ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตรอกไดแอกอล
“พวกเราจะไปที่ไหนกันก่อนดีล่ะ” เด็กสาวถามขึ้นมา
“ เอาเป็นว่าเราไปซื้อหนังสือเรียนกันก่อนไหม ปีนี้หนังสือเพิ่มตั้งเยอะ” แฮร์รี่เสนอความคิด
“ ก็ดีงั้นไปกันเลย อ๊ะ” รอนร้องลั่นด้วยความตกลง” นั่นมัลฟอยนี่ มาทั้งพ่อทั้งสองด้วย พวกเรารีบออกห่างๆเถอะ” 
“จะกลัวอะไรล่ะรอน ต่อให้มากี่มัลฟอยพวกเราก็ไม่กลัวหรอก ใช่มั้ย เฮอร์ไมโอนี่ ” แฮร์รี่รีบถามเพื่อหาแนวร่วม
“ แต่ฉันว่าพวกเรารีบห่างๆดีกว่านะ ฉันไม่อยากมีเรื่อง”
“ก็ได้” แฮร์รี่ต้องยอมรับความคิดนี้ด้วยความจนใจ
“เดี๋ยวฉันแยกไปซื้อชุดเต้นรำก่อนนะปีนี้มีงานด้วยไม่ใช่หรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเชิงต้องการคำตอบ
“ฉันก็ไม่ได้เถียงเธอหนิ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่รีบส่งสายตาเชิงห้ามไปหารอนเพราะกลัวทั้งสองจะทะเลาะกันกลางตรอกไดแอกอลซะก่อน แต่สายไปแล้ว
”ฉันไม่ได้ถามเธอรอน ฉันถามแฮร์รี่ต่างหาก เธอมาเกี่ยวอะไรด้วย แฮร์รี่ฉันไปก่อนนะ เจอกันร้านไม้กวาดสามอันตอนบ่าย2นะจะได้ไปซื้อหนังสือเรียนกัน บายแฮร์รี่” แล้วเธอก็เดินไปไม่ได้สนใจรอนอีกเลย จนกระทั้ง
“ขอโทษค่ะ  มัลฟอย ฉันขอคำขอโทษคืนก็แล้วกันเพราะอย่างนายไม่เหมาะสมกับคำนี้” 
“เกรนเจอร์ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับเธอนะ” เสียงเค้ายังคงยานคางเหมือนเดิม
“วันนี้นายเป็นอะไรนะ สงสัยกินยาผิดขวดแน่เลย” แล้วเธอก็นึกเรื่องฝันเมื่อคืนได้ หน้าเธอจึงเป็นริ้วชมพูเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่เห็นความผิดปกติของมัลฟอยเลย สงสัยเค้าจะจำไม่ได้มั้ง
“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากทะเลาะกับเธอ อายเค้า”
“อย่างนายอายเป็นด้วยหรอ”
“เกรนเจอร์ ฉันเป็นคนนะก็ต้องอายเป็นสิ แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครเห็นว่าฉันเถียงกับยัยเลือดสีโคลนอย่างเธอ” “ฉันไม่อยากเถียงกับนายแล้ว ฉันไปดีกว่า”
“เธอจะไปไหน เกรนเจอร์”มัลฟอยรีบถามขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“วันนี้นายเป็นอะไร โดนอะไรฟาดหัวมารึเปล่า” เธอเริ่มกวนเค้าก่อน
“ตอบให้ตรงคำถามเกรนเจอร์” ตอนนี้เค้าเริ่มโมโหแล้ว
”ฉันจะไปร้านขายเสื้อผ้า จะไปซื้อชุดเต้นรำ”
“ดีงั้นฉันไปด้วย ฉันก็จะไปซื้อเหมือนกัน”  “แล้วทำไมฉันต้องไปกับนาย”
“นึกว่าฉันอยากไปกับเธองั้นหรอ ฉันแค่เห็นว่าเธอน่าจะช่วยชั้นเลือกได้ เพราะ“ แล้วเค้าก็หยุดไปเท่านั้น
