คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER2 (60%)
CHAPTER2
You’re still in my head
Baby, I’m preying on you tonight
Hunt you down eat you alive
Maybe you think that you can hide
(Animals – Maroon5)
ุถูหมายหัวไว้แล้ว
ที่รั ืนนี้ผมะออล่าัวุ
ะรุบัวุไว้ แล้วย้ำุทั้เป็น
อย่าิว่าุะรอพ้นาผมไปไ้
‘ปั’
เสียปิประูห้อัลั่นบ่บอถึอารม์ุนเียวไ้เป็นอย่าี ริสที่ำลันอนอ่านหนัสือสบายใอยู่ในห้อถึับมวิ้ว
ใรันทำให้ัวเล็อเาอารม์เสียไ้นานี้
‘ึั ึั’
เสียระแทเท้าอแบฮยอนัไปทั่วห้อ ูท่าทาแล้วัวเล็อริสะโรธัเอามาๆ ปิแบฮยอนะเป็นนนิ่เียบๆไม่่อยแสอารม์ออมานอาว่าะโรธัริๆ
“เป็นไรไป”
เมื่อแบฮยอนเินเ้ามาในห้อนอน ริส็ลุึ้นไปอ้านหลัแบฮยอนที่ำลัถอระุมอยู่หน้าู้ระ
“ผมเหนื่อย อยาอาบน้ำ”
น้ำเสียเรียบๆไร้อารม์อแบฮยอนทำเอาริสหน้าา ปิแบฮยอนโรธมานาไหน็ไม่มีทาะเมินเยเาแบบนี้แน่ แบฮยอนสะบััวออาอ้อมแนอริส ร่าเล็ที่ถอเสื้อเิ้ออแล้วเินไปหยิบผ้านหนูพาบ่า่อนะเินเ้าห้อน้ำไป
ไม่้อบอ็พอะรู้ว่าอนนี้แบฮยอนอารม์เสียมานาไหน
“ผม็เื่อว่าเราะ้อเ้าันไ้ี”
“และผม็ระแทุไ้มันว่านที่ทำรอยูบพวนี้ใหุ้แน่ๆ”
เสียทุ้มอานยอลัึ้นในหัวอแบฮยอนไม่หยุ
“หึ่ย”
แบฮยอนสบถออมา ใบหน้าหวาน้อัวเอในระ อนนี้สภาพเาเหมือนหมาบ้าลั่ไม่มีผิ เาเอ็ไม่รู้เหุผลว่าทำไมและอะไรที่เาเลียำพูลวนลาม สายาหื่นระหายอานยอลไ้มานานี้ อาะเป็นเพราะเารู้สึไม่ปลอภัยเวลาอยู่ับานยอล็เป็นไ้ สายามโู่นั้น้อมาเาราวับานยอลำลั้อมอเหยื่อ ราวับะะรุบัวเา
แบฮยอนที่อารม์ำลัุ่นมัวไ้ที่ ถอาเยีนส์อัวเอออแล้วเินเ้าไปในห้ออาบน้ำแล้วเปิฝับัวหรู
‘่า’
สายน้ำเย็นระทบเ้าับผิวาวเนียนพ่อ เมื่อโนน้ำเย็นๆปลอบประโลมอารม์ร้อนๆอเาเริ่มะสบล
มันทำให้เารู้ว่าเวลาที่นเราโรธอารม์เรา็เหมือนับไฟ ถ้ามีน้ำมาอยับไฟมัน็ะมอับลไปทีละนิ สำหรับู่รัเอ็เหมือนัน ถ้าหานหนึ่เป็นไฟอีน็้อเป็นน้ำ เพราะถ้าเป็นไฟทัู้่วามรั็ะถูพัทลายลเพราะอารม์แห่โทสะ
โีทีู่่อเาริสมัะเป็นเหมือนน้ำเย็นปลอบประโลมใเาเสมอ และในบาเวลาที่ริสเป็นไฟเา็ะเป็นสายน้ำอยปลอบประโลมริสเ่นเียวัน เหมือนเ่นสถานาร์เมื่อี้นี้
แ่ะยเว้นเวลาอยู่บนเียพวเาทัู้่ือไฟที่พร้อมะแผเผาร่าอันและัน
“ัวเล็เป็นอะไรรับ”
เมื่อแฟนัวเอเินออมาาห้อน้ำ ริส็เอ่ยถามทันที น้ำเสียเป็นห่วเป็นใยอริสทำให้แบฮยอนยิ้มออ บอแล้วไว่าเวลาเาเป็นไฟริส็ะเป็นน้ำปลอบประโลมให้เาเย็นลทุรั้
“ผม็แ่เรียเรื่อที่ทำานน่ะรับ ไม่มีอะไรหรอ”
แบฮยอนอบลับไปพร้อมับทิ้ัวนอนล้าๆริส
“เหนื่อยมาเลยเหรอหืม?”
