คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO :; R A B B I T .
INTRO
RABBIT.
‘’ You will see a lot of things, but they will mean
Nothing to you If you lose sight of the thing you
love, and The only wrong thing would be to deny what your heart truly feels ‘’
‘’ คุณจะเห็นสิ่งต่างๆ มากมาย แต่นั่นจะไม่มีความหมายใดๆ
เลย ถ้าหากว่าคุณไม่ได้มองเห็นสิ่งที่คุณรัก และ สิ่งที่ผิดพลาดเพียงสิ่งเดียวคือการไม่ทำตามที่หัวใจเรียกร้อง ‘’
Rrrrr
‘’อืม.. อีกแปปหน่า’’
Rrrrrrr
Rrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ขาดสายทำให้ผู้ชายที่กำลังหลับไหลอยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์สุดหรูที่วางอยู่บนหัวเตียงมารับสายทันที
‘’ฮัลโหลนี่คะ…’’ เขากดรับสายทันทีด้วยน้ำเสียงที่ยังงัวเงียเพราะยังตื่นไม่เต็มที่อยู่แต่สิ่งที่รับกลับมาคือเสียงแว้ดๆที่ใส่อารมณ์ด้วยความโมโหทั้งที่เขายังพูดไม่ทันจบคำด้วยซ้ำ ทำเอาคนที่กำลังนั่งสัปหงกด้วย ความง่วงสดุ้งตื่นทันที
‘’ไอ้ลูกชายบ้า! ตอนนี้แกอยู่ไหนห๊า ฉันนัดแกสิบโมงตอนนี้มันจะสิบเอ็ดโมงอยู่แล้ว..!’’
‘’…….’’
….หือ? นัดไรวะ -_-
‘’นี่แกลืมใช่มั้ย!!! ถ้ายังมาไม่ถึงภายในสิบนาทีนี้ฉันจะตัดค่าขนมแกทั้งเดือน!’’
ตู๊ดๆๆๆ
‘’เห้ย!’’ ชายหนุ่มสบถออกมาก่อนจะรีบกดเบอร์โทรล่าสุดกลับไปอีกครั้ง
‘’..เลขหมายที่ท่านเรียกไม่มีสัญญาญตอบรับ…’’
‘’โอ้ย! ชิบหายแล้วกู’’ เขารีบโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงทันทีก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทำความสะอาดร่างกายก่อนจะออกมาพร้อมกับนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เขาต่อสายโทรหาเพื่อนสนิทเขาอีกครั้งอย่างเร่งรีบพร้อมกับใส่เสื้อผ้าไปด้วย
‘’ไอ้ ‘โฮซอก’ รีบให้ลูกน้องพ่อมึงขับเฮลิคอปเตอร์มารับกูภายในสองนาทีนี้เลยนะเว้ย!!’’
‘’เกิดไรขึ้นวะ?’’ เสียงปลายสอบตอบกลับมาด้วยความงุนงง
‘’เออน่ะไว้เดี๋ยวกูค่อยเล่าให้ฟังตอนนี้กูต้องไปที่ๆนึง..’’
‘’โอเคตอนนี้ลูกน้องพ่อฉัน ขับฮอลรออยู่หน้าบ้านแกแล้วออกมาได้เลย….’’
‘’แต๊งนะเว้ยย’’
เร็วชิบหายเลย…..
ภัตตาคารสุดหรูในย่านแห่งหนึ่ง
ปัง!
‘’แฮกๆ..’’
‘’ว่าไงไอ้ลูกชายตัวแสบ J ’’
เสียงของผู้เป็นพ่อทักท้วงขึ้นทันทีเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาได้ทันเวลา น้ำเสียงในตอนนี้ฟังดูกำลังอารมณ์ดีด้วยซ้ำไม่เห็นเหมือนกับตอนที่คุยโทรศัพท์เลยสักนิด
‘’พะพ่อเล่น อะอะไรเนี่ย แฮกๆ’’ เขาพูดออกมาพร้อมกับสูดหายใจเข้าเต็มปอด
‘’แหมเร็วใช้ได้นี่ สุดยอดเลย เวรี่กู๊ดดดด ‘’ พ่อของเขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
‘’กู๊ดบ้ากู๊ดบออะไรเล่า! พ่อรู้มั้ยว่าผมรีบขนาดไหนหะสนุกมากหรือไง’’
‘’ก็สนุกดี’’
‘’!!!!!!!!!!’’
