คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ' Policier ' : Chapter 2 [100%]
Chapter 2
.
.
.
"ผมทำงานเรียบร้อยดีใช่มั้ยครับคุณเชว..."
'คราวนี้อยากจะได้อะไรล่ะ คิมยูคยอม'
"ผม...อยากได้คุณตำรวจที่ชื่อต้วนอี้เอิน..."
'ถ้าอยากได้...ก็ไปเอาสิ'
.
.
.
.
“พูดอะไรของคุณ สมองกลับรึยังไง...” หลังจากตอนนั้นที่มีคนเข้ามาขอทำความรู้จักเขาในฐานะผู้ชายธรรมดาคนนึง… ชีวิตที่เคยสงบสุขและเรียบง่ายของเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป…
“ผมพูดจริง…” ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามเขาพูดตอบขึ้นมาด้วยสายตาจริงจัง…
“คนอย่างนายมันเชื่อไม่ได้…” ร่างบางว่าพร้อมกับสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ… คนเป็นตำรวจไม่ควรเชื่อใจใครง่ายๆ มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว… ถ้าจะให้เขาเชื่อก็ต้องมีหลักฐานแค่ลมปากมันไม่พอหรอก…
“คุณตำรวจน่ะรอดูก็พอครับ…” คิมยูคยอมชูซองสีน้ำตาลในมือที่เขาหยิบออกมาจากกระเป๋าคนตรงหน้าก่อนเขาจะออกไปซื้ออาหารเช้าสำหรับสองคนเข้ามา…
“เฮ้…นี่นายค้นกระเป๋า!?”
“แลกข้อมูลไงคุณ…ผมขอข้อมูลผมคืนแต่คุณก็ได้ข้อมูลเชวยองจุนไป… ก็แฟร์ดีนิครับ…” ซองสีน้ำตาลถูกจุดไฟเผาไปต่อหน้าต่อตาเขา…
คิมยูคยอม…นายนี่มัน!
“…” เขาเห็นว่าคนตัวเล็กได้แต่กัดฟันกรอดแล้วก็กำมือแน่น แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าคนตรงนี้น่ากลัวเลยซักนิดเดียว…
.
.
.
“กลับไปได้แล้ว…” ต้วนอี้เอินพูดด้วยน้ำเสียงเหลืออด… คิมยูคยอมช่างเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดในโลกที่เขาเคยเจอมา…
“ครับ…” ร่างบางแปลกใจที่คนที่โดนไล่ตั้งนานก็ยังไม่ไปแต่พอแบบนี้ดันรับคำเอาซะง่ายๆ…
“เดี๋ยว คิมยูคยอม!” อี้เอินร้องห้ามก่อนที่อีกคนจะเปิดประตูออกไปจากห้องเขา…
“นาย….มาเป็นสายตำรวจให้ฉันได้มั้ย?”
“แล้วผมจะได้อะไร?” ร่างสูงชะงักก่อนจะหันกลับมาเมื่อเห็นว่าข้อเสนอมันถูกใจเขาไม่ใช่น้อย… เขายกยิ้มมุมปาก ต้วนอี้เอินคุณกล้าไม่ใช่น้อยนะที่มาขอให้ผมเป็นสายให้ตำรวจ… มันก็ท้าทายดี… คิมยูคยอมชอบความท้าทายอยู่แล้ว…
“อะไรก็ได้ที่นายต้องการ…” อี้เอินเองก็พอจะเดาทางและความคิดของอีกฝ่ายได้พอสมควร…คิมยูคยอมน่ะมันนกสองหัว…ทำงานให้สองฝ่าย เข้ามาหาเขาก็ต้องมีจุดประสงค์…
“…ผมตกลง” ร่างสูงกว่าตอบกลับมาสั้นๆแบบไม่ต้องคิด…
…มันชักเริ่มสนุกแล้วสิ…
.
.
.
"ไอ้บ้านั่นมันหายไปไหนนะ..." นี่มันจะสองอาทิตย์ตั้งแต่ที่อีกคนตอบตกลงว่าจะทำงานกับเขาแถมยังจากไปแบบที่จะติดต่อก็ไม่ได้...
