ความผูกพันของเดรโกและเกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #4 : กักบริเวณ

ตอนที่ 4 กักบริเวณ

“เฮ้! สวัสดี แฮกริด” เฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ และรอนกล่าวพร้อมกัน

“ หวัดดี แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และรอน รถม้าคันนู้นว่าแหนะรีบไปเถอะ” แฮกริดบอกแก่พวกเขาทั้งสาม

“ขอบคุณฮะ/ค่ะ แล้วเจอกันนะฮะ/ค่ะ”

***********************

“ ยินดีต้อนรับพวกเราทุกคนกลับสู่ฮอกวอต์ตอีกครั้ง คำสั่งห้ามเหมือนเดิมคือห้ามผ่านทางเดินชั้นสามและป่าต้องห้ามเป็นสถานที่ต้องห้ามขอให้เด็กปีหนึ่งทุกคนและเด็กปีหกบางคนโปรดรู้ไว้ด้วย(คำสั่งนี้ดัมเบิลดอร์ขยิบตามาให้ แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ จากเหตุการณ์ในเล่ม 5 ทำให้รู้ว่าพวกเค้าก็ยังคงฝ่าฝืนกฏนี้อยู่เรื่อย) เอ้า!เริ่มกินได้”

ตอนนี้อาหารทุกอย่างปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคนแล้ว รอนก็ยังคงกินอย่างบ้าคลั่งเหมือนเดิมเหมือนกลัวว่าอาหารตรงหน้าจะกลายเป็นอากาศไปต่อหน้าต่อตา

“นายค่อยๆกินก็ได้ไม่มีใครแย่งนายกินหรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเตือนรอน เพราะเห็นว่ารอนรีบจนอาหารติดคอแล้ว

“พรีเฟ็กทุกบ้าน อยู่รอพบฉันก่อน” ศ.มักกอลนากัลพูดขึ้น

“รอนอิ่มรึยัง คนอื่นเค้าไปหา ศ.มัลกอลนากัลแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่เร่งเพื่อนเมื่อเห็นว่าพวกเขาเริ่มสายแล้ว

“อิ่มแล้วหล่ะ” รอนตอบแต่ก็ยังไม่วายหยิบพายติดมือไป 3 ชิ้น

***********************

“ เอาหล่ะมาครบทุกคนแล้ว ฉันก็จะพูดเลยละกัน หน้าที่ของทุกคนก็ยังเหมือนเดิมนั่นก็คือพรีเฟ็กจะมีหน้าที่คอยตรวจตราและดูแลนักเรียน เมื่อใครมีพฤติกรรมไม่เหมาะสมก็จะหักคะแนนบ้านตามที่เห็นสมควรขอให้ดูแลนักเรียนให้ดีเพราะปีนี้จะมีผู้มาตรวจคุณภาพของโรงเรียน และหานักเรียนที่จะเป็นตัวแทนจากบ้านต่างๆมากลุ่มหนึ่งเพื่อเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เดิร์มสแตรงก์ในปีหน้า ขอให้ทุกคนให้ความร่วมมือด้วย(ตอนนี้มักกอลนากัลหันไปทางมัลฟอยที่ทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจสิ่งที่เธอพูดนัก ) เอาหล่ะฉันหมดเรื่องที่จะพูดกับพวกเธอแล้วขอให้ทำความรู้จักและสนิทสนมกันไว้ให้มากๆเพราะพวกเธอบางคนต้องทำงานด้วยกันอีกเยอะ (ประโยคนี้มักกอลนากัลหันมาทาง รอน เฮอร์ไมโอนี่ และมัลฟอยกับพาร์กินสัน ที่ยังไงก็ดูไม่กินเส้นกันสักที )” แล้วเธอก็เดินออกไป

“ฉันไม่คิดจะเป็นมิตรกับพวกเลือดสีโคลนหรอก ใช่มั้ยเดรโก” แพนซี่พูดอยางหาเรื่อง

“ดูท่าเธอคงจะเป็นพวกที่ฟังอะไรไม่รู้เรื่องนะ เค้าบอกให้สนิทกันไว้ แต่ก็นั่นแหละฉันก็ไม่คิดจะเอาพวกนิสัยเสียๆอย่างบ้านสลิธิรินมาเป็นเพื่อนเหมือนกัน” รอนพูดด้วยความโมโหที่แพนซีมาหาเรื่องก่อน ดูเหมือนมัลฟอยเริ่มโมโหบ้างแล้วที่เห็นรอนปกป้องเฮอร์ไมโอนี่เหลือเกิน

