คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 เดท 100%
เทอมินอล 21
“ไหนะไปสยาม” ผมถามเมื่อพีมเลี้ยวรถเ้าเทอมิเนอล
“ไม่ล่ะ อยามาถ่ายรูปับอาร์ วามทรำอเทแรไรับ” พีมบอแล้วยิ้มออมา
“เหอะ ไม่ใ่แฟนแล้วะเ็บวามทรำไปทำไมวะ ไม่วนพอร์มาเทล่ะเี๋ยวน้อมัน็อนหรอ” ผมล่ะสสัยริ ๆ ว่าพีมับพอร์มันเป็นแฟนันแบบแปล ๆ เพราะพีมมันมาลุอยู่ับผม ็ไม่เห็นะมีโทรศัพท์มาามสัสายเียว
“พอร์ไม่ว่าหรอเห็นว่าานเยอะ” พีมบอแล้วับเรื่อรถ
“เหอะ มันแ่ปี 1 นะแถมเพิ่เปิเทอมะเยอะนาไม่มีเวลามา ‘เฝ้า’ แฟน แล้วปล่อยให้มาระรานนอื่นเนี้ยนะ” ผมบ่น ๆ แล้วเินเ้าห้าไป
“พีมเป็นนีนะ ไม่้อเฝ้าหรอ แล้ววันนี้เรามาเทันนะเรา้อเป็นแฟนันสิอย่าพูถึพอร์เลย” พีมบอแล้วเินมาโอบเอวผม ผมับมือมันออแ่มัน็โอบแน่นึ้น
“ปล่อยนะ ไอ้พีม” ผมหันไปบอมันเสียนิ่ ๆ
“อาร์” มีเสียเรียื่อผมอนที่หันไปมอพีมทำให้ผม้อหันลับไปมอทาที่เสียเรียึ้น
“ไอ้นิว” ผมหันไปมอนเรียผมแบบอึ้ ๆ
นิวเป็นเพื่อนสนิทผมั้แ่มัธยม้นรับ แ่มันมีนิสัยเสียที่ผมปวหัวมารับ
//ไอ่พีม ปล่อยิวะ// ผมหันไประิบใส่พีมเสียเย็นแล้วับมือมันให้ออไปาเอว
//แ่อนนี้นะ// พีมระิบมาที่หู แล้วเอามือออไป เอาเถอะ่อไป่อยว่าแ่อนนี้ให้มันเอาออไป่อนที่ผมะโนนิวมันแวไปทั้ปี
“เหว่ย ๆ อาร์อเรามีแฟนแล้วแถมยัเป็นุายพีมะ้วย แล้วโอบันะ” นิวบอแล้วหัวเราะพร้อมลโทรศัพท์ลาที่มันยืน ๆ อยู่ (มาแล้วรับสิ่ที่ผมไม่อบในนิสัยมัน แวไ้ทุเรื่อ แล้วถ้าเรื่อไหนถูใมันแวยาว้ามปีเลยรับ ==”)
ปิ๊บ ๆ ้อวามในไลน์เ้ารับ ผมหยิบไอโฟนึ้นมาแล้วแอบภาวนาว่าอย่าเป็นแบบที่ิเลย เป็น้อวามในลุ่มเพื่อนลุ่มเียวันอผมรับ ึ่มี 4 น ือ นิว เบส ผมและิล
NeW : ทุนร้าบ อาร์อเรามีแฟนแล้ว ูมาเอมันอยู่ับหนุ่มหล่อีรีเือนมหาลัยที่สาว ๆ ในมหาลัย want มา้วยล่ะ
JeWeL : ไอ้นิวถ่ายรูปมา่วน ๆ
NeW : ไม่ทันแล้วอาร์มันหันไปบอให้เอามือที่ โอบเอว ออแล้ว
TheBesT : โอ้วววว โอบเอว ริิวะอาร์เนี้ยนะ
