คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มเปลี่ยนแปลง (+13)
*ปิเพลหน้าบทวาม่อนนะ^^
@ห้อพัผู้ป่วย
ุหมอบอว่าแบฮยอนปลอภัยี แ่ศีรษะระทบระเทือนนิหน่อย
พัฟื้นัืนเียว็หาย นั่นเป็นั่ำสวรร์โปรสำหรับผมริๆรับ
ผมประมาท สับเพร่า เพราะาน่วนี้หนัเอาาร
อนัสวนเลยรู้สึล้าไปทั้ัว เผลอสร้าผลานออมาแบบลวๆพอเสร็ๆ
โยไม่ไ้ำนึถึวามปลอภัยอลู้า
ถือเป็นวามผิรั้ให่ที่ผมะำเอาไว้ ถ้าไม่ใ่เพราะผมแบฮยอนไม่้อมานอนปวแสบปวร้อนอยู่ในโรพยาบาลหรอ
“ ุวร
เห็นมัน่อนแยทาับผมนะ...” ผมอบุมมือน้อยๆไว้
้อมอมันอย่าหลใหล ไม่ว่าอะไร
อแ่เป็นแบฮยอน ผมพร้อมทุ่มใให้ทุอย่า เห้อ.....พูแล้ว็เหมือนเยาะเย้ยัวเอเบาๆ
“ผมื้อ้าว้มมาฝา รีบื่นึ้นมาทานนะรับเี๋ยวเย็นะ่อน”
“……………….”
“
....ผมัอาหารรอีว่า” หมาน้อยไม่ระุระิแม้แ่ันิ
ผมอหาอะไรทำ่าเวลาีว่ารับนั่ไปนานๆเี๋ยวูบวม
--- 10 น.---
“
อือ....” เสียัวเียราแผ่วเบา
ผมรีบวิ่หน้าั้เ้าไปยืน้ำ้าเีย เปลือาระพริบปริบๆ พร้อมับรอยยิ้ม
“…แบฮยอน” ผมโบมือไปมาผ่านใบหน้านัวเล็ที่เอาแ่สนใสิ่รอบ้า
“ผ....ผมเป็นอะไรไปรับ”
-Baek P.-
“ผ....ผมเป็นอะไรไปรับ” ภาพมัวนมอไม่เห็นหน้าผู้ายนนี้เลย ผมำอะไรไม่ไ้ ภาพสุท้ายในหัวลายเป็นสีำสนิท
พอื่นึ้นมาอีที มาโผล่ที่ไหน็ไม่รู้
“
อ...เอ่อ โรพยาบาลน่ะ
ระถาอไม้มันโนหัวุพอี รู้สึเป็นไบ้ารับอนนี้
ยัปวอยู่หรือเปล่า...”
เสียทุ่ม่ำแบบนั้น....ุ้นๆแฮะ
“
น....นิหน่อยรับ” ผมทำท่าะลาเีย
ร่าหนาอนแปลหน้าอยู่ๆ็มาบบัและพยายามพยุัวผมไว้
“ ุะไปไหน”
“ ห้อน้ำ... ผมไปเอไุ้ไม่ำเป็น้อ่วย”
“ุะลื่นเอาไ้นะ หัวยัพันผ้าอยู่เลยเห็นมั้ย”
“………….” ผมหันไปมอน้านหลัที่ประอัวผมอย่าั้อั้ใ
ยืนโ่อยู่ั้นาน.....ทำไมผมไม่ถามื่อเารับ?
“ุเป็นใรรับ...ผมยัปรับโฟัสไม่ไ้
สายาำลัปรับสมุลแน่เลย” รับ มอไปทาไหน็มัว
“
ไม่้อรู้หรอ”
“อ้าว...อุส่าห์่วยผมไว้ ็อยาทแทนบุุอยู่นะ”
“…………”
“
ผมอยู่้าๆุนั่นแหละ ในร้านไม่มีใรนอา
ผมับพี่เลย์แล้ว” เสีย่วท้ายเบาล
ผมแทบล้มทั้ยืนเมื่อไ้ฟัำอบ
อยาให้เลิแล้วบๆ
ไม่้อมาเอันอี่อไป
ลัวเหลือเิน
ถ้าผมใอ่อนให้ับแววาลมโที่น่าสสารอเา.......
“
านยอล...”ผมเอ่ยเสียแผ่ว
“……………”
“
พ....พี่ริสไปไหน ...เ้ามาับผม นาย่วยเรียเ้ามาหาผมหน่อยไ้มั้ย” ผมเริ่มรนราน หัวสมอาวโพล่น นึออแ่เฮียนเียวที่น่าะลายสถานาร์ย่ำแย่ไ้
“ไม่รู้...”