“ สลิธีรินก็ไม่อยากได้พวกกริฟฟินดอร์โง่เง่ามาเป็นเพื่อนเหมือนกัน” มัลฟอยตอกกลับไปด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ กริฟฟินดอร์ไม่ได้โง่เง่านะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มทนไม่ได้แล้ว

  “โง่เง่าสิ โง่ที่รับพวกเลือดสีโคลนอย่างเธอมาอยู่ที่ฮอกวอต์ตน่ะสิ” มัลฟอยเริ่มโมโหมากขึ้นเรื่อยๆที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ปกป้องรอนเหลือเกิน ตอนนี้พวกกริฟฟินดอร์และสลิธีรินเริ่มแยกกันทะเลาะเป็นคู่ๆแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็เถียงกับมัลฟอยตามนิสัยที่ไม่ยอมกัน รอนก็เถียงกันแพนซี ทั้งสองบ้านทะเลาะกันดงัขึ้นเรื่อยๆไม่ยอมหยุดจนพรีเฟ็กบ้านเรเวนคลอต้องไปตาม ศ. มักกอลนากัลมาแยกทั้ง4คู่ (พรีเฟ็กปี 5 อีก 2 คู่)ออกจากกัน

“ หยุด!………..ฉันบอกให้พวกเธอทำความสนิทสนมกันแต่พวกเธอกลับมาทะเลาะกัน  พรีเฟ็กกริฟฟินดอร์และสลิธีรินอยู่ก่อน ที่เหลือออกไปได้” มักกอลนากัลสั่งด้วยเสียงเฉียบขาด

“ฉันผิดหวังกับพวกเธอจริงๆ…….” มัลกอลนากัลบ่นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“ฉันขอกักบริเวณพวกเธอ จนกว่าพวกเธอจะเป็นเพื่อนกันได้สนิทใจ ฉันมีวิธีทดสอบอย่าหวังว่าจะมาหลอกฉันได้ง่ายๆนะ “ มักกอลนากัลเริ่มบอกถึงบทลงโทษ

“ก็ยังดีที่ฉันยังได้อยู่กับเธอเฮอร์ไมโอนี่” รอนบ่นพึมพำแต่มักกอลนากัลก็ได้ยิน

“ใครว่า มิสเตอร์วิสลีย์ เธอต้องกักบริเวณกับคนที่เธอทะเลาะด้วยเมื่อกี้ นั่นก็หมายความว่าเธอต้องเป็นเพื่อนกับมิสพาร์กินสันไม่ว่าเธอจะยินดีหรือไม่ ส่วนเธอมิสเตอร์มัลฟอยเธอต้องกักบริเวณกับมิสเกรนเจอร์ (เธอส่งสายตาเห็นใจมาทางเฮอร์ไมโอนี่เล็กๆเมื่อรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ทะเลาะกับมัลฟอย  แต่ความโกรธของเธอมีมากกว่าเธอจึงไม่ยอมยกเลิกคำสั่ง ) พรุ่งนี้มิสเตอร์วิสลีย์กับมิวพาร์กินสันเธอสองคนไปกักบริเวณกับ ศ.ฟริตวิก และมิสเตอร์มัลฟอยกับมิสเกรนเจอร์เธอกักบริเวณกับชั้น พรุ่งนี้ 2ทุ่มตรง ขอให้มาตรงเวลาด้วย”

“อาจารย์ครับ กักบริเวณถึงเมื่อไหร่ครับ” รอนรวบรวมความกล้าถามขึ้น

“ไม่มีกำหนดจนกว่าพวกเธอจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างสนิทใจ อาจจะ1อาทิตย์หรือ 1ปีเลยก็ได้ขึ้นอยู่กับพวกเธอ แยกย้ายกันไปได้แล้ว ”

แล้วเธอก็เดินจากไปโดยไม่สนใจทั้งสี่คู่ที่ทำทางเหมือนเพิ่งกินเสลดหนอนเฟลเบอร์ลงไป

“ไปเถอะรอน แฮร์รี่รออยู่นะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกรอนเพราะต้องการรีบๆไปจากตรงนี้

“เกรนเจอร์ “ เสียงยานคางตามแบบฉบับของมัลฟอยก็ดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่จึงต้องหันมาตามเสียงเรียก

“พรุ่งนี้ 2 ทุ่มเจอกันนะ” เค้าพูดเรียบๆและเดินจากไปทันที ใครจะรู้ว่ามัลฟอยก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ(ลึกมากจริงๆ)ที่เค้าได้กักบริเวณกับเฮอร์ไมโอนี่ ขณะที่รอนก็เริ่มบ่น