NeW : ิ อยารู้มา่วน เทอมินอล
art : พวมึไม่้อมาสััวเลย ูไม่ไ้มีแฟนโว้ย
ผมอ่านไลน์แล้วแทบะไปบีบอไอ้นิวเลยรับ พวมันเรื่อแบบนี้ล่ะไวริ ๆ
“ไอ้นิว มึสะเออะไปบอพวมันหาอะไร ูไม่ไ้เป็นอะไรับไอ้พีม” ผมเินไปบอมันแบบใล้ ๆ ผมยัไม่อยาให้สัว์มาเพ่นพานในห้ารับ
“็อาร์อเราไม่เยสนใใร แถมยัมาเินับุายพีม” บิวบอแล้วหันไปมอพีม
“หึหึ” พีมมันมอมาที่ผมแล้วหัวเราะออมา
“ไอ้พีมหยุเลย” ผม่าพีมไปแล้วหันไปลานิวให้เินห่าออาพีม
“ลัวสามีหึหรอร๊ะ อาร์๋า” นิวมันเินามที่ผมลามันแล้ว็พูแว
“มึหยุปาไปเลย ูไม่ไ้มีอะไรับมันทั้นั้นเ้าใไว้ะ” ผมหันไป่านิว
“อาร์ พีมมันเป็นนแบบที่มึเลียที่สุเลยูอบอ” นิวบออนนี้มันีเรียสแล้ว
“ูรู้ แู่วลเหล้าแพ้มันเลย้อมาับมัน” ผมบอนิวไปแ่ไม่อยาบอมันว่าพีมมันเรียารมานี้ว่า ‘เท’ นิวับผมเป็นเพื่อนันมานานมันรู้รับว่าแบบไหนที่ผมอบหรือไม่อบ
“วลเหล้า เฮอะ มึื่มไม่เ่ยัไปวลแู่อเือนนะอาร์ เลียอะไรมัะไ้แบบนั้นนะ ูไปล่ะ ไม่อยาัาร ‘เท’ ฮ่า ๆ” นิวพูแล้วบบ่าผม มันเินาไปพร้อมหัวเราะ ผมมอไปที่มันอย่าเือ ๆ ือไอ่นิวะเน้นำว่า เท ทำไมไม่รู้ผมอุส่าห์ไม่พูแล้วนะ
“เพื่อนหรอ” พีมเินมา้าหลั
“เออ” ผมหันไปบอพีม้วยอารม์เสีย ๆ มาเอนิววนีนแ่เ้าเลยรับวันนี้
แล้วพีม็ับมือผมเินไป
“ปล่อยไอ้พีม” ผมบอมันเพราะเริ่มไม่ปลอภัยแล้วว่าะมีใรมาเอบ้า
“แ่วันนี้ วันนี้เทนะรับอาร์ หรืออยาให้โอบเอวล่ะ” พีมปล่อยมือแล้วเลื่อนมาที่เอวผม
“อย่าแม้แ่ะิ” ผมีมือมันไปแล้วเินนำหน้าไป
“อาร์อบั้นไหน” พีมเินมาับมือผมอี แ่ผม็ไม่ไ้ว่าอะไร เพราะว่าอะไรไปมัน็เอามาอ้าไ้หม
“อัฤษับี่ปุ่น” ผมบอ
“ั้นไปัน” พีมเินไปที่บันไเลื่อนและแน่นอนรับับมือผม้วย มีนมอแล้วแอบุบิบัน้วยผมล่ะอยาแทรแผ่นินหนีริ ๆ เี๋ยวนี้สาว ๆ เ็นผู้ายเิน้วยันล่ะรี๊ร๊านั ทั้ ๆ ที่มันปิสาว ๆ ยัเินูมือันไ้เลยแ่พอผู้ายทำล่ะโนราหน้าว่าเป็นเย์หม
“อาร์ยิ้มหน่อย” พีมยืน้าผมแล้วหัน้านหลัโทรศัพท์มาที่พวเรา
