คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความรู้สึกพิเศษที่เริ่มก่อตัวขึ้น
“อ้าว วันนี่พี่โซยุนไม่ไปโรงเรียนหรอ”
“ไม่มั๊ง” นายลิงกังนั่นกวนฉันแต่เช้าอีกแล้ว T_T
“ไอ้คำว่า “ไม่มั๊ง” นี่มันหมายความว่ายังไงหรอ”
“ก็ไอ้คำว่า “ไม่มั๊ง” นี่มันหมายความว่า “คงไม่มา” ไง” ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ
“นี่นาย ช่วยตอบให้ตรงคำถามหน่อยสิ”
“อะ อะ ก็ได้ แหมพูดแค่นี้ทำงอน พี่โซยุนเค้าไม่ค่อยสบายนิดหน่อยนะ ก็เลยไม่มา พอใจรึยัง”
“ฮะ? นายว่าอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน” ขณะที่เรากำลังกระซิบกันอยู่นั่น อาจารย์กันหันมาว่าพวกเราทั้งคู่จนได้ ฉันลืมบอกไปคะ ว่าเมื่อครู่เราคุยกันในวิชาของอาจารย์เนี๊ยบ ก็เลยต้องพูดกันเบา ๆ แต่แล้วนายลิงนั่นก็ทำเสียเรื่องอีกจนได้ เฮ้อ
“ฉันบอกว่าพี่โซยุนเค้าไม่สบาย ไม่ได้ยินรึไง” นายนั่นพูดซะเสียงดังเชียว ฉันบอกให้นายพูดเบา ๆ แล้วแท้ ๆ
“คิมโซฮยอน กรุณาอย่าส่งเสียงในห้องเรียนนะครับ” อาจารย์ได้ยินเราคุยกันจนได้ แต่อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรนายนั่น
“ไอรดา ถ้าเธอรบกวนเวลาเรียนของเพื่อน ๆ อีก ผมจะตัดคะแนนคุณ”แต่หันมาส่งออร่าอำมหิตใส่ฉัน มันไม่ยุติธรรมเลย
“คะ/ครับ” T_T
“นี่นายลิง พี่โซยุนไม่สบายจริงๆ หรอ”
“ก็ใช่นะสิ เธอคิดว่าฉันล้อเล่นกับเธอรึไงฮะ!” นายลิงนั่นตะโกนใส่หน้าฉัน!!!!
“อ๊ะ ทำไมต้องเสียงดังด้วย”
“...”
“นี่นายจะรีบไปไหน รอฉันก่อน แล้วพี่โซยุนเป็นอะไรมากรึเปล่า ฮะ”
“เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆ เลย ฉันจะรีบไปเรียน”
“โถ่ บอกก่อนสิ นะ นะ” ฉันดึงเสื้อนายลิงนั่นไว้ นายนั่นก็เลยต้องหยุดคุยกับฉันก่อน แต่สายตานายลิงนี่น่ากลัวชะมัดเลย
“เธอนี่... พี่โซยุนก็แค่เป็นหวัดธรรมดาเท่านั้นแหละ ทำเป็นตื่นเต้นไปได้ อยากรู้ก็ไทรไปถามพี่เค้าเองสิ ยุ่งชะมัด”
“ถามแค่นี้ทำไมต้องโมโหด้วย นายประสาทรึเปล่าเนี่ยะ! ไหนตอนแรกบอกว่าจะช่วยฉันไง” ฉันชักจะเริ่มหมดความอดทนแล้วนะเนี่ยะ
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว แล้วก็ไม่ต้องมาถามอีก”
“อะไรกันเนี่ยะ นายนี่เปลี่ยนใจเร็วซะยิ่งกว่าลิงอีกนะ”
“ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับเธอแล้ว ฉันต้องไปเรียน แล้วถ้าตอนเย็นจะกลับด้วยกัน ก็เจอที่สนามบาส บ่าย 3 โมงเย็น ไปละนะ”
“ฉันไม่กลับกันนายหรอก เชิญนายกลับคนเดียวเถอะ”
“ตามใจละกัน ถ้าโดนฉุดกลางทางฉันไม่ไปช่วยหรอกนะ”
“ฉันดูแลตัวเองได้ละกัน ไม่ต้องพึ่งนายหรอก”
“ฉันจะคอยดูละกันยัยเปี๊ยก”
“นายลิงกัง!!!”
