คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1
เมื่อสองวันที่แล้ว
โฮะ! ในดินแดนแห่งนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักฉันคุณหนูแองจี้ ตระกูลของฉันตระกูลอีเรน่าเป็นหุ้นส่วนของห้างต่างๆกว่า10แห่งในเมืองแซนด์ดาเลีย และแน่นอนครอบครัวของฉันก็ต้องรวยเป็นอย่างมาก แต่แล้ววันหนึ่ง ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากฉันกลับมาจากการเข้าค่ายที่โรงเรียน
เอ๋....นี่ มันบ้านใครฟ่ะ ทำไมบ้านเราเล็กแบบนี้ ถ้าฉันจำไม่ผิดหรือไม่ได้โดนอะไรกระแทกหัวมาจนความจำเสื่อมบ้านฉันหลังใหญ่กว่านี้ไม่ใช่หรอ เอ๊ะหรือว่าบ้านเราย่อส่วนได้ ไม่น่าใช่ “ลุงอี้ดค่ะนี่บ้านใครคะ แล้วพาแองจี้มาทำไม”ฉันถามคนขับรถเก่าแก่ของตระกูล
“เอ่อ....ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ คุณท่านบอกให้พาคุณหนูมาที่นี้” อืม...คุณท่านคงจะหมายถึงพ่อของฉัน แล้วทำไมพ่อถึงให้คนพาฉันมานี่อ่ะ คงไม่ได้คิดพิเรนจับฉันเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นใช่มั้ยเอ่ยย
“อ่อ...คุณหนูครับ ผมลืมให้จดหมายนี่ไปเลยครับ คุณท่านฝากให้คุณหนูครับ” เอ๋...จดหมายอะไรหว่า ฉันยื่นมือไปรับมันมาพร้อมเปิดอ่าน
“ถึงแองจี้ลูกรัก ถ้าจดหมายถึงมือลูกก็แสดงว่าพ่อไม่ได้อยู่ในประเทศไทยแล้ว พ่ออยากจะบอกว่าลูกเห็นบ้านหลังเล็กนั้นแล้วใช่มั้ย บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่พ่อซื้อไว้เล่นๆ แต่ตอนนี้พ่ออยากจะให้ลูกอยู่ไปก่อนเพราะพ่อเป็นหนี้สิน ส่วนบ้านหลังเดิมโดนยึดไปแล้ว พ่อขอโทษ ถ้าพ่อมีเงินเมื่อไหร่เดี้ยวพ่อจะไปซื้อคืนมา ส่วนตอนนี้ลูกก็ทำงานพิเศษไปพลางๆรอพ่อกลับมาจากต่างประเทศก่อนน่ะ อ๋อ!พ่อทิ้งเงินไว้ให้ลูกด้วยน่ะ อยู่ในจดหมายเลย หวังว่าลูกคงไม่โกรธหรอกใช่มั้ยจ๊ะ พ่อคิดถึงลูกมากจุ๊บ จากพ่อที่แสนดีและรักลูกที่สุด”
กรี้ดดดด! พ่อบังเกิดเกล้าของฉันทิ้งฉันแล้วหนีไปต่างประเทศแล้ว ฉันขย้ำจดหมายทิ้งพร้อมปาลงพื้น ฉันอยากจะกรีดร้องดังๆเสมือนนางทาสโดนเฆี่ยนแล้วลงไปนอนกลิ้งบนพื้นและทำน้ำลายฟูมปากด้วยซ้ำ แต่กลัวคนแถวนี้หาว่าฉันบ้า!! แล้วนี้ฉันต้องไปทำงานหรอเกิดมาฉันยังไม่เคยทำงานเลยเหอะ ไม้กวาดก็ไม่เคยแตะ แต่พ่อทิ้งเงินให้ฉันนี่น่าจะพออยู่ไปได้บ้างแหละ ฉันคิดพลางเปิดซองที่แนบมากับจดหมาย
“ห่ะ! น...นี่มัน อะไรกัน เงินแค่1500บาทเนี่ยน่ะ”ฉันตะโกนเสียงดัง ทำให้คนขับรถสะดุ้ง มันจะไปพออะไรกับเงินแค่นี้ เมื่อก่อนฉันใช่อาทิตย์ล่ะเกือบหมื่น ตอนนี้เหลือแค่พันห้า
“คุณหนูครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” คนขับรถสูงอายุเอ่ยขึ้นมา ทำให้ฉันหยุดคิดเรื่องของตัวเอง แล้วพยักหน้ากลับไป ถึงยังไงลุงอี้ดก็เป็นคนขับรถเก่าแก่ของตระกูลฉันเขาคงไม่ทิ้งฉันให้ทำอะไรคนเดียวหรอกมั้ง “เอ่อ เมื่อถึงวันเปิดเทอมของคุณหนูเมื่อไรเดี๋ยวผมจะมาทำหน้าที่ใหม่น่ะครับ”ฉันตอบตกลงไป
ฉันเดินเข้ามาในตัวบ้านซึ่งเป็นบ้านชั้นเดียว อันที่จริงบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้แย่เท่าไรหรอก เสียแต่เล็กไปสำหรับฉันอ่ะน่ะ บ้านหลังนี้มีเฟอร์นิเจอร์พร้อม ตอนนี้ฉันกำลังเดินสำรวจตัวบ้านอยู่ บ้านหลังนี้สะอาดไม่มีฝุ่นสักนิด สงสัยพ่อคงจะให้คนมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์แน่เลย อืม แต่แบบนี้ก็ดีน่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องทำความสะอาดบ้านเองไง ฉลาดเหมือนกันนะเราฮิๆ
“แล้วคืนนี้ฉันจะเอาไรกินดีเนี่ย”ฉันพูดกับตัวเองอย่างหิวโหย อันที่จริงทั้งวันนี้ฉันกินแค่ข้าวมื้อกลางวันไปเอง
“จริงสิ บ้านนี้มีห้องครัว มีห้องครัวก็เท่ากับมีอาหาร รอดแล้วเรา”ฉันเดินเข้าไปที่ห้องครัว และเปิดตู้เย็น.......ว้าว มีวัตถุดิบอยู่นี่ ดีล่ะ!ฉันจะทำอาหาร เห็นหนังหน้าอย่างนี้ ฉันทำอาหารเป็นน่ะขอบอก
“เสร็จแล้ว หน้าตาน่ากินเหมือนคนทำเลย”อาหารที่ฉันทำเป็นข้าวผัด ซึ่งมันทำง่ายที่สุดแล้ว วัตถุดิบก็พร้อม ฉันกินพลางคิดไปด้วยว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไง แล้วฉันจะหางานอะไรทำล่ะ คนอย่างฉันเนี่ยนะจะหางานทำได้ ทำอะไรก็ไม่เป็นหรอก แต่ฉันจะหางานทำที่ง่ายที่สุด เพื่อเงิน ฉันถือคติว่าเงินคือพระเจ้า คืนนี้นอนก่อนดีกว่า หวังว่าพรุ่งนี้จะหางานทำได้น่ะ "สู้ๆแองจี้"
ความคิดเห็น