คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 [120%]
Chapter 2
Chapter 2
เวลาสามทุ่มกว่าหลังจากงานปาร์ตี้จบ วันนั้นยูคยอมก็ได้ความช่วยเหลือจากแจ็คสันเพื่อนร่วมห้องที่ขับรถมาส่งถึงหน้าบ้าน เหตุก็เป็นเพราะว่า....
'แจ็คสัน ไปส่งยูคยอมด้วยนะ เพื่อนเพิ่งมาไม่รู้ทาง เคนะ บายย'
แบมแบมกล่าวก่อนที่จะย้ายตัวเองขึ้นรถของอิมแจบอมที่มีเพื่อนหน้าสวยของเขาอีกสองคนนั่งอยู่แล้ว 'ก็รถเต็มช่วยไม่ได้' แจ็คสันรู้ดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลหลักของอีกฝ่าย หากแต่ว่าร่างบางแค่อยากจะเม้ามอยกับเพื่อนสนิทอีกสองคนนั่นเอง...
สิ่งที่ยูคยอมรับรู้ได้ในวันที่เพื่อนร่วมห้องมาส่งคือแจ็คสันเป็นคนดีใช้ได้ มีเหตุมีผล และเป็นคนเข้ากับคนง่าย...พวกเขาใช้เวลาไม่นานในการสนิทสนมเพราะด้วยความที่ชอบอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน...
'อ๋อ ก็เลยจะหางานทำ เก็บตังไปเที่ยวนะเหรอ'
'อื้ม ไม่อยากใช้ตังค์แม่...ทำงานเก็บเงินเที่ยวเองดีกว่า’
'ไปทำงานที่ร้านมั้ยล่ะ พอดีว่าที่บ้านเปิดร้านคาเฟ่ ถ้าสนใจก็โทรมาก็แล้วกัน เห็นช่วงนี้บ่นว่าขาดคนอยู่'
ยูคยอมกล่าวขอบคุณและจัดการแลกเบอร์โทรติดต่อกับแจ็คสัน...เขาวางแพลนว่าจะพักผ่อนปรับเวลาสักวันสองวันแล้วค่อยเริ่มงาน...
เอ~ ว่าแต่ปิดเทอมนานแค่ไหนน้า~
'มาร์ค - 04-xxxx-xxxx'
ตื้ดด ตื้ดดดด ตื้ดดด...
.
.
.
'ฮัลโหลครับ...'
"มาร์คหรอ นี่ยูคยอมนะครับ...”
'อ่อ มาร์คอยู่ในห้องน้ำครับ เพื่อนมาร์คใช่มั้ย? เดี๋ยวพี่บอกให้เขาโทรกลับนะ'
"อ่า ได้ครับๆ..."
'มาร์คคร้าบบบ~ เพื่อนโท....'
ปิ๊ป...
เสียงปลายสายเรียกชื่ออีกคนเสียงหวานลอดออกมาก่อนที่สายจะตัดไป...
.
.
ใครวะ ?
หลังจากที่วางสายยูคยอมก็ได้แต่ทำหน้าสงสัย ในใจก็อย่าให้เป็นแบบที่คิดเลย ไม่หรอก! เพื่อนกันชัวร์!
เขาไม่อยาก 'อกหัก' ตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบหรอกนะ
.
.
.
ครืดดดด~ ครืดดดด~
มือถือจอใหญ่โชว์ชื่อคนที่โทรเข้ามา ร่างสูงไม่รอช้ากดรับสายทันทีเพราะไม่อยากให้อีกคนรอนาน....
'อื้อ ว่าไงยูคยอม'
"อ่า คือจะโทรมาถามวะ ว่า...."
'นี่พี่แทคยอน หยุด! เค้าคุยโทรศัพท์อยู่' เสียงเล็กแหวขึ้นมาหลังจากที่โดนก่อกวนจากใครบางที่เขารู้แค่ว่าคือ 'พี่แทคยอน' ของคนปลายสาย...
"..."
'ขอโทษที...ว่าไงนะยูคยอม...'
