ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01 : ผมชื่อหมี่
หมี่ไม่ได้เนิร์ด
⭐
01 : ผมชื่อหมี่
เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
แม้ว่าเธอไม่เคยเป็นอะไรกับฉันเลย
เสียงเพลงดังคลอไปกับบรรยากาศร้านหมูกระทะ โดยมีนักร้องพาร์ตไทม์อย่างเมฆ คอยเป็นคนบรรเลงเพลงไปตามตัวโน้ต
เพราะชีวิตเด็กช่างมันไม่ได้ว่าง หรืออาจจะว่างแต่ก็ไม่ใช่ทุกวัน แบบนั้นก็เลยพอมีเวลาปลีกมาทำสิ่งที่ชอบเฉพาะวันศุกร์บ้าง แค่ได้ร้องเพลงให้คนฟังแม้จะเป็นแค่ร้านเล็ก ๆ แค่นั้นก็ทำให้เขามีความสุขมากแล้ว
"เพลงสุดท้ายแล้วนะครับ ทานอาหารให้อร่อยครับ"
สองมือบรรจงวางทับลงบนสายกีตาร์อีกครั้ง ใช้เสียงเพลงขับกล่อมผู้คนถึงแม้ว่าส่วนใหญ่จะแค่ฟังผ่าน ๆ ไปก็เถอะ ไม่สิ...จะบอกว่าส่วนใหญ่ก็คงไม่ได้เพราะมันแทบจะทุกคน
แทบจะทุกคนที่แค่ฟังผ่าน ๆ ไป...
"พี่เมฆคะพี่เมฆ!"
แต่อาจจะยกเว้นเด็กคนนี้
"มีอะไรแมวน้ำ?"
"มีคนฝากทาร์ตไข่มาให้พี่อีกแล้วค่ะ"
คงจะมีแค่มันคนเดียวที่ไม่ได้แค่ฟังผ่าน ๆ
"ขอบคุณครับ"
เมฆเอื้อมมือไปรับมันมาพร้อม ๆ กับที่สาวน้อยเชียร์เบียร์เดินหายไปแล้ว ตอนนั้นเองที่คนตรงนี้ถอนหายใจออกมายาวเหยียด ทาร์ตไข่กับลายมือไม่ได้เรื่องบนโพสต์อิทนี่เขาได้รับมันนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
ร้องเพลงเพราะเหมือนเดิมเลยนะครับ :)
เป็นมันอีกแล้ว ..
ไอ้เด็กเนิร์ดขี้หลีคนนั้นอีกแล้ว ..
เมฆเก็บสิ่งที่ได้รับลงในกระเป๋าสะพายข้างของตัวเอง แบกกีตาร์ขึ้นพาดบ่ากับเวสป้าคู่ใจที่กำลังโลดแล่นอยู่บนถนน ถ้าถามว่าเรื่องของเขากับไอ้เจ้าเด็กเนิร์ดคนนั้นมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วล่ะก็
คงจะเป็นวันนั้น ..
"ช่วงสุดท้ายแล้วนะครับ ใครอยากฟังเพลงอะไรขอมาได้เลยนะ ร้องได้จะร้องให้ฟังครับผม"
วันศุกร์ของเดือน ๆ หนึ่ง มันเป็นวันที่ร้านหมูกระทะเนืองแน่นไปด้วยผู้คนเหมือนเดิม อาจจะมากกว่าเดิมนิดหน่อยเพราะว่าเป็นศุกร์สิ้นเดือน
เมฆมาเล่นดนตรีเหมือนทุกวัน ร้องเพลงเหมือนทุกวัน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนทุกวันมันคือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ต่างหาก
"โต๊ะแปดขอเพลงจ้า"
"ขอบคุณครับ"
เจ้าของกีตาร์เอื้อมมือไปรับพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง กระดาษสีขาวกับเส้นบรรทัดที่มีตัวหนังสือขยุกขยิกเด่นหราอยู่ตรงหน้า แต่มันก็คงจะเป็นแค่การขอเพลงธรรมดา ๆ ถ้าข้อความที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่...
