ดินแดนแห่งความมืด

ลำดับตอนที่ #11 : สึนะจัง(??)

"รีบอร์นแกต้องให้พวกฉันไปด้วยหรือไม่แกก็ต้องไปที่นั่นกับพวกฉัน!!!!"

โกคุเดระโวยวายเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ กับรีบอร์นที่กำลังตามหาสึนะอยู่

"เฮ้อ~ งั้นเอางี้ ตามหาสึนะพร้อมเดินทาง"

รีบอร์นสรุปอย่างง่าย

"แล้วมันจะได้ยังไงกันหล่ะ!!"

โกคเดระยังโวยไม่เลิก

"เย็นก่อนนะโกคุจัง~"

ยามาโมโตะห้าม

"ไม่ยง! ไม่เย็น!แล้วเฟ้ย! แล้วฉันห้ามแกเรียกว่าโกคุจัง!!"

"เงียบก่อนสิฟะ!"

รีบอร์นที่ความอดทนค่อยๆต่ำเรื่อยกับการโวยวายของโกคุเดระ

"แล้วจะทำไงล่ะฟ่ะ!"

โกคุเดระสวนกลับ

"ก็นี้ไงล่ะ!"

แล้วรีบอร์นก็ชี้ที่พื้นให้โกคุเดระและยามาโมโตะดู

"ไม่ขำนะรีบอร์นนายจะให้ฉันดูมดหรือไงฮะๆ"

ยามาโมโตะผู้ไม่รู้เรื่องตลอดการ

"รอยเท้าต่างหากเฟ้ย"

โกคุเดระว่า พร้อมจับหัวยามาโมโตะกดลงไปเกือบถึงพื้น

"ปล่อนฉันนะ ไม่บอกก็รู้หรอกน่า แค่มุก"

แล้วยามาโมโตะก็รีบถอยห่างเพราะว่าตอนนี้โกคุเดระขึ้นหนัก

"รอยเท้าเนี้ยเป็นทางไปที่ ที่เราจะไปหรือเปล่าโกคุเดระ"

รีบอร์นถามขึ้น

"ใข่..แต่นี้มันจะใช่รอยเท้าสึนะรำเปล่าแค่นั้นแหละ"

โกคุเดระเริ่มคิด

"เฮ้! มาดูนี้สิ"

ยามาโมโตะโบกมือเรียก

แล้วโกคุเดระก็เดินตามไปดู

"นี้มัน..."

รีบอร์นหยิบขึ้นมาดู

"เศษเสื้อสึนะ"

โกคุเดระต่อ

"ตามรอยเท้านี้ไป"

รีบอร์นว่าแล้วเดินนำ


"หยุด!"

รีบอร์นพูดขึ้นเมื่อเดินตารอยเท้าได้สักพัก

"อะไร"

โกคุเดระยื่นหน้ามาดู

"มันเป็นรอยลื่นนี้นา"

ยามาโมโตะพูดขึ้นหลังจากเห็นรอย

จะเป็นอะไรมากมั้ยน้า~++ความคิดของทั้งสาม

"ตามไปดูเถอะ"

โกคุเดระว่า แล้วค่อยๆเดินตามทางลงไป

แล้วก็ตามด้วยยามาโมโตะแล้วรีบอร์นที่กระโดดตามต้นไม้ไป

เมื่อทั้งสามมาสุดทางก็เจอกับร้อยเท้ามากมาย

"ก่อนที่จะถึงปราสาทมืดมัวมันจะมีชนเผ่าหนึ่งอยู่.."

โกคุเดระว่าตาที่ตนไปศึกษามา

"แต่นี้มันเป็นรอยรองเท้า"

รีบอร์นว่า

"ตามไปเรื่อยๆเถอะ ฮะๆ"

และคราวนี้ยามาโมโตะเปลี่ยนมานำแทน โดยทั้งรีบอร์นและโกคุเดระต่างก็พยายามวิเคราะห์

"ดูโน้นสิ"

แล้วทั้งโกคุเดระ และ รีบอร์นก็หันไปตามที่ยามาโมโตะเรียก

"นั้นมันทหารของดินแดนมืดมัวนิ"

โกคุเดระว่า

"สึนะอาจจะอยู่กับพวดนี้ก็ได้"

ยามาโมโตะว่า

ฟุ้บ!

