คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 - เฮ้ย! นี่นาย 100%
"เย้!!! ออกมาได้แล้ว เนี่ยหรอนอกบ้าน เหมือนรูปในเน็ตเลยแฮะ ตื่นเต้นจังเลยอะโช"
"ถ้าแกตายขึ้นมาฉันจะทำไงเนี่ย อีกอย่างในเน็ตก็น่าจะมีกระทู้เกี่ยวกับแก" -_-v
"บ่นพึมพำอะไรโช ไปสมัครเรียนกันเถอะนะ" มีความสุขสุดยอด จิตใจมันช่างลั๊ลลาเกินจะฉุดรั้ง
ได้ อยากจะกรี๊ดให้ประเทศพังไปสักครึ่งประเทศยังไงอย่างงั้น ~ฉันจะบินๆไป แล้วจะบินยังไง..เออ
ว่ะ~ หลังจากเพ้อไปได้สักพัก ฉันก็หันกลับไปมองบ้านของตัวเองนเรทตระกูลวงศ์ลาก่อนนะจ๊ะ
บ้านที่มีเนื้อที่แค่ 16.8 เอเคอร์(42ไร่) ลิสซี่คนนี้จะออกเผชิญโลกกว้างแล้ว แต่เอ๊ะ?
"โช! ฉันลืมเอาเงินมาอะ ไม่มีสักบาทเลย" แง้ T^T
"ลืมอ่า.. แห่ะๆ" มนุษย์ต่างดาวลงทัณฑ์ฉ้านนน ฮือๆ กระซิกๆ ทำไมฉันถึงสมองเอ๋อเป๋อโลก
แตกอย่างงี้ฟ่ะ แต่ก็หน้าตาดี เอ้ยไม่เกี่ยว!!! ตอนนี้ต้องหาทางไปบ้านโชวี่ก่อนแล้วล่ะ
"ขอโทษน้า แบบว่าลืมทั้งกระเป๋าเค้าแล้วก็กระเป๋าตัวเองด้วยแหละ เอิ๊กๆ" อะโธ่ เรื่องแค่นี้โชวี่ก็
ทำหน้าเหมือนหมาอาบน้ำอุจจะระไปซะแล้ว ไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อย ใช่แล้วมันเป็นความผิดของ
ขิงบินได้ T___T
"คงต้องเดินล่ะนะ" โชว่าพลางจับคิ้วผูกโบว์กันแล้วมองหน้าฉันแบบจะจับถลกหนังราดน้ำร้อน
ใส่ยังไงอย่างงั้น มองทำม้ายยย เปล่าน้า มันเป็นความผิดขิง สุดท้ายแล้ว เราก็ต้องเดินกันจริงๆ กว่า
จะพ้นเขตบ้านฉัน ก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว เฮ้อ ซวยจริงๆ ชักเริ่มจะตาลายแล้วนะ มึนจังแฮะ แดดก็แรง
ทำไมหัวใจเต้นเร็วแบบนี้หว่า? แม่บ้านอยู่ไหนล่ะ เหมือนจะเป็นลมเลยอะ อุ้ยเห็นพระจันทร์ตั้งแปด
ดวงแหนะ มีกามเทพด้วย อ๊า~ ฟุบ!
"ดีขึ้นยังลิส แกนี่มัน.. ฮึ่ยย" อะไรของเค้าง่ะ ตื่นมาก็โดน ฮึ่ย ใส่ ใจร้ายชะมัด แง่มๆ ว่าแต่นี่ถึง
บ้านโชแล้วหรอ ถึงได้ไงหว่า เอ้อช่างเถอะ
"นี่ห้องแกหรอ" ฉันหันไปสำรวจดูรอบๆ หรูเรียบ วางอะไรต่อมิอะไรเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่เห็น
เหมือนที่คิดไว้เลยแฮะ นึกว่านิสัยอย่างโชห้องจะรกๆซะอีก
"ห๋า? แล้วมันบ้านใครอะ"
"ก็บอกอยู่นี่ไงว่า ไม่รู้" -_-*
"อ้าว เพื่อนตื่นแล้วหรอ" ฉันหันไปทางต้นเสียงทันที ใครอะ หน้าคุ้นๆ มีคนหน้าตาดีกว่าพ่อบ้าน
ฉันที่ไม่ใช่ดาราอยู่ด้วยงั้นสิ คงลูกครึ่งมั้ง ผมสีเดียวกับฉันเลย หมอนี่สูงชะมัด อย่าเดินเข้ามาใกล้นัก
สิไม่อยากเงยหน้ามอง แล้วอยากบอกนะว่าบ้านนี้มัน..บ้านหมอนี่ แว้ก บ้านผู้ชาย!!
