ยัยบ้าบอล่าหัวใจนายขนมปัง

ตอนที่  1 

บ้านคฤหาด วงสุมา

‘’ย้ายโรงเรียนหรอ !!!    หนูไม่เอาด้วยหรอกปู่  หนูไม่อยากหาเพื่อนใหม่ หนูเกลียดการพบเจออะไรใหม่  ๆแล้วหนูจะอยู่กับใคร ‘’

 ‘’ แกอย่าเรื่องมากได้มั้ย  ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับแกนะ แล้วแกต้องไปอยู่โรงเรียนนั้นเพื่อสิ่งที่สำคัญในบริษัทฉัน ที่ตละกูลนั้นขโมยไปแกต้องเอามาให้ได้ !  ฉันจะย้ายยัยอริศ ไปอยู่กับแก ด้วย    แกจะได้มีเพื่อน      แล้ว ฉันได้คุยกับพ่อแม่อริศไว้แล้วด้วย ‘’

 ‘’ปู่ทำไมต้องเป็นหนูด้วย  ทำไมไม่เป็นพี่ล่ะ ‘’   พี่ที่ฉันหมายถึง  พี่ชิน พี่ชายสมองมึนที่วันๆ ทำแต่ งานๆไม่สนใจ ปู่และฉันเลย

‘’    แกไม่ต้องพูดอะไรมาหรอก พรุ่งนี้แกเก็บข้าวของให้เรียบร้อยฉันจะให้คนไปส่งแก  2  คน  รายละเอียดเดี๋ยวฉันจะส่งไปอีกที ‘’    ปู่ฉันเป็นคนชอบสั่งและชอบเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้แระ   อ่อลืมแนะนำตัวไป  ฉันชื่อ นางสาว ชนิกาน์   วงสุมา ชื่อเล่นของฉัน คือ ชานม   ที่ชื่อ ชานม เนี่ยตอนที่แม่ท้องฉัน   ปู่บอกว่าแม่ฉันชอบกินชานม มากวันไหนไม่ได้กินถึงกับคลั่งทำลายข้าวของได้  555555555555555    แต่ชั่งเหอะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ฉันต้องย้ายไปอยู่หอแถวโรงเรียนใหม่ ที่ชื่อ  โรงเรียนก็แปลกพิศดาร

โรงเรียน valentines  . . .

ฉันลงรถพร้อมเพื่อนสาวคนสนิทของฉัน ฟ้าก็เริ่มครึ้มๆแล้ว    โรงเรียนก็วังเวงน่ากลัว  ถึงแต่ละตึก ของโรงเรียนจะทาสีด้วยสีสดสะดุดตาก็ตาม  ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี  โรงเรียนนี้ใหญ่กว่าโรงเรียนที่ฉันเคยอยู่สะอีก   คงใช้เงินยัดเด็กเข้ากันน่าดูเพราะที่นี่มีแต่เด็กสมองดีๆ  รวย ๆที่เรียนได้เท่านั้น โง่ดักดานอย่างฉันเรียนไม่ได้หรอก    ได้ข่าวมาว่าที่นี่แบ่งแยกชนชั้นด้วย      ไม่อยากจะเชื่อเลย  !!!

 ‘’ เย้ เย้  โรงเรียนในฝันฉันเลยรู้มั้ย  โรงเรียนนี้มีแต่คนรวยๆ สวยๆ  หล่อ ๆ  กันทั้งนั้นเลย  ‘’   

‘’  ฉันจะอยู่นี่จนกว่าจะทำงานให้ปู่เสร็จนั้นแระ ‘’   ฉันพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย

‘’ แกทำงานไรหรอ  บอกฉันมั่งสิ  ‘’

‘’ เดี๊ยวสักวันแกก็รู้เองแระ    ตอนนี้เราหาหอที่ปู่เตรียมไว้นอนกันก่อนดีกว่า‘’

 หอพักทองคำ. . . .

แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าหอนี้แพงแสนแพง แต่เรื่องเงินไม่ค่อยมีปัญหาหรอก เพราะปู่เป็นคนจัดการที่อยู่  ที่กิน ที่เที่ยวให้ทั้งหมด   ปกติปู่ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยประเคนอะไรให้หรอก มีแต่ให้หาเอง  กินเอง   ทำงานใช้เองเพราะพ่อแม่ฉันเสียชีวิตตั้งแต่ ฉันอายุได้  3   ขวบ เลยให้ฝึกใช้ชีวิตด้วยตัวเอง  แต่ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปู่ต้องให้ฉันมาหาของสำคัญที่อะไรนั้นด้วย   ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของสำคัญนั้นคืออะไรและก็ไม่รู้ว่าไอ่ของนั้นมันอยู่ที่ใครรู้แค่ว่าเป็นหลานเจ้าของโรงเรียนวาเลนไทน์ไรนั้นแระ  

เช้าวันจันทร์ … .

แสงอ่อน ๆ ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง  เป็นแสงแดดยามเช้าที่น่านอนต่อ   เคลิบเคลิ้มด้วยเสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นหวั่นไหว !!!!!

‘’   ว้ายยยยยย ยย  !!   สายแล้ว  ตายแน่ๆเลย  อุตสาตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วมือไปกดเลื่อนนาฬิกาต่อแน่เลย ฮือ ๆ     ‘’     วันแรกของการไปเรียนก็ย่ำแย่แล้วไม่รู้ว่าต้องเจออะไรอีก มั่ง    ฉันรีบจนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จใช้เวลาไปเพียง  15  นาที  ย้ำ  15  นาทีเอง  ชีวิตหนอ  T^T !!   

ฉันรีบวิ่งมาถึงหน้าโรงเรียนเห็นเงาวิ่งมาใกล้ๆอย่างรวดเร็ว   ตุบบบบบ !!

‘’ โอ๊ยย!    ขอโทดค่ะ  ขอโทดค่ะ  ‘’    ทำไมมันซวยอย่างงี้เนี๊ยย ยย !!ฉันวิ่งมาชน ผู้ชายสูง ขาว  จมูกโด่ง ตาสีน้ำตาลอ่อน  ผมสีเทาอ่อนๆ   เหมือนพระเอกนิยายเลยว่ะ  (ก็มันนิยายนิ )    =  =

‘’ หึ ‘’   อ้าวเห้ย !   ขอโทดแล้วไงจะเอายังไงว่ะ  อ้าวเดินหนีเฉยเลย  อย่าให้เจออีกน่ะหึ !

พักเที่ยง

‘’ แกหายไปไหนมาว่ะ  ‘’     ยัยอริศถามด้วยความสงสัย

‘’ ก็นอนตื่นสาย น่ะสิเลยไม่ได้ไปเข้าแถว    ทำไมแกไม่ไปปลุกฉันมั่งว่ะ ‘’   ยัยอริศถึงปู่ให้มาอยู่เป็นเพื่อนฉันแต่ก็อยู่คนล่ะห้อง   เพราะ ฉันชอบนอน   ต้องการสมาธิมาก  5555   

‘’ไปปลุกแล้ว     เคาะจนห้องจะพังแล้ว  ฉันก็คิดว่าแกออกมาเรียนแล้วน่ะสิ ‘’

‘’ เออๆ เข้าใจแล้ว วันหลังโทรไปปลุก     เดี๊ยวไปซื้อน้ำก่อน  ‘’                         

เดินมาซื้อน้ำอีกฝากหนึ่ง ของโรงอาหารที่ติดแอร์   มันชั่งใหญ่โต สมกับเป็นโรงเรียนชื่อดังในย่านนี้จริงๆ  70  เปอร์เซนเด็กที่นี่เป็น เด็กที่ถูกเลี้ยงด้วยเงินเป็นส่วนใหญ่ 

‘’  น้ำโค้กแก้วค่ะ / ครับ ‘’      หันไปเจอผู้ชาย   ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว คนที่ฉันเดินชน   ไม่สิเดินมาชนชั้น

‘’ ป้าครับ  ขอน้ำโค้กแก้ว  ‘’  หยิบโค้กตั้งเงินแบงค์ร้อยไว้   โดยที่ไม่รอตังทอนป้าเรียกแล้วยังไม่กลับมาเอาอีกรวยแล้งไงว่ะ  เงินทั้งนั้น ฉันเลยอาสาไปเอาไปให้

