คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตายแล้ว....สายอีกแล้ว =_=;
“ไอ” น๊อค น๊อค ...
“ไอ ตื่นได้แล้วลูก สายแล้ว...หกโมงครึ่งแล้วลูก”
ฉันทบทวนคำพูดของแม่อยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงทันที วิ่งเข้าห้องน้ำ แต่งตัวแล้วรีบวิ่งลงมาข้างล่าง “ทำไมแม่เพิ่งปลุกหนูละค่ะ นี่มันเกือบ 7 โมงแล้วนะคะแม่” T_T ฉันสายอีกแล้วหรอเนี่ยะ ฉันก็เลยรีบดื่มนมที่แม่เตรียมไว้ให้บนโต๊ะ จนหมด
“นี่ไอ ข้างบ้านเรามีคนย้ายมาอยู่ใหม่แล้วนะจ๊ะ”
“หรอคะ” จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้สนใจที่แม่พูดหรอกคะ แค่พยักหน้ารับก็แค่นั้นเอง แล้วฉันก็รีบวิ่งออกไป โดยไม่สนใจสิ่งที่แม่พูด
“เป็นคนเกาหลีด้วยนะ เห็นบอกว่าชื่อ โซ ฮยอน กับ โซ ยุน อะไรนี่แหละ แม่ก็จำไม่ค่อยได้ อ้าวไปแล้วหรอ ลูกคนนี้นี่นะชักจะเอาใหญ่”
นี่แหละชีวิตประจำวันของฉัน ฉันมักจะไปโรงเรียนสายแบบนี้ประจำ แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่ง ที่ฉัน....
“เดี๋ยวรอก่อนสิ..>_<; จะรีบไปไหนกันนักนะ ไม่คิดจะรับผู้โดยสารบ้างรึไงกัน” ฉันทำไมนะหรอ ก็ตกรถเมล์อีกแล้วนะสิ T_T เฮ้อ ไปโรงเรียนสายอีกจนได้ นี่ก็เพิ่งเปิดเทอมได้ 3วัน แล้วฉันก็ไปสายตลอด
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” นั่นเสียงใครกัน บังอาจมาหัวเราะฉัน
“นี่นายหัวเราะอะไรมิทราบ เราเคยรู้จักกันรึไง นายถึงได้มาหัวเราะเยาะฉันเนี่ยะ” ฉันมองหน้านายบ้าที่หัวเราะฉัน ด้วยสายตาอันน่ากลัวที่สุดที่ฉันสามารถทำได้ (ก็ยายอินเพื่อนสุดที่รักของฉันเพิ่งจะสอนมานะเนี่ยะ) แต่นายนั่นก็ยังไม่หยุดหัวเราะฉันซักที แถมยังแย่งชิ่งขึ้นแท็กซี่คันที่ฉันโบกอยู่ ซะด้วยสิ
“นี่นาย!!นั่นมันรถของฉันนะ กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!!” ฉันตะโกนอย่างกับคนบ้า
“Thank you so much ^_^” นายนั่นเปิดกระจกรถ แล้วตะโกนมาที่ฉัน อ้าวนี่นายนี่พูดภาษาไทยไม่ได้หรอกหรอ งั้นที่ฉันด่าไปเมื่อครู่ก็เสียเปล่านะสิ แต่นายนั่นหน้าตาดีชะมัดเลยดูเหมือนเป็นพวกเกาหลีด้วยนะ ว้าว เกาหลีหรอ O_O นี่ฉันมัวคิดอะไรอยู่นี่ สายแล้ว สายแล้ว
“แท็กซี่ จอดด้วยคะ ไป....คะ”
********
“ไอรดา เธอมาสายอีกแล้วนะ”
“ขอโทษคะ พอดีหนูขึ้นรถเมล์ไม่ทันคะอาจารย์ ก็เลย....”
“ไป ไป ไปนั่งที่ได้แล้ว ฉันเบื่อฟังคำแก้ตัวของเธอ”
โอ๊ย!!
