คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทำตามสัญญา
เสียงที่เอ่ยประโยคนั้นทำให้ใจของร่างบางเต้นรัว...เร็ว เธอไม่เคยลืมเลือนเสียงนี้...จำได้ขึ้นใจ...เสียงของคนที่เธอรอคอย...
“คุณ...” ดารินพูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหลลงอาบแก้มนวล
ซุยชะงัก ตกใจกับน้ำตา เอื้อมมือไปเช็ดให้ ถามอ่อนโยน
“ร้องไห้ทำไม?”
ร่างบางสะอื้นไห้หนักกว่าเดิม เมื่อได้ยินเสียงของร่างสูงกล่าวเป็นประโยคที่สอง มันเป็นการเน้นย้ำว่าเธอไม่ได้ฝันไป
“คุณ...ซุย” ร่างบางเปลี่ยนสรรพนามเรียก “...ซุยจริงๆใช่มั้ย”
“ตัวจริงเสียงจริงเลย ลองจับดูก็ได้ ไม่สลายหายไปกับสายลมแน่ๆ” ซุยว่าพลางถอดหน้ากาก
ดารินหัวเราะปนสะอื้น ซุยมองนิ่ง...ไหล่บางๆที่กำลังสั่นอยู่ตรงหน้า เธอร้องไห้ให้ฉันใช่มั้ย เธอดีใจที่ได้พบฉันถึงขนาดนี้...ความรู้สึกสับสนลังเลในตอนแรกของร่างสูง กลับมาชัดเจนอีกครั้ง
ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ฉันก็รักเธอ
ร่างสูงทรุดตัวลงนั่ง โอบกอดร่างบางไว้แนบอก
“ฉันไม่ได้ฝัน ฉันไม่ได้เพ้อไปเองใช่มั้ย?” เสียงสั่นๆของร่างบางยังคงดังมา
“ใช่”
“คุณอยู่ตรงหน้าฉัน...กำลังกอดฉันอยู่”
“ใช่”
“คุณ...”
“เรียกว่า ‘ซุย’ สิ” ร่างสูงกระซิบข้างหู
“...ซุย มาหาฉันตามสัญญา...”
คราวนี้ร่างสูงไม่ตอบ แต่ใช้ริมฝีปากอุ่นแตะแต้มริมฝีปากของร่างบาง ถ่ายทอดความรู้สึกที่เต็มจนล้นใจ เมื่อถอนริมฝีปากออก ร่างสูงก็กล่าวหนักแน่นว่า
“ฉันจะไม่ลังเลอีกแล้ว” และนั่น...คือความรู้สึกภายในใจแท้จริงของซุยตอนนี้
“ลุกขึ้นเถอะ” พูดพลางพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น
“จะไปไหน?” ถึงถามแต่ก็ลุกขึ้นตามโดยดี ซุยไม่ตอบแต่จูงมือร่างบางออกเดินไป
ในขณะที่เดินเคียงกันไปอย่างเงียบๆ อยู่ๆคำพูดของศศิกานดาก็ผุดขึ้นมาในหัว...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก...มันเป็นไปไม่ได้...
ซุยรีบสลัดมันทิ้งไป แล้วหันไปมองคนข้างตัวที่หันมายิ้มให้เช่นกัน สองมือเกาะกุมกัน ร่างสูงคิด...ตราบใดก็ตามที่คนๆนี้ยังไม่ปล่อยมือไปจากเธอ เธอก็จะไม่ปล่อยมือไปจากคนๆนี้เช่นกัน
ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้...ก็ช่างเถอะ...
ซุยกระชับมือที่จับมือของร่างบางไว้ให้แน่นยิ่งขึ้น แล้วเดินเคียงข้างกันไปช้าๆสู่ศาลากลางสวน เมื่อมาถึง เสียงเพลงจากในงานก็ดังแว่วมา ซุยโค้งให้ร่างบาง
“ให้เกียรติเต้นรำกับฉันได้ไหม เจ้าหญิง”
ดารินถอนสายบัว แล้วส่งมือให้
“ได้สิเพคะ เจ้าชาย”
...เจ้าชาย...รอยยิ้มซุยเจือแววเศร้าเมื่อได้ยินคำนี้
“ฉันไม่ใช่เจ้าชายหรอก...”
ทั้งสองเต้นรำไปตามจังหวะเสียงเพลงแว่วหวานนั้น ร่างบางพลิ้วไหวในอ้อมอกของร่างสูง เธอรู้สึก...อบอุ่นยิ่งกว่าตอนอยู่กับใครทั้งนั้น...ดาริน เงยหน้ามองซุย
“ซุยเป็นเจ้าชายสำหรับฉัน”
“มีคนที่ดีกว่าฉันเป็นร้อยเป็นพัน”
“แต่ฉันเลือกซุย”
“มันจะป็นอนาคตที่ลำบาก”
“จำเป็นต้องกลัวด้วยหรือในเมื่อเราจะอยู่เคียงข้างกัน”
“...มัน...เป็นไปไม่ได้...”
“ฉันรู้...แต่ที่เรากำลังอยู่ด้วยกันตอนนี้...มันเป็นเรื่องจริงนะ”
“ไม่มีเหตุผลเลย...”
ดารินหยุดเต้น ทำ ให้ร่างสูงชะงัก ตาคู่สวยมองตรงเข้าไปในดวงตาของร่างสูง คำที่กล่าวออกมา...อ่อนหวาน...มั่นคง...
“จำเป็นด้วยหรือที่ต้องมีเหตุผลในการที่จะรักใคร ฉันรักก็เพราะรักเท่านั้นเอง”
ซุยมองร่างบางตรงหน้าอย่างประทับใจ ที่เธอถามคำถามทั้งหมดไปก็เพราะต้องการความมั่นใจจากร่างบาง และเมื่อได้ฟังคำตอบความรู้สึกลึกซึ้งที่มีต่อคนๆนี้...ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น...
“ยังจำสัญญาที่คนๆนึงให้ไว้กับผู้หญิงคนนึงได้มั้ย”
“ค่ะ”
“พร้อมจะฟังรึยัง?”
“กำลังฟังอย่างตั้งใจค่ะ” ร่างบางอมยิ้ม
“เค้าอยากจะบอกับเธอว่า” ซุยกระซิบที่หูของร่างบาง “ฉันรักเธอ”
ซุยคว้าร่างบางมากอดไว้แนบอก แล้วพูดต่อไป
“ในชีวิตของฉันมีคนที่สำคัญที่สุดก็คือ..แม่ แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไปจะมีเธออยู่ในนั้นด้วย…ฉันสัญญา”
ดารินรู้สึกเต็มตื้นกว่าครั้งใดที่เคยมีคนมาบอกรัก เธอรู้ว่าคำพูดของคนๆนี้หนักแน่น และมันจะเป็นไปตามนั้น...
“ค่ะ...”
ทั้งที่ในใจอัดแน่นไปด้วยคำพูดมากมาย แต่เธอก็ตอบออกไปได้เพียงแค่นั้น ทว่าความรู้สึกนั้นส่งถึงกันเสมอ...ต่างฝ่ายต่างรับรู้โดยไม่ต้องใช้คำพูด
...รัก...จะไม่มีวันลืมความรู้สึกนี้แน่นอน
แล้วเจ้าชายก็จุมพิตเจ้าหญิง เพื่อเป็นการสัญญา...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น