คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 4
ณ ห้องพยาบาล
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้ดูแลพี่” เสียงของจียอนพูดขึ้นด้วยความโศกเศร้าที่เห็นสภาพร่างที่ไร้สติของพี่สาวตัวเอง ด้วยสภาพสบักสบม
“ยัยคนนี้แหล่ะค่ะครู !” จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นหลังเธอ
“อะไรของเธอซอลลี่ !” จียอนลุกขึ้นถาม
“ยัยนี้แหล่ะค่ะที่ตบหนู !” ซอลลี่ยังคงฟ้องอาจารย์ต่อ
“คิดแผนการพูดมาให้ดีหน่อยนะ !!” เสียงของจุนฮงดังขึ้นพร้อมกับแดฮยอน
“อะไรค่ะพี่จุนฮง เราพวกเดียวกันนะ ! เราต่างโดนยัยนี้ซ้อมเหมือนกัน !! ใช่ไหมค่ะพี่แดฮยอน ?!” ซอลลี่หันไปทักท้วง
“พี่ไม่รู้ ..” แดฮยอนหันหน้าหนี
“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง ?” อาจารย์ที่งงกับทุกอย่างถาม
“ก็เป็นอย่างเห็นแหล่ะค่ะ พี่สาวหนูโดนตบจนหมดสติ !” จียอนกล่าวความเท็จ
“ห๊ะ !! เธอจะบ้าเหรอ ? เธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์สักหน่อย !” ซอลลี่ค้าน
“เธออยู่ในเหตุการณ์ !! ฉันเป็นคนพาเธอมาช่วยจีอึนเอง แต่มันก็ไม่ทันแล้ว พอไปถึง...ผมก็เห็นจีอึนหมดสติอยู่แล้วครับ” จุนฮงพูดด้วยสีหน้าเศร้าโศก
“แล้วใครเป็นคนก่อเรื่อง !! ทำไมถึงได้ไปมีเรื่องกันที่ห้องน้ำชายทั้งๆที่พวกเธอเป็นผู้หญิง !!” อาจารย์ถาม
“คืออย่างนี้ครับอาจารย์ ...คือเธอคนนี้เข้ามาในห้องน้ำชายเพื่อมาหาแดฮยอนที่ไม่ยอมคุยกับเธอ แต่ผมเห็นจีอึนเดินมาพอดีเลยของให้เธอเข้ามาช่วย แต่เธอไม่ฟังเอาแต่ตบจีอึนจนเป็นสภาพอย่างนี้แหล่ะครับ !!” จุนฮงพูด
“พี่จุนฮง !!! พี่บ้าไปแล้วเหรอ ?!” ซอลลี่โวยวาย
“แล้วทำไมต้องเป็นจีอึน ?!” อาจารย์ถามมาอีก
“ก็จีอึนเป็นหัวหน้าห้องผม แล้วยังเป็นบัดดี้กับแดฮยอน จะให้ผมไปพึ่งใครล่ะครับ” จุนฮงเล่าความ
“ครู !! หนูโดนยัยนั้นมันตบนะ !! ดูสิค่ะหน้าหนู้เป็นรอยแดงเต็มไปหมด !!” ซอลลี่ไม่ว่าเปล่าโชว์หลักฐานให้อาจารย์ดู
“ของจีอึนก็มี ! เธอปากแตกด้วย !” จู่ๆแดฮยอนก็พูดขึ้น
“ห๊ะ !! นี่นาย !”
