คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
สนามบินเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมายที่มารอการกลับมาครอบครัวหรือเพื่อนของพวกเขา บางคนก็มาส่ง ร่างสูงยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ตัวเขาเองเพิ่งจะลงมาหลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งมาเกือบ 10 ชั่วโมงได้ เขาชะเง้อมองหาป้ายชื่อที่เขียนว่า ‘คิมยูคยอม’
“เจอแล้วๆ….” เขาเดินตรงเข้าไปหาคนมารับ….ชายร่างท้วมวัยกลางคนยืนถือป้ายชื่อพร้อมกับยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองรอเดินตรงเข้ามาหา…
“สวัสดีครับ ผมคิมยูคยอมเองครับ…ขอบคุณที่มารับนะครับ” ร่างสูงก้มหัวให้อีกคนเมื่อเห็นว่าคุณลุงหน้าตาใจดีน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเขาหรืออาจจะแก่กว่าอันนี้เขาเองก็ไม่ค่อยมั่นใจ…
“เพิ่งมาถึงคงจะเหนื่อยสินะ…ไปเถอะเดี๋ยวลุงจะพาไปที่รถเอง” ยูคยอมพยักหน้าตอบรับ ก็ดีเหมือนกันนะ นั่งเครื่องมาต้องมานั่งรถต่ออีก เฮ้ออออ
.
.
.
ใช้เวลาไม่นานพวกเขาสองคนก็เดินมาถึงรถ…ยูคยอมยกสัมภาระของเขาขึ้นท้ายรถโดยมีคุณลุงเป็นคนช่วยอีกแรง ตอนแรกก็บอกปฏิเสธไปว่าเดี๋ยวเขาจะเป็นคนยกเอง แต่คุณลุงดันบอกว่า…
‘เห็นลุงแก่ๆอย่างงี้ ลุงก็ยังเตะปี้บดังนะพ่อหนุ่ม’ ยูคยอมก็เลยตามใจครับ พูดไปเดี๋ยวก็จะหาว่าแกแก่อีก…
คุณลุงเป็นคนขับรถ ตัวยูคยอมเองก็นั่งข้างๆคอยช่วยคุณลุงดูทางนิดๆหน่อยๆ พวกเราคุณกันเรื่องสัพเพเหระตามประสาคนเพิ่งรู้จักกัน คุณลุงชื่อ Jeff (เจฟ) เป็นคนออสเตรเลียโดยกำเนิด อายุ 45 ปีแล้ว….
‘ลุงน่ะเหรอ 45 ปีแล้ว…ลุงดูหนุ่มใช่มั้ยละ? ฮ่าๆๆ’
แต่งงานมีลูกชาย 2 คน แต่ว่าอย่ากับภรรยาเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ส่วนลูกชายสองคนเลือกไปอยู่กับภรรยาของคุณลุงโดยให้เหตุผลว่า เผื่อเพื่อนแม่มีลูกสาวสวยๆจะได้ทำความรู้จักกันง่ายๆ…. ลุงเจฟบอกว่าเขาเหงาเลยลองมาเป็นโฮสต์ให้นักเรียนต่างชาติดู เขาจะได้เรียนรู้และแลกเปลี่ยนวัฒนะธรรมไปด้วยในตัวแถมยังได้เงินกับเพื่อนคุยเพิ่มอีก กำไรชีวิตทั้งนั้น…
“เฮ้ พ่อหนุ่มเป็นคนเกาหลีใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ…พ่อผมเป็นคนเกาหลีครับ” ยูคยอมตั้งใจบอกแค่นั้น…ลุงเจฟขมวดคิ้วแล้วถามคำถามที่ทุกคนที่ได้ฟังคงจะสงสัย…
“อ่าวแล้วแม่ละพ่อหนุ่ม?”
“แม่ก็เป็นคนเกาหลีครับ” ทันใดก็เกิดความเงียบในบัดดล…
“ยูคยอม…อย่าเล่นอย่างนี้สิมันไม่ขำ ฮ่าๆๆ” แป้กครับ แป้กมาก ยูคยอมเล่นอะไรทำไม่มันขำเลย แต่ผมว่ามันก็ขำอยู่นะ หรือผมจะเส้นตื้นไป??
