คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มื้อค่ำ กับแขกที่ไมได้รับเชิญ
“พี่ค่ะ นี่ก็ผ่านไป 1 ปีกับอีก 3 เดือนแล้วนะค่ะที่เราไม่ได้เจอกัน ไอเปิดเทอมได้ 3 เดือนแล้วนะค่ะ ตอนนี้ไอสนุกกับชีวิตมากเลยค่ะ แต่ไอก็ยังไม่หายโกรธที่พี่ทำกับไอไว้หรอกนะค่ะ ถึงไม่มีพี่ ไอก็มีความสุขได้เห็นไหมค่ะ” ฉันปิดไดอารี่เล่มสีม่วงลายดอกไม้ แล้วบรรจงเก็บลงในกระเป๋าก่อนที่อาจารย์บรรณารักษ์จะประกาศหมดเวลาทำการของห้องสมุด แล้วเดินออกมารอรถที่ป้ายรถเมล์
“ไอ เพิ่งกลับหรอ”
“อ้าว พี่โซยุน เพิ่งกลับเหมือนกันหรอค่ะ”
“ใช่ พี่เพิ่งเล่นบาสเสร็จนะ งั้นก็กลับพร้อมกันเลยสิ”
“แล้วนายลิงกัง ไปไหนแล้วละคะ”
“อ๋อ โซฮยอนนะหรอ เค้ายังเล่นบาสอยู่ที่โรงเรียนอยู่เลย เห็นบ่นว่าเบื่อก็เลยขอเล่นต่ออีกหน่อย แต่พี่เหนื่อยแล้วก็เลยกลับก่อนนะ”
“อ๋อ งั้นหรอคะ” แล้วฉันก็ได้เดินเข้าซอยบ้านพร้อมกับพี่โซยุนโดยที่ไม่มีตัวขัดขวาง มีความสุขจังเลย แล้วโทรศัพท์ของพี่โซยุนก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับ...”
(......................)
“ครับ..อยู่ครับ”
(......................)
“ได้ครับ เดี๋ยวผมบอกให้ครับ แล้วเจอกันนะครับ”
“ไอ คุณน้าโทรมาบอกให้ซื้อกะทิกล่องไปให้ด้วย 3 กล่อง”
“อ้าว ทำไมแม่ไม่โทรมาหาไอเองละ”
“ก็คุณน้าเค้าโทรมาชวนพี่ให้ไปทานข้าวที่บ้านวันนี้ แล้วพอรู้ว่าไออยู่ด้วยก็เลยฝากซื้อของเลย”
“งั้นเหรอค่ะ” ฉันว่าไม่ใช่หรอก ก็แม่นะอยากคุยกับพี่โซยุนมากกว่าฉันนะสิ เชอะ =_=; แล้วเราก็แวะซื้อกะทิกล่องหน้าปากซอยก่อนกลับบ้าน
“กลับมาแล้วค่ะ”
“มาแล้วหรอจ๊ะ”
“ค่ะ”
“อ้าว ทำไมมาคนเดียวละ แล้วโซฮยอนกับโซยุนละ”
“พี่โซยุนเค้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนค่ะ เค้าเพิ่งจะเล่นบาสเสร็จ ส่วนนายลิงนั่นยังไม่กลับ เดี๋ยวก็คงจะกลับละมั๊ง”
“หรอ งั้นไอมาช่วยแม่ทำอาหารหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ แม่ ^_^” ฉันลืมบอกไปอีกอย่างค่ะว่าฉันทำอาหารอร่อย มาก ๆ เลยนะ ฉันพูดจริง ๆนะ ก็พ่อยังชมอยู่บ่อยๆ เลยว่าฉันทำอร่อย ส่วนพ่อฉันทำอาหารอร่อยมาก ๆ เลยละคะ แต่ไม่ค่อยได้ทำ เพราะกลับค่ำ ฝ่ายแม่ก็ทำอร่อยมากเหมือนกัน ขนาดเพื่อนๆ ยังบอกว่าแม่ฉันทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกเลย แต่ก็ยังสู้พ่อไม่ได้ นี่ถ้าพวกนั้นได้ชิมฝีมือพ่อฉันนะ ต้องมาบ้านฉันทุกวันแน่เลย เพราะฉะนั้นฉันก็เลยไม่ได้บอกใครเรื่องนี้