"อ่อ จะถามว่าปิดเทอมนานแค่ไหนหรอครับ?” เขาได้ยินเสียงกุกกักจากปลายสาย อีกคนคงกำลังรื้อตารางวันสำคัญของโรงเรียนล่ะสิท่า…
‘ยูคยอม ประมาณสองอาทิตย์นะ’ คนถือสายรอพยักหน้างึกๆ แล้วพยายามคิดวางแผนวันหยุดยาวสองอาทิตย์ของเขา...
“…”
‘นี่…ได้ยินว่าจะไปทำงานร้านแจ็คสันใช่มั้ย?’ มาร์คพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ายูคยอมเงียบไป…
“อ่อ ใช่แล้วล่ะ…ทำไมหรอ?”
‘ดีเลย…ไปวันนี้เลยมั้ย จะพาไปดูร้านแล้วก็แนะนำให้เพื่อนๆพี่ๆที่ร้านเขาได้รู้จักด้วย…’
“เอ๋…มาร์ครู้จักพวกพนักงานด้วยหรอครับ?”
‘อื้ม รู้จักสิ…ก็เราทำงานที่นั่นด้วย’ สื้นเสียงของอีกคน…คนที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียงก็ยิ้มดีใจเป็นลิงโลดแล้วเริ่มกลิ้งไปมาบนเตียง…ถ้าใครเข้ามาเห็นยูคยอมในสภาพเหมือนสาวน้อยดีใจตอนรู้ว่าคนที่เธอแอบชอบยังโสดสนิทแบบนี้คงได้อายกันไปเป็นสิบปีเลยล่ะครับ….
“อ้าว ก็ดีเลยสิครับ จะได้มีคนสอนงานด้วย” ถือเป็นโอกาสดีที่จะสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมชั้นของเขา…แต่จะพัฒนาไปทางไหนก็ต้องแล้วแต่ดชคชะตาฟ้าลิขิต…
‘ไม่ได้สอนหรอก…’
“อ่าว” ความฝันเมื่อสองวินาทีที่แล้วเป็นอันต้องจบกัน พับเก็บไว้ในลิ้นชักก่อนละกันเนอะ T-T
‘ก็มีรุ่นพี่เยอะแยะ นายก็ให้เค้าสอนไปสิ! ลำบากชะมัด’ เสียงปลายสายกลับมาเป็นมาร์คจอมโวยวายเหมือนวันแรกที่เจอ…เขาเดาว่าคงจะหงุดหงิดอะไรอีกล่ะซิท่า…
“ไม่เห็นต้องโวยวาย... ว่าแต่มาร์คทำงานตำแหน่งอะไรล่ะครับ?”
‘ส่วนใหญ่จะยืนประจำที่เค้าท์เตอร์แต่ที่ร้านก็จะช่วยๆกันหมดนะ…’
“ครับ เข้าใจแล้ว” ร่างสูงพยักหน้างึกๆอย่างที่ชอบทำ แล้วก็รอฟังเวลาและสถานที่นัดพบกันของเขากับมาร์ค…
‘งั้นอีก 15 นาที เจอกันที่ xxx นะ…’
.
.
.
--------------------------------------- 40% -----------------------------------------
ทั้งสองคนตกลงว่าจะนั่งรถแท็กซี่ไปที่ร้านคาเฟ่ของแจ็คสันคนตัวสั้นของเพื่อนๆเพราะว่ารถบัสดันไม่มีบริการวันนี้ ใช้เวลาเดินทางประมาณไม่เกิน 10 นาที เพราะถนนดูจะโล่งเป็นพิเศษ…รถโดยสารจอดลงตรงข้ามกับร้านคาเฟ่ตกแต่งสวยงามขนาดย่อม…เขาเองที่เพิ่งเคยมาก็ตะลึงไม่ใช่น้อยเหมือนกัน ไม่คิดว่าคาเฟ่จะสวยลงตัวขนาดนี้ เขาล่ะชื่นชมคนออกแบบจริงๆ…
ข้างในร้านดูครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์...ผู้คนที่นี่ชอบเหลือเกินที่จะนั่งดื่มกาแฟและพบปะพูดคุยกับเพื่อนๆหรือแม้กระทั่งคู่รักก็ยังพากันมานั่งเล่นข้างนอกมากกว่าที่อยู่บ้านเฉยๆ...
เป็นบรรยากาศอบอุ่นที่หาดูยากจริงๆนะ...
