ไม่ชอบหวาน - end. (hermit books)

ตอนที่ 21 : ไม่ชอบหวาน: 19 (Rewrite)

ไม่ชอบหวาน

ตอนที่19

                “หยุดจ้องเราได้แล้วไนซ์”

                นี่เป็นรอบที่ร้อยที่ผมพูดคำนี้กับเพื่อนสนิท

                “ไม่อยากจะเชื่อ…”

                แล้วนี่ก็เป็นรอบที่ร้อยของไนซ์เหมือนกันที่พูดคำนี้

                อาฟเตอร์ช็อกของโพสต์พี่ภูมินั่นแหละทำผมไม่ได้นอนอีกแล้ว ไหนจะเพื่อนที่เชียงใหม่ที่ทักมารัว ๆ ไหนจะญาติ ๆ อีก แล้วล่าสุดนี้ก็ไนซ์ ไม่รู้จะอะไรขนาดนั้นคิดว่าผมจะอายตอบไหมล่ะ ฮือออ

                “ที่บอกว่าเคยมีแฟนเป็นผู้ชายนี่ไม่ได้ล้อเล่นสินะ” แล้วดูเขา ถ้าผมเป็นผ้าสีนี่ขาวไปแล้ว ซักมาตั้งแต่คาบแรกยันคาบสุดท้ายเลย

                “พอเลยนะ ถ้ายังไม่เลิกล้อจะไม่ให้ยืมเลคเชอร์”

                “โอ๋ ๆ ไม่ล้อแล้ว แค่เสียดายอะ”

                “เสียดาย?”

                “อือ ถ้ารู้ว่าจะชอบผู้ชายนี่จีบไปนานแล้ว”

                “ไนซ์!”

                “หยอกค้าบ”

                ผมทำท่าจะตรงเข้าไปเอาเรื่องก่อนเพื่อนตัวดีจะชูมือขึ้นยอมแพ้ นี่ดีนะที่มีเพื่อนแค่คนเดียวน่ะเลยได้ปวดหัวแค่นี้ แล้วพี่ภูมิที่มีเพื่อนเป็นขโยงไม่รู้จะได้ตอบคำถามอะไรบ้าง แต่ก็ดีแล้ว ทำอะไรของเขาก็ไม่รู้ ทำเองก็โดนเองไปเลยจะได้จำ

                “แล้วนี่กลับไงอะ?” ไนซ์หันมาถามอีกครั้ง ระหว่างที่เรากำลังเก็บของแล้วเดินลงมาจากตึก

                “พี่ภูมิมารับเหมือนเดิมเลย”

                “เรียกพี่ได้ไง ขนาดนี้ต้องเรียกแฟนแล้ว”

                ผมตวัดสายตาไปมองเพื่อนอย่างเอาเรื่อง คนขี้แซวก็เอาแต่ฉีกยิ้มตาหยี “อย่าให้ถึงคิวไนซ์บ้างนะ สัญญาจะแซวให้หนักกว่าสิบเท่าเลย”

                “ก็มาดิคร้าบ”

                ยอมเขาเลย…

                ส่ายหัวเนือย ๆ สองสามทีก่อนจะแยกกับเพื่อนหัวหยิกที่หน้าเซเว่น พี่ภูมิส่งข้อความมาบอกว่ากำลังออกมารับผมก็เลยยืนรอเขาอยู่ที่เดิม มองนั่นมองนี่ไปเรื่อย

ท้องฟ้าเริ่มจะเปลี่ยนสีแล้ว ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเป็นระยะ ๆ ไม่นานมินิคูเปอร์คันนั้นก็เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับร่างของคน ๆ นั้นที่คุ้นเคยดี

                “หิวข้าวไหม”

                นั่นเป็นคำแรกที่เจ้าของรถเอ่ยถามทันทีที่ผมส่งตัวเองขึ้นมานั่งบนนี้ได้สำเร็จ “นิดหน่อยครับ วันนี้จะทำผัดฉ่าทะเลให้กินนะ”

                “ครับ”