‘’ นี่นาย   นาย   นี่นายยยยยยยยยยยยยยยย !!  ‘’      แล้วนายนั้นก็หันมามองแล้วเดินไปอีก   ความพยายามชั้นไม่หมดแค่นี้หรอกหึ    รู้จักชานมคนนี้น้อยไปซะแล้ววว

 ‘’ นี่นาย  นี่นาย    นายคนที่หน้าตาไม่ดี    จิตไม่ปกติน่ะ  ‘’   ได้ผลจ้า   หันมาแล้วจ้า   หึหึ   บอกแล้วว่าอย่ามาเล่นกับยัยชานม

‘’ ว่าไงอยากได้ก็เอาไปสิ     เลิกมายุ่งกับชั้นได้แล้ว  ‘’

‘’ คิดว่าชั้นอยากได้หรอ  ไม่จำเป็น  ‘’     อันที่จิงก็สำคัญอยู่น่ะ   แต่ยัยชานมสะอย่างศักดิ์ศรีเว้ยย !   ศักดิ์ศรี

  ‘’ ไม่อยากได้  แล้วตามมาทำไม  ?  ‘’  

‘’ ก็ไม่ได้อยากตามหรอกน่ะ    แต่มันเป็นมารยาททางสังคมน่ะรู้จักมั้ย    หรือไม่มีใครสอน  อ้าวเห้ย‘’   แล้วนายนั้นก็เดินหนีไป   รู้ตัวอีกที   คนหันมามองทั้งโรงอาหารแล้ว   แล้วก็เดินกับไปที่โต๊ะ

‘’  ยัยชานม   ชั้นเห็นน่ะว่าแกทำอะไร     แกไม่รู้หรือไง  ว่าแกกำลังไปทะเลาะกับใคร ‘’

 ‘’  กับใครห้ะ กับใคร !!    ‘’   ฉันแย้งง !

 ‘’ ก็เลอแปง น่ะสิ      หลานเจ้าของโรงเรียนวาเลนนิไง   ‘’    เอิ่มพ่อค้าขายขนมรึไง       =    =    ห้ะ หลานเจ้าของโรงเรียนหรอ    ไม่ต้องหาให้เหนื่อยเลยน่ะสิ    ยินดีที่ได้รู้จักน้ะคุณชายเลอแปง   ^^บ้านคฤหาด วงสุมา

‘’ย้ายโรงเรียนหรอ !!!    หนูไม่เอาด้วยหรอกปู่  หนูไม่อยากหาเพื่อนใหม่ หนูเกลียดการพบเจออะไรใหม่  ๆแล้วหนูจะอยู่กับใคร ‘’

 ‘’ แกอย่าเรื่องมากได้มั้ย  ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับแกนะ แล้วแกต้องไปอยู่โรงเรียนนั้นเพื่อสิ่งที่สำคัญในบริษัทฉัน ที่ตละกูลนั้นขโมยไปแกต้องเอามาให้ได้ !  ฉันจะย้ายยัยอริศ ไปอยู่กับแก ด้วย    แกจะได้มีเพื่อน      แล้ว ฉันได้คุยกับพ่อแม่อริศไว้แล้วด้วย ‘’

 ‘’ปู่ทำไมต้องเป็นหนูด้วย  ทำไมไม่เป็นพี่ล่ะ ‘’   พี่ที่ฉันหมายถึง  พี่ชิน พี่ชายสมองมึนที่วันๆ ทำแต่ งานๆไม่สนใจ ปู่และฉันเลย

‘’    แกไม่ต้องพูดอะไรมาหรอก พรุ่งนี้แกเก็บข้าวของให้เรียบร้อยฉันจะให้คนไปส่งแก  2  คน  รายละเอียดเดี๋ยวฉันจะส่งไปอีกที ‘’    ปู่ฉันเป็นคนชอบสั่งและชอบเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้แระ   อ่อลืมแนะนำตัวไป  ฉันชื่อ นางสาว ชนิกาน์   วงสุมา ชื่อเล่นของฉัน คือ ชานม   ที่ชื่อ ชานม เนี่ยตอนที่แม่ท้องฉัน   ปู่บอกว่าแม่ฉันชอบกินชานม มากวันไหนไม่ได้กินถึงกับคลั่งทำลายข้าวของได้  555555555555555    แต่ชั่งเหอะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ฉันต้องย้ายไปอยู่หอแถวโรงเรียนใหม่ ที่ชื่อ  โรงเรียนก็แปลกพิศดาร

โรงเรียน valentines  . . .