แล้วรีบอร์นก็เดินออกจากพุ่มไม้ที่ซ่อนตัวไป  เมื่อโกคุเดระและยามาโมโตะเห็นจึงตามไป

"ห้ามเข้าครับ'

ทหารที่เฝ้าว่าพร้อมชักดาบขึ้มา

"ฉันมาหาดีโน่"

รีบอร์นว่า

ทหารมองหน้ากันสักพัก

"ตามาครับ"

แล้วทหารคนหนึ่งก็เดินนำไปที่เต็นของดีโน่

"มีอะไร"

ดีโน่ถามขึ้นเมื่อเห็นทหารที่เฝ้ารอบที่พักเดินมาพร้อมกับคนสามคนที่เข้าเคยรู้จัก

"สามคนนี้ต้องการพบท่านครับ"

แล้วทหารคนนั้นก็โค้งให้แล้วเดินกลับไปทำงานตัวเอง

"มีอะไร"

ดีโน่เปิดประเด็น

"ไม่คิดจะชวนเข้าไปข้างในหรอ^_^"

ยามาโมโตะยิ้ม

"ไม่  มีอะไร"

"ท่านจีอ๊อตโต้ให้เอานี้มาให้"

แล้วโกคุเดระก็ยื่นกระดาษที่ถูกม้วน และผูกด้วยริบบิ้นสีแดงให้

"อืม  เชิญพวกนายกลับไปได้แล้ว"

ดีโน่พูดด้วยเสียงเรียบ

"ฉันกำลังตะ..."

"เสร็จแล้วค่ะ"

รีบอร์นกำลังพูดแต่ถูกขัดด้วยโคลมที่เปิดประตูออกมา พร้อมกับ..

"สึนะ!!"

ทั้งโกคุเดระ ยามาโมโตะและ รีบอร์น พูดพร้อมกัน และหน้าขึ้นสีพร้อมกัน

สึนะตกใจกับสามคนผู้มาใหม่จึงหลบหลังโคลมทันที

"อ้าว รีบอร์น โกคุเดระ ยามาโมโตะ"

โคลมพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส

"โอ๊ส~^_^//"

"สึนะไม่ต้องกลัวหรอกนะ"

โคลมว่า แล้วจับมือสึนะขึ้นมาเผชิญกับทุกคน

สึนะมองทั้งสามด้วยตากลมโตคู่สวยและยิ้มบางๆให้

และมันทำให้คนที่มองเห็นหน้างเปลี่ยนสีได้ทันที

"ดีสึนะ(  ///-_-)"

ยามาโมโตะและโกคุเดระ มองไปทางอืมพร้อมเกาแก้มตัวเอง

รีบอร์นจัดการเอาหมวกมาปิดหน้าตัวเอง

"สึนะจัง"

ดีโน่ค้าง

โคลมก้มมองพื้น

"ทำไมถึงหน้าเปลี่ยนสีอย่างนั้นล่ะฮะ"

สึนะถามขึ้น

"ก็ไม่มีอะไรนี้ฮะๆ"

ยามาโมโจะหัวเราะและเอามือลูบท้ายถอยตัวเอง

"แล้วทำไมนายต้องใส่ชุดแบบนี้ด้วย"

โกคุเดระถามขึ้น

"ก็สึนะเป็นผู้หญิงนี้นา"

โคลมตอบ

"ห๊า!!"

แล้วยามาโมโตะ โกคุเดระก็ช๊อกหนัก

"เรียกว่าสึนะจังก็ได้นะ"

สึนะยิ้มแบบไร้เดียงสาให้

"สึนะจัง"

ยามาโมโตะและโกตุเดระพูดพร้อมกันอีกครั้ง(สามัคคีจิงวันนี้)

"อย่าล้อเล่นน้า~ ฮะๆ"

ยามาโมโตะว่า

"สึนะเป็นผู้หญิงแล้วจิงๆ"

รีบอร์นเงยหน้าขึ้นมาพูด

"ฟังเสียงดูสิ  แล้วก็ดูรูปร่างสิ"

รีบอร์นว่าแล้วเดินไปใกล้และ..อุ้มสึนะขึ้น

"เบาด้วย"

"..ปล่อยสึนะลง"

น้ำเสียงดีโน่ที่เป็นน้ำเสียงเหมือนออกคำสั่ง สั่งรีบอร์น