คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่น้อง..สองขั้ว
¯¯...¯...¯¯¯
“โอ๊ย ยังเช้ามืดอยู่เลย เสียงเพลงมาจากไหนกันเนี๊ยะ ใครกันนะบังอาจมาเปิดเพลงเสียงดังขนาดนี้” ฉันลุกขึ้นมองดูนาฬิกา ตี 5 .45 เสียงเพลงมาจากไหนกันนะ ฉันรู้สึกว่าเสียงเพลงจะดังมาจากข้างบ้าน ฉันก็เลยเปิดหน้าต่างออกไปดู ใช่จริง ๆ ด้วย ถ้าฉันเดาไม่ผิดต้องเป็นนายลิงนั่นแน่ ๆ เลยเพราะคุณพี่สุดหล่อต้องไม่ทำอะไรแบบนี้แน่ ๆ
“นี่ นาย นายที่อยู่ห้องนั้นนะ ช่วยเบาเสียงเพลงลงหน่อยได้ไหม” ฉันตะโกนออกจากทางหน้าต่าง ไปยังหน้าต่าง ที่อยู่ตรงข้ามห้องของฉัน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา อะไรกัน นายไม่ได้ยินที่ฉันตะโกนเลยรึไงได้ยิน ก็ใช่นะสิ ก็นายดันเปิดเพลงดังขนาดนี้ ฉันทนไม่ไหว ก็เลยโดยยางลบไปที่หน้าต่าง แล้วก็ได้ผลตามที่คาดไว้ นายลิงกังนั่นโผล่หน้าออกมาจนได้
“นี่นาย นายช่วย เปิดเพลงเบา ๆ หน่อยได้ไหม”
“อะไรนะ” นายนั่นคงไม่ได้ยินที่ฉันพูด ก็เลยลดเสียงเพลงลง
“เธอว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกว่า เบาเสียงเพลงลงหน่อย รบกวนชาวบ้านเค้า เดี๋ยวเค้าก็เรียกตำรวจมาจับนายหรอก ข้อหาก่อกวนยามวิกาล”
“โทษที ฉันไม่นึกว่าเสียงจะดังออกมานอกบ้าน ขอบใจนะที่บอก เออแล้วทีหลังก็เรียกดี ๆ ก็ได้ ไม่ต้องโยนของ เดี๋ยวจะโดนข้อหาทำลายทรัพย์สินของบุคคลอื่น ^_^”
“นี่นาย.. ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับนายตั้งแต่เช้าอย่างนี้หรอกนะ”
“^_^.. ขอโทษนะครับคุณ คือผมชื่อ โซฮยอน ไม่ใช่นาย เข้าใจไหมครับ กรุณาเรียกให้ถูกด้วยนะครับ”
“ก็ได้ยะ คุณโซฮยอน แล้ว ดิฉันก็ชื่อไอ กรุณาเรียกให้ถูกด้วยเช่นกันนะคะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ฉันประชดนายโซฮยานนั่นด้วยการทำตัวสุภาพสุดๆ แบบที่ฉันไม่เคยทำมาก่อนก็ว่าได้
“ครับ ^_^ อ้อ คุณไอครับ จะว่าไปแล้วทรงผมคุณก็น่ารักดีนะครับ” พอนายลิงนั่นพูดจบก็ปิดหน้าต่างทันที คงกลัวฉันโต้กลับละสิ เอ๊ะ ว่าแต่ทรงผมของฉันมันแปลกตรงไหนกันนะ