พีมับผมถ่ายรูปเี่ยวบ้าถ่ายู่บ้า ให้นที่เินผ่านไปมาถ่ายให้บ้า ผม็ถ่ายให้มัน้วยรับ ล้อไอโฟนแหละสะวีรับ ถ่ายรูปันทุั้นเลยรับ เห็นแบบนี้พีมับผมบ้าถ่ายรูปพอันเลยนะรับ ทำให้ผมหุหิที่โนนิววนแ่เ้าหายไปหมแล้ว
“หิวยั” พีมมันถาม
“นิหน่อย” ผมอบ อนนี้เราเินันทุั้นแล้วรับ
“ไปินที่เ็นทรัล เวิร์ลัน” พีมหันมาบอ
“ะินไรล่ะ” ผมถามบ้า
“อาร์อยาินไร” พีมถามแบบามใผมอีแล้ว
“นายเลือแล้วันราวนี้” ผมี้เียิ
“ั้นสเวนเ่น” พีมบอ
“เมิ ิน้าว่อนสิ ไม่ิน้าวะินอหวานแล้ว โเป็นวายยัไม่รู้อีเรอะ” ผมว่าไม่ไปรับ ไม่รู้มันใ้สมอส่วนไหนิรับวนิน้าวแ่พอให้เลืออบว่า สเวนเ่น
“็อยาินไอิม ั้นพิาล่ะัน แล้วไป่อสเวนเ่นนะ” มันหันมาทำหน้าอ้อน ๆ
“เออ ๆ” ผมบอแล้วเปิประูึ้นรถมันไป
สัพัเรา็มาถึ เ็นทรัลเวิร์ล
pizza hut
“อาร์อยาินหน้าอะไร” พีมมอเมนูแล้วหันมาถาม
“ฮาวายเอี้ยนอบีส” ผมบอไป
“เอาฮาวายเอี้ยนถาให่อบีสรับ แล้ว็ไ่นิวออลีน 6 ิ้นรับ” พีมหันไปสั่พนัานเสริฟ
“หอมทอ้วยรับ” ผมบอไป
“น้ำเอาน้ำเปล่า 2 รับ” พีมสั่โยที่พนัานไม่้อถาม
เมื่ออาหารที่สั่มาเราลมือินันอย่ารวเร็ว
“ไม่ิว่าอาร์ะินเยอะนะเนี้ยใส่ไว้รไหนเนี้ย” พีมมันหันมาแวหลัาอาหารหมลโยผมับมันินันนละรึ่
“ปินะ แล้วยัะินสเวนเ่นป่ะ” ผมถามเพราะเริ่มอิ่มแล้วือผมไม่้อินอหวานบท้าย็ไ้
“ิน” พีมอบอย่ามั่นใมา
เราเินไป่ายเินโยที่พีมออให้ทั้หม มันไม่ยอมให้ผม่าย
สเวนเ่น
“เอาฟอูรับ” พีมหันไปสั่พนัาน
“ิน้วยันป่ะอาร์ หรืออยาินอย่าอื่น” พีมหันมาถามผม
“ิน้วยัน็ไ้” ถึแม่ผมะไม่่อยอบพีมมันแ่ให้ินนเียวไม่หมแน่
“อาร์ะเอารสอะไรบ้า” พีมถามอี
“สอเบอร์รี่ีสเ้ ไวน์แอทฮาร์ท สิ๊ี้ิววี่” ผมบอรสที่อบสั่ไป
“ฮ่า ๆ อบเหมือนันเลย ั้นเอา สอเบอร์รี่ีสเ้ ไวน์แอทฮาร์ท สิ๊ี้ิววี่ อย่าละ 2 ลูรับแล้ว็ ๊อโแลเรนฟลอเรส มิไนท์บราวนี่ แล้ว็วนิลารับ” พีมร่ายื่อไอิมไปามที่อยาไ้พนัาน็เินไป
“นายินบ่อยล่ะสิท่า” ผมเห็นาที่มันสั่โยไม่เปิหน้าเมนูรสไอิมที่มีให้เลือ