เสียนุ้มทุ้มระิบ้าหู มือหนาอริสลูบผมนุ่มสีน้ำาลอแบฮยอนอย่าเบามือ นในอ้อมอพยัหน้าเป็นำอบแล้วุหน้าลับแผออริสอย่าอออ้อน
“เวลาพี่บินไปเมือนอไม่ไ้ให้สาวนอื่นมานอนบแบบนี้ใ่มั้ย”
“็มีบ้า”
‘ผัวะ’
ไม่้อรอำแ้ัวใ มืออแบฮยอน็ฟาเ้าไปที่้นแนริสอย่าแรแล้ว็ทุบีไปที่อแร่ไม่หยุ
“โอ๊ย พี่เ็บนะ เป็นพวาิสรึไเราน่ะ”
ริสโอรวออมาพยายามเรียร้อวามสสาร สอมือหนารวบแนอแบฮยอนทั้สอ้าไว้แล้วึนัวเล็เ้ามาอ วามริแล้วเา็ไม่ไ้เ็บเท่าไรหรอ ็ูสิแบฮยอนัวเล็นาไหน เพราะะนั้นเรี่ยวแร็ไม่ไ้มีมาพอที่ะทำให้ผู้ายอสามศออย่าเาเ็บไ้
ใบหน้าหล่อเหลา้อมอใบหน้าหวานอแบฮยอน ็รู้สึหมั่นเี้ยวอย่าบอไม่ถู มือหนาเอื้อมไปบีบมูอนในอ้อมแนอย่าเอ็นู แบฮยอนเบือนหน้าหนีพร้อมับส่สายาาโทษมาให้ริส
นำลัโรธยัะมาหยอเล่นอี
“มีหลายนอยาให้พี่นอนอ แ่รู้มั้ยพี่ไม่อใรนอาเรา”
เสียนุ้มทุ้มระิบ้าหูอย่าอออ้อน พร้อมับมูโ่ลอเลียที่แ้มใส
“ให้มันริเหอะ”
ถึะพูออไปแบบนั้นแ่ริๆแล้วแบฮยอนเา็ไม่ไ้้าาอะไรในใ เพราะเา็ไม่ใ่ผู้หิที่ะมาอนับเรื่อไร้สาระ
“แบฮยอน ่วนี้พี่ว่าเราื่มเยอะไปนะ”
อยู่ีๆริส็เปลี่ยนหัว้อบทสนทนาทำเอาแบฮยอนามไม่ทัน
“…………………”
“ในู้เย็นเรามีเบียร์ั้หลายระป๋อ พี่บอแล้วใ่มั้ยว่าอย่าื้อเบียร์มาไว้ที่ห้อ”
หลัานั้นริส็บ่นยาวยื ทั้เรื่อที่เาื้อเบียร์มาไว้ที่ห้อเรื่อพบเศษบุหรี่ในห้อ บาทีแบฮยอน็รำาที่ริสยุุ่้น้านับเามาเินไป ริสเป็นผู้ายที่รัสุภาพมาแ่าับเาโยสิ้นเิ แบฮยอนินเหล้าสูบบุหรี่ทำทุอย่าที่ริสบอว่ามันะทำให้อายุนเราสั้นล แ่แบฮยอน็ไม่แร์ในเมื่อีวินเรามันสั้นอยู่แล้ว ถ้ามันะสั้นลอีสันิะเป็นไรไป
“บ่นมาแ่ไวนะรู้ป่ะ เห็นมั้ยีนาึ้นหมแล้ว”
แบฮยอนเมินับำบ่นพวนั้น แล้วหันมาหยอล้อีนาบนใบหน้าอริสแทน
“ไม่้อมาเปลี่ยนเรื่อเลย วันหลัห้ามื้อเบียร์ิห้อแบบนี้อี เ้าใมั้ย?”
