คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บันทึกของโซยุน
เมื่อคืนกลางดึกผมรู้สึกเจ็บหน้าอกมาก จนทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ผมเลยไม่ได้ไปโรงเรียน โซ ฮยอน ยืนยันบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนดูแลผม แต่พอผมบอกว่าไม่เป็นมาก และไม่ต้องการคนอยู่เป็นเพื่อน เขาก็เลยต้องยอมไปโรงเรียนแต่โดยดี สายวันนั้นผมเลยรีบไปหาหมอ โรงพยาบาลที่แม่จัดการไว้ให้ก่อนกลับเกาหลี โชคดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ผมเลยเลือกที่จะเดินไป เพราะผมอยากสูดบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติเข้าไปลึก ๆ พักนี้ผมรู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยออกเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้บอกให้โซฮยอนรู้ เพราะกลัวน้องเป็นห่วง
“ผมเป็นอะไรมากรึเปล่าครับหมอ”
“.....” หมอไม่ตอบผม แต่ยังดูผลเอกซ์เรย์ต่อไปเรื่อย ๆ เหมือนพยายามจะหลบหน้าผม
“หมอครับ ไม่ต้องปิดบังผมหรอกครับ”
“ก็ได้ ถ้าคุณอยากรู้ ผมก็จะบอก เราตรวจพบว่าลิ้นหัวใจด้านซ้ายของคุณรั่ว แต่ยังไม่ร้ายแรงอะไรมาก คงจะต้องมีการผ่าตัด”
“ถ้าผมยังไม่ผ่าตอนนี้ จะยังมีวิธีอื่นอีกรึเปล่าครับ”
“ไม่ผ่าไม่ได้หรอกครับ แต่ถ้าคุณดูแลตัวเองดี ๆ ไม่ออกกำลังกายหักโหม อย่าโกรธ หรือตื่นเต้นมากนัก เพราะหัวใจของคุณตอนนี้ทำงานได้แค่ครั้งหนึ่งของคนทั่วไป แล้วก็พักผ่อนให้เพียงพอ”
“ผมจะพยายามครับ”
“แล้วก็ต้องมาตามที่หมอนัดสม่ำเสมอ แค่นี้คงจะยืดเวลาการผ่าตัดไปได้อีกระยะหนึ่ง”
“ผมจะทำตามที่คุณหมอบอกครับ ขอบคุณมากนะครับ”
“ครับ”
“เอ่อ... ผมขอร้องอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ ผมอยากให้คุณหมอปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนได้ไหมครับ”
“ผมจะพยายาม แต่เมื่อถึงเวลาที่คุณต้องผ่าตัดหรืออาหารของคุณทุดหนักลง ผมจะไม่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอีกต่อไป ตกลงไหมครับ”
“^_^ ตกลงครับ ขอบคุณคุณหมอมากครับ”
หลังจากออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ผมก็เดินไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะระหว่างทางกลับบ้าน ขณะที่ผมนั่งอยู่ที่ชิงช้านั้น ผมก็มองไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งร้องให้อยู่ใต้ต้นไม้ ผมก็เลยเดินเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“เป็นอะไรไปน้อง ร้องให้ทำไม”
“ฮือ ฮือ ฮือ” เด็กคนนั้นไม่ตอบอะไร แต่ยังคงร้องให้ต่อไปสักพักหนึ่ง แล้วเขาชี้ไปที่ต้นไม้ด้านข้าง ผมเลยมองตามไป แล้วก็พบว่ามีลูกโป่งสีชมพูน่ารัก ติดอยู่ที่กิ่งไม้นั่น
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่เอาลงมาให้ อย่าร้องนะ” ผมกระโดดอยู่ตั้งนานก็ไม่ถึงลูกโป่งสักที จนผมเริ่มหอบ ประกอบกับเด็กก็เลิกร้องไห้แล้ว ผมจึงตัดสินใจปีนขึ้นไปเก็บลูกโป่งมาให้เด็กผู้หญิงคนนั้น
“^_^ นี่จ๊ะ”
