นั่นไม่ใช่บทคุณค่ะ คุณนางเอก!

ลำดับตอนที่ #4 : 01 - ที่จริงฉันกำลังจะเป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะค่ะ

01

ที่จริงฉันกำลังจะเป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะค่ะ

รอบด้านเต็มไปด้วยบุปผาหลากสี บรรยากาศเงียบสงบในสวนหลังบ้าน เสียงบรรเลงเพลงจากเผ่าเวอร์ซี่ดังลอดจากหน้าต่างบานหนึ่งของคฤหาสน์หลังใหญ่ ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าพักผ่อน อันที่จริงตัวฉันก็พักผ่อนอยู่ทุกวันนั่นแหละ หนังสือกองใหญ่ที่นั่งอ่านในทุกๆ วันถูกเก็บเข้าไปในห้องสมุด ตรงหน้ามีเพียงน้ำชา ของหวาน และ บุรุษผมบลอนด์ หนึ่งในคนที่มีสถานะใกล้ชิดฉัน

ธีโอเดอมาร์ เฮเลเกลล่า หรือ เรียกสั้นๆ ว่าธีโอ

เขาเป็นใครทำไมฉันถึงแนะนำเขาหรือคะ?

ให้สรุปแบบสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจ ชายคนนี้คือคู่หมั้นของฉันเอง แน่นอนหมั้นด้วยเหตุผลเรื่องการเมืองนั่นแหละ บางทีนึกภาพตัวฉันตกหลุมรักคนแปลกหน้าตั้งแต่แรกพบดั่งในนวนิยายจากความทรงจำแม่มดคงเป็นอะไรพิลึกดี อย่างไรเสียฉันครองลักษณะพิเศษความทรงจำของแม่มด ภาพแรกพบคู่พระนางที่ชอบวาดเอฟเฟ็คประกายประหลาดลงไปฉันเห็นมันจนชินตาไปแล้วล่ะ

และไม่คิดว่าชีวิตจะมีเหตุการณ์อะไรทำนองนั้นเกิดขึ้นกับฉัน

ความจริงคือเรื่องรักๆ ใคร่ๆ สำหรับฉันมันไม่ได้น่าสนใจสักนิด

“ทำไมทำหน้าเอื่อยเชื่อยแบบนั้นล่ะครับ คู่หมั้นอุตส่าห์กลับมาเยี่ยม”

“คู่หมั้นที่หายหน้ากว่าครึ่งปีน่ะหรือคะ?”

แม้ฉันพูดว่าเราสองคนนั้นเป็นคู่หมั้นกัน แต่เราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ตามฉบับคู่หมั้น นานๆ ครั้งถึงได้ดื่มชาด้วยกัน ฉันไม่ได้สนใจนับด้วยสิว่าจริงๆ แล้วเขาหายหน้าไปกี่วัน เอาเป็นว่าหายหน้านานจนเกือบลืมว่ามีคู่หมั้น อันที่จริงที่เราสองคนเจอกันน้อยเช่นนี้ไม่ใช่เพราะไม่เกลียดหน้ากันจนถึงขั้นไม่อยากเสวนาหรอก

แต่ธีโอเป็นคนหนึ่งที่มีลักษณะพิเศษ

อิสร่า ตัวตนแห่งการเฝ้ามองผสานการคุ้มครองจากเฮอร์เมีย แม่มดเงาทำให้เขาได้รับลักษณะพิเศษที่ถูกเรียกว่า ‘นักเดินทาง’ ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไร แต่ความสามารถจากลักษณะพิเศษของเขามีคอนเซ็ปราวๆ เคลื่อนย้ายชั่วพริบตา, ลบล้างตัวตนจากอันตราย ดยุคเฮเลเกลล่าเคยบอกประมาณว่าตัวธีโอวัยเด็กมักหายตัวไปจากห้องบ่อยๆ กระทั่งช่วงอายุ 7 ขวบพวกเขาเริ่มรับรู้ว่าบุตรชายมีพลังในการเคลื่อนย้ายตนเเอง อาจดูเป็นผู้ใหญ่ที่ละหลวมเรื่องดูแลบุตร แต่ต้องยอมรับว่าลักษณะพิเศษเป็นสิ่งที่มิอาจหยุดได้จริงจัง แถมถ้าไม่ใช่ลักษณะพิเศษนานๆ เข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับธีโอไหม ทางครอบครัวจึงทำอะไรไม่ค่อยได้นอกจากสอนให้เขาป้องกันตัว และ เตรียมพวกอาวุธเผื่อเกิดอันตรายขึ้นมา