“O_Oว้าย น่าอายที่สุดเลย T_T ทำไมฉันต้องทำอะไรที่น่าขายหน้าต่อหน้านายลิงนั่นทุกทีเลยนะ” ก็ผมของฉันนะสิ ยุ่งกระเซอะกรนะเซิง เลยละ ก็ฉันเพิ่งตื่นนอนนี่นา เอ๊ะ เพิ่งตื่นหรอ ฉันตื่นเช้าชะมัดเลยวันนี้ ทำให้แม่ตกใจที่เห็นฉันลงมากินข้าวตอน 6 โมง จริง ๆ แล้วฉันน่าจะขอบคุณนายนั่นซักนิดนะที่ปลุกฉัน แต่ไม่เอาดีกว่าเสียฟอร์มหมด อีกอย่างนายนั่นก็ไม่ได้ตั้งใจปลุกฉันซักหน่อย ไม่เอาดีกว่า
“หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะแม่ ^_^” วันนี้ฉันอารมณ์ดีจัง สงสัยต้องตื่นเช้าอย่างนี้ทุกวันแล้วละ รู้สึกว่าสมองของฉันปลอดโปร่งขึ้นเยอะเลยละ มีความสุขจัง แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่ามีความสุขมากผิดปกติ ทำให้ฉันรู้สึกว่าจะมีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นกับฉันอีกแน่นอนเลย
“นี่เธอ จะรีบไปไหนนะ” และแล้วเสียงนี้ก็ทำลายความสุขของฉันย่อยยับเลย ทำไมฉันต้องได้ยินเสียงนายนี่ด้วยนะ แล้วฉันก็เริ่มเร่งจังหวะการก้าวเท้าอันสั้น ๆ ของฉันโดยอัตโนมัติ
“นี่ ยายเปี๊ยก จะรีบไปไหนกัน ๆไม่คิดจะทักทายเพื่อนบ้านหน่อยหรอ” เชอะทำเป็นถือโอกาสเรียกตัวเองว่า เพื่อนบ้าน
“ฉันไม่ได้อยากให้นายมาเป็นเพื่อนบ้านฉันสักหน่อย อ๊ะ พี่โซยุน สวัสดีตอนเช้าค่ะ” ว้าว วันนี้พี่โซยุนเท่ชะมัดเลย
“พี่โซยุน สวัสดีตอนเช้าคะ แหวะ ทีกับฉันไม่เห็นทักทายดี ๆ แบบนี้บ้างเลย”
“แล้วอย่างนาย มันน่าทักทายตรงไหนมิทราบ”
“นี่ยายเปี๊ยก”
“นายอย่าเรียกฉันยายเปี๊ยกนะ!”
“ก็เธอเปี๊ยกจริง ๆ นี่ โอ้ย มาตีฉันทำไมกัน เธอนี่ซาดิสชะมัดเลย โอ้ย อย่านะ”
“ก็นายมาว่าฉันก่อนทำไมกันละ นายลิงวอก นี่แน่”
“ฮะ ฮะ ไม่เอาน่าโซฮยอน กับไอ ทะเลาะกันแต่เช้าเชียวนะ ไปโรงเรียนกันได้แล้ว ไม่งั้นพี่ไม่รอนะ” ว่าแล้วพี่โซยุนก็เดินไปก่อน ปล่อยให้ฉันกับโซฮยอนทะเลาะกันต่อ แล้วมีรึที่ฉันจะปล่อยให้พี่โซยุนเดินไปก่อน ฉันก็เลยรีบวิ่งตามไป ปล่อยนายลิงกังนั่นไว้คนเดียว ฮิ ฮิ ได้ไปโรงเรียนพร้อมพี่โซยุน มีความสุขจังเลย ^_^ แต่ถ้าไม่มีนายลิงนั่นคอยก่อกวน ฉันคงจะมีความสุขมากกว่านี้แน่ ๆ =_=
“สวัสดีจ๊ะ ไอ วันนี้มาเช้าจังเลยนะ” อินทักทายฉันขณะที่ฉันเดินเข้ามาในห้อง
“จ๊ะ ^_^”
