คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สวนสาธารณะกับกีตาร์ และสาเหตุของอาการนอนไม่หลับ
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด.....
“อือ ...อื้อ..” ฉันลืมตาขึ้น ขณะที่มือนั้นคว้าไปที่ต้นเสียงเมื่อครู่ แล้วกดปิดมันทันที ก่อนที่จะลืมตาขึ้น แล้วบิดขี้เกียจ
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่อากาศดีมาก ๆ ฉันรีบลุกจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดวิ่งแล้วก็ไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสุขภาพแถวบ้าน ทุก ๆ วันเสาร์ อาทิตย์ ฉันมักจะออกไปวิ่งทุก ๅ เช้าอย่างนี้ประมาณหนึ่งชั่วโมงเป็นประจำ เพราะวันธรรมดาฉันมักจะตื่นสาย แล้วก็ไปโรงเรียนสายด้วย แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พอวันหยุดทีไรตื่นเช้าทุกทีเลย ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“เฮ้อ..อากาศดีจังเลย” ^_^
“ไอ...วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะ ^_^” พี่โซยุนที่รดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ยิ้มทักทาย
“ค้าาา....ไอตื่นเช้าทุกวันหยุดนะคะ”
“งั้นเหรอ..เธอนี่.แปลกจังเลยเนอะ ทีวันไปโรงเรียนไม่ยักกะตื่นเช้า” เสียงนายลิงนั่นดันมาทำลายบรรยากาศยามเช้าของฉันซะหมดเลย ให้ตายสิ.....
“ยะ.... ฉันก็แปลกไปซะทุกอย่างแหละ ยังมีอะไรแปลก ๆ ที่นายยังไม่รู้อีกเยอะ” ฮะ เป้นไงละเจอฉันสวนกลับ จ๋อยไปเลย
“ไปวิ่งมาหรอไอ”
“ค่ะ พี่โซยุน ไอชอบออกไปวิ่งตอนเช้าวันหยุดนะคะ วันหลังไปวิ่งด้วยกันนะค่ะ”
“ได้สิ/ได้อยู่แล้ว”
“งั้นไอขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ....อ้อ แล้วเมื่อกี้ที่ชวนนะสำหรับพี่โซยุนคนเดียว นายไม่เกี่ยว”
“เชอะ นึกว่าอยากไปด้วยนักรึไงกัน ยัยเปี๊ยก..ตัวเล็กอย่างนั้นจะวิ่งได้สักกี่น้ำเชียว”
“คอยดูละกัน =_=;” ฉันหันไปแลบลิ้นใส่นายลิงนั่น แล้วก็วิ่งเข้าบ้าน
“ไอ จะออกไปไหนหรอลูก” แม่หันมาถามไอ ขณะที่เหลือบมองไปยังลูกสาว ที่หอบของพะรุงพะรัง เหมือนกับจะย้ายบ้าน
“อ๋อ..คือว่า ไอจะไปวาดรูปที่สวนสาธารณะนะคะแม่ ไอรู้สึกเบื่อ ๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เลยอยากวาดรูปขึ้นมา” ไอมองหน้าแม่ที่นั่งอยู่ที่โซฟา แล้วยิ้มให้ และจัดของที่ถืออยู่ให้เข้าที่ ก่อนที่จะหล่นกลางทางเสียก่อน
“ชวน สองพี่น้องข้างบ้านไปด้วยสิ จะได้มีเพื่อน แล้วก็ช่วยถือไอ้ของพวกนี้ด้วยไง” แม่แนะนำลูกสาว ก่อนที่จะช่วยหล่อนเก็บกล่องสีที่ร่วมลงพื้น
“แฮะ...ก็ดีเหมือนกันนะคะแม่ ขอบคุณคะแม่ หนูจะกลับช่วงค่ำ ๆ นะคะ”
“ได้จ้า....เอ้อแล้วก็ชวนสองคนนั้นมาทานมื้อค่ำด้วยกันนะจ๊ะ”
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
“^_^ สวัสดีค่ะ”
“อ้าว..ไอมีอะไรหรอ”
“คือว่า ไอจะไปวาดรูปที่สวนสาธารณะนะคะ แล้วก็เลยจะมาชวนพี่โซยุนไปด้วยกัน”
“งั้น..ก็ดีเหมือนกันนะ เข้ามาในบ้านก่อนสิ เดี๋ยวพี่ไปเอาของแป๊บนึง” พี่โซยุนพูดจบก็เอาของในมือฉันไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วก็เดินขึ้นไปด้านบน
“ค้า...”