หลังเลิกเรียนฉันก็รีบกลับบ้านทันที ก็ฉันไม่อยากเจอนายลิงนั่นนี่นา เห็นหน้านายนั่นทีไร เป็นต้องอารมณ์เสียทุกทีเลย ฉันกลับบ้านคนเดียวก็ได้ไม่ต้องง้อนายหรอก คิม โซฮยอน
“แม่ค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ... แม่ค่ะนายลิงบอกว่าพี่โซยุนไม่สบายค่ะ”
“อ้าวหรอ งั้นแม่ทำข้าวต้มไปไห้ดีกว่า ^_^”
“งั้นหนูช่วยเองค่ะ ^_^” แล้วเราสองคนก็ลงมือทำข้าต้มสุดพิเศษให้พี่โซยุนของเรา
“อื้อหือ อร่อยจังเลยค่ะแม่”
“เลิกชิมได้แล้ว เอาไปให้โซยุนได้แล้วไป แล้วก็นี่เอายาพาราไปให่โซยุนด้วย”
“ค่าา ~_~”
“เช็ดตัวให้โซยุนด้วยนะ”
“ค่าา แม่”
ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง
“พี่โซยุนคะ นี่ไอเองคะ คุณแม่ให้เอาข้าวต้อมาให้ค่ะ”
“.....” เอ๊ะ ประตูก็ไม่ได้ล๊อค
“งั้นไอเปิดประตูเข้าไปแล้วนะค่ะ”
“.....”
แล้วฉันก็ถือวิสาสะเปิดประตูบ้านเข้ามาเอง คนบ้านนี้ไม่ค่อยชอบล๊อคประตูกันแฮะ ~_~; พอฉันเปิดประตูเข้าไป ในบ้านดูแปลกตาไปจากคราวที่แล้วมาก คงเพราะไม่ได้เปิดไฟ ฉันเลยเดินไปเปิดไฟ แล้วก็เดินเข้าไปในครัว กะว่าจะวางข้าวต้มไว้ที่โต๊ะอาหาร พี่โซยุนคงจะนอนอยู่ด้านบน พอพี่โซยุนตื่นขึ้นมาจะได้ทานข้าวต้มของฉัน ^_^
“โอ้ย.....” ขาฉันไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่โซฟา แต่ดีนะที่ฉันวางชามข้าวต้มไว้ที่โต๊ะอาหารแล้ว
“อะไรเนี่ยะ เจ็บชะมัดเลย ก่อนเข้ามาฉันขออนุญาตแล้วนะ” แล้วฉันก็หันไปดูที่ต้นเหตุความซุ่มซ่ามของฉัน มันเหมือนกับเป็นอะไรบางอย่างที่มีเนื้อหนัง เนื้อหนังหรอ?
“พี่โซยุน!!! พี่โซยุนค่ะ” ฉันเขย่าตัวพี่โซยุนแบบแรง แต่พี่โซยุนก็ไม่ยอมตื่น
“ตัวก็ยังรุม ๆ อยู่เลย *_*; สลบไปเพราะพิษไข้รึเปล่า” ฉันเลยตัดสินใจตบหน้าพี่โซยุนสองที ถ้าไม่ฟื้นจะได้เรียกแม่ให้มาช่วย
“เฮ้ย!! ใครวะ?” เอ๊ะ! ได้ผลแฮะ
“^_^; ไอเองค่ะ”
“อ้าวไอเองหรอ แล้วนี่ตบหน้าพี่ทำไม”
“เฮะ ^_^; ก็ไอนึกว่าพี่เป็นลมเพราะพิษไข้ แล้วก็ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ไอก็เลย...”
