คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 1 : เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ... แกมันไอฆาตกร!!
Lด็กxญิง_ปาร์ค~จุงเฮ
“พ่อฮะ ผมกลับมาแร้ววว!!!.........ผ่ะ...ผ่ะ...พ่อ!!!!!!!!!!!!!” เสียงที่ดังมาก่อนตัวของเด็กชายคนนึงที่เพิ่งกลับมาจากรร.ต้องชะงักลง เมื่อภาพที่อยู่ตรงหน้าเค้า...คือภาพที่ของพ่อกำลังนอนจมกองเลือด
“พวกแกทำอะไรพ่อชั้น!!” เด็กชายรวบรวมแรงที่มีอยู่วิ่งตรงเข้าผลักกลุ่มผู้ชายชุดดำที่ยืนล้อมรอบศพพ่อของเค้าอยู่
“ฮึกกก...ฮึกๆ พ่อฮะ...พ่อตื่นมาคุยกับผมก่อนสิ..ฮึกๆๆ” เด็กชายก้มลงกอดร่างของพ่อพร้อมกับน้ำตาที่ไหลโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เสื้อนร.ขาวสะอาดแปดเปื้อนเลือดไปทั้งตัว
“ฮยอกแจ!!! ออกมาลูก มาหาแม่เร็ว” เสียงหวานของผู้หญิงวัยกลางคนเรียกฮยอกแจทั้งน้ำตา
“แม่ฮะ ฮึกๆ...” ฮยอกแจโผเข้ากอดแม่ แต่แล้วทั้งคู่ก็ถูกจับแยกออก โดยฝีมือของบอดี้การ์ดนับสิบ
“เฮ้ยยย ปล่อยชั้นนะๆๆ!!! ปล่อยยยย” ร่างของเด็กชายที่เพิ่งอยู่ชั้นประถมย่อมอ่อนแอ และแน่นอนว่าต้องไม่มีทางสู้กับแรงของบอดี้การ์ดที่ยึดเค้าได้
“ปล่อยลูกชั้นนะ..ฮือออ พวกแกพรากสามีไปจากชั้นแล้ว ฮึกกก อย่ามาพรากลูกไปจากชั้นอีกเลย ชั้นขอร้องงงงงง ฮึกๆ...” เสียงสะอื้นปนน้ำตาร้องคร่ำครวญเหมือนแทบจะขาดใจ
“ถ้าแกไม่ยกที่ผืนนี้ให้ชั้น แกก็เตรียมจัดงานศพให้ลูกชายแกอีกคนเลยก็แล้วกัน ว่าไง!!!!!” ชายวัยประมาณ 40 ปีพูดอย่างเลือดเย็น
“อย่านะแม่!!! แม่อย่าให้มันนะ ถ้าพ่อรู้พ่อต้องเสียใจมากแน่ๆ ฮือออ” ร่างของฮยอกแจดิ้นไปมาเพื่อหวังจะให้หลุดจากการยึด แต่ยิ่งเค้าดิ้นเท่าไหร่ก็เหมือนมือของบอดี้การ์ดจะบีบแรงมากขึ้น
“โอ๊ยยย เจ็บนะเว่ย!!! ...............” ฮยอกแจก้มลงกัดข้อมือของบอดี้การ์ดอย่างเต็มแรง
“โธ่เว้ยยย ไอเด็กบ้า ตายซะเถอะแก!!” ชายวัย 40 ปีชักปืนพร้อมกับจ่อไปที่ศีรษะของฮยอกแจ
“ลีแทซก ชั้นขอร้อง..อย่าทำอะไรลูกชั้นเลยนะ ฮือๆๆ...ให้ชั้นทำอะไรชั้นก็ยอม ฮือออออออ”
“แกชื่อลีแทซกงั้นหรอ? หึ ชั้นจะจำชื่อแกไว้ แกมันไอฆาตกร ไอชั่ววว!!”