“เพราะอะไรมัลฟอย” “ไม่บอก”
“ไม่บอกฉันก็ไม่เลือกให้เธอ”เธอเริ่มถือไพ่เหนือกว่า
“ก็เพราะ ฉันเลือกไม่เป็น” เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“เธอหัวเราะหาอะไรเกรนเจอร์ ฉันน่าขำมากนักรึไง”
“จะไปมั้ยมัลฟอยไม่งั้นฉันไม่ช่วยเลือกนะ” ชายหนุ่มจึงต้องจำใจเดินไปโดยไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ
“นี่นายเป็นใบ้หรอ  ถึงไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว”
“เปล่าหนิ ฉันไม่อยากพูดเอง” แต่เค้ากลับพึมพำได้ความว่า “รอให้เลือกชุดเสร็จก่อนเถอะเกรนเจอร์” เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยินเลยพูดต่อว่า ” แยกหน้าก็จะถึงร้านแล้ว เดี๋ยวชั้นเลือกให้นายก่อนก็แล้วกัน”
“สวัสดียามสายค่ะ  ยินดีต้อนรับนะค่ะ อยากได้ชุดแบบไหนคะ” เจ้าของร้านหน้าตาใจดีต้อนรับลูกค้าทั้งสองอย่างอบอุ่น
“เอ่อ อยากได้ชุดไปงานเต้นรำค่ะ ดูให้คนข้างหลังก่อนนะคะ แบบว่าเค้าพูดไม่ได้น่ะคะ “ เธอเริ่มกวนมัลฟอยบ้างแล้ว
”ฉันพูดได้เกรนเจอร์” “แล้วทำไมไม่พูดเองล่ะค่ะคุณหนูขา” ทั้งสองเริ่มเถียงกันแล้ว
“ตกลงเธอจะเลือกชุดให้ฉันรึเปล่า” เค้าเริ่มถามอย่างเหลืออด
“ก็กำลังเลือกอยู่นี่ไง ไม่เห็นหรอ” “ถ้าเห็นจะถามมั้ยล่ะ” เจ้าของร้านหัวเราะน้อยๆกับเด็กทั้งสองที่ทะเลาะกันไม่ยอมหยุดซะที
“ฉันเลือกได้แล้วล่ะ นายไปลองไป เดี๋ยวชั้นเลือกของฉันต่อ “
“ไม่ต้องเกรนเจอร์ ของเธอเดี๋ยวฉันเลือกให้”เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับอึงไปเลย มัลฟอยเนี่ยนะจะเลือกชุดให้ฉัน
“แต่มัลฟอยฉันไม่มั่นใจในฝีมือการเลือกของนาย” “เกรนเจอร์ หันฟังฉันบ้างเถอะ” แล้วเค้าก็เดินเข้าไปลองชุดสักพักก็เดินออกมา
“นาย เอ่อ ดูดีมาก ฉันว่านะยายแพนซีที่รักของนายต้องกรี๊ดแน่ๆเลย”
“แพนซีไม่ใช่ของฉัน เกรนเจอร์” เค้าพูดเสียงเรียบ
“ก็ได้ๆฉันไม่เถียงนายแล้ว ว่าแต่ชุดชั้นล่ะ “ เฮอร์ไมโอนี่ถามเพราะเห็นว่าใกล้บ่ายโมงแล้ว
“ก็กำลังเลือกนี่ไง คุณเจ้าของร้านครับ(อ๊ะ มัลฟอยพูดครับ) มีให้เลือกอีกมั้ยครับ”
“ ก็มีนะจ๊ะ แต่ตรงนั้นมันค่อนข้างแพงมากเลยทีเดียว” เจ้าของร้านกล่าว
“พาผมไปดูหน่อยได้มั้ยครับ” “ได้จ๊ะ” เจ้าของตอบง่ายๆ
“มัลฟอย “ เฮอร์ไมโอนี่รีบเรียกด้วยความตกใจ”มัลฟอยฉันไม่ได้มีเงินมากอย่างนายนะ”
“เฉยไว้เถอะน่าเกรนเจอร์” แล้วเค้าก็ดูชุดต่อไปโดยไม่สนใจเฮอร์ไมโอนี่เลย
“ ผมเอาชุดนี้หล่ะครับ “ ในที่สุดเค้าก็เลือกได้ซะที