“มาทำไม ยายเปี๊ยก”
“อยากมาก็เลยมา ทำไมมาไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ แล้วนี่หอบของพะรุงพะรังจะไปขายที่ไหนกัน” นายลิงนั่นพูดจบก็เขี่ยของ ของฉันเล่นยังกับขยะ
“อ๋อ เอาไปขายที่สวนสาธารณะนะ นายจะไปด้วยกันมั๊ยละ”
“ไม่ละ เธอไปกับพี่โซยุนเถอะ ฉันขอนอนอยู่บ้านดีกว่า ไม่อยากไปขัดจังหวะ”
“อู๊ย เดี๋ยวนี้ลิงคิดเป็นด้วยหรอเนี่ยะ ไม่ยักรู้”
“ลิงอย่าฉันมันก็ต้องมีวิวัฒนาการกันบ้างสิ จะให้เป็นยัยเปี๊ยกที่ไม่มีพัฒนาการเลยอย่างเธอก็คงจะไม่ได้”
“พัฒนาการอย่างนั้นหรอ...แบบไหนมิทราบ”
“อะ แฮ้ม! ทะเลาะกันอีกแล้วหรอเนี่ยะ ไม่ไหวเล้ยสองคนนี้นี่” นี่ถ้าพี่โซยุนไม่มาห้ามทัพไว้ซะก่อนฉันต้องฆ่านายลิงนี่แน่ ๆ เลย
“ไปกันเถอะค่ะ พี่โซยุน”
“ไปสิ มาเอาของมาพี่ช่วยถือ”
“ค่ะ พี่เล่นกีตาร์เป็นด้วยหรอค่ะ”
“อ๋อ อืม”
“ไอวาดรูปเป็นด้วยหรอ”
“ค่ะ ก็พอได้นิดหน่อยนะคะ ไม่ถือว่าเก่งนักหรอกค่ะ”
“งั้นหรอ แล้วพี่จะคอยดูละกัน ว่าจะดูได้รึป่าว 555”
“โอเคคะ คอยดูฝีมือไอละกัน” แล้วฉันก็ลงมือวาดรูปสวนดอกไม้สีม่วงที่อยู่ตรงหน้าทันที แล้วปล่อยให้พี่โซยุน อยู่กับกีตาร์ตามลำพัง ขณะที่ฉันกำลังวาดดอกไม่สีม่วงอยู่นั้น เสียงกีตาร์ของพี่โซยุนก็ดันลอยเข้ามาในโสตประสาทรับฟังของฉันพอดีเลยอะ เพราะจังเลย แล้วฉันก็ได้ยินเสียงนุ่ม ๆ พี่โซยุนร้องเพลง
������������������� “No one ever saw me like you do
������������������� All the things that I could add up to
������������������� I never knew just what a smile was worth
������������������� But your eyes say everything without a single word
������������������� Coz there's something in the way you look at me.
������������������� It's as if my heart knows you're the missing piece
������������������� You make me believe that there's nothing in this world I can't be
������������������� I'd never know what you see.
������������������� But there's something in the way you look at me ..”