“อยากไปอยู่กับพ่อแกมากใช่มะ ได้ ..........ปั้งงงงงงง!!!..........” (จินตนาการให้เปนเสียงปืนนะ - -*)
ฮยอกแจไม่รู้สึกเจ็บๆใด เค้ารู้สึกเหมือนที่ใครมายืนบังกระสุนไว้ ดวงตาคมลืมขึ้นและเห็นภาพของหญิงผู้เป็น ‘แม่’ นอนร้องไห้อย่างทุรนทุราย
“แม่!!!!!!!!! ฮือออออ...แม่มาบังผมทำไม ฮึกๆๆ แม่ฮะ...อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวสิ TT” เสียงร้องจนแทบขาดใจดังก้องไปทั่วบ้าน ร่างทั้งสองของผู้เปนพ่อและแม่นอนข้างๆกัน
“แกฆ่าชั้นอีกคนเลยสิ! จะให้ชั้นอยู่ไปทำไม ในเมื่อพ่อกับแม่ชั้นก็ไม่อยู่แล้ว ฮึก” ฮยอกแจปาดน้ำตาและลุกขึ้นพูด
“ฮ่าๆ ไอเด็กน้อย แกนี่มันปากดีจิงๆนะ ปากดีเหมือนพ่อแกเลย ฮ่าๆๆ” ลีแทซกก้มลงพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น
“คนปากดีมันก็ดีกว่าคนที่สันดานแย่ไม่ใช่หรอ??” ดวงตาคมของฮยอกแจจ้องหน้าลีแทซกอย่างอาฆาต
“ชั้นจะทำให้แกตายสมใจ” มือหนาของแทซกตรงเข้าบีบคอฮยอกแจ
“แค่กๆๆ...แก..โอ๊ยยย!...แค่กๆ ปล่อย...แค่กๆๆ” เสียงที่แหบแห้งลงทุกที บวกกับลมหายใจที่ใกล้จะหมด ทำให้ร่างของฮยอกแจเริ่มนิ่งเฉยและไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้กับความเจ็บปวด
“หึหึ ปากดีนัก ตายไปด้วยกันทั้งครอบครัวนี่แหละ” แทซกคลายมือออกเมื่อเหนฮยอกแจสลบไป
พร้อมกับใช้เท้าเขี่ยร่างฮยอกแจให้ไปนอนข้างๆพ่อและแม่ของเค้า (ใช้เท้าเขี่ยย๊อกกุเร๊อะ)
“นายท่านครับ! ตำรวจมา รีบไปดีกว่าครับ” บอดี้การ์ดที่ยืนดูต้นทางด้านหน้าวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
“หาเที่ยวบินไปอเมริกาให้ชั้นด่วน!! เร็ว!!!” พูดจบแทซกก็รีบวิ่งออกทางด้านหลังแล้วขึ้นรถเบ๊นซ์สีดำคันหรูไปทันที
โชคดีที่มีพลเมืองดีแถวนั้นได้ยินเสียงปืนจึงโทรเรียกตำรวจ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ฮยอกแจรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมเบิกกว้าง ฮยอกแจเริ่มรู้สึกตัวและค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“เปนอะไรมากรึป่าวหนู” ตำรวจเข้ามาช่วยประคองฮยอกแจไว้
“ไม่เปนไรฮะ” ฮยอกแจใช้มือลูบบริเวณที่ถูกบีบ
“2 คนนี้ใช่พ่อแม่ของหนูรึป่าว” ตำรวจพูดพลางชี้ไปที่ศพของพ่อและแม่ฮยอกแจ
“ใช่ฮะ...” ดวงตาคมเริ่มแดงก่ำอีกครั้ง เมื่อเหนร่างของพ่อและแม่นอนไร้ลมหายใจอยู่ตรงหน้า
“นายมันอ่อนแอชะมัดเลย เข้มแข็งไว้สิ” เด็กชายร่างท้วมที่ชื่อ ‘คังอิน’ เดินเข้ามาปลอบ
“น่ะ..น่ะ...นายเปนใคร” ฮยอกแจถามด้วยสีหน้างงๆ
“555 ชั้นคือคังอิน ชั้นเปนคนแข็งแรงมากเลยนะ อ่อ...ชั้นเปนลูกตำรวจน่ะ” คังอินเด็กน้อยอารมณ์ดี พาฮยอกแจออกไปเล่นข้างนอก ขณะที่ตำรวจกำลังเก็บหาหลักฐานฆาตรกรรมครั้งนี้ คังอินเล่าเรื่องตลกพร้อมกับทำท่าทางน่ารักๆให้ฮยอกแจดู จนฮยอกแจสามารถยิ้มแล้วก็หัวเราะได้
“เปนไงๆ เรื่องเล่าชั้นตลกใช่มั้ย? นายจำไว้นะ เปนลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง ชั้นน่ะโชคร้ายกว่านายอีกนะจะบอกให้” คังอินพูดพร้อมกับเดินกอดอกไปมา
“โชคร้ายยังไง นายน่ะ มีทั้งพ่อและแม่แถมยังเปนตำรวจอีกต่างหาก”
“พวกเค้าไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของชั้นซักหน่อย......พ่อแม่ของชั้นตัวจิงหน้าตาเปนไง ชั้นยังไม่เคยเหนเลย”
คังอินนั่งลงข้างๆฮยอกแจ
“อ่าววว งั้นนายก็เปนลูกบุญธรรมของตำรวจคนนั้นหรอ” ฮยอกแจถามอย่างสงสัย
“ใช่แล้ว เฮ้ออออ เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า เรื่องนี้ไม่เหนสนุกเลย อ๊ะเดียวนะ! นายอายุเท่าไหร่เนี่ย”
“11...ทำไมหรอ”
“555 งั้นนายมาเปนน้องชายชั้นมั้ย” คังอินหัวเราะล่าอยู่คนเดียวโดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้ฮยอกแจงงเปนไก่ตาแตกแล้ว
“นายจะบอกว่า นายแก่กว่าชั้นหรอ??”
