ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~เมื่อทุกอย่างสายเกินไป~100%%
\"เฮ้ยเฟรินแกไปไหนมาวะ ทิ้งฉันให้อ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเหมือนหมาถูกทิ้งอยู่คนเดียว\"
คิลพูดอย่างติดตลก แล้วก็พึ่งสังเกตเห็นรอยแดงๆใต้ตาเพื่อน
\"ไปกับโรมา แล้วอย่างแกหนะเหรอหมาถูกทิ้ง ถ้าถูกทิ้งจริงๆ ฉันจะอนุเคราะห์ เก็บไปให้เรานอนเลี้ยง\"
เฟรินกระเซ้าเพื่อนเล่นอย่างเคย แต่อย่างคิลหนะเหรอ จะไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนรู้สึกยังไง แต่...เรามันจะไปทำอะไรได้ฟระ ไอตัวต้นเรื่อง
มัน ก็ ไม่รู้จักมาง้อสักที
\"เฟริน แกทะเลาะอะไรกับคาโลมันอีกหละคราวนี้ มีอะไรก็ค่อยๆพูด กับมันก็ได้\"
\"............................\" ไม่มีคำตอบจากเฟรินมีแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม จนน่าอึดอัด
\" ไปปรับความเข้าใจกับมันซะเฟริน แกไม่เหมาะหับน้ำตาหรอกเฟริน \" คิลปลอบ
เมื่อเห็นน้ำตาไหลออกมาจากนัยตาคู่สีน้ำตาลที่เคยสดใส แต่บัดนี้ความสดใสนั้นหายไปไหนหนอเฟริน
\"จะต้องปรับความเข้าใจอะไรอีกหละคิล ฉันกับมันไม่เคย เข้าใจกันอยู่แล้ว \"
\"เฟริน \" น้ำเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง น้ำเสียงที่เธอเคยถวิลหา แต่มาบัดนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะรับฟังมัน
\" ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย\"
\"แต่ฉันไม่มี อะไรจะคุยกับท่าน เจ้าชายคาโล\"
\" เอ่อ ... นายสองคนเคียร์กันไปนะ แล้วอย่าเถียงกันดังหละนี่มันทางเดิน ฉันไปก่อนหละโชคดีนะคาโล\"
\" ไปกับฉันหน่อยเฟริน\"
\"...............................\"
\"เฟรินนายเป็นอะไรไป\"
\"...............................\"
\" เฟรินนายได้ยินฉันไหม\"
\" ขอบพระทัยเพคะที่ทรงอุตสาห์เป็นห่วง แต่ถึงหม่อมฉันจะเป็นอะไรไปจริงๆ
มันก็คงไม่เกี่ยวกับท่านหรอกเพคะ เพราะถึงยังไงหม่อมฉันก็ไม่สลักสำคัญอะไรถึงกับให้ท่าน
ต้องมาเป็นห่วงหรอกเพคะ \" เฟรินพูดจบพร้อมกับรอยยิ้มหยันที่ปรากฎขึ้นบนดวงหน้าสวยหวานราวกับจะเยอะ
เย้ยตนเองที่คิดว่าสำคัญตนผิดคิดว่าตนสำคัญและอาจเอื้อมไปรักเจ้าชายสูกศักดิ์ตรงหน้า
\" ทำไมต้องพูดเเบบนี้ด้วยเฟริน นายจะทรมาณ ฉันไปจนถึงไหนกัน ถ้านายไม่สำคัญฉันคงจะไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอกเฟริน แค่นี้ฉันก็
ทรมาณจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว\"
\"นายหนะหรือทรมาณ ฉันก็เห็นนายมีความสุขดีหนิ...ฉัน..ไม่เชื่อนายหรอก\"
\"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงนายถึง จะเชื่อฉัน\" ให้ทำอะไรก็ได้เฟริน เเค่ขอให้นายรับฟังฉันอยู่กับฉันคนนี้ตลอดไปไม่ว่านายจะให้ฉันทำ
อะไรฉันก็ยอม แม้ว่าจะไม่รู้ว่าฉันทำผิดอะไร ถึงทำให้นายต้องโกรธ แต่ถ้าเป็นหนทางเดียวที่ทำให้นายหายโกรธ ฉันคนนี้ก็ยินดีจะทำ
\" พอเถอะคาโล ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้วกับการ บอกตัวเองให้เข้าใจในตัวนาย ฉันเหงาที่เวลามองไปข้างๆตัวแล้วไม่เจอใครสักคน มันสายไป
แล้ว คาโล สายเกินไปแล้ว จริงๆ \" เฟรินพูดพร้อมกับน้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้นานแสนนาน ได้หลั่งไหลออกมา
มองหน้าคนรักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเดินหันหลังจากไป โขมยต้องเป็นเสมือนสาย ลม ไม่ผูกพันกับใครนานๆ เพาระถ้าหัวใจได้ถูกจับ
ก็เป็นโขมยต่อไปไม่ได้ แต่...ถ้าเธอหันหลังกลับมามองสักนิดเธอจะเห็นสายตาของบุรุษที่เธอรักยิ่งทอดมองมาอย่างเจ็บปวด
........................................................................
