คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 [100%]
Chapter 4
"ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่แบบนั้นนน!!..." ร่างบางโบกมือเป็นพัลวัน....
"บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะมาร์คว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่งั้นแบมแบมกับจินยองจะงอนและไม่คุยด้วยจริงๆนะ!"
"มันไม่มีอะไรจริงๆ...ก็แค่เซล้ม แค่นั้นเอง"
"อ๋อ เดี๋ยวนี่มาร์คหัดแหลกับเพื่อนแล้วหรอ...ใช่สิ๊~"
"...มันไม่ใช่ง่ะ ;__; นี่จะไม่เชื่อใจมาร์คเลยใช่มั้ย?" เขาเองจะน้อยใจแล้วนะเมื่อเพื่อนทั้งสองคนดันไม่เชื่อใจเพื่อนของตัวเองขนาดนี้...
"เชื่อใจน่ะเชื่อ แต่ไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น..."
"ใช่ จินยองพูดถูกที่สุด..."
"...เฮ้อ..." มาร์คได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง มือเล็กยกขึ้นมากุมขมับ...
แก้ตัวไปก็ไม่มีใครเชื่อสินะ...
"เอาความจริง....ว่าไง?" จินยองเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะด้วยความอยากรู้หรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้เขาอยากจะเค้นความจริงจากปากเพื่อนออกมาเป็นฉากๆตอนๆ เอาแบบละเอียดยิบยิ่งดี...
"เฮ้อ....."
ป้าบ!
"โอ้ยยย!.." เจ็บบบบ ตีมาได้นะแบมแบม
"เร็วๆสิมาร์ค อย่ามาลีลากับเพื่อน!" แบมแบมจัดการตีแขนคนลีลาท่ามากไปหนึ่งที นี่ถ้ายังไม่เล่าจะจัดป้าบครั้งที่สองให้
"ไม่อยากเล่าอ่ะ" จะให้เขาเล่าเรื่องน่าอายแบบนั้นได้ยังไง เรื่องที่เขาดันปล่อยให้คนละเมอนอนจับมือทั้งคืนทั้งๆที่ตัวเองนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้จนเช้า แล้วพอตื่นมาก็ดันเจ็บหลัง ลุกขึ้นเร็วไปก็เลยเสียหลักลงไปกองอยู่บนตัวอีกคน แล้วเพื่อนก็บังเอิญมาเวลานั้นพอดี
คิดว่ามันน่าเชื่อมั้ยล่ะครับ?
ปัง!
"ไม่ได้! ต้องเล่า!" แบมแบมเพื่อนรักยังคงยืนยันคำเดิมด้วยการทุบโต๊ะเสียงดัง...
"เบาๆสิแบมแบม นี่มันโรงพยาบาลนะ.." ต้วนอี้เอินเริ่มหวาดเสียวกับเพื่อนคนนี้ ถ้าเข้าโหมดโหดทีนี่ใครก็ต้องยอม เรื่องนี้แจ็คสันรู้ดีเชียวแหละ
"เอางี้! แบมแบม....." จินยองทำท่าเหมือนจะคิดอะไรดีๆออกร่างบางว่าแล้วหันไปกระซิบเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน แต่จากร้อยยิ้มและลางสังหรณ์ของตัวเขาเองแล้วเกรงว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขาแน่นอน...
แล้วเขาก็คิดถูกสินะ...
.
.
.
"แจบอม / แจ็คสัน ออกไปก่อน" สิ้นเสียงเพื่อนรักทั้งสองเพื่อนรักอีกคู่ก็ได้แต่ทำหน้า งง
"ห้ะ?/ ห้ะ?"
"เออน่า บอกให้ออกไปก่อน" แบมแบมเดินไปดึงแขนแจ็คสันให้ลุกขึ้นยืนจากโซฟาแล้วก็พยายามดันหลังให้เขาออกจากห้องไปก่อน....
"แจบอม! ลุก! " จินยองเริ่มตวาดเสียงเมื่อเห็นว่าคนตาตี่ยังคงทำหน้ามึนไม่รู้ร้อนรู้หนาว...
"อ่อ ไปแล้วๆ.." แจบอมยอมลุกเดินออกไปจากห้องอย่างง่ายดาย ถ้าไม่ออกชีวิตก็อาจจะจบอย่างง่ายดายเช่นกัน...
ทั้งสองหนุ่มพากันเดินออกมานอกห้องพักผู้ป่วยที่มีป้ายชื่อเพื่อนใหม่ของเขาติดอยู่...
กริ้กกก!
เสียงกดล็อคประตูดังขึ้นจากข้างในทำให้เพื่อนทั้งสองหันมามองหน้ากัน...
