คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : มุคุโร่
“สึนะฉันว่าเราผ่านมาทางนี้แล้วนะ”
ชายผมสีดำว่า
“เอ่อ....”
ชายผมสีน้ำตาลหน้าขึ้นสีด้วยความอายทันทีเพราะ
ชั่วโมงที่แล้ว
‘แน่ใจนะว่าทางนี้’
‘แน่นอนอยู่แล้ว เชื่อสึนะคนนี้ได้’
ชายผมสีน้ำตาลว่า
กลับมาปัจจุบัน
“งั้นจะเอาไงต่อล่ะสึนะคนเก่ง”
แล้วแรมโบ้ก็เหลือบมามองสึนะ
“นายนำไปเลย>/////<^”
แล้วสึนะก็ก้มหน้าก้มตายอมรับผิด
“อ่ะนี้”
แล้วแรมโบ้ก็ยืนอมยิ้มให้
“นายอมแล้วนี้”
“กิน กินไปเถอะ”
แล้วแรมโบ้ก็จัดการเอาอมยิ้มตัวเองยัดใส่ปากสึนะ
“=3=//”
“ไม่เอา เอาคืนมา”
แล้วแรมโบ้ก็ดึงอมยิ้มออกจากปาสึนะมาอมเอง
“ให้แล้วให้เลยซิ”
“ก็ฉันอยากกินด้วยนิ”
“ไปต่อเถอะ”
แล้วเมื่อสึนะกำลังจะเดินไปแต่ก็โดนแรมโบ้ฉุดเข้าหาและ...
ประกบริมฝีปากเข้าด้วยกัน
“O_O!!!”<<สึนะ
และกว่าแรมโบ้จะถอดริมฝีปากออก อมยิ้มก็เกือบจะหมด
“ไปกันต่อเถอะ ทางนี้”
แล้วแรมโบ้ก็เดินนำไปทิ้งสึนะที่
“O///////////////////////////////////////////////O”
“ตามมาสิสึนะ”
แล้วแรมโบ้ก็หันมาหาสึนะและกวักมือเรียก
และเมื่อเห็นว่าสึนะไม่ตามมาจึงเดินไปหาแล้วอุ้มสึนะไป
“ปล่อยได้แล้ว ฉันเดินเองได้”
“ก็ได้”
แล้วแรมโบ้ก็ปล่อยสึนะลง
“ฉันว่าที่นี้มันแปลกๆนะ”
สึนะหันไปรอบๆก็เจอกับ....
สับปะรด สับปะรด และ สับปะรด....
“น่ากินจัง”
แรมโบ้ว่า
“อะไรเนี้ยผู้บุกรุกหรอ”
ชายผมสีส้มอมน้ำตาล มีลักษณะคล้ายสัตว์ป่า
“อย่าเสียมารยาทสิเคน”
แล้วชายผมสีดำที่สวมหมวกไหมพรมสีขาวทับอยู่ก็เอื้อมมือมาจับที่ไหล่ของเคน
“นี้ฉันว่า หัวสีน้ำตาลน่ากินจัง”
ว่าแล้วเคนก็เดินมาใกล้สึนะ และดมแถวๆซอกคอ
“หอมดีด้วย”
“เคนอย่าเสียมารยาท”
แล้วชายที่สวมหมวกไหมพรมสีขาวก็ดึงเคนกลับ
“โทดทีนะที่เสียมารยาทฉันจิคุสะ นี้เคน”
“ฉันอยากกิน~”
เคนว่า
“ไปขอท่านมุคุโร่ก่อน”
“เอ่อ...คือเรา...”
