ความผูกพันของเดรโกและเกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #3 : บนรถไฟ

ตอนที่ 3 บนรถไฟ

“เด็กๆเก็บเสื้อผ้าเสร็จรึยังเดี๋ยวไม่ทันนะ” นางวิสลีย์ถามเพราะเห็นว่าเริ่มสายมากแล้ว

“เสร็จแล้วค่ะ เราจะไปกันรึยังค่ะ” เด็กสาวอายุ16 คนหนึ่งถามขึ้นหลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จแล้ว ตอนนี้เธอเป็นสาวแล้วผมก็ไม่ค่อยจะฟูเหมือนเดิมด้วยแต่กลับพริ้วเป็นลอนอย่างสวยงาม ฟันเธอก็เล็กลงกว่าเดิม( อ้างอิงจากเล่มที่4 ) แต่ดูเธอไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เลย

“ยังจ๊ะ เหลือรอนอีกคนหนึ่งจ๊ะ รอนนี้ช้าเสมอเลยล่ะ” ไม่ทันสิ้นเสียงนางวิสลีย์ รอนก็ตะโกนออกมาว่า

“ แม่ฮะ ช่วยผมหน่อยสิฮะ ทำยังไงมันก็ไม่ลงซะที“

“รอนเป็นอย่างนี้เสมอเลยนะ ลูกโตแล้วนะหัดทำเองบ้างสิ” นางวิสลีย์ตำหนิเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูจัดการให้” เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไปแป๊บเดียวก็ลงมาพร้อมกับรอน

“ เราพร้อมแล้วล่ะค่ะ แล้วแฮร์รี่ล่ะคะ” เธอไม่ลืมที่จะถามหาเพื่อนรักอีกคนของเธอ

“กำลังกินอาหารเช้าอยู่กับจินนี่น่ะ เราไปกันเลยนะเดี๋ยวไม่ทันรถไฟ” นางวิสลีย์กล่าว

*****************************************

“ แฮร์รี่ รอนตู้นี้ว่าง “ เฮอร์ไมโอนี่รีบเรียกเพื่อนอย่างรวดเร็วเมื่อหาตู้ที่นั่งได้

“ไม่ว่างแล้วยัยเกรนเจอร์เพราะฉันจะนั่ง” มัลฟอยพูดเรียบๆเหมือนเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด

“มัลฟอย นายนี่มารยาทแย่มากๆเลยนะ แต่มันก็จริงเพราะนายไม่เคยมีมารยาทอยู่แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มว่าเมื่อได้โอกาส

“ยัยเลือดสีโคลนเธอหมายความว่าไง” ทั้งสองเริ่มจะทะเลาะกันแล้ว

“ว่าไงเฮอร์ไมโอนี่ ได้ที่แล้วใช่ป่ะ” รอนถามขึ้น อย่างดีใจ เพราะเค้าหาตู้ว่างไม่ได้เลย

“ไม่ว่างแล้วล่ะโดนแย่งไปแล้ว” เธอพูดพลางชี้ให้ดูมัลฟอยที่นั่งอย่างสบายอารมณ์

“ ช่างมันเราหาใหม่ได้” แฮร์รี่พูดอย่างมีเชิง

“แต่แฮร์รี่ตั้งแต่เราเดินมาเรายังไม่เจอตู้ว่างเลยนะ” รอนแย้งเพราะความไม่รู้เรื่อง

“ โธ่รอน  เธอไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นเป็นใบ้นะ หันเงียบๆบ้างเถอะ” แฮร์รี่กล่าวกับรอนอย่างอารมณ์เสียในความไม่รู้เรื่องของเพื่อนรัก

“ไปเถอะ เราไปหาตู้ใหม่ก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่รีบกล่าวก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะตีกันมากกว่านี้ แต่เจ้ากรรมไม่มีตู้ว่างเหลืออยู่เลย ทั้งสามคนเลยต้องกลับมานั้งที่ตู้เดียวกับมัลฟอยอย่างจนใจ

“ มัลฟอย เราไม่มีที่นั่งก็เลยต้องจำใจ ย้ำนะว่าจำใจมานั่งที่นี่ อย่าคิดว่าเราพิศวาสนายล่ะ ” รอนกล่าวอย่างหัวเสีย