“ขอบคุณค้าา ^_^”
“คราวหลังออย่าร้องไห้อีกนะ เพราะการร้องไห้ไม่ได้ช่วยให้หนูได้ลูกโป่งคืนมาหรอกนะ”
“ค่ะ ขอบคุณพี่สุดหล่อมากค่ะ” แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปหาแม่ของเธอ
ผมรู้สึกเหนื่อย หลังจากที่กระโดดเก็บลูกโป่งให้เด็กคนนั้น ผมเลยเดินกลับบ้าน พอกลับถึงบ้าน ผมก็เอนตัวลงนอนที่โซฟาด้านล่างทันที ผมหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ผมรู้สึกว่ามีอะไรมาตบที่หน้าผมเข้าอย่าง ผมเลยสะดุ้ง ลืมตาขึ้นทันที
“เฮ้ย!! ใครวะ?” ผมตกใจเลยตะโกนออกไปเสียงดัง จนทำเอาคนที่ตบหน้าผมตกใจ แต่เธอก็ยิ้มออกมาเหมือนกับโล่งใจ
“^_^; ไอเองค่ะ” หน้าเธออยู่ใกล้กับผมแค่นิดเดียวเอง มันทำให้หัวใจผมเต้นรัวขึ้น ผมเลยแก้เขินด้วยการขยี้หัวเธอ
“เฮะ เฮะ เออ แล้วพี่ไม่สบายมากรึเปล่าค่ะ”
“อ๋อ ไม่หรอก ค่อยยังชั่วแล้วละ แล้วนี่เลิกเรียนแล้วหรอ ^_^;”
“ค่ะ เอ่อ..พี่ค่ะ แม้ให้เอาข้ามต้มมาให้พี่ทานค่ะ อยู่ในครัวแนะ ดะ เดี๋ยวไอไปหยิบให้แล้วกันนะค่ะ” เธอพูดเสร็จก็ลีบลุกขึ้น ก็เลยสะดุดขาผมเข้าให้
“ไอ เป็นไรรึเปล่า”
“ฮะ ไม่เป็นไรค่ะ ไอนี่ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลยนะค่ะ” ผมตกใจกลัวเธอจะล้ม ก็เลยรีบจับแขนเธอไว้ แล้วดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ ๆ แล้วไอ้สายตาของผมก็ดันไปจ้องที่เธอเข้าให้ เธอน่ารักจังเลย ผมรู้สึกเหมือนหน้าของผมร้อนผ่าว จนทำอะไรไม่ถูก พอผมเริ่มรู้สึกตัว ก็เลยปล่อยแขนเธอ
“อะ เอ่อ โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไรคะ ไอซุ่มซ่ามเองค่ะ ขะ ขอบคุณพี่โซยุนมากนะค่ะ เดี๋ยวไอไปเอาข้ามต้มมาให้นะค่ะ”
“จะ จ๊ะ” ผมเริ่มจะทำตัวไม่ถูกซะแล้วสิ แล้วผมก็มองห็นโซฮยอนยืนอยู่ที่ตรงประตู ผมตกใจแล้วก็อายด้วย ก็เลยถามว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่โซฮยอนก็บอกว่าเขาเพิ่งจะเข้ามาตอนที่ผมเห็นเขาเอง
พอไอออกมาเจอโซฮยอน แล้วเห็นว่ามีคนคอยดูแลผมแล้ว เธอก็เลยของตัวกลับบ้าน แล้วก็เอายาแก้หวัดที่คุณน้าฝากมาให้ไว้ที่โต๊ะ ผมรู้สึกขอบคุณโซฮยอนอย่างบอกไม่ถูก เพราะถ้าโซฮยอนยังไม่กลับ ผมก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไง แต่ส่วนลึกในใจของผมนั้นกลับบอกว่าผมอยากอยู่กับไอแค่สองคน
โซฮยอนถามถึงอาการของผม แต่ผมก็ตอบน้องไปว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่ไม่สบายเท่านั้นเอง ตอนแรกโซฮยอนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก แต่พอผมบอกว่าไม่เป็นไรจริง ๆ โซฮยอนก็เลยต้องจำใจเชื่อ ผมรู้ว่าโซยอนไม่เชื่อผมหรอก แต่ก็แค่ยอมเชื่อไปเท่านั้นแหละ เพราะอยากให้ผมสบายใจ ผมเองก็อยากบอกโซฮยอนเหมือนกันนะว่าที่จริงแล้วผมเป็นอะไร แต่ผมไม่อยากให้น้องต้องไม่สบายใจ ผมเลยตัดสินใจไม่พูดดีกว่า แล้วสักวันหนึ่งเขาก็จะรู้เองโดยที่ผมไม่ต้องบอก ซึ่งผมก็รู้ว่าเขาอาจจะรู้เมื่อมันสายเกินไปแล้ว พี่ขอโทษนะโซฮยอน.....
ความคิดเห็น