รักกี่ครั้งก็นายคนเดียว

ลำดับตอนที่ #1 : ก็เพราะปากหนัก

ชมรมเทควันโด้ โรงเรียนระดับ D

"นะๆๆ ช่วยหน่อยนะ น้องเลิฟ" สาวน้อยวัย 15 อ้อนรุ่นน้องสุดหล่อ ขาว ตี๋ หน้าใสกิ๊ง

"เฮ้ย เจ๊ ฝันไปหรือเปล่า ยังเต็มอยู่หรือเปล่าเนี่ย ฝันไปเหอะ กั้งไม่เอาด้วยหรอก" หนุ่มน้อยรูปงาม ปฏิเสธกลับมาอย่างไม่ไยดี

"กั้งจ๋า เห็นแก่พี่ข้าวฟ่างคนสวย กั้งอยากให้พี่ข้าวฟ่างขึ้นคานอีกซักกี่ปี" เธออ้อนด้วยเหตุผลสำคัญ

"เหอะๆ แล้วไอ้พวกพี่ๆ ที่ตาต่ำมาชอบเจ๊อ่ะ เจ๊เอาไปไว้ไหนหมด สนทำไมกะอีแค่ 'ไอ้อ๊อฟ' หล่อก็ไม่หล่อ หน้าอย่างกับปลากระโห้ กั้งยังหล่อกว่าอีก"

"กั้งจ๋า พี่ข้าวฟ่างก็รู้นะว่ากั้งอ่ะหล่อ แต่ว่าเข้าใจป่ะว่า กั้งไม่ใช่สเป็คพี่ข้าวฟ่างอ่ะ"

"แล้ว..."

"โธ่ กั้งจ๋า พี่ข้าวฟ่างอ่ะ ไม่มีใครแล้วนะ พวกพี่ๆทั้งหลายแหล่ ก็โดนข้าวฟ่างด่าเปิงหมดแล้ว ที่ทำไปทั้งหมดเนี่ยก็เพื่อน้องอ๊อฟโดยเฉพาะเลยนะ"

"ไม่สนแหละ กั้งไม่เอาด้วย โชคดีเจ๊ ไปเข้าเรียนซะ ตั้งใจเรียนนะ เด็กน้อยของกั้ง"

"T^T กั้งใจร้าย ทำไมทำกับฟ่างอย่างนี้อ่ะ แบบนี้เราอย่ารู้จักกันอีกเลย ไอ้นมจืด" กั้งสุดหล่อหันมามองข้าวฟ่างอย่างสมเพช และถอนหายใจออกมา

หน้าห้อง 3-A

"กรี๊ด ตายซะเถอะ ขอแค่นี้ก็ไม่ได้" ขณะที่กำลังยกสมุดมาแจกคืน ฉันก็เห็นน้องซอนย่าวิ่งไล่ไอ้นมจืดอยู่ ท่าทางมีความสุขดีนะ กั้งคงไม่รู้เลยสินะว่าที่พี่ตีสนิทกับกั้ง ไม่ใช่เพราะไอ้กระโห้ แต่เป็นเพราะ พี่รักกั้งมาตลอดเลยนะสิเด็กดื้อของพี่ พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ รู้แต่ว่า ตอนนี้พี่รักกั้งจริงๆ อย่าถามนะว่าทำไมพี่ถึงไม่บอกกั้ง พี่กลัว กลัวว่าพี่บอกไปแล้วกั้งจะไม่คุยกับพี่อีก

"พี่ข้าวฟ่าง หลบค่ะ" น้องซอนย่าพุ่งตามกั้งมาติดๆ ซึ่งกั้งหลบไปอยู่ข้างหลังฉัน แต่น้องซอนย่านี่สิ ชนเต็มๆเลย ฉันเลยล้มทับกั้งที่อยู่ข้างหลังแล้วน้องซอนย่าล้มทับฉันอีกที

"ว้าย ขอโทษค่ะ" น้องซอนย่าบอกแล้วรีบลุกอย่างเร็ว ฉันก็จะลุกตามแต่ว่า

"โอ๊ย" ฉันร้องเองแหละ

"เป็นอะไรคะพี่ข้าวฟ่าง"

"เปล่าจ้ะ สงสัยขาจะพลิก" ตอนน้องซอนย่าล้มทับฉัน แล้วขาฉันคงพลิก

"ยืนไหวมั๊ย" กั้งถามฉันอย่างเป็นห่วง

"ไหวๆ" ฉันพยายามยืนแต่ว่าดันลุกไม่ขึ้นเลยนะสิ กั้งจับที่ขาฉันแล้วนวดเบาๆ "เจ็บนะ" ฉันโวย