“ไม่หรอเือนละรั้เออย่าน้อย” พีมบอ
“โห นั่นเ้าเรียว่าบ่อยแล้วนะ” ผมว่าแล้วว่าทำไมมันำื่อไอิมไ้ ็เล่นมาินบ่อยนานั้น
พอไอิมมาผม็ินไปรสละนิ เพราะอิ่มแล้วรับ นอนั้น็ให้พีมเป็นนัารไป
“อยาไปไหน่อ” พีมหันมาถามหลัาออมาร้านสเวนเ่น
“พีม มึมาับหนุ่มน้อยที่ไหนวะ” เพื่อนพีมมันเินมาทัพร้อมออมัน
“อ้าว เวฟ นี่อาร์ทีู่เล่าให้ฟั” พีมมันบอแล้วับไหล่ผมันไปให้เพื่อนมันูหน้าใล้ ๆ
“เออ...สวัสี” ผมบอ
“สวัสีรับอาร์ เราื่อ เวฟ นะเป็นเพื่อนไอ้พีมมัน” เวฟแนะนำัวแล้วยิ้มออมา
“เฮ้ย ๆ ไม่้อมาทำเสียแบบนั้นไอ้เวฟนนี้อู” พีมบอเพื่อนแล้วึผมเ้าไปอา้านหลั
“เฮ้ย ไอ้พีม มึปล่อย” ผมหันไปมอหน้ามันแล้วพยายามิ้นให้หลุาอ้อมอมัน
“แ่เหมือนอาร์ไม่อยาให้มึอนะ ไอุ้าย” เวฟบอพีมทำให้พีมปล่อยผมออาอ้อมอมัน
“ไปเลยนะเมิ ถ้าะทำให้เทอูเสียเนี้ย” พีมมันบอเพื่อนแบบำ ๆ
“ฮ่า ๆ ไป็ไ้มีเ็น้อยรอูอยู่เหมือนัน เวฟไปนะอาร์” เวฟบอพีมแล้วหันมาบอลาผม้วย เพื่อนมันนิสัยเหมือนมันเลยวัน ๆ ม่อแ่สาวล่ะมั้เนี้ย
“วันนี้มันวันเอเพื่อนหรือไวะเนี้ย” ผมบ่นออมา
“นั่นสิแ่เ้าเลยัวาเทะมั เนอะอาร์” พีมหันมาบอผมแถมยัะให้ผมเห็น้วยับมันอี
“เหอะ!!” ผมบอมันแล้วเินไป แล้วพวเราเินมาถึั้นโรหนั
“ไปูโปรแรมหนััน ไม่รู้ว่ามีเรื่อไรเ้าบ้าไม่ไ้เ็เลย” ผมบอแล้วเินูไปที่ิโปรโมทหนั
“อบูหนัหรอ” พีมถามึ้น
“อืม สนุี แ่อบอ่านหนัสือ่อนแล้ว่อยมาูไม่ั้นะไม่สนุ” ผมบอไปแล้วไลู่โปสเอร์หนั
“ั้นวันหลัมาูันไหม” พีมถามผม มัน้อวาแผนอะไรอีแน่ ๆ
“นาย็ไปูับพอร์สิ ะมาูับูทำไมเนี้ย” ผมบอไป
“พอร์มันเล่นแ่เมส์ ไม่่อยะมาูหนัหรอ” พีมบอ แล้วทำหน้าเศร้า ๆ
“แล้วนายอบูหรอถึมาวน” ผมถามเพราะเห็นมันทำหน้าเศร้า ๆ
“อบ แ่ไม่่อยว่าและไม่มีนมาู้วย เลย้อื้อแผ่นไปูที่ห้อ” พีมบอ
“ั้นไว้มีเรื่ออะไรที่อยาู็ลอมาถามูแล้วัน” ผมูหนับ่อยอยู่แล้วแ่ถ้าะมีนมาู้วยอีน็ไม่เป็นปัหาหรอผมมาูนเียวแ่ถ้าอบูเหมือนัน็มาไ้ไม่เป็นไรหรอ แ่เอ๊ะ ผมไม่ไ้อบพีมนะ แ่เห็นว่ามันไม่มีใรูหนั้วย
