ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    till that day...จนกว่าวันนั้น

    ลำดับตอนที่ #10 : สวนสาธารณะกับกีตาร์ และสาเหตุของอาการนอนไม่หลับ

    • อัปเดตล่าสุด 30 เม.ย. 49


    ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด.....

                    อือ ...อื้อ.. ฉันลืมตาขึ้น ขณะที่มือนั้นคว้าไปที่ต้นเสียงเมื่อครู่ แล้วกดปิดมันทันที ก่อนที่จะลืมตาขึ้น แล้วบิดขี้เกียจ

                    วันนี้เป็นวันเสาร์ที่อากาศดีมาก ๆ ฉันรีบลุกจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดวิ่งแล้วก็ไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสุขภาพแถวบ้าน ทุก ๆ วันเสาร์ อาทิตย์ ฉันมักจะออกไปวิ่งทุก ๅ เช้าอย่างนี้ประมาณหนึ่งชั่วโมงเป็นประจำ เพราะวันธรรมดาฉันมักจะตื่นสาย แล้วก็ไปโรงเรียนสายด้วย แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พอวันหยุดทีไรตื่นเช้าทุกทีเลย ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

                    เฮ้อ..อากาศดีจังเลย ^_^

                ไอ...วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะ ^_^” พี่โซยุนที่รดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ยิ้มทักทาย

                    ค้าาา....ไอตื่นเช้าทุกวันหยุดนะคะ

                    งั้นเหรอ..เธอนี่.แปลกจังเลยเนอะ ทีวันไปโรงเรียนไม่ยักกะตื่นเช้า เสียงนายลิงนั่นดันมาทำลายบรรยากาศยามเช้าของฉันซะหมดเลย ให้ตายสิ.....

                    ยะ.... ฉันก็แปลกไปซะทุกอย่างแหละ ยังมีอะไรแปลก ๆ ที่นายยังไม่รู้อีกเยอะ ฮะ เป้นไงละเจอฉันสวนกลับ จ๋อยไปเลย

                    ไปวิ่งมาหรอไอ

                    ค่ะ พี่โซยุน ไอชอบออกไปวิ่งตอนเช้าวันหยุดนะคะ วันหลังไปวิ่งด้วยกันนะค่ะ

                    ได้สิ/ได้อยู่แล้ว

                    งั้นไอขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ....อ้อ แล้วเมื่อกี้ที่ชวนนะสำหรับพี่โซยุนคนเดียว นายไม่เกี่ยว

                    เชอะ นึกว่าอยากไปด้วยนักรึไงกัน ยัยเปี๊ยก..ตัวเล็กอย่างนั้นจะวิ่งได้สักกี่น้ำเชียว

                    คอยดูละกัน =_=;” ฉันหันไปแลบลิ้นใส่นายลิงนั่น แล้วก็วิ่งเข้าบ้าน

                   

                    ไอ จะออกไปไหนหรอลูก แม่หันมาถามไอ ขณะที่เหลือบมองไปยังลูกสาว ที่หอบของพะรุงพะรัง เหมือนกับจะย้ายบ้าน

                    อ๋อ..คือว่า ไอจะไปวาดรูปที่สวนสาธารณะนะคะแม่ ไอรู้สึกเบื่อ ๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เลยอยากวาดรูปขึ้นมา ไอมองหน้าแม่ที่นั่งอยู่ที่โซฟา แล้วยิ้มให้ และจัดของที่ถืออยู่ให้เข้าที่ ก่อนที่จะหล่นกลางทางเสียก่อน

                    ชวน สองพี่น้องข้างบ้านไปด้วยสิ จะได้มีเพื่อน แล้วก็ช่วยถือไอ้ของพวกนี้ด้วยไง แม่แนะนำลูกสาว ก่อนที่จะช่วยหล่อนเก็บกล่องสีที่ร่วมลงพื้น

    แฮะ...ก็ดีเหมือนกันนะคะแม่ ขอบคุณคะแม่ หนูจะกลับช่วงค่ำ ๆ นะคะ

    ได้จ้า....เอ้อแล้วก็ชวนสองคนนั้นมาทานมื้อค่ำด้วยกันนะจ๊ะ

     

                    ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

                    “^_^ สวัสดีค่ะ

                    อ้าว..ไอมีอะไรหรอ

                    คือว่า ไอจะไปวาดรูปที่สวนสาธารณะนะคะ แล้วก็เลยจะมาชวนพี่โซยุนไปด้วยกัน

                    งั้น..ก็ดีเหมือนกันนะ เข้ามาในบ้านก่อนสิ เดี๋ยวพี่ไปเอาของแป๊บนึง พี่โซยุนพูดจบก็เอาของในมือฉันไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วก็เดินขึ้นไปด้านบน

                    ค้า...