“เ้าใแล้วรับ”
แบฮยอนอบไปอย่าเอือมระอา แล้วบ่นออมา
“นี่แฟนหรือพ่อ”
“ไม่ใ่ทัู้่”
ริสอบแบฮยอนแล้วใ้วามริบอัวเอ้อาเล็ๆอแบฮยอน
“พี่ไม่ใ่ทั้พ่อแล้ว็แฟน”
“แ่พี่เป็นสามีแบฮยอน่าหา”
Sadism&Masochism
วันรุ่ึ้นหลัาเลิานแบฮยอน็วนริสออมาเอารถ้วยันเพราะเาไม่อยาะรบวนอินแล้วที่สำัเา็อยาะออมาหาอะไรทานับริส่อนที่ริสะ้อบินไปเมือไทย
“มื้อเที่ยนี้ินอะไรีัวเล็”
ริสเอ่ยถามะที่ำลัับรถออาบริษัทอแบฮยอน
“ผมอยาทานอาหารี่ปุ่นรับ”
“ั้นไปร้านโปรเราันีว่าเนอะ ไม่ไ้ไปมาั้หลายเือนแล้ว”
“็ีรับ”
แบฮยอนอบ้วยน้ำเสียเรียบๆที่เป็นเอลัษ์ บ่อยรั้ที่เามัะแสท่าทีเยเมยับริส บารั้ัวเาเอ็แอบินะว่าริสทนเาไ้อย่าไ เาไม่ใ่นพูเ่น่าเบื่อืืและ็ไม่ใ่นหน้าาีอะไรมามาย ถ้าเทียบับริสแล้วริสมีสิทธิ์ที่ะเลือนที่ีว่าเา แ่ริส็เลือที่ะอยู่ับเา
และ็เป็นเพราะวามีอริสอยย้ำเือนให้เาอยู่ลอว่า้อื่อสัย์และยอมอู๋อี้ฟานนนี้ทุอย่า เพราะไม่มีใรีับเาเท่าับริสอีแล้ว
“เิรับเ้านาย”
เมื่ออรถหน้าร้านอาหารเรียบร้อยแล้วริส็เปิประูให้แบฮยอนล ารปรนนิบัิแฟนราวับเป็นเ้าายอริสทำเอานที่เินผ่านไปผ่านมาอิาแบฮยอน เพราะนอาะไ้แฟนหล่อเหลาราวับเทพบุรแล้วยัอบเอาใเป็นที่สุใระไม่อิาบ้า
“ยินี้อนรับ่ะ”
พนัานประำร้านรีบเินเ้ามา้อนรับเมื่อลู้าเินเ้ามาในร้าน
ริสและแบฮยอนนั่ทานอาหารันอย่ามีวามสุโยไม่รู้เลยว่าทุารระทำอพวเาอยู่ในสายาอใรบานลอเวลา
ใบหน้าหล่อหวานอานยอลระุยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ ไม่้อสสัยว่าเารู้ไ้ไว่าแบฮยอนอยู่ที่ไหน อาะว่าเาโริ็ไ้แ่เาแอบไปัรอนัวเล็ที่หน้าบริษัทั้แ่อนเที่ย
หึ ! แ่ถ้าลอิูอีทีเา็ะเป็นโริริๆนั่นล่ะ
“โอ๊ะ”
แบฮยอนอุทานออมาเมื่อสายาอเาเหลือบเห็นรถออี้สีำสุหรู เาำป้ายทะเบียนอรถันนี้ไ้ีและเา็รู้้วยว่าใรเป็นเ้าอ และูเหมือนนในรถะรู้ัวว่าเารู้ัวแล้ว ระรถถูลลเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา
รอยยิ้มเย็นยะเยือราวับพวโริอานยอล ทำแบฮยอนนลุัน้วยวามสยอและหวาหวั่นอย่าบอไม่ถู
นี่มันน่าลัวริๆ ! ผู้ายนที่ื่อานยอลเป็นสโเอร์โริหรือไ ???
****(สโเอร์ = พวโริที่อยามิีวินอื่น)
“เป็นอะไรไปรับ”
ริสเยหน้าาเมนูอาหารึ้นมามอแบฮยอน
“มะ มะ ไม่มีอะไรรับ”
ให้ายสิ ! เาบัับเสียัวเอไม่ให้สั่นไม่ไ้ !!!! สายาอแบฮยอนมอามรถออี้สีำที่แล่นาไป ริสมอไปามสายาอแบฮยอนเมื่อไม่พบอะไรเา็ลับมาสนใับเมนูอาหารในมือ่อ
อาหารมื้อนี้เป็นอาหารที่แบฮยอนิว่าไม่อร่อยที่สุในีวิ เารู้สึไม่เอนอยเลยสันิ สายาอเาอยมอไปนอระร้าน้วยวามหวาระแว วามรู้สึเหมือนัวเอำลัถู้อมอาที่ไหนสัแห่ำลัทำให้เาบ้าลั่ ถึแม้ว่าอนนี้เาะมอไม่เห็นรถอานยอลแล้ว็าม แ่เาสัาาลึๆอเาบอว่า
านยอล้ออยู่แถวนี้แน่ๆ
หรือว่าิอเาเริ่มะหลอนไปเอ ?
