คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบกัน...ของเรา
เมื่อได้รู้ความจริงบางอย่าง…..มันยากที่จะทำใจยอมรับ
แต่การไม่ยอมรับความจริง มันแย่ยิ่งกว่า..ใช่มั้ย?
ดารินเร่งฝีเท้ากระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้ยินเสียงที่เธอวิ่งตามมาดังอยู่ใกล้ๆ เธอไกลออกมาจากรีสอร์ทพอสมควร เหลียวกลับไปมองด้านหลังเธอลังเลว่าจะไปต่อดีหรือไม่ แล้วก็ตัดสินใจก้าวเดินต่อ
เสียงไวโอลินหวานดังกังวานอยู่แว่วๆ ดารินเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจเพื่อจับทิศที่มาของเสียง บริเวณนี้...ดารินนึกแปลกใจ เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลยทั้งๆที่เธอเองก็คุ้นเคยกับที่นี่มาก เพราะ...พ่อของเธอเป็นเจ้าของที่นี่ ปุรินทร์ วิริยะไพศาล เจ้าพ่อธุรกิจโรงแรมของประเทศไทย มีลูกสาวคนเดียวคือเธอนี่แหละ ส่วนคุณแม่...เสียไปตั้งแต่เมื่อเธอยังเด็กๆ
ในที่สุดเสียงนั้นก็พาเธอมาพบกับบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง สร้างด้วยปูนทาสีขาว หลังคาสีแดงมีไม้กระถางเล็กๆประดับประดาดู กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารักราวกับบ้านในนิทาน
ไวโอลินยังคงบรรเลงเพลงเนิบช้า หวานซึ้งต่อไป ดารินยืนนิ่งราวต้องมนต์อยู่หน้าประตู เธอรู้ดีว่าไม่ควรจะเข้าไป ดารินตัดสินใจนั่งลงข้างประตูเอาหลังพิงฝาหลับตาพริ้มฟังเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่อย่างมีความสุข เพลงแล้วเพลงเล่า ดารินเคลิ้มจนเผลอหลับไป
จนเวลาผ่านไปนานเท่าใด...เธอก็ไม่รู้ ดารินได้ยินเสียงนุ่ม กังวานดังปลุกเธอว่า
“คุณ...คุณ ตื่นเถอะเย็นแล้ว”
ดารินจึงค่อยๆลืมตาหรี่ปรือของเธอขึ้น ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือ...
ดงตายาวรีดำเข้มที่มองมามีแววอ่อนโยน คิ้วดำราวถ่านบัดนี้ขมวดเข้าหากันอย่างฉงน ริมฝีปากสีจัดที่ตัดกับผิวขาวจัดเม้มจนเกือบจะเป็นเส้นตรง...สันจมูกโด่งตรงทำให้เค้าหน้านั้นเข้มขึ้น เธอเห็นทั้งความจริงจังและแววอ่อนโยนบนใบหน้านั้น
....และรู้สึกถึงใจที่เต้นระรัวของตัวเอง
“เป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่าถึงมานั่งตรงนี้” เสียงนั้นถามมาอย่างเป็นห่วง ดารินกระพริบตาปริบๆก่อนจะลุกพรวดขึ้น
..ตายแล้ว! นี่เธอเผลอหลับตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย...
ดารินสะบัดหน้าอย่างงงๆ ร่างนั้นลุกขึ้นยืนบ้างเธอจึงเห็นว่า เขา...น่าจะเป็น เขา... สูงกว่าเธอมากทีเดียว
“ เป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงถามมาอีกอย่างกังวล
“ เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร” ดารินตอบอึกอัก
ร่างสูงพยักหน้ารับแต่ยังไม่คลายแววกังวลในสีหน้า เขาวางไวโอลินพิงกับผนังบ้านแล้วหันมาทางเธอ
“ คุณขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง แล้ว...” ร่างสูงจ้องเธอ “มาคนเดียว?”
ดารินพยักหน้ารับ “ ฉัน...เดินตามเสียงไวโอลินมา”
ใบหน้าคมสันนั้นมีแววตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดุ
“ คุณไม่ควรจะทำอย่างนี้” ร่างสูงกล่าวเสียงเข้ม “นี่ถ้าเราเป็นผู้ชาย จะทำยังไง”
ดารินอึ้งจ้องคนตรงหน้าทั้งโล่งใจและตกใจ...ไม่ใช่ผู้ชายหรอกเหรอ...