ทั้งสองคนไม่รอช้าหลังจากที่จัดการจ่ายค่าโดยสารแล้วเขาก็เดินเข้าไปในร้าน...
"มาร์คคคคค How are you going!? Mwah~” เพื่อนสาวออสซี่คนสวยเดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง... ผมสีบลอนด์สว่างช่างรับกับใบหน้าสวยกับจมูกโด่งเสียจริงๆ...
"ผมสบายดีม๊ากมาก ขอบคุณนะลิสซี่ mwah~" ทั้งสองคนแลกกันจุ้บแก้มอีกฝ่าย เป็นภาพที่น่ารักจริงๆครับ อารมณ์เพื่อนสาวไม่เจอกันนาน แหะๆ
"นี่ใครอ่ะมาร์ค Your bae อ๋อ?" โอ้โห เพิ่งรู้ว่าเพื่อนมาร์คพูดจาได้น่าคบหามากๆเลยครับ...ต้องขอบคุณลิสซี่ซักหน่อยแล้ว...
"ไม่ช่ายยย เพื่อนที่โรงเรียน เพิ่งมาจากเกาหลี เขาจะมาทำงานด้วยอ่ะ” มือบางโบกเป็นพัลวันแถมหัวก็ยังส่ายซะกลัวว่ามันหลุดออกมา...
"อ๋อๆ ใช่คนที่แจ็คสันบอกมั้ย?" ลิสซี่พยักหน้าพลางหันมาส่งยิ้มแบบรู้ทันให้คนตัวสูงที่ยืนข้างหลังมาร์ค...
"สวัสดีครับ ยูคยอมครับ" เขาแนะนำตัวเองให้กับเพื่อนร่วมงานคนใหม่...
"Hey! ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้น เราอายุเท่ากัน มาๆ Mwah~" ลิสซี่บอกพร้อมกับทักทายอย่างเป็นกันเอง...แจกกอดแล้วได้คิสที่แก้มด้วยครับ ดีใจ...
"ครับบ..." ยูคยอมเกาแก้มเขินๆ ว้าาา เด็กน้อยจริงเลยเรา...
"โอ้โห มาไม่ถึง 5 นาที ก็ได้คิสแล้วหรอ... ยูคยอมนี่ Hot จริงๆ" แจ็คสันที่เพิ่งเดินออกมาจากในครัวเอ่ยแซว...เพื่อนเขาอยู่ในชุดเสื้อเชิตสีดำเข้ากับกางเกงกับผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้มปักโลโก้ร้าน ขวามือที่ออกมีป้ายชื่อพนักงานและตำแหน่งที่ทำ...
'General Manager'
"แจ็คสันดูดีนะ ฮ่าๆ ดูเป็นคนดีเกินไป" ยูคยอมเอ่ยแซวบ้างเพราะอีกคนอยู่ในชั่วโมงทำงาน ทั้งที่ชอบใส่หมวกมากแค่ไหนก็ใส่ไม่ได้...
"ใช่มั้ยล่ะยูคยอม แจ็คเวลาไม่ใส่หมวกนี่ดูสุภาพเรียบร้อยและหล่อมากๆ ลิสซี่เห็นเกือบทุกวันยังไม่ชินเลย..." ลิสซี่ทำหน้าเคลิ้มตามที่ปากว่า... ท่าจะเคลิ้มจริงแฮะ ตาเตอไปแล้วเธอ....
"ไปทำงานไป ลิสซี่ เราหล่ออันนั้นเรารู้" แจ็คสันโบกมือไล่ให้หญิงสาวไปทำงานต่อ...
"มาร์ค ฝากพายูคยอมดูรอบๆร้านด้วยนะ เดี๋ยวเราไปทำงานต่อ" แจ็คสันบอกคนว่างงานวันนี้อย่างสั้นๆก่อนจะปลีกตัวไปบริการคุณลูกค้าทั้งหลาย....
"อ่าว ไรอ่ะ" มาร์คที่ยังไม่ได้ทันจะได้เถียงก็ต้องเออออห่อหมกไปตามคนเดินหายไปแล้ว... เอาเถอะไหนๆเขาก็ว่างแล้วที่ร้านก็ยุ่งๆด้วย ไม่อยากจะพูดมาก...