“ไม่รู้....ว่าุะเรียหามันเพื่ออะไร” รู้สึแปลๆับเสียเ้มน่าสยสยอนั่นริๆ
านยอลไม่เยโรธผม แ่ถ้าให้เา เี๋ยวนี้มันไม่เหมือนเิม
...ริๆ ผ...ผมเ้าถึวามใเินพิัอนาเอีรี่ย์อย่าถ่อแท้
ารที่พระเอสวมอา้านหลัมัน.......
“
ลอถามถึมันอีสิ” าหนัๆวาบนไหล่อผม
ริมฝีปาหนาสั่ิพวแ้มนผม้อหายใหอบระหื
“
ป....ปล่อย ผมะไปหาพี่ริส!!”ผมแะแนานยอลออไป พยายามแล้วนะ ....
พยายามวิ่หนี แ่ทำไม ถึมึนหัวนานี้
ผมวามุมร่าายไม่ไ้
เปลือา่อยๆปิล ทั้ที่เบาะรอวระเป็นพื้นแ็ๆ แ่ผินั
เหมือนวแนว้าอใรนหนึ่ำลัรับผมไว้ ่อนึผมเ้าไปในอ้อมอ
“
ะไปไหน ั้หน้าั้าหนีแบบนั้น....แ่เพราะอยาเอมันั้นเหรอ”
ริมฝีปาหนาโน้มลมาระิบ้าใบหูนัวเล็ แนเรียวออแรผลัอหนาเพื่อให้ัวเอหลุาอ้อมแนแร่รอบเอว
“....่วยโทรหาพี่ริสให้ผม นะ
ไ้โปร”
“ผมอยูแลอยู่ทั้น
ทำไม!!ทำไมยัเอาแ่เรียหาหมอนั่นอยู่ไ้!!!” บีบแนทั้สอ้าพร้อมับระาร่าเล็ออมาประันหน้า
“ร...เราพึ่เลิัน ี๊” แบฮยอนร้อ เมื่อวามเ็บี๊แล่นเ้ามาแทรในหัว “ผมบอเหุผลนายไปแล้ว..”
“หึ ..........”
“
เหุผลทำนอนั้น ...ผมะสนอให้็ไ้”
“โอ๊ย!!!” แผ่นหลับาระแทผนัห้อพัผู้ป่วยอย่าแร ไม่รอ้าร่าหนาอานยอลเ้ามาร่อมพร้อมับึแนเล็ไว้เหนือหัว
แบฮยอนหายใถี่เมื่อำ่าสารพัสัว์ไม่สามารถเปล่ออมาเป็นำพูไ้ เาป่วยอยู่แท้ๆ รัแนไม่มีทาสู้
แถมไม่ไ้มีวามสัมพันธ์เี่ยวเนื่ออะไรัน
ทำแบบนี้มันโรโริัๆ
“
อื้อ ”
ริมฝีปาหนารริมฝีปาบา
แบฮยอนพยายามเบนหน้าหนีาารู่โมอร่าสู
แ่เปล่าประโยน์ ปาหยัูึริมฝีปาล่าอนัวเล็อยู่เนิ่นนานนแนที่่อนหน้านี้ื้นลุลัผ่อนแรร่วลมา
ร่าสูลอบยิ้ม้วยวามสะใ่อนมือหยาบะเลื่อนเ้าไปสัมผัสใ้เสื้อัวบา ลูบไล้หน้าท้อแบนราบลามไปถึแผ่นหลัเนียนอย่าลื่นมือ
“
อ่ะ....อ่า.” อาาศ ผมหายใไม่ อ...ออ แบฮยอนเผยปาออ เพื่อรับออิเนที่ถู่วิไป
แ่ลับป็นารเบิทาให้ลิ้นร้อนไ้สอใส่เ้ามาในโพรปาเล็
านยอลหยอล้อับลิ้นเรียวอย่าเลิบเลิ้ม
วานหาน้ำหวานที่เา้อารอย่าเอาแ่ใ
“อึ...อื้อ” แบฮยอนราอื้ออึเมื่อร่าสูเบียร่าายำยำแนบสนิทับร่าอเา
ลิ้นร้อนเี่ยวพันลิ้นเล็อย่าบ้าลั่สร้าแรหอบหายใถี่รัวนทำให้ร่าสอร่าเบียเสียันรุนแรแทบาใ
ผมร้อน.... ร้อนรุ่มไปทั้ัว
“
อืม.....” านยอลหลุรา่ำ
ปาอวบูเม้มเรียวลิ้นที่ไม่ประสีประสา แล้วส่ลิ้นร้อนอัวเอเ้าไปแลน้ำหวานับร่าเล็อีรั้
น้ำสีสวย
ไหลเย้ยมามุมปาไ้รูปอทัู้่
“
อื้อ.....อืม” สิเริ่มหลุลอยไปอย่า้าๆ
แบฮยอนำลัอบรับ รสูบร้อนแรที่ร่าสูมอบให้
นัวเล็อไม่ไ้ที่ะูบลับร่าสูไปอย่าเอะๆะๆ
านยอลแทบหยุวามระหายในัวไม่อยู่ถ้าหาแรสะเทือนเบาๆานัวเล็ไม่เรียสิเอาไว้
๊วบ...
