คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ช่วงเวลาแห่งความสุขก่อนพายุร้าย
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
มันห่วงและหวงเธอมากขึ้นเรื่อยๆ...
หลังจากที่ซุยมาถึงไม่นานนักร่างบางก็ตื่น ดารินออกจะเคืองๆอยู่บ้างที่ร่างสูงไม่ยอมปลุก แต่เหตุผลที่ซุยว่ามานี่สิทำเอาร่างบางหายโกรธไปเลย
“ก็ฉันคิดว่าสวยดี...เลยอยากนั่งมองไปนานๆ...”
ตอนนี้ร่างสูงกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอย่างตั้งอกตั้งใจ พอดารินจะเข้าไปหาก็ถูกบอกว่าให้นั่งรออยู่เฉยๆ
“ใกล้เสร็จแล้ว นั่งรออยู่ตรงนั้นก่อน”
ดารินก็เลยได้แต่นั่งเล่นกับดอกไม้ใบหญ้ารอไปตามระเบียบ....ร่างบางนั่งมองธรรมชาติรอบตัวอย่างเพลิดเพลิน มันเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกสลับไปกับแนวพุ่มไม้ เขียวขจี ถัดจากแนวต้นไม้จะเป็นแปลงดอกไม้ที่มากซะจนเธอเองก็บอกชนิดของมันไม่หมด และที่เป็นจุดเด่นและเป็นสัญลักษณ์ของที่แห่งนี้ก็คือบึงขนาดใหญ่ที่อุดมไปด้วยดอกบัวหลากสีสัน
เธอกับซุยนัดพบกันที่นี่ได้หลายครั้งแล้ว...ซุยบอกว่าซุยชอบมาที่นี่เสมอเวลาที่ต้องการความสบายใจ เมื่อก่อนมันเป็นสถานที่ของซุย แต่ตอนนี้มันเป็นสถานที่ของ......เรา....
ซุยหันมามองเธอด้วยดวงตายิ้มๆ สีหน้าของซุยตอนนี้ทำให้เธอเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว
“หลับตาซิ” เสียงสั่งมาจากร่างสูง ดารินหลับตาลงอย่างว่าง่าย ร่างบางรู้สึกถึงสิ่งที่ถูกวางลงมาบนศีรษะ กลิ่นหอมรวยระรินแตะจมูก
“ลืมตาได้...”
ร่างบางลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นไม่ใช่ซุยแต่เป็นดอกกุหลาบสีแดงช่อเล็กน่ารัก เธอรับมันมาจากมือของร่างสูง
“น่ารักจัง” ร่างบางอุทานออกมา
“ฉัน หรือว่าดอกไม้?” ซุยกล่าวมาอย่างล้อๆ แต่ก็ทำให้ร่างบางหน้าซับสีเลือดได้ ดารินเอื้อมมือสัมผัสสิ่งที่อยู่บนศีรษะด้วยความอยากรู้
“มงกุฏดอกไม้น่ะ”ร่างสูงตอบให้ ดารินได้แต่อมยิ้มไม่รู้จะพูดอะไรดี จนร่างสูงต้องทวงคำพูดจากร่างบาง
ก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ
“ไม่มีอะไรจะบอกฉันเหรอ?”
ดารินก้มหน้าหนีซ่อนความเขิน หน้าที่ซับสีเลือดอยู่ทำให้ซุยจ้องมองอย่างเอ็นดู เมื่อไม่มีคำตอบจากร่างบาง ร่างสูงก็ถือวิสาสะเอนตัวลงเอาหัวหนุนกับตักนุ่ม
“แย่จังเลย นั่งทำจนเหนื่อยคำขอบคุณซักคำก็ไม่มี งั้นฉันขอตักนี่เป็นรางวัลแล้วกันนะ”
“คนอะไรพูดเองเออเอง” ร่างบางไม่ยอม แต่ร่างสูงหลับตาพริ้มไปแล้วหากแต่ไม่ได้หลับจริงๆหรอก ร่างบางรู้ทันจึงเอื้อมมือไปหยิบดอกหญ้ามาแหย่เล่นจนร่างสูงทนไม่ได้ต้องเด้งตัวขึ้นมาโวยวาย
“แกล้งกันนี่”
“ก็แกล้งหลับ” ร่างบางถียง ซุยมองร่างบางอย่างหมายมั่นปั้นมือก่อนจะกระเถิบเข้าไปใกล้ร่างนั้น แล้วขโมยความหวานจากริมฝีปากโดยร่างบางไม่ทันตั้งตัว
หากแต่นุ่มนวลและอ่อนหวาน เนิ่นนานและเชื่องช้ากว่าที่ร่างสูงจะถอนริมฝีปากออกมา แต่ก็ยังอ้อยอิ่งเอาจมูกซนคลอเคลียกับจมูกของร่างบาง กล่าวคำที่พูดที่อยู่ในใจออกมา
“ตอนนี้ฉันมีความสุขที่สุดและฉันจะปกป้องความสุขนี้ไว้ ไม่ว่าจะจากอะไรก็ตาม...”
ดารินรับฟังมันด้วยดวงใจที่เบิกบานยิ่ง....
เธอเคยคิดว่านี่...จะเป็นความรักที่เร็วไปหรือเปล่ากับความรู้สึกเพียงชั่วข้ามคืน แต่ความรักบางครั้งมันไม่ต้องการเหตุผลและเวลาที่ยาวนานนัก เพราะแค่ใจสองดวงตรงกันและปราถนาในรักนี้เช่นเดียวกัน แค่นี้เธอมั่นใจในรักนี้ยิ่งกว่ารักที่ใช้เวลานับสิบปีแต่ใจสองดวงไม่เคยสื่อถึงกันได้เลย....
ทั้งสองนั่งเล่นด้วยกันอีกสักพักก็ได้เวลาที่ต้องกลับแล้ว ร่างสูงไปส่งร่างบางที่หน้าบ้านด้วยความสุขก่อนจะขับรถจากมาด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
...ฉันจะปกป้องความสุขนี้ไว้ให้ได้ไม่ว่าจะจากอะไรก็ตาม...แม้แต่เพื่อนคนสำคัญของฉัน...
++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++
++++++++++++
++++++
++
+
หุหุ อัพๆๆๆ
ตอนนี้กำลังน่ารัก เอาไปแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวมาต่อแน่ๆ
ที่มาช้าเพราะมีปัญหานิดหน่อย อันที่แต่งไว้มันหายไปอะ T.T
เลยต้องแต่งใหม่ ดีนะที่จำได้
อิอิ หวังว่าเพื่อนๆจะสนุกกับมันนะ
ไปแระ บะบาย
ความคิดเห็น