คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 02 - มาผจญภัยในดันเจี้ยนกันเถอะค่ะ
“แม่มดแห่งการรังสรรค์,
แม่มดแห่งกาลเวลา, แม่มดแห่งมิติ และ แม่มดโลกา
ว่ากันว่าพวกนางสร้างดันเจี้ยนขึ้นมาเพื่อความเป็นอยู่ของสิ่งมีชีวิต
ภายในดันเจี้ยนเหล่านั้นเต็มไปด้วยสิ่งอันตราย ทว่ากลับอุดมด้วยทรัพยากรที่จำเป็นต้องการดำรงอยู่
แม้หลายคนไม่อยากจะยอมรับว่าดันเจี้ยนที่น่ารำคาญนั่นสำคัญแค่ไหนก็ตาม
แต่หากขาดดันเจี้ยนไปโลกใบนี้อาจไม่หลงเหลือทรัพยากร”
ตรงหน้าคือปากถ้ำที่มีความสูงเพียงสามเมตร
มองผิวเผินอาจไม่มีอะไรนอกจากโพรงที่เกิดจากการกัดเซาะของวารีทั่วๆ ไป หากแต่พวกเราย่อมรู้เกี่ยวกับบางสิ่งดี
สถานที่ที่แม้แต่สัตว์เวทยังไม่ต้องการย่างกายเข้าไปหาอาหาร
สถานที่ที่มีสัญลักษณ์ประหลาดคล้ายเสาพลังงาน
สถานที่ที่อบอวลด้วยกลิ่นอายพลังของแม่มดนั่นคือสถานที่ที่ถูกขนามว่าดันเจี้ยน
กระนั้นบทบรรยาย
‘ดันเจี้ยน’ แบบรวบรัดเมื่อครู่ไม่ใช่ฉันหรอก
ถามว่าทำไมคนที่หนักแน่นปฏิเสธจะผจญภัยในดันเจี้ยนอย่างฉันถึงมาอยู่หน้าดันเจี้ยนได้หรือ คำตอบคือถูกลากมา ก็นั่นแหละ ปกติฉันเคลื่อนไหวร่างกายค่อนข้างน้อยเพราะเอาแต่นั่งอ่านหนังสือเป็นส่วนใหญ่ ความเชื่องช้า หนึ่งในข้อเสียของผู้ได้รับการคุ้มครองจากโอพีเลีย
อันที่จริงมาถึงตอนนี้ฉันเองก็เริ่มสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงได้หมั้นกับผู้ได้รับการคุ้มครองจากเฮอร์เมียที่ขึ้นชื่อเรื่องการเคลื่อนที่ว่องไว แถมยังมีลักษณะพิเศษนักเดินทางอีก แบบนี้เสียเปรียบเห็นๆ จะหนีก็ไม่ได้
ไม่กี่นาทีก่อนธีโอโผล่หน้ามาหา จากนั้นพาฉันเคลื่อนย้ายมาหน้าดันเจี้ยนทันทีโดยไม่รีรอให้หันขอให้ข้ารับใช้มาช่วยเลยสักนิด
อืม
พวกคนรับใช้จะเดือดร้อนไหม คิดว่าไม่น่ะนะ เผลอๆ
น่าจะรู้ก่อนธีโอจะพาฉันออกมาเสียอีก แต่ช่างเถอะ
มาถึงที่นี่แล้วคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตาม ยังไงซะฉันก็กลับเองไม่ได้ ดูเหมือนว่าที่นี่ไกลจากคฤหาสน์เยอะ
“หรือก็คือดันเจี้ยนมีอิทธิพลต่อพวกเราสินะคะ”
ฉันกล่าวยกมือลูบคางขณะจ้องมองทางเข้าที่ไม่ว่ามองด้วยตาข้างไหนมันก็ดูธรรมดา
จะว่าไปพลังที่นี่อ่อนกว่าดันเจี้ยนอื่นๆ พอสมควรแฮะ บางทีอาจเพิ่งเกิดใหม่ล่ะมั้ง
“ทำไมจู่ๆ ถึงมาบอกเรื่องพวกนี้กับฉันคะ?”