"สต๊อป! เดี๋ยวนะ นี่นายเป็นเจ้าของบ้านหรอ" ฉันมองหน้าโชสลับกับหน้าผู้ชายที่อาจจะเป็น
เจ้าของบ้านหลังนี้
"ฉัน? อืมก็ทำนองนั้นแหละ ส่วนเธอก็เป็นผู้ประสบภัย" หมอนั่นยิ้มด้วยแหละ ยิ้มอย่างอ่อนโยน
เหมือนยิ้มให้คนแก่ที่นอนไม่สบายเพราะประสบภัยน้ำท่วมอะ -.,- ไม่ปลื้มแลยแฮะ
"ก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่าเจ้าของบ้าน" ^O^
"เอาดีๆ เอาชื่อพร้อมนามสกุล" -_-*
"อยากรู้หรอ อยากรู้บอกก่อนดิ" ^O^
"ลิสเรส นเรทตระกูลวงศ์ นายอะ" ฉันล่ะอยากจะเฉือดสดหมกข้าวมันไก่ไอ้บ้านี่จริงๆ ในบ้านน
เรทยังไม่มีใครกวนหัวแม่เท้าฉันสักคนเลยนะยะ
"เมื่อกี้ว่าอะไรนะ สเลด ทุเรศตระกูลชง?" กรี๊ดดดดดด ไอ้หมอนี่กล้าเรียก นเรทตระกูลวงศ์ว่า
ทุเรศตระกูลชงด้วยอะ ม่าม๊าได้ยินคงตีลังกาท่าพยัคฆ์เท้าด้วนเตะหมอนี่สมองไหลแน่เลย แล้วก็ชื่อ
ฉ้านนน มันอ่านว่า(ลิส-เรส)ย่ะ กล้าดียังไงเรียกเสลด เย็นไว้ลิสท่องไว้บ้านมัน บ้านมัน บ้านมัน
"ฉันให้เวลานายบอกสามวินะ"
"..."
"หนึ่ง... สอง..."
"ชิล ผมชื่อชิล ^______^"
"ชื่อสกุลล่ะ" ถ้ารู้ชื่อตระกูลล่ะแม่จะย้อนให้ยับเลย ที่บังอาจมาเรียกคุณหนู ลิสเรส ว่า เสลด T^T
คิดแล้วแค้นใจนัก
"คนหล่อ.. อืม ชิล คนหล่อ" ช่างกล้า!~ หมอนี่นอกจากจะหล่อแล้วยังหลงตัวเองอีกด้วย -..- เห็น
ผมสีโค้กกับตัวสูงชะลูดดุจเปรตขอส่วนบุญนั่นแล้ว ชวนให้นึกถึงปะป๊าชะมัดเลย เสียดายอีตาชิลลี่
นี่หน้าไม่แก่
"ชิลลี่ น้ำพริกปลาร้าดอง ล่ะสิไม่ว่า"
"หว๋า ถ้าทางเธอจะเป็นป้าแก่ประสบภัยน้ำท่วมจริงๆด้วยอะ สมองเลอะเลือนหมดเลย"
"นี่นาย! ชักจะมากไปแล้วนะ ไอ้หัวถังขยะ"
"อะไรก๊าน ทรงผมหล่อๆเนี่ยนะถังขยะ งั้นอย่างเธอก็ ยัยหัวขนมโปเต้" ^O^
"หยุดเลยทั้งคู่อะ จะกัดกันโชวสัปปะรดรึไง รำคาญ" โชวี่ทำหน้ายุ่ง แต่ก็นะ หน้ายุ่งยังไงเพื่อน