“หนูตาถึงมากเลยนะ ชุดเนี้ยสวยทีสุดแล้วก็เพียงที่สุดด้วยนะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่ชม เกรนเจอร์ไปลองสิเฉยทำไมล่ะ”
“แต่มัลฟอย” ” ไปเหอะน่า เร็วๆเข้าจะบ่าย 2 แล้วชั้นต้องรีบไปหาพ่อ”
“ฉันก็ต้องรีบไปหาแฮร์รี่กันรอนเหมือนกันนั่นแหละ”
“ก็รีบๆเข้าสิจะได้ไปหาองครักษ์ทั้งสองของเธอเร็วๆ” เฮอร์ไมโอนี่ก็เข้าไปลองอย่างเสียไม่ได้
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกมา
“ คุณครับผมเอาชุดนี่ล่ะครับ 2 ชุดเท่าไหร่ครับ” มัลฟอยก็จัดการจ่ายเงินตอนที่เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิม โดยบอกกับเจ้าของร้านเหมือนกับรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะถามอะไรว่า
” ถ้าเค้ามาถามห้ามบอกราคานะครับ บอกแต่ว่าผมจ่ายแล้วเท่านั้นนะครับ ขอบคุณมากครับ“แล้วเค้าก็เดินออกจากร้านไป เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกมา “พี่ค่ะ ชุดนี้เท่าไหร่ค่ะ” “น้องผู้ชายคนนั้นจ่ายแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วเค้าไปไหนแล้วล่ะค่ะ” “เอ่อ ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เค้าจ่ายเงินเสร็จแล้วเดินออกไปเลย”
เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขอบคุณเจ้าของร้านแล้วก็ไปหาแฮร์รี่กับรอน(ที่ยังโกรธกันอยู่)ที่ร้านไม้กวาดสามอัน
“ เธอได้ชุดรึยัง” แฮร์รี่เริ่มถามก่อนเพราะยังกลัวว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังโกรธรอนอยู่
“อืมได้แล้วล่ะ” เด็กสาวตอบอย่างใจลอย
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอยังโกรธฉันอยู่หรอ ฉันขอโทษ” รอนกล่าวอย่างสำนึกผิด
“ฉันไม่โกรธเธอหรอกน่า เราจะไปซื้อหนังสือกันรึยัง“เธอเริ่มเปลี่ยนเรื่องกลัวเพื่อนรักทั้งสองของเธอรู้ถึงความผิดปกติของเธอ
“ไปสิ” แฮร์รี่และรอนตอบพร้อมกัน “เธอเห็นมัลฟอยมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นมาลอยๆ
“ฮ้า! เธอไปถามถึงมัลฟอยทำไม เราไม่อยู่มันทำอะไรเธอรึเปล่า” รอนถามอย่างตกใจ
“เปล่า ฉันเพียงแค่ไม่อยากจะเจอมัลฟอยตอนที่เราไปซื้อหนังสือกันก็เท่านั้น อยากให้แน่ใจว่าเค้ากลับไปแล้ว ขี้เกียจให้พวกนายมีเรื่อง” เฮอร์ไมโอนี่รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
”นายคิดว่าฉันจะพิศวาศมัลฟอยงั้นหรอ” เธอรีบถามเพื่อกลบเกลื่อน
“ก็เปล่า ฉันก็แค่สงสัยเท่านั้น เรารีบไปซื้อหนังสือกันเถอะคนเยอะแล้ว” 
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวเขียนต่อนะ คอมเมนต์ด้วยเพิ่งเขียนเรื่องแรก