เสียงใครนะหรอ นั่นหนะก็เสียงฉันอีกนั่นแหละ ก็ไอ้เจ้ากระเป๋าสุดที่รักของฉัน ดันไปเกี่ยวกับขอบโต๊ะ ฉันก็เลยล้ม ขายหน้าเพื่อน ๆ ชะมัดเลย T_T แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันชักจะชินกับความเปิ่นของฉันเองซะแล้ว อ้อ ฉันยังไม่ได้บอกเลยสิว่าฉันเป็นใคร ฉันนะหรอ มีชื่อเล่นที่น่ารักว่า ไอ ซึ่งมาจากชื่อจริงที่พ่อแม่สุดที่รักของฉันตั้งให้ว่า ไอรดา (เพราะละสิ ฮะ ฮะ ฉันรู้มานานแล้วละ) ตอนนี้ฉันเรียนอยู่เกรด 11 ค่ะ แล้วฉันก็มักจะมีนามแฝงที่หลากหลายมาก อย่างเช่น ยัย...
“ยายเปิ่น...เมื่อไหร่เธอจะเลิกมาสายสักทีเนี่ยะ” นั่นนะเป็นคำทักทายของเพื่อนฉันเอง และนั่นก็คือหนึ่งในนามแฝงของฉันคะ (เหมือนจะรู้สึกภูมิใจกับมันอย่างไงไม่รู้แฮะ)
“แฮะ ก็ฉันตื่นสายนะ”
“ถ้าเธอไม่มัวแต่ฝันถึงหนุ่มเกาหลีในฝันของเธอ ก็คงไม่ตื่นสายหรอก”
“ช่างเถอะน่า ฉันก็มาแล้วไง แล้วอีกอย่างฝันมันก็สนุกกว่าเรื่องจริงตั้งเยอะ ^_^”
“เอาเถอะ ๆ ฉันเบื่อที่จะพูดกับเธอแล้ว เอาไว้เธอเจอหนุ่มคนนั้นตัวเป็น ๆ เมื่อไหร่แล้วค่อยมาคุยกันอีกที”
“ฉันว่าคงหายาก คงไม่มีคนแบบที่ฉันฝันในโลกความเป็นจริงหรอก”
“แต่ฉันว่ามีนะไอ ก็นาย...”
“สราญวลี ช่วยกรุณาเงียบเวลาที่ครูสอนหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ ไม่งั้นครูจะให้เธอกับเพื่อนๆ ไปคุยกันต่อนอกห้องนะจ๊ะ”
“=_=; ค่ะ”
***************
“ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะแย่แล้ว”
“เธอนี่นะ ยัยไอ ไม่กิน ก็นอน”
“เถอะน่า หรือว่าพวกเธอไม่หิวกัน งั้นฉันไปกินคนเดียวก็ได้”
“ใครบอกฉันก็หิวจะแย่อยู่แล้ว” เสียงของอิน เพื่อนสุดที่รักของฉันเองคะ
“พวกฉันก็เหมือนกัน รีบไปกันเถอะ” และนั่นก็เสียงของเพื่อนๆ สุดที่รักของฉันเองคะ นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้เราเป็นเพื่อนชี้กันมาตั้งแต่สมัย เกรด 9 (จะพูดว่าเข้ากันได้จะดีกว่านะคะ) สิ่งนั้นคืออะไรนะหรอค่ะ ก็เรื่องกินยังไงละ เพราะพวกเรามักจะกินอาหารคล้าย ๆ กัน ^_^
