นั่นไม่ใช่บทคุณค่ะ คุณนางเอก!

ลำดับตอนที่ #8 : 05 - บางครั้งโลกนี้อาจมีคนชื่อซ้ำกันเยอะนะคะ

05

บางครั้งโลกนี้อาจมีคนชื่อซ้ำกันเยอะนะคะ

“นี่เธออีกแล้วเหรอ”

ประโยคแรกหลุดจากปากหัวหน้ากิลด์นักผจญภัยครั้นได้พบผู้ประสบภัยคนแรก แทนที่นัยน์ตาสีแซฟไฟร์ของเขาจักมองสตรีตรงหน้าด้วยสีหน้าห่วงใยมันกลับกลายเป็นแววตาเอือมระอาสุดทน ตอนนี้พวกเรากำลังพร้อมใจกันมองเด็กสาวที่ติดในมีทฟลาวเวอร์ ก่อนหน้าฉันเห็นนักผจญภัยข้างหน้าท่าทางร้อนรน อยากจะช่วยเหลือนะ แต่ไหงพอหัวหน้ากิลด์มา ทุกคนถึงได้ดูชิวขนาดนี้

ไม่มีคิดจะช่วยออกมาไวๆ จริงเหรอ?

มาพร้อมใจกันยืนมองคนกำลังตกที่นั่งลำบากเพื่ออะไร...

“เสียงนี่มันหัวหน้ากิลด์ สวัสดี แล้วก็ช่วยด้วย”

แล้วคนติดก็ไม่คิดทำเสียงให้น่าช่วยเหลือเลยหรือ

เธอดิ้นนิดหน่อย และ นิ่งต่อเหมือนไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนแบบจริงๆ จังๆ

“ก็นะ เหมือนเรื่องปกติ”

จากน้ำเสียงของหัวหน้ากิลด์ แสดงว่าเด็กสาวคนนี้น่าจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้บ่อยจนเผลอมองมันเป็นเรื่องปกติกระมัง แถมท่าทางสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไม่น่าใช่อุบัติเหตุ

ง่ายๆ เธออาจมีนิสัยประหลาดๆ เหมือนเดมาริมก็ได้

ทั้งเคยได้ยินจากธีโอ ทั้งเคยเห็นเองกับตา เดมาริมชอบเอาตัวไปเสี่ยง, ทำอะไรประหลาดๆ ด้วยตรรกะที่คนปกติไม่อยากจะยึดถือเป็นวิถีชีวิตด้วย อย่าง ‘ยังไงก็ไม่ตายหรอก ทำๆ ไปเถอะ’ ------นี่นายคิดว่าตัวเองเป็นอมตะหรือไง แน่นอนพูดคำนี้ทีไรต้องมีเฉียดตายตลอด อ๊ะ ไม่ได้หมายถึงเขาชอบไปเสี่ยงในที่ๆ อันตรายอย่างเดียวนะ

เด็กหนุ่มผมม่วงคนนั้นมีคำพูดคำจาแสนเสี่ยงต่อการโดนคนหมั่นไส้ดักทุบสักวัน

ความจริงขอความช่วยเหลือด้วยคำพูดที่ไม่น่าช่วย ฉันควรชินได้แล้วล่ะ

เดมาริม กับ เซเนทซ์เป็นแบบนั้นประจำ

โดยเฉพาะน้องชายฝาแฝดไม่รู้ว่าบางทีขอให้ช่วยหรือกำลังหาเรื่องด่าคนช่วยกันแน่

เอาเป็นว่านิสัยแบบนี้อย่าใช้เป็นแบบอย่างเชียว

“รู้จักเหรอครับ?”

หนึ่งในนักผจญภัยกล่าวถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

ฉันเคยได้ยินว่าหัวหน้ากิลด์มักรู้จักคนมากหน้าหลายตาเป็นเรื่องปกติ หากแต่ดูเหมือนคนที่เขารู้จักส่วนใหญ่จะเป็นนักผจญภัยด้วยกัน อันที่จริงสามัญชนมีสังคมของสามัญชน กลับกันขุนนางเองก็การสร้างสังคมขึ้นตามใจส่งผลให้คนแทบไม่มีความปฏิสัมพันธ์กับคนที่ฐานะทางสังคมต่างจากตนเองเกินไป