พี่มีแฟนยัง.
เป็นคำ ๆ นี้เองที่ทำให้เมฆคิ้วขมวดยุ่งพร้อมกับรอยยิ้มที่มีได้อันตรธานหายไปแล้ว เขาพับกระดาษแผ่นนี้เก็บลงในกระเป๋าเสื้อก่อนจะฉีกยิ้มแห้งแล้วพูดผ่านไมค์
"เอ่อ เพลงที่ขอมา...ผมร้องไม่เป็นครับ รบกวนขอเพลงใหม่แล้วกันเนาะ"
ซะที่ไหนล่ะ
นี่มันไม่ใช่การขอเพลงแต่กำลังมีคนกวนตีนเขาต่างหาก!
เมฆพยายามบังคับคิ้วที่ยุ่งของตัวเองให้เป็นปกติ เล่นเพลงต่อไปอย่างใจเย็นทั้งที่ข้างในตอนนี้มันเดือดสุด ๆ
"เมฆ โต๊ะแปดขอเพลงอีกรอบน่ะ"
โต๊ะแปด...
โต๊ะแปดอีกแล้ว!
"ขอบคุณครับ"
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เมฆรับมันมาพร้อมกับกัดปากตัวเองเอาไว้แน่น เขาเปิดมันดูอีกรอบ กระดาษสมุดสีขาวแบบเดิมกับลายมือเหมือนเดิมก็ยังเป็นสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้
น่ารักดี.
ข้อความก็ยังกวนตีนเหมือนเดิมด้วย!
เป็นแฟนกันไหม :)
ไอ้เหี้ยเอ๊ย!
ตอนนั้นเองที่เมฆหันขวับไปมองคนที่โต๊ะแปด ตรงนั้นเป็นโต๊ะของเด็กนักเรียนกลุ่มใหญ่ พวกมันแต่งกายด้วยชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนนั่นก็คือเสื้อสีขาวกับกางเกงสีน้ำตาล หรืออาจจะไม่ใช่น้ำตาลก็ได้เพราะเขาไม่เก่งเรื่องแยกสี แต่ช่างแม่งไปก่อนเหอะ หนึ่งในนั้นมันต้องมีไอ้คนที่ส่งกระดาษเสี่ยว ๆ นี่มาก่อกวนเขาแน่ ๆ
แล้วรู้อะไรไหม
โต๊ะนั้นมันเป็นผู้ชายล้วนทั้งโต๊ะไง!
ไม่มีอารมณ์เล่นแล้ว
เมฆเก็บกีตาร์แล้วเดินลงจากเวทีมาตอนนั้น ดีที่พี่ดีเจเปิดเล่นเพลงอัตโนมัติต่อเลยไม่มีใครสงสัย ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองเดินอ้อมมาที่ลานจอดรถข้างหลังกับอารมณ์ที่เดือดสุด ๆ ไอ้เด็กเวรพวกนั้นมันกวนประสาทชัด ๆ อย่าให้เจอนะแม่จะตั๊นเข้าให้
ปึก!
อาจจะเป็นเพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินบวกกับกำลังด่าใครบางคนอยู่ในใจ รู้ตัวอีกทีก็เดินชนใครเขาเข้าแล้ว สองมือก้มลงไปหยิบของตัวเองที่หล่นพัลวันพร้อมกับพูดขอโทษอีกฝ่ายไปด้วย
"ขอโทษครับ ๆ ผมไม่ทันได้มอง"
เมฆนั่งย่อตัวอยู่ตรงนั้น หวังจะเก็บของที่ตกอยู่เกลื่อนพื้นรวมถึงกล่องทาร์ตไข่เจ้าประจำที่ตอนนี้เละไม่เป็นรูปใส่ในกระเป๋า ก่อนที่ใครอีกคนที่อยู่ตรงหน้าจะย่อตัวลงมาแล้วช่วยเขาเก็บ เมฆจึงต้องรีบบอกปัดให้เร็วที่สุด
"ไม่เป็นไรครับผมเก็บเองได้"
แค่เดินไปชนเขาก็ซุ่มซ่ามมากพอแล้ว
"กลับแล้วเหรอครับ"
แต่แล้วคำนั้นก็ต้องทำให้คนตรงนี้ชะงักค้าง
เพราะการทักทายที่ดูเหมือนว่ารู้จักกันมันทำให้เมฆคิ้วขมวดยุ่งอีกครั้ง เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามช้า ๆ มองขึ้นไปตั้งแต่รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลเข้ม เรื่อยขึ้นไปจนถึงกางเกงสีเดียวกันและที่สำคัญ...เสื้อนักเรียนที่ถูกสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวสีดำตัวโคร่ง
"ทำไมวันนี้พี่กลับเร็วจัง"
มันทำให้เมฆนึกไปถึงไอ้เด็กโต๊ะแปด!
