คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ' Policier ' : Chapter 1
Chapter 1
.
.
.
"คุณอี้เอินๆ..."
"คุณโอเคมั้ยครับ?..."
"อ่า ครับๆ... " ร่างบางพยักหน้าน้อยๆให้คนที่แบ่งโต๊ะทำงานกับเขามาร่วมปี...
"งั้นผมกลับก่อนนะครับ..." แบมแบมเพื่อนร่วมงานสายอาชีพเดียวกับเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้...
อี้เอินมองไปรอบๆตัว ท้องฟ้าเริ่มมืดลงบ่งบอกว่าเวลากำลังเข้าสู่ยามวิกาลแล้ว... ในออฟฟิศที่เหลือแค่โคมไฟตั้งโต๊ะของเขาคนเดียว...
มันเหมือนคืนวันนั้นที่แสงจากดวงจันทร์ส่องลงมาที่คนๆนั้นคนเดียวเช่นกัน...
ความสงสัยที่มีมาไม่เคยหายไปจากใจเขาเลย และเขาไม่เคยหาคำตอบที่สมเหตุสมผลกับการกระทำของคนๆนั้นได้เลย...
.
.
.
หลังจากเสียงปืนที่ดังขึ้นในตอนนั้นเหมือนความรู้สึกทุกอย่างมันหายไป สมองขาวโพลน เขาคิดว่าเขาคงจะไม่มีโอกาสรอดมาแล้วจริงๆ...
แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตร เมื่อคนที่ถูกยิงดันไม่ใช่เขาแต่ดันเป็นพักพวกเดียวกันกับคนที่เหนี่ยวไก... เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมามากมายในหัวของเขา...
ทำไมถึงไม่ยิงเรา?
นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?
"...คุณ?!....." ร่างบางยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับมองขึ้นมาหาคนตรงหน้าเป็นเชิงถาม....
"...ทำไมคนเราต้องเล่นตามเกมที่เขาวางล่ะ..." ร่างสูงโปร่งหมุนกระบอกปืนในมือราวกับมันเป็นของเล่น... นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ...
ทรยศพวกตัวเองสินะ...
"..." เขาไม่ได้ตอบอะไรออกไปแต่อยากจะรู้ว่าอีกคนจะพูดอะไรต่อ....
แกร้ก แกร้ก
"...เราคงได้เจอกันบ่อยๆ...ผมผู้ร้ายส่วนคุณก็ตำรวจ..." นิ้วเรียวยาวปล่อยกระบอกปืนลงพื้นแล้วหันหลังเดินออกไป...
.
.
.
เขาสะบัดหัวเล็กน้อย...
พอ! เลิกคิดได้แล้ว… พออยู่คนเดียวทีไรก็พาลจะนึกถึงสายตาตอนนั้นที่มองมาที่เขาทุกที....
สายตาที่ว่างเปล่าจนทำให้เขารู้สึกสงสารแทนที่จะอยากจับกุมคนๆนี้เหมือนตอนแรก แต่เขาดันเป็นคนปล่อยโอกาสนั้นหลุดไปด้วยตัวของเขา... เขาเลือกที่มองดูคนๆนั้นเดินผ่านเขาออกไปข้างนอกโดยที่เขาไม่คิดจะทำอะไรเลย….
ไม่เข้าใจ… ไม่เข้าใจจริงๆ….
ร่างบางจัดการปิดไฟที่โต๊ะทำงานของเขา กระเป๋าที่ใช้ประจำทุกวันถูกพาดขึ้นบนไหล่ เขาไม่เคยจะรีบกลับบ้านไปไหน เพราะถึงยังไงซะเขามันก็ตัวคนเดียวอยู่แล้ว…
“เฮ้ออออ…..” คนตัวเล็กเดินออกมาจากสถานีตำรวจที่เขาประจำการอยู่ หน้าตึกตอนเวลาพลบค่ำแบบนี้ช่างดูวังเวงเหลือเกิน… แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขากลัวผีอะไรหรอกนะ… ความจริงคนหน้ากลัวกว่าผีตั้งเยอะ!
.
.
.
ว่าแต่...คนๆนั้นหน้ายังเป็นยังไงนะ?
ร่างบางพยายามนึกย้อนไปถึงตอนที่เกิดเหตุ แต่นึกเท่าไหร่มันก็นึกไม่ออก...ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามทุกวิถีทางแล้วก็เถอะ...
"คุณอี้เอิน จำหน้าคนร้ายไม่ได้จริงๆหรอครับ?"
"แต่เขาไม่ได้ปิดบังใบหน้า คุณอี้เอินมั่นใจใช่มั้ยครับ?"
"ผมอยากจะให้คุณลองสะกดจิตดู เผื่อว่าจะนึกออก..."
แต่มันก็แค่คุ้นๆเท่านั้น ตัวเขาเองก็บอกรายละเอียดไม่ได้ว่าอีกคนหน้าตาเป็นอย่างไร...