"มึงว่ายูคยอมจะโอเคมั้ยวะ?" แจ็คสันกล่าวด้วยความเป็นห่วงคนป่วยที่เพิ่งฟื้น...
"กูไม่รู้เลยว่ะ..." แต่แจบอมเองก็ไม่สามารถให้คำตอบได้เช่นกัน...
เป็นอันว่าถ้าปาร์คจินยองและกันต์พิมุกต์อยากจะรู้อะไรแล้ว ความจริงนั้นก็ต้องถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน...
.
.
.
15 นาทีผ่านไป
กริ้กกก!
เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากด้านใน...
"ฮ่าๆๆๆ บ๊ายบายยูค หายไวๆน้า...."
เพื่อนสุดแสบสองคนเดินออกมาจากห้องพร้อมกับสีหน้าชื่นบานบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ดีจนถึงขีดสุด...
แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนสามคนที่นั่งรออยู่นอกห้องอยากจะยิ้มตามไปด้วยเลย...
ชิบหายแล้ว...
แบมแบมและจินยองพร้อมใจกันหันมายิ้มกว้างให้เพื่อนสนิทปากแข็งของตัวเองต้วนอี้เอิน...
เดี๋ยว ยิ้มกว้างเกินไปแล้ว...
"กลับ แล้ว นะ... ต้วน อี้ เอิน..." เสียงประสานระหว่างเพื่อนจินยองและเพื่อนแบมแบมทำให้ขนแขนมันตั้งใจลุกพร้อมกันถ้วนหน้า...
"อ่ะ..อื้อ โอเค เจอกัน" ยิ้มแห้งๆถูกส่งไปให้เพื่อนทั้งสี่คนที่กำลังจะเตรียมตัวกลับจากการเยี่ยมไข้....
.
.
ร่างบางรอจนทั้งสี่คนเดินลับสายตาไป แล้วค่อยหย่อนตัวลงนั่งที่เดินที่เคยนั่งเมื่อครู่...
"..."
โอ้ย ไม่อยากจะเข้าไปเลยจริงๆ... ไม่อยากจะสู้หน้า งือออออ~
"เฮ้อออ..."
.
.
.
เสียงเปิดประตูเข้ามาจากข้างนอกทำให้คนในห้องรอดูคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างเอื่อยๆ… ร่างบางยังอยู่ในชุดเดิมเหมือนที่เขาเห็นเมื่อเช้า… อีกคนหันซ้ายหันขวามองสิ่งของไปเรื่อยเปื่อย… ยูคยอมยังคงมองตามทุกอากัปกิริยาของคนตัวเล็กกว่า…เขาคิดว่าเขาทำให้อีกคนอึดอัดไม่ใช่น้อยแต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจจะหยุดมองคนเฝ้าไข้เขาได้เลย….
“…ยะ ยิ้มอะไร” มาร์คตัดสินใจทำลายความเงียบลง…เมื่อเห็นอีกคนยังคงมองเขาไม่วางตาแถมยังยิ้มน้อยๆตลอดเวลา…
อะไร ป่วยแล้วมีความสุขมากรึไง??
“ป่าวครับ…” รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของยูคยอม…จะให้ทำยังไงก็คนมันหยุดยิ้มไม่ได้จริงๆ…
“...ชิ!” เขาได้แต่จิ๊ปากกับสีหน้าที่ดูยังไงก้จงใจแกล้งเขาชัดๆ…ไม่รู้จะหาอะไรมาเถียง…
"เที่ยงแล้ว กินข้าวด้วย...เดี๋ยวต้องกินยาอีกไม่ใช่หรอ" มาร์คว่าก่อนที่จะจัดการดึงโต๊ะจากข้างๆเตียงมาไว้ตรงหน้าคนป่วย ก่อนจะจัดแจงอาหารที่ทางโรงพยาบาลนำมาให้...
"ขอบคุณครับ" ยิ้มกว้างๆและคำขอบคุณถูกส่งมาให้คนตัวเล็ก แต่ร่างบนเตียงไม่แม้แต่จะหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารเลยซักคำ...
"ทำไมไม่กินล่ะ? กินไม่ลงหรอ..."
"ครับ..." ยิ้มแหยๆถูกส่งมาอีกที...
"แล้วถ้า..." คนตัวเล็กเว้นช่วงครู่นึง....
"....ครับ?"
"...ถ้าป้อน...จะกินมั้ย?..."
"...หืม?" ร่างสูงเลิ่กตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนไปขำกับท่าทางของอีกคนเบาๆ...
"อ้ะ ไม่ๆ ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น...ก็แค่แบบว่า...เอ่อ ยังไงอ่ะ...เอ่อ ยังไงดีล่ะ" เหมือนเขาจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรที่มันส่อ ออกมา....