                ได้ยินเสียงขานรับเบา ๆ ดังออกมาจากทางนั้น ผมหันไปยิ้มให้เขาหนึ่งทีก่อนจะหันมาคาดเข็มขัดฝั่งตัวเอง ตอนนั้นเลยที่มินิคูเปอร์กำลังเคลื่อนตัวออกไปจากตรงนี้ ผมเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงมุมนั้น รุ่นพี่ต่างคณะที่ไม่ได้เจอกันเลยหลังจากวันที่เราคุยกัน เสี้ยววินาทีที่เราสบตากันผ่านกระจกสีขาวใส พี่เขาเปรยรอยยิ้มออกมาแบบที่ผมเองก็ตัดสินใจส่งยิ้มกลับไปเหมือนกัน เราอยู่ในจุดที่สบายกับรอยยิ้มแบบนี้มันดีที่สุดแล้ว

                ดีแล้วจริง ๆ…

                “ยิ้มอะไร” เสียงของคนข้างกายเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ผมหันไปมองเขา แล้วมันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เขามองมา แต่ว่าเหมือนผมจะเห็นบางอย่างผิดปกติตรงมุมปากข้างขวานั่น เหมือนเห็นมันเป็นรอยช้ำแดง ๆ

                “พี่ภูมิหน้าไปโดนอะไรมาครับ?”

                พยายามจะเอาหน้าเข้าไปมองใกล้ ๆ แต่เพราะอีกคนขับรถอยู่มันก็เลยไม่สะดวกนัก ถ้าเป็นเด็กน้อยก็คงจะคิดว่าไปมีเรื่องชกต่อยกับใคร แต่นี่เป็นเขาไง เขาที่แม้แต่จะพูดก็ยังขี้เกียจ

                “ไม่มีอะไร”

                “ไม่มีได้ไงครับ ผมเห็นนะ” ถึงผมจะเค้นแค่ไหนแต่เขาก็ยังเงียบ อย่างนี้ต้องใช้ไม้แข็งเสียแล้ว “ถ้าไม่บอกจะไม่ไปนอนด้วยคืนนี้”

                ได้ผล คราวนี้เขาหันขวับกลับมาทันควัน รอยแดงนั่นมันก็เลยชัดขึ้นในสายตาคนช่างสังเกต

                “บอกแล้วครับบอกแล้ว”

                เขานี่มันเขาจริง ๆ เลย…

                “ฮ่า ๆๆ”

                สงสัยใช่ไหมว่าผมขำอะไร

                ผมขำพี่ภูมินั่นแหละ ก็รอยที่ว่านั่นได้มาจากมือสวย ๆ ของพี่ลลิลไงล่ะ วันนี้เธอนัดพี่ภูมิไปคุยเรื่องโพสต์นั้นของพี่เขาวันนั้น กลายเป็นว่าพวกเขาได้คุยกันทั้งหมด รวมถึงพี่ภูมิที่บอกว่าไม่เคยคิดอะไรกับพี่ลลิลนอกจากเพื่อนคนนึงเท่านั้น อยู่ในเขตเฟรนด์โซนน่ะยากเสมอ ใครรู้สึกมากกว่าก็เท่ากับแพ้ เป็นแบบนั้นเลย

ฟังจากที่พี่ภูมิเล่าแล้วพี่สาวดูจะโกรธมากเสียด้วย ผมนึกสถานการณ์นั้นออกเลยนะ สถานการณ์ที่ใครอีกคนคงจะใส่ไม่ยั้งด้วยความอึดอัดแต่อีกคนกลับนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาราวกับไม่รู้สึกอะไร นิ้วเรียวสวยห้านิ้วจึงได้ลงมาประทับบนใบหน้าเป็นการตอบแทนอย่างที่เห็น

                ออกจะทำเกินไปหน่อยนิดนึงแต่ผมเข้าใจพี่เขานะ คนชอบมาตั้งนานแล้วนี่นา อยู่ดี ๆ ก็มาโดนทำแบบนี้คงจะจุกอยู่ไม่น้อยเลย ถือว่าให้ความเจ็บครั้งนี้เป็นเครื่องเตือนใจของทั้งสองฝ่ายก็แล้วกัน

                “เดี๋ยวทายาให้ครับ ดูท่าพี่เขาจะมือหนักเหมือนกันนะเนี่ย ปากแตกเลย”