“คุณ !!” จียอนกำลังจะหลุดด่าแดฮยอนที่ทำให้พี่สาวเธอปากแตกแต่โชคดีที่จุนฮงเตือนสติเอาไว้ทัน
“แล้วทำไมหน้านายถึงมีรอยโดนตบด้วยล่ะ ?” อาจารย์หันมามองแดฮยอน
“ผมก็โดนจีอึนตบเหมือนกันครับ !” แดฮยอนพูด
“พี่แดฮยอน !!” ซอลลี่พูดด้วยท่าทางปรึ่มเพราะคิดว่าแดฮยอนจะเล่าความจริง
“นาย ! /มึง !” จุนฮงและจียอนตกใจเพราะกลัวว่าแดฮยอนจะเล่าความจริง
“ก็ถ้าเห็นแฟนตัวเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเป็นใครจะไม่โกรธบ้างล่ะครับ ?” แดฮยอนเดินเข้าไปนั่งใกล้จีอึน พรางยกมือเธอขึ้นมากุมเอาไว้
“แฟน !!” ทุกคนตกใจหนัก
“หรือไม่จริงครับ !” แดฮยอนหันมาถาม
“ช...ใช่ค่ะ ! เป็นหนูๆจะฆ่าให้ตายเลยนะค่ะแฟนแบบนี้!” จียอนร่วมด้วย
“งั้นตกลงว่าพวกเธอโดนซอลลี่ตบสินะ !” อาจารย์กำลังจะพิจรณาคดี
“ใช่ค่ะ !! ไม่อยากจะเชื่อเป็นถึงลูกสาวผอ.โรงเรียน แต่ทำตัวอย่างกับ ... ไม่พูดดีกว่าค่ะ” จียอนยังคงเล่นละครต่อไป
“แต่อย่าเอาเรื่องเอาความกันเลยนะครับ ! ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ พวกเราไม่ถืออะไร” จุนฮงพยายามไม่ให้เรื่องบานปลาย
“อืม ! ครูเข้าใจแล้วล่ะ ! จะไม่เอาเรื่องก็ได้ แต่ซอลลี่! เธอมากับฉัน !” ครูหันไปทำหน้าดุใส่ซอลลี่ก่อนจะเดินออกไป
“ไม่นะค่ะครู ! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ! คนพูดนั้นโกหกนะค่ะครู!!” เสียงซอลลี่ตะโกนลั่นโรงเรียน
“เล่นกับใครไม่เล่น ! มาเล่นกับคนอย่างฉัน !! แค่นี้มันยังน้อยไปนะ !” จียอนพูดพลางกำหมัดแน่ด้วยท่าทางโกรธ
“พี่สาวคุณก็ใช่ย่อยเหมือนกันแหล่ะ !” จุนฮงเขกหัวจียอนไปทีนึงก่อนจะเดินไปหาเพื่อนของตัวเอง
“เธอคงจะเสียใจมากเลยสินะ !!” แดฮยอนพูดขึ้นเมื่อห็นกระดุมเสื้อของเขาที่จีอึนกำเอาไวแน่น
“เอาไว้ฉันจะคิดบัญชีกับนายทีหลัง คอยดูนะฉันจะเก็บให้ครบต้นครบดอกเลยคอยดู !” จียอนพูด
“แล้วทำไมเธอถึงช่วยฉันล่ะ !” แดฮยอนพูด
“ไม่ต้องกลัวหรอก! กูไม่เล่าอะไรที่มันลึกๆ” จุนฮงพูดพลางเอามือมาเตะบ่าเพื่อน
“หนินายแดฮยอน ! เพื่อนายบอกว่าชีวิตนายต้องเจออะไรที่น่าสงสารจนต้องย้ายบ้านไปอยู่เมื่องนอก ! เรื่องนั้นมันคืออะไรเหรอ ? เกี่ยวกับสิ่งที่พี่สาวฉันทำให้นายโมโหจนถึงต้อง ...” จียอนลากเสียงยาวเพราะไม่อยากพูดคำๆนั้น
“อือ !” แดฮยอนตอบมาในคอ
“เรื่องอะไรเหรอ?” จีอึนทำหน้าอยากรู้
“เธอนี่จะรู้ไปให้หมดทุกเรื่องเลยไหมห๊ะ !!” จุนฮงพูดด่าเธอเนิบๆ
“เรื่องของฉันย๊ะ !” จียอนหันไปพูดกับจุนฮง
“ก่อนที่ฉันจะย้ายไป ฉันพึ่งจะได้ออกจากศาล !” แดฮยอนพูด
“ศาล !! ที่เขาเอาไว้พิจรณาคดีนะเหรอ ?! นายไปทำอะไรที่นั้นล่ะ !” จียอนพูดหน้าตาแตกตื่น
