ดินแดนแห่งความมืด

ลำดับตอนที่ #10 : อะไร

"อาการตอนนี้ดีขึ้นแล้วขอรับ แต่ยังไม่ตรวจดูแน่ชัดรอให้ผู้เจ็บตื่นก่อนขอรับ"

"อืม...แล้วห้ามใครเข้านอกจากฉันจะเรียก"

ชายผมสีทองว่า

(เฮ้!~มันข้ามตอนนี้...ย้อนเวกลับไปสัก1ชั่วโมงก่อน)

"พาตัวไปที่พักฉัน"

ชายผมสีทองเดินออกมามองหน้าสึนะ

"ครับ!"

แล้วลูกน้องคนที่อยู่ใกล้สึนะที่สุดก็ถีบสึนะ

และถีบไปโดยสึนะไม่รู้ตัว

พลั่ก! ตุ้บ!

"ใครสั่ง"

ชายผมสีทองรีบไปคว้าร่างบางของสึนะขึ้นดูว่ามีบาดแผลที่ไหน

"ผมขอโทดครับT-T"

ลูกน้องคนนั้นคุกเข่าลงทันที

"คุณดีโน่ครับเดี๋ยวผมจัดการเองครับ"

โรมาริโอ้ลูกน้องคนสนิทกว่าพร้อมเอื้อมมือมาจะดึงสึนะไป

"ไม่ต้อง"

แล้วดีโน่ก็เดินนำกลับไปฐานที่พัก

แล้วทั้งขบวนก็เดินตาม

ณ ที่พัก

"หมองหลวงอยู่ไหน"

ดีโน่เอาสึนะไปวางไว้ในที่พักตนแล้วจึงออกมาตามหมอเพื่อรักษา

เมื่อหมอหลวงเข้าไปในที่พักของดีโน่ได้สักพัก ก็ออกมารายงานผล

"อาการตอนนี้ดีขึ้นแล้วขอรับ แต่ยังไม่ตรวจดูแน่ชัดรอให้ผู้เจ็บตื่นก่อนขอรับ"

"อืม...แล้วห้าใครเข้านอกจากฉันจะเรียก"

"ขอรับ  ขอตัวก่อนนะขอรับ"

แล้มหมอหลวงก็โค้งคำนับให้ทีนึงก็จะเดินจากไป

แล้วดีโน่ก็เดินเข้าที่พักตัวเองไปดูสึนะ

"อืม...น้ำ~"เสียงหวานที่แหบพร่างเอ่ยขึ้น

"อ๊ะ"

แล้วดีโน่ก็ไปรินน้ำใส่แก้วให้

"ขอบคุณครับ"

สึนะรับน้ำมาแล้วดื่มอย่างรวดเร็ว

"นายชื่ออะไร"

ดีโน่ตั้งคำถามขึ้นเมื่อสึนะดื่มน้ำเสร็จ

"ผมชื่อ..ผม..ผม...ผมชื่ออะไรอ่ะ??"

สึนะทำหน้างงสุดขีด ซึ่งน่ารักสุดๆสำหรับดีโน่

"-_-///อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ"

"ผมไม่ได้ล้อเล่นแต่ไม่รูจิงๆ"

"เฮ้อ~นายจำอะไรได้บ้างล่ะ"

"..........ไม่"

"เฮ้อออ~"

ดีโน่ถอนหานใจ

"แล้วผมชื่ออะไร"

สึนะถามดีโน่ด้วยสายตาบ๊องแบ๊ว

"-/////-"

น่ารักเกินไปมั้ย ++ความคิดดีโน่

"แล้วผมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเนี้ย"

แล้วสึนะผู้ความจำเสื่อมก็เดินไปล้างหน้าแล้วส่องกระจกดูตัวเอง

"ก็..นายแทนตัวเองว่าผมนี้"

ดีโน่ตอบแล้วไปยืนด้านหลังสึนะ

"แล้วถ้าผมเป็นผู้หญิงใช้ผมได้มั้ย"

สึนะหันหลังกลับมาถาม

"ถ้าผู้หญิงก็ต้อง ฉันหรือเรียกชื่อตัวเอง แต่ถ้า.."แล้วดีโน่ก็ชี้นิ้วมาทางสึนะ
เพราะไม่รู้จะเรียกเธอ หรือนายดี"เป็นพวกทอม ก็อาจจะแทนตัวเองว่าผม"