ร่าสูถอนริมฝีปาออมาอย่าอ้อยอิ่
นัวเล็หน้าแ่ำ
ปาบาที่บวมเ่อ ไหนะ ่อทาน่าลอาเรียวปาที่เผยรับอาาศหายใ
ท่าทีแบบนั้นมัน........
ยั่วิบหาย....
“
อบมั้ยรับ...”
แบฮยอน้มหน้าหลบสายาเ้าเล่ห์
ไหล่เล็ห่อเ้าัหวะเียวับที่แ้มอมมพูึ้นสีัอย่าน่ารั
“
ผมรูุ้อบมัน..” ว่าพลาระุยิ้มบาๆ
“
ไอ้ผู้ายที่ื่อริสน่ะ”
“ผมมีอะไรที่น่า้นหาว่ามันเยอะ...”
“เปลี่ยนใอนนี้ยัทันนะรับ.....” เยาอีนึ้น บรรป้อนูบให้นรัอย่าอ่อนโยน
"อืม.....” บเม้มเรียวปาบาแผ่วเบา ไม่มีารลุล้ำ ไม่มีารัืนใๆ มีเพียวาม้อารอนสอนที่ไม่เยแม้แ่ะมอบวามสุสมให้ันเลยัรั้
อ่อนนุ่ม......
ละมุนละไม.......... ่าา่อนหน้านี้สิ้นเิ
๊อ....็อ
เสียเาะวนหนวหูัลอมาานอห้อ านยอลิ๊ปาอย่าัใเมื่อแบฮยอนเริ่มันร่าอเาออห่า
“แบฮยอนันไ้่าวว่านายไ้รับอุบัิเหุ
ให้ันเ้าไปไ้มั้ย”
แบฮยอนผลัร่าสู้วยแรเฮือสุท้าย านยอลมอร่าเล็ล้มลไปนอนำมับอยู่บนพื้นระเบื้อแ็ๆอย่าห่วๆ
ในวาายแววโรธัเมื่อเหลือบมอบานประู
้อไหนอโรพยาบาลอนุาให้าิที่มาเยี่ยมส่เสียรบวนผู้ป่วยรับ?
“
พ.....พี่ริส”
“อะไรนะ...”
“ผ....ผมะไปหา ....ริส อึ” ำสุท้ายถูลืนหายเ้าไปในลำอ แบฮยอนถอยรูอย่ารวเร็วเมื่อ ร่าสูนั่ลรหน้าพร้อมับหยิบมีัเอร์ในระเป๋าาเออมา
“ผิวนรัเ่าแบบุมันะาวมามั้ยนะ ผมอยาเห็นั” านยอลเอ่ยเสียเย็นยะเยือ่อนเผยยิ้มวนสยิว
“น...นายำลัล้อเล่นใ่มั้ย
..่วยเปิประูให้พี่ริสทีสิ ” ร่าเล็สั่นระริ
ฝืนยิ้มเรๆส่ให้นรหน้าเพื่อเอาีวิรอไปพลาๆ
โอ๊ย!!
นั่นะเหลามี้วยมือทำไมเล่า มันน่าลัวนะเว๊ย
“ หวานีนะ.....แ่ปา ยัเิวนนานี้”
“ ถ้ามาว่านั้น....มันะหวานนาไหนัน?”
ไรท์: อ้าวเป็นไมาไ 5555
เี๋ยวๆ อย่าพึ่ ันรับพี่น้อ
ทุเรื่อ้อ ปลปัหาไ้แน่นอน
อบุสำหรับนที่อ่านแล้วเม้น
เรา มีำลัใแ่สุๆอ่ะ
อน่อไปะเป็นยัไ อบ็ิามไป้วยันน้า^^
ความคิดเห็น