“อาา..หร่อย..จาางง เลยค่ะแม่” ฉันพูดขณะชิมต้มข่าไก่ที่แม่ทำ แล้วก็โดนแม่เอ็ดเอาอีกจนได้ แต่ฉันก็ไม่เข็ดสักที
“นี่ ไอแม่บอกแล้วว่าอย่าชิมทีละมาก ๆ แบบนั้น เดี๋ยวก็หมดกันพอดีหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ นิดเดียวเอง ถ้าหมดนายลิงนั่นจะได้ไม่ต้องกิน ^_^”
“พอๆๆ ไปอาบน้ำไป”
ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง
“ไอ ไปเปิดประตูให้แม่ก่อน สงสัยจะเป็นโซยุนกับโซฮยอน”
“ค่ะ...อ้าวพี่โซยุน เชิญค่ะ”
“แล้วฉันละ ไม่เชิญเข้าบ้านบ้างหรอ”
“ถึงฉันไม่เรียกนาย นายก็เข้ามาอยู่ดี ไม่ใช่หรอ”
“แต่ฉันเป็นแขก เธอก็ต้องเชิญแขกเข้าบ้านสิ”
“ก็ฉันไม่ถือว่านายเป็นแขกหนิ” ฉันเชิญพี่โซยุนเข้าบ้าน แล้วหันหน้าไปแลบลิ้นใส่นายลิงนั่น
“ยัยเปี๊ยก”
“พอ ได้แล้ว สองคนนี้ ทะเลาะกันอยู่ได้ นายก็เข้า ๆ มาเถอะน่าโซฮยอน”
“งั้น ไอขอไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ เดี๋ยวลงมา พี่ไปรอที่ห้องรับแขกก่อนละกัน” ฉันพาพี่โซยุนกับแขกที่ไม่อยากเชิญ เข้าไปรอที่ห้องรับแขก
“นี่อัลบั้มรูปค่ะ เปิดดูได้นะค่ะ เดี๋ยวไอมานะค่ะ” ฉันยื่นอัลบั้มรูปให้พี่โซยุน กับนายลิงกัง
อีก 10 นาทีต่อมาฉันก็เดินลงมาข้างล่าง พร้อม ๆ กับที่พ่อกลับมาพอดี
“สวัสดีครับ คุณลุง”
“อ้าว สวัสดีโซยุน โซฮยอน ลุงหิวแล้วมาทานข้าวกันเถอะนะ ^_^” พี่โซยุนกับนายลิงกัง ทักทายคุณพ่อเสร็จ แล้วเราก็ไปทานอาหารค่ำกัน
“อร่อยจังเลยครับ”
“ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆ สิโซฮยอน จะได้อ้วนกว่านี้ เอ้านี่ ไก่ทอด ทานเยอะ ๆนะ”
“ครับ ^_^” นายนั่นยิ้มหน้าบานเลยละ =_=;
“อ้าวนี่ โซยุน ทานเยอะๆ จะได้โต ๆ” พ่อพูดเสร็จก็ตักแกงเขียวหวานให้พี่โซยุน
“ขอบคุณครับคุณลุง”
“แม่ พ่อ แล้วของหนูละ =_= ไม่เห็นตักให้บ้างเลย”
“ไอนะ อ้วนแล้ว อย่ากินเยอะนัก เดี๋ยวอ้วนไปกว่านี้หรอก”
“แม่!”