                    มาทำไม ยายเปี๊ยก

                    อยากมาก็เลยมา ทำไมมาไม่ได้หรอ

                    ไม่ได้ แล้วนี่หอบของพะรุงพะรังจะไปขายที่ไหนกัน นายลิงนั่นพูดจบก็เขี่ยของ ของฉันเล่นยังกับขยะ

                    อ๋อ เอาไปขายที่สวนสาธารณะนะ นายจะไปด้วยกันมั๊ยละ

                    ไม่ละ เธอไปกับพี่โซยุนเถอะ ฉันขอนอนอยู่บ้านดีกว่า ไม่อยากไปขัดจังหวะ

                    อู๊ย เดี๋ยวนี้ลิงคิดเป็นด้วยหรอเนี่ยะ ไม่ยักรู้

                    ลิงอย่าฉันมันก็ต้องมีวิวัฒนาการกันบ้างสิ จะให้เป็นยัยเปี๊ยกที่ไม่มีพัฒนาการเลยอย่างเธอก็คงจะไม่ได้

                    พัฒนาการอย่างนั้นหรอ...แบบไหนมิทราบ

                    อะ แฮ้ม! ทะเลาะกันอีกแล้วหรอเนี่ยะ ไม่ไหวเล้ยสองคนนี้นี่ นี่ถ้าพี่โซยุนไม่มาห้ามทัพไว้ซะก่อนฉันต้องฆ่านายลิงนี่แน่ ๆ เลย

                    ไปกันเถอะค่ะ พี่โซยุน

                    ไปสิ มาเอาของมาพี่ช่วยถือ

                    ค่ะ พี่เล่นกีตาร์เป็นด้วยหรอค่ะ

                    อ๋อ อืม

     

     

                    ไอวาดรูปเป็นด้วยหรอ

                    ค่ะ ก็พอได้นิดหน่อยนะคะ ไม่ถือว่าเก่งนักหรอกค่ะ

                    งั้นหรอ แล้วพี่จะคอยดูละกัน ว่าจะดูได้รึป่าว 555

                    โอเคคะ คอยดูฝีมือไอละกัน แล้วฉันก็ลงมือวาดรูปสวนดอกไม้สีม่วงที่อยู่ตรงหน้าทันที แล้วปล่อยให้พี่โซยุน อยู่กับกีตาร์ตามลำพัง ขณะที่ฉันกำลังวาดดอกไม่สีม่วงอยู่นั้น เสียงกีตาร์ของพี่โซยุนก็ดันลอยเข้ามาในโสตประสาทรับฟังของฉันพอดีเลยอะ เพราะจังเลย แล้วฉันก็ได้ยินเสียงนุ่ม ๆ พี่โซยุนร้องเพลง

    ������������������� No one ever saw me like you do

    ������������������� All the things that I could add up to

    ������������������� I never knew just what a smile was worth

    ������������������� But your eyes say everything without a single word

    ������������������� Coz there's something in the way you look at me. 

    ������������������� It's as if my heart knows you're the missing piece

    ������������������� You make me believe that there's nothing in this world I can't be

    �������������������  I'd never know what you see. 

    ������������������� ……But there's something in the way you look at me…..”

    ������������������� เสียงนุ่ม ๆ ของพี่โซยุน พวกกับสายลมที่พัดมาอย่างเอื่อย ๆ ทำให้เสียงเพลงนั้นเพราะยิ่งขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมพอฟังดูแล้ว กลับรู้สึกเศร้าขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเสียงของพี่โซยุน หรือไม่ก็บรรยากาศก็ได้ ยิ่งฟัง กลับยิ่งทำให้รู้สึกอยากร้องให้ เหมือนกลับพี่โซยุนกลับบทเพลงนี้ เป็นสิ่งเดียวกันอย่างไงไม่รู้ ยังไงก็ตาม เสียงเพลงนี้ก็ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว เหมือนกับว่ามันกลายเป็น อณูทะลุเข้าไปในจิตใจของฉันซะแล้ว