“ป้าคะ เอากระเพราะไก่ไข่ดาว 8 ที่คะ”
“จ้า” คุณป้าเจ้าของร้านประจำของเราเองคะ
“นี่พวกเธอรู้ไหมว่า มีนักเรียนใหม่มาเข้าปีนี้ด้วยนะ” อินพูด
“เออ เห็นเค้าพูดๆ กันเหมือนกัน เห็นบอกว่ามากจากเกาหลี แล้วก็พูดภาษาไทยไม่ได้ซะด้วยสิ”
“@_@ จริงหรอ ไหน ๆ คนไหน”
“แหม ยัยไอ พอได้ยินว่ามาจากเกาหลี ทำตาโตอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันทีเลยนะยะ” ยัยลินสุดสวย แขวะฉันจนได้
“ก็แหม” นี่แหละคำแก้ตัวที่ฉันหามาได้
“เห็นเค้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันนะ หล่อมากด้วย”
“จริงหรอ อยากเห็นจังเลย O_O”
“นั่นไงๆ อยู่ตรงโน้น อุ๊ยอยู่ด้วยกันซะด้วย “
“ไหนๆ ว้าว! หล่อเป็นบ้าเลย” ยัยอินเริ่มส่งออร่ากับสายตาหวานเยิ้มแล้วละสิ ไหนอยู่ตรงไหนกันนะ ทำไมฉันไม่เห็นเลย มีแต่หมอนั่น ...เอ๊ะนายคนเมื่อเช้านี่ ไม่นะ ใครกันนะหรอ ก็อีตาบ้าที่หัวเราะฉันเมื่อเช้านะสิ อย่าบอกนะว่า เป็นอีตานั่นนะ นายคนนั้นเรียนที่นี่ด้วยหรอนี่ ไม่นะT_T ภาพพจน์หนุ่มเกาหลีที่แสนดีของฉันย่อยยับไปในพริบตา ทำไมถึงเป็นนายบ้านี่ไปได้
“*o* อย่าบอกฉันนะว่าเป็นนายลิงผมทองนั่นนะ” ฉันถามยัยอินด้วยใบหน้าที่เหวอสุด ๆ
“ใช่ คนนั้นแหละ หล่อใช่ไหมละ ฉันบอกเธอแล้วใช้ไหม นั่นนะคนน้อง ส่วนคนพี่อยู่โน่น คนที่หัวสีดำ ที่สูงๆ ยืนอยู่ตรงนั้นไง”
O_O ว้าว! นายคนพี่นี่หน้าตาดีชะมัดเลย สูง ผมดำ เท่ ใส่แว่นตา ท่าทางจะเป็นเด็กเรียน แต่ก็ไม่เชิง แต่ช่างเถอะ นั่นแหละหนุ่มในฝันของฉัน
“ไม่เห็นเหมือนพี่น้องกันเลย” ฉันถามยัยลีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ซึ่งกำลังจ้องสองหนุ่มนั้น ตาเป็นมันเชียว
“ก็เห็นเค้าบอกว่าเป็นพี่น้องคนละแม่นะ แต่หล่อชะมัดเลยเธอว่าไหมยัยไอ”
“อือ แค่คนหัวดำนะ”
“อ้าวทำไมละ คนหัวทองเท่ดีออก ฉันชอบคนนั้นแหละ” ยัยอินทิรา (อิน) หันมามองค้อนฉันแว๊บนึง แล้วก็หันกลับไปมองที่นายหน้าลิงหัวทองนั่น