"แล้วผู้ชายล่ะ"

"ก็ใช้คำว่า ผม หรือพวก ตุ๊ดก็จะฉัน หรืออะไรแแบผู้หญิง"

"ทอมกะตุ๊ดคืออะไร"

"เอ่อ.."นี้ไม่รู้สักอย่างเลย++ความคิดดีโน่
"ก็ทอมก็ผู้หญิงอยากเป็นผู้ชาย ตุ๊ดก็ผู้ชายอยากเป็นผู้หญิง"

"เอ่อ...คือผมไม่เข้าใจ ไม่สินฉัน อ๊ะ!ผม ฉันสิ..."

"พอเถอะ"ดีโน่ห้ามขึ้นก่อนที่สึนะผู้ความจำเสื่อมจะสติแตก

"......"

สึนะผู้ความจำเสื่อมเงียบ

"ขอดูสร้อยนั้นหน่อยสิ"

ดีโน่ชี้ไปที่คอสึนะ

"สร้อยคืออะไร"

"เฮ้อ~"

ดีโน่ถึงกับกุมขมับทันที

แล้วเดินมาหาสึนะ

"ไอ้นี้เรียกว่าสร้อย"

แล้วชูสร้อยที่แกะออกจากคอให้ดู

สึนะพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

"สึนะ"

ดีโน่พูดขึ้น

"นายชื่อสึนะ"

ดีโน่พูดขึ้น

"หรือจะเป็นเธอ"

"งั้นสึนะจะแทนตัวเองว่าสึนะ"

สึนะผู้ความจำเสื่อมรู้ชื่อตัวเองว่า

"งั้นฉันเรียกว่าสึนะจังนะ"

แล้วดีโน่ก็ใส่สร้อยคืนให้

"แล้วสึนะเป็นหญิง หรือ ชาย หรือตุ๊ดหรือทอม"

สึนะถามขึ้น

"เอ่อ...."

ถ้าลงเปิดดูเกิดเป็นผู้หญิง.... แย่สิ แต่เป็นผู้ชายก็คงไม่เป็นไร++ความคิดดีโน่

"ว่าไง"

สึนะถามขึ้น

"เอ่อ...."ดีโน่กรอกตาไปข้างบนใช้ความคิดอย่างหนัก"สึนะ"ดีโน่เรียกพร้อมจับไหล่ทั้งสองของสึนะ

"ฉันจะบอกความจิงกับสึนะแล้ว"

"...."

"สึนะเป็นคนรักของฉัน เรารักกันมากแต่ที่สึนะจำอะไรไม่ได้เพราะกินน้ำสัปปะรดของหมอผีบ้ามุ"

"คนรัก รักมาก"

สึนะทวนคำ

"ใช่"

ดีโน่ย้ำ

"คนรักคืออะไร"

"เดี๋ยวสึนะจะเข้าใจเอง"

แล้วดีโน่ก็จับมือสึนะมาสัมผัสที่อกข้างซ้ายตัวเอง

"รู้สึกมั้ย"

ดีโน่ถาม

"รู้สึกอะไร"

"เฮ้อ~ก็คนรักกันน่ะ ถ้าอยู่ด้วยกันจะใจเต้นแรง"

ดีโน่อธิบาย

"จิงด้วย"

สึนะว่าหลังจากใช้มืออีกข้างจับการเต้นหัวใจตัวเอง

แล้วดีโน่ก็ใช้มือจับคางสึนะเบาๆแล้วยกให้เชิดขึ้นพร้อมโน้มตัวลงมาประกบริมฝีปาก

"O-O!!!"

สึนะผู้ถูกกระทำโดยไม่ได้ตั้งตัว

และเมื่อสึนะเริ่มหมดอากาศหายใจดีโน่ก็ถอดริมฝีปากออก

"O//////////////////O!!!"

