ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Special : throwback.
หมี่ไม่ได้เนิร์ด
✨
Special
จำแชปที่เจ็ด “รู้ไหมว่าเธอน่ารักตอนเมา” ได้ไหมครับ
ความจริงแล้วผมเขียนไว้สองแบบ แบบที่ผมเลือกคือแบบที่ลงให้อ่านกันไปแล้ว
ส่วนอันนี้คืออันที่ผมไม่เอา เลยจะมาลงให้อ่านกัน จะว่าเป็นตอนพิเศษก็ไม่เชิง
แต่ก็ถือว่าพิเศษแหละเนอะ
:)
✿
°
ใช้เวลาไม่นานกับการเดินขึ้นมาจนถึงห้องหกหนึ่งสี่ ห้องที่พี่เมฆหวงนักหนาไม่ยอมให้เขาขึ้นมา แต่ตอนนี้หมี่กำลังเหยียบมันอยู่ ในห้องนอนที่มีเตียงนอนของพี่เมฆอยู่ด้วย
จัดการวางอีกคนลงบนเตียงเบา ๆ เป็นเวลาเดียวกับที่กลิ่นทาร์ตไข่โชยมาติดอยู่ที่ปลายจมูก ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นกลิ่นทาร์ตไข่จริง ๆ หรือกลิ่นของคนที่นอนอยู่บนเตียงกันแน่
แต่หอมฉิบหายเลย...
“พี่เมฆ นอนดี ๆ ครับ”
“อือ”
เจ้าของส่วนสูงหกฟุตส่ายหัว ก้มลงไปจัดท่านอนให้คนที่ขานรับแต่ก็ยังนอนคว่ำอยู่อย่างนั้นให้พลิกกลับมา แล้วมันก็เป็นตอนนั้น ตอนที่ริมฝีปากนั่นยิ้มให้ ตอนที่มือข้างนั้นตบที่นอนปุ ๆ แล้วพูดขึ้น
“มานอนด้วยกันมั้ยย”
หมี่เหมือนจะตาย
เขามักจะถูกไอ้พวกนั้นหัวเราะกลับมาทุกครั้งเวลาที่บอกว่าพี่เมฆน่ารัก พวกมันบอกว่าเขาบ้า ผู้ชายแมน ๆ อย่างพี่เมฆจะใช้คำว่าน่ารักด้วยได้ยังไง ก็เพราะพวกมันไม่เคยเห็นตรงนี้ .. ตรงที่น่ารักโคตร ๆ เลยของอีกคน
เหมือนกับที่พี่เมฆเห็นว่าหมี่เป็นแค่เด็กเนิร์ด ๆ คนนึงนั่นแหละ ก็แค่อยากทำให้ได้รู้ว่าอย่ามองคนแค่ภายนอกเกินไป ถ้าคนอย่างพี่เมฆน่ารักได้ เขาเองก็อาจจะไม่ใช่แค่เด็กเนิร์ด ๆ ได้เหมือนกัน
:)
บางคนตีกับตัวเองเงียบ ๆ อยู่ตรงนี้ พยายามข่มอารมณ์และบอกตัวเองว่าพี่เมฆเมา อย่าฉวยโอกาสดิวะหมี่!
จัดการถอดรองเท้าให้เจ้าของห้องพร้อมกับจัดเสื้อผ้าที่เลิกขึ้นให้เข้าที่ ก่อนจะหันหลังกลับไปปิดประตู มันเป็นตอนที่หมี่หันหลังกลับมาอีกครั้งที่เขาต้องตกใจจนยืนตาค้าง
“เชี่ย…”
พี่เมฆกำลังใช้สองมือถอดเสื้อออกจากตัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงกับเนื้อท้องแบน ๆ เผยให้เห็นตรงนี้และมันทำให้เด็กสิบแปดถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
ที่ยิ่งกว่านั้นคือตอนนี้อีกคนกำลังจะถอดกางเกง...