“ริหรอ ั้นเรื่อนีู้ันนะอาร์” พีมี้ไปที่โปสเอร์หนัไทยเรื่อที่เ้าายอยู่
“เหอะ เสียใ ูไมู่หนัไทย” ผมบอพีม ือผมแ่อบูหนั่าประเทศเพราะแอ็ั่นสนุว่าแ่หนัไทยบาเรื่อ็ูนะรับ
“ฮ่า ๆ พีมแ่ลอใเอนึว่าวันนี้ะไู้หนัับอาร์แล้วะอีะไ้รบสูรเทเลย” พีมบอ
“ะูริหรอ ั้นเรื่อนี้” ผมี้ไปที่หนัฝรั่แนวแอ็ั่นสืบสวน ที่ผมามใูหนัับมันเพราะเรื่อนี้ะออแล้วรับ พอี่วนี้ผมยุ่ ๆ ับารบ้านเลยไม่ไ้มาูหนัเลย
“น่าสนุ ั้นไปื้อั๋วัน” พีมับมือผมแล้วเินไป่อแถวื้อั๋วหนั
-------------------------60%----------------------
มาถึิวเราเ้าไปื้อั๋วแล้ว
“เอารนี้รับ” ผมี้ที่นั่ิริมทาเินรลาไป
“เอารนี้รับ” พีมมันี้ที่โฟาู่รั
“เฮ้ย ะนั่โฟาทำไมวะ นั่ใรนั่มันิ” ผมไม่อยาะนั่โฟาู่รัับมันรับ
พนัานมอพวเราเถียันแบบยิ้ม ๆ
“เออ พวเราเป็นเพื่อนันนะรับ” ผมบอพนัานไป
“แฟนผมี้อายรับ ั้นเอาโฟารนี้แหละรับ” พีมบอแล้ว่ายเินไป
“ไอ้พีม” ผมหันไปมอหน้ามัน โฟา็ไ้นั่สบายแ่ทำไม้อมานั่ับมันเนี้ย
“ไม่้ออายหรอที่รั” พีมหันมาบอแล้วออผม ทำให้พนัานหัวเราะหน่อย ๆ แล้วส่ั๋วหนัให้พีม
“ลามปาม” ผมบอพีมแล้วเอาแนมันออาอผม
“อาร์เอาป๊อปอร์นป่าว” พีมหันมาถามผมเมื่อเินมาถึที่ายป๊อปอร์น
“รสเ็ม” ผมบอไป
“ะเอาแบบแบ่หรือล่อใรล่อมัน” พีมหันมาถามอี
“แบ่แล้วัน เมื่อี้ยัอิ่มอยู่เลย” ผมบอไป
“ั้นเอาเ็มับหวานรึ่ ๆ รับแล้ว็โ้” พีมบอพนัาน แล้วมัน็เินถือน้ำับป๊อปอร์นามผมออมา
แล้วเราเินึ้นไปที่โรหนัรับ หาที่นั่หนัยัไม่ายอนนี้เพิ่เริ่มายโษา่า ๆ เอรับผมะเ้ามาูโษาหนัรับเลยรีบเ้ามา
//ไอ้พีม// ผมรู้สึถึมือที่ลูบมือผมอยู่ ึหันไประิบเรียพีมมันเพราะไม่อยาให้นในโรไ้ยิน้วย
//รับ// พีมมันหันมาระิบะใล้เลย
//มือเอาออไป// ผมันพีมให้ับไปนั่แบบเิม
//อับหน่อยนะ ถ้าับะนั่เียบ ๆ นิ่ ๆ ไม่วนเลย// พีมอ้า
//ปล่อย// ผมบอพีม