“ชั้นอายุ 13 แล้วน่ะสิ” คังอินพูดอย่างภูมิใจ (แก่กว่าน่าดีใจตรงไหนฟ๊ะ - -*)
“นี่คังอิน พาเพื่อนเข้ามาได้แล้ว” พ่อ(บุญธรรม)ของคังอินตะโกนเรียก
“มีอะไรหรอฮะคุณตำรวจ” ฮยอกแจก้มหน้าพูดเพราะเค้าไม่อยากที่จะมองศพพ่อแม่ให้เสียใจอีก
“หนูเหนรึป่าว ว่าคนร้ายเปนใคร พอจะจำลักษณะท่าทางได้บ้างมั้ย” มีตำรวจอยู่มากมายที่รอฟังคำตอบจากฮยอกแจอยู่
“ลีแทซก...” ฮยอกแจพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“หนูพูดว่าไรนะ?” ตำรวจฟังไม่ถนัดกับคำตอบมะกี๊
“อ่อ...คือ...ผมบอกว่า...ไม่รู้ฮะ...ผมจำหน้าไม่ได้...พวกนั้นแต่งตัวมิดชิดมากเลยฮะ......พอผมมาถึง...พ่อแม่ผมก็...เสียชีวิตแล้วฮะ...” ฮยอกแจพูดตะกุกตะกัก ใจจิงเค้าก็อยากจะบอกว่าคนร้ายก็คือ
ลีแทซก แต่ตอนนี้ในใจของเค้าคิดถึงเรื่องของการแก้แค้นเท่านั้น เค้าจะต้องทำให้ ลีแทซก เจ็บมากกว่าที่พ่อแม่ของเค้าต้องเจ็บ!
“เฮ้ออออ สงสัยจะเปนเรื่องของธุรกิจอีกตามเคย ไว้พรุ่งนี้มาสืบคดีต่อละกันนะ ทุกคนแยกย้ายกลับ สน.ได้เลย” เจ้าหน้าที่ช่วยกันนำศพพ่อแม่ของฮยอกแจขึ้นรถ ส่วนคังอิน...
“ฮยอกแจ นายยังจะกล้าอยู่ทีนี่อีกหรอ? เด่วพวกนั้นก็ตามมาฆ่านายอีกหรอก” คังอินทำสีหน้าน่ากลัว - -*
“อยู่ก็บ้าแล้วววว~” ไม่ทันสิ้นเสียง ฮยอกแจและคังอินก็กระโดนขึ้นรถตำรวจไป
หลังจากนั้นฮยอกแจก็สนิทสนมและไว้ใจคังอินมากที่สุด เค้าจึงเล่าเรื่องของลีแทซกให้กับคังอินฟัง แต่เค้าก็บอกกับคังอินไว้ว่าห้ามบอกใครเด็ดขาด เพราะเค้าต้องการแก้แค้นด้วยตัวเอง คังอินได้ให้สัญญาแต่ก็ไม่ใส่ใจกับเรื่องแก้แค้นเท่าไหร่ เพราะ.....คิดว่าฮยอกแจ คงไม่กล้าทำแบบนั้นแน่ ๆ
____________________________________________________________________
เหอๆๆ หนุกมั้ยล่ะนั่น TT
พอดีว่างง เรยแต่ง _ _"""'
ยังไงก้.. อย่าลืมเม้นน้า
ความคิดเห็น