“มึงไม่ต้องเล่าก็ได้นะเว้ยไอ้แดฮยอน !” จุนฮงพูด
“กูไม่เป็นไร ! ดีเหมือนกันมันจะได้คอยเตือนสติกูเอาไว้ไม่ให้บู่มบ่าม ...คือตอนนั้นฉันไปเป็นพยานในคดีฆ่าตกรรมอำพราง แต่คดีนั้นตัดสินโทษว่าคนร้ายไม่ผิดเพราะ...พยายานอายุน้อยเกินไป ไม่มีความน่าเชื่อถือมากพอ ! มันก็เลยได้ออกมา ! หลังจากที่มันออกมามันก็มาฆ่าแม่ของฉันต่อหน้าต่อตาของฉัน !! แล้วมันยังบอกอีกว่า .....มันจะฆ่าทุกคนที่ฉันรัก ฉันจึงต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นเพื่อความปลอภัยของคนอื่น ฉันใช้ชีวิตอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามา 10 กว่าปี เพราะมัน เพราะมันคนเดียว ไอเลวนั้น !!!!!” แดฮยอนเล่าเรื่องราวในอดีตของเขาออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ฉันขอโทษนะ ถ้าพี่สาวของฉันพูดอะไม่ดีกับนาย” จียอนที่น้ำตาคลอเบ้าเพราะฟังเรื่องเล่าของแดฮยอนพูดให้กำลังใจ
“ที่ฉันโมโหหนักก็เพราะว่า จีอึนเธอกำลังตบซอลลี่ ทั้งๆที่ซอลลี่ไม่มีส่วนเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้จีอึนโกรธเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันพยายามพูดให้เธอคิดได้ !! แต่จีอึนกลับพูดในทางที่ผิด ! เธอบอกว่าคนที่จะอยู่บนโลกนี้ได้ต้องมีอำนาจ ฉันจึงจูบเธอไป แต่ฉันตั้งใจจะจูบเธอแค่ครั้งเดียว เพื่อสั่งสอนเพราะฉันสงสารเธอที่ต้องมาเสียน้ำตาเพราะฉัน ฉันไม่อยากเห็นใครเสียใจเพราะฉัน ! แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงไม่ยอมหยุด!” แดฮยอนสารภาพบาปทั้งหมดกับจียอนและจุนฮง
“นี้มึงจะบอกว่ามึงอาจจะชอบยัยจีอึนเหรอ ?” จุนฮงตะโกนออกมา
“กูไม่แน่ใจว่ะ ! กูไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ ! ตอนที่กูอยู่กับจีอึน 2 คนในห้องน้ำนั้น กูเหมือนกูตกอยู่ในภวังค์อะไรบางอย่าง แล้วเสียงบางอย่างมันมากระซิบที่ข้างหูกู กูไม่อยากจะหยุดที่จะจูบจีอึนเลย กูอยากให้จีอึนเห็นด้วย กูไม่อยากให้จีอึนร้องไห้เพราะกูจูบ ไม่อยากให้จีอึนมองว่ากูเป็นคนไม่ดี” แดฮยอนเล่าความในใจ
“เอาแล้วไง !! พ่อเสือป่ามีความรักแล้วเหรอเนี่ยะ ??” จุนฮงพูดล้อ
“มึงนี่ก็ !! อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ! ถึงกูจะไม่เคยเป็นแบนี้ แต่อาจจะเป็นการปรับตัวไม่ทันก็ได้มั้ง” แดฮยอนแถไป
“มึงคนนะเว้ย !! ส่งสัยไม่ได้แดกเหี้ยไรแน่เลยมึง ! ไปเหอะไปหาอะไรกินกัน” จุนฮงพูดจบก็เดินออกไปกับแดฮยอน
“เฮ้อ ! ไปได้สักที” หลังจากที่แดฮยอนและจุนฮงเดินออกไปได้ไม่นานจีอึนก็เด้งตัวขึ้นจากที่นอน