‘’ โอเคไม่เล่นก็ได้ J ’’
‘’พ่อรีบพูดธุระมาเหอะ’’ ชายหนุ่มตอบมาด้วยความรำคาญก่อนจะยกขาทั้งสองข้างพาดไว้บนโต๊ะอาหารอย่างถือดี
‘’เอ๊ะแกนี่! ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ แทนที่จะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบพ่อบ้าง มาถึงก็เอาแต่กินๆๆๆ ไปอดอยากปากแห้งที่ไหนมาไอ้ลูกชายกระล่อนนน! L’’ ผู้เป็นพ่อเมื่อพูดจบก็ทำท่าพลางกอดอกและเชิดหน้าขึ้นนิดๆ
‘’ ก็พ่อเอาแต่ไปดูงานที่ประเทศนู่นประเทศนี่ เคยสนใจผมที่ไหนล่ะ ‘’ เขาหยุดกินก่อนจะหันมาทางผู้เป็นพ่อ
‘’เหอะ! ใช่ซี้ คนอย่างพ่อจะไปสู้สาวเอาะๆในสต๊อกแกได้ยังไงกัน L ‘’
‘’=____=’’
‘’เอาล่ะ เรามาคุยธุระกงการของเรากันดีกว่า อเนกเอาเอกสารมาที..’’ เขาพูดพลางยื่นมือไปด้านหลังที่มีเลขาท่าทางน่าเกรงขามยืนอยู่ข้างหลัง
‘’นี่ครับ’’ เมื่อเขาพูดจบก็ยื่นเอกสารที่อยู่ในเสื้อสูทมาวางไว้บนโต๊ะ
‘’หืม?’’ เด็กหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะหันหน้าไปทางพ่อของเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก
‘’เอกสารในซองนี้ คือประวัติหนู ……… แกจำได้มั้ย?’’
‘’เราจบกันไปแล้ว’’ เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนที่สีหน้าเขาจะเริ่มเปลี่ยนไป
‘’ก็เริ่มใหม่สิ ถ้าลูกแต่งงานกับเขาผลประโยชน์ส่วนหนึ่งของเขาจะตกมาเป็นของเรา เชื่อพ่อ แล้วลูกจะสบายไปทั้งชาติ..’’
‘’แกฟังนะ กำไรบริษัทนั้นตกปีๆนึงได้ตั้งกี่สิบกี่ร้อยล้าน มันจะเป็นของแกครึ่งนึง..’’
‘’และแก…’’
ปึก!
‘’มันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วพ่อเข้าใจมั้ย!!!!!’’ เด็กหนุ่มหมดความอดทนก่อนจะลุกขึ้นทุบโต๊ะอย่างแรงและเดินออกจากห้องไปโดยไม่ฟังเสียงที่ก่นด่าตามออกมาด้วย..
….แต่ใครจะรู้ภายใต้อารมณ์โมโหนั้นเขากำลังร้องไห้อยู่ในใจเพราะความเจ็บปวดนั้นก็เป็นได้
‘’ไอ้แทฮยอง! กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะฉันเป็นพ่อแกนะ!!’’
‘’คิมแทฮยอง!!!’’
Rrrr
‘’ฮัลโหล’’ เด็กหนุ่มกดรับสายจากโทรศัพท์เครื่องหรูแทบจะทันที เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่คือเบอร์ของเพื่อนสนิทเขานามว่า…
‘’ไอแทมึงอยู่ไหนเนี่ย! มึงรีบมาที่ม.ตอนนี้เลยนะเว้ย!! อาจารย์เค้าตามหามึงให้วุ่นแล้วเนี่ย’’
‘’เอ้า มีเรื่องอะไรอีกวะ’’ เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันอัตโนมัติแทบจะทันที เมื่อมีเรื่องเข้ามาให้คิดภายในหัวอีกแล้ว
‘’ก็มึงเล่นโดดแม่งทุกวัน เคยเข้าที่ไหนล่ะ ถ้ามึงไม่อยากเดือดร้อนรีบเสนอหน้ามาเดี๋ยวนี้เลย!’’ เสียงปลายสายตอบกับมาด้วยความรีบร้อนก่อนจะตัดสายไป
‘’ฮัลโหล ไอ้ ‘นัมจุน’ อย่าพึ่งวางดิวะ ฮัลโหลๆๆ’’ ตอนนี้เด็กหนุ่มแทบอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เพราะมีแต่เรื่องมาให้วุ่นอยู่ทุกวี่ทุกวันไม่ขาดสาย แต่คิดได้ดังนั้นเขาก็รีบบึ่งรถไปที่หน้ามอทันที
‘’คิมแทฮยอง! มานี่’’ เสียงแว้ดๆจากอาจารย์ป้าลอยเข้ามาในโสตประสาททันทีที่เขามาถึงหน้าคณะก่อนจะพบกับ ‘อาจารย์ป้า’ ที่ดักรอเขาอยู่ก่อนแล้ว
‘’ครับมาแล้วหน่า ฮะๆ ^^;’’ เขารับคำก่อนจะค่อยๆเดินมาหาอาจารย์ป้า
‘’นี่เธอรู้มั้ยว่า เธอน่ะขาดเรียนวิชาฉันไปกี่ครั้งแล้ว จะให้ฉันทำยังไงกับเธอหะ!’’