"สงสัยมาร์คต้องเป็นคนสอนผมแล้วล่ะ" ร่างสูงส่งยิ้มให้อีกคน แต่ดูจะเป็นยิ้มแบบสมน้ำหน้ามากกว่า มันดูเยาะเย้ยยังไงบอกไม่ถูก...
"เออ!" เขานี่อารมณ์เสียได้ทุกทีที่เห็นรอยยิ้มของยูคยอมสิน่า... เห็นมันหงุดหงิดที่สุด เหมือนโดนแกล้ง โดนเยาะเย้ยตลอดเวลา ฮึ้ยยยย!
"โอ๋เอ๋ ไม่ต้องอารมณ์เสีย ผมว่านอนสอนง่ายครับ" ยูคยอมหัวเราะร่วนทันทีที่เห็นว่าอีกคนหน้าบูดเป็นตูดหมึก...มันก็น่าแกล้งทุกทีไป....
"สอนแล้ว'จำ'ด้วยนะ ไม่ชอบสอนหลายรอบ" คนตัวเล็กว่าก่อนจะเดินนำไปอีกทาง...
"คร้าบบบ"
ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงเศษๆ การเรียนรู้งานของยูคยอมเป็นไปอย่างราบรื่นดี ตอนแรกตัวเขาเองก็คิดว่างานคาเฟ่คงไม่ได้หนักหนาอะไรมากมาย หมายถึงงานอาจจะเบากว่านี้ แต่พอได้เรียนรู้หน้างานจริงๆแล้ว งานคาเฟ่ก็เอาเรื่องอยู่สำหรับคนไม่เคยทำงานพิเศษอย่างเขา
"จำได้หมดรึยัง?" คนตัวเล็กที่เพิ่งเช็ดแก้วเสร็จจัดการผึ่งผ้าเช็ดแก้วแล้วหันมาถามเขาที่กำลังล้างเครื่องกาแฟอยู่...
"ก็พอได้ครับ สนุกดีนะ ทำงานที่นี่" ยูคยอมพูดถึง 2 ชม. เศษๆที่เพิ่งได้รับประสบการ์ณการทำงานคาเฟ่ครั้งแรก...เขายิ้มออกมา ทุกคนในร้านเป็นกันเองจริงๆ แถมคุณลูกค้าก็น่ารักด้วย...
"Sandy จะกลับแล้วหรอครับ?...เดินทางปลอดภัยนะครับ See ya!" ร่างบางพูดขึ้นเมื่อคุณป้าแซนดี้ลูกค้าประจำของร้านกำลังจะเดินออกไป...
"Oh Thank you! You're so sweet! See ya Mark~" ร่างท้วมๆบอกลามาร์คด้วยหน้าตายิ้มแยม...ร่างบางยิ้มตอบแล้วโบกมือไวๆ
"มาร์คนี่ท่าทางจะเป็นขวัญใจเหล่าคุณป้านะครับ..คิคิ~" เขาเห็นมาร์คยืนส่งลูกค้ามาประมาณสี่โต๊ะ ทุกคนล้วนแต่เรียกมาร์คๆ บางคนลงทุนเดินเข้ามาที่เค้าท์เตอร์เพื่อกอดล่ำราคนตัวเล็กเลยก็ว่าได้…
ร่างบางหันมายักคิ้วเยาะเย้ยๆ
'ก็คนมันฮอต...'
ยูคยอมส่ายหัวน้อยๆกับท่าทางคิ้วท์ๆที่อีกคนคิดว่ามันออกจะกวนโอ้ยมากกว่าน่ารัก แต่สำหรับเขาไม่ว่าคนตัวเล็กกว่าจะทำอะไร มันก็ดูน่าทะนุถนอมไปหมด จนอยากจะเป็นคนเทคแคร์ซะเอง
"มาร์คคคค~ พี่มาแล้วกลับบ้านกันเถอะ" เสียงเรียกชื่อคนที่ยืนข้างๆผมดังขึ้น...
ร่างสูงในเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนสีเข้มพอดีตัว ในมือถือกุญแจรถและกระเป๋าตังค์ยี่ห้อหรู...
'หล่อซะไม่มี หึ...'