“ผมกำลังห้ามไม่ให้คุณถล่มดันเจี้ยนทิ้งต่างหาก”
ใครกำลังจะถล่มดันเจี้ยนคะ
ไม่มี! คิดไปเองทั้งนั้น
ลูกบาศก์ที่ลอยนั่นไม่ได้จงใจจะเล็งใส่ประตูทางเข้าสักหน่อย
“แค่สงสัยว่ามิติแยกที่ถูกสร้างแม่มดแห่งมิติถล่มได้เหมือนมิติทั่วไปหรือเปล่าน่ะค่ะ
เห็นในหนังสือบอกว่าทำได้ ต้องใช้พลังโจมตีแรงแค่ไหนถึงถล่มในครั้งเดียว”
ฉันบ่นพึมพำกับพยายามครุ่นคิดถึงเนื้อหาในหนังสือ
มิติแยกที่เกิดจากพลังแม่มดแห่งมิติย่อมแข็งแกร่งกว่ามิติของคนทั่วๆ ไป
กระนั้นในหนังสือหลายเล่มระบุว่าพวกเราสามารถพังทลายมิติดันเจี้ยนที่นางสร้างขึ้นมาได้ ระหว่างกำลังจมอยู่กับตัวเองฉันกลับรู้สึกเหมือนแววตาธีโอแปลกๆ จากเดิม
หมายถึงรู้สึกไปเองน่ะนะ ไม่สิ นั่นสายตาเคลือบแคลงจากคู่หมั้นช่วงนี้เกิดขึ้นบ่อยนะ
ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?
“ระหว่างที่ผมไม่อยู่ไปถล่มมิติใครมาครับ?”
โอ้ ใช่
หลังธีโอออกเดินทางท่องเที่ยวเดือนหนึ่ง ฉันแอบทดลองนิดหน่อย
“รู้ไหมคะ
ฉันวาดรูปได้ห่วยมากค่ะ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิครับ
เดี๋ยวก่อน---อย่าบอกว่ามิติของอาจารย์สอนศิลปะ”
ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทันทีทีธีโอเดาถูก ผลตอบรับของเด็กหนุ่มค่อนข้างปกติ ไม่ต่างจากทุกครั้ง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เวซ่านี่รักสงบจริงไหมครับ?”
“รักสงบมากค่ะ”
“เอาเข้าจริงน่าจะเรียกว่าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นมากกว่า
อ๊ะ!”
ระหว่างที่ธีโอกำลังบ่นถึงบุคลิกเผ่าพันธุ์ฉัน
ฉันแอบใช้บีบอัดพลังให้อยู่ในรูปร่างลูกบาศก์อีกครั้ง
ช่วงเวลาสำหรับอวดสรรพคุณแม่มดโอพีเลีย เห็นรูปร่างเรียบๆ ไร้รสนิยมแบบนี้
แต่พลังโจมตีพอๆ กับปืนใหญ่ในความทรงจำแม่มดเลยนะ ขนาดฉันอายุแค่ 14 กำลัง 15 ยังทำได้ขนาดนี้
ไม่ต้องไปพูดถึงพวกระดับสูงดีกว่า ทว่าครั้งนี้ก็น่าเสียดายที่เขาหันมาเห็นพอดี เด็กหนุ่มผมบลอนด์ยกมือขึ้นเท้าสะเอวพลางคลี่ยิ้มระอา
“นี่ไม่อยากเข้าไปขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันอยากเข้าไปมากค่ะ”
“การกระทำกับคำพูดสวนทางกันนะครับ”
“น่าสนุกจังนะคะ”
ฉันแกว่งมือไปมาก่อนถูกธีโอจับข้อมือเอาไว้
จับข้อมือสุภาพสตรีมันไม่ดี อยากพูดแบบนี้นะ แต่ติดตรงที่เขาดันเป็นคู่หมั้น
แล้วก็เขาไม่ได้บีบแรงด้วย
แต่จับเพื่อไม่ใช่ฉันยกมือขึ้นได้เท่านั้น รู้งานจัง ผู้ชายคนนี้
“หยุดคิดจะถล่มที่นี่ได้แล้วครับ”
เด็กหนุ่มดุเสียงเข้มทำให้ฉันค่อยสลายลูกบาศก์ในมือทิ้ง
ปกติฉันไม่ค่อยแสดงสีหน้า
แต่ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยใจที่ต้องออกแรงจนเผลอแสดงสีหน้าให้ธีโอหัวเราะใส่
เขาปล่อยข้อมือหลังเห็นว่าฉันไม่มีท่าทีจะใช้พลังแล้ว ไม่มีทีเผลอหรอก ธีโอรู้ดี
ผู้ได้รับการคุ้มครองจากแม่มดโอพีเลียเสมือนนักเวทในความทรงจำแม่มด แม้ไม่ได้ร่ายเวทยาวเยียด
แต่พวกเราใช้พลังแบบรวดเร็วไม่ได้
“โอ๊ะ!”
“จะว่าไปเข้าไปทั้งๆ ที่สวมชุดแบบนี้จะดีเหรอครับ?”