                ก็คงจะใส่มาเต็มแรงทั้งหมดที่มีน่ะนะ ผมเดินไปหยิบกล่องยาที่ฝั่งนึงของบ้านก่อนจะเดินกลับมาหาใครอีกคน ป้ายยาแก้ปวดลงที่ปลายนิ้วของตัวเองนิดหน่อยก่อนจะเอื้อมไปนวดเบา ๆ ที่มุมปากล่างนั่น ถึงจะไม่เคยต่อยกับใครแต่เคยเผลอเล่นกับพี่ชายจนฟกช้ำอยู่บ่อย ๆ

                “ควรจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีครับบอกที” ทำแผลไปก็ขำไปด้วย ยิ่งมองหน้านิ่ง ๆ นั่นก็ยิ่งขำ อยากโทรไปเล่าให้อาทิตย์ฟังเลย ถ้ารายนั้นรู้นะพี่ภูมิคงจะโดนล้อหนัก

                “สงสารสิ โดนตบนะ”

                “โอเคครับ สงสารก็สงสาร” ผมตอบรับแบบขอไปที “สงสารพี่ลลิลน่ะนะที่ต้องมาชอบคนอย่างนี้อะ โดนบ้างก็สมควรแล้ว ทีหลังจะได้ไม่ไปเที่ยวให้ความหวังสาวที่ไหนอีก”

                ว่าแล้วก็แกล้งกดน้ำหนักมือลงไปบนแผลนั่นแรง ๆ จนเจ้าของใบหน้าเข้มสะดุ้งเบา ๆ สายตาดุ ๆ ตวัดมามองกันจนรู้สึกกลัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น จากที่เอาแต่ขำเขาก็เลยต้องรีบหุบยิ้มลง กะจะลุกออกไปจากตรงนี้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

                “อ๊ะ พี่ภูมิ!”

                ร่างทั้งร่างโดนกดให้นอนราบไปกับโซฟาก่อนคนตัวโตจะโถมน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาทับกันเอาไว้ มือทั้งสองข้างถูกเขารวบไว้เหนือหัว สายตาที่มองมาก็ไม่น่าไว้ใจเหลือเกิน รู้สึกใจเต้นแรงเหมือนจะตายอีกแล้ว

                “จะทำอะไรครับ ผมสู้นะ”

                “สู้ไหวเหรอ”          

                “พี่ภูมิ!”

                รู้สึกเหมือนร่างกายจะเสียสมดุลเลยตอนที่เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ พยายามจะดิ้นและต่อต้านแต่เหมือนว่าแผลที่มุมปากนั่นมันจะได้ทำให้เรี่ยวแรงของคนตรงนี้ลดลงไปเลย

                “ทีนี้จะเป็นการลงโทษเด็กปากดี”

                ได้ยินแบบนั้นคนที่อยู่ใต้ร่างเขาก็เบิกตาโพลงขึ้น พร้อมกับหัวใจที่เหมือนจะเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมอีกสิบเท่าตัวเลย “ไม่เอานะครับ…อื้อ”

                ไม่ทันแล้ว

                เขาไม่ฟังกันเลย

                สัมผัสอ่อนนุ่มแตะลงมาหนักหน่วงที่ริมฝีปาก ทุกอย่างรอบตัวต่างพร้อมใจกันหยุดนิ่ง กลิ่นหอม ๆ ของยาแก้ปวดที่ผมเพิ่งทาให้อีกคนไปหมาด ๆ อบอวนอยู่ที่ปลายจมูก ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมคุ้นเคยเลย ทุกสัมผัสเหมือนใหม่ตลอด เหมือนผมได้มีจูบแรกทุกครั้งที่จูบกับเขา ความชำนาญและมืออาชีพนั่นมันก็พร้อมจะกระชากสติของผมออกไปได้ทุกเมื่อ ยิ่งมือสาก ๆ นั่นค่อย ๆ ลูบไล้เข้ามาในชายเสื้อ…

                “ยะ…อย่านะครับ…” ไม่ทันจะได้ขอร้องเขาจนจบเหมือนทุกครั้ง ริมฝีปากของเขายังคงทำหน้าที่ได้ดีในการหลอมละลายคน ๆ นี้ให้แหลกเป็นผง

ร้อนแรงและดุดัน…

กริ๊ง!