“อาหารไม่อร่อยเหรอรับ”
ริสอถามออไปไม่ไ้ เมื่อเห็นแบฮยอนเอาแ่เี่ยอาหารในาน สายาอยเหลือบมอนอระร้านเป็นระยะๆ้วยสายาหวาระแวราวับำลัหวาลัวอะไรบาอย่า
“ผะ ผะ ผมไม่่อยหิว”
“ไม่สบายรึปล่าว”
มือหนาเอื้อมมาแะหน้าผาที่อนนีุ้่มไป้วยเหื่อ
“เมื่อี้เรา็ยัอาารีๆอยู่ เป็นอะไรไปอีล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอรับ เรารีบินันเถอะ”
แบฮยอนพยายามรัษาสีหน้าให้เป็นปิ เาไม่อยาให้ริส้อเป็นัวล แ่ถึเาะพยายามเสแสร้เท่าไร เา็ไม่สามารถลบวามหวาหวั่นออไปาิใไ้เลย วาเล็ๆอเายัเหลือบมอไป้านนอเป็นระยะ และเา็รู้สึว่าร่าอัวเอเร็ระุเป็นบาเวลาที่เาเห็นนรูปร่าล้ายานยอลเินผ่าน
“เราเป็นอะไรหรือเปล่าแบฮยอน”
เมื่อเห็นอาารแปลประหลาอแฟนหนุ่ม ริส็อเป็นห่วไม่ไ้
“ผะ ผมอัวไปเ้าห้อน้ำสัรู่นะรับ”
เมื่อไม่สามารถ่มอาารหวาลัวที่ำลั่อึ้นในิใ แบฮยอนึัสินใปลีัวออมา แววาู่นั้นที่้อมอมาอานยอลมันทำให้เารู้สึไม่ปลอภัย สายาอานยอลเหมือนสายาอปีศาไม่มีผิ มันทำให้เารู้สึร้อนหนาวๆ
วามอ่อนแอที่เิึ้นในิใอนนี้มันไม่ใ่ัวเาเลยสันิ แบฮยอนนที่ไม่เยเรลัวใรนระทั่ไ้มาเอานยอล
านยอล้อมอแบฮยอนที่ำลัรับประทานอาหารอยู่ เาอรถรมุมอับอึ ที่ที่เาสามารถมอเห็นแบฮยอนไ้ัเนและเป็นที่ที่แบฮยอนะไม่มีทารู้ว่าเาแอบ่อนัวอยู่ สีหน้าไม่สู้ีอนื้อรั้นอย่าแบฮยอน มันทำให้านยอลรู้สึีและสนุอย่าบอไม่ถู
และแล้วรอยยิ้มปีศา็เผยออมาเมื่อานยอลเห็นแบฮยอนสะุ้อนที่พนัานเินมาเสิร์ฟอาหารที่โ๊ะ
เาไม่เยเป็นแบบนี้ับใรมา่อน เาไม่เยสนใใรหรือลั่ไล้ใรเท่าับแบฮยอน ั้แ่เมื่อวานที่ไ้พบันรั้แร ใบหน้าหวานหยิ่อแบฮยอน็เ้ามาอยู่ในโสประสาทอเาแทบะทุวินาที เาลั่ไล้นัวเล็มานเ็บไปฝันว่าัวเาและแบฮยอนำลัร่วมเพศัน และหลัานั้นเา็ื่นาวามฝันอันหอมหวานพร้อมับวามเปียื้นที่เป้าาเ
ูเหมือนว่าแบฮยอนะปลุสัาาสัว์ป่าในร่าายเาไ้เป็นอย่าี
ทั้ๆที่ไม่เยมีอะไรันมา่อน แ่เาลับรู้สึว่าถ้าเาับแบฮยอนไ้มีเ็ส์ันริๆพวเาทัู้่ะเป็นอะไรที่เมีเ้าันสุๆ
็บอแล้วไว่าเาเป็นพวาิส ส่วนแบฮยอน็ยอมรับออมาเอว่าเป็นพวมาโิส ไม่มีใรเหมาะสมับมาโิสเท่าับาิสอีแล้ว
“แบฮยอน”
“……………………”
“แบฮยอน”
“……………………”
“แบ!”
“รับ!!!”
