ไม่ชอบหวาน - end. (hermit books)

ตอนที่ 7 : ไม่ชอบหวาน : 06 (Rewrite)

ไม่ชอบหวาน

✏

06

          สิ่งที่มีความสุขที่สุดในวันหยุดแบบนี้ นอกจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่นเตียงแล้ว การได้นั่งจ้องหน้าจอมือถือนี่แหละก็คือความสุขอีกอย่างนึงเลย

 

          หลังจากที่โปรแกรมแชตสีฟ้าเด้งขึ้นมา ผมกับเพื่อนที่เชียงใหม่ก็คุยกันมาตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้ นี่ก็เป็นเวลาร่วมจะชั่วโมงนึงแล้ว

 

          Label : ว่าแต่ไปอยู่กรุงเทพอะ ไปอยู่กะใครวะ

          

          Tonkaow : อ๋อ มาอยู่กับเพื่อนพี่ชายน่ะ พอดีเขาอยู่ที่นี่

          

          Label : ผู้ชายเหรอ?

          

          Tonkaow : ก็ต้องผู้ชายสิเบล จะให้เราอยู่กับผู้หญิงรึไง

          นึกแล้วก็ขำเพื่อนขึ้นมา ผมก็เป็นผู้ชายจะให้ไปอยู่กับผู้หญิงก็เห็นจะเป็นเรื่องที่แปลกไปหน่อย

          Label : กับมึงอะ ไม่ว่าจะหญิงรึชายก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้นแหละ

          Tonkaow : ทำไมพูดงั้น?

          Label : ไปส่องกระจกดูหน้าหวาน ๆ ของตัวเองนะคะเพื่อน

          หวานอีกแล้วนะ...

          ก็บอกว่าไม่ชอบไง!

          Label : ว่าแต่พี่เขาเป็นไง หล่อป้ะ?

          ตอนนั้นเองที่เผลอถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพื่อนนี่นะ ผ่านไปนานแค่ไหน นิสัยก็ไม่เปลี่ยนเลย

          Tonkaow : *ส่งรูปภาพ

          ขี้เกียจจะสาธยายก็เลยส่งรูปเจ้าของบ้านไปให้ดูซะเลย แอบไปเซฟมาจากในเฟซบุ๊กพี่เขานั่นแหละ เพราะว่าจะส่งไปให้ดินดู

          Label : อีเหี้ยยยยยย 

          Tonkaow : คือ?

          Label : หล่อออออออ *0*

          ถอนหายใจออกมารอบที่ร้อย กะแล้วว่าเพื่อนต้องชอบพี่เขาแน่ ๆ ผู้หญิงชอบผู้ชายแบบนี้นี่เนาะ หน้านิ่ง ๆ หน่อย คิ้วหนา ๆ ตาเรียว ๆ ดูดีกว่าผู้ชายหน้าหวานอย่างผมเป็นไหน ๆ 

          เศร้าใจ...

          ตอนนั้นเองที่มองรูปคนตรงนี้แล้วเผลอไปนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมา อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ เพราะอะไรกันนะ

          Tonkaow : เบล เราขอถามอะไรหน่อยสิ

          Label : หือ ว่ามาค่ะลูก

          Tonkaow : คือ...เวลาที่เราใจเต้นแรงเพราะอยู่ใกล้คน ๆ นึงอะ

          Tonkaow : นอกจากชอบแล้วมันมีอะไรที่เป็นไปได้อีกบ้าง

          Label : ก็ได้หมดค่ะลูก ตื่นเต้น หรือตกใจงี้

          ใช่ ต้องเป็นตกใจแน่ ๆ ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้ชอบหรอก...ต้องไม่ได้ชอบแน่ ๆ 

          Label : แต่จำไว้นะคะน้องข้าว ว่ามึงไม่เคยใจเต้นกับใครค่ะ

          Label : ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็ไม่ธรรมดาแล้วนะคะเพื่อน

          ตอนนั้นเองที่เผลอยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองแรง ๆ เพื่อเรียกสติ จริงอย่างที่เพื่อนบอกว่าผมไม่เคยมีอาการแบบนั้นกับใคร

          แต่กลับมีกับคนบางคน...