พูดก็พูดเถอะ นับตั้งแต่มีลักษณะพิเศษนักเดินทางมา ฉันไม่ยักจะเคยได้ยินว่าเขาตกอยู่ในอันตรายเลยสักครั้ง คงเพราะความสามารถในการลบล้างตัวตนนั่นแหละ ทำให้พวกสัตว์อสูรไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา ถ้าพูดแบบไม่รักษาภาพลักษณ์การเป็นลักษณะพิเศษล่ะก็ ลักษณะพิเศษคนที่ชอบเที่ยวเล่น แต่ไม่ขอยุ่งกับปัญหาของสถานที่นั้นๆ ล่ะมั้ง...กระนั้นลักษณะพิเศษนักเดินทางมีด้านดีพอสมควรนะ อย่างเช่นใช้กรองข่าวแบบอ้อมๆ ได้ดีเลย ตามความคิดฉัน หากธีโอคิดจะเป็นหน่วยกรองข่าวลับจริงๆ คงน่ากลัวไม่เบา

แต่ก็นะ อิสร่ากับเฮอร์เมียค่อนข้างรักอิสระ ฉะนั้นบังคับให้ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งยาก ขนาดอยู่กับที่สักสัปดาห์ยังทำไม่ได้เลย..หืม กำลังตั้งคำถามว่าระหว่างลักษณะพิเศษของฉันกับของเขา ใครหายากกว่ากันหรือ? บางทีคงเป็นของฉันแหละ ลักษณะพิเศษมันสังเกตยากด้วย

“เอาน่าๆ ยังไงผมก็กลับมาเยี่ยมแล้ว อ๊ะ นี่ของฝาก”

เขาหยิบกล่องกระดาษขึ้นมาวางบนโต๊ะ กลิ่นหวานๆ โชยแตะจมูก ฉันเลื่อนสายตามองกล่องสีกระดาษสีขาวนวลเล็กน้อย กลิ่นคล้ายของหวาน แต่ขึ้นชื่อว่าของฝากจากธีโอต้องระแวงไว้ก่อนล่ะ

“คราวนี้คงไม่ใช่ของแปลกๆ อีกนะคะ”

ครั้งก่อนเขาเอาระเบิดสีฟ้าที่ใช้สำหรับจัดงานเทศกาลใหญ่มาฝาก แล้วก็ครั้งๆ ก่อนที่จำไม่ค่อยได้ว่านานแค่ไหนแล้วเป็นพืชที่มีพิษจากแดนใต้ หลายครั้งฉันคิดว่าการเป็นคู่หมั้นคนๆ นี้คือหนึ่งในความโชคร้าย

“ไม่หรอกครับ คราวนี้แค่ของหวาน ของขึ้นชื่อจากอาณาจักรลอว์เดนซ์ครับ”

ธีโอพูดพร้อมเปิดกล่องเพื่อพิสูจน์ให้ฉันแน่ใจ ของหวานเนื้อฟูที่มีใส่อยู่ตรงกลาง ฉันเคยได้ยินว่ามันเป็นหนึ่งในขึ้นชื่อของอาณาจักรทางเหนือ ลอวเดนซ์ แล้วก็จากความทรงจำของแม่มด ชูครีมเป็นของโปรดขององค์ราชา คู่หมั้นของฉันมีพลังเทเลพอร์ตดังนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องคุณภาพอาหาร

---- คราก่อนๆ เขายังพาพืชที่มีชีวิตได้ไม่ถึงชั่วโมงหากไม่ได้รดน้ำกลับมาได้เลย

จะว่าไปคราวนี้ข้ามโลกเลยแฮะ ลอวเดนซ์กับอัลเบอร์โต้คนละซีกโลกเลยนะ

“ครั้งนี้ปกติดีนะคะ”