วันนี้ทั้งวันกลุ่มเพื่อน ๆ ของฉันพูดถึงสองหนุ่มจากแดนโสมนั่นไม่หยุดปากเลย แล้วฉันรู้สึกอย่างไงนะหรอ ฉันก็ไม่พลาดที่จะร่วมวงด้วยอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนพวกเค้าจะชอบนายหน้าลิงนั่นมากกว่า นายออริจินอลของฉันซะอีก (ฉันเรียกนายหัวดำว่า Original ก็เพราะว่าเค้าเป็นหนุ่มเกาหลีที่ถอดแบบมาจากในฝันของฉันนะสิ) นี่ถ้าพวกหล่อนรู้ละก้อว่านายลิงนั่นทำอะไรกับฉันไว้เมื่อตอนเช้าละก็จะรู้สึกอย่างไงบ้างนะ แต่ช่างเถอะฉันยิ่งขี้เกียจเล่าอยู่ด้วย (ฉันก็อย่างนี้แหละ อารมณ์ขึ้น ๆลง ๆ บางวันขี้เกียจก็ไม่พูดทั้งวันเลย แปลกละสิ) อีกอย่างพวกนั้นคงไม่อยากฟังข้อเสียของนายหน้าลิงนั่นตอนนี้ เห็นด้วยไหม ถ้าจะว่าไปแล้วนายหน้าลิงนั่นเทียบนายออริจินอลของฉันไม่ติดฝุ่นเลยละ ^_^
“นี่ ไอ นั่งเหม่ออยู่ได้ ได้เวลาเรียนเลขแล้ว ไปได้แล้ว เดี๋ยวโดนอาจารย์เนี๊ยบ ฆ่าด้วยสายตาอีกหรอก ฉันไม่รู้ด้วยนะ”O_O ตายแล้ว ได้เวลาเรียนเลขแล้วหรอนี่ อาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเนี๊ยบที่สุดในโรงเรียนเชียวละ แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นเค้าดุ ด่านักเรียนเลยสักคำ แล้วเค้าทำอย่างไงให้นักเรียนกลัวนะหรอ ก็ออร่าอำมหิตที่ส่งผ่านมาทางสายตาของอาจารย์นะสิ โหดเป็นบ้าเลย ขึ้นชื่อว่ายมทูตเห็นต้องเป็นกลัวเลยละ
“ไปเร็วไอ สายแล้วนะ แล้วหนังสือเธออยู่ไหนกันเนี่ยะ รีบๆ ไปเอาที่ลอคเกอร์แล้วตามขึ้นไปนะ พวกเราไปรอที่ห้องนะ” ขนาดเพื่อนๆ ยังๆไม่กล้ารอฉันเลยละ เพราะกลัวออร่าอำมหิตกันทั้งนั้น
“ได้ ได้ แล้วเจอกันที่ห้องนะ”
“เร็วๆ เข้าละ ห้อง 603 นะ อย่าเข้าผิดห้องละ”
“ได้จ๊าาา... ไม่ผิดแน่นอน”
ตายแล้ว! ลอคเกอร์ของฉันอยู่ที่ชั้น 1 แล้วนี่ฉันอยู่ชั้น 4 จะไปทันไหมนะ
“รีบมาเร็ว ๆ สิไอ้ลิฟต์บ้า” ฉันกดปุ่มลิฟต์รัวๆ จนประตูเปิด แล้วก็รีบวิ่งเข้าไป โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครอยู่ในลิฟต์ พอถึงชั้น 1 ฉันก็รีบพุ่งไปที่ลอกเกอร์ ของฉันซึ่งอยู่ริมสุด อีกด้านหนึ่งของตึก T_T แล้วฉันก็รีบกลับมาที่ลิฟต์ เพื่อขึ้นไปที่ชั้น 6 และนั่นไม่นะ...... ประตูลิฟต์กำลังจะปิด!