                มันเป็นตอนนั้นที่เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ผมกลับมาได้สติอีกครั้งและคิดว่าพี่ภูมิเองก็ได้ยิน แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดการกระทำน่าอายจนผมต้องร้องห้าม

                “พี่ภูมิ…อึก…มีคนมา”

                ใช้สองมือผลักเขาแรง ๆ อยู่หลายหน แต่เหมือนมันจะเป็นแค่การสะกิดเขาเท่านั้น ปลายจมูกและลมหายใจอุ่น ๆ ยังคงวนเวียนอยู่ที่ซอกคอจนรู้สึกร้อนวูบวาบ และมันก็เป็นอีกครั้งที่เสียงออดดังขึ้นนั่นแหละเขาถึงยอมปล่อย

                ผมรีบวิ่งหนีไปจากตรงนั้น จัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ระหว่างที่วิ่งออกไปหน้าบ้าน แต่แล้วก็ต้องพบว่าร่างกายมันแข็งทื่อ เมื่อผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้น คือพี่ชายที่ไม่ได้พบกันมานานโขของผมเอง

                “อาทิตย์…”

            มีความสุข…

                ใช้คำนั้นได้เลยเพราะมันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ผมเดินคล้องแขนพี่ชายเข้ามาในบ้าน ถึงจะแอบงงนิดหน่อยว่าทำไมคุณพลทหารถึงมาอยู่ที่นี่ตอนนี้แต่ก็ยังไม่ได้ถาม มัวแต่ดีใจนี่นา

                “แล้วไอ้ภูมิไปไหนล่ะ”

                “อ๋อ อยู่ในบ้านนั่นล่ะครับ นี่นัดกันไว้รึเปล่า?”

                ผมถามระหว่างที่หิ้วกระเป๋าพี่ชายไปวางไว้ใกล้โซฟา เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้าของบ้านเดินออกมาจากในครัวพร้อมกับน้ำขวดใหญ่กับแก้วหนึ่งชุด

                “ไม่ได้นัดครับ”

                คำนั้นอาทิตย์ตอบคำถามผม แต่สายตายังคงวางไว้ที่เพื่อนตัวสูงตรงหน้า พี่ภูมิวางน้ำขวดนั้นไว้ตรงนี้ ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาพร้อมกับยกนมเย็นที่ผมทำไว้ขึ้นจิบ

                “นั่งก่อนครับ วันนั้นดินมาก็มานอนนี่แหละ”

                “งั้นเหรอ”

                “ครับ เมาแอ๋เลย ดีนะได้พี่ภูมิช่วยหามขึ้นไปนอน”

                ผมจ้อกับพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยความคิดถึง แอบเห็นอาทิตย์เอาแต่มองหน้าเพื่อนนิ่ง ๆ ส่วนเจ้าของบ้านก็ยังคงทำตัวนิ่งกว่าด้วยกันนั่งดูทีวีเงียบ ๆ ไม่แม้แต่จะทักกันสักคำ

                นี่พวกเขาเป็นเพื่อนกันจริงใช่ไหมเนี่ย?

                “เรียนเป็นไงบ้างอะเรา”

                บทสนทนาถูกเปลี่ยนไปแล้วโดยผู้ชายผมสกินเฮดที่ผิวเริ่จะคล้ำขึ้นจนเห็นได้ชัด ผมรินน้ำใส่แก้วให้พี่ชายแบบที่ชอบทำ พร้อมกันนั้นก็ตอบคำถามนั้นไปด้วย

                “ก็ดีครับ ช่วงนี้ก็งานค่อนข้างเยอะเพราะใกล้จะปิดเทอม”

                “แล้วเพื่อนล่ะ”

                “เพื่อนก็ดีครับ นิสัยดีมากชื่อไนซ์ คอยช่วยข้าวทุกอย่างเลย แต่ติดที่ว่าชอบแซวไปนิด”

                “ดูดี ๆ อย่าไว้ใจเกินไป”

                “รู้แล้วน่าคุณ เอ้อ มาเหนื่อย ๆ น่าจะหิว เดี๋ยวข้าวไปทำอะไรให้กินนะครับ” ว่าพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมจะวิ่งเข้าครัว

                “เดี๋ยวไปช่วย” คำนั้นเป็นพี่ภูมิที่พูดขึ้นมา ผมกำลังจะปฏิเสธเขาแต่ก็โดนพี่ชายที่นั่งนิ่งอยู่พูดขึ้นมาเสียก่อน

                “ไม่ต้อง”

                “…”

                “มึงกับกูมีเรื่องต้องคุย”

tbc.

Lafinz