ธีโอแสดงสีหน้าราวกับน้อยใจที่ฉันไม่เชื่อใจเขา ก็ตั้งแต่หมั้นกันมากว่า 6 ปีเขาชอบเอาของแปลกๆ มาฝากตลอด ช่วยไม่ได้—ฝ่ามือที่มีร่องรอยหิมะหยิบถ้วยชาขึ้นจิบเบาๆ ฉันคิดว่าธีโอน่าจะมาที่นี่ทันทีที่ออกจากแดนเหนือ เสื้อยังเป็นโค้ชกันหนาว แถมปลายผมยังมีหิมะเกาะนิดๆ

--อย่างน้อยกลับคฤหาสน์เปลี่ยนชุดหน่อยได้ไหม

ฉันไม่ใช่ประเภทขี้น้อยใจเวลาคู่หมั้นไม่มาเยี่ยมสักหน่อย

“ไม่ร้อนเหรอคะ?”

“ร้อนสิครับ ถามได้”

“ก็เห็นไม่ยอมถอดเสื้อโค้ชสักทีเลยคิดว่าหนาวค่ะ”

รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าธีโอเดอมาร์ เขาใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ ก่อนตัดสินใจถอดเสื้อคลุม ฉันละสายตาจากคู่หมั้นพร้อมใช้หยิบชูครีมออกมาจากกล่อง ว่าแต่ชูครีมกับชากุหลาบมันเข้ากันด้วยเหรอ ช่างแล้วกัน กินๆ ไปเถอะ พลันสายตาเหลือบเห็นธีโอกำลังทำหน้ามุ่ยอยู่ ละม้ายเขาไม่ชอบใจบางอย่าง อ๋อ ลืมไป

“ยังจะฝืนดื่มชาดอกไม้อีกเหรอคะ?”

“การดื่มชาถือเป็นหนึ่งในกิจวัตรของชนชั้นสูงครับ”

และ เขายังฝืนดื่มชาดอกไม้ที่ต้องยอมรับว่าวันนี้เอวาชงออกมาได้แย่จริงๆ---พอมองไปด้านหลังเห็นเมดสาวกำลังขอโทษขอโพยใหญ่

“คุณไม่ชอบชาดอกไม้นี่ เปลี่ยนเป็นนม หรือ น้ำผลไม้ดีไหมคะ?”

ธีโอไม่ชอบรสเปรี้ยว...อาหารทั่วไปเขายังพอทานได้ แต่กับพวกชานี่เหมือนเจ้าตัวฝืนทุกครั้งที่ดื่มมัน ฉันคิดว่าอาจเป็นหนึ่งเหตุผลที่เขาไม่ชอบเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชา เด็กหนุ่มผมบลอนด์หัวเราะแห้งๆ พลางวางถ้วยชาลงอย่างเชื่องช้า

“ฝากด้วยครับ”

ที่จริงฉันยังมีรสชาติที่ทานไม่ได้เหมือนกัน แต่เป็นรสที่ไม่มีในชาหรือของหวานเลยสบายๆ กับงานเลี้ยงน้ำชา ข้ารับใช้นำเครื่องดื่มมาเปลี่ยนให้ธีโอ และ เดินออกห่างจากพวกเราสองคน เค้าหน้าเด็กหนุ่มคล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ไม่นานดวงตาสีครามที่มีม่านตาคล้ายดวงจันทร์เลื่อนขึ้นมองฉันพร้อมกล่าวถามเสียงมีชีวิตชีวา

“ได้ยินว่าเดือนก่อนเกิดอุบัติเหตุงานเปิดตัวของอิลต้า?”

“จะถามว่าปลอดภัยหรือเปล่าใช่ไหมคะ?”