“จะมีใครซวยเท่าฉันมั้ยเนี้ย”

“มีสิรอน ก็ฉันไง นายแค่พาร์กินสันนะ ส่วนฉันมัลฟอยเลยนะ ยังไงฉันก็ซวยกว่านายอยู่ดีแหละน่า ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มบ่นออกมาบ้างแล้ว

“เออ ก็จริงของเธอ เป็นฉันกักบริเวณกับมัลฟอยไม่มีกำหนดจนกว่าจะญาติดีกับมัน ฉันยอมกัดลิ้นตายดีกว่า”

“แล้วนายจะให้ฉันกัดลิ้นตายมั้ยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มกัดกับรอนแล้ว

“ โธ่เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ให้เธอทำซะหน่อย”

“ฉันไปนอนแล้วนะ ฝากราตรีสวัสดิ์แฮรร์รี่ด้วย” แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ขึ้นไปนอน

ในความมืดไม่มีใครรู้เลยว่ามีคน 2 คนที่ยังไม่หลับ เพราะคิดถึงเรื่องที่เกิดในรถไฟและเรื่องที่จะต้องกักบริเวณด้วยกันพรุ่งนี้อีก และทั้งสองคนก็หลับไปเมื่อเลิกคิดเรื่องนี้ไปได้สักพัก

*******************************



“อรุณสวัสดิ์แฮร์รี่ รอน”เด็กสาวกล่าวกับเพื่อนรักทั้งสอง

“จะไปกินข้าวกันรึยัง”เด็กสาวก็ถามต่ออีก

“ก็ถ้าเธอช้ากว่านี้ฉันคงต้องกินครุกแชงค์ก่อนล่ะ” รอนกล่าวกับเฮอร์ไมโอนี่

“ก็ไปสิ ใครห้ามเธอล่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับไปอย่างไม่ยอมกัน

“พวกนายจะทะเลาะกันอีกอีกนายมั้ย ฉันจะได้ไปกินก่อน” แฮร์รี่ถามด้วยความรำคาญที่เพื่อนทั้งสองไม่หยุดทะเลาะกันซะที แล้วทั้งสามก็เดินไปที่ห้องโถงโดย 2 คนในนั้นก็เถียงกันไปตลอดทางอย่างไม่มีใครยอมใคร

***********************************

“ดูดิ เราต้องเรียนรวมกับบ้านสลิธีรินเป็นส่วนใหญ่ แล้วฉันต้องกักบริเวณกับยัยแพนซีจอมกรี๊ดนั่นอีก โอ๊ยต้องเรียนปรุงยา วันจันทร์ 2คาบเช้าอีก โอ๊ย ซวยอะไรอย่างนี้” รอนบ่นออกมาอย่างเหลืออด

“ฉันอยากรู้นักว่าใครเป็นคนจัดตารางสอนนี้ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าปีที่แล้วที่ต้องเรียนของเสนป 2 คาบแล้วต่อด้วยอัมบรินด์อีก 2 คาบด้วย”

“หักกริฟฟินดอร์5คะแนนฐานที่ไม่เรียกฉันว่าอาจารย์” เสนปสั่งเสียงเขียว เล่นเอาทั้งสามคนเสียวสันหลังไปตามๆกัน

“ แล้วคาบฉันอย่าไปสายล่ะ พอตเตอร์ วิสลีย์” เสนปพูดก่อนที่จะปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจอยู่บนหน้า

*******************

“วันนี้ไม่สายรึพอตเตอร์ วิสลีย์ รีบหาที่นั่งซะสิ เออ ฉันได้ยินมาว่าเธอโดนกักบริเวณกับมิสพาร์กินสันใช่มั้ย” เสนปถามอย่างประสงค์ร้าย

“ครับ” รอนตอบออกมาแบบจำใจ

“ดีงั้น ต่อไปนี้เพื่อให้เธอและมิสพาร์กินสันเป็นเพื่อนกันได้สนิทใจมากขึ้นขอให้เธอนั่งกับมิสพาร์กินสันนะ” เสนปสั่งอย่างสะใจ

“แล้วเธอด้วยมิสเกรนเจอร์ ย้ายมานั่งข้างมิสเตอร์มัลฟอยด้วยเพื่อความสามัคคี”

“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำอย่างเสียไม่ได้

แล้วแฮร์รี่ก็ร่ำลาเพื่อนทั้งสองเหมือนกับจะไปรบ ตบหลังเบาๆ ”โชคดีนะ รอน เออร์ไมโอนี่”