“นับวันยิ่งโหดขึ้นเรื่อย ๆ นะเรานี่” พี่โซยุนพูดจบก็ขยี้หัวฉัน อบอุ่นจังเลยเฮะ
“เฮะ เฮะ เออ แล้วพี่ไม่สบายมากรึเปล่าค่ะ”
“อ๋อ ไม่หรอก ค่อยยังชั่วแล้วละ แล้วนี่เลิกเรียนแล้วหรอ ^_^;”
“ค่ะ เอ่อ..พี่ค่ะ แม้ให้เอาข้ามต้มมาให้พี่ทานค่ะ อยู่ในครัวแนะ ดะ เดี๋ยวไอไปหยิบให้แล้วกันนะค่ะ” อยู่กับพี่โซยุนสองคนมันแปลก ๆ แฮะ เขินจังเลย แล้วฉันทำเปิ่นอีกจนได้ ฉันสะดุดขาพี่โซยุนล้มอีกแล้วอะดิ
“ไอ เป็นไรรึเปล่า”
“ฮะ ไม่เป็นไรค่ะ ไอนี่ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลยนะค่ะ” พอรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในอ้อมแขนของพี่โซยุนซะแล้วสิเรา ฉันทำตัวไม่ถูกเลย แล้วสายตาของเราก็ดันมาหยุดที่จุด ๆ เดียวกันอีก คราวนี้ไม่ใช้แค่หน้าของฉันเท่านั้นนะมันร้อนผ่าวนะ แต่ตอนนี้ร้อนทั้งตัวเลย ทำไงดีละเรา ฉันก็เลยหลบสายตาพี่เค้า แล้วดูเหมือนพี่เค้าก็เพิ่งจะรู้สึกตัวเหมือนกัน
“อะ เอ่อ โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไรคะ ไอซุ่มซ่ามเองค่ะ ขะ ขอบคุณพี่โซยุนมากนะค่ะ เดี๋ยวไอไปเอาข้ามต้มมาให้นะค่ะ”
“จะ จ๊ะ”
ฮู้ว.. เกือบไปแล้วมั๊ยละเรา แล้วตอนออกไปฉันจะทำหน้ายังไงดีละทีนี่ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน :)
“O_O อ้าวโซฮยอนกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อครู่เองครับพี่”
“ข้าวต้มมาแล้วค่ะ..อ้าว” นายลิงนั่นกลับมาแล้วหรอเนี่ยะ แต่ก็ดีเหมือนกันนะ
“.......”
“งั้นเดี๋ยวไอว่าไอกลับก่อนดีกว่า นายลิงก็กลับมาแล้ว แล้วนี่ยาพาราแม่ฝากมาให้พี่โซยุนค่ะ”
“อ้าว หรอ งั้นฝากขอบคุณคุณน้าด้วยนะไอ” ^_^;
“^_^; ค้าา....ไปก่อนนะค่ะ”
ฮู้ว ดีนะที่นายลิงนั่นกลับมา ไม่งั้นฉันคงทำตัวไม่ถูกแน่ ๆ “ไปทำการบ้านดีกว่า ลัล ลัล ล้า...”
ไอกลับบ้าน โดยที่ไม่คาดคิดว่า บรรยากาศในบ้านหลังนั้นยังคงเงียบ เหมือนตอนที่เธอจากมา ปล่อยให้สองพี่น้องอยู่ด้วยกัน โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ โซยุนยังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ และเค้าก็ๆไม่แน่ใจว่าโซฮยอนเข้ามาในบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าปล่อยให้ค้างคาใจอยู่เช่นนี้ มีหวังเขาคงจะต้องไข้ขึ้นอีกแน่ ๆ จึงตัดสินใจถาม ทำลายบรรยากาศที่อึมครึมนั้น
“โซฮยอน นายเข้ามาในบ้านตั้งแค่เมื่อไหร่อหรอ”
“ก็เพิ่งเข้ามาตอนที่พี่เห็นนั่นแหละ พี่กลัวผมเห็นอะไรหรอ”
“ป่าว ฉันแค่ถามเฉย ๆ”
“ผมไม่เห็นตอนที่พี่จู่จี๋กับยายนั่นหรอกน่า วางใจได้ ^_^ พี่ทานข้าวต้มไปเถอะเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”
“อย่ามาแซวฉันนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย”
“โถ่ ไม่ได้คิดแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยละพี่ ^_^;”
“ก็มันร้อน แล้วฉันก็ไม่ค่อยสบายด้วย นายอย่าพูดเพ้อเจ้อน่า”
“เอาเถอะพี่ ผมจะพยายามเชื่อแล้วกันนะ แล้วพี่ไปหาหมอมาหรือยัง”
“เอ่อ..ไปมาแล้วเมื่อเช้า”
“แล้วหมอว่าไงบ้างละพี่”
“ก็เค้าก็บอกว่า ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ไม่สบายนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเอง นายอย่าห่วงไปเลย”
“พี่ต้องดูแลตัวเองมากกว่านี้หน่อยนะ พี่ก็รู้อยู่ว่าตัวเองสุขภาพไม่ค่อยดี”
“น่า พี่ก็แค่ไม่สบายนิดหน่อยเอง”
“พี่ครับ ผมอยากให้พี่รู้ว่าผมเป็นห่วงพี่นะ”
“พี่ก็รู้ว่านายเป็นห่วง พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ ^_^”
“งั้นพี่รีบทานข้าวต้มเถอะ แล้วก็ทานยาซะ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
“อือ ไปเถอะ^_^” ฮู้ว....โซยุนถอนหายใจหลังจากที่โซฮยอนละสายตาไปแล้ว
*********
ความคิดเห็น