“กะว่าจะถามแบบนั้นแหละครับ แต่เห็นคุณยังทำตัวไม่ทุกข์ไม่ร้อนเหมือนเดิม เอาเป็นว่าไม่ถามดีกว่า”

“แล้วที่กลับมานี่มีอะไรอีกไหมคะ คงไม่ใช่แค่กลับมาเยี่ยมฉัน”

เป็นฉันที่ตั้งคำถามต่อส่งผลให้ธีโอขยับมุมปากยิ้มประหลาด อย่าไปคิดมากับรอยยิ้มเขา เขาแค่ยิ้มไปเรื่อยนั่นแหละ อันที่จริงเพราะหางตาธีโอคมทำให้หน้าตาเขาดูมีเล่ห์เหลี่ยมกว่าความเป็นจริง แน่นอนฉันค่อนข้างแน่ใจว่าที่เขากลับมาเมืองหลวงไม่ใช่เพราะมาเยี่ยมฉันน่าจะมีงานใหญ่อะไรสักอย่าง

“อาทิตย์หน้าครบรอบ 15 ปีของคุณคู่หมั้นนะครับ”

เมื่อกี้ยิ้มเพราะเอือมระอาหรอกเหรอ---

“อ่า ใกล้ถึงแล้วเหรอคะ?”

กระนั้นตัวฉันไม่สะทกสะท้านกับสายตาระอาหรอก---แต่ 15 เหรอ กำลังเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ เรา

“อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้” ธีโอหัวเราะนิดๆ “ไม่สิ ไม่ได้จำมากกว่าสินะครับ?”

“กำลังจะ 15 แล้วสินะคะ” ฉันพึมพำ

“อย่าทำเสียงเหมือนหนักใจกับเรื่องแบบนี้สิครับ ปกติใครๆ เขาก็ดีใจที่เป็นผู้ใหญ่”

“อ๋อ ค่ะ ฉันกำลังดีใจ---ดีใจมาก”

“เสียงสวนทาง”

“ฉันออกจะดีใจค่ะ”

ฉันตอบกลับพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ พอนึกถึงอนาคตข้างหน้าในฐานะผู้ใหญ่แล้วมันก็---ฉันเผลอพ่นลมหายใจออกมาทำเอาฝ่ายธีโอเลิกคิ้วนิดๆ พร้อมทักเสียงยียวน

“นั่นถอนหายใจ?”

“พออายุครบ 15 แล้วต้องไปเรียนไกลบ้านใช่ไหมคะ?”

“ที่แท้แค่ไม่อยากไปเรียนสินะ”

“เวลาอยู่ในนั่งชิวในห้องสมุดของฉันจะลดลงค่ะ”

ใช่ ฉันชอบอยู่ในห้องสมุดมากกว่าไปนั่งเรียนในห้องที่มีคนเยอะ แต่ฉันขี้เกียจไปนั่งอธิบายหรือเถียงกับท่านพ่อ, ท่านแม่เสียด้วย เปลืองพลังงาน แถมน่าปวดหัวที่ต้องพยายามฟังเหตุผลของทุกๆ คนน่ะ ฉันเข้าใจเหตุผลของพวกเขานะ แต่ฉันแค่เหนื่อยที่จะนั่งฟังน่ะ อย่างไรเสียสถาบันมันก็แหล่งเข้าสังคมหนึ่งของชนชั้นสูงน่ะนะ แล้วก็อย่าว่าแต่ฉันเลยที่จะกลายเป็นตัวปัญหา ไม่เข้าสังคม...ธีโอน่าจะอีกคน พูดไปแล้วนี่ ธีโอมีลักษณะพิเศษนักเดินทาง คิดว่าเขาจะอยู่นิ่งๆ ในสถาบันได้หรือ?

พนันว่าไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์

“ก่อน 15 ผมว่าจะชวนคุณไปผจญภัยดันเจี้ยน ปลุกสัญชาตญาณเอาตัวรอดสักหน่อย ขืนปล่อยคุณไว้แบบนี้อนาคตคงยืนทำหน้าเอื่อยเชื่อยทั้งๆ ที่คนอื่นกำลังสู้กันแน่ๆ ถึงคุณจะได้รับการคุ้มครองจากแม่มดโอพีเลียก็เถอะ”

ปกติฉันชอบตามน้ำนะ แต่---

“ไม่ไปค่ะ”

“ทีแบบนั้นหนักแน่นจังนะครับ”

-------