"แบบนี้ยังบอกว่ายืนไหวอีกหรอ มาสเตอร์ครับ ผมขออนุญาต พาพี่มนทิราไปห้องพยาบาลนะครับ" กั้งขออาจารย์ที่กำลังสอนห้องฉัน

"เชิญ" มาสเตอร์ตอบ แล้วกั้งก็อุ้มฉันลงบันไดไปห้องพยาบาล (ห้องฉันอยู่ชั้น 5 แหนะ)

"พี่ฟ่างซอนย่าขอโทษจริงๆนะ ถ้าพี่เป็นอะไรไปซอนย่าคงไม่ให้อภัยตัวเองเลย" น้องซอนย่าพูดน้ำตาคลอ

"ซอนย่า พี่ยังไม่ตายนะ พูดอย่างกับ พี่ตายแล้วงั้นแหละ"

"ก็ ซอนย่ากลัวนี่คะ"

"พี่ยังอยู่อีกนานจ๊ะ ยังหาแฟนไม่ได้พี่ไม่ยอมตายหรอก" ฉันพูดทีเล่นทีจริง น้องซอนย่าจึงยิ้มออก

"ไปแล้วนะ" กั้งพูดพลางอุ้มฉันขึ้น (อย่างกับส่งตัวเข้าหอแหนะ) โห หัวใจหมอนี่เต้นแรงชะมัด สงสัยจะหนัก ฉันยังไม่ได้ลดความอ้วนเลยนะ ใครจะไปรู้ล่ะว่าวันนี้จะโดนกั้งอุ้ม ไม่งั้นไม่กินข้าวเช้ามาหรอก

ห้องพยาบาล

"อุ๊ยตาย น้องฟ่างไปโดนอะไรมาคะ" พี่จอยพี่ผู้ช่วยที่ห้องพยาบาลซึ่งเป็นลูกสาวของลูกน้องพ่อฉันถาม

"ขาพลิกอ่ะพี่จอย ครูพยาบาลอยู่มั๊ย"

"ไม่อยู่ค่ะ เดี๋ยวพี่ดูแผลให้นะคะ"

"ค่ะๆๆ" แล้วพี่จอยก็จัดการสำรวจแผลฉัน ทายาแล้วนวดคลึงเบาๆ

"น้องๆ น้องผู้ชายที่มากับน้องฟ่างนั่นแหละค่ะ" กั้งชี้นิ้วไปที่ตัวเอง "น้องนั่นแหละ"

"ครับ?"

"น้องช่วยมานวดให้น้องข้าวฟ่างหน่อยสิคะ เดี๋ยวพี่จะไปทำธุระแปปนึง" แล้วกั้งก็มานวดขาให้ฉัน

"กั้ง ไม่มีเรียนหรอ"

"อืม ครูไม่มา"

"หรอ แล้วของที่ให้เอาไปให้อ๊อฟ ให้ไปหรือยัง"

"ให้ไปแล้วฝากพิมไปให้"

"อืม ขอบใจนะ"

"ช่างเหอะ"

"เออใช่ กั้งเย็นนี้อยู่ซ้อมที่ชมรมด้วยนะ"

"อ้าว มีไรอ่ะ"

"พี่เรย์ให้กั้งกับฟ่างเป็นตัวแทนไปแข่งระดับจังหวัด"

"หรอ แข่งเมื่อไหร่"

"เดือนหน้า บอกน้องซอนย่าให้เรียบร้อยนะ ฟ่างไม่อยากโดนเด็กตบ"

"หึ ลองทำดูสิ จะได้รู้"

"รู้อะไรหรอ "

"เอ่อ... รู้ว่าพิมมือหนักแค่ไหน"

"กั้ง ถ้าฟ่างไม่เจ็บอยู่นะ กั้งโดนก้านคอไปแล้ว"

"เจ๊ แล้วเจ็บขาแบบนี้ จะแข่งไหวหรอ"

"น่าจะไหวนะ"

“อ้าว ครูพยาบาลมาแล้ว งันกั้งไปแล้วนะ เจอกันตอนเย็น”

“อืมๆ เจอกันห้องเทควันโด้เลยนะ”

“...”

“นี่ข้าวฟ่าง ขาไปโดนอะไรมาเนี่ย” ครูพยาบาลซึ่งฉันสนิทมาก เพราะ ฉันเข้าห้องพยาบาลบ่อยมากทักฉันด้วยความเคยชิน

“ล้มค่ะ”

“เป็นผู้หญิง หัดเรียบร้อยหน่อยก็ไม่ได้นะ ไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวก็...” ครูยังบ่นต่อไปเรื่อยๆ ส่วนฉัน นั่งคิดถึงแต่ตอนที่กั้งอุ้มฉันลงมา