“ ฉันก็ไม่คิดว่านายจะพิศวาสฉัน แล้วฉันก็ไม่อยากจะให้นายพิศวาสฉันนักหรอก มันเอ่อ…” มัลฟอยมองดูทั้งสามอย่างดูถูก แล้วทั้ง 4 ก็ถูกขัดจังหวะโดย

“เอา อะไรมั้ยจ๊ะ” หญิงเข็นขนมมาขายบนรถไฟตามปกติ

“ เฮอร์ไมโอนี่ เอาอะไรรึเปล่าแฮร์รี่เลี้ยงนะ “ รอนถามเพื่อนสาว

“ฉันเอาอะไรก็ได้ แล้วแต่พวกนายเถอะ “ เด็กสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ แล้วหนูข้างในจะเอาอะไรมั้ยจ๊ะ “

“ ครับ” สรุปว่ามัลฟอยเหมามาเกือบหมดรถเข็นเลย

“นายซื้อมากินกี่คนเนี้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามออกมาด้วยความสงสัย

“ฉันจะกินกี่คนก็เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยยัยสีโคลนเลือด” มัลฟอยตอบแบบหาเรื่อง

“ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ว่านายสักคำทำไมนายต้องหาเรื่องเธอก่อนด้วย”รอนถามอย่างเหลืออด

“ ช่างเถอะ รอน “ เด็กสาวรีบห้ามเพื่อนเพราะกลัวจะมีเรื่องกันมากกว่านี้แค่ที่นั่งก็ต้องนั่งด้วยกันแล้ว

“ แต่มันว่าเธอนะ เฮอร์ไมโอนี่” รอนถามเพราะความไม่เข้าใจในตัวเพื่อน เหมือนเค้าเริ่มสงสัยเรื่องระหว่างมัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่ซะแล้ว ดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะคอยห้ามเขากับมัลฟอยตลอดเลย

“ ช่างเค้าเหอะ ปล่อยให้เค้าเห่าไปตัวเดียวเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบพร้อมแขวะมัลฟอยไปด้วย รอนจึงคิดว่าตัวเองคิดมากไป

” เธอนี่ยอดไปเลยนะเฮอร์ไมโอนี่ พูดได้ดีจริงๆเลยนะ” เพื่อนทั้งสองของเธอจึงรีบเดินเข้ามาเขย่ามือเธอใหญ่ๆเลย แสดงความยินดีที่เฮอร์ไมโอนี่ด่ามัลฟอยได้แสบมาก มัลฟอยเริ่มทำท่าทางจะตอบกลับถ้าไม่มีเสียงนี้มาขัดซะก่อน

“ แฮร์รี่ เธอว่างมั้ย ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอน่ะตู้ฉันว่างที่นึงน่ะ เอ่อ หวัดดีรอน เฮอร์ไมโอนี่ อ๊ะมัลฟอยด้วย” เธอทำท่างอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่อยู่ข้างๆแฮร์รี่ จึงรีบพูดขึ้นว่า

”แต่ถ้าเธอไม่ว่างก็ไม่เป็นไร” เธอพูดพลางทำหน้าแบบฉันไม่อยากขัดจังหวะระหว่างแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ที่รักของแฮร์รี่หรอก แฮร์รี่จึงหันมาหาเพื่อนทั้งสองเพื่อหาคำตอบ เมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองพยักหน้ากันน้อยๆ เค้าจึงเดินไปกับโช แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ร้องด้วยความตกใจ

“ รอน พรีเฟ็ก เราต้องไปที่ตู้พรีเฟ็ก”

“ใช่ฉันลืมไปเลย” รอนรีบตอบเพราะที่จริงนั้นเค้าไม่ได้ลืมแค่ไม่อยากไปจึงแกล้งๆไม่พูดถึงเลย ดูเหมือนมัลฟอยก็ลืมเรื่องนี้เหมือนกัน จึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้พรีเฟ็กทันที

“เออ ฉันก็ลืมไปว่ามัลฟอยเป็นพรีเฟ็กเหมือนกัน”