“เป็นอะไรไป ปวหัวมารึเปล่าให้พี่พาไปหาหมอรึเปล่า”
หลัารับประทานอาหารเสร็นถึอนนี้แบฮยอน็ไม่พูาอะไรสัำ นัวเล็เหมือนับำลัอยู่ในห้วภวั์วามิอัวเอ
“ไม่เป็นไรรับ ผมไม่ไ้เป็นอะไร”
“แน่ใเหรอ อย่าโหมทำานหนัมาพัผ่อนะบ้า”
“รับ”
“แบบอว่ารถออยู่ที่ไหนนะ”
“ที่ร้าน XXXX รับ”
ริสอรถ้านหลัรถมินิูปเปอร์อแบฮยอนที่อแน่นิ่อยู่้าถนน ร่าสูเินลารถพร้อมับน้ำมันที่เรียมไว้ หลัาแบฮยอนทานอาหารเสร็เา ริส็พาแบฮยอนมาเอารถที่น้ำมันหมั้แ่เมื่อวาน
แบฮยอนมอามริสที่วันนี้มาในุเสื้อเิ้สีมพูับาเสเลสีำ ใบหน้าหล่อเหลาประับ้วยแว่นันแสีำทึบ สไล์ารแ่ัวเรียบๆแ่ลับูีเินา ริสหล่อมานผู้หิเินผ่านแทบะทุน้อมอมาที่เาอย่าสนอสนใ มีแฟนหล่อบารั้มัน็น่าหนัใรนี้ล่ะ
หลัาเิมน้ำมันรถเรียบร้อยริส็เินมาเาะระรถัวเอฝั่ที่แบฮยอนนั่
“เรียบร้อยแล้วรับเ้านาย”
“อบุมานะรับ”
แบฮยอนล่าวอบุ ่อนะเินลารถอริส
“เินทาีๆนะรับ”
แบฮยอนล่าวับริส่อนที่ะาัน วันนี้ริสะ้อบินไปไทยและว่าะลับ็เป็นอาทิย์
“ผม้อิถึพี่มา”
“พี่็ิถึเราเหมือนัน”
“ะไม่ไปว้าแอร์ที่ไหนมานอนอใ่มั้ย”
“็ไม่แน่”
“ถ้าพี่ทำริ ผม่าพี่แน่”
แบฮยอนเอ่ยอย่าาโทษ ริสยิ้มให้ับอาารหึหวที่แสนะน่ารัอแบฮยอน แบฮยอนเป็นนรไปรมาื่อรับวามรู้สึัวเอมา แบฮยอนมัะเป็นแบบนี้หึ็บอว่าหึ หว็บอว่าหวและแบฮยอน็ไม่เยี่เาหรืออนเา้วยเรื่อไร้สาระสัรั้
“ลัวแล้วรับ แล้วเอันนะรับแบฮยอน”
พูบริส็เินเ้ามาหาแบฮยอน อ้อมแนแร่ว้าเอวอีนเ้ามาอ ุมพิที่มับนัวเล็ในอ้อมออย่าไม่แร์สายานนับร้อยที่เินผ่านไปมา
“พี่ไปล่ะนะ”
ริสบอลาแบฮยอนเป็นรั้สุท้าย่อนะเินึ้นรถัวเอแล้วยิ้มน้อยๆให้ับแบฮยอนผ่านทาระรถ
รถเล็ัสสีาวสุหรูทะยานแล่นออสู่ท้อถนน โยมีสายาอาลัยอาวร์อแบฮยอนมอามหลั าราไปรั้นี้อริสทำแบฮยอนรู้สึห่วหาอย่าอธิบายไม่ไ้ บาทีอาะเป็นเพราะว่าริสับมารั้นี้พวเาไ้ใ้เวลาร่วมันเพียน้อยนิ ็เลยทำให้วามิถึยัไม่ทันาหาย
แ่แล้ววามิถึห่วหาริส็าหายไปเมื่ออนที่แบฮยอนเห็นรถออี้สีำอานยอลมาอ้านหลัรถัวเอแทนรถอริส
านยอล้อารอะไราเา !!!!
“บัเอิัเลยนะรับที่มาเอุ”
แบฮยอน้อานยอลที่เินลารถเม็ บัเอิบ้าอะไร เห็นอยู่ว่าั้ใะสะรอยามมา
“ุ้อารอะไร”
“เอาวามริหรือเปล่าล่ะ ุแบฮยอน”
“นีุ่ อย่ามาเล่นลิ้นับผมนะ”
“ผมไม่ไ้เล่น ‘ลิ้น’ ับุนะแบฮยอน”
านยอลใเน้นำว่าลิ้น ทำเอาแบฮยอนถึับเิบ แบฮยอนไม่ไ้ใสื่อเินไปนไม่รู้ว่าอีฝ่ายหมายถึอะไร
“ั้นผมะบอุ็ไ้ว่าผม้อารอะไร”
“………………..”
