first snow - sasusaku

ข้อมูลเบื้องต้น

ฮารุโนะ ซากุระ เหลือบมองคนข้างกายที่เดินเงียบไม่พูดไม่จาแล้วจึงลอบยิ้มออกมา ทุกครั้งที่เธอชวนเขาให้ออกมาเที่ยวเล่นด้วยกันเธอมักจะโดนปฏิเสธอยู่เสมอ ซึ่งคำปฏิเสธเหล่านั้นคงไม่พ้นการที่เขาต้องไปฝึกซ้อมคาถาเพื่อที่จะแก้แค้นใครสักคน เธอไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ว่าเขาจะฝึกฝนคาถาอย่างหนักไปทำไมเธอรู้แค่เพียงว่าเขาเป็นคนเก่ง เป็นผู้ชายที่เก่งที่สุดสำหรับเธอซึ่งเธอชื่นชมเขาและอยากที่จะเป็นเหมือนเขา

เธอยังคงคิดว่าหรือนี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน ฝันที่เธอรอคอยมานานแสนนานตั้งแต่วัยเด็ก ฝันที่เธออยากที่จะมาเดินเล่นกับเขา เธอสะบัดหัวไปมาจนผมสีชมพูซากุระไหวไปตามแรง เธอเอื้อมขึ้นมือมาหยิกต้นแขนตัวเองแล้วก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด นี่มันไม่ใช่ความฝัน คนข้างกายเธอเป็นเขาจริงๆ

“ทำอะไร”

เขาเหลือบมองหญิงสาวผมสีชมพูที่ทำตัวไม่ปกติสักเท่าไหร่ อันที่จริงเธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่เขายอมรับคำที่เธอขอมาแล้ว

“ปะ..เปล่าน่ะซาสึเกะคุง”

เธอส่งยิ้มแห้งไปให้เขาใบหน้าเริ่มเห่อร้อนขึ้นจนเธอต้องยกมือขึ้นมากอบกุมใบหน้าไว้ ถ้าเขาเห็นมันเข้าคงไม่ชอบมันแน่ๆ

“ซากุระ”

เธอหันขวับไปตามเสียงที่เขาเรียกแล้วก็ต้องชะงักใบหน้าหล่อเหลาที่เธอเฝ้ามองมานานแสนนานบัดนี้มันอยู่เพียงแค่เอื้อม! แค่เอื้อมเท่านั้น

“ซะ...ซาสึเกะคุง”

เธอเปล่งเสียงเรียกชื่อเขาอย่างตะกุกตะกักใบหน้าที่แต่ก่อนขึ้นเป็นสีระเรื่อบัดนี้มันเป็นสีแดงเสียจนแทบจะกลืนไปกับชุดสีแดงที่เธอสวมใส่ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งทำให้สติเธอขาดหายภาพตรงหน้าที่ฉายอยู่เริ่มเลือนราง โลกทั้งใบหมุนติ้วเสียจนเธอพยุงตัวไว้ไม่อยู่ ทั้งๆ ที่เธอเคยใกล้ชิดกับเขาแล้วแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้

“ซากุระ!”

ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคงไม่พ้นใบหน้าหล่อเหลาที่ฉายแววตื่นตระหนกอย่างห้ามไม่อยู่พร้อมกับเสียงเรียกชื่อของเธอที่ค่อยๆ เบาลงพร้อมกับเปลือกตาที่กำลังจะปิดสนิท ดูท่าว่าการออกมาเดินเล่นครั้งแรกของพวกเขาคงไม่เป็นที่น่าจดจำเสียแล้ว