ฉันก็น่ารักกก จริงสิ ลืมเรื่องจะไปสมัครเข้าเรียนซะสนิทเลย ตอนที่เข้าเว็บไซต์ไปดูรู้สึกเหมือนจะปิด
รับสมัครวันที่ 4 เฮ้ย วันนี้! แว้กกก ทำไงดีทำไงดี ฮือๆๆ
"โชวี่!! ต้องรีบไปสมัครเรียนนะ เค้าปิดรับวันนี้อะแก" T^T ถ้าไม่ทันล่ะฉันคงเซ็งแย่
"นี่เธอหมายถึงโรงเรียน อ๊อดอ๊อดสอนจ๊ะจึ๊ง ใช่ปะ?" พูดดีๆก็เป็นนี่ไอ้หัวถังขยะ
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม"
"ก็เปล๊า แค่ไม่คิดว่าทายาทคนสำคัญของนเรทจะเข้าโรงเรียนรัฐบาล"
"นายเป็นคนของตระกูลอะไรแน่อะ เรียก นเรท สนิทสนมขนาดนั้น"
"ตระกูลที่ไปงานวันเกิดครบรอบ 15 ปี ของทายาทคนเดียวของนเรทน่ะ แถมคุณหนูคนนั้นกับ
เพื่อนสนิทยังขอเบอร์ผมด้วยนะ บอกว่าผมหล่อด้วยแหละ ฮ่า ๆ ๆ"
"เฮ้ย! นี่นาย / เฮ้ย! นี่นาย" O[]O!!! <-- ฉันและโช
"อะไรกันคร๊าบสาวๆ"
"นายอย่าบอกนะว่านายเป็นลูกคุณเมคทรอนด์ คู่การค้าของม่าม๊าฉันอ๊ะ" 2 ปีที่แล้วตอนงานวัน
เกิดของฉัน และแน่นอนอีกนั่นแหละว่างานนั้นจัดขึ้นในบ้าน นเรทตระกูลวงศ์ -_- ม่าม๊าพาฉันกับโชวี่
ไปแนะนำตัวให้คุณท่านเมคทรอนด์ เห็นม่าม๊าบอกว่าเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่หลายแห่งทั้งไทยและ
ต่างประเทศ แล้วคุณเมคทรอนด์ก็พาลูกชายสุดหล่อมาด้วย ที่แท้ก็ตาน้ำพริกนรกนี่ ก็ว่าล่ะหน้าคุ้นๆ
แล้วก็เรื่องน่าอายนั่น! ใช่แล้วล่ะยอมรับก็ได้ว่าฉันกับโชไปขอเบอร์นายชิล แต่เรื่องแบบนั้นมันมี
เหตุผลนะ ก็..ก็หมอนั่นหล่ออะ -.,- แล้วฉันก็ไม่ค่อยได้เจอผู้ชายตัวเป็นๆสักเท่าไหร่ เห็นแต่รูปใน
อินเตอร์เน็ตมันก็มีบ้างที่หวั่นไหว~ จะว่าไปก็เกือบจำไม่ได้แหนะ แค่สองปีหมอนี่หล่อขึ้นเยอะเลย
เอาเป็นว่าหยุดเรื่องความหล่อนายชิลไว้ก่อน เดี๋ยวฉันจะไม่ได้ไปสมัครเรียนสักที
"ยิ้มอะไร ไอ้หัวถังขยะ"
"อ้าวๆ ยัยเกรียวโปเต้ แค่ยิ้มว่าเธอจะไปสมัครเรียนโรงเรียนฉันเฉยๆ ผิดไง๊"
"ใช่ผิด ไม่แทนตัวเองว่าผมแล้วหรือไง?"