พูดตามตรงการสนิมสนมระหว่างชนชั้นไม่อยู่ในข้อห้ามแต่อย่างไร บุตรีดยุค หรือ องค์หญิงจะไปสนิมกับสามัญชน หรือ เด็กกำพร้าในโบสถ์ก็ไม่มีใครห้ามหรอก แต่ที่ไม่ค่อยมีเพราะพื้นฐานธรรมเนียมปฏิบัติตนมันต่างกัน สามัญชนบางคนมองว่าการปฏิบัติตัวของขุนนางเต็มไปด้วยความยุ่งยาก และ น่ารำคาญเกินบรรยายไม่ต่างจากที่ขุนนางบางรายมองว่าวิถีชีวิตของสามัญชนมันช่างมักง่าย และ ไร้สีสันสิ้นดี

ถ้าไม่คิดปรับตัวเข้าหากันนละครึ่งทางมีแต่จะสร้างปัญหาเปล่าๆ

กรณีที่ปรับตัวได้ก็แล้วไป

เอาเถอะ อย่างไรเสียเป็นเรื่องของสภาพแวดล้อมที่ต่างกันน่ะนะ

อ่า สำหรับฉันไม่ว่าปรับตัวเข้าหาฝ่ายไหนมันก็ยุ่งยากหมดนั่นแหละ

ขุนนางก็วุ่นวายกับภาพลักษณ์ สามัญชนก็ต้องเหนื่อยกับการพยายาม

ชีวิตนี่มันยากจริงๆ

“คนสนิทของท่านหรือ?” ไวเคานต์แลมฟาร์ปรากฏตัวทีหลังพร้อมตั้งคำถามที่ฉันเชื่อว่าหลายคนอยากจะรู้เหลือเกิน หากแต่ก่อนหัวหน้ากิลด์จะตอบกลับ ชายหนุ่มยืนกอดอกหรี่ตามองภาพตรงหน้าครู่พลางชิงถากลับอย่างรวดเร็ว “อ๊ะ ลูกสาวบารอนเบลูมสินะ?”

“ใช่ครับ ท่านไวเคานต์----เธอเป็นบุตรบุญธรรมตระกูลเบลูม”

บารอนเบลูมเป็นตระกูลขุนนางใหม่ ตำแหน่งดินแดนติดอาณาจักรอื่น ความจริงถือว่าเป็นชายแดน ทุกครั้งที่ฉันเห็นคำนี้จากความทรงจำแม่มด มักจะเป็นสถานที่ที่วุ่นวายเกินบรรยาย ทว่าโลกใบนี้ไม่มีสงครามมานานเกือบพันปี ดังนั้นชายแดนส่วนใหญ่จึงไม่ได้วุ่นวาย

ถ้าไม่นับรวมความวุ่นวายจากมอนสเตอร์ หรือ โจรน่ะนะ

การข้ามไปยังอีกอาณาจักรถือว่ามิใช่เรื่องยาก เพราะแบบนั้นเราถึงได้เห็นธีโอไปที่นั้นทีที่นี่ที แต่แนะนำว่าเข้าไปแบบถูกวิธีด้วยล่ะ ไม่งั้นอาจจบไม่สวย แม้อาณาจักรปฏิบัติกับคนต่างแดนเหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป แต่กับโจร หรือ พวกลักลอบเข้ามาไม่ถูกวิธีตรงกันข้ามเลย ธีโอมักพูดกรอกใส่หูทุกเรื่องเกี่ยวกับการท่องเที่ยวให้ฉันฟัง

ว่าแต่ฉันดูเหมือนคนชอบเที่ยวทั่วโลกเหมือนเขาหรือ?

ข่าวลือเมื่อ 2 – 3 ปีก่อนมีอุบัติเหตุหนึ่งเกิดขึ้น เนื้อหาคร่าวๆ เกี่ยวกับมอนสเตอร์ประเภทคราเคนหลุดออกจากดันเจี้ยน เนื่องจากประตูมิติหลังเคลียร์ดันเจี้ยนเกิดขัดข้องกะทันหันส่งผลให้มีการเปิดใช้งานทางออกท้ายดันจนบอสหลุดออก ซึ่งปกติไม่มีทางเกิดขึ้นง่ายๆ หรอก