“เธอนี่ก็ตื่นเช้ากับเค้าเป็นเหมือนกันนะ” เสียงยัยลินดังมาจากข้างหลัง
“แหม คนเราก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้างสิ” ใครจะกล้าบอกว่ามีคนปลุก แถมคนปลุกยังเป็นนายลิงนั่นซะด้วย
“เออ นี่พวกเธอจำบ้านข้างๆฉัน ที่ประกาศขายได้รึเปล่า มีคนมาอยู่ใหม่แล้วนะ” ฉันหันไปถามเพื่อน ๆ
“หรอ ขายได้เร็วเหมือนกันนี่”
“แล้วคนที่มาอยู่ใหม่เป็นอย่างไงบ้าง หล่อไหม” ยัยลินทำตาโต
“คนหนึ่งหล่อ อีกคนน่าเกลียด แต่พวกเธอรู้จักพวกเขาด้วยนะ”
“พวกเรารู้จักด้วยหนอ ใครกันนะ”
“ก็พี่น้องตระกูลคิม ไงละ”
“O_O เธอว่าอะไรนะ” เพื่อน ๆ เริ่มรุมเข้ามาที่โต๊ะฉันกันใหญ่ คงไม่เชื่อกันละสิ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญอย่างไงก็ไม่รู้
“ก็ใช่นะสิ แถมยังมาทำความรู้จักสนิทสนมกับแม่ฉันอีกต่างหาก”
“ว้าว น่าอิจฉาจัง งั้นวันนี้ฉันไปนอนค้างบ้านเธอนะไอ” ยัยอินแทรกเข้ามาเกาะที่ไหล่ฉันทันทีทันใด
“ฉันด้วย” ส่วนยัยลดาก็กุมมือฉันแน่น
“ฉันไปด้วย ฉันอยากเจอโซฮยอน” แล้วมีหรอที่ยัยบลูจะพลาด หล่อนรีบวางกระจกส่องหน้า แล้วเดินเข้ามาหาฉันทันที
“ฉันไปด้วย” แล้วนี่อะไรกันเนี่ยะ แม้แต่เธอก็เป็นไปกับเค้าด้วยหรอ ยัยข้าวฟ่าง ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ!
“นี่ นี่+ พอได้แล้ว ทำเป็นไม่เคยเห็นผู้ชายไปได้ แล้วนายลิงนั่นก็ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน สู้พี่โซยุนก็ไม่ได้” ฉันชักจะเริ่มเบื่อที่จะตอบคำถามเพื่อน ๆ ของฉันแล้วละสิ ทำยังไงดีเนี่ยะ ใครก็ได้ช่วยฉันที และแล้วพระเจ้าก็ช่วย ฉันจนได้
“นักเรียนนั่งที่ได้ แล้ว ได้เวลาเรียนกันแล้วจ๊ะ” อาจารย์พิชญาสุดสวย มาช่วยฉันไว้ทัน
“เฮ้อ เกือบไม่รอดซะแล้วสิเรา”
วันนั้นฉันก็เลยรีบหนีกลับบ้านก่อนเพื่อน ๆ ไม่งั้นต้องถูกกักตัวไว้ถามเรื่องนายลิงนั่นอีกแล้วเลย พอกริ่งเลิกเรียนดังปุ๊บ ฉันก็วิ่งออกมาจากห้องเรียนอย่างไม่คิดชีวิต จนพ้นรั้วโรงเรียนมาได้ แล้วสวรรค์ก็เข้าข้างฉันอีกครั้ง ก็คุณพี่โซยุนสุดหล่อกำลังยืนรอรถอยู่นะสิ แล้วฉันจะปล่อยไว้ได้อย่างไงกัน โอกาสดี ๆ ที่ไม่มีนายลิงนั่นมาขัดจังหวะอย่างนี้หายากจะตาย เอาวะ สู้เค้าไอรดา!!