'ผมมีสายครับ...ไว้ใจได้เลยครับ คราวนี้คงหาข้อมูลของเชวยองจุนได้มากขึ้นแน่นอน'
นั่นเป็นประโยคที่เขาพูดในที่ประชุมรวมของคดีส่งออกอาวุธสงครามที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี... รู้ตัวคนร้ายแต่หลักฐานน่ะ มันไม่มีเลยสักชิ้น...
สิ่งเดียวที่ตำรวจทำได้ตอนนี้คือคอยตรวจค้นการส่งสินค้าเข้าออกของประเทศ... มาตรการเข้มงวดขึ้นหลายเท่าแต่เราก็ไม่มีทีท่าว่าจะหาหลักฐานมัดตัว 'เชวยองจุน' ในฐานผู้ต้องสงสัยได้เลย...
ต้วนอี้เอินนั่งมองรูปของผู้ชายร่างสูงที่มีใบหน้าคุ้นเคยด้วยความหงุดหงิด...
คิมยูคยอม นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆ!
"เหอะ! ท่าทางจะสมองกลับ ไม่รู้รึไงว่าตำรวจเขาก็ต้องมีสำเนาข้อมูลอยู่แล้ว...จะเผาทำบ้าอะไร..." ร่างบางจัดการถือรูปขึ้นมาระดับสายตาก่อนจะเอามือจิ้มไปที่หัวของคนในรูป...
"เอ่อ...คุณอี้เอิน...โอเคนะครับ?" แบมแบมเพื่อนร่วมงานของเขาเอ่ยขึ้นมา...
"อ่อครับๆ ผมโอเคครับ" ร่างบางพยักหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ,
"แล้วคนที่เป็นสายตำรวจให้คุณอี้เอินเขาคือใครหรอครับ?"
"ผมบอกไม่ได้น่ะคุณแบมแบม...ขอโทษจริงๆนะ" อี้เอินยิ้มให้อีกครั้งเป็นเชิงขอโทษ....
"อ๋อ ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ..." แบมแบมยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน...
"งั้นผมขอตัวนะครับ...ตั้งใจทำงานนะครับ..." อี้เอินเก็บเอกสารลงซองเอกสารสีน้ำตาลเช่นเดิมแล้วเลือกที่จะขอตัวออกมาให้อีกคนได้สะสางงานต่อ...
.
.
.
ต้วนอี้เอินเดินออกไปแล้ว... เหลือแค่เขาคนเดียวที่นั่งอยู่ในออฟฟิศ... ร่างเล็กจัดการต่อสายหาคนๆนึง...
'เชวยองจุน'
"ฮัลโหลครับ...ไม่ยอมบอกเลยครับ....ได้เลยครับเดี๋ยวผมจะคอยจับตาดูไว้ครับ....อย่าลืมสัญญาของเราด้วยนะครับ..."
กริ้ก
แบมแบมกดวางสายโทรศัพท์มือถือของตัวเองก่อนที่จะกดลบเบอร์ที่โทรออกให้หมดและตรวจเช็คให้แน่นอนว่าไม่มีหลักฐานที่เขาเป็นคนติดต่อกับผู้ก่อการร้ายเหลืออยู่...เขาต้องปลอดภัยไว้ก่อนถ้าเกิดว่ามีคนจับได้ละก็ชาตินี้ทั้งชาติคงได้แต่นอนดูพระอาทิตย์ขึ้นแต่ในคุกแน่ๆ...
ร่างเล็กเดินออกจากออฟฟิศไปโดยที่ไม่ได้ทันสังเกตเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงด้านซ้ายของประตู...
"นายนี่เอง...แบมแบม" อี้เอินถึงกับแสยะยิ้ม...สกปรกไม่ใช่เล่นเลยนะ....
.
.
.
"เฮ้อออ ทำไมมันถึงน่าเบื่ออย่างนี้น้า" คิมยูคยอมในชุดกางเกงหนังกับเสื้อเชิ้ตสีเข้มนั่งอยู่มุมในสุดของผับชื่อดังพร้อมกับแก้วใสที่มีน้ำสีอำพันอยู่โหลงเหลง...
"นี่~ ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนมั้ย?" สาวร่างบางที่มีทรวดทรงแบบที่ใครๆก็ต้องเหลียวมอง เดินมานั่งข้างๆเขาพร้อมกับยกขาหนึ่งข้างขึ้นมาพาดไว้บนตักของเขา... ร่างสูงไล้ตามองเรียวขาสวยจนมาถึงใบหน้าของหญิงสาว...