"ยังไม่ได้ร้องเพลงที่ผมขอเลย"
!!!
ตอนนั้นเองที่เมฆหอบเอาของ ๆ ตัวเองขึ้นมากอดไว้ลวก ๆ ก่อนจะก้าวถอยห่างจากคนตรงนี้ไปอีกหนึ่งคืบ เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ยังคงยิ้มห่าอะไรไม่รู้อยู่ตรงนั้น บนใบหน้ามีแว่นกลม ๆ อยู่ด้วย ดูแล้วน่าจะเป็นพวกเด็กเรียนมากกว่า แบบนั้นเลยยังไม่ปักใจว่าจะเป็นหมอนี่
"นายเหรอที่ส่งจดหมายกวนตีนพวกนั้นมา?"
"เรียกนายเลยเหรอครับ ห่างเหินจัง"
ไม่กูมึงใส่ก็บุญแล้วไอ้เด็กเวร!
"อีกอย่าง นั่นเขาไม่ได้เรียกจดหมายกวนตีนนะครับพี่"
"..."
"เขาเรียกว่าจีบ"
"จีบพ่อมึงอะ!"
ด้วยรอยยิ้มกวนตีนน่าหมั่นไส้นั่นมันก็เลยทำให้ความอดทนของเมฆขาดสะบั้น ไอ้เด็กแว่นนี่น่ะนะที่เขียนจดหมายพวกนั้นมาแกล้งเขาน่ะ!
"ไม่ได้จีบพ่อครับ จีบพี่" :)
โว้ย!
เขาหอบเอาข้าวของตัวเองแล้วเดินตึงตังออกมาจากตรงนั้น เดินผ่านร่างของไอ้เด็กโย่งนั่นมาด้วย มีแวบนึงที่แอบคิดว่าเด็กสมัยนี้ทำไมมันตัวสูงจังวะ พ่อแม่เอาอะไรให้กินเนี่ย หรือนมโรงเรียนยุคนี้มันอร่อย
"พี่ครับ"
"อะไรอีก!"
"ผมชื่อหมี่ .. พี่ชื่ออะไรครับ"
ใช่เวลามาแนะนำตัวเองไหม?
มึงช่วยดูหน้ากูสักนิดเถอะขอร้อง
"ไม่บอกเว้ย!"
"นะพี่ บอกหน่อยน้า นะครับ"
เมฆยืนมองไอ้เด็กโย่งที่กำลังทำหน้าออดอ้อนเขา ทำราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ยังไงอย่างนั้นเลย
"จะจีบก็หาข้อมูลเอาเองสิวะ!"
เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้พูดออกไปแบบนั้นแต่ก็พูดไปแล้ว รถนี่ก็เยอะจริงเว้ย เอาออกจากที่จอดไม่ได้สักที!