“ เอาเป็นว่าเราไปซื้อหนังสือเรียนกันก่อนไหม ปีนี้หนังสือเพิ่มตั้งเยอะ” แฮร์รี่เสนอความคิด
“ ก็ดีงั้นไปกันเลย อ๊ะ” รอนร้องลั่นด้วยความตกลง” นั่นมัลฟอยนี่ มาทั้งพ่อทั้งสองด้วย พวกเรารีบออกห่างๆเถอะ” 
“จะกลัวอะไรล่ะรอน ต่อให้มากี่มัลฟอยพวกเราก็ไม่กลัวหรอก ใช่มั้ย เฮอร์ไมโอนี่ ” แฮร์รี่รีบถามเพื่อหาแนวร่วม
“ แต่ฉันว่าพวกเรารีบห่างๆดีกว่านะ ฉันไม่อยากมีเรื่อง”
“ก็ได้” แฮร์รี่ต้องยอมรับความคิดนี้ด้วยความจนใจ
“เดี๋ยวฉันแยกไปซื้อชุดเต้นรำก่อนนะปีนี้มีงานด้วยไม่ใช่หรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเชิงต้องการคำตอบ
“ฉันก็ไม่ได้เถียงเธอหนิ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่รีบส่งสายตาเชิงห้ามไปหารอนเพราะกลัวทั้งสองจะทะเลาะกันกลางตรอกไดแอกอลซะก่อน แต่สายไปแล้ว
”ฉันไม่ได้ถามเธอรอน ฉันถามแฮร์รี่ต่างหาก เธอมาเกี่ยวอะไรด้วย แฮร์รี่ฉันไปก่อนนะ เจอกันร้านไม้กวาดสามอันตอนบ่าย2นะจะได้ไปซื้อหนังสือเรียนกัน บายแฮร์รี่” แล้วเธอก็เดินไปไม่ได้สนใจรอนอีกเลย จนกระทั้ง
“ขอโทษค่ะ  มัลฟอย ฉันขอคำขอโทษคืนก็แล้วกันเพราะอย่างนายไม่เหมาะสมกับคำนี้” 
“เกรนเจอร์ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับเธอนะ” เสียงเค้ายังคงยานคางเหมือนเดิม
“วันนี้นายเป็นอะไรนะ สงสัยกินยาผิดขวดแน่เลย” แล้วเธอก็นึกเรื่องฝันเมื่อคืนได้ หน้าเธอจึงเป็นริ้วชมพูเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่เห็นความผิดปกติของมัลฟอยเลย สงสัยเค้าจะจำไม่ได้มั้ง
“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากทะเลาะกับเธอ อายเค้า”
“อย่างนายอายเป็นด้วยหรอ”
“เกรนเจอร์ ฉันเป็นคนนะก็ต้องอายเป็นสิ แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครเห็นว่าฉันเถียงกับยัยเลือดสีโคลนอย่างเธอ” “ฉันไม่อยากเถียงกับนายแล้ว ฉันไปดีกว่า”
“เธอจะไปไหน เกรนเจอร์”มัลฟอยรีบถามขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“วันนี้นายเป็นอะไร โดนอะไรฟาดหัวมารึเปล่า” เธอเริ่มกวนเค้าก่อน
“ตอบให้ตรงคำถามเกรนเจอร์” ตอนนี้เค้าเริ่มโมโหแล้ว
”ฉันจะไปร้านขายเสื้อผ้า จะไปซื้อชุดเต้นรำ”
“ดีงั้นฉันไปด้วย ฉันก็จะไปซื้อเหมือนกัน”  “แล้วทำไมฉันต้องไปกับนาย”
“นึกว่าฉันอยากไปกับเธองั้นหรอ ฉันแค่เห็นว่าเธอน่าจะช่วยชั้นเลือกได้ เพราะ“ แล้วเค้าก็หยุดไปเท่านั้น
“เพราะอะไรมัลฟอย” “ไม่บอก”
“ไม่บอกฉันก็ไม่เลือกให้เธอ”เธอเริ่มถือไพ่เหนือกว่า