“ไปฝึกมาใหม่นะพ่อหนุ่ม แล้วอย่าไปเล่นให้สาวฟัง เดี๋ยวเค้าจะขำเอา ฮ่าๆๆๆ” ว่าเสร็จคุณลุงก็หัวเราะร่วนจนไขมันตรงช่วงท้องสั่นสะเทือน… คนนั่งข้างคนขับเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคุยกันคุณลุงซานต้ายังไงยังงั้น…ฮาจังแหละ
ยูคยอมมองออกไปนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ช่างแตกต่างกับที่เกาหลี ที่นี่พื้นที่กว้างขวางบ้านแต่ละหลังส่วนใหญ่มีสวนหน้าบ้านเลยดูไม่แออัดเหมือนอยู่ในในโซล
อยุ่ที่นี้มันคงจะสนุกดีสินะ….
.
.
.
ติ้ด ติ้ด
‘ยูคยอมถึงเมลเบิร์นแล้วใช่มั้ยลูก?’
‘แม่โอนเงินให้แล้ว ตั้งใจเรียนและอย่าทำให้แม่ผิดหวังล่ะ’
.
.
.
วันนี้เป็นวันที่สองที่ได้มาอยู่ที่นี่ ยูคยอมตื่นนอนตั้งแต่ไก่โห่เพราะยังปรับเวลาไม่ได้ ร่างสูงลากตัวเองเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายให้สะอาดสะอ้าน ผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซ็ตนิดหน่อยพอเป็นพิธี วันนี้เขาจะต้องไปเยี่ยมโรงเรียนก่อนจะเปิดเทอมจริงๆ ไหนจะต้องไปซื้อเครื่องแบบนักเรียน …
จริงๆเขาก็แอบดีใจอยู่นะ เคยเห็นชุดนักเรียนชายของที่นี่แล้วโดนใจใช่เลยมากๆ กางเกงสีเทาเข้มกับเสื้อเชิ้ตสีขาวล้วนปักตราโรงเรียนกับสูทพอดีตัวสีดำ… ไม่แปลกใจที่จะอยากเข้าโรงเรียนนี้เพราะเครื่องแบบคือดีมาก และเขาคิดว่าเขาใส่แล้วจะดูดีสุดๆ…
ยูคยอมในชุดกางเกงยีนสีเข้มคู่กับเสื้อลายสก็อตตัวโปรดกับกระเป๋าสะพายข้างเดินลงมาจากบันไดเพื่อมาบอกลาเจ้าของบ้าน…
“Wow you’re so handsome. Nice one! ” ลุงเจฟที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีแดงยืนตัวกลมๆอยู่ที่ครัว ชะโงกหน้ามาดูเมื่อได้ยินเสียงพื้นที่ดังเอี๊ยดอ๊าดมาจากชั้นบน….
“ขอบคุณครับเจฟ ฮ่าๆ” ยูคยอมยิ้มตาปิดเหมือนที่ทำทุกทีเวลาเขิน….
“มือถือมีก็โทรมาหาลุงได้ทุกเมื่อนะ ถ้าเกิดว่าหลงทางหรืออะไรยังไง” ลุงเจฟที่ยังคงถือตะหลิวพลิกเบคอนในกระทะหันมาพูดกับคนหนุ่มกว่าด้วยความเป็นห่วง….
“ครับผม…เดี๋ยวผมคงกลับมาเย็นๆนะครับ” ยูคยอมก้มหัวให้อีกคนแล้วเดินออกมาจากตัวบ้าน… เขาละนับถือเจฟจริงๆ ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆแต่เทคแคร์ดูแลดีทุกอย่าง เป็นห่วงยิ่งกว่าลูกตัวเองอีกมั้งนั่น…
.
.
.
‘ 04-XXXX-XXXX Mark ’
ร่างสูงยืนรออยู่หน้าสถานีรถไฟ มองเบอร์มือถือในมือที่ได้มาจากลุงเจฟเมื่อวาน ….