ไม่รู้ว่าบังเอิญจริงๆ หรือ มีใครจงใจเปิดมันหรือเปล่า

บารอนเบลูมบาดเจ็บในเหตุการณ์ดังกล่าวอย่างหนักจนต้องพักฟื้นนานหลายเดือน ผลพวงจากอาการบาดเจ็บทำให้เขาไม่สามารถมีลูกได้อีกจึงต้องรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อสานต่อตระกูล ไม่สิ อันที่จริงเจ้าตัวยังไม่มีภรรยาด้วยซ้ำ ได้ยินว่าเขารับทายาท 3 คน บุตรชายคนโต, บุตรสาวคนกลาง, และ บุตรชายคนเล็ก

“ก่อนถูกรับเข้าตระกูลเคยเป็นนักผจญภัยระดับ S”

ฉันไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับกิลด์นักผจญภัยมากเท่าที่ควร

แต่ระดับ S นี่ระดับสูงสุดใช่ไหม?

“ระดับ S ? แต่ดูอายุน่าจะยังน้อยอยู่”

อายุน้อยจริงๆ นั่นแหละ จากลักษณะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันชัดๆ

หากเป็นเช่นนั้นจริง เด็กสาวตรงหน้าควรถูกจัดเป็นหนึ่งในอัจฉริยภาพ หรือ การคุ้มครองจากแม่มดเอื้ออำนวยให้เดินทางนี้ จริงด้วย ฉันพูดเรื่องนี้หรือเปล่า เรื่องที่ว่าต่อให้การคุ้มครองเดียวกัน ทว่าลักษณะการต่อสู้พื้นฐานอาจต่างกันได้ กระนั้นยังคงบางอย่างไว้เหมือนกัน ยกตัวอย่างแม่มดแห่งหอสมุด แม้ฉันโจมตีโดยการสร้างลูกบาศก์ แต่ไม่ใช่ได้รับผู้คุ้มครองจากโอพีเลียทุกคนจะทำลักษณะนี้ บางรายอาจเป็นร่ายประโยคยาวๆ เหมือนบทร่ายมนตร์จากความทรงจำแม่มด บางรายอาจไปโจมตีระยะประชิดด้วยอาวุธด้วยซ้ำ ทว่าสิ่งที่เราเหมือนกันคือความรุนแรง และ ความเชื่องช้าขณะโจมตี

โดยเฉพาะจังหวะหน่วงก่อนโจมตีนี้ แก้ไม่ได้จริงๆ...

“เรื่องมันยาวน่ะ---”

“ช่างหัวประวัติฉันเถอะ ช่วยที”

ระหว่างหัวหน้ากิลด์กับไวเคานต์แลมฟาร์กำลังสนทนากัน เสียงสตรีผู้เคราะห์ร้ายกลับดังขึ้นอีกรอบพร้อมแรงดิ้นที่ขาราวกับเร่งให้พวกเขาช่วยออกไป นัยน์ตานักผจญภัยมองอย่างเอือมระอาก่อนหันไปเอ่ยกับหัวหน้ากิลด์ต่อ

“วิธีพูดไม่เห็นเหมือนคุณหนูเลยนะครับ”

“ก็เคยเป็นสามัญชนมาก่อนนี่”

“ก็บอกว่าช่วยที”

“ขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมครับ?”

“ว่ามาสิ”

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอีกแล้วกับเด็กคนนี้ใช่ไหม? แสดงว่าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ”

“ช่วยที”

“อืม ใช่ เกิดขึ้นทุกครั้งที่ปล่อยให้มาดันเจี้ยนคนเดียว”

“ขอร้องล่ะ ช่วยที“

“งั้นทำไมไม่ปล่อยให้อยู่แบบนี้ไปสักพักครับ”

“เฮ้! บอกว่าช่วยที”

ไม่มีใครคิดสนใจเสียเร่งให้ช่วยนั่นหน่อยเหรอ ฉันเห็นบุตรีบารอนดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ส่งเสียงขอให้ช่วย แต่อย่างที่เห็นแหละ ไม่ได้เข้าหูใครเลย

“อันที่จริงเด็กนี้หลุดได้เองน่ะนะ เมื่อก่อนเคยปล่อยทิ้งไว้เพราะชอบมุดปากมีทฟลาวเวอร์ แต่รุ่งขึ้นก็โผล่หน้าออกมาในสภาพไร้ยางอายอยู่ดี อย่างน้อยก่อนมารายงานภารกิจช่วยจัดการสารรูปไร้ยางอายให้เรียบร้อยก่อนไม่ได้หรือไง!”