“Wait! Wait! เดี๋ยวก่อนรอฉันด้วย” แต่คนในลิฟต์ก็ไม่เปิดรอฉัน อย่างให้ฉันรู้นะว่าเป็นใครบังอาจปิดประตูลิฟต์ใส่ฉันงั้นหรอ ถ้าฉันรู้นายไม่รอกแน่ ฉันก็เลยต้องรับวิ่งขึ้นบันไปมาที่ชั้น 6 ฉันลืมบอกไปอีกอย่างคะ ว่าฉันเป็นนักกีฬาวิ่งแข่งของโรงเรียน และแล้วฉันก็ทำเวลามาถึงชั้น 6 ได้ตอนที่ลิฟต์เปิด แล้วคนในนั้นก็ออกมาพอดี ทายสิว่าใคร ก็นายหน้าลิงนั่นไงละ ซวยชะมัดเลย
“นาย นี่นาย Hey! you” ฉันลืมไปว่านายนี่พูดภาษาไทยไม่ได้
“Why don’t you wait for me!” ฉันตะโดนใสหน้านายนั่น ทั้งๆ ที่ยังหายใจหอบอยู่
“Do I have to?” O_O ฟังนายนี่ตอบสิ ฉันจำเป็นต้องรอด้วยหรอ บ้าชะมัด แล้วหนังสือฉันดันตกอีก ฉันก็เลยก้มลงเก็บ นายนี่ไม่มีน้ำใจช่วยฉันเก็บเลยรึไงเนี่ยะ อ้าวแล้วนี่นายลิงกังนั่นหายไปไหนแล้ว (ฉันเปลี่ยนชื่นให้นายนั่นอีกแล้ว) เร็วชะมัดเลย
“แล้วฉันต้องไปเรียนห้องไหนเนี่ยะ อ๋อ 603 ตายแล้วนี่ฉันมาสายตั้ง 10 นาทีเลยหรอ” ฉันรีบเดินเข้าห้องที่อยู่ด้านซ้ายมือ พอฉันเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่ฉันคิดไว้ก็เกิดขึ้นจนได้ อาจารย์เนี๊ยบ ส่งออร่าอำมหิตผ่านทางสายตามาที่ฉันจนได้ =_=;
“Excuse me.I’m so sorry” ฉันขอโทษแล้วก็เดินไปนั่งข้างยายลีสุดสวย โดยไม่ทันสังเกตว่ามีคนยืนอยู่ข้างอาจารย์เนี๊ยบที่หน้าห้อง แล้วอาจารย์ก็พูดขึ้นเป็นภาษาอังกฤษว่า
“วันนี้เรามีนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากเกาหลี” คนที่ยืนข้างอาจารย์เมื่อครู่คือใครกันนะหรอ ก็นายลิงวอกนั่นไง (เปลี่ยนชื่ออีกแล้ว) หนอย! นายบังอาจเดินหนีฉัน
“อาจารย์ขอแนะนำให้พวกเธอรู้จัก คิม โซ ฮยอน เขาจะมาเรียนกับเราในวิชานี้ ขอให้ทุกคนให้การต้อนรับเพื่อนใหม่ด้วย และเนื่องจากเขาเพิ่งย้ายมาใหม่และยังปรับตัวไม่ได้ ขอให้ช่วยดูแลเขาด้วย” และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝังก็เกิดขึ้น
“คิม โซ ฮยอน ไปนั่งข้าง ไอรดาสิ ตรงนั้นมีที่ว่างพอดี”
“^_^ ครับ” นายนั่นมองหน้าฉัน อย่างมีเลศนัย แล้วเดินตรงมาที่โต๊ะข้างฉัน
“อะ... อาจารย์คะ ทำไมต้องเป็นตรงนี้ละคะ ด้านหน้าก็มีที่ว่างอีกที่ไม่ใช่หรอคะ” ฉันลุกขึ้นถามอาจารย์ ก็ฉันไม่อยากนั่งกับนายหน้าลิงกังนี่นะสิ แล้วอาจารย์ก็มองหน้าฉันด้วยออร่าอำมหิตอีกแล้ว ทำให้ฉันต้องนั่งลงอย่างเดิม T_T น่ากลัวชะมัดเลย