ยูคยอมหุบยิ้มทันทีที่อีกคนเดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้า แล้วก็ได้แต่เบะปากอยู่ในใจ นี่สินะคนในโทรศัพท์ พี่เขาก็เท่ดีแต่ทำไมถึงรู้สึกหมั่นไส้ก็ไม่รู้...ชิ
"อ้าวพี่แทคยอน มาทำอะไรที่นี่?" มาร์คเหลือบตามองมาที่เขาเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับคุยกับพี่คนสนิท...
'ใช่สิ มันไม่เกี่ยวกับเขานี่หน่า...'
ยูคยอมก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดเครื่องทำกาแฟต่อไป เช็ดตรงนี้เสร็จก็เปลี่ยนไปเช็ดอีกฝั่งนึง เขาไม่ได้มองที่สองคนนั้นคุยกับหรอก แต่หูเขานี่เป็นจานดาวเทียมเปิดเรดาร์พร้อมสแกนเต็มที่แล้ว...
"ก็มารับไง: D กลับบ้านกัน"
"ไม่อ่ะ..." มาร์คตอบหน้าตายๆ แล้วมือก็หยิบผ้ามาเช็ดแก้วต่อไป....
"อ้าว ทำไมอ่ะ พี่อุตส่าห์มารับ" คนโตแต่ตัวแต่หัวไม่โตด้วยเริ่มเกิดอาการง๊องแง๊งเหมือนเด็กๆ...
"พี่แทคคคค~ ไปส่งลิสซี่ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวสะพายกระเป๋ารีบเดินมาคล้องแขนชายหนุ่ม...
"...หะ มะ...ไม่" แขนฝั่งขวาของร่างสูงโดนรั้งไปด้านหลังเบา...
"ฝากลิสซี่ด้วยนะครับพี่แทคยอน บายลิสซี่~ ^^ " เสียงหนึ่งพูดขึ้นมาไล่หลังคนที่โดนหญิงสาวลากออกไป....
คิดว่ามาร์คเป็นคนพูดใช่มั้ยครับ? ผิดแล้วล่ะครับ....
"ยูคยอม..." ร่างบางที่ยืนมองเหตุการ์ณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตามไม่ค่อยจะทัน ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีคนที่ตั้งใจมารับเขาดันโดนลากออกไปแล้วซะงั้น...
"เรียกทำไมครับ?" คนพูดยิ้มกรุ้มกริ่มที่มุมปากแล้วแย่งแก้วในมือบางมาเช็ด เขาจัดการหยิบผ้าที่อีกคนใช้มาผึ่งไว้ให้แห้งเป็นอันเสร็จงาน...
"ยิ้มอะไร! เดี๋ยวจะโดน ไปไล่เค้าแล้วยังจะยิ้มอีกนะ!"
"ไม่ได้ไล่ ก็แค่บอกให้ดูแลลิสซี่ด้วย แค่นั้นเอง" ว่าแล้วร่างสูงเดินไปหยิบข้าวของในล็อคเกอร์ประจำตัวที่ตั้งอยู่ถัดไปอีกห้องนึงที่เพิ่งได้มาวันนี้...
ตุ้บ!
"อ่ะ เอาไป นี่เสื้อ นี่กระเป๋า" ยูคยอมโยนเสื้อแจ็คเก็ตของอีกคนกับกระเป๋าสะพายให้คนตัวเล็กที่ยังยืนหน้ามึนอยู่ที่เดิม…
"นี่ไปเปิดล็อคเกอร์เราได้ไงเนี่ย!?" มาร์คแหวขึ้นมาเมื่อเขาเก็บของใช้ส่วนตัวไว้ในล็อคเกอร์แล้วนี่ยูคยอมไปเปิดเอาของใช้ของเขาได้อย่างไร...
"ตัวเองนั่นแหละ ลืมล็อคกุญแจ..." พออีกคนพูดขึ้นมาเขาก็พอจะนึกออก...ตอนที่หน้าเค้าท์เตอร์กำลังยุ่งแล้วเขาต้องปลีกตัวไปช่วยทั้งๆที่ยังเก็บของไม่เสร็จ...
"อะ อืม จำได้ละ..." มาร์คแถไม่เป็นหรอกครับ อะไรที่มันเป็นความจริงทำใจโกหกไม่ได้เลย...เพราะเป็นคนโกหกไม่เป็นเลยโดนหลอกอยู่บ่อยๆ...