สรุปต่อให้ปล่อยยังไงเดี๋ยวก็กลับมาทำตัวระรื่นในวันถัดมา อ่า คนประเภทนี้มีเยอะจริงๆ อ๊ะ---หมายถึงฉันด้วยเหรอ? ก่อนหน้านี้เดินชิวในดันเจี้ยน แถมจิบชา ตอนนั้นไม่มีมอนสเตอร์นี่จะลนลานให้เหนื่อยทำไม

....ที่จริงต่อให้มีก็ไม่สนอยู่ดี...

“อย่านินทาคนอื่นต่อหน้าสิ แล้วก็ช่วยที”

“ไม่ได้นินทา กำลังบ่นให้ฟังต่างหาก ถ้าได้ยินแล้วก็ช่วยปรับปรุงตัวที”

“ในนี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแฮะ”

เสียงอู้อี้แสนแผ่วเบาทันทีที่หัวหน้ากิลด์ทำเสียงเหมือนกำลังดุสตรีตรงหน้า ขาสองข้างของเธอหยุดดิ้นกะทันหัน หากแต่ท่าทีคล้ายเพิกเฉยต่อคำต่อว่าทำเอาชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้านักผจญภัยย่นคิ้วอย่างหงุดหงิดก่อนบ่นพึมพำเบาๆ กับนักผจญภัยที่เหลือ

“ปล่อยให้หลุดเองกันเถอะ”

“นั่นสินะครับ

“เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ”

“ไปช่วยคนอื่นต่อกันเถอะ”

พร้อมใจกันเลยนะ คนจากกิลด์นักผจญภัยเนี่ย

ทั้งฉัน, เซเนทซ์ และ ไวเคานต์แลมฟาร์ยืนมึน พฤติกรรมสุดแสนประหลาด และ ไม่สมกับเป็นหน่วยกู้ภัยประจำกิลด์นักผจญภัยไปครู่หนึ่ง ตอนแรกนึกว่าพูดเล่นซะอีก นั่นกำลังเดินหนีแล้วไม่ใช่หรือไง

จะทิ้งจริงๆ เหรอ

ดูน่าสงสาร แต่ก็ไม่น่าสงสาร

“เฮ้!”

เสียงตะโกนลั่นละม้ายเรียกให้ทุกคนหันกลับมาสนใจ หัวหน้ากิลด์พ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมาแบบไม่ปิดบังพร้อมทั้งกลอกตาเซ็งๆ  สารภาพว่าฉันเผลอคิดว่าพวกเขาจะดึงเธอออกมาเสียอีก หมายถึงดึงจริงๆ จังๆ นะ ไม่ได้เปรียบเปรย ดึงโดยไม่พึ่งพลังเวท แต่กลับกลายเป็นมีการร่ายเวทบนผิวหนังของมีทฟลาวเวอร์ จากสภาพมอนสเตอร์ตัวนี้น่าจะตายไปแล้ว ปกติซากศพมอนสเตอร์สลายเองตามธรรมชาติภายใน 5 – 10 นาที

หลังจากนั้นเกิดใหม่ในบริเวณเดิม เวลาเกิดใหม่ขึ้นอยู่กับประเภทมอนสเตอร์

กล่าวให้เห็นภาพกว่านั้นคงประมาณมอนสเตอร์ในเกมต่างๆ นั่นแหละ

กระนั้นเหมือนมีทฟลาวเวอร์นี้จะตายเกินเวลาที่ต้องสลายแล้ว

บางทีคงเพราะมันมีเหยื่ออยู่ในปากล่ะมั้งทำให้ยังไม่เกิดกระบวนสลาย ฉันเคยอ่านผ่านๆ จากหนังสือ มอนสเตอร์ประเภทกินเนื้อเป็นแบบนี้กันหมด ต่อให้ตาย มันก็ไม่สลายจนกว่าเหยื่อจะถูกย่อย

พูดตามตรงแอบเหี้ยมพอตัวแฮะ

“อ๊า!!” ระหว่างยืนมองการช่วยเหลือ เด็กสาวผู้ประสยภัย หลุดอุทานเสียดังจนนักผจญภัยต้องช้อนสายตามอง  

“อย่าส่งเสียแปลกๆ ได้ไหม?” ชายหนุ่มในเครื่องแบบนักผจญภัยกล่าวเสียงเรียบ

“จะทิ่มตาแล้ว!”

“มองเห็นด้วยเหรอ?”