อุจิวะ ซาสึเกะ มองหญิงสาวที่เขาจัดการให้นอนบนตักด้วยสีหน้าและแววตาเรียบเฉย ซากุระที่อยู่ทีมเดียวกับเขาเท่าที่รู้จักกันมาเธอมักจะไม่แสดงด้านอ่อนแอให้เขา นารูโตะ หรือแม้แต่คาคาชิเห็น ซึ่งเขาชื่นชมเธอในจุดนี้เธอมักจะเข้มแข็งอยู่เสมอแม้จะเจอศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง และการที่เธอเป็นลมไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเขามันแปลก แปลกเสียจนเขาคิดว่าเธอคงมีไข้หรือไม่สบาย อุณหภูมิรอบกายที่เริ่มเย็นลง พระอาทิตย์คล้อยต่ำจวนจะลับขอบฟ้า มันยิ่งทำให้เขากังวลอยู่ภายในใจเล็กๆ หรือว่าเขาไม่ควรที่จะปริปากตอบรับคำขอของเธอกันนะ

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบเธอขยับกายเล็กน้อยไล่ความเมื่อยล้าจากนอนไปสักระยะพลางนึกไปด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น เมื่อนึกขึ้นได้แล้วนั้นทำเอาเธอไม่กล้าที่จะลืมตาตื่นขึ้นมาดู แต่สัมผัสบริเวณหัวที่เธอใช้หนุนเป็นหมอนจำเป็นอยู่นั้นทำเอาเธอต้องนิ่งค้าง เธอกำลังนอนอยู่บนตักใครสักคน!

“ตื่นแล้วเหรอ”

เธอสะดุ้งเล็กน้อยแล้วจึงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาภาพที่เธอเห็นเป็นสิ่งแรกคงไม่พ้นภาพกลับหัวกลับหาง หญิงสาวผมสีชมพูขยับใบหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเรียกเมื่อครู่ก็พบว่าชายหนุ่มผมสีดำขลับจ้องมองลงมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าคมคายเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาถึงมันดูจะเย็นชาและอ่านออกได้ยากแต่นั่นมันก็มากพอที่จะทำให้ใบหน้าของเธอเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง

เธอรีบดีดตัวขึ้นนั่งอย่างไม่ทันตัวจนคนที่เป็นหมอนจำเป็นให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันหน้าไปมองอีกทางและกรีดร้องอยู่คนเดียวในใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างซาสึเกะจะยอมให้เธอนอนตัก คนอย่างซาสึเกะคุงเนี่ยนะ? เธอหลุบตาลงต่ำแล้วใช้ความคิดว่าซาสึเกะไม่มีทางที่จะยอมให้เธอถึงเนื้อถึงเนื้อเขาได้ง่ายๆ ปกติที่เธอมักเข้าไปสวมกอดเขาเธอจะโดนเขาผลักออกโดยแทบจะทันที ไหนจะปกติที่เขามักจะไม่ไปไหนมาไหนกับเธอเพียงลำพังนั่นอีก เธอคิดว่ามันแปลก แปลกเสียจนเธอคิดว่านี่อาจจะเป็นนารูโตะที่ปลอบตัวมาหลอกเธอ

เธอหันขวับกลับไปมองคนข้างกายอย่างฉุนเฉียวเจ้านารูโตะบังอาจปลอบตัวมาเป็นซาสึเกะเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอ! หญิงสาวลุกขึ้นยืนมาเผชิญหน้ากับเขาพลางกำหมัดไว้แน่นเธอต้องสั่งสอนเขาเสียหน่อยข้อหาที่เขาบังอาจมาปลอมตัวหลอกเธอแบบนี้

“นารูโตะ!”

เธอง้างหมัดไว้เต็มเหนี่ยวส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรอย่างอุจิวะ ซาสึเกะ กำลังตกอยู่ในอันตราย!เขาเบิกตากว้างรีบหลบหมัดหนักๆ จากหญิงสาวที่เข้าใจผิดอะไรก็ไม่อาจทราบ ใบหน้าที่ก่อนหน้านี้อ่อนหวานและขึ้นสีระเรื่อน่ารักไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้มีแต่ใบหน้าดุดันที่แสดงถึงความโกรธเกรี้ยวอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ หมัดแล้วหมัดเล่าที่เขาหลบหลีกมาได้อย่างหวุดหวิดนั้นมันทำให้เขาเริ่มกลัวหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เขาหลบมาอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่หอบหายใจเข้าออกหนักๆ แล้วลอบสังเกตเธอไปด้วย

“ออกมานะนารูโตะ!!”