//นะรับ// พีมทำเสียอ้อน ๆ ผมว่าผมุยับนอยู่ปี 2 ไม่ใ่เ็ 5 วบนะรับทำไมมันอบอ้อนให้ไ้เลยนะ
//ให้มันน้อย ๆ หน่อย// ผมหันไปบอมัน
//อาร์อย่าโรธสิ นะ พีมรับรอว่าไม่มีเินเลย// พีมบอ
//ให้มันริ// ผมหันไปบอ ือผมเถียอะไรไปมันเถียลับไ้หม่ามันแล้ว
ผมับพีมหยิบป๊อปอร์นินไปเรื่อย ๆ ระหว่าหนัาย แล้วผม็รู้สึว่ามีอะไรหนั ๆ มาอยู่ที่ไหล่พอหันไป็เอว่าพีมบมาที่ไหล่ผม
//พีม// ผมระิบเรียพีม
........... ไม่มีสัาอบรับรับ มันหลับไปแล้ว ไม่รู้ว่ามันไปอหลับอนอนมาาไหน ผมเลย้อปล่อยให้มันพิไหล่อยู่แบบนั้นนระทั่รู้สึว่าไอ่ัวที่อยู่้า ๆ เนี้ยมันเริ่มมาุที่แ้มผม
//พีม// ผมันมันออไปาัวเอรับ
//หือ// พีมมอหน้าผมอย่าเบลอ ๆ แล้วว้าเอวผมให้ยับไปนั่บนัมัน แถมอา้าหลัและยัุมาที่อผมแล้วหลับ่อไ้อี ทำให้ผมิ้นลุลัอยู่แบบนั้นแ่นหลับไม่มีทีท่าว่าะื่นเลย นเริ่มหันมามอผมเลยำใปล่อยให้มันอ่อไปเพราะผมยัไม่อยาเ่นว่ามาทำสิ่ไม่ีามในโรหนัรับนหนับผมเลยีไปที่แนพีมแร ๆ ทีนึ
“ปลุันี ๆ ็ไ้ไม่เห็น้อรุนแรเลย” พีมบอแล้ปล่อยผมออาอ้อมอมัน ผมรีบยืนึ้นทันทีเลยรับ
“วนมาูหนัแ่ลับหลับ แล้วยัมารุ่มร่ามับนอื่นอี อะไรนัวะ” ผมอยา่ามันั้แ่มันหลับแล้วรับ
“ใเย็น ๆ อาร์ พอีเมื่อืนวาแบบถึเ้าเลยยัไม่ไ้นอนเลยเนี้ย” พีมมันหาวแล้วลุึ้นูมือผมเินออาโรหนั
“ปล่อย ไอ้พีม” ผมสั่
“ไม่” มันหันมาทำหน้าวนีนใส่ผมแ่ผม็พยายามแะมือมันออ
“ั้แ่ในโรแล้วนะั้ใละสิ หลับโรเนียน” ผม่าไปอย่าอ้อม ๆ ผมยัแะมือมันอยู่
“เปล่า แ่อาร์อุ่นพอีทำให้หลับเลย หอม้วย” พีมมันบอพร้อมยื่นหน้ามาใล้ ๆ ผม
“ไปอพอร์โน้น อย่ามายุ่ับู ไอ้พีม” ผมผลัมันให้ห่าออไป แล้วเินไป
“น่านะ อย่าโรธันสิรับอาร์” พีมเินามมาแล้วพูเหมือน้อสาวอยู่
“หิวยั 6 โมแล้วนะ” พีมเปลี่ยนเรื่อุย
“ยั” ผมอบไป ใริผมอยาไปร้านหนัสือรับอนนี้็ำลัเินไปทานั้นแหละ
“นี่อาร์ ะไปไหนหรอ” พีมถามอี
“ร้านหนัสือ” ผมอบ
“อืม” พีม็ไม่ไ้ว่าอะไร สัพัเรา็มาถึร้านหนัสือ ่าน่า็เลือหนัสือไป
30 นาที่อมา