Errrrr

   

          ในขณะที่ความคิดในหัวกำลังตีกันวุ่น มือถือเครื่องนี้ก็เปลี่ยนจากหน้าจอแชตไปเป็นหน้าจอเรียกเข้า ส่วนคนที่โทรเข้ามาก็ไม่ใช่ใคร คุณว่าที่กัปตันที่อยู่อีกฝั่งนึงของโลก

          "สวัสดีครับ"

          'คิดถึงเจ้าตัวแสบจังเลย'

          ได้ยินอย่างนั้นก็แทบจะหลุดยิ้มออกมา แต่ก็ทำขรึมลงไปอีกรอบ เพราะตั้งใจจะแกล้งพี่ชายที่ชอบลืมน้อง

          "คิดถึงใครเหรอครับ คุณจะโทรหาใครเหรอ?"

          'อย่าใจร้ายนักสิ ดินคิดถึงนะรู้ไหม'

          "คิดถึงเหรอครับ ได้ข่าวว่าหายไปเกือบเดือนไม่ติดต่อมาเลย  อ๋อ หรือนี่จะเป็นการแสดงความคิดถึงของคุณธราดลกันล่ะครับ?" ว่าพร้อมกับเตรียมตัวเดินลงจากบ้านเพื่อไปเตรียมมื้อเย็น 

          'จะงอนดินใช่ไหม จะได้กลับไปง้อเดี๋ยวนี้เลย'

          "ไม่ต้องมาพูดเอาใจหรอก"

          พูดกับพี่ชายไปด้วย สองมือก็หยิบจับของในตู้เย็นออกมาวางไว้พลาง ๆ นานทีคุณพี่ชายจะโทรมาบ้าง ก็ต้องตั้งใจคุยกับเขาหน่อย

          "ตอนนี้ที่นั่นกี่โมงแล้วครับ"

          'บ่ายสองครับ'

          ใครบางคนตรงนี้เงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาบนฝาผนังบ้านกำลังขึ้นโชว์เวลาสองทุ่มกว่า ๆ กรุงเทพฯกับอังกฤษเวลาห่างกันตั้งหกชั่วโมงเลยเหรอเนี่ย นานจังแฮะ

          'ข้าวทำอะไรอยู่เหรอ' พี่ชายเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

    

          "ทำมื้อเย็นครับ คิดถึงอาหารฝีมือข้าวรึเปล่า"

          'คิดถึงจนอยากกลับตอนนี้เลย'  

          แอบเบ้ปากให้กับความขี้โม้ของพี่ชายในสาย พลางยกมือถือออกมากดปุ่มเปิดสปีกเกอร์โฟน เพื่อจะได้สะดวกต่อการคุยไปด้วยและทำอาหารไปด้วย ดูท่าแล้วพี่ชายคงไม่ยอมวางสายไปง่าย ๆ แน่ ไม่ได้คุยกันมาเป็นเดือนขนาดนั้น

          "ไปอยู่นู่นก็หาสาวแหม่มทำให้กินสิครับ หรือแอบไปมีอยู่ก็ไม่รู้"  

          มะเขือเทศสีแดงสดถูกวางลงบนเขียง ก่อนที่มืดด้ามคมจะปักลงไปจนน้ำสีส้มสวยพุ่งออกมา

          'ดินมาทำงานนะ ไม่มีเวลาหาสาวหรอกครับ' 

          "จริงรึเปล่า อาทิตย์ก็เห็นพูดงี้ พอกลับค่ายก็หายลับ ไม่รู้ฝึกหนักหรือติดสาวจนลืมข้าว"

          อีกด้าน แผ่นภูมิที่กำลังเดินงัวเงียลงมาจากชั้นบนของบ้าน พอได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากในครัว ก็เลือกที่จะเดินเข้าไปเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนคนตรงหน้าที่กำลังหั่นผักอยู่ข้างซิงค์ล้างจาน

          "เนี่ย ก็ปากหวานอย่างนี้ไง แล้วจะให้ข้าวเชื่อได้ไงว่าคุณไม่ได้ไปแอบมีสาวที่ไหน" 

          แต่ก็ต้องชะงักไปกับสรรพนามที่คนตรงหน้าใช้คุยกับคนในสาย แล้วก็เสียงที่ดังออกมาจากมือถือเครื่องเล็กนั่นด้วย

      

          'พูดให้คนอื่น ดูตัวเองก่อนไหมเจ้าตัวเล็ก'

          แผ่นภูมิที่ยืนฟังอยู่ตรงนี้กระดกน้ำเข้าปากเป็นรอบที่สิบ นับว่าเป็นการดื่มน้ำที่ยาวนานที่สุดแล้วในชีวิตนี้ นี่เขากำลังแอบฟังน้องคุยโทรศัพท์อยู่ใช่ไหม?