นารูโตะ? เขาพึมพำถึงชื่อเพื่อนร่วมทีมอย่างเจ้านารูโตะ ชายหนุ่มผมสีเหลืองสุดเพี้ยนที่มักจะทำเรื่องน่าปวดหัวให้พวกเขาต้องไปสะสางอยู่เป็นประจำ เขาคิดได้ดังนั้นจึงยกยิ้มมุมปากเธอคงคิดว่าเขาเป็นนารูโตะที่ปลอบตัวเป็นเขามาอยู่กับเธอ ทว่า นารูโตะตัวจริงอยู่ที่ร้านอิจิราคุราเมนพร้อมกับเหล่าเพื่อนๆ ทีมอื่น ระหว่างเดินมานั้นเธอคงไม่ได้สังเกตเห็นเจ้าผมเหลืองและเจ้าตัวปัญหาก็คงไม่ได้ทันสังเกตเห็นเธอเช่นกัน

“อยู่นี่เอง!”

เขากระโดดหลบหมัดหนักๆ จากเธออีกครั้ง ทางฝั่งเธอที่ต่อยไม่โดนซาสึเกะตัวปลอบสักทีมันทำให้เธอหงุดหงิดจนใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงก่ำเธอหอบหายใจเข้าออกด้วยความเหนื่อยล้าเธอก็เพิ่งรู้นี่แหละว่านารูโตะจะหลบหมัดจากเธอเก่งขนาดนี้

“ฉันไม่ใช่นารูโตะ!”

เธอทำหน้าไม่เชื่อและง้างหมัดเตรียมหวดใส่เขาอีกครั้ง ถ้าเขาไม่ยอมโดนหมัดจากเธอดูท่าว่าทั้งเธอและเขาคงผลัดกันหลบ ผลัดกันต่อยจนไม่จบไม่สิ้น เขามองเธอที่ง้างหมัดพุ่งตรงมาที่เขาแล้วจึงหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด หมัดจากหญิงสาวอย่างซากุระมันคงไม่หนักจนทำให้เขาสลบหรอกมั้งเขาคิดได้เช่นนั้นจึงหลับตาลงรับหมัดที่เข้ามากระทบกับใบหน้า

อั่กกก

แรงกระแทกอย่างมหาศาลที่กระทบลงมาบนแก้มข้างขวาของเขามันแรงพอที่จะทำให้ตัวเขาปลิวออกไปไกล กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วทั้งปากมันทำให้เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขายกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากความเจ็บจี๊ดที่เริ่มแล่นเข้ามามันทำให้เขารู้แล้วว่าเธอน่ากลัวขนาดไหน

“ซานนาโร่!!”

หญิงสาวผมสีชมพูยืนโพสท่าหลังจากออกหมัดโดนเจ้าตัวปลอมสำเร็จ เธอหันไปมองเขาแล้วแสยะยิ้มร้ายออกมาก่อนที่จะค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ เจ้านารูโตะแข็งแกร่งขึ้นจนร่างแปลงกายไม่หายไปอย่างงั้นเหรอ คิ้วเธอขมวดขึ้นเป็นปมพลางถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดตอนนี้เธอค่อนข้างเหนื่อยเพราะใช้จักระออกมามาก แต่หมัดสุดท้ายนี้หวังว่ามันจะทำให้เจ้าตัวปลอมยอมแพ้เสียที

“ฉันซาสึเกะ อุจิวะ ซาสึเกะ ไม่ใช่นารูโตะ”

เธอทำหน้าไม่เชื่อพร้อมกับเริ่มรวบรวมจักระมาไว้ที่มืออีกครั้ง และครั้งนี้จะเป็นครั้งตัดสิน!