โอ้ยยย มาปงมาป้อนอะไร ต้วนอี้เอิน เอ้ยยย...
.
.
"จะลองดูก็ได้ครับ ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะน้อยๆจากคนบนเตียงทำให้เขาเองต้องละสายตาที่หลุบมองแต่มือตัวเองขึ้นมามองหน้าอีกคน...
"งั้น…ป้อนนะ”
.
.
.
-------------------------- 60% ----------------------------
.
.
.
"....งั่ม...งั่ม...” แก้มพองๆนั่นกำลังเคี้ยวข้าวต้มที่ตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งชามตุ้ยๆ....
"...มาร์ค ป้อนเร็วๆสิครับ..อ้าา~"
ไหนบอกกินไม่ลง ?
"...หมดแล้ว.." ตั้งแต่ข้าวเริ่มเข้าปาก ดูเหมือนคิมยูคยอมจะเปลี่ยนจากหมีมาเป็นหมูซะแล้ว...
"...ผมขอน้ำด้วยได้มั้ยครับ?" มาร์คจัดการวางช้อนลง...เขามองหาแก้วน้ำใสที่มีหลอดของผู้ป่วย...
โอ๊ะ ขี้เกียจเดิน...
แก้วน้ำถูกตั้งไว้ทางฝั่งขวาของเตียงผู้ป่วย แต่ปัญหาคือเขาดันนั่งอยู่อีกฟากนึงของเตียง... คิมยูคยอมมองหน้าเขาอย่าง งงๆ เมื่อเขาไม่ได้ตอบคำถาม...
"ก็วางอยู่นู่นไง หยิบเอาสิ..." มาร์คบุ้ยปากไปทางโต๊ะทางฝั่งขวา ตัวเองก็อยู่ใกล้กว่าตั้งเยอะยังจะใช้กัน... ชิ!
"...เจ็บแขน..." ยูคยอมมองไปทางแก้วน้ำแล้วหันกลับมาหาร่างบางที่นั่งติดฝั่งซ้ายของเขา...
"เออๆ เดี๋ยวหยิบให้ก็ได้..." แต่มุขที่ทำหน้าเหมือนหมาหงอยนี่ก็ใช้ได้ผลทุกทีไปสิน่า...
โอ้ยยยยย ขี้เกียจลุก
"...เฮ้ ทำอะไร เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอ!"
"....อ้ะ!!" ร่างบางพาดตัวเองลงไปกลางเตียงคนไข้พร้อมกับเอื้อมมือไปสุดกำลังเพื่อที่จะหยิบแก้วน้ำแต่คนบนเตียงดันกอดเขาไว้ซะแน่น...
"..ยูคยอมอ่า ตกใจหมดเลย..." วงแขนใหญ่โอบเข้าที่ตัวเขาอย่างที่เขาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวเหมือนกัน...
"...ระวังหน่อยสิ!..ถ้าตกลงไปจะทำยังไง!..." ร่างบนเตียงมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที…
“ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้น่า…” มาร์คที่ตอนนี้ยังอยู่บนตัวของอีกคน หันกลับมายิ้มแหยๆให้ ก่อนที่จะหมุนมือทำท่าล้อเลียน…
“อ่ะ ล้อเล่นๆ … ไม่โกรธน้า…” ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆแต่ก็ยอมหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย… เขาน่ะไม่ได้โกรธอีกคนหรอก…
ก็แค่เป็นห่วงมากแค่นั้นเอง…
“ไม่โกรธครับ…”
“โกรธแน่ๆ ดูหน้าสิ…นี่แน่ะๆ” มาร์คเอานิ้วจิ้มไปตรงพุงอีกคน…
“โอ๊ะ! ไม่เล่นอย่างนี้นะคร้าบ” แต่เพื่อนร่างหมีก็ดันบ้าจี้ซะอย่างนั้น… ก็เลยกลายเป็นสงครามเล่นจักจี้เอวกันไป….
“ตายซะ คิมยูคยอม! ฮ่าๆๆ”
“พอแล้วคร้าบบ…ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะจากทั้งคนเริ่มแกล้งและคนป่วยดังออกไปนอกห้องจนทำให้คนที่เดินผ่านต้องยกยิ้มบางๆ…
เป็นใครๆก็คงจะยิ้ม… ใช่มั้ย?
.
.
.