พื้นดินเหนียวทำให้รองเท้าส้นสูงของฉันจมลงไปเล็กน้อย
โชคดีที่วันนี้ไม่ได้สวมกระโปรงยาวจนเกินไป ธีโอที่ได้ยินเสียงฉันอุทานหันกลับมาถามอย่างห่วงใยก่อนไล่สำรวจมองชุดของฉัน
“คุณลากฉันมาทั้งแบบนี้เองนะคะ”
“จะให้ผมอุ้มเดินไหม?”
“อุ้มเหรอ? ฟังดูโรแมนติกจังนะคะ”
“แค่พูดเล่นน่ะครับ
ดันเจี้ยนไม่ใช่สวนดอกไม้หลังบ้าน”
เล่นมุกไม่ดูเองไม่ใช่เหรอคะ?
“สภาพแบบนี้ พาฉันกลับน่าจะดีกว่านะคะ”
แล้วทีนี้ก็หาเรื่องกลับได้---
“แต่ปกติคุณลอยได้นี่”
ดันมานึกได้อีกว่าฉันลอยตัวได้!
“ไหนๆ ก็ไหนๆ
แล้ว เรามาทำแผ่นที่กันเถอะครับ”
ลักษณะพิเศษนักเดินทางนี้มีประโยชน์จริงๆ
นอกจากเหมาะเป็นสายลับแล้ว ยังทำงานจิปาถะได้โดยไม่ต้องเปลืองกำลังคน
ท่านดยุคช่วงนี้ใช้งานลูกชายตัวเองบ่อยจัง---ดันเจี้ยนที่เพิ่งเกิดใหม่
พลังยังไม่มาพอให้กำเนิดมอนสเตอร์จำนวนมาก ฉันกับธีโอไล่เดินตามทางแยกหลายชั่วโมง
กระทั่งถึงห้องที่เป็นโถงใหญ่ แลดูคล้ายๆ ลานบอส แต่ไม่มีบอส
บางทีคงไม่เกิดล่ะมั้ง
จะว่าไปยังไม่ได้ถามเลยว่าที่นี่เกิดขึ้นกี่วันแล้ว
แต่เอาเถอะ ดูเหมือนว่าแผ่นที่ครั้งนี้จะไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร
ธีโอกำลังสำรวจรอบๆ เพื่อเช็คว่าห้องบอสมีทรัพยากรอะไรบ้าง ขณะฉันกำลังยืนจ้องตำแหน่งที่ควรมีบอสให้สู้
อืม---ว่าแต่นี่มันไม่ใช่ปลุกสัญชาตญาณหรอก ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นสักนิด ไม่สิ
ต่อให้มีมอนสเตอร์ทั้งโขยงฉันยังไม่รู้สึกตื่นเต้นเลยนี่
เวซ่าก็แบบนั้นล่ะนะ
รู้สึกว่าจะถึงเวลาแล้ว
ฉันเรียกกระเป๋ามิติที่เพิ่มทำสำเร็จเมื่อปีก่อนออกมา
สำหรับคนที่ไม่ได้รับการคุ้มครองจากเซเลสไทน์
กระเป๋ามิติถือว่าเป็นงานยากเลยทีเดียว แม้คุณภาพด้อยกว่าคนที่ได้รับการคุ้มครอง
แต่มันบรรจุของได้เยอะกว่ากระเป๋าทั่วไป
สรุปง่ายๆ
ว่าสิ่งอำนวยสะดวกอย่างหนึ่ง
ประมาณนั้น
รายละเอียดยิบย่อยช่างมันเถอะ
“กำลังทำอะไรครับ?”
ธีโอหยุดสำรวจพร้อมหันมองฉันที่กำลังขนถ้วยน้ำชากับคุกกี้ออกมาจากกระเป๋ามิติ
“ของพวกนั้นอย่าบอกนะว่า---”
เขากุมขมับเมื่อเริ่มเข้าใจว่าฉันกำลังจะทำอะไร
“นี่ไม่ใช่เวลามานั่งดื่มชานะครับ”
“ถึงเวลาน้ำชาของฉันแล้วค่ะ”
ฉันตอบกลับเสียงเรียบพลางรินชาให้ตัวเอง ธีโอจับจ้องนานหลายนาที
ไม่นานเจ้าตัวขยับอีกครั้ง ขาสองข้างก้าวเข้าใกล้ก่อนบ่นด้วยรอยยิ้ม
“คุณคู่หมั้นที่รัก
ดูท่าการทำให้คุณตระหนักถึงอันตรายถือว่าเป็นหนึ่งในเรื่องที่ผมล้มเหลวสินะ ผมเลือกดันเจี้ยนผิด อย่างคุณควรพาควรไปดันเจี้ยนโหดๆ ไม่สิ
ที่จริงล้มเหลวตั้งแต่เป็นไททาเนียแล้วนี่”
ความคิดเห็น