“ฉันชื่อ อุจิวะ ซาสึเกะ ของที่เกลียดมีเยอะแยะ ส่วนของที่ชอบไม่มีสักอย่าง เป้าหมายของฉันจะไม่เป็นเพียงความฝัน มันจะต้องกลายเป็นจริง เพราะฉันจะฟื้นฟูตระกูล และฆ่าชายคนหนึ่งให้ได้”

เธอชะงักมือที่กำลังจะพุ่งใส่หน้าเขาพลางขมวดคิ้วไปด้วย คำแนะนำตัววันแรกที่ได้ร่วมทีมกันของเขาที่เธอจะไม่มีวันลืมเธอจำมันได้ขึ้นใจ ถ้าเขาเป็นนารูโตะที่ปลอมตัวมาจริงๆ คงไม่สามารถพูดได้อย่างคล่องแคล่วแบบนี้ ตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจที่เขาบอกเธอว่าเขาไม่ใช่นารูโตะปลอมตัวมามันคงเป็นเรื่องจริง แล้วที่เธอต่อยเขาจนเลือดกลบปากนั่นคือซาสึเกะตัวจริง!

“ซะ...ซาสึเกะคุง”

เธอส่งยิ้มแห้งไปให้เขาพร้อมกับเกาท้ายทอยแก้เขินไปด้วย เธออยากจะมุดดินหนีเสียตรงนั้นเธออายจนไม่สามารถสู้หน้าเขาได้ ทั้งที่เธอไม่เชื่อคำพูดของเขาไหนจะเป็นฝ่ายเข้าใจผิดจนทำให้เขาเจ็บตัวนั่นอีก เธอไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ไปจะทำตัวอย่างไร

“เชื่อแล้วใช่ไหม”

เขามองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยพลางถอนหายใจไปด้วยต้องขอบคุณประโยคนั้นที่ช่วยชีวิตเขาไว้

“จ้ะ”

หญิงสาวผมสีชมพูหันมาพยักหน้าหงึกๆ ให้เขาพลางก้มหัวขอโทษขอโพยไปด้วย เพราะการด่วนตัดสินใจไปแบบนั้นแท้ๆ ที่ทำให้เธอเป็นเช่นนี้

เธอหันมาสบตาเขาเพียงชั่วครู่แล้วก็ต้องหันหน้าหลบหนี สายตาที่อ่านไม่ออกของเขามันแฝงไปด้วยความอ่อนโยน เธอไม่เคยได้รับสายตาแบบนั้นจากเขามาก่อนตอนนี้ในสายตาของเขามันควรมีแต่ความโกรธเคืองแต่นี่ไม่ใช่เลย

“ขอโทษนะซากุสึเกะคุง”

เธอก้มหน้างุดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเธอรู้สึกผิดจับใจที่เข้าใจเขาไปแบบนั้น

“ทีหลังดูดีๆ ก่อน”

เขาชำเลืองมองหญิงสาวที่ก้มหน้ารู้สึกผิดแล้วก็ถอนหายใจ เขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรเธอมากมายตอนนี้ออกจะเริ่มกลัวเธอนิดๆ ด้วยซ้ำ

“หิมะตก”

ชายหนุ่มหันไปตามเสียงหวานใสที่พูดออกมาด้วยความตื่นเต้นแล้วก็ต้องชะงัก ภาพที่เธอเงยหน้ารับหิมะสีขาวบริสุทธิ์พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆ นั้นช่างสวยงามราวกับภาพวาด ใบหน้าอ่อนหวานประดับไปด้วยรอยยิ้ม รับกับดวงตากลมโตสีมรกต จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ผิวกายขาวเนียนละเอียด ผมสีชมพูซากุระปลิวไหวไปตามสายลม ทุกอย่างมันถูกสะกดจนทำให้เขาละสายตาไปจากเธอไม่ได้ หญิงสาวที่เขาพบเห็นมาตั้งแต่วัยเด็กจวนมาถึง ณ ตอนนี้ ตอนที่เขาได้มาอยู่ทีมเดียวกับเธอ เขาเคยคิดว่าเธอมันน่ารำคาญแต่สิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นเป็นเพียงเพราะอยากให้เธออยู่ห่างจากเขาเท่านั้นเอง