    ������������������� 

    ������������������� แปะ แปะ ฉันยิ่งแล้วก็ตบมือให้พี่โซยุน ขณะที่เจ้าของเสียงนั้นดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัว 

    ������������������� เพราะจังเลยคะ พี่โซยุน เสียงของฉันทำให้พี่โซยุนรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง สงสัยกำลังคิดถึงใครอยู่แน่ ๆ เลย

    ������������������� “^_^ ขอบใจนะ พี่โซยุนยิ้มอย่างอาย ๆ บวกกับตกใจเล็กน้อย คงไม่คิดว่าฉันจะฟังละสิ

    ������������������� แล้วไอ เริ่มฟังตั้งแต่ตอนไหนหรอ พี่ไม่ทันสังเกตนะ

    ������������������� ตั้งแต่เริ่มต้นนั่นแหละคะ เพราะจังเลย ซึ้งมาก ๆ เลยคะ

    ������������������� ขอบคุณนะ แหม ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก

    ������������������� เอ่อ ไม่ทราบว่านักร้องท่านนี้ มอบเพลงเมื่อครู่ให้ใครกันคะ ฉันเดินไปนั่งข้างพี่โซยุน แล้วก็ทำมือเหมือนไมค์ ยื่นไปที่ปากพี่โซยุน

    ������������������� อ่อ คือว่า.....

    ������������������� อู๊ย ท่านผู้ชมค่ะ นักร้องท่านนี้เขินคะ สงสัยจะไม่ค่อยชินกับการออกอากาศ

    ������������������� .....

    ������������������� งั้นเราขอถามอีกรอบละกันนะคะ ไม่ทราบว่ามอบเพลงนี้ให้ใครคะ ฉันคะยั้นคะยอพี่โซยุน จนพี่เค้าเริ่มจะหน้าแดงขึ้นมาเฉย ๆ ดูแล้วน่ารักดีแฮะ

    ������������������� ให้ ผู้สัมภาษณ์ครับ

    ������������������� แหม นักร้องของเราเข้าใจเล่นนะคะท่านผู้ชม เอ่อแล้วคนในเพลงที่รองเมื่อครู่คือใครกันหรอคะ

    ������������������� เด็กสาวข้างบ้านนะครับ

    ������������������� ............. พี่โซยุนสบตาฉัน เหมือนกับเป็นเชิงบอกว่า สิ่งที่เพิ่งพูดเมื่อครูเป็นเรื่องจริง สายตาคู่นั้นทำให้ฉันไม่กล้าเล่น หรือถามคำถามต่อไปอีกเลย มันเป็นสายตาคู่ที่จริงจังที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา มันทำให้หน้าของฉันร้อยผ่าวขึ้นมาทันที ตอนนี้คนที่หน้าแดงกลับเป็นฉันซะนี่ ฉันทำอะไรไม่ถูก เลยได้แต่หลบตา

    ������������������� แต่ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ว่าเธอจะคิดเหมือนผมรึเปล่า คุณช่วยถามเธอให้หน่อยได้ไหมครับ

    ������������������� อ่อ....ค่ะ.. อะไรกันเนี่ยะ จู่โจมกันขนาดนี้เลยหรอ ฉันตั้งตัวไม่ทันเลย อายจัง

    ������������������� บอกเธอว่าเมื่อไหร่พร้อมแล้วค่อยบอกผมก็ได้ครับ

    ������������������� อ่อ จะพยายามละกันนะคะ ฉันว่าหน้าฉันตอนนี้คงแดงยิ่งกว่าแตงโมซะอีก

    ������������������� ได้ครับ ^_^”

    ������������������� ไอ วาดรูปเสร็จแล้วหรอ ขอพี่ดูหน่อยสิ

    ������������������� อ่อ....อ๋อ เสร็จแล้วคะ แต่ว่าสียังไม่ค่อยแห้งเลย ฉันขอยอมรับว่าพี่โซยุนเป็นคนที่เปลี่ยนอารมณ์เก่งมาก ๆ รวมถึงการเปลี่ยนอารมณ์คนรอบข้างด้วย