ฉันลงรถพร้อมเพื่อนสาวคนสนิทของฉัน ฟ้าก็เริ่มครึ้มๆแล้ว    โรงเรียนก็วังเวงน่ากลัว  ถึงแต่ละตึก ของโรงเรียนจะทาสีด้วยสีสดสะดุดตาก็ตาม  ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี  โรงเรียนนี้ใหญ่กโรงเรียนว่าที่ฉันเคยอยู่สะอีก   คงใช้เงินยัดเด็กเข้ากันน่าดูเพราะที่นี่มีแต่เด็กสมองดีๆ  รวย ๆที่เรียนได้เท่านั้น โง่ดักดานอย่างฉันเรียนไม่ได้หรอก    ได้ข่าวมาว่าที่นี่แบ่งแยกชนชั้นด้วย      ไม่อยากจะเชื่อเลย  !!!

 ‘’ เย้ เย้  โรงเรียนในฝันฉันเลยรู้มั้ย  โรงเรียนนี้มีแต่คนรวยๆ สวยๆ  หล่อ ๆ  กันทั้งนั้นเลย  ‘’   

‘’  ฉันจะอยู่นี่จนกว่าจะทำงานให้ปู่เสร็จนั้นแระ ‘’   ฉันพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย

‘’ แกทำงานไรหรอ  บอกฉันมั่งสิ  ‘’

‘’ เดี๊ยวสักวันแกก็รู้เองแระ    ตอนนี้เราหาหอที่ปู่เตรียมไว้นอนกันก่อนดีกว่า‘’

 หอพักทองคำ. . . .

แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าหอนี้แพงแสนแพง แต่เรื่องเงินไม่ค่อยมีปัญหาหรอก เพราะปู่เป็นคนจัดการที่อยู่  ที่กิน ที่เที่ยวให้ทั้งหมด   ปกติปู่ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยประเคนอะไรให้หรอก มีแต่ให้หาเอง  กินเอง   ทำงานใช้เองเพราะพ่อแม่ฉันเสียชีวิตตั้งแต่ ฉันอายุได้  3   ขวบ เลยให้ฝึกใช้ชีวิตด้วยตัวเอง  แต่ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปู่ต้องให้ฉันมาหาของสำคัญที่อะไรนั้นด้วย   ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของสำคัญนั้นคืออะไรและก็ไม่รู้ว่าไอ่ของนั้นมันอยู่ที่ใครรู้แค่ว่าเป็นหลานเจ้าของโรงเรียนวาเลนไทน์ไรนั้นแระ  

เช้าวันจันทร์ … .

แสงอ่อน ๆ ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง  เป็นแสงแดดยามเช้าที่น่านอนต่อ   เคลิบเคลิ้มด้วยเสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นหวั่นไหว !!!!!

‘’   ว้ายยยยยย ยย  !!   สายแล้ว  ตายแน่ๆเลย  อุตสาตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วมือไปกดเลื่อนนาฬิกาต่อแน่เลย ฮือ ๆ     ‘’     วันแรกของการไปเรียนก็ย่ำแย่แล้วไม่รู้ว่าต้องเจออะไรอีก มั่ง    ฉันรีบจนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จใช้เวลาไปเพียง  15  นาที  ย้ำ  15  นาทีเอง  ชีวิตหนอ  T^T !!   

ฉันรีบวิ่งมาถึงหน้าโรงเรียนเห็นเงาวิ่งมามาใกล้ๆอย่างรวดเร็ว   ตุบบบบบ !!

‘’ โอ๊ยย!    ขอโทดค่ะ  ขอโทดค่ะ  ‘’    ทำไมมันซวยอย่างงี้เนี๊ยย ยย !!ฉันวิ่งมาชน ผู้ชายสูง ขาว  จมูกโด่ง ตาสีน้ำตาลอ่อน  ผมสีเทาอ่อนๆ   เหมือนพระเอกนิยายเลยว่ะ  (ก็มันนิยายนิ )    =  =

‘’ หึ ‘’   อ้าวเห้ย !   ขอโทดแล้วไงจะเอายังไงว่ะ  อ้าวเดินหนีเฉยเลย  อย่าให้เจออีกน่ะหึ !