“สวัสดีคะ พี่โซยุน จะกลับแล้วหรอคะ”
“ใช่ กลับด้วยกันสิ ไอ”
“ค่ะ?” ว้าว พี่เค้าชวนฉันกลับบ้านด้วย ตอนพี่โซยุนยิ้มนี่น่ารักชะมีดเลย แล้วพี่โซยุนก็เปิดประตูรถแท็กซี่ให้ฉันด้วย ว้าว เป็นสุภาพบุรุษจังเลย @_@
“ไอชอบกินไอศกรีมไหม”
“ชอบคะ ชอบมาก ๆ เลยละคะ”
“งั้นเราแวะกินไอศกรีมที่หน้าปากซอยกันก่อนไหม พอดีเมื่อวานพี่ไปกินมาเห็นว่าอร่อยดี ก็เลยอยากไปกินอีก จะได้มีเพื่อนกินด้วย”
“คะ เรื่องกิน ไอรดาไม่มีวันพลาดอยู่แล้วละคะ ^_^”
พอตกลงกันได้แล้ว พี่โซยุนกับฉันก็เลยลงที่หน้าปากซอยทางเข้าบ้าน เพื่อไปกินไอศกรีมกัน พี่โซยุนนี่ยิ่งดูใกล้ ๆ ยิ่งน่ารัก พี่เค้าสูงชะมัดเลย ฉันสูงแค่ไหล่เค้าเท่านั้นเอง พอมาถึงร้านเราก็สั่งไอศกรีมกับเลย แล้วพี่โซยุนก็ทำให้ฉันแปลกใจ ก็พี่โซยุนชอบกินไอศกรีมรส รัม เรซิ่น เหมือนกับฉันเลยละสิ อะไรจะใจตรงกันขนาดนี้เนี่ยะ ^_^ ฉันก็เลยกินไอศกรีมไปยิ้มไป ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าไอศกรีมร้านนี้อร่อยกว่าเดิมนะ คงเพราะคนที่มากินไอศกรีมกับฉันเป็นพี่โซยุนนะสิ แล้วพี่เค้าก็คุยสนุกซะด้วย ฉันก็เลยถือโอกาสมองหน้าพี่โซยุนชัด ๆ ตอนนี้แหละ เค้าตาโตเหมือนกันนะ แถมผมที่หล่นลงมาปิดตาเวลาที่เค้าหัวเราะ ยิ่งทำให้พี่โซยุนดูเท่มากขึ้นไปอีก แล้วก็รอยยิ้มของพี่เค้าอีก พระเจ้า! ๆไม่ไหวแล้ว อะไรจะน่ารักขนาดนี้นี่ แล้วฉันก็เผลอเหม่อจนได้
“ไอ .....ไอ”
“คะ... ค่ะ”
“เป็นอะไร ยิ้มหน้าบานเชียว”
“อ๋อ เอ่อ เปล่าคะ คือไอศกรีมมันอร่อยนะคะ”ตายแล้วนี่ฉันออกอาการจนเค้ารู้เลยหรอนี่ ไม่ไหวเลยไอรดา
“เธอนี่กินไอศกรีมเหมือนเด็กเลยนะ มีไอศกรีมติดที่ริมฝีปากด้วย ^_^ มาพี่จะช่วยเช็ดให้”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณคะ” ก่อนที่ฉันจะพูดจบพี่โซยุนก็เช็ดปากให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ทำเอาฉันรู้สึกว่าร้อนๆ ที่แก้มยังไงก็ไม่รู้ ฉันก็เลยหัวเราะแก้เขิน
“เรากลับบ้านกันเถอะคะ ไออิ่มแล้ว แล้วก็ค่ำแล้วเดี๋ยวแม่เป็นห่วง” ฉันกลัวว่าพี่เค้าจะเห็นความเปิ่นของฉันมากไปกว่านี้ก็เลยรีบชวนพี่โซยุนกลับบ้าน น่าอายชะมัดเลย ฉันดันไปแสดงความเปิ่นออกมาต่อหน้าพี่โซยุนจนได้ T_T พอออกจากร้านเราสองคนเดินกลับบ้านโดยที่มีพี่โซยุนเป็นคนพูดฝ่ายเดียว ก็ฉันไม่กล้าพูดนี่นา
“วันหลังไปกินไอศกรีมกันอีกนะไอ”
“ค่ะ ^_^ ขอบคุณมากนะค่ะพี่โซยุน”
“ไม่เป็นไร แล้วพรุ่งนี้เช้าเจอกันนะ”
“เอ๊ะ เราจะไปโรงเรียนพร้อมกันหรือคะ”
“ก็คุณน้าอยากให้เธอไปโรงเรียนกับพวกเรา ผู้หญิงเดินทางคนเดียวมันไม่ค่อยปลอดภัยนะ แล้วเจอกันนะ”