เฮอร์ไมโอนี่จึงรีบจูงมือรอนไปที่ตู้พรีเฟ็ก



**********************************************************



“ เดรโกขา ไปไหนมาค่ะ แพนซี่ตามหาแทบแย่“ มัลฟอยทำหน้าเหมือนแขนเค้าโดนปลิงเกาะ

“ เอามือของเธอออกไป พาร์กินสัน”หน้าตามัลฟอยนั้นบ่งบอกถึงความเอือมระอาเต็มที พลางมองเห็นมือของเฮอร์ไมโอนี่และรอนที่จับกันอยู่

“ ฉันจะต้องไปตรวจเวรกับใครล่ะ” มัลฟอยถามขึ้นมาหน้าตาเซ็งๆ

“ฉันเอง” เสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นน้ำเสียงนั้นก็ดูเซ้งๆเหมือนกัน

“ เกรนเจอร์ นี่ฉันต้องตรวจเวรกับเธอหรอ ก็ยังดีกว่า…” สายตามัลฟอยมองไปที่แพนซี่อย่างเบื่อๆ

“ไปยัง” มัลฟอยถาม “ ยังหรอก เวรเราอีกครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ก็เวรของ เอ่อ…รอนกับ…พาร์กินสันที่รักของนายไงล่ะ ไม่ต้องเสียใจล่ะรอนไม่ทำอะไรแพนซี่ที่รักของนายแน่ๆ สบายใจได้น่า” เธอพูดอย่างเกรงๆเล็กน้อยเพราะเป็นห่วงเพื่อนรัก ตอนนี้เธอปล่อยมือจากรอนแล้ว

“ เกรนเจอร์ กลับไปที่ตู้กับฉันหน่อย แล้วพาร์กินสันก็ไม่ใช่ที่รักของฉันด้วย รู้ไว้ด้วยนะ“ มัลฟอยด้วยความโมโห

“ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความสงสัย

“อีกครึ่งชั่วโมงเราจะได้ตรวจเวรพร้อมกันก็เท่านั้น คิดอะไรอยู่ล่ะ” มัลฟอยตอบแบบกวนๆ

“เปล่านี่ ไปรึยังล่ะ”

“เฮอร์ไมโอนี่ ถ้ามันทำอะไรเธอบอกฉันได้นะอีกครึ่งชั่วโมงฉันจะรีบกลับไปหาเธอนะ อันที่จริงฉันอย่างจะรีบไปจากยัยนี่ต่างหาก” รอนพูดพลางชี้ไปที่แพนซี่

“นายรีบไปเหอะ” เฮอร์ไมโอนี่เร่งรอน

“ ไปรึยังมัลฟอย”  “เธอพึ่งนึกออกหรอ ฉันจะไปตั้งนานแล้วล่ะ”มัลฟอยตอบเสียงกวน

“แล้วทำไมไม่ไปล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามกลับเหมือนจงใจจะหาเรื่องทะเลาะ

“ก็รอเธออยู่ไงยัยบ้า ไปกันรึยังล่ะฉันไม่อยากจะมีเรื่องกับเธอเดี๋ยวไอ้หัวแดงกับแผลเป็นจะมาว่าฉันได้” และเค้าก็รีบลากเฮอร์ไมโอนี่ไปทันที



****************************************************



“มีอะไรมัลฟอยทำไมนายต้องรีบลากฉันมาด้วย “ เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อมาถึงที่ตู้ของเขาแล้ว

“ เปล่าหนิ เหลืออีกตั้ง 20 นาทีกว่าจะถึงเวรเรา” มัลฟอยบ่นเนือยๆ

“ หรืออีกอย่างก็อีกตั้ง 20 นาทีกว่าจะถึงเวลาที่นายจะได้เจอแพนซี่ที่รัก” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มกวนเค้าอีกแล้ว

“ นี่เกรนเจอร์ เธอหึงฉันรึไง ถึงแขวะฉันเรื่องพาร์กินสันอยู่ได้” มัลฟอยกวนกลับ

“จะบ้ารึไง ใครเค้าจะไปหึงนาย แค่กลัวว่านายจะคิดถึงแพนซี่จนเป็นลมไปซะก่อนน่ะสิ”เฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับ

“แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงพาร์กินสันด้วย” มัลฟอยถามแบบซื่อๆพลางเหลือบมองเฮอร์ไมโอนี่

“ อ้าวก็นายเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ ต้องคิดถึงกันสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างไม่สบอารมณ์

“เหมือนที่เธอคิดถึงวิสลีย์หัวแดงใช่มั้ยล่ะ” มัลฟอยเริ่มอารมณ์เสียแล้ว

“ฉันไม่ได้คิดถึงรอนนะ แล้วอย่าเรียกรอนว่าหัวแดง ฉันกับรอนไม่ได้เป็นแฟนกันเข้าใจไว้ด้วย” เฮอร์ไมโอนี่อารมณ์เสียแล้ว

“ ใครจะไปรู้ ฉันก็นึกว่าเป็นแฟนกันเห็นจับมือกันอยู่เลยหนิ”มัลฟอยอารมณ์เสียมากขึ้นเมื่อนึกถึงที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่จับมือกับรอนที่ตู้พรีเฟ็ก

“ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับรอนเราเป็นแค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้น แล้วทำไมฉันต้องมานั่งบอกนายด้วย” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มไม่เข้าใจตัวเอง มัลฟอยจะเข้าใจอะไรก็เป็นเรื่องของมัลฟอยสิ

“งั้นเธอก็ชอบไอ้พอตเตอร์หัวแผลเป็นนั่นสิ” มัลฟอยเริ่มถามต่อถึงรู้ว่าเรื่องที่ถามเป็นเรื่องส่วนตัวของเฮอร์ไมโอนี่ก็ตาม

“ฉันไม่ได้ชอบแฮร์รี่ แฮร์รี่เค้าชอบโช นายก็เห็นอยู่ไม่ใช่หรอ” เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังคงตอบอยู่ดี

“ที่เธอไม่ชอบพอตเตอร์ เพราะมันมีโชอยู่แล้วใช่มั้ย” มัลฟอยอารมณ์เสียอีกแล้ว

“เปล่า ฉันไม่เคยชอบแฮร์รี่ แฮร์รี่ก็เหมือนกับรอนนั่นแหละ เรา 3 คนเป็นเพื่อนกันเท่านั้” ดูเหมือนเธอเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามัลฟอยถามเรื่องส่วนตัวเธอมากเกินไป

“แล้วทำไมนายต้องมาอยากรู้เรื่องฉันด้วย” เฮอร์ไมโอนี่ถามในที่สุด

“เปล่านี่ เธออย่าคิดว่าฉันจะพิศวาสเธอล่ะ แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นแฟนกับพาร์กินสันด้วย” มัลฟอยตอบเสียงเรียบดูเหมือนอารมณ์ของเค้าเริ่มดีขึ้นแล้ว

“ ฉันก็ไม่ได้อยากรู้หนิ นายมาบอกทำไมหล่ะค่ะเดรโกขา” เฮอร์ไมโอนี่ถามกวนๆเธอเริ่มเลียนเสียงและท่าทางของแพนซี่แล้ว ก่อนที่ทั้งสองจะทะเลาะกันมากกว่านี้

“เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยมันทำอะไรเธอรึเปล่า” รอนวิ่งเข้ามาถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง

“ เปล่า ถึงเวรฉันแล้วหรอ ” เฮอร์ไมโอนี่ถามรอน

“อืม ถึงแล้ว” รอนตอบเรียบๆ

“ งั้นฉันไปก่อนนะรอน ไปรึยังมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามมัลฟอยขึ้นมา

“ไปสิ” มัลฟอยตอบเนือยๆ

“ เอ่อ…เฮอร์ไมโอนี่ คือว่า…ปัทเรียกให้ฉันไปคุยด้วยน่ะที่เค้ามีที่ว่าง1 ที่ แต่ฉันตอบว่า ฉันทิ้งให้เธออยู่กับมัลฟอย 2 ต่อ 2 ไม่ได้ก็เลยไม่ได้ไป งั้นครึ่งชั่วโมงนี้ฉันไปหาเค้าก็นะแล้วถ้าเธอตรวจเวรเสร็จฉันก็จะกลับมานั่งเป็นเพื่อนเธอ” รอนถามอายๆหน้าเค้าเกือบจะสีเดียวกับผมเค้าอยู่แล้ว