“พี่เมฆ! ทำอะไรครับ”
เขารีบออกตัวจากตรงนี้ ตรงเข้าตะครุบสองมือนั่นเอาไว้ก่อนที่คนเมาอายุเยอะจะปลดซิบกางเกงของตัวเองได้สำเร็จ
“อะไรเนี่ย ถอยไปเซ่” สองมือของคนเมาเอื้อมมาผลักเขาสะเปะสะปะ สลับกับพยายามจะปลดซิบกางเกงของตัวเองให้ได้เลย
“พี่จะถอดกางเกงทำไมครับ”
“ก็มันร้อนนน”
“เดี๋ยวผมเปิดพัดลมให้”
“ไม่เอาาาา”
ไม่ว่าเปล่า คนโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานยังเริ่มจะดื้อ สองมือนั่นผลักเขาอยู่หลายครั้งจนคนตรงนี้เริ่มจะหงุดหงิดแล้ว
“พี่เมฆ อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหม”
“ถอยไป!”
“ผมบอกให้อยู่นิ่ง ๆ ไง”
“ไม่!...อึก”
แล้วมันก็เป็นเขาเองที่หมดความอดทน
แขนทั้งสองข้างถูกเขารวบเอาไว้ก่อนจะกดร่างของอีกคนให้นอนราบไปกับเตียง หมี่คิดถูกเพราะว่ามันทำให้ผู้ใหญ่ขี้เมาสิ้นฤทธิ์ แต่ที่คิดผิดคือมันทำให้ตัวเขาเองเริ่มจะควบคุมอะไรบางอย่างไม่อยู่
“นอนนิ่ง ๆ”
“…”
“ถ้าพี่ถอดผมไม่รับรองว่าพี่จะได้ใส่อีก”
พูดคำนั้นเป็นคำสุดท้ายก่อนจะปล่อยมือสองข้างนั้นให้เป็นอิสระ เจ้าของไหล่กว้าง ๆ ยันตัวเองให้ออกห่างจากร่างของรุ่นพี่ที่ตอนนี้เหมือนเด็กน้อย แต่แล้วความตั้งใจก็ต้องพังลงไป เมื่อมันเป็นพี่เมฆเองนั่นแหละที่คว้าคอเสื้อของเขาให้กลับเข้าไปใกล้อีกครั้ง
“ขู่เก่ง” ดวงตาปรือเปิดขึ้นมามองกันอ้อยอิ่ง ริมฝีปากนั่นขยับพูดแถมยังฉีกยิ้มราวกับกำลังเยาะเย้ยเขา “เนิร์ด ๆ แบบนี้ จูบเป็นรึเปล่าก็ไม่รู้”
เสียงแค่นหัวเราะดังออกมาจากคนใต้ร่างซึ่งมันทำให้หมี่คิ้วขมวดยุ่ง มันก็จริงที่ลุคภายนอกของเขาเป็นแบบนั้น มันก็จริงที่เขาเคยบอกอีกคนว่ายังไม่เคยจูบกับใคร
“ว่าไงล่ะ...เด็กน้อย”
แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ถ้าพี่ยังยั่วกันอยู่อย่างนี้
ให้ตายสิปุยเมฆ
ไม่มีการเกริ่นนำใด ๆ ทั้งนั้น ผู้ชายวัยเลือดร้อนโน้มตัวลงไปฝากรอยไว้ที่ต้นคอของคนเมาที่เพิ่งท้าทายเขา ขบเม้มแรง ๆ ทั้งที่รู้ว่ามันจะเป็นรอยน่าเกลียดแต่เพื่อสั่งสอนบางคนเขาเลยต้องทำ
ปากสีเนื้อเล่นซนกับซอกคอหอม ๆ ไปทุกพื้นที่ กดจูบเพื่อสั่งสอนจนเจ้าของร่างนั้นเริ่มดิ้นไม่เป็นท่า มือเล็กกว่าเริ่มจะออกแรงต่อต้านจนหมี่ต้องบีบมันไว้แรง ๆ ขณะที่กำลังทำบางอย่างบนหน้าอกขาว ๆ
“ปะ…ปล่อย”
เขาผละออกมาตอนได้ยินคำนั้น วางสายตาไว้ที่คนใต้ร่างนิสัยไม่ดี ในตัวของคนทุกคนมีซาตาน ตอนนี้หมี่ก็เหมือนถูกมันควบคุมอยู่ ยิ่งมองคอขาว ๆ ที่มีรอยแดง ๆ จากกากระทำตัวเองก็ยิ่งต้องกำหมัดไว้แน่น แก้มแดง ๆ ที่ขึ้นสีเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ดวงตาหวานเยิ้มที่ปิดสนิทกับเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ย
คนอะไรวะ
แม่งโคตรขี้ยั่วเลย
มันอาจจะเป็นเพราะบรรยากาศเย็น ๆ ไฟสลัว ๆ บวกกับคนเมาที่ปากร้ายเหลือเกินตรงหน้าเขา หมี่ก้มลงไปกดจูบบนริมฝีปากนั่นที่เฝ้าจิตนาการมาตลอดว่ามันจะรสชาติเป็นยังไง ร่างทั้งร่างแนบชิด ใกล้จนได้กลิ่นองุ่นกับกลิ่นตัวที่ตีกันให้วุ่น มันก่อกวนสติที่มีอยู่ครบถ้วนของหมี่ได้ดีเหลือเกิน
“อื้ออ”
โดนทุบที่ไหล่มาหลายทีเพราะอีกฝ่ายกำลังประท้วงให้ปล่อย เพราะแบบนั้นก็เลยต้องรวบเอาสองมือดื้อ ๆ นั่นเอาไว้ไม่ให้ขัดจังหวะ
พี่เมฆไม่ได้ขี้ยั่วหรอก คน ๆ นั้นไม่ได้ทำอะไรแต่เป็นหมี่เองที่ตกลงไปแล้ว ตกลงไปในหลุมที่พี่เมฆขุดเอาไว้และหาทางกลับขึ้นมาไม่ได้
มันก็เหมือนตอนนี้ที่เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างพี่เมฆกับเขา ..