"กับยัยโปเต้ขี้โรคอย่างเธอ ไม่จำเป็นต้องสุภาพ" ยังมีหน้ามาผิวปากอีก แง่งๆ หมอนี่น่าหมั่นไส้
ที่สุดในทะเลสาบวิกตอเรียเลยอะ!! เอ๊ะ เดี๋ยว เมื่อกี้รู้สึกเหมือนนายชิลบอกว่า ฉันจะไปสมัครเรียนที่
โรงเรียนมัน ..โอ้ย แรคคูนแกล้งฉันอีกแล้ว ถ้าจะหาโรงเรียนใหม่ตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย ฮือๆ กระซิกๆ
T^T เอาเถอะไหนๆก็ซวยมาทั้งวันแล้ว แค่เรียนโรงเรียนเดียวกับคนหล่อคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"นายบอกว่าโรงเรียนนายอะ พาไปสมัครทีดิ"
"พาเธอไปแล้วฉันได้อะไรตอบแทน"
"โหย งก! นายจะเอาอะไรอะ ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัวสักบาท"
"เอาไว้ฉันทวงเธอทีหลังดีกว่า เดี๋ยวให้คนรถพาไปส่งนะ" ยิ้มเจ้าเล่ห์ได้อีก คนหน้าตาดีนี่เค้า
นิสัยเสียกันทุกคนหรือเปล่านะ เว้นฉันกับโชไว้แล้วกัน โฮะๆๆ นายชิลเดินออกจากห้องไปเตรียมรถ
ให้(ล่ะมั้ง) แล้วความปรารถนาที่จะเข้าโรงเรียนรัฐบาลของฉันก็ใกล้ความจริงแล้ว
"นี่ลิส ใจเย็นๆแล้วฟังนะ.. ฉันเข้าโรงเรียนเดียวกับแกไม่ได้อะ ^^"
"แว้กกก ทำไมงั้นอะ?! ได้ไงอะ?! ทิ้งฉันหรอ?!" ถ้าไม่มีโชฉันจะเอาชีวิตรอดได้ไหมเนี่ย
"แล้วใครเค้าย้ายโรงเรียนตอนขึ้นม.6กันฮะลิส"
"แกไง"
"ฝันไปเถอะ เอางี้ เดี๋ยวฉันไปรับไปส่ง แล้วแกก็อยู่บ้านฉัน ตกลง?"
"(- - )( - -)(- - )( - -)"
"ไม่เอาก็กลับบ้านไป ว่าไงจะตกลงไหม"
"(- -)(_ _)(- -)(_ _)"
"ดี ป่านนี้คุณชายเมคทรอนด์คงเตรียมรถเรียบร้อยแล้ว" ฮือๆ T_T ถึงแม้ความปรารถนาที่จะได้
เรียนที่โรงเรียนของฉันจะเป็นความจริงแล้วแต่มันแย่มากเลย โชวี่จะไม่มาเรียนด้วยกันกับฉัน แถมยัง
ต้องเรียนโรงเรียนเดียวกับนายพ่อครัวผักพริกถั่วด้วยอะ งื้อ เศร้า~
พอฉันนั่งบ่นในใจครบสามร้อยแปดสิบรอบ ก็มีหน้าหล่อโผล่มาตรงประตูแล้วเรียกให้ไปขึ้นรถ
ตามทางเดินที่เดินไปฉันก็ถือวิสาสะสำรวจบ้านของตระกูลเมคทรอนด์ซะเลย คุ้มแฮะรอบนี้ แต่ฉันมา
ตื่นบ้านนี้ได้ยังไงก็ยังไม่รู้เลย โอ๊ย งง เลิกคิดดีกว่าปวดหัว ว้าววว สวยแฮะ บ้านเมคทรอนด์นี่เค้า
แต่งเหมือนคฤหาสน์หรูโบราณเลยอะ สุดยอด ถ้าเดินคนเดียวฉันคงแอบกลัวนิดๆนะเนี่ย มีรูปคุณ
ท่านเมคทรอนด์ด้วย ฉันจำหน้าพ่อนายชิลได้ ท่านไปงานวันเกิดฉันทุกปีเลย ของขวัญแต่ละปีก็เป็น
ของสะสมโบราณหรูๆทั้งนั้น มีแต่ปีที่แล้วตอนเต็ม 17 ที่ไม่ใช่ของสะสม
เดินชมบ้านเมคทรอนด์เพลินรู้ตัวอีกทีก็ถึงหน้ารถแล้วอะ นึกว่าจะลีมูซีน แต่ก็นะถ้านั่งลีมูซีนในไทย