"พี่พูดแล้วนะครับ! พูดแล้วรับผิดชอบคำพูดด้วยนะพี่"
เห็นไอ้เด็กหมี่ยืนทำตาโตอยู่ตรงหน้าก็ได้แต่ส่ายหัว กูพูดเพื่อให้มึงไปจากตรงนี้สักทีต่างหากไอ้เด็กบื้อเอ๊ย
คนอารมณ์ไม่ดีก็พาลไปหมด เมฆบังคับเวสป้าของตัวเองออกมาจากลานจอดที่มีมอเตอร์ไซค์นับสิบคันจอดอยู่ แต่มันก็ไม่เป็นใจเลยสักนิด
"พี่ชอบกินทาร์ตไข่เหรอครับ" เสียงนั้นพูดขึ้นมาอีกแล้ว เมฆหันไปมองอีกครั้งแล้วก็พบว่าไอ้เด็กโย่งนั่นถือถุงทาร์ตไข่ของเขาอยู่ คงจะเป็นตอนที่ทำหล่นไว้ แบบนั้นก็เลยรีบวิ่งไปแย่งกลับมาจากมือของคน ๆ นั้นโดยเร็วที่สุด
"ยุ่ง"
หงุดหงิด
หงุดหงิดจริง ๆ เกิดมาจากท้องแม่ยี่สิบกว่าปีไม่เคยมีผู้ชายที่ไหนมากวนตีนด้วยวิธีแบบนี้เลย แล้วไอ้คน ๆ นั้นดันเป็นแค่เด็กมอปลายใส่แว่นเนิร์ด ๆ ด้วยนะ!
"เดี๋ยวก่อนครับพี่"
กำลังขับรถออกจากตรงนี้ได้แล้วแท้ ๆ ถ้าไม่ติดว่ามันเอาตัวโย่ง ๆ ของมันมาขวางรถเขาไว้ก่อน "หลบไป จะกลับบ้าน!"
"ถ้าผมจะมาหาพี่ที่นี่ทุกวันศุกร์ได้ไหมครับ"
"ไม่ได้ บางศุกร์ก็ไม่ได้มา"
"พี่โกหก ผมรู้ว่าพี่มาตลอด ผมตามพี่มานานแล้ว"
มึงเป็นโรคจิตรึเปล่าวะเนี่ย!
"นะครับ"
ยังจะมาอ้อนอีก!
"เออ ๆ เรื่องของมึงเหอะ"
เมฆขี้เกียจจะเถียงกับมันแล้วเพราะพรุ่งนี้มีเรียนภาคปฏิบัติแต่เช้า เจ้าของเวสป้าโบกมือไล่เด็กมอปลายตัวสูงอย่างกะเสาไฟฟ้าให้หลบจากทางซึ่งเจ้าตัวเองก็ยอมทำตาม
แล้วนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น...จุดเริ่มต้นของทาร์ตไข่กับลายมือหมออ่านยากที่เขามักจะได้รับตลอด
จุดเริ่มต้นที่เขาจะต้องเจอเด็กมอปลายกลุ่มเดิมในทุกวันศุกร์ บางวันมันก็มากันครบแก๊ง บางวันมันก็มาไม่ครบ แต่ไอ้เจ้าตัวที่เห็นตลอดเลยก็ไอ้แว่นนั่นแหละ
จุดเริ่มต้นของการมาขอเพลงแล้วเขาก็ต้องขยำมันทิ้งทุกครั้งเพราะนั่นไม่ใช่ชื่อเพลงแต่เป็นสารพัดคำหวานที่มันสรรหามาจีบเขาต่างหาก
อย่างล่าสุดที่เขาเพิ่งจะได้รับมันมาหมาด ๆ ที่น่าตกใจกว่านั้นคือไม่รู้ว่ามันไปรู้ชื่อเขามาจากไหนนี่สิ
ปุยเมฆเป็นของหมี่คนเดียวนะครับ
ใครก็ห้ามจีบเพราะหมี่จองแล้ว.
ไอ้เด็กเวร...
tbc.
มาอัปบทนำทิ้งไว้อีกตามเคยฮะ
ชอบก็เฟบ ไม่ชอบก็เฟบ
(เพราะตอนต่อไปอาจจะชอบก็ด้าย :)
ฝากด้วยฮับ!
หวังว่าจะชอบนายหมี่กันน้า
lafinz
☁
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น