“สวย”

เขาจ้องมองเธอด้วยความหลงใหลสายตาที่ปกติจะแข็งกร้าวและอ่านไม่ออกตอนนี้มันเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยนจนเขาไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่เขาและเธอก็อยู่ด้วยกันมานานแล้วแท้ๆ ทำไมวันนี้ถึงเพิ่งมารู้สึกว่าเธอสวยกันนะ เพื่อนสาวร่วมทีมของเขาสะสวยจนเขาแทบไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนอื่นๆ ที่ได้พบเห็นหรือรู้จักเธอต่างก็ชอบเธอกันทั้งนั้น

“ซาสึเกะคุงพูดอะไรเหรอ? ”

ดวงตาสีมรกตฉายความสงสัยอย่างไม่ปิดบังใบหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพยายามที่จะเงี่ยหูฟังไปด้วยเธอมั่นใจว่าเขาต้องพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่เธอฟังไม่ถนัดและอยากที่จะได้ยินมันอีกสักรอบ

“เปล่า”

ดวงตาสีนิลไหววูบเล็กน้อยก่อนที่เอ่ยตอบไป ถ้าเธอรู้ในสิ่งที่เขาพูดออกไปเขาคงโดนล้อแน่ๆ

“หิมะแรกของปีล่ะซาสึเกะคุง”

“อ่า”

เธอหันมาหาเขาก่อนที่จะเอ่ยยิ้มๆ ใบหน้าเธอเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้งหิมะแรกของปีที่มีเขาอยู่ด้วยเธอมีความสุขจนแทบตัวลอย เธอชำเลืองมองคนข้างกายที่ยืนรับหิมะที่ตกลงมาจากท้องฟ้าสีแสดแซมไปด้วยสีครามแสงยามเย็นที่ตกกระทบลงบนใบหน้าเขานั้น ดูหล่อเหลาจนหาคำใดมาเปรียบไม่ได้ ยิ่งเธอมองเขาเธอยิ่งหลงใหล ยิ่งเธอมองเขาหัวใจเธอยิ่งเต้นแรง เธอชอบเขา ชอบมาโดยตลอด ถึงแม้เขาจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเธอก็ยินดีที่จะยังชอบเขาต่อไป

“อธิษฐานกันเถอะ”

เธอหันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขาแล้วจึงประสานมือไว้ที่หน้าอกก่อนที่จะหลับตาลง คำอธิษฐานของเธอในปีนี้คงไม่พ้นขอให้เพื่อนๆ ของเธอในทีมและอาจารย์คาคาชิอยู่กับเธอตลอดไป ขอให้พวกเขามีความสุข ได้พบกับคนที่ทำให้ความพวกเขามีความสุข ไม่ว่าจะทุกข์หรือเศร้าขอให้ยังรู้ว่ายังมีเธอที่คอยรับฟังพวกเขาอยู่เสมอ และซาสึเกะชายผู้ที่เธอชอบจนสุดหัวใจเธอขอให้เขามีความสุขมากๆ ขอให้เขาคิดว่ายังมีเธอที่อยู่ข้างกายเขาเสมอ และเธอจะไม่ไปจากเขาเด็ดขาด พรที่เธอขอนี้เธอขอให้มันสมหวังไม่มากก็น้อย