สึนะที่หน้าแดงขึ้น แต่ไม่รู้เป็นอะไรได้แต่ช็อกค้อาง

"นี้นะ เรียกว่าจูบใช้แสดงความรักกับคนที่รักกัน"

"อืม ว่าแต่คุณชื่ออะไร แล้วจะให้สึนะเรียกยังไง"

"ฉันชื่อดีโน่ เรียกพี่ดี หรือพี่โน่ หรือพี่ ก็ได้ เพราะแต่ก่อนสึนะก็เรียกฉัน สามชื่อนี้"

"อื็ม^_^"

"เดี๋ยวฉันมานะ"

แล้วดีโน่ก็เดินออกไปเมื่อนึกอะไรออก

แล้วสึนะก็เดินตามหลังดีโน่ไป

ปึก!

ดีโน่หยุดเดินทำให้สึนะที่เดินตามชนเข้าเต็มๆกับหลังของร่างสูง

"เป็นไงบ้าง"

สึนะลูบจมุกตัวเอง

"เจ็บ~"

"เอ่อ..เดี๋ยวฉันมารออยู่นี้นะ"

แล้วดีโน่ก็รีบออกไป

"แล้วเจ็บมันคืออะไรเนี้ย??"

สึนะถามตัวเอง

5 นาทีผ่านไป...


"สึนะ~"

ดีโน่ยิ้มแย้มแจ้มใสมา

"...."

สึนะเอียงคอมองด้วยความสงสัย

"นี้โดคุโร่ โคลม"

ดีโน่ผายมือไปทางซ้ายที่มีเด็กสาวยืนอยู่

"โคลมนี้สึนะ"

แล้วก็ผายมือไปทางสึนะ

"ผู้ชายค่ะ ถึงหน้าตา ร่างกายจะไม่เหมือนแต่เด็กคนนี้ผู้ชายแน่นอนค่ะ"

โคลมว่า

"ฉันเป็นผู้หญิงนี้นา"

สึนะว่า

"........"

ดีโน่เงียบ ช็อกหนัก

"ถ้านายจะเป็นผู้หญิงงั้นฉันมีวิธี"

แล้วโคลมก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

"..."

สึนะเงียบกระพริบตาปริบๆ

"มาแล้ว แฮ่กๆ"

โคลมที่วิ่งเข้ามาหอบอย่างหนัก

"ดื่มนี้เข้าไปสิ"

โคลมยื่นขวดเล็กๆที่บรรจุน้ำสีชมพูเอาไว้

"อะไรของเธอน่ะ"

ดีโน่ที่ประมวณผลได้แล้วก็แย่งขวดนั้นออกจามือสึนะ

"น้ำพิเศษค่ะ มันทำให้กลายเป็นผู้หญิง"

"แล้วมียาแก้มั้ย"

ดีโน่ถามเพาระถ้าสึนะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแล้วจะแก้ไม่ได้

"มีแน่นอนค่ะ!!"

โคลมตอบด้วยเสียงหนักแน่น

"สึนะแน่ใจหรอว่าจะดื่มนี้น่ะ"

"อื้ม!!"

สึนะมั้งตอบและพยักหน้า

"งั้นก็ได้"

แล้วดีโน่ก็ยื่นขวดยาให้สึนะ

แล้วสึนะก็รับมาเปิดฝาขวดและยกขวดขึ้นจรดริมฝีปาก

"คุณดีโน่ค่ะ ออกไปก่อนได้มั้นค่ะ"

โคลมหันไปถามดีโน่

"อืม"

ดีโน่ตอบตกลงอย่างว่าง่ายทั้งที่ยังระแวง

"โอ๊ย~"

สึนะร้องออกมาทันทีเมื่อกินยาหมดแล้วเวลาผ่านไป5วิ

"สึนะ"

ดีโนวิ่งเข้าหาด้วยความเป็นห่วง

"ออกไปก่อนค่ะ!"

โคลมมาขวางและสั่งให้ดีโน่ออกไป

ดีโน่ที่เดินออกไป เหลือบมองก่อนจะปิดประตู

"อ๊ากกก~ร้อนนน~"

"ใจเย็นนะสึนะ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออก~"

โคลมว่าแล้วสึนะก็ทำตามอย่างว่าง่าย

"ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง"

"ไม่เป็นไรแล้ว"

เสียงหวานดังออกจากปากสึนะ

"ได้ผลด้วย"

โคลมดีใจอย่างมากับสูตรยาตัวเอง

"สึนะรอก่อนนะเดียวเอาชุดมาให้เปลี่ยน"