แบฮยอนหันมอานยอลที่ทำาเ้าเล่ห์ใส่ัวเอพร้อมับเินเ้ามาหาร่าอเาเรื่อยๆ านยอลไล่้อนแบฮยอนนแบฮยอน้อเินถอยหลัหนี
“ผม้อาร ‘ุ’ ยัไล่ะ”
“หยาบาย”
ไม่ใ่หยาบายแ่ำพูแ่รวมถึริยาหื่นามที่ทำใส่แบฮยอน้วย แ่นอย่าานยอลไม่ใส่ใับำ่าแบบนี้อยู่แล้ว เพราะเาไ้ยินมันนิน
“นเมื่อี้แฟนุเหรอรับ”
“....................................”
“นเียวับนที่สร้ารอยบนอใหุ้รึเปล่า”
“....................................”
“ผมวระบอเานะ ว่าให้ระวัผมเอาไว้ให้ี”
รอยยิ้มปีศาปราบนใบหน้าหล่อเหลา ั้แ่เาเิมาานยอลเป็นนเียวที่ทำให้เารู้สึว่าอยาะบีบอให้ายเสีย
“ระวัอะไร?”
“ระวัว่าหมาน้อยอัวเอะโนนอื่นไปิน”
“ุมันบ้า”
แบฮยอนะโนออมาอย่าเหลืออ นผู้นทีเินผ่านไปมาหันมามอที่ทัู้่้วยวามสนอสนใ
“ผมหวัีับแฟนุนะ เลยอยาะเือนเาะ่อน”
“ผมไม่มีวันะอบุ”
“ผม็ไม่ไ้หวัใหุ้อบผม แ่ผมหวัร่าายุมาว่า”
พูออมารๆอย่าไม่อ้อม้อม แบฮยอนำมือแน่นระับวามโรธที่ปะทุึ้นในิใ
“อย่าหวัว่าผมะยอมมีอะไรับุ านยอล”
“………………..”
“แม้แ่เรียวาผมุ็ะไม่มีวันไ้เห็นมัน”
พูบแบฮยอน็ัสินใเินามา ถ้าหาว่ายัเถียับานยอล่อวันนี้็ไม่บ แ่น้ำเสียนุ้มทุ้มอานยอลทำให้เาะั
“แล้วะไ้รู้ันว่าผมะไ้เห็นเรียวาอุมั้ย หรืออาะเห็นมาว่านั้น?”
“………………………………”
“ุน่าสนใมารู้ัวบ้ามั้ย”
“แ่ผมไม่เย้อารให้ใรมาสนใในัวผม”
พูบแบฮยอน็เินึ้นรถัวเอไปโยไม่หันลับมามอน้านหลั ที่ำลัยืนยิ้มถูอถูใับวามพยศื้อึอแบฮยอน านยอลมอรถมินิูปเปอร์สีาวที่ับออไป มือหนาลูบริมฝีปาสีมพูสวยอัวเออย่าโริหื่นระหาย เารู้ทุอย่าเี่ยวับแบฮยอน ทุเรื่ออแบฮยอนมัน็ือเรื่ออเา
เพราะะนั้น่อให้แบฮยอนพยายามะหลบหนีเาเท่าไรนอย่าแบฮยอน็ไม่มีวันหนีไปาปาร์านยอลไ้
นอย่าปาร์านยอลอยาไ้อะไร อบอะไร ็้อไ้มารอบรอ !!!