รอยยิ้มจากหน้าสวยถูกส่งมาให้เขาอย่างเชื้อเชิญ...แต่เขาก็มีความรับผิดชอบพอที่จะปฏิเสธไป... ก็วันนี้เขามีคนที่นัดด้วยอยู่แล้วนิ...
"ไว้คราวหน้านะครับ...วันนี้ผมมีนัดแล้ว" คิมยูคยอมส่งยิ้มหวานกลับไปให้อีกคน....
"...404 ชั้นสาม...ถ้าว่างนะคะ~ มั้ว~" หญิงสาวปลดกระดุมเม็ดบนของเขาออกก่อนจะเปิดปกเสื้อออกแล้วประทับตราริมฝีปากของหล่อนที่เคลือบด้วยลิปสติกสีส้มแดงไว้บนคอของชายหนุ่ม...พร้อมกับจัดการติดกระดุมเข้าที่ให้เหมือนเดิม...
"เหอะ! ทำไมไม่ขึ้นไปล่ะ...เดี๋ยวก็ลงแดงตายหรอก!" ต้วนอี้เอินพูดขึ้นมาหลังจากที่เขามองดูชายหญิงที่กำลังนัวเนียกันมาตั้งแต่แรก... ความรู้สึกขุ่นมัวในใจมันประทุขึ้น... นัดกันมาเพื่อให้มาดูภาพแบบนี่เนี่ยนะ เสียเวลาชะมัด!
"ผมไปไม่ได้...ก็ผมนัดอี้เอินไว้แล้ว"
- P o l i c i e r -
.
.
.
"อ่อ เรื่องนั้นฉันรู้แล้วล่ะ..." เขาพยักหน้ารับรู้ที่อีกคนบอกเรื่องสายในทีมของตัวเอง...ใช่สิ ก็เพิ่งจับได้สดๆร้อนๆเมื่อเย็นนี้เอง... คิดว่ายูคยอมเองก็คงรู้พร้อมๆกัน...
"ไม่เลวนิครับ..." ยูคยอมยกแก้วใสขึ้นมาจิบอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้...
"...ดื่มเสร็จรึยัง...จะกล้บบ้านแล้ว" อี้เอินมองไปที่แก้วเหล้าที่วางหราอยู่หน้าตัวเองโดยที่ไม่คิดจะแตะต้องมัน...
เขานี้ไม่ถูกกับของมึนเมาอย่างแรง...
"แล้วอี้เอินไม่ดื่มหรอครับ..."
"..." เขาส่ายหน้าอย่างช้าๆ.... ทำให้คิมยูคยอมยกยิ้มน้อยๆ ตาคมปรือนิดหน่อยตามปริมาณที่ดื่มเข้าไป... ก็เล่นกินคนเดียวไปเกือบขวดแล้ว ถ้าไม่ปรือคงไม่ไหวมั้ง…
"พอแล้ว...นี่!" ร่างบางคว้าแก้วใสจากมืออีกคนมาถือไว้เอง...
"อ้า~ ไม่ได้กินเยอะๆแบบนี้มานานแล้ว ดีจังเลย..." ร่างสูงเหยียดแขนออกไปสุดโซฟาที่นั่ง...ท่าทางของอีกคนทำให้คุณตำรวจหนุ่มเริ่มสงสัย...
อย่ามาน็อคเชียวนะ…
ฟรุ้บ…
“นี่!! ตื่นก่อนสิ” ร่างสูงเอนตัวลงนอนบนโซฟาหลังจากความง่วงจากการดื่มของมึนเมาเป็นจำนวนมากรุมเร้าเข้ามา….เขาก็คน ดื่มขนาดนี้ไม่เมาก็แปลกแล้ว….
“คิมยูคยอม…นี่…ตื่นสิ” ร่างบางพยายามตบหน้าอีกคนให้ได้สติ…เขาพยุงอีกคนขึ้นมานั่งดีๆ แต่ทว่าอีกคนคงจะน็อคไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งหัวและตัวก็เลยเอนเอียงและโถมน้ำหนักมาใส่เขาหมด… ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขาต้องโอบอีกคนไว้กลายเพื่อกันไม่ให้ล้มลงไปทั้งคู่…
“โธ่เว้ย…” อี้เอินสบถเบาๆกับตัวเอง… เขานี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ…
“…” คนตัวใหญ่ยงคงหลับไหลไม่ได้สติอยู่อย่างนั้น…เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งอยู่เฉยๆ… จะพากลับบ้านก็ไม่รู้บ้านอยู่ไหน… ถ้าจะให้พากลับห้องก็ไม่อยากให้ไปอีก….