    ������������������� ไหนดูสิ ว้าว! ฝีมือไม่ใช่ย่อยเลยนะเนี่ย วันหลังวาดให้พี่บ้างสิ

    ������������������� ได้คะ ไว้วันหลังไอจะวาดให้อีกนะคะ

    ������������������� เรากลับบ้านกันเถอะ นี่ก็หกโมงเย็นแล้ว

    ������������������� หกโมงแล้วหรอคะ งั้นเรากลับกันเถอะคะ เดี๋ยวแม่จะว่าเอาฉันลงมือเก็บสีและพู่กันใส่กล่องทันที

    ������������������� ไปสิ มา เดี๋ยวพี่ช่วยถือ พี่โซยุนยื่นมือมาแย่งกระดานวาดรูปไปจากฉัน พร้อมกับส่งยิ้มที่สดใสให้เหมือนไม่ไม่อะไรเกิดขึ้น 

    ������������������� ขอบคุณค่ะ รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาได้

    ������������������� คิดได้เมื่อไหร่ ก็ค่อยตอบพี่ละกันนะ

    ������������������� เฮอะ......อะไรนะคะ ฉันนึกว่าพี่เค้าพูดเล่นซะอีก เอาจริงหรอนี่ กว่าฉันจะรู้ตัว พี่โซยุนก็เดินไปไกลแล้ว

    ������������������� พี่โซยุนรอไปด้วยสิคะ 

    ������������������� อ้าวถึงแล้ว เดี๋ยวพี่ถือของไปส่งหน้าบ้านละกันนะ

    ������������������� พี่โซยุนเดินเร็วจัง ไอวิ่งตามจนเมื่อยแนะ ฉันหยุดอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับอาการหอบเล็กน้อย

    ������������������� ถือว่าออกกำลังกายละกันนะ บาย ...... อย่าลืมถามละ

    ������������������� ฮะ..เอ่อ....คะ..ไว้ไอจะรีบถามให้เร็วที่สุดนะคะ จริง ๆ ฉันอยากตอบไปเลยซะตอนนี้ด้วยซ้ำไป

    ������������������� ขอบคุณครับ แล้วพี่โซยุนก็หันหลังกลับ แล้วก็หยุดเพราะเสียงที่ฉันเรียกไว้

    ������������������� เอ่อ..พี่โซยุนคะ....คือว่า ไอก็คิดเหมือนกันคะ

    ������������������� มีอะไรหรอ

    ������������������� เอ่อ..คือว่า..... ไอก็ชอบพี่ค่ะ

    ������������������� ไอ...

    ������������������� เอ่อ...ไอ... คือว่า..ไอ....คือแม่ให้ชวนพี่มาทานมื้อค่ำด้วยกันนะคะ เฮ้อ ทำไมแค่นี้ถึงพูดไม่ได้นะ

    ������������������� อ๋อ ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำกันละกันนะ ฉันเห็นหน้าพี่โซยุนเหวอเล็กน้อย คงคิดว่าฉันจะให้คำตอบพี่เค้าได้สินะ 

    ������������������� ขอเวลาไอหน่อยละกันนะคะ แล้วไอจะให้คำตอบ

    ������������������� ได้อยู่แล้วครับ แล้วเจอกันนะครับ พี่โซยุนขยี้หัวฉันเบา ๆ แล้วก็เดินกลับบ้าน

    ������������������� คืนนั้นทั้งคืน ฉันนอนไม่หลับเลยให้ตายสิ พี่โซยุนจะรู้รึเปล่านะว่าคำถามนั้นทำให้ฉันคิดมากได้ขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะฉันไม่ได้ชอบพี่เค้าหรอกนะ แต่แค่ต้องการเวลาทบทวนสิ่งต่าง ๆ ก่อน เพราะฉันไม่อยากเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ฉันขอสารภาพว่าตอนแรก ฉันก็รู้สึกลังเลใจระหว่างพี่โซยุนกับโซฮยอนเหมือนกัน แต่หลังจากเหตุการณ์วันนี้ มันทำให้ฉันมั่นใจในความรู้สึกตัวเองมากขึ้น แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันยังไม่มากพออย่างที่คิดไว้ ฉันก็เลยยังไม่สามารถให้คำตอบพี่โซยุนได้ทันทียังไงละ 

    ������������������� ไอขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะ แล้วไอจะให้คำตอบพี่คะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×