พักเที่ยง

‘’ แกหายไปไหนมาว่ะ  ‘’     ยัยอริศถามด้วยความสงสัย

‘’ ก็นอนตื่นสาย น่ะสิเลยไม่ได้ไปเข้าแถว    ทำไมแกไม่ไปปลุกฉันมั่งว่ะ ‘’   ยัยอริศถึงปู่ให้มาอยู่เป็นเพื่อนฉันแต่ก็อยู่คนล่ะห้อง   เพราะ ฉันชอบนอน   ต้องการสมาธิมาก  5555   

‘’ไปปลุกแล้วเคาะจนห้องจะพังแล้ว  ฉันก็คิดว่าแกออกมาเรียนแล้วน่ะสิ ‘’

‘’ เออๆ เข้าใจแล้ว วันหลังโทรไปปลุก     เดี๊ยวไปซื้อน้ำก่อน  ‘’                         

เดินมาซื้อน้ำอีกฝากหนึ่ง ของโรงอาหารที่ติดแอร์   มันชั่งใหญ่โต สมกับเป็นโรงเรียนชื่อดังในย่านนี้จริงๆ  70  เปอร์เซนเด็กที่นี่เป็น เด็กที่ถูกเลี้ยงด้วยเงินเป็นส่วนใหญ่ 

‘’  น้ำโค้กแก้วค่ะ / ครับ ‘’      หันไปเจอผู้ชาย   ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว คนที่ฉันเดินชน   ไม่สิเดินมาชนชั้น

‘’ ป้าครับ  ขอน้ำโค้กแก้ว  ‘’  หยิบโค้กตั้งเงินแบงค์ร้อยไว้   โดยที่ไม่รอตังทอนป้าเรียกแล้วยังไม่กลับมาเอาอีกรวยแล้งไงว่ะ  เงินทั้งนั้น ฉันเลยอาสาไปเอาไปให้

‘’ นี่นาย   นาย   นี่นายยยยยยยยยยยยยยยย !!  ‘’      แล้วนายนั้นก็หันมามองแล้วเดินไปอีก   ความพยายามชั้นไม่หมดแค่นี้หรอกหึ    รู้จักชานมคนนี้น้อยไปซะแล้ววว

 ‘’ นี่นาย  นี่นาย    นายคนที่หน้าตาไม่ดี    จิตไม่ปกติน่ะ  ‘’   ได้ผลจ้า   หันมาแล้วจ้า   หึหึ   บอกแล้วว่าอย่ามาเล่นกับยัยชานม

‘’ ว่าไงอยากได้ก็เอาไปสิ     เลิกมายุ่งกับชั้นได้แล้ว  ‘’

‘’ คิดว่าชั้นอยากได้หรอ  ไม่จำเป็น  ‘’     อันที่จิงก็สำคัญอยู่น่ะ   แต่ยัยชานมสะอย่างศักดิ์ศรีเว้ยย !   ศักดิ์ศรี

  ‘’ ไม่อยากได้  แล้วตามมาทำไม  ?  ‘’  

‘’ ก็ไม่ได้อยากตามหรอกน่ะ    แต่มันเป็นมารยาททางสังคมน่ะรู้จักมั้ย    หรือไม่มีใครสอน  อ้าวเห้ย‘’   แล้วนายนั้นก็เดินหนีไป   รู้ตัวอีกที   คนหันมามองทั้งโรงอาหารแล้ว   แล้วก็เดินกับไปที่โต๊ะ

‘’  ยัยชานม   ชั้นเห็นน่ะว่าแกทำอะไร     แกไม่รู้หรือไง  ว่าแกกำลังไปทะเลาะกับใคร ‘’

 ‘’  กับใครห้ะ กับใคร !!    ‘’   ฉันแย้งง !

 ‘’ ก็เลอแปง น่ะสิ      หลานเจ้าของโรงเรียนวาเลนนิไง   ‘’    เอิ่มพ่อค้าขายขนมรึไง       =    =    ห้ะ หลานเจ้าของโรงเรียนหรอ    ไม่ต้องหาให้เหนื่อยเลยน่ะสิ    ยินดีที่ได้รู้จักน้ะคุณชายเลอแปง   ^^