“ เธอไปสิ ฉันอยู่ได้ไม่เป็นไรมัลฟอยไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก เจอกันตอนถึงฮอกวอตต์นะ” เธอบอกเพื่อนรักของเธอแบบขำๆในความอายของเค้า

“งั้นฉันไปนะ” รอนบอกลาเพื่อนรักด้วยท่าทีเป็นห่วง

ตอนนี้มัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่กำลังตรวจเวรอยู่ อยู่ๆเสียงยานคางก็ดังขึ้น

“ อยู่กับฉันแล้วมันเป็นยังไงเกรนเจอร์ ทำไมเค้าถึงไม่กล้าให้ฉันอยู่กับเธอ” มัลฟอยถามขึ้น ตอนนี้เค้าเริ่มอารมณ์เสียแล้ว

“ก็ไม่ยังไงหรอก” เธอบอกพร้อมขำๆในท่าทีที่เหมือนเด็กของเค้า

“ นิสัยฉันเป็นยังไงเกรนเจอร์” เค้ายังคงถามอีกครั้งแต่เสียงดังขึ้นกว่าเดิมมาก

“ ฉันไม่รู้ ฉันไม่ใช่ยัยแพนซี่ที่รักนี่จะได้รู้ทุกเรื่องของนายน่ะ”

“ฝากไว้ก่อนเถอะเกรนเจอร์” มัลฟอยพึมพำเสียงเบาไม่ให้เธอได้ยิน

*******************************************************************************

“ เฮ้อ ! เหนื่อยจังเลย เมื่อยด้วย ปวดขาด้วย” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มบ่นเป็นเด็กๆ

“นิสัยฉันเป็นยังไงเรกรนเจอร์ “ มัลฟอยยังคงถามอีกครั้ง

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ยัยแพนซี่จะได้รู้น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงยืนยันเหมือนเดิม

“ฉันบอกแล้วไงว่าแพนซีไม่ใช่ที่รักของฉัน” มัลฟอยพูดเสียงเข้ม

แล้วมัลฟอยก็ลุกขึ้น เฮอร์ไมโอนี่เห็นท่าไม่ดีก็รีบลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหารอน แต่มัลฟอยก็ขวางประตูไว้แล้ว

“จะทำอะไรมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงสั่น

“ก็ต่อจากฝันไง เกรนเจอร์ ฉันรู้ว่าเธอจำได้” เค้าพูดออกมาเสียงเรียบทั้งที่ก่อนหน้านี้มัลฟอยไม่มีท่าทีว่าจะจำเรื่องความฝันได้เลย ตอนนี้หน้าเธออยู่ห่างจากเค้าไม่ถึง 1 ฟุตแล้ว

“ฉันจำไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มกลบเกลื่อนทันที

“งั้นฉันจะทำให้เธอจำได้” แล้วเด็กชายก็เดินเข้าไปใกล้เธอ เธอตกใจแล้วพยายามจะเดินถอยหลัง แต่เท้าของเธอไม่ร่วมมือเลย มันอยู่กับที่ เธอจึงหลับตาลงอย่างช้าๆ แล้วมัลฟอยค่อยๆ บรรจงสัมผัสริมฝีปากลงกับแก้มของเธออย่างอ่อนโยน

“เฮ้อ!” เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหล่ะ”มัลฟอยถามกวนๆ

“เปล่าหนิ” ตอนนี้หน้าเธอแดงขึ้นอีกแล้ว

“อ๊ะ! ถึงฮอกวอต์ตแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่รีบเดินออกไปจากตู้ให้เร็วที่สุด มัลฟอยถึงกับขำให้ท่าทีของเธอแล้วเค้าก็แยกไปหาแครบและกอยล์

*******************************************************************

เดี๋ยวเขียนต่อนะความรู้สึกว่าตอนนี้ยาวมากๆเลย