‘’ทำใจ….’’
‘’นี่คิมแทฮยอง!!!!!’’
ตอนนี้คนที่พลุกพล่านไปมาเริ่มหันมามองด้วยความสนใจก่อนจะพากันเดินเข้ามาดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆว่าเกิดอะไรขึ้น
‘’โห่จารย์ นิดๆหน่อยๆ เองหยวนให้ผมหน่อยไมได้หรอครับ?’’ แทฮยองพูดพลางกระพริบตาปริบๆ
‘’…..’’
‘’นะครับบบบ ช่วยผมอีกสักครั้งน้า อาจารย์รู้ตัวมั้ยว่าจารย์อ่ะน่ารักในสายตาผมมากเลยนะ ผมอยู่ใกล้ทีไรเป็นต้องใจสั่นทุกทีเลย… ‘’
….โกหก
…ก็แค่เล่นละครเอง
…..โกหกอาจารย์ไม่ผิดใช่มั้ยล่ะ
‘’กะก็ได้ -//////////-‘’ จากตอนแรกอาจารย์ที่ดูท่าทางเหี่ยมโหดตอนนี้แทบจะไม่มีเค้าความน่ากลัวหลงเหลืออยู่เลยเมื่อเจอลูกอ้อนของแทฮยองเข้าไปเป็นใครก็คงต้องจอดทุกรายนั้นแหละ…
พลั่ก!
‘’โอ้ย! จะตบหัวกูทำไมเนี่ย’’ ผมตอบพลางหันไปทำหน้ายู่ใส่เพื่อนตัวแสบทีนึง
‘’มึงแม่งก็อย่างงี้ตลอด กูอิจฉาๆๆๆ มึงรู้มั้ยว่ากูต้องไปตามแก้งานกับจารย์ป้าขนาดไหนแต่พอเป็นมึงทีเนี่ยแม่งอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็ได้ล่ะ กูแอนตี้ L’’
‘’ก็มึงไม่หล่อเหมือนกูไง J’’
‘’เออใช่สิ เป็นใครโดนลูกอ้อนของคุณ ‘คิมแทฮยอง’ แล้วจะไม่ใจสั่นบ้างให้มันรู้ไป เหอะ’’ นัมจุนตอบก่อนจะจิ๊ปากแล้วทำหน้างอนใส่ผม
‘’คนอย่างมึงแม่งต้องเจอคนนี้ มึงคิดแบบกูปะไอห่าจุน’’ คราวนี้เป็นตาโฮซอกเพื่อนอีกคนของผมที่นั่งฟังโดยไม่ปริปากพูดสักคำ ตอบมาพร้อมกับสีหน้าที่ออกจะดูเจ้าเล่ห์
อะไรของมันวะ =_=
‘’คิดเหี้ยไร มึงเห็นกูเป็นกล้วยหอมจอมซนหรอที่ต้องคิดเหมือนมึงโดยที่มึงไม่บอกเนี่ย มีอะไรก็พูดกูไม่สามารถตรัสรู้ได้เหมือนบีหนึ่งกับบีสองนะครับไอสัส - -’’
‘’พวกมึงจะทะเลาะกันทำห่าอะไรเนี่ย เด็กไหนอีก ปีหนึ่งที่หน้าตาดีก็เสร็จกูมาหมดละยังเหลืออีกหรอวะ?’’ ผมตอบมันไปอย่างหลงตัวเอง
‘’ เชี่ยจุนมึงนี่ควายของแท้เลยจริงๆ ก็น้อง 'จองกุก' เด็กปีหนึ่งที่พึ่งซิ่วเข้ามาเมื่อเดือนก่อนไงวะ! ไม่อยากจะคุยว่าน้องจองกุก นี่แหล่มเลยว่ะ จีบไม่ยากแต่แดกยากนะครับผมมม''
หือ? นี่มันเข้าข่ายดูถูกคิมแทฮยองคาสโนว่าสุดหล่อไปปะครับ? คนที่จะไม่เสร็จแทฮยองคนนี้มันมีเรอะ ไม่ว่าจะเป็นใครเมื่อเห็นโฉมหน้าที่ดูแลมาดีตลอดยี่สิบปีของผมก็ต้องตกตะลึงในความหล่อของผมอยู่แล้วชัวร์ๆ!