“ขอโทษ...ที่ทำให้ตกใจ” ร่างสูงกล่าวมา สีหน้าอ่อนลงเมื่อเห็นว่าเธอตะลึงไป
ดารินยังไม่ตอบ “คุณพักอยู่ที่รีสอร์ทหรือเปล่า” ดารินพยักหน้า ร่างนั้นจึงกล่าวต่อมาอีก “เรากลับกันก่อนเถอะ ฝนชักตั้งเค้าแล้วล่ะ”
แต่ยังไม่ทันจะได้ออกเดิน ฝนที่ว่ากำลังตั้งเค้าก็เทลงมาอย่างหนักร่างสูงกระชากร่างบางที่กำลังก้าวพ้นหลังคาออกไปก่อนเข้ามา เบี่ยงตัวหลบฝนเข้าไปในบ้างหลังเล็กนั้น
ร่างสูงเข้ามาข้างในแล้วลืมไปว่าวางไวโอลินไว้ข้างนอก รีบวิ่งออกไปเอาคราวนี้พอกลับเข้ามาร่างสูงก็เปียกโชก สะบัดผมที่เปียกลู่แก้ม บ่นพึม
“เปียกจนได้...”
ดารินมองฝนที่กำลังตกแบบไม่ลืมหูลืมตา แล้วมันจะหยุดเมื่อไหร่กันล่ะนี่...
ร่างสูงเดินดุ่มมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆเธอ ดารินเหลียวไปมอง ร่างนั้นเปียกโชก ดารินรู้สึกประหม่ากับคนแปลกหน้า แต่พอได้ยินเสียงจามดังๆทีหนึ่งก็อดหันไปมองไม่ได้
ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วซับที่ใบหน้านั้นให้ ร่างสูงสะดุ้งตกใจนิดหนึ่ง แล้วพึมพำขอบคุณ
“…ขอบคุณ” มือเรียวยาวรับผ้าเช็ดหน้าจากร่างบางมาเช็ดเอง ได้กลิ่นหอมบางๆจากผ้านั้น ร่างสูงนิ่งเงียบจนดารินต้องชวนคุยเอง
“ตกหนักแบบนี้ไม่รู้เมื่อไรจะหยุดนะคะ...เอ่อ...คุณ...”
“ซุย...” ร่างสูงตอบโดยไม่หันมามองหน้า แล้วก็ชะงักไป ถามบ้าง “เธอล่ะ...”
“ดารินค่ะ”
“หนักแบบนี้น่ากลัวพายุจะเข้า ฝนอาจจะตกถึงพรุ่งนี้...” ซุยพูดเสียงเรียบแต่ดารินฟังแล้วใจวูบ แล้วเพื่อนเธอจะไม่วุ่นวายกันหรือนี่ ? “แต่ไม่เป็นไรหรอก อีกสักพักมันอาจจะหยุดตกก็ได้”
คราวนี้ยิ้มให้อย่างปลอบใจ ดารินได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัว ร่างบางหน้าแดง หลบสายตาที่มองมานั้น
“เอ่อ...ทำไมคุณถึงรู้จักที่นี่ละคะ คือ...หมายความว่าฉันมาพักที่นี่ตั้งหลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยรู้จักที่นี่เลย”
“…บังเอิญน่ะ เดินดูอะไรไปเรื่อยๆแล้วก็มาเจอเอง”
บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง จนเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นทีหนึ่ง ดารินร้องอย่างตกใจแล้วผวาเข้าหาร่างสูง ซุยไม่ว่าอะไรเพียงนั่งเฉยๆ จนร่างบางคลายความหวาดกลัว
ดารินรู้สึกตัว ผละออกจากซุย หน้าแดง
“ขอโทษค่ะ...”
