ บ่อยครั้งที่นารีแอบไปเที่ยวในยามราตรี จนกระทั่งมีจดหมายเตือนเรื่องการของนารีมาที่บ้าน ฉันถึงรับรู้ความเปลี่ยนของน้องสาวจึงพยายามสืบเรื่องราวจนล่วงรู้เรื่องของน้องสาวเป็นอย่างดี    เราทั้งคู่มีปากเสียงกันอย่างรุนแรง  จน นารีน้อยใจเลยหนีไปอยู่กับคนรักซึ่งเธอไม่เคยรู้เลยว่าคนรักของเธอนั้นไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับเธอเสียเท่าไรเลย

         ฉันออกติดตามหาน้องจนพบว่าผู้เป็นน้องนั้นถูกขายให้ทำงานที่อาบ อบ นวด   ฉันพยายามคิดว่าจะช่วยน้องอย่างไร
จนกระทั่งจึงตัดสินใจเข้าแก็งหมื่นบุพผา   เมื่อเข้าไปอยู่ในแก็งนั้นแล้วฉันต้องทำทุกอย่างที่คนที่นั่นทำ    เริ่มจากฝึกวิชาการต่อสู้ด้วยมือเปล่า  ดาบ  ปืน  หรืออาวุททุกชนิด    ฉันตัดสินใจที่จะเป็นนักฆ่าเพื่อที่จะได้หาเงินนั้นมาไถ่ตัวผู้ที่เป็นน้องสาวก่อนที่แม่จะกลับมา
 
       งานแรกนั้นคือตามเก็บนักพนันบอลที่หนีหนี้  ฉันทำงานส่วนนี้จนชำนาญ     นายใหญ่จึงไว้ใจมอบหมายให้ฉันกับเพื่อนต้องไปฆ่านักธุรกิจที่พัทยาพวกเราต้องปลอมตัวเป็นหญิงค้าบริการ   

          ไม่รู้พรหมลิขิตหรือความซวยของฉัน แต่เมื่อไปถึงที่นั่น   ฉันต้องตกใจยิ่ง  เสมือนจุดใต้ตำตอ  เมื่อพบว่า  งานที่แม่บอกมาทำนั้นคือการมาค้าบริการทางเพศให้กับเหยื่อของฉัน    ‘อนิจา!!   ฉันต้องปลอมเป็นผู้หญิงอย่างว่านั่นแล้วแม่จะคิดอย่างไร’ ความคิดบวกกับความรู้สึกผิดเกิดขึ้นมาในใจแต่ในเมื่อรับงานแล้วก็ต้องทำ   งานชิ้นนี้เงินหนายิ่งนักถ้าสำเร็จคงได้ไถ่ตัวนารี

    "นิด  ทำไมลูกทำตัวแบบนี้" ผู้เป็นแม่ถามด้วยน้ำตานองหน้าและผิดหวังกับการกระทำของลูกก่อนจะตบใบหน้าลูกสาวด้วยความเสียใจ

"แม่คะ  นิดต้องทำงานแม่อย่ามาขวางได้ไหม"ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมเอามือลูบแก้มไปพลางๆ

        หลังจากนั้นฉันก็หลบแม่ไปทางอื่น เพราะไม่อาจสู้หน้าแม่ได้กับการกระทำของตน     จนกระทั่งตกดึกคืนนั้นเองฉันกับเพื่อนลงมือฆ่าลูกน้อง และทุกคนที่เข้ามาขวางการทำงานของฉัน    และในที่สุดภารกิจก็เสร็จสิ้น      เมื่อเราย้อนดูผลงานตนเองเช่นทุกครั้งหลังปฏิบัติงานเสร็จ  แต่แล้ว ฉันก็แทบหัวใจสลาย   เพราะหนึ่งในนั้นมีคนที่ฉันรักที่สุด    ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานทูตินรกตนใดเข้าสิงทำให้ฉันพลั้งมือฆ่าผู้ที่ให้กำเนิดเพื่อกับภารกิจที่แลกมากลับเศษเงินเพียงเล็กน้อย   

 เมื่อได้สติฉันจึงจึงกลับไปที่แก็งเพื่อลาออก

      “เธอเข้ามาถึงขนาดนี้แล้วคิดจะออกหรือมันไม่ง่ายไปหน่อยรึเปล่า  นิดยดา" น้ำเสียงเย้ยหยันกล่าวพร้อมกับหัวเราะร่า

 "แต่ท่านคะ  ฉันเลือกทางผิดไปแล้ว   ฉันขอกลับไปเป็นเพียงเด็กม.ปลายเหมือนเดิมดีกว่านะคะ    ได้โปรดเถอะค่ะ ท่าน    ปล่อยฉันไปเถอะ" เด็กสาวขอร้องด้วยน้ำตานองหน้าสองมือเกาะขาผู้เป็นนายอย่างหน้าสงสาร

   "แล้วน้องเธอล่ะ " น้ำเสียงที่เฉียบขาดของหัวหน้าแก็งหมื่นบุปผากล่าวพร้อมสบัดขาไล่นิดยดาก่อนที่จะหว่านล้อมให้เธอทำงานต่อ เพราะตั้งแต่ทำงานด้วยกันมานิดยดาเป็นนักฆ่ามือหนึ่งที่ไม่เคยทำงานพลาดแม้แต่ครั้งเดียว

"ฉันคิดดูว่ามีอาชีพที่สามารถที่จะช่วยน้องสาวฉันได้  ปล่อยฉันไปเถอะ" เด็กสาวยืนกรานที่จะถอนตัวออกจากแก็ง

"เมื่อเธอจะไปจริงๆ  ฉันก็จะปล่อยเธอไป เอาเงินค่าภารกิจสุดท้ายของเธอไป" น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาของผู้เป็นนายเอ่ยพร้อมโยนถุงเงินให้หนึ่งถุง

ฉันดีใจมากไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะเมตตาจึงกล่าวขอบคุณและเก็บถุงเงินนั้นก่อนจะหันหลังเดินออกจากตรงนั้น

ปัง!!

      คล้อยหลังนิดยดา เสียงดังจากปีนที่หัวหน้าแก็งหมื่นบุบผา ดังขึ้น เพียงหนึ่งนัดเท่านั้นที่ชี้ชะตาของนิดยดา เวลานี้พ้นจากในนี้  จากน้ำมือ  ของคนที่เป็นนาย   เวลานี้ฉันได้รู้เเล้วว่าทางที่ฉันเดินนั้นมันผิดมาแต่ตนแล้วตอนนี้ฉันก็ได้รับกรรมนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว.......

ฝากเตือนสำหรับใครที่คิดว่าเส้นทางมาเฟียร์ มือปืนมันเท่ งาน ง่ายๆได้เงินดี คุณคิดผิด งานเหล่านี้ไม่สามารถนำความเจริญหรือสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตเราได้รังแต่จะสร้างความหายนะเช่นครอบครัวฉัน  งานที่สุจริตแม้เงินน้อยแต่ก็มีเกียรติมีศักดิ์ศรีแต่ถ้ากินใช้สมฐานะเราก็จะอยู่อย่างมีความสุข และคงไม่ต้องมีจุดจบแบบฉันและครอบครัว