          คุยกับใคร .. เสียงพี่ชายก็ไม่ใช่

          เมื่อเห็นว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เลยตัดสินใจหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น หยิบมือถือเครื่องเล็กขึ้นมากดดูนั่นนี่แก้เบื่อไปพลาง ๆ ตอนนั้นเองที่มีสายเรียกเข้ามาพอดี ก็เลยต้องกดรับอย่างช่วยไม่ได้

          'ทำอะไรอยู่มึง' 

          ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทาย เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ไม่ต้องเดาให้ยากว่าเป็นใคร ก็พี่ชายของเด็กน้อยที่อยู่ในครัวคนนั้น

          

          "ไม่ได้ทำอะไร"

          'น้องกูเป็นไงบ้าง?'

          "สบายดี" 

          แผ่นภูมิตอบไปตามความจริงที่น้องชายของเพื่อนไม่ได้เจ็บป่วยเลยตลอดระยะเวลาที่มาอยู่กับเขา

          'กูหมายถึง ดื้อรึเปล่า แอบไปเกเรที่ไหนไหม'

          "เท่าที่รู้ก็ไม่"

          'แล้วที่ไม่รู้อะ?'

          "ที่ไม่รู้ แล้วจะรู้ได้ยังไง"

          'กวนตีนไอ้เวร'  

          คนตรงนี้แค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาพูดผิดตรงไหน ถ้ารู้ก็เรียกว่ารู้ ที่ไม่รู้แล้วจะรู้ได้ยังไง 

         "ก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอดเวลา เรื่องในวิทลัยน่ะไม่รู้หรอก"

          ตอบออกไปตามที่เห็น แต่คิดว่าน้องของเพื่อนคงจะไม่ใช่เด็กเกเร แต่จากการที่เผลอไปได้ยินใครบางคนคุยโทรศัพท์เมื่อก่อนหน้านี้ เขาก็คิดว่าต้นข้าวคงจะกำลังมีแฟน

          'แล้วนี่น้องกูทำอะไรอยู่ กูโทรไปมันขึ้นสายไม่ว่าง ข้าวกำลังคุยกับใคร?'

          "ไม่รู้ คุยกับแฟนมั้ง"

          'ฮะ? แฟน? น้องกูมีแฟน?'  

 

          "ก็บอกว่าไม่รู้ เป็นพี่ทำไมไม่ถามเอง" 

          อยู่ดี ๆ ก็หัวเสียขึ้นมาดื้อ ๆ ภูมิก็แค่มีหน้าที่คอยดูแล ไม่ได้มีหน้าที่คอยตามติดชีวิตของคน ๆ นั้น น้องจะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของน้อง แม้แต่จะมีแฟนสักคนก็ยังเป็นสิทธ์ของน้องอยู่ดี

         'เดี๋ยวก็รู้ ถ้ามีแฟนจริง ๆ ยังไงข้าวก็ต้องบอก' 

         คนตรงนี้ส่ายหัวเนือย ๆ ตอนนั้นเองที่นึกไปถึงชื่อที่เขาได้ยินออกมาจากในสาย ชื่อดิน...หรืออะไรสักอย่าง แต่เมื่อเห็นว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของน้อง เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป

        'งั้นเดี๋ยวกูวางละ ฝากบอกข้าวด้วยว่ากูคิดถึง และฝากมึงช่วยดูแลน้องกูด้วย'

     

          คนทางนี้ขานรับเบา ๆ ก่อนจะกดวางสายไปตอนนั้น ในหัวก็กำลังคิดไปถึงเรื่องของน้องชายเพื่อน เพิ่งจะไปเรียนได้อาทิตย์กว่า ๆ จะมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ 

          

          ตีกับตัวเองอยู่สักพัก จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาบางคนที่ยังอยู่ในครัว แผ่นหลังแคบ ๆ นั่นยังคงง่วนอยู่กับหม้ออะไรตรงนั้น แผ่นภูมิปักหลักยืนอยู่ข้างหลังตรงนี้ มองใครบางคนไปพร้อมกับคิ้วที่ขมวดยุ่ง

         

         "ทำอะไร"

         "เย้ย!"