เฮอร์ไมโอนี่จำใจต้องนั่งข้างมัลฟอยแต่ดูเหมือนมัลฟอยจะพอใจมากกับการที่มีเฮอร์ไมโอนี่มานั่งข้างๆแทนยัยแพนซีจอมกรี๊ด

“ เอาล่ะ วันนี้เราจะปรุงยาแปรงร่าง เป็นสิ่งที่ผู้กินอยากเป็นสัตว์อะไรก็จะได้เป็นตามนั้นจนกว่าจะกินยาแก้เข้าไปจึงจะเป็นปกติ ทำ 2 คนให้เสร็จใน 2 คาบนี้และฉันหวังว่าพวกเธอบางคนหรือบางกลุ่มควรพัฒนาฝีมือที่ย่ำแย่ของพวกเขาให้ดีขึ้นได้” พลางส่งสายที่บ่งบอกความเหยียดหยามมาให้พวกเด็กกริฟฟินดอร์ทั้งหลาย และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ถูกย้ายจึงไม่มีโอกาศช่วยเนวิลล์และแฮร์รี่แก้ไขน้ำยาให้เป็นอย่างที่มันควรจะเป็น และเสนปพอใจที่จะให้เป็นเช่นนั้น

“พอตเตอร์ เธอเอาน้ำยาอะไรมาส่งชั้น เตรียมรับคำว่าเลวมากได้เลย เธอก็ด้วยลองบอตทัม พวกเธอ2คนไม่เคยพัฒนาฝีมือเลยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร หักริฟฟินดอร์อีก10คะแนนโทษฐานไม่มีความพัฒนาในชั้นเรียนนี้ ” เนวิลล์ดูเหมือนจะขวัญเสียอย่างมาเมื่อเสนปส่งเสียงน่ากลัวมาให้ ทันทีที่หมดเวลานักเรียนกริฟฟินดอร์ทุกคนจะเก็บของได้เร็วมากเป็นพิเศษเพื่อที่จะได้รีบไปให้พ้นๆจากคุกใต้ดินนี่เสียที สาเหตุก็ไม่ใช่ใครอื่นก็มาจากอาจารย์ประจำวิชานั่นเอง

*************************************



“รอน นี่ใกล้จะ2ทุ่มแล้วเธอไปกักบริเวณที่ไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเพื่อนรัก

“ห้องคาถา ฉันต้องแย่แน่ๆเลย เธอก็รู้ว่าฉันไม่ถูกกับวิชาคาถา” รอนพูดออกมาอย่างใจเสีย

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไปก่อนนะ ฉันต้องไปที่ห้องทำงาน ศ.มักกอลนากัลน่ะ ฉันไปนะโชคดีนะรอน”แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินจากไป

“อ๊ะ….ขอโทษค่ะ…..มัลฟอย นายมาทำอะไรที่นี่” เธอถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“ก็กักบริเวณพร้อมเธอไง ยัยบ้า แค่นี้ก็ลืม” ชายหนุ่มตอบยังไม่วายแขวะเธออีก

“ก็ใช่ แต่ตอนนี้ยังไม่ 2 ทุ่มเลยนะ” เธอถามขึ้นมาลอยๆ

“จะบ้ารึไง นี่2ทุ่มแล้ว มักอลนากัลให้ฉันมาตามเธอ ฉันว่าถ้าเธอไม่มาฉันจะไปหาเธอที่หอนอนเลย” เขาพูดอย่างทะเล้น

“ อีตาบ้า จะไปกันรึยัง” “ไปสิ” มัลฟอยตอบเรียบๆ

“ขอโทษค่ะ ศาสตราจารย์ที่หนูมาสายค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รีบกล่าวขอโทษออกมาก่อน

“ฉันนึกว่าเธอเกลียดมิสเตอร์มัลฟอยมากซะจนกล้าขัดคำสั่งฉัน วันนี้ฉันจะให้เธอช่วยจัดเรียงเอกสารพวกนี้ให้เสร็จๆเมื่อไหร่ก็ไปได้นะจ๊ะ ฉันจะไปหาอาจารย์ใหญ่ก่อน แล้วมิสเตอร์มัลฟอยเสร็จแล้วเธอไปส่งมิสเกรนเจอร์ที่หอด้วยนะ” เธอสั่งก่อนเดินออกจากห้องไป

“ฉันว่าเค้าจะให้ฉันไปนอนหอเธอล่ะ” มัลฟอยพูดออกมาเสียงทะเล้น

“นายจะบ้ารึไง เค้าแค่ให้นายไปส่งฉันที่หอนอนไม่ได้ให้นายไปนอนที่หอฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเค้ากลับ หน้าเธอแดงขึ้นเล็กน้อย