“ในฐานะนักผจญภัย โมนิก้าถือเป็นคนเก่งคนหนึ่ง แต่ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชอบติดกับดักง่ายๆ ของมอนสเตอร์ระดับต่ำแบบนี้” หัวหน้ากิลด์กล่าวเสียงเรียบก่อนมองพื้นดิน

“ความประหลาดของพวกอัจฉริยภาพล่ะมั้งคะ ได้ยินว่าไม่สุดโต้งทางใดก็ทางหนึ่ง” สภาชิกกิลด์อีกคนเอ่ยพลางหัวเราะแห้งๆ

อืม ความจริงขนาดฉันไม่มีประสบการณ์แบบนักผจญภัยยังมองตำแหน่งกับดักมีทฟลาวเวอร์ออก ดูยังไงเด็กคนนี้จงใจเดินไปติดกับเองมากกว่า

“ฉันแค่อยากเก็บหัวใจมีทฟลาวเวอร์”

เห็นไหม จงใจจริงด้วย

ว่าแต่อะไรนะ หัวใจมีทฟลาวเวอร์?

“ฆ่าๆ ไปก่อนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมุดเข้าไป”

“มันยุ่งยาก”

“......”

อีกครั้งที่เหล่านักผจญภัยทำหน้าเอือมระอา ชายที่กำลังใช้เวทสลายร่างมีทฟลาวเวอร์หยุดการกระทำของตนเองเล็กน้อย ความเงียบสงัดกลืนกินโดยรอยหลายนาที กระทั่งหัวหน้ากิลด์พึมพำเบาๆ

“ขอให้โชคดี โมนิก้า เบลูม”

“เดี๋ยวดิ” เสียงขัดจังหวะมุกเดินหนีดังลอดจากมีทฟลาวเวอร์

อันที่จริงพวกเขาแค่รู้สึกเอือมจนรู้สึกไม่อยากช่วยขึ้นมาเสียดื้อๆ แม้กล่าวเช่นนั้นไปก็ตาม แต่อย่างไรเสียพวกเขาก็มาที่นี่เพื่อกู้ ดังนั้น---ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ถามว่าทำไมฉันถึงไม่ยอมช่วยอะไรเหรอ อ่า จะให้ช่วยอะไรล่ะ เวทมนตร์ไม่ได้มีไว้ช่วยคนอื่น ทลายประตูดันเจี้ยนอย่าได้เรียกว่าช่วยเลย พลังโจมตีเน้นๆ ขนาดนั้น ส่วนเซเนทซ์ เขาเป็นประเภทดีบัพมากกว่าบัพ โดนเข้าไปไม่น่าต่างจากโดนมอนสเตอร์ประเภทก่อกวนเล่นงาน

“ต้องดึงขาด้วยไหม?”

“ไม่ต้องหรอก พอพื้นที่รอบๆ โล่งแล้วก็หลุดได้ตามปกตินั่นแหละ”

ใช้เวลากว่าสิบนาทีก่อนจักพาเด็กสาวคนนั้นออกจากปากมอนสเตอร์ได้ ทว่าทันทีที่ออกมาได้ภาพที่เห็นกลับเป็นเธอยืนยืดเส้นยืดสายเหมือนเพิ่งลุกจากเตียงยามเช้า ผู้ประสบภัยยืดตัวคลายกล้ามเนื้อพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เรียบร้อย อ่า เหมือนได้เกิดใหม่เลย”

ไม่มีกลิ่นอายสำนึกผิดตั้งแต่ต้นจนจบ

“ว่าแต่เมือกมีทฟลาวเวอร์เป็นกรดนะครับ”

“เด็กนี้อยู่ในปากมีทฟลาวเวอร์ได้ขนาดนี้ ไม่เป็นอะไรหรอก”

ประเดี๋ยว เมือกเป็นกรด---

“ไร้ยางอายสุดๆ นายน้อยไม่ควรมอง”

เสียงไวเคานต์ดังจากข้างๆ พลันทัศนวิสัยมืดบอดอย่างรวดเร็วจนในหัวเริ่มเกิดคำถาม ฉันย่นคิ้วเข้าหากัน รู้นะว่าทำไมภาพถึงมืด แต่ทำไม---ทำไมล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงเหมือนกันจะมาปิดตาทำไม แล้วเมื่อกี้พูดว่านายน้อยใช่ไหม? ต้องอิกเซเนทซ์สิ ไม่ใช่ฉัน

“เดี๋ยวก่อนค่ะ มาปิดตาฉันทำไมคะ?”