‘’นั่นมาแล้วๆๆ’’ โฮซอกพูดขึ้นก่อนจะชี้ไปทางร้านขายน้ำที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ม้าหินอ่อนที่พวกผมสามคนนั่งคุยกันอยู่
เดี๋ยว ไหนวะ - -
‘’คนไหนวะกูเห็นแต่ผู้ชาย พวกมึงจะบ้าปะ? - - ’’ ผมตอบมันก่อนจะมองหาทุกซอกทุกมุมของร้านขายน้ำแต่ก็ไม่มี
‘’ตาบอดหรือไงวะ ก็ไอ้ผู้ชายที่ตัวขาวๆหน้าหวานๆนั้นอ่ะ พูดไปก็เขินไปเนี่ย >//<’’ นัมจุนพยักพเหยิดไปทางผู้ชายสองคนที่คนนึงเป็นผู้ชายร่างเล็กกับผู้ชายที่สูงกว่าอีกคนนึง
‘’นั้นมันผู้ชาย!!!!!’’ ผมถีบมันสองคนไปคนละทีก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
‘’โอ้ยคุณมึงจะวอรี่ทำไมวะ? เดี๋ยวนี้โลกเปิดกว้างจะตาย จะผู้หญิงหรือผู้ชาย มันก็ ‘เสียบ’ ได้ทั้งนั้นปะวะ’’
‘’อีกอย่างมึงก็ไม่เคยค้านไม่ว่าจะเพศไหนไม่ใช่ไง้?’’
‘’..…’’
‘’เห้ยๆๆ น้องเขาจะไปแล้ว ตกลงเอาไงลุยไม่ลุย?’’ โฮซอกสะกิดผมกับนัมจุนอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าผมจะหันไปสนใจ มันเลยหันมาพูดประโยคนึงกับผมแทน
‘’หรือมึงยังไม่ลืมคนนั้นวะ? แม่งก็ผ่านมาตั้งสองปีแล้วนะเว้ย ลืมมันสักทีเหอะว่ะ’’
‘’…..’’ ผมไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่นิ่งเงียบจนมันพูดขึ้นมาอีกครั้ง
‘’แทฮยองถ้ามึงจีบน้องเค้าติดกูยอมมึงให้มึงสั่งอะไรกูก็ได้’’
‘’ก็แค่เล่นๆหน่าอย่าซีเลยมึง’’
‘’เออก็ได้’’ ผมตอบก่อนจะหันไปหาเป้าหมาย ก่อนจะพบว่าน้องเค้าก็มองผมอยู่เหมือนกัน
#JUNGKOOK PART
ระหว่างที่ผมกำลังซื้อน้ำในช่วงพักอยู่กับ ’จีมิน’ เพื่อนสนิทของผมอยู่นั้น สายตาก็พลันหันไปเห็นผู้ชายผมสีน้ำตาลคนนึงที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนอีกสองคน สิ่งที่สมองของผมแวบเข้ามาประโยคแรกก็คือ…
……ผู้ชายอะไรหน้ากิ๊นหน้ากิน -.......-
‘’จองกุก’’
‘’…….’’
‘’กุก’’
‘’…..’’
‘’ไอ้จองกุก!!!’’
‘’หะ?’’