‘อ่อ ยูคยอมนี่เบอร์ของคนที่เขาจะช่วยแนะนำโรงเรียนให้…เด๋ยวพอไปถึงสถานรรถไฟแล้วก็ฏทรหาเขาเอาละกันนะ…อายุน่าจะใกล้เคียงกันแหละ เห็นว่าเรียนห้องเดียวกับพ่อหนุ่มนั้นแหละ…โฮะๆ’
เขานึกไปถึงหน้ากลมกับชุดนอนสีแดงของลุงเจฟแล้วก็อดขำไม่ได้…เรียกซานต้าคลอสดีกว่ามั้ย?
ตื้ด ตื้ด ติ้ด …..
มือหนากดเบอร์ที่ได้มาแล้วโทรออก… เขาตื่นเต้นกันมื่อสั่นเหมือนกันละน่า…
‘ฮัลโหลครับ…’
“อ่อ…ใช่มาร์คมั้ยครับ?”
‘ครับ…คิมยูคยอมใช่มั้ย?’
“ใช่ครับ คือผมอยู่ที่สถานีแล้ว…”
‘ผมก็ถึงแล้วเหมือนกัน คุณอยู่ไหนล่ะ?’
“ผมอยู่ข้างๆ coffee shop…ใส่เสื้อลายสก็อตสีฟ้าครับ” ยูคยอมหันมองไปรอบๆแต่ไม่ยักเห็นคนรุ่นราวคราวเดียวกัน เห็นแต่เด็กประถม…
‘เอ๋ ผมก็อยู่แถวนี้นะไม่เห็นๆเลย’
“…” ยูคยอมชะเง้อมองไปรอบๆอีกที คนนั้นน่ะเหรอ? คนตัวเล็กๆที่เหมือนเด็กประถมที่โตหน่อยอ่ะนะ… เขาเห็นร่างบางถือทาศัพท์แนบหูพร้อมกับมองซ้ายทีขวาที…
‘อยู่ไหนอ่ะ?’ คนตัวเล็กเริ่มใช้คำพูดเป็นกันเอง คิดเอาเองว่าแบบนี้สนิทกันเร็วกว่า…
“มาร์คใส่เสื้อสีขาวรึป่าวครับ?” ตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายคือมาร์คแน่ๆ เพราะหลังจากที่เขาถามไป อีกคนก็ก้มลงดูเสื้อตัวเอง…….
‘ช่าย สรุปนี่อยู่ไหนเนี่ย?’ ตัวเล็กลากเสียงยาวอารมณ์คนรอนานแล้วแต่เพื่อนก็ยังไม่มาซักที…
ติ้ด!
“ฮัลโหลๆ… เอ้า ไอ้นี่กดวางเฉย” ร่างบางๆลดมือลงมาดูก็พบว่าคนในสายถูกตัดไปเรียบร้อย เขาก็พยายามมองรอบๆไปเรื่อยๆ กลัวว่าอีกคนจะมาเจอไม่ถูกเพราะเพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อวาน…
ไหล่บางถูกสะกิดจากด้านหลัง…
.
.
.
.
“คิมยูคยอม สวัสดีครับ”
.
.
.
“มาร์ค…ครูมีเรื่องให้ช่วยหน่อย”
“ครับ?”
“ช่วยดูแลเพื่อนหน่อยนะ เขามาจากเกาหลี”
.
.
.
TBC.
โห้ยยยยยยย มาลงให้ก่อน วู้ว นี่แอบซุ่มแต่งฟิคมานานมาก อยากลงนานแล้วแต่ไม่มีเวลามาลง ได้คราวเปิดฟิค ยูคมาร์คสมใจอยาก … ห่างหายจากการแต่งฟิคไปนานมาก อ่านอย่างเดียว 55555555 …
แท็คฟิค >>> #ฟิคเลิฟเนชั่น ไปทวิตติชมได้ค่ะ ^^ คุยได้ทักได้ทวงก็ได้ที่นี่น้า >>> @filmhoya
- ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ถ้าชอบอยากอ่านต่อ ช่วยเป็นกำลังในการแต่งด้วยนะ -
ความคิดเห็น