ดินแดนแห่งความมืด

ลำดับตอนที่ #1 : มิติที่27

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ที่ชือซาวาดะ สึนะโยชิ กำลังเดินกลับบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน
หลังจากที่ต้องวิ่งรอบสนามข้อหาที่ไม่ทำการบ้านไปส่ง

"เฮ้อ~...กลับมะ..."

ลืมไปว่าไม่มีใครอยู่บ้าน

สึนะเดินขึ้นบันไดแล้วเข้าห้องตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน

แล้วสึนะก็หลับไป

"จะมาอยู่ด้วยกันมั้ย สึนะ"

"ใครน่ะ"

"ฉันคือคนจาดินแดนแห่งความมืด"

"ดินแดนแห่งความมืด??"

"นายจะมาหรือไม่มา ยังไงซะนายก็ไม่เหลือใครแล้วนี้"

"ก็อย่างที่นายว่า ฉันไม่เหลือใคร ตกลง ฉันจะไป"


หวืด~

"นี้มะ..มะนไม่ใช้ความฝัน"

จู่ๆก็มีประตูสีดำเรียบๆบานหนึ่ง ปรากดต่อหน้าสึนะหลังจาสะดุ้งตื่นจากฝัน...

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล จึงเดินเปิดประตูและเดินเข้าไป

อีกด้านหนึ่ง

แทม ทะ ละ แล่ม แทม~

ตุ้บ!

"O[]o เทพพระเจ้าส่ง จ้าวมาให้เราแล้ว"<<ตาแก่อาวุธโสว่า

"เย้!~"<<เสียงประชาชนทุกคนที่มาร่วมงาน (ดีใจที่ฮิบาริไม่ได้)

"ไอ้สั ตว์กินพืช!"<<ฮิบาริพูอย่างหัวเสีย

"คุณฮิบาริครับ"<<คุสาคาเบะลูกน้องคนสนิทว่า

ภาพที่ปรากฏต่อหน้าของทุกคนคือ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ตาสีเดียวกับผม 
ใส่ชุดนอนลายสิงโตน้อย สีเหลืองอมส้ม ตกลงตรงแถ่นบูชาที่
เทพเจ้าจะประทานคนที่จะให้ปกครองดินแดนแห่งความมืด

"โอ้~ท่านเทพ ท่านมีนามว่าอะไรขอรับ"

"ผะ..ผมซาวาดะ สึนะโยชิครัย"

สึนะพยายามถอยห่างจากคนตรงหน้า

"รีบอร์น มานี้"

"มีอะไร"

ชายหนุ่มนามรีบอร์นเดินมาถามด้วยเสีบงหงุดหงิด

"เจ้าจงเป็นผู้ดูแล ท่านเทพสึนะให้ดี จำไว้! เอ้า! จบพิธี"

"ตามฉันมา...ท่านเทพ!"

รีบอร์นว่าก่อนจะเดินนำไป

"นี้ห้องแก..ท่านเทพ!"

"คะ..ครับ..ขะ..ขอบคุณครับ"

"ฉันจะอธิบายให้ฟังง่ายๆนะ ที่นี้ดินแดนแห่งความมืด มิติที่27 จบ"

ปึง!

แล้วรีบอร์นก็ปิดประตูใส่หน้าสึนะ

"ดะ..ดินแดนแห่งความมืด"

ไม่น่าลองเล้ย~+ความคิดสึนะ

ปัง!

ฮิบาริถีบประตูห้องสึนะ แล้วเดินมาประจันหน้ากับสึนะ

"ทูน่าอย่างแกเนี้ยนะมาแย่งตำแหน่งจากฉัน"

"ผะ..ผม.."

"แกไปขอสละตำแหน่งเดี๋ยวนี้"

"T_Tผะ..ผม.."

"ไป"

"ผะ.."

"เดี๋ยวนี้"


"แกทำอะไรไอ้ฮิบาริ เคียวยะ"

รีบอร์นที่ไปสงบอารมณ์(จากอะไรหว่า)ได้แล้วก็เดินกลับมา

และเห็นว่าฮิบาริกำลัง...