������������������� เสียงนุ่ม ๆ ของพี่โซยุน พวกกับสายลมที่พัดมาอย่างเอื่อย ๆ ทำให้เสียงเพลงนั้นเพราะยิ่งขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมพอฟังดูแล้ว กลับรู้สึกเศร้าขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเสียงของพี่โซยุน หรือไม่ก็บรรยากาศก็ได้ ยิ่งฟัง กลับยิ่งทำให้รู้สึกอยากร้องให้ เหมือนกลับพี่โซยุนกลับบทเพลงนี้ เป็นสิ่งเดียวกันอย่างไงไม่รู้ ยังไงก็ตาม เสียงเพลงนี้ก็ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว เหมือนกับว่ามันกลายเป็น อณูทะลุเข้าไปในจิตใจของฉันซะแล้ว
�������������������
������������������� “แปะ แปะ” ฉันยิ่งแล้วก็ตบมือให้พี่โซยุน ขณะที่เจ้าของเสียงนั้นดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัว
������������������� “เพราะจังเลยคะ พี่โซยุน” เสียงของฉันทำให้พี่โซยุนรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง สงสัยกำลังคิดถึงใครอยู่แน่ ๆ เลย
������������������� “^_^ ขอบใจนะ” พี่โซยุนยิ้มอย่างอาย ๆ บวกกับตกใจเล็กน้อย คงไม่คิดว่าฉันจะฟังละสิ
������������������� “แล้วไอ เริ่มฟังตั้งแต่ตอนไหนหรอ พี่ไม่ทันสังเกตนะ”
������������������� “ตั้งแต่เริ่มต้นนั่นแหละคะ เพราะจังเลย ซึ้งมาก ๆ เลยคะ”
������������������� “ขอบคุณนะ แหม ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
������������������� “เอ่อ ไม่ทราบว่านักร้องท่านนี้ มอบเพลงเมื่อครู่ให้ใครกันคะ” ฉันเดินไปนั่งข้างพี่โซยุน แล้วก็ทำมือเหมือนไมค์ ยื่นไปที่ปากพี่โซยุน
������������������� “อ่อ คือว่า.....”
������������������� “อู๊ย ท่านผู้ชมค่ะ นักร้องท่านนี้เขินคะ สงสัยจะไม่ค่อยชินกับการออกอากาศ”
������������������� “.....”
������������������� “งั้นเราขอถามอีกรอบละกันนะคะ ไม่ทราบว่ามอบเพลงนี้ให้ใครคะ” ฉันคะยั้นคะยอพี่โซยุน จนพี่เค้าเริ่มจะหน้าแดงขึ้นมาเฉย ๆ ดูแล้วน่ารักดีแฮะ
������������������� “ให้ ผู้สัมภาษณ์ครับ”
������������������� “แหม นักร้องของเราเข้าใจเล่นนะคะท่านผู้ชม เอ่อแล้วคนในเพลงที่รองเมื่อครู่คือใครกันหรอคะ”
������������������� “เด็กสาวข้างบ้านนะครับ”
������������������� “.............” พี่โซยุนสบตาฉัน เหมือนกับเป็นเชิงบอกว่า สิ่งที่เพิ่งพูดเมื่อครูเป็นเรื่องจริง สายตาคู่นั้นทำให้ฉันไม่กล้าเล่น หรือถามคำถามต่อไปอีกเลย มันเป็นสายตาคู่ที่จริงจังที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา มันทำให้หน้าของฉันร้อยผ่าวขึ้นมาทันที ตอนนี้คนที่หน้าแดงกลับเป็นฉันซะนี่ ฉันทำอะไรไม่ถูก เลยได้แต่หลบตา
������������������� “แต่ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ว่าเธอจะคิดเหมือนผมรึเปล่า คุณช่วยถามเธอให้หน่อยได้ไหมครับ”
������������������� “อ่อ....ค่ะ..” อะไรกันเนี่ยะ จู่โจมกันขนาดนี้เลยหรอ ฉันตั้งตัวไม่ทันเลย อายจัง
������������������� “บอกเธอว่าเมื่อไหร่พร้อมแล้วค่อยบอกผมก็ได้ครับ”
������������������� “อ่อ จะพยายามละกันนะคะ” ฉันว่าหน้าฉันตอนนี้คงแดงยิ่งกว่าแตงโมซะอีก
������������������� “ได้ครับ ^_^”
������������������� “ไอ วาดรูปเสร็จแล้วหรอ ขอพี่ดูหน่อยสิ”