“ได้ค่ะ ^_^” แล้วฉันก็หันหลังเดินเข้าบ้านของตัวเอง รอยยิ้มที่อบอุ่นของพี่โซยุนทำให้ใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเลย ถ้าพี่เค้าไม่รีบกลับ สงใสฉันมันจะต้องกระเด็นออกมาแน่ๆ เลย
“แม่ค่ะ หนูกลับมาแล้วค่ะ ^_^”
“อ้าวทำไมกลับมาค่ำจังเลยไอ แม่กำลังจะโทรตามพอดีเลย”
“พอดีเจอพี่โซยุนที่หน้าโรงเรียน พี่เค้าก็เลยชวนไปทานไอศกรีมที่หน้าปากซอยคะ”
“อ้าวไปกับโซยุนมาหรอกหรอ น่าจะโทรมาบอกแม่สักหน่อย ถ้าไปกับโซยุนแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง วันหลังก็ชวนโซยุนมาทานข้าวที่บ้านเราสิ”
“ค้าาา.... แม่ เราเพิ่งจะรู้จักกับเค้าเองนะคะ แม่ไว้ใจเค้ามากเกินไปรึเปล่า แถมยังฝากฝังให้หนูไปโรงเรียนกับพี่เค้าอีก”
“ก็โซยุนเค้าเป็นเด็กน่ารักนี่ เอ้าไม่ต้องพูดมาก รีบไปอาบน้ำ แล้วเอาต้มยำนี่ ไปให้โซยุนกับโซฮยอน ที่บ้านให้แม่หน่อยสิ เห็นเค้าอยู่กันแค่สองคน แม่ก็เลยทำเผื่อ”
“ค่ะ แม่” แล้วฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำด้านบนโดยใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีก็ลงมาด้านล่าง
“อยู่กันสองคนก็ทำกินเองได้นี่ วันหลังแม่ทำสำหรับคนเดียวก็พอนะค่ะ ไม่ต้องทำให้นายลิงนั่นหรอก ฝากกล้วยไปให้ก็พอแล้วคะ ^_^”
“ไป รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวเย็นหมด ลูกคนนี้นี่ นับวันชักจะเอาใหญ่แล้ว”
*****
“สวัสดีคะ มีใครอยู่รึเปล่าคะ” ทำไมประตูบ้านเปิดแล้วไม่มีคนอยู่ในห้องรับแขกเลย งั้นเราเอาอาหารไปวางไว้ในห้องครัวดีกว่า
“บ้านน่ารักจังเลย ไม่น่าเชื่อว่าเป็นบ้านเด็กไฮสคูลนะเนี่ยะ”
“ใครมากันนะ มาเคาะประตูค่ำมืดขนาดนี้” นายโซฮยอนเดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อ แถมยังใส่แค่บ๊อกเซอร์ลายสไปเดอร์แมนอีกต่างหาก
“ว้าย!!!นาย” ฉันรีบเอามือปิดหน้า แล้วหันหลังทันที
“นี่เธอ ทำไมถึงถือวิสาสะเข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต” นายลิงนั่นทำหน้าตกใจสุดขีด
“ก็ประตูบ้านนายเปิดอยู่ ฉันก็แค่เปิดเข้ามา แล้วนายช่วยใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม”
“โทษที ฉันไม่นึกว่าจะมีใครมาบ้านนี่ หันมาได้แล้วยัยเปี๊ยกฉันใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ว่าแต่ว่าเธอเข้ามาในบ้านฉันทำไม จะมาขโมยของหรอ ฉันเพิ่งจะรู้นะเนี่ยะ ว่าเธอนอกจากจะชอบทำลายหน้าต่างห้องของคนอื่น แล้วยังขี้ขโมยอีกต่างหาก”
“นี่นาย ฉันไม่ได้มาขโมยของนะ แม่ฉันให้เอาอาหารมาให้พี่โซยุนต่างหาก”