แล้วโคลมก็เดินออกไป

10 นาทีผ่านไป

"มาแล้วนี้ชุด"

โคลมชูชุดเมดสีส้มอ่อนให้สึนะดู

"ลองไปใส่ดูสิ..แล้วนี้เสื้อในกับกางเกงใน"

โคลมยื่นของทั้งหมดที่พูดมาให้สึนะ

"ฉันใส่ไม่เป็น"

สึนะยิ้มแห้งๆ

"เข้าไปเดี๋ยวฉันแต่งให้-///-"

แล้วโคลมก็ไล่สึนะเข้าห้องแต่งตัว


"ถอดเสื้อออกสิ"

โคลมว่า

"ถอดไม่เป็น.//."

สึนะยิ้มให้อีกครั้งพร้อมหน้าแดงด้วยความอาย

โคลมจึงเข้ามาประชิดตัวและปลดกระดุมให้สึนะ

"เดี๋ยวฉันสอน-_-//"

แล้วโคลมก็ปลดกะดุมสึนะอีกหนึ่งเม็ด

"นี้นะคือวิธีปลดกระดุม"

แล้วโคลวก็เหงยหน้าขึ้นทำให้ริมฝีปากตัวเองเฉียดกับริมฝีปาสึนะ

"ทำไมโคลมถึงน่าเปลี่ยนสีอ่ะ"

สึนะถามขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้วและเอามือทั้งสองมาจับแกมโคลม

"......"

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

แล้วโคลมก็ใช้มือทั้งสองจับหน้าวึนะไว้าแล้วประกบริมฝีปากลงไป

ใช้ลิ้นค้นหาความหวานจากปากของผู้รับ

สึนะที่ไม่รู้เรื่องก็งงไปตามระเบียบ

"อื้อ~"

เมื่อตั้งสติได้จึงร้องขึ้นมา

แล้วโคลมก็ถอดริมฝีปากออกจากสึนะ

"โคลม จูบใช้สำหรับแสดงความรักกับคนที่รักกันนะ"

แต่โคลมยังไม่ฟัง แต่ไปซุกไซร้ซอกคอของสึนะต่อ

แล้วก็ถอกเสื้อสึนะออก

เหลือเสื้อก้ามสีขาว

"โคลมเสร็จยัง"

เสียงนี้โน่ดังขึ้นขัดจังหวะ

โคลมจึงชะงักและ

"สึนะลืมเรื่องนี้ไปเถอะนะ"

โคลมว่า

แล้วจัดการแต่งตัวให้สึนะต่อ

....................................................................................................................................

ทางด้านรีบอร์น โกคุ และ โมโตะ

"อือ~"

รีบอร์นที่รู้สึกตัวคนแรกเตรียมจะลุกขึ้นยืนแต่....

"อืม~/งืม~"เสียงของโกคุเดระและยามาโมโตะที่ดังครางพร้อมกัน

"นี้หลับกันหมดเลยหรอ  แล้วสึนะล่ะ"

รีบอร์นถามขึ้นทันที

"สึนะ!!!"แล้วทั้งสองคนที่ยังสะลึมสะลือก็ตาสว่างทันทีเมื่อได้ยินชื่อสึนะ

โกคุเดระที่จะก็ขยับไม่ได้

"นี้มันอะไรฟ่ะ"

โกคุเดระดิ้นไปดิ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

"หยุดดิ้นนา~ ฉันมีมีดอยู่"

ยามาโมะโตะว่า

"พวกแกก็ติดกันอย่างนั้นแหละนะ ออกได้เมื่อไหร่ก็ไปทำภารกิจเถอะ ฉันไปหาสึนะเอง"

รีบอร์นว่าพร้อมเดินหันหลังและล่วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไป

"รีบแก้เชือกสิฟ่ะ"

โกคุเดระหันไปตะคอกใส่ยามาโมโตะ

"รุ้แล้วๆ โกคุจังใจร้อนจิง"

และเมื่อยามาโมะโตะแก้เชือกเสร็จ

โกคุเดระก็วิ่งบึ่งตรงไปหารีบอร์นทันที

"ใจร้อนจิงโกคุจัง"

"หนวกหูน่า!!"

แล้วยามาโมโตะก็วิ่งตามไปเช่นกัน