หลังจากที่ผมเผลอมองผู้ชายผมสีน้ำตาลคนนั้นนานไปหน่อย อยู่ๆไอ้เพื่อนสนิทของผมมันก็แหกปากตะโกนขึ้นมาทำให้ผมสดุ้งหลุดจากความคิดบ้าๆนั้นทันที
‘’คือกูเรียกมึงตั้งนานแล้วไงมองอะไรอยู่’’
‘’มองผู้ชาย’’
ผมตอบในขณะที่สายตาผมกำลังจดจ้องไปที่เลือนผมสีน้ำตาลกับร่างสูงนั้น
‘’เอาอีกละ มึงควรพอได้แล้วนะ ไอ้ที่เนียนยืนอยู่รอบๆตัวมึงตอนนี้ก็คนในสต๊อกมึงทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง - -‘’
‘’กูแค่เช็คเรตติ้ง’’
ผมไม่พูดป่าวก่อนจะสอดสายตาหันไปมองคนข้างๆที่ส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอา แต่ก็ชั่งแม่งเหอะ ก็ชอบอะ หลังจากที่ผมมองเขาอยู่นานเพื่อนอีกสองคนของเขากับเหลือบมาเห็นพอดีพร้อมกับสะกิดให้ผู้ชายเลือนผมสีน้ำตาลหันมาประทะเข้ากับดวงตาของผม
……หล่ออ่ะหล่อมากอ่ะอืม..
สเต็ปการอ่อยสามข้อของจอนจองกุก..
ต้องทวนให้ฟังมั้ย เอาเถอะฟังอีกรอบคงไม่เป็นไรเนอะ
..ข้อหนึ่ง.ส่งสายตาเย้ายวน
ผมคิดในใจก่อนจะยิ้มและส่งสายตาที่ไม่ว่าใครที่มองแล้วจะต้องหลงใหลชัวร์ๆ
..ข้อสอง.ขบปากล่างเบาๆ
คิดแล้วก็ขบเลยแล้วกัน -/-
..ข้อสาม.แกล้งทำผ้าเช็ดหน้าตก
ข้อนี้ไว้รอให้เป้าหมายเดินมาก่อนแค่นับหนึ่งถึงสามในใจถ้าไม่มาอย่าเรียกกูว่าจอนจองกุก!
หนึ่ง..
สอง..
สะ..
‘’น้องครับพี่ชื่อคิมแทฮยองนะ…’’
…ผมบอกแล้ว เยสสสสส
‘’เอ่อ..มีอะไรรึเปล่าครับ?’’
จีมินที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ถามขึ้นเมื่อเห็นผู้ชายที่พึ่งแนะนำตัวเองไปหมาดๆว่าชื่อ ‘คิมแทฮยอง’ อยู่ๆก็เดินตรงมาทางผมอย่างไม่เข้าใจ
‘’ผมชื่อ ‘จอนจองกุก’ เรียกจองกุกก็ได้ครับ J’’ ผมตอบก่อนจะส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้เจ้าตัวที่ตอนนี้ทำหน้างงๆอยู่
‘’มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ’’
….เสร็จแน่!
‘’….’’
ไม่ตอบว่ะ เลิกอึนสักทีเถอะ =_= ผมอ่อยจนตะคริวจะกินอยู่แล้วนะ ผมคิดในใจก่อนที่จีมินมันจะกระตุกชายเสื้อผมให้รีบเดินออกมา
ไรของมันวะเนี่ย! นี่เป้าหมายผมเว้ยย!
ผมหันไปทำปากขมุบขมิบใส่มัน ก่อนที่มันจะเริ่มรู้ตัวและพยักหน้าทีนึง
‘’น้องครับ..ได้ยินมั้ย’’
เขาพูดขึ้นก่อนจะดึงแขนผมให้หันหลังมา
…แต๊ะอั๋งจอนจองกุกก็บอก เดี๋ยวพ่อเรียกเก็บค่าสินสอดเลยแหม่ -..-
‘’เอ่อ..ครับ?’’ ผมหันไปส่งสายตาปิ๊งๆให้สักทีสองที
‘’คือว่า..’’
‘’อุ้ย ผ้าเช็ดหน้าตกอ่ะ’’ ผมแกล้งหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะปล่อยมันลงจากพื้น
เขาก้มลงไปหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ผมจงใจปล่อยมันหลุดลงมาก่อนจะสตั้นไปห้าวิกับข้อความที่ผมเขียนเอาไว้อยู่เสมอในผ้าเช็ดหน้าก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมา
‘’นี่ครับ’’
‘’ไม่เป็นไรบ้านผมมีอีกเยอะ’’
อย่าว่าแต่บ้านเลยในกระเป๋าผมก็เพียบครับ!