“ เฮ้อ! มัลฟอยนายเอาไปคนละครึ่งก็แล้วกัน ให้ฉันนั่งอ่านหนังสือกองเท่านี้ยังดีกว่าอีกเรียงน่าเบื่อจะตาย” เฮอร์ไมโอนี่บ่นเรื่อยๆ มัลฟอยก็เรียงไปเรื่อยๆบ้างก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่แล้วกลับไปเรียงต่อ แต่ครั้งนี้พอเค้าเงยหน้าขึ้น

“เกรนเจอร์ เกรนเจอร์ ตื่นสิ มาหลับแล้วทิ้งให้ฉันทำคนเดียวได้ไง”

“แม่คะหนูของนอนต่อพักนึงนะค่ะ” คิดว่าฉันเป็นแม่เธอรึไงนะ ละเมอเป็นเด็กๆเลย แล้วมัลฟอยก็จัดแจงจับหัวเฮอร์ไมโอนี่เบาๆมาพิงที่ไหล่เค้าแล้วเค้าก็เรียงเอกสารต่อ และทำในส่วนของเฮอร์ไมโอนี่ด้วย

“ เกรนเจอร์ เกรนเจอร์ ตื่นได้แล้ว” มัลฟอยเขย่าตัวเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนจะรู้สึกตัวแล้วแต่ก็แกล้งไม่ยอมตื่น

“ถ้าเธอไม่ตื่นนะ ฉันจะจูบเธอจริงๆด้วย” มัลฟอยขู่ออกมามันได้ผลทันที

“ฉันตื่นแล้ว หวังว่านายคงไม่ทำอย่างที่พูดหรอกนะ” เธอพูดพลางกลัวว่าเค้าจะทำจริงขึ้นมา

“ทีนี้ล่ะรีบตื่นเชียวนะ” มัลฟอยบ่นพึมพำ

“นายบ่นว่าอะไรนะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อได้ยินเขาบ่นพึมพำ

“ เปล่า นี่เธอแกล้งหลับรึเปล่าเนี้ย” มัลฟอยถามแกล้งๆ

“งั้นมั้ง” เธอตอบแบบสบายๆ

”นายไม่ต้องไปส่งฉันที่หอก็ได้ ฉันไปเองได้” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเกร็งๆ ไม่ต้องคิดอะไรมากเลยแค่คิดว่าถ้าคนอื่นเห็นมัลฟอยมาส่งเฮอร์ไมโอนี่ที่หออะไรจะเกิดขึ้น

“แต่ ศ.มักกอลนากัลบอกให้ฉันไปส่ง” มัลฟอยรีบอ้างมักกอลนากัลโดยทันที

“ฉันไม่บอก ศ.หรอกน่า นายก็ไม่ได้อยากไปส่งฉันนิ” เธอถามขึ้นมา

“ใครบอก” มัลฟอยตอบ เล่นเอาเฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอมัวแต่พูดอย่างนี้เมื่อไหร่เราจะได้ไปกันซะทีล่ะ”

“ก็ไปสิ” แล้วทั้งสองคนก็เงียบไปตลอดทางเพราะไม่รู้จะเอาเรื่องอะไรมาพูดกันดี

“ถึงแล้ว นายกลับไปได้แล้วล่ะ”

“พอถึงก็ไล่เลยนะ ขอค่าส่งด้วย”

แล้วชายหนุ่มก็ตรงเข้าไปหอมแก้มหญิงสาวเบาๆอย่างรวดเร็ว หน้าเค้าและเธอแดงไม่ได้ต่างจากกันเลย

“ราตรีสวัสดิ์นะ” มัลฟอยพูดอย่างรวดเร็ว แล้วก็เดินกลับหอตนเอง พอมัลฟอยเดินไปได้ระยะนึงเฮอร์ไมโอนี่ก็ตะโกนออกมาว่า

“ขอบคุณที่มาส่ง ราตรีสวัสดิ์นะ แล้วก็ที่สำคัญคนบ้า” เธอตะโกนอย่างรวดเร็วแล้วปีนเข้าหอไปเลย ถ้าเขาไม่ได้หันหลังอยู่หล่ะก็ เธอคงเห็นใบหน้าที่ยิ้มออกมาเล็กๆอย่างพอใจ

*******************************

เดี่๋ยวเขียนต่อนะ ตอนนี้คิดเรื่องไม่ออก