“ขออภัย สับสนกับน้องชายของคุณ”

“แยกคนด้วยสีตาหรือคะ?”

คำตอบที่ทำให้เกิดคำถามมากขึ้น จริงอยู่ว่าฉันกับเซเนทซ์เป็นฝาแฝด แต่พวกเราแทบไม่มีอะไรเหมือนกันนอกจากสีตากับส่วนสูงที่ใกล้เคียง โดยรวมความเหมือนแค่นี้ ขนาดหลับตามองยังไม่เกิดความสับสนเลยไม่ใช่หรือไร---เอาเข้าจริงสีตามันก็ไม่ได้เป๊ะ แค่เฉดเขียวเหมือนกันเท่านั้นเอง ไม่นานทัศนวิสัยตรงหน้าเริ่มกลับมาสว่าง สตรีที่เพิ่งออกจากปากมีทฟลาวเวอร์มีเส้นผมสีน้ำตามเข้มยาวถึงกลางหลัง จากมุมของฉัน เธอตอนนี้ยืนหันข้างนิดๆ ส่งผลให้ไม่แน่ใจสีตา แต่เค้าโครงใบหน้าดูออกไปทางน่ารักมากกว่าสง่า ยิ่งไปกว่านั้นไร้ยางอายอย่างที่คิด

เสื้อผ้าท่อนบนถูกกรดละลายไปหมด

หมายความว่าเด็กสาวคนนั้นกำลังเปลือยท่อนต่อหน้าคนจำนวนมากใช่ไหม?

คำตอบคือ ใช่

และ ตอนนี้เธอกำลังทำท่าเขินอายเหมือนสาวน้อยทั่วไปใช่ไหม?

คำตอบคือ ไม่

โคตรไร้ยางอาย!

“เห็นไหมก้อนเนื้อด้านบนกับด้านล่างมันก็ไม่ต่างกัน”

กระนั้นโลกใบนี้คงไม่มีอะไรน่าปวดหัวไปกว่าแนวคิดของอิกเซเนทซ์ ถ้าธีโอหรือเดมาริมอยู่ด้วยน้องชายของฉันคงถูกปิดปากทั้งๆ ที่ยังไม่พูดจบเป็นแน่ จะว่าไปตอนนี้รู้สึกหลายคนเริ่มแยกไม่ออกว่าควรเหวอสารรูปเด็กสาว หรือ คำพูดของอิกเซเนทซ์ก่อนดี

“ยังไงก็เถอะ หาเสื้อผ้าให้เธอใส่ด่วน”

“ฉันกลับสภาพนี้ก็ไม่มีปัญหา”

“แต่สตรีไม่ควรเปลือยกายต่อหน้าบุรุษนะคะ”

“ไอ้ชุดเกราะเหมือนบิกินี่จากเศษผ้านั่นนับเป็นชุดด้วยเหรอ” เด็กสาวผมน้ำตาลกล่าวลอยๆ “อีกอย่างเมือกช่วยเซ็นเซอร์ยังกับหมอกศีลธรรมในอนิเมะใต้ดินที่พยายามขึ้นบนดิน”

มีจริงด้วยแฮะ อารมณ์แบบจู่ๆ ก็ลอยมายังกับสกรีนโทนดอกไม้ของพระเอกก่อนหน้า

ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมดแล้วแฮะ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าห่างจากตรงนี้ไปไกล ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวล หัวหน้ากิลด์กับบุรุษพยายามไม่มองเด็กสาวคนนั้น ทว่าสีหน้าพวกเขากลับยังแสดงออกถึงความเอือมระอา ขณะที่สตรีกำลังพยายามนำเสื้อคลุมสวมให้แก่เจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลตรงข้ามกับเจ้าตัวยืนหาวหวอด ฉันยืนมองภาพตรงหน้านานหลายนาทีกระทั่งน้องชายฝาแฝดเปิดปากกล่าวอีกรอบ

“อยากกลับแล้ว”

และ เพื่ออรรถรสที่ดีฉันจะเอ่ยเหตุผลที่เขาอยากกลับแล้วกัน

“จะว่าไปได้เวลาของว่างวันนี้นี่คะ”

-------

- ไททาเนียมีคำสาป(?)ติดตัวค่ะ เห็นสกรีนโทนหรือพื้นหลังจากตัวละครหลักๆ