ถ้าเจออีกที ต้องจำได้แน่ๆ... ร่างบางมั่นใจอย่างนั้น...
.
.
.
- P o l i c i e r -
แกร้ก ….
เสียงไขกุญแจห้องดังขึ้นหลังจากที่ใครบางกำลังเดินสำรวจภายในห้องพักขนาดกลางอยู่… ร่างสูงหันไปมองทางต้นเสียงที่อยู่ข้างหลังเขา…ร่างบางที่สะพายกระเป๋าเพิ่งกลับมาจากที่ทำงานยังคงมองไม่เห็นเขาที่ยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น….
คุณตำรวจหนุ่มกำลังจัดการถอดรองเท้าเก็บขึ้นชั้น เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแต่กลับมองลงไปที่พื้นแทน…พื้นไม้เงาสะท้อนเงาของไฟดวงเดียวที่กลางห้อง….
ทำไมไฟเปิด?
“…” ร่างกายชะงักกึกทันทีที่นึกขึ้นได้…หัวใจของเขาเต้นระรัวเหมือนจังหวะกลองอีกครั้ง…ความคิดต่างๆนาๆในหัวเริ่มประเดประดังเข้ามา…
“ต้วนอี้เอิน…” คนๆนั้นหันหน้ากลับมามองเขาจากตรงกลางห้องพร้อมกับใบหน้าที่เขานึกไม่เคยออกตลอดสามสี่วันที่ผ่านมา…
“…คิมยูคยอม” ร่างบางรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างจากคนๆนี้…
คนๆนี้ อันตรายชะมัด…
“มีอะไรก็รีบพูดมาๆ…” ร่างบางตัดสินใจทำตัวเฉย ราวกับว่าคนบุกรุกไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร….อี้เอินถอดเสื้อคลุมออกพร้อมกับปลดเนคไท
“จะไม่สงสัยหน่อยหรอว่าผมรู้จักที่นี่ได้ยังไง…แล้วผมเข้ามาได้ยังไง…ไม่อยากรู้หรอครับคุณตำรวจ? …”
“ไม่จำเป็น” คำถามที่ถามถูกตอบห้วนๆ… เขาไม่อยากจะคุยกับคนที่ได้ขึ้นชื่อเป็นผู้ต้องสงสัยหรอกนะ...ในเมื่อเขาเป็นตำรวจแค่นี้ถือว่าผิดแล้ว....
"งั้นหรอครับ...ข้อมูลเกี่ยวกับ 'เชวยองจุน' คุณคงไม่อยากได้สินะ..." คิมยูคยอมหยิบกุญแจมือที่วางอยู่บนโต๊ะมาแกว่งไปมาราวกับว่ามันคงช่วยแก้อาการเบื่อของเขาได้....
"!!" มันได้ผล...อี้เอินยอมหันกลับมาสนใจคนที่ถือวิสาสะนั่งบนโซฟารับแขกของเขา...
"สนใจมั้ยครับ?" ยูคยอมลุกขึ้นมานั่งดีๆ พร้อมกับหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมา...
"นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?"
"ทำอะไรก็ได้ที่ผมอยากทำ..." ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก…
"จะเอาอะไรก็พูดมา..."
.
.
.
แดดวันใหม่ส่องเข้ามาตามหน้าต่างบานใหญ่ที่ถูกปิดด้วยม่านสีน้ำตาล...
ร่างสองร่างบนเตียงที่กำลังกอดก่ายกันอยู่ท่ามกลางเสื้อผ้าหลายชิ้นที่ถูกโยนสะเปะสะปะไว้เมื่อคืน.... ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอและไม่มีทีท่าว่าคนสองคนที่เพิ่งร่วมรักกันจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ...
"..." กลิ่นเหงื่อชื้นยังคงมีให้ได้กลิ่นอยู่...มือหนาที่พาดอยู่บนเอวบางขยับเล็กน้อยเหมือนคนที่เพิ่งรู้สึกตัวตื่น...
"...." ดวงตาคู่เรียวลืมขึ้น...เขาลุกออกจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าที่ใส่มาเมื่อคืนตอนที่เขาบุกรุกเข้าบ้านของอีกคน....
ซองสีน้ำตาลถูกทิ้งไว้บนโต๊ะที่เดิม...
แต่ซองสีน้ำตาลอีกใบที่มีข้อมูลเกี่ยวกับตัวเขาทั้งหมดถูกหยิบติดมือไปด้วย...
จะทำธุรกิจร่วมกัน...มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนใช่มั้ยล่ะ?
แกร้ก... สิ้นเสียงประตูปิดลง คนที่ยังนอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้น...
"..อ้ะ..." เขายันตัวเองลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บแปลบทางด้านหลังและอาการปวดเมื่อยตัวทำให้คนบนเตียงต้องมุ่ยหน้า...
ร่างบางที่มีผ้าห่มคลุมช่วงล่างอยู่ได้แต่มองดูรอบๆห้องของเขาเองด้วยสายตาว่างเปล่า...