คงเด่นแย่ สปอร์ตก็พอแล้วล่ะ หลังจากฉันกับโชขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อย นายชิลก็ขึ้นมานั่งข้างหน้า
ซะงั้น
"นี่นายขึ้นมาทำไมเนี่ย"
"ก็เธอบอกเอง ให้ฉันพาไปสมัคร" ^O^
"ฉันแค่จะให้หารถให้แค่นั้นแหละ" - -v
"งั้นรถฉัน ฉันจะนั่ง" ^^ ส่วนฉันจะฆ่านายทันทีที่ลงจากรถ ทำไมคนหล่อถึงชอบกวนประสาทกัน
นักนะ ถ้าฉันหลงจะทำไงเนี่ยยย เดี๋ยวก็จับล่ามโซ่ เอาแส้ฟาดซะเลย ฉันเปล่าซาดิสม์นะแค่พูดไปงั้น
แหละ อยากให้โชเรียนด้วยกันจัง ฮือ~ รันทดโคตร ถึงโชจะยอมแต่คุณนายวชิรจิตนอธิษยา ก็คงไม่
ยอมด้วยแหละ เวลาจะพูดนามสกุลโชวี่ทีนึงนี่ต้องหอบทีนึงเลยอะ คนบ้าอะไรนามสกุลยาวตั้งสิบ
พยางค์ เฮ้อ ช่างมันไม่ใช่นามสกุลฉัน เอาล่ะ รอฉันก่อนนะ โรงเรียนอ๊อดอ๊อดสอนจ๊ะจึ๊ง เพราะชื่อ
อันไพเราะเสนาะหูของเจ้า ทำให้ฉันอยากเรียนโรงเรียนนี้นั่นเอง โฮะๆๆๆ
"นี่ หัวถังขยะ"
“...”
“ไอ้หัวถังขยะ”
“...”
“นายชิล”
“...”
“นายชิล เมคทรอนด์”
“...”
“ไอ้บ้าชิล คนหล่อ”
“คร๊าบบบ อะไรหรอครับคนสวย ไม่ต้องชมกันขนาดนั้นก็ได้ เค้าเขิลนะตัวเอง” ^O^ อย่ายิ้ม
กวนประสาทแบบนั้นนะ อ๊ากกก ใครก็ได้จับให้หัวถังขยะหลงตัวเองนี่ไปยัดชักโครกแล้ว
ราดน้ำกรดตามลงไปทีซิ๊!
“นายนี่มัน.. เฮ้อ ฉันจะถามว่าที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างหรอ” (- -*) รู้สึกเหมือนไม่อยากถามแล้วอะ
“มันก็เป็นโรงเรียนอะนะ มีคุณครูแล้วก็มีนักเรียนแล้วก็..”
“พอเลย ฉันไม่อยากรู้แล้ว”
“แหมๆ แค่ล้อเล่นน่า ทำเป็นงอนไปได้ ฉันก็แค่รู้สึกว่าแกล้งหัวเกรียวโปเต้แล้วสนุกดีอะ”
“ใครสนุกกับนายไม่ทราบ เนอะโช” ฉันหันไปหาโชวี่เพื่อให้ช่วยเข้าข้างแต่ว่า อ้าว..หลับ
ทำไมคุณเพื่อนสารพัดประโยชน์คนนี้ถึงได้ขี้เซานักนะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ยิ่งเวลาไม่มีอะไรทำ
ก็นอนลูกเดียวเลย ฉันเองก็พึ่งพาโชวี่มาตลอด ขนาดหนีออกจากบ้านยังต้องพึ่งเพื่อนซะทุกอย่าง
ถ้าฉันเป็นมันล่ะก็คง ไม่ๆ มันจะไม่เป็นแบบนั้นหรอก -_- เหนื่อยแย่เลย ฉันนั่งมองโชวี่อยู่พักนึงก็
หันไปเจออีกศพ ชิลลี่ น้ำพริกปลาร้าดองก็นั่งหลับไปแล้ว ทำไมพวกนี้หลับง่ายกันจังนะ ถ้างั้น
ตลอดทางฉันก็ต้องคุยกับพี่คนขับน่ะสิ เชอะ ก็ดีเหมือนกัน ถามเรื่องธุรกิจเมคทรอนด์ไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะถึงโรงเรียนดีกว่า
ความคิดเห็น