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้ก็หมดเวลาของช่วงปิดเทอมสองอาทิตย์แล้ว ตัวเขาที่วางแผนว่าจะทำงานเก็บเงินแล้วไปเที่ยวเล่นก็ดันมาป่วยเข้าโรงพยาบาลซะก่อน... แต่ก็ยังดีที่คนเฝ้าไข้ช่วยให้เขาหายเร็วขึ้นเยอะเลย... ตอนนี้เริ่มเรียนแบบจริงจังแล้ว ปีสุดท้ายของมอปลาย.... เขาก็ทำงานน้อยลงกว่าเดิมเยอะ เวลาว่างก็มีเพิ่มขึ้นนิดหน่อย...
"..." ยูคยอมนั่งเปิดหนังสือเกี่ยวกับการตกแต่งออกแบบภายในที่มีหลากหลายดีไซน์ของห้องแบบต่างๆ... เขานี่แหละชอบการออกแบบเป็นที่สุด... ห้องของเขาจะดูเรียบร้อยและมีสไตล์เสมอ...
"...ชอบเหรอ? ไปแต่งห้องให้บ้างสิ" เสียงอันคุ้นเคยมาจากคนที่ไม่ใช่ใครที่ไหน...ก็คนนั้นแหละ...
คนเฝ้าไข้ของคิมยูคยอม...
"ก็เมื่อไหร่จะชวนไปบ้านล่ะครับ..." ตอนนี้ระดับความสนิทขิงเขากับเพื่อนที่ชื่อต้วนอี้เอินขยับขึ้นมาเป็นเพื่อนสนิทกันมากซะแล้ว...
"ไว้ก่อน ยังไม่ได้เก็บห้องเลย...กลัวว่ายูคยอมมาแล้วจะสะดุดฝุ่นหัวกระแทกพื้นตายก่อน...แบร่..." คนตัวเล็กกว่าแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งกับเพื่อนสนิทขาเม้าอีกสองคน...
ใจเริ่มไม่ดีเลยแฮะ...แค่รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ตกลงไปในหลุมที่ไม่สามารถขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง...
หรือว่ามันจะเป็นหลุมที่มีแค่เขาที่ตกไปฝ่ายเดียวรึเปล่า...
ความใกล้ชิดนี่มันฆ่าคนได้จริงๆสินะ...
สายตาที่บ่งบอกความรู้สึกไม่ได้ถูกส่งตามหลังอีกคนไปแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ทันสังเกต... แต่คนอีกคนดันเห็นความรู้สึกที่เขาอยากจะสื่อออกมาจากดวงตาของเขา...
ท่าทางหยอกล้อน่ารักๆแบบนั้นทำกับแค่เขาคนเดียวใช่มั้ย?
ไม่ได้ไปทำแบบนั้นกับคนอื่นใช่หรือป่าว?
คิมยูคยอมไม่ได้มีความรู้สึกไปฝ่ายเดียวใช่มั้ย?
.
.
.
ร่างเล็กที่นั่งใกล้ๆเพื่อนอีกคนนั่งสังเกตยูคยอมอยู่ครู่ใหญ่... เขาไม่ได้ใสซื่อจนถึงขนาดไม่รู้ว่าสายตาแบบที่เขามองเพื่อนกับสายตาแบบคนรักเขาใช้มองกันมันแตกต่างกันอย่างไร...
"แบมแบม เที่ยงแล้ว...ไปกินข้าวกัน..." จินยองเพื่อนสนิทเขาเดินมาจากอีกห้องเรียนนึงเมื่อออดเลิกคาบดังขึ้น...
"อ่อ อืมๆ ไปสิจินยองงี่~" ร่างบางลุกขึ้นตามแรงดึงจากแขนข้างขวา...
"แบมแบม ไปเถอะ ~ ..."
"อื้อๆ ไปแล้วๆ..."
เขาควรเก็บความลับนี้ไว้ใช่หรือไม่?
คิมยูคยอม...นายชอบมาร์คใช่มั้ย?
.
.
.
TBC.
Talk : ขอโทดรีดเดอร์ที่ตามอ่านทุกท่านนะคะ 5555 เค้ามาช้าอีกแล้ว มัวแต่ไปอัพอีกเรื่องนึง
ตอนนี้อ่านแล้ว งง มั้ยคะ? … ถ้าเกิดว่าบรรยายไม่เคลียร์หรือว่ามันข้ามไปข้ามมา ฝากติชมด้วยนะคะ เราจะนำไปแก้ไขและปรับเปลี่ยนค่า ขอบคุณค่า <3
สปอย : เอ๋ เรากำลังจะขยับความสัมพันธ์ของยูคยอมกับมาร์คคึแล้วน้า เตรียมรับดราม่าได้เล้ย วู้วววว มีสุขต้องมีทุกข์นะคะ… แฮ่
#ฟิคเลิฟเนชั่น ฝากแท้กด้วยค่า รักทุกคน จุ๊บๆ
ความคิดเห็น