“ก็เพราะ ฉันเลือกไม่เป็น” เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“เธอหัวเราะหาอะไรเกรนเจอร์ ฉันน่าขำมากนักรึไง”
“จะไปมั้ยมัลฟอยไม่งั้นฉันไม่ช่วยเลือกนะ” ชายหนุ่มจึงต้องจำใจเดินไปโดยไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ
“นี่นายเป็นใบ้หรอ  ถึงไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว”
“เปล่าหนิ ฉันไม่อยากพูดเอง” แต่เค้ากลับพึมพำได้ความว่า “รอให้เลือกชุดเสร็จก่อนเถอะเกรนเจอร์” เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยินเลยพูดต่อว่า ” แยกหน้าก็จะถึงร้านแล้ว เดี๋ยวชั้นเลือกให้นายก่อนก็แล้วกัน”
“สวัสดียามสายค่ะ  ยินดีต้อนรับนะค่ะ อยากได้ชุดแบบไหนคะ” เจ้าของร้านหน้าตาใจดีต้อนรับลูกค้าทั้งสองอย่างอบอุ่น
“เอ่อ อยากได้ชุดไปงานเต้นรำค่ะ ดูให้คนข้างหลังก่อนนะคะ แบบว่าเค้าพูดไม่ได้น่ะคะ “ เธอเริ่มกวนมัลฟอยบ้างแล้ว
”ฉันพูดได้เกรนเจอร์” “แล้วทำไมไม่พูดเองล่ะค่ะคุณหนูขา” ทั้งสองเริ่มเถียงกันแล้ว
“ตกลงเธอจะเลือกชุดให้ฉันรึเปล่า” เค้าเริ่มถามอย่างเหลืออด
“ก็กำลังเลือกอยู่นี่ไง ไม่เห็นหรอ” “ถ้าเห็นจะถามมั้ยล่ะ” เจ้าของร้านหัวเราะน้อยๆกับเด็กทั้งสองที่ทะเลาะกันไม่ยอมหยุดซะที
“ฉันเลือกได้แล้วล่ะ นายไปลองไป เดี๋ยวชั้นเลือกของฉันต่อ “
“ไม่ต้องเกรนเจอร์ ของเธอเดี๋ยวฉันเลือกให้”เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับอึงไปเลย มัลฟอยเนี่ยนะจะเลือกชุดให้ฉัน
“แต่มัลฟอยฉันไม่มั่นใจในฝีมือการเลือกของนาย” “เกรนเจอร์ หันฟังฉันบ้างเถอะ” แล้วเค้าก็เดินเข้าไปลองชุดสักพักก็เดินออกมา
“นาย เอ่อ ดูดีมาก ฉันว่านะยายแพนซีที่รักของนายต้องกรี๊ดแน่ๆเลย”
“แพนซีไม่ใช่ของฉัน เกรนเจอร์” เค้าพูดเสียงเรียบ
“ก็ได้ๆฉันไม่เถียงนายแล้ว ว่าแต่ชุดชั้นล่ะ “ เฮอร์ไมโอนี่ถามเพราะเห็นว่าใกล้บ่ายโมงแล้ว
“ก็กำลังเลือกนี่ไง คุณเจ้าของร้านครับ(อ๊ะ มัลฟอยพูดครับ) มีให้เลือกอีกมั้ยครับ”
“ ก็มีนะจ๊ะ แต่ตรงนั้นมันค่อนข้างแพงมากเลยทีเดียว” เจ้าของร้านกล่าว
“พาผมไปดูหน่อยได้มั้ยครับ” “ได้จ๊ะ” เจ้าของตอบง่ายๆ
“มัลฟอย “ เฮอร์ไมโอนี่รีบเรียกด้วยความตกใจ”มัลฟอยฉันไม่ได้มีเงินมากอย่างนายนะ”
“เฉยไว้เถอะน่าเกรนเจอร์” แล้วเค้าก็ดูชุดต่อไปโดยไม่สนใจเฮอร์ไมโอนี่เลย
“ ผมเอาชุดนี้หล่ะครับ “ ในที่สุดเค้าก็เลือกได้ซะที
“หนูตาถึงมากเลยนะ ชุดเนี้ยสวยทีสุดแล้วก็เพียงที่สุดด้วยนะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่ชม เกรนเจอร์ไปลองสิเฉยทำไมล่ะ”