         คนตรงหน้าสะดุ้งตัวปลิวจนเกือบจะทำทัพพีหลุดมือ เจ้าของเสียงที่ทำให้น้องตกใจถึงกับหลุดหัวเราะออกมา อะไรจะขวัญอ่อนขนาดนั้น

         "ทะ...ทำผัดเปรี้ยวหวานครับ"

         คนที่ถามคำถามนั้นพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม แต่สายตาก็ยังไม่ยอมละไปจากร่างผอม ๆ ตรงนั้น

          ผู้ชายอะไรชอบทำกับข้าว ชอบทำขนม หน้าใส ๆ ปากแดง ๆ ตัวเล็ก ๆ ไม่เห็นจะมีส่วนไหนเหมือนพี่ชายเลยสักนิด ตอนนั้นเองที่เขาเดินเข้าไปใกล้คนตรงนั้น ก่อนจะตัดสินใจถามคำถามที่สงสัยอยู่ แต่น้องเหมือนจะไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้เขาสักเท่าไหร่ ดูจากการขยับถอยห่างนั่น

          "มีแฟนยัง"

          คนที่ไม่รู้วิธีเข้ากับคนอื่นเอ่ยถามไปตรง ๆ อย่างนั้น จนคนที่โดนถามทำตาโต

          "เอ่อ ทำไมอยู่ดี ๆ ก็มาถาม..."

          แล้วทำไมจะถามไม่ได้?

          "อาทิตย์ให้มาสืบอะไรเหรอครับ?"

          เจ้าของบ้านพยักหน้ารับไปอย่างนั้น ที่จริงก็ถูกที่พี่ชายน้องฝากให้ช่วยดูแล แต่เรื่องแฟนนี่เห็นจะเป็นความอยากรู้ของใครบางคนล้วน ๆ 

          "งั้นก็กลับไปบอกเพื่อนพี่เลยนะครับ ว่าข้าวไม่บอกเขาหรอก"

          ข้าวเหรอ...หลุดปากงั้นสินะ

          รอยยิ้มที่มุมปากผุดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่ขายาว ๆ จะก้าวไปยืนอยู่ข้างหลังพ่อครัวคนเก่ง โน้มตัวลงไปใกล้ ๆ ใบหน้าหวานนั่น ไม่รู้ว่าทำไม เวลาเห็นใบหน้ากลมนั่นเบะคว่ำ เขากลับรู้สึกอยากแกล้งให้มันคว่ำหนักกว่าเดิมเสียอย่างนั้น 

          "พะ...พี่จะทำอะ..."

          "แล้วถ้าคนอยากรู้ไม่ใช่ไอ้อาทิตย์ล่ะ"

          "..."

          คนตรงหน้าภูมิยืนนิ่งไปแล้ว มือที่จับทัพพี่นั่นด้วย นิ่งไปทั้งตัวจนทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังหลุดยิ้มออกมาอีกครั้ง

          "ว่าไง"

          คนตัวสูงกว่าแกล้งพูดอยู่ข้าง ๆ ใบหูแดง ๆ นั่น ยิ่งเห็นอีกคนทำท่าทางลุกลี้ลุกลนเขาก็ยิ่งชอบใจ

          บ้าไปแล้วรึเปล่าวะ...

          "ผะ...ผมจะไปเข้าห้องน้ำ!"

          พูดจบก็วิ่งพรวดออกไปทันที ทิ้งหม้อผัดเปรี้ยวหวานกับใครบางคนให้อยู่ตรงนั้น มองขาสั้น ๆ ที่กำลังวิ่งหน้าตั้งขึ้นไปข้างบนบ้าน ทั้ง ๆ ที่ห้องน้ำชั้นล่างก็มี

          'ฝากดูแลน้องชายกูด้วย'

          ตอนนั้นเองที่นึกไปถึงคำฝากฝังของเพื่อนสนิทที่ฝากน้องชายเอาไว้ แต่ตอนนี้เหมือนจะต้องเปลี่ยนคำว่าฝากนั่นเป็นความหมายใหม่เสียแล้ว เพราะเท่าที่ดูจากตอนนี้

          เหมือนจะเป็นการฝากปลาย่างไว้กับเสือมากกว่า ..

          

TBC.

#ไม่ชอบหวาน

-Lafinz-