������������������� “อ่อ....อ๋อ เสร็จแล้วคะ แต่ว่าสียังไม่ค่อยแห้งเลย” ฉันขอยอมรับว่าพี่โซยุนเป็นคนที่เปลี่ยนอารมณ์เก่งมาก ๆ รวมถึงการเปลี่ยนอารมณ์คนรอบข้างด้วย
������������������� “ไหนดูสิ �ว้าว! ฝีมือไม่ใช่ย่อยเลยนะเนี่ย วันหลังวาดให้พี่บ้างสิ”
������������������� “ได้คะ ไว้วันหลังไอจะวาดให้อีกนะคะ”
������������������� “เรากลับบ้านกันเถอะ นี่ก็หกโมงเย็นแล้ว”
������������������� “หกโมงแล้วหรอคะ งั้นเรากลับกันเถอะคะ เดี๋ยวแม่จะว่าเอา” ฉันลงมือเก็บสีและพู่กันใส่กล่องทันที
������������������� “ไปสิ มา เดี๋ยวพี่ช่วยถือ” พี่โซยุนยื่นมือมาแย่งกระดานวาดรูปไปจากฉัน พร้อมกับส่งยิ้มที่สดใสให้เหมือนไม่ไม่อะไรเกิดขึ้น
������������������� “ขอบคุณค่ะ” รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาได้
������������������� “คิดได้เมื่อไหร่ ก็ค่อยตอบพี่ละกันนะ”
������������������� “เฮอะ......อะไรนะคะ” ฉันนึกว่าพี่เค้าพูดเล่นซะอีก เอาจริงหรอนี่ กว่าฉันจะรู้ตัว พี่โซยุนก็เดินไปไกลแล้ว
������������������� “พี่โซยุนรอไปด้วยสิคะ”
������������������� “อ้าวถึงแล้ว เดี๋ยวพี่ถือของไปส่งหน้าบ้านละกันนะ”
������������������� “พี่โซยุนเดินเร็วจัง ไอวิ่งตามจนเมื่อยแนะ” ฉันหยุดอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับอาการหอบเล็กน้อย
������������������� “ถือว่าออกกำลังกายละกันนะ บาย ...... อย่าลืมถามละ”
������������������� “ฮะ..เอ่อ....คะ..ไว้ไอจะรีบถามให้เร็วที่สุดนะคะ” จริง ๆ ฉันอยากตอบไปเลยซะตอนนี้ด้วยซ้ำไป
������������������� “ขอบคุณครับ” แล้วพี่โซยุนก็หันหลังกลับ แล้วก็หยุดเพราะเสียงที่ฉันเรียกไว้
������������������� “เอ่อ..พี่โซยุนคะ....คือว่า” ไอก็คิดเหมือนกันคะ
������������������� “มีอะไรหรอ”
������������������� “เอ่อ..คือว่า.....” ไอก็ชอบพี่ค่ะ
������������������� “ไอ...”
������������������� “เอ่อ...ไอ... คือว่า..ไอ....คือแม่ให้ชวนพี่มาทานมื้อค่ำด้วยกันนะคะ” เฮ้อ ทำไมแค่นี้ถึงพูดไม่ได้นะ
������������������� “อ๋อ ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำกันละกันนะ” ฉันเห็นหน้าพี่โซยุนเหวอเล็กน้อย คงคิดว่าฉันจะให้คำตอบพี่เค้าได้สินะ
������������������� “ขอเวลาไอหน่อยละกันนะคะ แล้วไอจะให้คำตอบ”
������������������� “ได้อยู่แล้วครับ แล้วเจอกันนะครับ” พี่โซยุนขยี้หัวฉันเบา ๆ แล้วก็เดินกลับบ้าน
�
������������������� คืนนั้นทั้งคืน ฉันนอนไม่หลับเลยให้ตายสิ พี่โซยุนจะรู้รึเปล่านะว่าคำถามนั้นทำให้ฉันคิดมากได้ขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะฉันไม่ได้ชอบพี่เค้าหรอกนะ แต่แค่ต้องการเวลาทบทวนสิ่งต่าง ๆ ก่อน เพราะฉันไม่อยากเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ฉันขอสารภาพว่าตอนแรก ฉันก็รู้สึกลังเลใจระหว่างพี่โซยุนกับโซฮยอนเหมือนกัน แต่หลังจากเหตุการณ์วันนี้ มันทำให้ฉันมั่นใจในความรู้สึกตัวเองมากขึ้น แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันยังไม่มากพออย่างที่คิดไว้ ฉันก็เลยยังไม่สามารถให้คำตอบพี่โซยุนได้ทันทียังไงละ
������������������� “ไอขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะ แล้วไอจะให้คำตอบพี่คะ”
ความคิดเห็น