“ก็ผมอยากให้นั่งตรงนั้น ไม่ได้หรือไงครับคุณไอรดา แล้วก็ทักทายเพื่อนใหม่ด้วยนะครับ” อาจารย์คงกลัวนายนั่นจะเข้าใจ ก็เลยตอบฉันเป็นภาษาไทยซะเลย แต่ถึงแม้ว่าคำตอบของอาจารย์จะฟังดูธรรมดา แต่มันเต็มไปด้วยพลังอันเยือกเย็น ชวนให้ขนลุกเลยทีเดียวละ จนฉันไม่กล้ามองหน้าอาจารย์อีกเลย
“คะ..เอ่อ..Hi, my name’s I, I-ra-da. Nice to meet you” ฉันมองหน้านายนั่นแบบไม่เต็มใจเอาซะเลย แล้วนายนั่นก็ยื่นมือมาทักทายฉัน แถมยังยิ้มหวานซะอีก
“Hi. I’m Kim So Hyoen, Nice to meet you too” นายนี่ยังทีหน้ามายิ้มอีก ทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ซะด้วย ทำให้สาวๆในห้องมองกันตาเป็นมันเชียว โดยเฉพาะยัยอินที่นั่งข้างฉัน มองตานี่ค้างเชียวละ เชอะ เดี๋ยวมีโอกาสเมื่อไหร่ฉันเอานายคืนแน่ คิม โซ ฮยอน ว่าแต่นายนี่ชื่อคุ้น ๆ แฮะ
“เรามาเริ่มเรียนบทที่ 2 กันเลยนะครับ ขอให้นักเรียนเปิดไปที่หน้า....”ฉันแอบมองนายนั่นด้วยหางตาที่รังเกียจและอาฆาตสุด ๆ
O_O โอ้โห นายลิงกังนั่นจดเลกเชอร์ซะด้วย ขยันเรียนน่าดูเลย แต่ทำไมนายนั่นมาสายแล้วอาจารย์เนี๊ยบไม่เห็นว่าสักคำเลย ไม่ยุติธรรมเลยแล้วทีฉันนะอาจารย์กลับส่งออร่าใส่ T_T ฝากไว้ก่อนเถอะนายลิง แล้วฉันจะเอาคืน ว่าแต่ว่านายนี่ใส่แว่นด้วยหรอไม่เห็นเคยรู้มาก่อน พอใส่แว่นแล้วดูเหมือนเด็กเรียนขึ้นมาเหมือนกันนะ แต่ถึงอย่างไงนายก็สู้นายออริจินอลของฉันไม่ได้หรอก ^_^ เทียบกันไม่ติดเชียวละ
กริ๊ง กริ๊ง และแล้วสัญญาณบอกเวลาหมดคาบเรียนก็ดังขึ้นจนได้ นายลิงนั่นเสร็จฉันแน่ ก็ฉันเป็นพวกอาฆาตนานซะด้วยสิ
“นี่นาย ทำไมปิดประตูลิฟต์ใส่ฉัน”
“ก็ฉันกดปุ่มเปิดไม่ทันนี่”นายลิงนั่นตอบกวนประสาทชะมัด แถมยังเดินหนีฉันอีก จะมากไปแล้วนะ
“กดไม่ทันงั้นหรอ ฉันว่านายกดปิดซะมากกว่า”
“นี่เธอต้อนรับนักเรียนใหม่ด้วยวิธีนี้หรอ แปลกดีนี่”
“นี่นาย...”
“ไอ ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็สายอีกหรอก”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“แล้วอย่าลืมมาเอาคืนละ” ผู้หญิงอะไร แปลกเป็นบ้า
วันนั้นทั้งวันฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย ก็เพราะนายลิงนั่นทำฉันประสาทเสีย เพื่อน ๆ ก็เลยชวนฉันไปกินเค้กหลังเลิกเรียน ค่อยยังชั่วหน่อย เค้กนั่นทำฉันอารมณ์ดีขึ้นมาเชียวละ ^_^ ฉันชอบกินเค้กที่สุดเลย
“ไปกินหมูกระทะด้วยกันต่อไหม ไอ” ยัยอินกับเพื่อน ๆ ชวนฉัน
“ไม่เอาดีกว่า ฉันจะกลับไปกินข้าวฝีมือแม่ฉัน ไปก่อนนะ” หลังจากกินเค้กเสร็จฉันก็รีบกลับบ้าน ก็อาหารฝีมือแม่ฉันอร่อยจะตาย ใครจะไปกินหมูกระทะให้โง่ละ ฮะ ฮะ
ความคิดเห็น