ไฟในครัวถูกปิดลงหลังจากที่ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว....
"ขอโทษนะมาร์ค วันนี้เลยต้องทำงานเลย เดี๋ยวจะจ่ายเพิ่มให้นะ" แจ็คสันเดินออกมาหลังจากปิดงานเรียบร้อย พนักงานคนอื่นทยอยกลับบ้านกันไปแล้ว...
"ไม่เป็นไรหรอกแจ็คสัน ร้านยุ่งเราเข้าใจ" มาร์คตอบออกไป... แจ็คสันพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปทางคนตัวสูง....
"แล้วเป็นไงมั่งยูคยอม ฝึกไปถึงไหนแล้ว?"
"..." คนถูกถามยังไม่ได้ทันจะอ้าปากก็มีเสียงขัดขึ้นมาซะก่อน…
"ยูคยอมโอเคนะ สอนง่ายดี ทำไปอีกซักพักก็ยืนตำแหน่งเต็มได้แล้วล่ะ" ร่างบางเป็นคนตอบแทนเขาตามประสาคนมีประสบการ์ณการทำงาน....
"อื้ม โอเค งั้นก็ตามนี้ กลับเถอะ เดี๋ยวจะดึก" แจ็คสันพยักหน้าอีกรอบ มาร์คทำงานมานานพอสมควร ก็พอจะดูอะไรออกบ้าง ถึงจะเห็นว่าคนตัวเล็กยืนยิ้มอยู่ที่เค้าท์เตอร์จ่ายเงินแต่จริงๆแล้วเขากำลังสังเกตการทำงานของทุกคนอยู่นั่นแหละ...
"อื้ม งั้นกลับแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"บายครับแจ็คสัน" ทั้งสองคนกล่าวลาเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาที่ต้องอยู่ต่อเพื่อทำบัญชีรายวัน...
ทั้งสองคนเดินทางกลับโดยแท็กซี่เช่นเคย ยูคยอมแยกกับมาร์คตรงที่นัดเจอกันตอนแรกเพราะบ้านของทั้งสองคนนั้นอยู่กันคนละทาง...
ร่างกายเหนื่อยอ่อนจากการทำงานเป็นเวลาติดต่อกัน เขาจัดการชำระล้างร่างกายแล้วตัดสินใจปิดไฟพาตัวเองเข้านอนทันที…ร่างสูงลืมตาโพลงในความมืด นึกถึงเหตุการ์ณที่ผ่านมาในช่วงหลายวันแรกในต่างแดน…
ตอนนี้ ที่นี่มันใช่ที่ของเขารึเปล่านะ ?
.
.
.
To Be Continue….
ขอโทษทุกคนที่มาต่อช้านะคะ ยอมรับความผิดทุกประการ T-T อย่าตีเค้าเลย
อีก 60% ที่เหลือจะมาต่อให้ในเร็ววันนะคะ ^^
ขอบคุณที่ติดตามค่า <3
มาช้าตามเคย 5555 อยากจะร้องไห้… ขอโทษที่ให้รอนะค้า ตัวละครอื่นๆจะตามมาเรื่อย แล้วก็อดีตของยูคยอมจะอยู่ในตอนหน้า…อิอิ ไม่อยากจะสปอย เอาเป็นว่ารออ่านแล้วกันนะ ดราม่า ไม่ดราม่า อันนี้ไม่รู้เหมือน…อยากจะแต่งดราม่าก็กลัวจะไม่สุด555 เอาเป็นว่ากลางๆก็แล้วกัน
ตอนนี้แอบชอบตัวละคร ลิสซี่นะ ตั้งใจแต่งให้นางน่ารัก ไรเตอร์มีเพื่อนคนนึงน่ารักมากๆ เลยเอามาเป็นตัวละครซะเลย แต่เขาไม่ได้ชื่อลิสซี่นะ555 ฟินสุดอยู่กับนาง
ส่วนอิพี่แทคก็รอติดตามต่อไปว่าเป็นอะไรกับมาร์คคึของเรา~
ฝากคอมเม้นติชมด้วยจ้าหรือไปเยี่ยมแท็กก็ได้ เหงาสุดๆ 5555
#ฟิคเลิฟเนชั่น
ความคิดเห็น