‘เอี๊ย’
รถเล็ัสอนิ่สนิทในลานอรถอสนามบิน ร่าสูอริสเินลารถแล้วเินไปหยิบระเป๋าเิน้านหลั เมื่อัารเอาอทุอย่าลารถเรียบร้อย ริส็ลาสัมภาระทั้หมแล้วเินเ้าัวอาารอสนามบิน
ร่าสูเ่นส่าและใบหน้าหล่อเหลานิหานเทียบไ้ยาอริสึูวามสนใอสาวและหนุ่มน้อยทั้หลายไ้เป็นอย่าี
“สวัสี่ะัปัน”
“รับ”
เสียหวานอแอร์สาวนหนึ่ทัทายริสระหว่าที่เาำลัเินไปห้อล็อเอร์ ริสทัทายอบแล้วยิ้มให้ทำเอาแอร์สาวหน้าแ้วยวามเินอาย
ผู้หิ็แปลเนอะ แ่เาทัทายอบ็เินแล้ว
ัปันหนุ่มเินเ้ามาในห้อเ็บอสำหรับพนัานแล้วรเ้าไปที่ล็อเอร์อัวเอ ริสนำอทุอย่าที่ไม่ำเป็นอาทิเ่นุแรถใส่ไว้ในู้
‘ปั’
เสียปิประูัึ้นา้านหลัแ่ริสไม่ไ้สนใอะไร ะเป็นพนัานเอาอมาเ็บเหมือนัน
“อ้าว สวัสีรับัปัน”
เมื่อริสปิู้ล็อเอร์อัวเอ ็พบับส๊วหนุ่มที่ร่วมานับเาบ่อย รวมถึไฟท์บินไปประเทศไทยรั้นี้้วยเ่นัน
“สวัสีรับุเทา”
“ัปันมาไวัเลยนะรับ
“ุเอ็มาไวเหมือนัน”
“แฮ่ะ รับ”
เทาอบริส้วยใบหน้ายิ้มแย้ม่อนะัารเ็บอัวเอลในล็อเอร์
“นี่็พึ่บ่ายสี่โมเอ ไฟท์เราอออนสี่ทุ่ม”
ริสพูึ้นะ้มมอนาฬิา้อมือ
“ุว่ามั้ยรับเทา?”
“รับ?”
เทาอแปลใไม่ไ้ที่อยู่ๆัปันนหล่อ็ถามเาึ้นมาื้อๆ
“ุสนใไปื่มาแฟับผมมั้ย”
ถึแม้ะเล็น้อยที่อยู่ๆัปันสุหล่อวนมาื่มาแฟ้วยันแ่สุท้ายแล้วเทา็ยอมเินามหลัริสมาอย่าเียบๆ สายามมอแผ่นหลัว้าอนรหน้า้วยวามอิา นาเาเป็นผู้ายเหมือนันเายัอิารูปร่าำยำสมเป็นายารีอริส ไม่้อพูถึหน้าาที่หล่อเหลาเหมือนเทพบุร
ื่อเทาล่ะโระอิาที่นรหน้าเพอร์เฟ็ไ้นานี้
“ุื่อเทาสั่าแฟสิรับ”
เสียทุ้มเรียสิอเทาืนลับมา
“อ่อรับ าปูิโน่เย็นแ้วหนึ่รับ”
หลัาเรียสิลับืนมาไ้ เทา็หัวเราะเบาๆเมื่อี้เาำลัหลใหลในวามหล่ออนรหน้า
“ุอบินาปูิโน่เหมือนแฟนอผมเลย”
“ฮ่าฮ่า เหรอรับ”
“ุไม่ว่าใ่มั้ยรับ ถ้าผมะพูภาษาีนับุ”
“รับ”
หลัานั้นมาบทสนทนาอทัู้่็เปลี่ยนาภาษาเาหลีเป็นภาษาีน ึ่เทาเอ็อบเหมือนันเพราะเายัไม่่อยำนาภาษาเาหลีมาเท่าไร
“ุพูภาษาเาหลีเ่ัเลยนะรับ”
เทาอมไม่ไ้ับสำเนียภาษาเาหลีอริส
“ผมย้ายมาอยู่ั้นานแล้วล่ะ ถ้าพูไม่่อยไ้สิแปล”
“.....................................”
“อนผมย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ แฟนผม็ะอยสอนภาษาเาหลีให้ผมลอ”
“ุับแฟนรัันมาสินะรับ”
“ผมไม่มีใร ผมมีแ่เานเียว”
แววามั่นอริสทำเอาื่อเทารู้สึอิาแฟนริสึ้นมาื้อๆ อะไรนะ เาอิาแฟนริสเหรอ บ้าน่า ~
“ผมย้ายมาอยู่เาหลี็เพราะเา”
“………………………”
เทาไม่อบอะไรลับเพราะเาไม่รู้ะอบอะไรี ึยแ้วาแฟึ้นมาื่มแ้เ้อ แ่สุท้ายแล้วริส็เอ่ยึ้นมาทำลายวามเียบ่อ
“แล้วุล่ะรับทำไมถึย้ายมาอยู่เาหลี”
“……………………..”
ำถามอริสเหมือนะแทใำอื่อเทา วามทรำเลวร้ายในอีย้อนืนลับมาในสมอ
“ุื่อเทา”
“……………………..”
“ุื่อเทารับ”
“……………………….”