“อ่าว ! นี่พี่ไม่ได้สลบอยู่เหรอ ?” จียอนถามด้วยความสงสัย
“พี่ฟื้นตั้งแต่ยัยซอลลี่ร้องวี๊ดว๊ายออกไปแล้ว !” จีอึนพูด
“จริงเหรอค่ะ !! งั้นพี่ก็ได้ยินหมดแล้วสิ !” จียอนพูด
“อืม !!หมดจดเลย ! เลี่ยนฉะมัด” จีอึนพูดพลางเอามือขึ้นมาลูบแขนตัวเอง
“แล้วพี่จะทำยังไงล่ะ จูบของพี่ ...” จียอนพูด
“นายนั้นทำให้ฉันเจ็บ !มันต้องเจ็บกว่าฉัน !” จีอึนพูด
“พี่มีแผนแล้วเหรอค่ะ ?” จียอนพูดด้วยแววตาเปร่งประกาย
“มานี่เดี๋ยวจะบอกให้ !” จีอึนกระซิบใส่หูจียอน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
@ จีอึน
วันนี้เป็นวันหาเสียงวันแรก และวันนี้คือวันเริ่มแผนปฏิบัติการของฉัน ! คอยดูนะนายแดฮยอน !! นายทำอะไรกับฉันไว้ นายต้องได้รับผลตอบแทนกลับไป 10 เท่า
/อ๊อด ~ ~/ เสียงอ๊อดดังเป็นสัญญาณให้ไปเข้าแถว
“ ขอเชิญผู้ลงสมัครประธานสภานักเรียนออกมาเสนอนโยบายของพรรคด้วยค่ะ” อาจารย์พูด
“และให้หัวหน้าทีมทั้ง 2 พรรค พูดให้กำลังใจกันเพื่อแสดง สปิริทของนักกีฬาด้วย” หลังจากที่ทีมของฉัน และทีมของนายแดฮยอนบอกนโยบายไปเสร็จแล้วครูก็พูดขึ้นต่อ
“สำหรับผมที่เป็นเด็กใหม่ของโรงเรียนนี้ ขอบคุณเพื่อนอีกทีมมาก เพราะเธอคอยช่วยเหลือผมมาตลอด และเธอยังเป็นบัดดี้ของผมอีก การที่ได้มาแข่งกันอย่างนี้มันแปลกๆนิดหน่อย จีอึนยังไงก็สู้ๆนะ” นอกจากจะไม่สำนึกแล้วอิตาแดฮยอนยังประกาศศึกกับฉันอีก ตอแหลเก่งจริงๆผู้ชายคนนี้ เจอฉันบ้างเป็นไง !!
“สำหรับฉันของเป็นกำลังใจให้นายทั้งในฐานะเพื่อน ในฐานะหัวหน้าห้อง ในฐานะบัดดี้ และในฐานะ....แฟน !” ฉันพูดพลางหันไปมอง ทำเอาสาวๆทั้งโรงเรียนโฮร้องออกมาปาวๆ ชิส์~ คอยดูฉันจะทำให้เพลย์บอยอย่างนายเดี้ยงให้ได้ ไอ้แดฮยอน !
“เธอพูดอะไรของเธอเนี้ยะ !!” นายนั้นร้องตัวขึ้นมาทันที
“พูดอะไรกันละจ๊ะที่รัก !! เมื่อคืนยังโทรมาหาเขาอยู่เลย ตะเองก็ !!” ฉันฝืนพูดคำเลี้ยนๆออกจากปาก อยากจะอ้วก!
“ที่รัก ตะองตะเองอะไรกัน มานี่เลยยัยตัวดี !!” นายนั้นพูดพลางลากฉันออกมาที่หลังตึก
.
.
“เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ยะยัยตัวแสบ !!” นายนั้นถามฉันด้วยท่าทางไม่พอใจหนัก
“ก็เอาคืนนายไง ! นายกล้าขโมยจูบฉัน ฉันก็จะขโมยสิทธิในตัวผู้หญิงของนายเหมือนกัน !” ฉันพูด
“เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ !” นายแดฮยอนพูด
“นายควรจะดีใจนะ ! ที่สวยฮอต รวย สวย เก่ง อย่างฉันลดตัวไปเป็นแฟนกับนาย ! ยังไงก็เจอกันนะจ๊ะ ! ที่...รัก” ฉันพูดยั่วโมโหนายแดฮยอนครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกมาด้วยความสะใจ !
ความคิดเห็น