“ขอโทษอะไร?” ซุยถามกลับ หันมายักคิ้วทำท่าประหลาดใจ “กลัวเหรอ?” คราวนี้เปลี่ยนคำถามหน้าตาเฉย
ดารินพยักหน้าแทนคำตอบ
ซุยขยับเข้ามาใกล้จนชิด ดารินตกใจจะถอยหนี แต่ซุยใช้อุ้งมือแข็งแรงคว้าไหล่ไว้ พูดเสียงอ่อนโยน
“เวลาที่รู้สึกกลัว มีคนคอยอยู่ใกล้ๆดีกว่านะ”
ดารินไม่ตอบแต่ก็อ่อนลง ความเงียบปกคลุมจนได้ยินเสียงใจตัวเองเต้น...แต่ไม่ได้เต้นเพราะความกลัว...เพราะคนที่เธอซุกอิงแอบอยู่นี่ต่างหาก ทำไมเธอถึงใจเต้นกับคนที่เพิ่งเจอกันได้? ดารินก็ตอบตัวเองไม่ได้ เธอเป็นอะไรไปกันแน่นะดาริน...
หญิงสาวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนกลางดึก พบว่าตัวเองยังซุกอยู่ที่อกนั้น ตากลมโตเหลือบช้อนขึ้นมองหน้าคนที่ให้เธอยืมอก ก็เห็นดวงตาคม ซึ้งมองมาอยู่ก่อนแล้ว ดูเหมือนว่าซุยจะไม่ได้หลับเลย ทั้งคู่ประสานสายตากัน ต่างคน ต่างรู้สึกไม่ต่างกัน
“ยังดึกอยู่นอนต่อก็ได้นะ” ซุยก้มลงกระซิบบอกดาริน หญิงสาวส่ายหน้า
“ฉันไม่ง่วงแล้วค่ะ”
ดารินผละออกจากอ้อมอกนั้น กระเถิบมานั่งข้างๆ เธอสังเกตเห็นร่างสูงนั่งสัปงก
“เอ่อ คุณนอนเถอะค่ะ นั่งให้ฉันพิงมาตลอด คงยังไม่ได้นอนใช่มั้ยคะ...” ดารินรู้สึกผิด ตอนแรกซุยส่ายหน้าแต่ก็ทนความง่วงไม่ไหวล้มตัวทอดร่างยาวไปตามเก้าอี้ แล้วจู่ๆก็รู้สึกถึงสิ่งที่นุ่มนิ่มมารองรับศีรษะของตนเอง เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอกับดวงหน้าขาวใส ที่แก้มกำลังซับสีเลือด
“เมื่อกี้คุณยังให้ฉันพิง ผลัดกันไงคะ...” ดารินรีบบอกตะกุกตะกัก ซุยไม่ว่าอะไรและยิ้มให้น้อยๆ ดูเหมือนซุยจะเป็นคนพูดน้อย..ชอบยิ้มมากกว่าชอบพูด ดารินคิด ตาคู่คมค่อยๆหรุบลง ได้ยินเสียงพึมพำแผ่วๆ
“ขอบใจนะ”
ดารินนั่งมองใบหน้านั้นค่อยๆหลับ นิ้วเรียวสวยเกลี่ยเส้นผมที่ระตามใบหน้าออก ผมของซุยเปียกจนแห้งแล้ว เวลาล่วงผ่านมานานเท่าใดแล้วหนอ?...
…ร่างสูงนั้นในตอนแรกก็ง่วงจริงๆและตั้งใจว่าจะหลับแต่พออีกคนอาสาให้ยืมตักหนุนนอนใจของตัวเองก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมากระทบจมูก ซุยหลับไม่ลงอีกแล้ว
ซุยลุกพรวดขึ้น ไม่นอนแล้ว และถ้าอีกคนไม่ง่วงก็มานั่งคุยกันจนเช้าไปเลย ดีกว่ามานอนไม่หลับแถมยังคิดฟุ้งซ่านไปคนเดียวอีกแบบนี้ แต่เมื่อลุกขึ้นมาก็กลับพบว่าร่างบางผล็อยหลับไปแล้วอีกรอบ...
ซุยยิ้มให้กับร่างบางนั้น เนี่ยนะที่บอกว่าไม่ง่วงแล้ว อากาศเริ่มเย็นลงอีก ซุยถอดเสื้อนอกที่เริ่มแห้งแล้วมาห่มคลุมให้หญิงสาว ตนเองยังมีเสื้อแขนยาวอยู่จึงไม่หนาวมาก เธอนั่งจ้องร่างบางอย่างไม่รู้สึกเบื่อ
ราตรีสวัสดิ์...ซุยคิดแล้วผล็อยหลับไปบ้าง...
++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น