“แต่มัลฟอย” ” ไปเหอะน่า เร็วๆเข้าจะบ่าย 2 แล้วชั้นต้องรีบไปหาพ่อ”
“ฉันก็ต้องรีบไปหาแฮร์รี่กันรอนเหมือนกันนั่นแหละ”
“ก็รีบๆเข้าสิจะได้ไปหาองครักษ์ทั้งสองของเธอเร็วๆ” เฮอร์ไมโอนี่ก็เข้าไปลองอย่างเสียไม่ได้
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกมา
“ คุณครับผมเอาชุดนี่ล่ะครับ 2 ชุดเท่าไหร่ครับ” มัลฟอยก็จัดการจ่ายเงินตอนที่เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิม โดยบอกกับเจ้าของร้านเหมือนกับรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะถามอะไรว่า
” ถ้าเค้ามาถามห้ามบอกราคานะครับ บอกแต่ว่าผมจ่ายแล้วเท่านั้นนะครับ ขอบคุณมากครับ“แล้วเค้าก็เดินออกจากร้านไป เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกมา “พี่ค่ะ ชุดนี้เท่าไหร่ค่ะ” “น้องผู้ชายคนนั้นจ่ายแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วเค้าไปไหนแล้วล่ะค่ะ” “เอ่อ ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เค้าจ่ายเงินเสร็จแล้วเดินออกไปเลย”
เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขอบคุณเจ้าของร้านแล้วก็ไปหาแฮร์รี่กับรอน(ที่ยังโกรธกันอยู่)ที่ร้านไม้กวาดสามอัน
“ เธอได้ชุดรึยัง” แฮร์รี่เริ่มถามก่อนเพราะยังกลัวว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังโกรธรอนอยู่
“อืมได้แล้วล่ะ” เด็กสาวตอบอย่างใจลอย
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอยังโกรธฉันอยู่หรอ ฉันขอโทษ” รอนกล่าวอย่างสำนึกผิด
“ฉันไม่โกรธเธอหรอกน่า เราจะไปซื้อหนังสือกันรึยัง“เธอเริ่มเปลี่ยนเรื่องกลัวเพื่อนรักทั้งสองของเธอรู้ถึงความผิดปกติของเธอ
“ไปสิ” แฮร์รี่และรอนตอบพร้อมกัน “เธอเห็นมัลฟอยมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นมาลอยๆ
“ฮ้า! เธอไปถามถึงมัลฟอยทำไม เราไม่อยู่มันทำอะไรเธอรึเปล่า” รอนถามอย่างตกใจ
“เปล่า ฉันเพียงแค่ไม่อยากจะเจอมัลฟอยตอนที่เราไปซื้อหนังสือกันก็เท่านั้น อยากให้แน่ใจว่าเค้ากลับไปแล้ว ขี้เกียจให้พวกนายมีเรื่อง” เฮอร์ไมโอนี่รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
”นายคิดว่าฉันจะพิศวาศมัลฟอยงั้นหรอ” เธอรีบถามเพื่อกลบเกลื่อน
“ก็เปล่า ฉันก็แค่สงสัยเท่านั้น เรารีบไปซื้อหนังสือกันเถอะคนเยอะแล้ว” 
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวเขียนต่อนะ คอมเมนต์ด้วยเพิ่งเขียนเรื่องแรก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น