ร่างบางพยายามครุ่นคิดหาวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเขาและคนที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเป็นศัตรูหรือมิตรกันแน่… เขาควรจะพากลับบ้านเขา…ทิ้งไว้ที่นี่…หรือยังไงดีล่ะ…
ถ้าเกิดว่า…พาไปโรงแรมก็คงจะดูไม่ดีใช่มั้ย?
“เฮ้อ….” ร่างบางถอนหายใจอีกเป็นรอบที่หนึ่งร้อย…
เอาแบบนั้นก็ได้…
ร่างบางพยายามจะพยุงอีกคนให้ลุกคนยืน…แต่สายเหลือบไปเห็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่เหมือนจะว่าเพิ่งเจอหน้าเมื่อตอนกลางวันและเป็นคนที่ทำให้เขาต้องมาที่นี่ในเวลานี้ด้วยเช่นกัน….
“!!!!” และเขากำลังเดินมาทางนี้…ต้วนอี้เอินหน้าเสีย…
ถ้าแบมแบมเห็นเขาอยู่กับคิมยูคยอมเป็นเรื่องแน่ๆ!
ร่างบางมองหาที่ซ่อนตัวแต่ทว่าจะให้พยุงหมีในร่างคนไปด้วยก็คงไม่ได้… เขาตัดสินใจกดตัวอีกคนลงที่โซฟาเหมือนเดิม…ร่างบางหย่อนก้นตัวเองนั่งตักพร้อมหันหน้าเข้าหาอีกคนทันทีเพื่อซ่อนใบหน้าเขาไม่ให้เพื่อนร่วมงานที่เดินมาของหลังเขาเห็น…
“…อือ…..” มือหนาโอบรอบเอวบางตามสัญชาตยานเวลามีคนนั่งตัก…เขาลืมตาขึ้นมานิดหน่อย…ภาพที่เห็นคือคุณตำรวจกำลังโอบรอบคอของเขาพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้จนเขาเองรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่รดหน้าอยู่…
ด้วยความที่อะไรดลใจก็ไม่รู้หรือว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลทำให้เขาเห็นปากแดงนั่นยั่วดูเชื้อเชิญเขาเหลือเกิน…
“อ่ะ….อื้อออออ!!” แรงโอบรัดที่รอบเอวทำให้ต้วนอี้เอินสะดุ้งเล็กน้อย….ปากหวานๆถูกปิดด้วยริมฝีปากหนา…ร่างสูงประกบปากเนิ่นนานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน…ลิ้นร้อนเลียริมฝีปากบางเบาๆก่อนที่จะรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่เริ่มกระเจิดกระเจิงของเขา…ปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยทำให้อีกคนแทรกลิ้นเข้าไปได้อย่างง่ายดาย….สัมผัสอ่อนโยนแต่ก็รุนแรงเหมือนวันนั้นทำให้เขาเผลอที่จะเคลิ้มใจและไม่สามารถปฎิเสธจูบจากอีกคนได้เลย….
ต้วนอี้เอินปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาชอบรสจูบนี่เหลือเกิน….
.
.
.
TBC.
อิอิ มาต่อแล้ว…. ขอโทษที่มาช้านะคะ เพราะเราขี้เกียจตามเคยๆ 555 ก็บอกตรงๆไม่แก้ตัว…
ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยน้า ขอบคุณที่อ่านค่ะ ^^
#ฟิคPolicier ฝากแท้กด้วยจ้า
ปล. วันนี้เป็นวันพ่อแห่งชาติ ขอให้ทุกคนดูแลคุณพ่อให้ดีนะคะ ใช้เวลาวันหยุดนี่อยู่กับเขา แล้วก็รักเขาให้มากกว่าที่เขารักเรานะ… อย่าลืมพาคุณพ่อคุณแม่ไปทานข้าวกันนะคะ! แล้วก็ขอให้คุณพ่อของรีดเดอร์ทุกคนมีสุขภาพแข็งแรงด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น