“จริงหรอ มิน่าละถึงได้กลิ่นอะไรหอม ๆ” ว่าแล้วนายลิงนั่นก็ตามกลิ่นอาหารเข้าๆไปในครัว แล้วก็ลงมือกินต้มยำของแม่ฉันเกือบหมด
“นี่ หยุดนะ ฉันเอามาให้พี่โซยุนต่างหาก ไม่ใช่นาย นายเหลือไว้ให้พี่โซยุนกินบ้างสิ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันรับยกถ้วยออกจากโต๊ะอาหารทันที
“ก็มันอร่อยนี่นา อีกอย่างพี่โซยุนก็กินเผ็ดไม่ได้ด้วย หมอม่ายห้าายพี่ค้าาวกีนเผ็ด” นายนี่กินมุมมาชะมัดเลย ฉันก็เลยฟังไม่รู้เรื่อง
“ใครมากันนะ โซฮยอน อ้าวไอเองหรอ มีอะไรรึเปล่า” พี่โซยุนเดินลงมาจากด้านบน สงสัยเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ผมเปียกเชียว น่ารักจังเลยพี่โซยุนของฉัน ^_^ ถ้าไม่บอกว่าเป็นพี่น้องกับนายลิงนี่ ฉันดูไม่ออกเลยนะ ก็นายลิงนี่มูมมาม ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ส่วนพี่โซยุนก็สุภาพ เรียบร้อย ไม่เคยตะคอกใส่ฉันเหมือนนายลิงกันนี่ นายลิงนั่นเทียบพี่โซยุนของฉันไม่ติดฝุ่นเลยละ ช่างต่างกันราวฟ้ากับดินจริง ๆ เลย
“ไอ เองคะพี่โซยุน พอดีแม่ให้เอาต้มยำมาฝาก เห็นอยู่กันสองคน แม่กลัวว่าจะไม่มีอะไรกิน ก็เลยทำอาหารเผื่อค่ะ แต่นายลิงนี่กินไปก่อนแล้ว” ฉันชี้ไปที่นายลิงกังนั่น แล้วนายลิงก็กินต้มยำช้อนสุดท้ายเข้าไปแล้ว อะไรกัน นี่นายไม่คิดจะเหลือไว้ให้พี่โซยุนกินเลยหรอ
“นี่นาย นายไม่เหลือไว้ให้พี่โซยุนกินบ้างเลยหรอ” ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ ๆนายลิงนั่น ก็ฉันทนไม่ได้นี่ นายนี่เล่นกินไม่บันยะบันยังเลย
“ก็มันอร่อยนี่นะ ว่าแต่ว่าคุณน้าทำอร่อยชะมัดเลย ขออีกได้รึเปล่าอะ” นายยังมีหน้าจะมาขอเพิ่มอีกหรอ
“นาย! อย่าหวังว่าฉันจะเอามาให้นายกินอีกเลย นายไม่คิดจะเหลือไว้ให้พี่ชายนายบ้างเลยหรอ”
“ก็พี่โซยุน เค้ากินเผ็ดไม่ได้นี่ ใช่ไหมพี่”
“ไม่เป็นไรหรอกไอ พี่กินเผ็ดไม่ได้อยู่แล้วแหละ ^_^ ฝากขอบคุณคุณน้าด้วยนะ”
“ได้คะ แล้ววันหลังจะบอกให้แม่ทำอาหารไม่เผ็ดมาให้ สำหรับพี่โซยุนคนเดียวเลยนะคะ” แล้วฉันก็แอบส่งสายตาอาฒาตไปให้นายลิงกังนั่น แต่นายนั่นไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่นิดเดียว ความรู้สึกด้านชาชะมัด ให้ตายสิ!
“ขอบใจมากนะไอ”
“ไม่เป็นไรคะ ถ้างั้นไอกลับก่อนนะค่ะ”
“กลับบ้านดีๆ นะยายตัวเล็ก” จนกระทั้งฉันกลับนายนั่นก็ยังไม่วายกวนประสาทฉันอีกจนได้ แต่เพราะพี่โซยุนอยู่ตรงนั้นฉันก็เลยไม่อยากทะเลาะกับนายลิงนั่น ถ้านายอยู่คนเดียวฉันไม่ยอมแพ้นายแน่ นายคิม โซฮยอน ฝากไว้ก่อนเถอะ
ความคิดเห็น