คนสองคนจะมีอะไรกันโดยที่ไม่ได้รู้จักกันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใช่มั้ยล่ะ...
เขาไม่คิดว่าเค้าเสียอะไรซักหน่อย ก็คิดว่าได้ความสุขมาเท่านั้น... อยากได้อะไรมา ก็ต้องแลกอะไรไป...เพราะนี่มันคือยุคแห่งการชิงดีชิงเด่น...
ถ้าเกิดเขาทำคดีใหญ่นี้สำเร็จ ชีวิตนี้คงสบายไปทั้งชาติ แค่นี้มันเล็กน้อยสำหรับเขามาก...
ถึงเขาเองจะคิดแบบนั้น แต่ตัวเองก็ปฏิเสธสัมผัสที่อีกคนมอบให้เมื่อคืนไม่ได้เลย... มันเหมือนกับขึ้นสวรรค์และตกนรกไปพร้อมๆกัน....
รู้สึกดีแบบที่อธิบายไม่ได้...
"..." เขารู้ดีว่าตื่นขึ้นมาคงจะไม่ได้เจอกันอีก แต่แค่นี้ก็คงพอแล้วสำหรับเขา...
.
.
.
"โอ้ยยย หิวว~" ร่างบางจัดการเก็บกวาดเสื้อผ้าของเขาที่ถูกโยนทิ้งไว้เมื่อคืน...แล้วก็ลากตัวเองเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกจากการทำงานมาทั้งวัน... เมื่อคืนก็ยังไม่ทันได้อาบน้ำเลย เหม็นตัวจะแย่แล้ว...
ร่างเล็กในชุดสบายๆอยู่บ้านพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่บนคอเดินออกมาจากห้องน้ำ...ผมสีน้ำตาลยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ให้เห็น... เขาเดินตรงไปที่ห้องครัวหวังว่าจะหาอะไรใส่ท้องบ้าง แต่พอเปิดตู้เย็นดันไม่มีอะไรเหลือเลย... แถมวันนี้ดันเป็นวันหยุดอีก ขี้เกียจจะออกข้างนอกชะมัด...
"ตื่นแล้วหรอครับ?"
"...!!!" ร่างบางสะดุ้งตัวโยนเมื่ออีกคนดันเข้ามากอดเอวเขาแบบที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว… ความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่เหมือนเมื่อคืนทำให้เขาไม่คิดที่จะปฏิเสธมัน…
"ทานข้าวกันครับ..." คิมยูคยอมที่ตอนนี่อยู่ในชุดกางเกงวอร์มขายาวกับเสื้อยืดธรรมดา…ถ้าไม่สังเกตก็คงเหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดาทั่วไป…แต่ใครจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วคิมยูคยอมร้ายยิ่งกว่าใครทั้งนั้น…
“ทำไมยังไม่กลับไปอีก…กลับไปได้แล้ว” อี้เอินเลือกที่จะหันหลังให้อีกคนแล้วพูดออกมาแทนที่จะหันหน้ามาคุยกัน….
.
.
.
“พูดกันดีๆไม่ได้หรอครับ…ผมไม่ได้มาในฐานะผู้ต่อรองหรืออะไรทั้งนั้น…”
“…??” ร่างเล็กชะงักแล้วหันตัวกลับมาทางที่อีกคนยืนอยู่…เขารอว่าร่างสูงจะพูดอะไรต่อ…
“ตอนนี้ผมก็แค่คิมยูคยอมผู้ชายธรรมดา…”
“…”
“ผมไม่อยากเป็นผู้ร้ายในสายตาคุณ…”
“…”
“เพราะฉะนั้น ให้ผมรู้จักคุณในฐานะผู้ชายคนนึงเถอะนะ…”
.
.
.
TBC.
เย่ๆ ตอนแรกมาแล้วววว สั้นไปนิด แต่หวังว่าทุกคนจะชอบนะค้า ตั้งใจแต่งมากๆ ... ไรท์รู้สึกว่าตัวละครของมาร์คตรงกับนิสัยจริงๆของมัคคึมากๆ คือแบบ เงียบๆแต่คิดเยอะ 55555 ชอบนะๆ ชอบพี่มาร์คแบบนี้... ส่วนมี่ก็... 555555 ชอบคาแร็คเตอร์มากๆ~ บอกแล้วแต่งเองยังหลงเอง... ถ้าใครสงสัยว่าฟิคเรื่องนี้จะมี 18+ มั้ย... ไรท์ตอบเลยว่า มี 5555555555
ฝากติดตามและรักเรื่องนี้ด้วยน้า ~ ถ้าชอบถ้ารักก็ฝากสกรีมแท้กด้วยนะค้า #ฟิคPolicier
อยากจะติดแท้ก #นังนางร้าย ให้อี้เอินของเราด้วย 55555555 ยอมง่ายเหลือเกิน55555
ความคิดเห็น