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นและหันไปมองคนข้างกาย เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยที่เห็นเขายืนประสานมือไว้ที่หน้าอกและหลับตาลงอธิษฐานเช่นเดียวกับเธอ คำอธิษฐานของเขาคงไม่พ้นขอให้เขาได้ฆ่าชายคนนั้นได้ ซึ่งเธอเข้าใจ เข้าใจเขาอย่างแท้จริง

“ยิ้มอะไร”

เธอสะดุ้งเฮือกที่จู่ๆ เขาก็พูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เขานำมือที่ประสานกันไว้บนหน้าอกลงก่อนที่จะลืมตาขึ้นและหันมามองหญิงสาวข้างกายที่ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ท่าทางเคอะเขินของเธอที่มักจะทำอยู่เป็นประจำทำไมตอนนี้เขามามองมันอีกรอบกลับคิดว่าเธอน่ารักมากกันนะ

“ซาสึเกะคุงขออะไรไปเหรอ? ”

ใบหน้าเห่อร้อนจนแทบเป็นสีมะเขือเทศสุก ไหนจะเสียงที่เปล่งออกมาอย่างตะกุกนั่นอีก มันยิ่งส่งผลให้เธอน่ารักมากขึ้นไปอีกเขาเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวจนหุบยิ้มลงในทันที ไอ้อาการที่คิดว่าเธอน่ารัก ไหนจะใจที่มันเริ่มเต้นแรงเวลามองใบหน้าน่ารักนั่นอีก นี่เขาเป็นอะไรไปนะ

“เธอล่ะขออะไร”

แทนที่เขาจะตอบคำถามของเธอแต่เขาเลือกที่จะถามเธอกลับไป คำอธิษฐานของเขาถ้าใครมารู้หรือมาได้ยินคงคิดว่าเขาเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

“ขอให้ทีมเรามีความสุขมากๆ น่ะ แล้วก็ขอให้ทีมนี้อยู่กับเราตลอดไป”

เธอพูดไปพลางยิ้มไปด้วย ความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริงของเธอ เธอคิดและรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เธออยากที่จะอยู่กับพวกเขาตลอดไป

“แล้วซาสึเกะคุงล่ะ? ”

เธอหันมาหาเขาพลางเอียงคอมองไปด้วย สิ่งที่เขาจะขอเธอพอรู้อยู่หรอกแต่เธอแค่อยากได้ยินมันออกมาจากปากเขาเท่านั้นเอง

“ไม่บอก”

ใบหน้าหวานห่อเหี่ยวลงเล็กน้อยที่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้นแต่เธอไม่ละความพยายามจึงเกลี้ยกล่อมเขาอยู่แบบนั้น แต่เขาไม่ได้รำคาญเธอหรอกนะ น้ำเสียงหวานใสและใบหน้าออดอ้อนนั้นมันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าเธอน่ารักมากขึ้นไปอีก

“กลับแล้วนะ”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากอยู่ต่อกับเธอแต่เขาเริ่มที่จะรับมันไม่ไหวกับการที่โดนเธอทำเช่นนั้นใส่ มันค่อนข้างอันตรายต่อใจเขาเสียจริง

“ซาสึเกะคุง!”

เขาเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปและไม่ลืมที่จะหันกลับมามองเธออีกครั้ง ผมสีชมพูซากุระที่ปลิวไหวไปตามสายลมมันช่างงดงามจนเขาไม่อาจหยุดจ้องมองมันได้ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่เดินออกไปอีกครั้ง

ถ้าถามว่าเขาอธิษฐานอะไรไปถ้าคนอื่นได้รู้คงมองเขาแปลกๆ ไปแล้ว หนึ่งในคำอธิษฐานนั้นคงไม่พ้นขอให้เขาฆ่าคนคนนั้นให้สำเร็จไม่ว่าจะแลกมาด้วยอะไรก็แล้วแต่เขายอมแลกมันมา และคำอธิษฐานที่ทำเอาเขาคันยุบยิบในใจคงไม่พ้น ขอให้เธอชอบเขาตลอดไป