มาอัพ แล้วครับผม หลังจากที่หายไปนาน เนื่องจากความขี้เกียจ ที่เกาะติดเหนียวแน่นหนึบ ทั้งๆที่เล่นเน็ตทุกวันแต่ก็ไม่ยอมอัพ
คิลพูดอย่างติดตลก แล้วก็พึ่งสังเกตเห็นรอยแดงๆใต้ตาเพื่อน
\"ไปกับโรมา แล้วอย่างแกหนะเหรอหมาถูกทิ้ง ถ้าถูกทิ้งจริงๆ ฉันจะอนุเคราะห์ เก็บไปให้เรานอนเลี้ยง\"
เฟรินกระเซ้าเพื่อนเล่นอย่างเคย แต่อย่างคิลหนะเหรอ จะไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนรู้สึกยังไง แต่...เรามันจะไปทำอะไรได้ฟระ ไอตัวต้นเรื่อง
มัน ก็ ไม่รู้จักมาง้อสักที
\"เฟริน แกทะเลาะอะไรกับคาโลมันอีกหละคราวนี้ มีอะไรก็ค่อยๆพูด กับมันก็ได้\"
\"............................\" ไม่มีคำตอบจากเฟรินมีแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม จนน่าอึดอัด
\" ไปปรับความเข้าใจกับมันซะเฟริน แกไม่เหมาะหับน้ำตาหรอกเฟริน \" คิลปลอบ
เมื่อเห็นน้ำตาไหลออกมาจากนัยตาคู่สีน้ำตาลที่เคยสดใส แต่บัดนี้ความสดใสนั้นหายไปไหนหนอเฟริน
\"จะต้องปรับความเข้าใจอะไรอีกหละคิล ฉันกับมันไม่เคย เข้าใจกันอยู่แล้ว \"
\"เฟริน \" น้ำเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง น้ำเสียงที่เธอเคยถวิลหา แต่มาบัดนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะรับฟังมัน
\" ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย\"
\"แต่ฉันไม่มี อะไรจะคุยกับท่าน เจ้าชายคาโล\"
\" เอ่อ ... นายสองคนเคียร์กันไปนะ แล้วอย่าเถียงกันดังหละนี่มันทางเดิน ฉันไปก่อนหละโชคดีนะคาโล\"
\" ไปกับฉันหน่อยเฟริน\"
\"...............................\"
\"เฟรินนายเป็นอะไรไป\"
\"...............................\"
\" เฟรินนายได้ยินฉันไหม\"
\" ขอบพระทัยเพคะที่ทรงอุตสาห์เป็นห่วง แต่ถึงหม่อมฉันจะเป็นอะไรไปจริงๆ
มันก็คงไม่เกี่ยวกับท่านหรอกเพคะ เพราะถึงยังไงหม่อมฉันก็ไม่สลักสำคัญอะไรถึงกับให้ท่าน
ต้องมาเป็นห่วงหรอกเพคะ \" เฟรินพูดจบพร้อมกับรอยยิ้มหยันที่ปรากฎขึ้นบนดวงหน้าสวยหวานราวกับจะเยอะ
เย้ยตนเองที่คิดว่าสำคัญตนผิดคิดว่าตนสำคัญและอาจเอื้อมไปรักเจ้าชายสูกศักดิ์ตรงหน้า
\" ทำไมต้องพูดเเบบนี้ด้วยเฟริน นายจะทรมาณ ฉันไปจนถึงไหนกัน ถ้านายไม่สำคัญฉันคงจะไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอกเฟริน แค่นี้ฉันก็
ทรมาณจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว\"
\"นายหนะหรือทรมาณ ฉันก็เห็นนายมีความสุขดีหนิ...ฉัน..ไม่เชื่อนายหรอก\"
\"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงนายถึง จะเชื่อฉัน\" ให้ทำอะไรก็ได้เฟริน เเค่ขอให้นายรับฟังฉันอยู่กับฉันคนนี้ตลอดไปไม่ว่านายจะให้ฉันทำ
อะไรฉันก็ยอม แม้ว่าจะไม่รู้ว่าฉันทำผิดอะไร ถึงทำให้นายต้องโกรธ แต่ถ้าเป็นหนทางเดียวที่ทำให้นายหายโกรธ ฉันคนนี้ก็ยินดีจะทำ
\" พอเถอะคาโล ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้วกับการ บอกตัวเองให้เข้าใจในตัวนาย ฉันเหงาที่เวลามองไปข้างๆตัวแล้วไม่เจอใครสักคน มันสายไป
แล้ว คาโล สายเกินไปแล้ว จริงๆ \" เฟรินพูดพร้อมกับน้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้นานแสนนาน ได้หลั่งไหลออกมา
มองหน้าคนรักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเดินหันหลังจากไป โขมยต้องเป็นเสมือนสาย ลม ไม่ผูกพันกับใครนานๆ เพาระถ้าหัวใจได้ถูกจับ
ก็เป็นโขมยต่อไปไม่ได้ แต่...ถ้าเธอหันหลังกลับมามองสักนิดเธอจะเห็นสายตาของบุรุษที่เธอรักยิ่งทอดมองมาอย่างเจ็บปวด
........................................................................
มาอัพ แล้วครับผม หลังจากที่หายไปนาน เนื่องจากความขี้เกียจ ที่เกาะติดเหนียวแน่นหนึบ ทั้งๆที่เล่นเน็ตทุกวันแต่ก็ไม่ยอมอัพ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น