“เป็นอะไรไปรับ”
เทาสะุ้เมื่อมือหนาเลื่อนมาับที่บ่าอเา
“ปล่าวรับไม่มีอะไร ผมอัว่อนนะรับัปัน”
ริสมอามนัวสูร่าบาเินออาร้านไปนลับสายา แววาเ็มไป้วยวามสสัย พร้อมับวามิำหนิัวเอที่ถามอะไรโ่ๆออไป
เาไม่ิว่าำถามอเาทำให้เทาไม่พอในานั้น
เทาเินออาร้านาแฟมา็ริ่มาที่ห้อน้ำ
“แล้วุล่ะรับทำไมถึย้ายมาอยู่เาหลี”
“……………………..”
วามทรำอันเลวร้ายในวันนั้นแล่นเ้ามาสู่โสประสาทอเทา
‘อร้อเถอะรับ อย่าทำอะไรผมเลย’
‘นอย่าแไม่มีสิทธิ์เรียร้ออะไร’
‘ฮึ ฮึ ฮึ ปะ ปะ ปะ ปล่อย ู’
ภาพวามทรำในวันนั้นแม้ว่าเาะพยายามลบเลือนเท่าไร แ่มันไม่เยาหายไปเลย มีแ่ัเนึ้นแม้แ่ในยามที่เาหลับาล
‘่า’
เปิ๊อน้ำ่อนะใ้น้ำลูบหน้าัวเอ
“ผมอโทษ”
เอ่ยออมาแม้ะรู้ว่าำพูอโทษอัวเอในอนนี้มันะไร้่ามาแ่ไหน็าม
“ฮึ ฮึ”
หยน้ำาอลูผู้ายไหลออมาาวาู่สวยอเทา เาไม่อยาอ่อนแอ เามาที่เาหลีเพื่อเริ่ม้นีวิใหม่อีรั้ แู่เหมือนว่าไม่มีทาไหนเลยที่ะุึีวิอเาที่มปรัอยู่อีเลวร้ายึ้นมาไ้
“ุื่อเทา”
เสียนุ้มทุ้มัึ้น้าหลั
“…………….”
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า”
ริสที่อเป็นห่วไม่ไ้เินามื่อเทามา และ็พบเ้าัวที่ำลัยืนร้อไห้อยู่หน้าระ แ่เา็ไม่รู้ะทำยัไึไ้แ่ลูบหลัื่อเทาเบาๆเป็นารปลอบประโลม
“โอ๊ะ”
ริสร้อราออมา เมื่ออยู่ๆเทา็หันพลิัวเ้ามาสวมอเาไว้ทั้ที่ยัร้อไห้อยู่
“ฮือ ฮือ”
เสียสะอื้นัระห่มไปทั่วห้อน้ำและหยาน้ำาอส๊วหนุ่ม็เปื้อนเสื้อเิ้อริสเป็นวให่
“ุเป็นอะไรรับ ุบอผมไ้นะ”
“...............................”
แม้ว่าสภาพอัวเอำย่ำแย่นาไหน เทา็ไม่เยิะปริปาบอวามลับนี้ับใร วามลับนี้ะ้อายไปับัวเา
ะไม่มีใรในโลนี้รับรู้วามเรื่อราวทรามๆพวนั้นนอาเา
นอาเาเพียนเียว !!!!!!!!!!!!!!!
TALK ::
อัพแล้วเป็น 60% รั้หน้าน่าะรบ 100% ัที
บอ่อนว่าเทาเป็นผู้ายที่มีอีนะะ
และอีนี้อเทา็ทำให้เทาไม่เปิใรับใรเ้ามาใหม่
อบันมั้ยเอ่ย > ยัไ็เม้น+โหวเป็นำลัใันหน่อยนะ
ส่วน Special Fic วันเิอานยอล็ะรีบแ่นะะ
มาแล้ว่าอี 25%
ุานแอบามแบทำไม ???
ถ้าไรท์เป็นแบ ไรท์ะไม่ทนะัทุบหัวพี่านลาเ้าถ้ำเลย
55555
เม้นๆันหน่อยนะ >
เริ่ม้นอนที่2้วยวามหวานอริสแบ
แ่หลัานี้ไปุายานะปราัว
พร้อมับวามโริที่น่าสะพรึ่ลัว (พูะเว่อร์ =O=;)
อ่านบแล้วเอ้อผิพลารไหนเม้นบอันไ้นะะ
มาุยันไ้ที่นี่ @FilmYK_CB หรือว่า #ุานาิส
STAR THEME
ความคิดเห็น