แรมโบ้พูดขึ้นบ้างหลังจากถูกลืม
“ผมขอพบท่านมุคุโร่ได้มั้ยครับ”
แล้วสึนะก็ถามขึ้นบ้าง
“ตามมา”
จิคุสะว่าก่อนจะเดินนำไป
แล้วก็มาหยุดหน้าประตูบ้านหลังนึง
“ท่านมุคุโร่”
“เชิญครับ”
เสียงที่ดังมาจากข้างในว่า
แอ๊ด~
“คุณคนเดียวนะ ซาวาดะ สึนะโยชิ”
แล้วสึนะก็เดินเข้าไปโดยมีแรมโบ้ที่จะตามเข้ามาด้วย แต่ไม่เป็นผมเมื่อ เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างกั้นไว้
เมื่อสึนะเข้ามาก็เจอกับความมืด
“ไม่ต้องกลัวหรอครับ”
“นะ..นายอยู่ไหน”
“ข้างหลังคุณไง”
แล้วสึนะก็รู้สึกถึงอุณภูมิข้างหลังที่อุ่นชึ้นมากกว่าเดิม
และ...
มุคุโร่ก็กอดสึนะไว้จากด้านหลังแล้วก็ซุกหน้าลงซอกคอ
“ปะ..ปล่อยผมเถอะนะครับT////T”
“อืมก็ได้ เดี๋ยวค่อนต่อกัน”
มุคุโร่กระซิบข้างหูและหอมแก้มสึนะที่นึงแล้วปล่อยสึนะเป็นออิสระ
แล้วสึนะก็รีบถอยห่างทั้ยที
“มีอะไรกับผมครับ”
มุคุโร่เปิดประเด็น
“คือผมจะต้องพาคุณกลับไปกลับผมให้ได้น่ะครับ”
สึนะว่า แล้วก้มน้ำงุนๆ
“ปราสาทมืดนั้นนะ ผมไม่ไปง่ายๆหรอ”(เล่นตัวก็บอกมาเหอะ)
“ละ..แล้วให้ผมทำไงล่ะ”
สึนะช้อนตาขึ้นมองด้วยแววตาสงสัย
“น่ารักจังเลยนะ>,.<”
มุคุโร่ทำท่าว่าจะมากอดสึนะแต่สึนะย่อตัวหลบและพยายามอยู่ห่างสึนะ
“ใจร้ายจัง=3=”
“จะให้ฉันทำไง นายถึงจะยอมไปกับฉัน”
สึนะมองด้วยสายตาอ้อนว้อน
“อืม~งั้น....นายต้องทำให้ฉันพอใจ”
“พอใจ??”
สึนะเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“ก็.....ไม่รู้สิ”
แล้วมุคุโร่ก็เดินไปนั่งที่โซฟา
“มุคุโร่คร้าบ~”
“-_-”
“ไปกับผมเถอะนะ”
สึนะเริ่มเดินเข้าหามุคุโร่แล้ว...
จับแขนมุคุโร่เขย่าเบาๆ...
และ....ทำสายตาอ้อดอ้อน
“-.,-”
“นะๆ”
สึนะพยายามทำสายตาอ้อนสุดๆ
“ขออย่างนึงสิ”
“*_*”
แล้วมุคุโร่ก็ทำแก้มป่องแล้วชี้ไปที่แก้มด้านขวา
“._.”
“จะทำหรือไม่ทำครับ”
อย่าไว้ใจพืชไร่จริงๆ++ความคิดสึนะ
จุ๊บ~แล้วสึนะก็หลับตาทำทันทีแต่....
ที่สึนะโดนมันคือปากของมุคุโร่
“เกินคาดจริงๆ...ตกลงผมไปกับคุณ”
“./////////.”
แล้วมุคุโร่ก็หยิบของจำเป็นของตัวเองใส่กระเป๋าแล้วเปิดประตู
“สึนะเป็นไงบ้าง”
แรมโบ้รีบวิ่งมาสำรวจร่างกายสึนะทันที
“ไปกันเถอะ นายจะไปมั้ยปราสาทแห่งความมืด”
สึนะหันไปถามแรมโบ้
“ถ้านายต้องการ”
แรมโบ้ว่า
ความคิดเห็น