(TT_TT ) หน้าฉันเวลานี้
( ^_^ ) แล้วนี่ก็หน้านายลิงกังนั่น สะใจมากละสิ ไว้ถึงทีฉันบ้างละกัน
“ฮะ ฮะ ฮะ” แล้วนี่ก็เสียงพ่อฉัน
(>_<) นี่หน้าพี่โซยุน
“อะ นี่ไอ อร่อยนะ” แล้วพี่โซยุนก็ตักผัดกระเพราเนื้อให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ ^_^ พี่โซยุนนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะค่ะ ไม่เหมือนคนอื่น=_=;” แล้วฉันก็มองไปที่พ่อ แม่ แล้วนายลิงกังนั่น ไม่มีใครสนใจฉันเลย นี่พ่อก็เป็นไปกับเค้าด้วยหรอเนี่ยะ ไม่น่าเชื่อ ปกติพ่อรักฉันมากนี่นา ทำไมวันนี้พ่อทำแบบนี้ TT_TT พอทานข้าวเสร็จฉันก็เป็นคนล้างจาน ส่วนคนอื่นๆ นั้นดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก
“ทำไม ไม่มีใครมาช่วยฉันล้างบ้างเลยนะเนี่ยะ TT_TT”
“นายลิงนั่นทำฉันไว้แสบนักนะ”
ที่ห้องรับแขก
“คุณน้าครับ นี่รูปใครกันครับ”
“อ๋อ ก็ยัยไอไง ตอน 4 ขวบนะ น่ารักใช่มั๊ยละโซยุน”
“.....”
“โซยุนจ๊ะ เป็นไรรึเปล่าจ๊ะ”
“ครับ อ๋อ..เอ่อ ครับ”
“รูปนั่นนะเราถ่ายที่บ้านเก่าแถวอโศกนะจ๊ะ”
“หรอครับ”
“ตอนเด็กนะยัยไอน่ารักมากลเยนะ แต่โตขึ้นทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้”
“แม่!!~_~ ว่าหนูอีกแล้วนะ”
“ไอ อย่าไปฟังแม่เค้าเลยมาดูทีวีกับพ่อดีกว่า”
“ค่ะ พ่อน่ารักที่สุดเลย เฮ้ย นาย นั่นมันที่ประจำของฉันนะ นายไปนั่งตรงโน้นสิ”
“ไม่เอา อะ ก็ตรงนี้มันสบายกว่านี่นา” ฉันไล่ยังไงนายลิงนั่นไม่ยอมลุกจากที่ประจำของฉันสักที ฉันทั้งลาก ทั้งดึงก็ไม่ยอกลุก ฉันก็เลยต้องยอมแพ้ =_=; ส่วนพ่อก็ได้แต่หัวเราะพวกเรา พ่อนะพ่อ ไม่คิดจะช่วยหนูบ้างเลยรึไงกันนะ
“พวกเรากลับก่อนนะครับ”
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ อร่อยมากเลยครับคุณน้า”
“จ้า ^_^ แล้ววันหลังมาทานใหม่นะ”
“ครับ / ครับ”
“ไปแล้วนะไอ”
“ค่ะ ^_^” แล้วพี่โซยุน กับนายลิงกังนั่นก็หลับบ้านหลังจากที่ดูหนังกับคุณพ่อเสร็จ รู้สึกคุณพ่อจะชอบสองคนนั้นจังเลยนะ =_=
“แม่พี่โซยุน เค้าเป็นอะไรไปค่ะ ทำไมไม่ค่อยยิ้มเลย”
“ไม่รู้เหมือนกัน พอดูอัลบั้มรูปเสร็จก็ไม่ค่อยพูด สงสัยคิดถึงบ้านมั๊ง”
“คงใช่มั๊งค่ะ หนูไปนอนก่อนนะค่ะ ง่วงแล้ว”
“จ๊ะ นอนหลับฝันดีนะจ๊ะ”
“หนูไปนอนแล้วนะคะพ่อ”
“อื้อ...” พ่อพูดโดยที่สายตาไม่ละไปจากทีวี เวลาที่พ่อดูทีวีก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ไม่ค่อยสนใจโลกภายนอกเท่าไหร่ บางครั้งแม่ก็อยากเอาทีวีไปขายซะ จะได้ไม่ต้องดู แต่พ่อก็ไม่ยอม พ่อบอกว่า ถ้าขายก็จะซื้อมาใหม่ แม่ก็เลยต้องยอมแต่โดยดี
***********
ความคิดเห็น