เอาท่อนฟากดสึนะไว้กับผนังห้อง

"นี้แค่สั่งสอน"

แล้วฮิบาริก็เดินออกจากห้องไป

"เป็นไงบ้าง"

รีบอร์นมาพยุงสึนะลุกขึ้งจากการล้มพับ

"ไม่เป็นไรหรอก"

"โทษทีนะ ตอนนั้นฉันกำลังอารมณ์เสีนน่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก~"

"นอนพักเถอะ"

แล้วสึนะก็หลับตานอนโดยมีรีบอร์นนั่งเฝ้าอยู่

เช้าต่อมา

"ฮ้าว~..."

(สึนะ)

ผมตื่นมาแล้วขยับตัวไม่ได้เหมือนมีอะไรมารัด มันหมายความว่า

"ฮะ..รีบอร์นนี้เอง"

"รีบอร์นตื่น~"

"งืมๆ"


แล้วรีบอร์ก็ลุกแล้วเดินออกจากห้องไป

แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ละ..แล้วชุดล่ะ

"เฮ้ย!รีบอร์น!!"

ตึก! ตึก!

"มีอะไรสึนะ! นายเป็นอะไร!"

รีบอร์นวิ่งหน้าตาตื่นมา

สึนะค่อยๆโพล่หัวออกไป ก็เจอกับ..รีบอร์นที่เปลือยท่อบบนอยู่

"ฉะ..ฉันไม่มีชุด.///."

"อยู่ในตู้ไปล่ะ"

"อะ..อื้ม.///."

แล้วรีบอร์นก็เดินออกไป


สึนะรีบวิ่งไปเอาชุดในตูแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งตัว


"ห้องนี้ห้องซาวาดะ สึนะโยชิรึป่าว"

"โกคุนายทุบมาห้องที่13แล้วนะ ฮะๆ"

"คะ..ครับ"

"แกน่ะ.....น่ารักจัง"พูดเบาทันทีหลังจากได้เห็นหน้าสึนะ

"ฮะๆโกคุจังหน้าแดง"

"บอกว่าอย่าเรียกโกคุจัง!"

แล้วนายโกคุจังอะไรนั่นก็ควักดอกไม้ไฟออกมา

"แย่แล้วๆ"

แล้วนายที่ตัวสูงกว่าก็วิ่งนี้ไป ตามด้วยนายโกคุ

"-_-^"

"นั้นน่ะหัวปลาหมึกน่ะ โกคุเดระ ฮายาโตะ แล้วไอ้อีกคน ยามาโมโตะ ทาเคชิ"

"นายมาเมื่อไหร่เนี้ย"

"ตามมา"

แล้วผมก็เดินตามรีบอร์นไป

ต้องจำไว้ๆ เลี้ยวซ้าย แล้วก็ต้องเลี้ยวขวา ขวา ขวา ซ้าย ซ้าย บลาๆ

@o@

"นั่ง"

"อืม"

แล้วผมก็นั่งหัวโต๊ะ นี้ผมต้องจ่ายหรอ

"นายไม่ได้จ่ายหรอน่า~"

"ง่ะ..."

"ฉันมีความสามมารถอ่านใจได้น่ะ"

"=3="

"รีบกิน"

"คร้าบ~"

หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จรีบอร์นก็นำไปที่ไหนสักที่บอกแค่ว่า'ตามมา'

แล้วก็ออกมานอนปราสาท

สิ่งที่ผมเห็นคือ ท้องฟ้าที่มืดมน  ไม่ค่อยมีคน เรียกว่าไม่มีดีกว่า

ต้นไม้ ก้อนเมฆ ก้อนหินอะไรทุดอย่างก็เป็นสีดำ มีทั้งดำอ่อน ดำเข้ม ดำปานกลาง(งง)

"ดินแดนนี้เป็นดินแดนแห่งความมืด"

"อืม"

"เข้าไป ไปวันนี้ฉันพามาดูได้แค่นี้ ธุระด่วนไปล่ะ ตามเจ้านี้กลับห้อง"

แล้วรีบอร์นก็หยิบแมงมุมออกมา โยนลงพื้นแล้วมันก็มีขาโพล่ออกมา

"อี๋~"
น่ากลัวที่สุด

"มันไม่ทำอะรไนายหรอ ไป"

พลั่ก!

แล้วรีบอร์นก็ถีบผมเข้าปราสาท