‘’อ่องั้นหรอครับ งั้นเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า’’
‘’?’’
‘’อะแฮ่ม..คืออย่างงี้’’
‘’?’’
‘’พอดีพี่อยากศึกษาความเป็นมาของกระต่ายน่ะ…’’
หือ………….?
‘’แล้ว..ยังไงครับ’’
แล้วเกี่ยวอะไรกับผมวะครับ!
‘’..เป็นกระต่ายใช่มั้ย?’’
‘’………’’
หะ?
เดี๋ยวๆกูคนไม่ใช่กระต่ายครับ ถามจริงไอ้บ้าเนี่ยมันสติครบถ้วนมั้ย?
‘’ฮะฮะฮ่าๆๆๆๆๆ’’
เสียงหัวเราะของคนรอบข้างเริ่มดังขึ้นโดยเฉพาะเพื่อนของผู้ชายตรงหน้าที่ชื่อคิมแทฮยองหัวเราะเสียงดังพร้อมกับกุมท้องไปด้วย ฮืออออ หน้าอาย หน้าอายเหี้ยๆ บอกเลยเกิดมาไม่เคยโดนผู้ชายที่ไหนหักหน้าจอนจองกุกคนนี้ขนาดนี้ แถมมันยังตีหน้าใสซื่อเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป มันโง่หรือมันกวนตีน ผมว่ามันคงเป็นอย่างหลังแน่ๆ.. T^T
พวกคนรอบข้างช่วยเลิกหัวเราะกูสักที นี่หน้าผมเหมือนกระต่ายมากหรอวะ แซะความมั่นใจผมร่วงพรืดดด
‘’ผม..ไม่ได้เป็นกระต่ายนะ’’
‘’อ้าวหรอ คงเข้าใจผิดก็เห็น..’’
เห็นห่าอะไรอีก T^T
‘’ฟัน….’’
ขอเปลี่ยนสรรพนามทันทีเป็น ‘มัน’ มันพูดพร้อมกับชี้มาที่ฟันสองซี่ของผม จะบอกผมเหยินก็บอกแต่อย่าเล่นมุขนี้ผมอายเขา ฮือออออ ToT
‘’…….’’
‘’ก๊ากกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ’’
พอสักที จอนจองกุกไม่เคยโดนผู้ชายที่ไหนทำแบบนี้เลยนะเว้ย เสียเซลฟ์เชี่ยๆ
เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นกว่าเดิมมันทำให้ผมรู้สึกอยากจะเอาตัวเองมุดลงดินหนีไปซะเลยแม่งเอ้ยยย ความอดทนผมมีขีดจำกัดก่อนที่เสียงหัวเราะจากเดิมที่ดังแล้วมันจะดังขึ้นมากกว่าเดิม สมองผมตอนนี้เลยสั่งให้ผมทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลกของคนรอบข้างไปมากกว่านี้และนั้นก็คือ..
ฉ่า…
‘’แค่กๆ ทะ..ทำอะไรเนี่ย!!!’’
ผมจัดการสาดน้ำแดงในมือใส่หน้าคนข้างหน้าอย่างแรงพร้อมกับที่เขาสำลักน้ำที่ผมตั้งใจเทใส่เขา ให้สมกับที่ทำให้ผมอยากจะแซกแผ่นดินหนีไป!
‘’หึ’’ ผมแค่นหัวเราะก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม และเดินออกมาพร้อมกับจีมินที่ตอนนี้นิ่งอึ้งไปกับเหตุการณ์ตรงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว..
‘’แล้วเราจะได้เห็นดีกันไอเด็กบ้า!!’’
เสียงตะโกนไล่หลังพร้อมกับเสียงสบถด่าถูกตะโกนมาไม่ขาดสายแต่นั้นก็ไม่ทำให้ผมสะทกสะท้านแม้แต่นิดเพราะสิ่งที่มันหน้าอายกว่าคือ..
ต่อไปนี้จอนจองกุกคนนี้จะเอาหน้าที่ไหนมาเรียนล่ะวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!
TO BE CONTINUED….
ความคิดเห็น