“นี่” ผมเรียพีมที่ยืนเล่นมือถืออยู่หน้าร้าน
“เสร็แล้วหรอ ไ้อะไรมาบ้า” พีมเอามือถือใส่ระเป๋าาเแล้วหันมาถามผม
“วรรรรม” ผมบอ
“ไปินันเถอะหิวยั” พีมมันวนินมื้อเย็นรอบ 2
“ยัไม่ไ้ทำอะไรเลยหิวอีแล้วอนลาวัน็ินไปั้เยอะ” ผมบอพีมไปเพราะอนนี้ยัไม่หิวเลย
“เียวเป็นโรระเพาะนะ” พีมมันทำเสียุิเลยรับ
-เมิ ูเลีย เมิ็แบบนี้แหละ ุิ ี้อ้อน-
“เออ แมร่แล้ว็นะไอ้พีม อย่ามาทำัวุิ แบบนี้นะโว้ย” ผมบอพีมแล้วเินหาร้านอาหาร
“อาร์อย่าบอนะว่า อบให้อ้อน” พีมเินมาบอผม้า ๆ หู ทำเอาผมะัไปเลย
“ม..ไม่” ผมผลัพีมออไปบอแล้วเินเ้าร้านแม็โนัล
“หือ ริหรอ” พีมบอแ่มันทำหน้าแบบไหนผม็ไม่รู้หรอ ผมเินไปที่เาเอร์
“เอาุแม็ฟิรับ แล้วแเอาไรพีม” ผมบอพนัานแล้วหันไปถามพีม
“ามใอาร์เลย แ่สั่ันเย์ให้้วยนะ” พีมบอ
“ั้นเอาุแม็ฟิ 2 แล้ว็สอเบอรี่ันเย์รับ ทานนี่นะรับ” ผมบอพนัาน แล้วพีม็ัแยอทั้หมมาวาที่โ๊ะ
“อบปลาหรอ” พีมมันถาม
“อือ” ผมอบมันแล้วัารับเบอร์เอร์รหน้า
“อิ่มป่ะ เห็นบ่นว่าหิว” ผมถามพีมเพราะเห็นว่ามันินแ่เบอร์เอร์ เฟรนฟรายแล้ว็ไอิม
“ไม่เป็นไรหรอ ไว้ลับไป่อยไปิน” พีมหันมายิ้มให้
“ามใ” ผมบอ ผมไม่เ้าใริ ๆ เลยรับว่า ทำไมมันไม่ินให้อิ่มที่นี่เลย แ่่าเถอะ
“ลับันเถอะ” พีมวนหลัาเราินเสร็แล้ว
“อืม” ผมบอแล้วเินามมันไปที่อรถ มันไม่ไ้ึมาแ่็น่าะลับแล้วล่ะนะเพราะมาั้แ่เ้ามันเหนื่ย ผม็อยาอ่านหนัสือที่ื้อมาแล้ว้วย
อนโ
“ให้ึ้นไปส่ไหม” พีมถามเมื่อมาอรถหน้าอนโ
“ไม่้อลับไปนอนเถอะ รู้ว่า่วแล้ว ลับไหวป่ะเนี้ย” ถึผมะไม่่อยอบมันแ่็ยัไม่อยาให้มันหลับในรับ
“อืม ั้นไว้เอันนะ ฝันีรับอาร์” พีมบอ
“อืม ลับไป็้วยนอนล่ะ” ผมบอแล้วปิประูรถ พีม็ับออไป แล้วผม็ึ้นห้อไป
30 นาที่อมา
ปิ๊บ ๆ //เสีย้อวามในโทรศัพท์ัึ้น//
“เทวันนี้สนุมาเลยรับ อยานอนออาร์อีั แ่เอาเถอะฝันีอีรอบนะรับ .....พีม”
“เหอะ ฝันไปเถอะว่าะไ้ออี” ผม่าใส่โทรศัพท์ไปแล้วอ่านหนัสือ่อ
------------ TBC
ความคิดเห็น