ใครกันแน่ที่เมาจนไม่ได้สติ
“อย่าท้าผมแบบนี้อีก”
มันเป็นคำสุดท้ายที่ตั้งใจจะเตือนคนปากดีก่อนที่เขาจะผละออกมา เด็กหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่รอฟังอีกแล้วว่าเจ้าของห้องจะพูดอะไร แต่ตอนนี้เลือดในกายมันพุ่งพล่านได้ที่เลย
ถ้าไม่หยุดตอนนี้ก็ไม่รู้จะหยุดได้รึเปล่า...
แว่นกลมถูกถอกออกวางไว้ มือใหญ่หอบน้ำขึ้นล้างหน้าเพื่อเรียกสติ เสยผมที่เปียกน้ำขึ้นไปลวก ๆ ก่อนจะเปิดประตูเพื่อกลับเข้าไปหาใครบางคนอีกครั้ง
ร่างนั้นขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มทั้งที่ก่อนหน้านี้เพิ่งบ่นว่าร้อน เหลือแค่สองตาที่โผล่พ้นชายผ้าออกมาและมันกำลังจ้องมองเขา ทำราวกับไม่ไว้ใจกันทั้งที่ตัวเองนั่นแหละ...ปากดี
“ทำอะไรครับ” หมี่ถามเพราะว่าบางคนเอาผ้าห่มมาพันตัวเองไว้จนเหลือแค่หัวทุย ๆ กับหน้าแดง ๆ “พี่เมฆ ทำอะไรครับ”
พยายามจะเข้าไปแกะมันออกแต่ก็โดนมือหนัก ๆ ตีลงมาบนแขน
“อย่ามายุ่ง”
“ผมจะช่วยไง”
“ไม่ต้อง ไม่ต้องมาโดนตัวเลย”
ในความง้องแง้งหมี่เผลอหลุดยิ้มออกมาตอนได้ยินคำนั้น ไม่เคยรู้เลยว่าพอเมาแล้วจะเด็กขนาดนี้ .. น่ารักจังวะ
“พี่จะไปไหนครับ?”
หมี่ถามขึ้นตอนที่อีกคนเลิกผ้าห่มออกจากตัว ตาปรือ ๆ นั่นหันมามองพร้อมตอบคำถามที่เหมือนไม่อยากตอบเท่าไหร่
“ไปอาบน้ำ”
เพราะคำนั้นมันก็เลยทำให้หมี่นึกอะไรสนุก ๆ ขึ้นมาได้อีกแล้ว
“ให้ผมช่วยไหม?”
คนที่เดินไปจนถึงหน้าประตูห้องน้ำเดินกลับมาหากัน คว้าหมอนที่หัวเตียงมาขว้างใส่เขาเต็มแรงจนดังผลัก
“ฝากไว้ก่อนเหอะ”
ปากคว่ำ ๆ กับแก้มแดง ๆ นั่นทำให้ใครบางคนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
คนเมาน่ารักขนาดนี้ได้ไงวะให้ตาย
หลงจะบ้าอยู่แล้ว
#หมี่ไม่ได้เนิร์ด
Lafinz
:)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น