คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 7
@ จียอน
วันนี้ฉันจะต้องหาทางช่วยพี่จีอึนให้ได้ ฉันจึงใช้เลเซอร์ชนิดพิเศษที่ผลิดแค่ตาของฉันส่องหาผู้ชายที่ดีและคู่ควรกับพี่จีอึนที่สุด และฉันก็หันไปสะดุดตากับนายแดฮยอนคู่กัดของพี่จีอึน
“ถ้าเกิดฉันใช่นายแดฮยอนก็เหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นก 2ตัว ทั้งทำให้พี่จีอึนพ้นจากการถูกจับแต่งงานแล้ว ยังจะทำให้นายแดฮยอนลงนรกได้อีก ผลประโยชน์เห็นอยู่เต็มตาอย่างนี้” ฉันคิดแผนที่จะทำให้นายแดฮยอนร่วมมือ แล้วความคิดบางอย่างก็เข้ามาในหัว
“แล้วถ้าเกิดนายแดฮยอนไม่มีคุณสมบัติเหมาะกับพี่สาวเราจะทำไงล่ะ ?” ฉันบ่นกับตัวเองเมื่อคิดอะไรได้
“ทำอะไรอยู่จะอดีตแฟน” แล้วนายจุนฮงก็เดินเข้ามาจ๊ะเอ๋ ทำเอาฉันตกใจใช่เล่น
“รู้แล้วย๊ะไม่ต้องย้ำว่าเลิกกันแล้ว” ฉันพูดไป ทำไมเลิกกันเร็วนะเหรอ? เมื่อวานเมื่อเราทั้งสองเล่นกันสนุกสุดเหวี่ยงไปแล้วนายนั้นก็ขอเลิกกับฉันทันทีเลยไงล่ะ มีที่ไหนเป็นแฟนกันวันเดียวฉันไม่ชาสินค้าโปรโมชั่น ลด ลแก แจก แถม นะย๊ะ!
“เดี๋ยวนี้มีเคือง !! ระวังนะคุณโมโหมากๆตีนกาจะขึ้น” นายจุนฮงพูดกวนประสาท
“เดี๋ยวตีนฉันจะขึ้นหน้านายก่อนสิย๊ะ” ฉันพูดไปแบบหัวเสียก่อนจะหันหลังเดินกลับมา
“จะไปไหนอะ !! คุยกันก่อนสิ !!” นายนั้นพูด แต่เดี๋ยวนะ !! ถ้าฉันผ่านนายนั้นก็ดีเหมือนกันนิ
“นายจุนฮง ! นายรู้จักบ้านเพื่อนนายไหม ?” ฉันเดินกลับไปถาม
“รู้สิ ! รู้ดีซะด้วย ! ก็เราอยู่ที่เดียวกัน ทำไมคุณจะรู้ไปทำไมเหรอ”
“พาฉันไปหน่อยสิ” ฉันพูด
“จะพาคุณไปทำไม คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน แล้วก็เพื่อนฉันด้วย !” นายจุนฮงพูดก่อนจะหันหลังกลับ คิดเหรอว่าแค่นี้จะหนีฉันได้
“งั้นเราเดทกัน!”
“อะไรนะ !”
“ฉันบอกว่าเดทกันไหม แค่วันเดียว” ฉันพูด
“ก็ได้ ! เจอกันต่อบ่าย 2” นายจุนฮงพูดก่อนจะเดินกลับไป
.
.
ณ คอนโดของแดฮยอน
หลังจากที่ฉันเดินเข้ามาถึงในตัวห้องบอกได้เลยว่าที่นี้ยิ่งกว่าโรงเก็บขยะ ทั้งเสื้อผ้าอะไรก็วางเป็นที่ซะเหลือเกิน จานในอ่างก็ยังไม่ได้ล้าง รองเท้าก็วางเกลือนกลาด
“รกหน่อยนะคุณ อย่างนี้แหล่ะบ้านผู้ชาย” นายจุนฮงพูด
“นี่เขาเรียกว่าหน่อยเหรอ? ดูรองเท้าพวกนี้สิ ! ไหนจะจานพวกนั้น แล้วยังเป็นเสื้อผ้าที่วางบนโซฟาอีก อี๊!!ซองขนมกินเสร็จก็วางเอาไว้ดูสิ่มดขึ้นหมดแล้ว พวกนายทนอยู่กันไปได้ไงย๊ะ !!” ฉันบ่นไปนิดหน่อย
“บ่นเป็นแม่ไปได้ คุณนี่ก็” นายจุนฮงพูดก่อนจะทำท่านั่งลงบนโซฟา
“หยุด !!! ห้ามนั่งนะ” ฉันพูดนายจุนฮงถึงกับชะงักทันที
“ท..ทำไม” นายจุนฮงถามมาด้วยหน้าเอ๋อๆ
“เก็บเสื้อพบโซฟ้านั้นให้หมดเลยนะ !! เก็บสิ !!!” ฉันพูดย้ำหลายรอบแล้วนายจุนฮงก็เก็บมาถือรวมๆกัน
“ไม่ !!! พับให้ดี”
“จะเอายังไงกันแน่คุณ” นายจุนฮงค้าน
“ฉันบอกให้พับ” ฉันพูดอีกครั้ง
“...” นายจุนฮงทำหน้าไม่พอใจ
“พับ !!!!” ฉันสั่งอีกครั้ง
“ก็ได้” แล้วนายจุนฮงก็วางลงพับอย่างดี
“เสร็จแล้วก็เก็บซองขนมไปทิ้งให้ดีด้วย” เมื่อนายจุนฮงทำเสร็จฉันก็ใช่ต่อทันที
“นี่คุณเป็นแม่ผมป่ะเนี่ย” นายจุนฮงบ่นด้วยท่าทางไม่พอใจ
“เก็บไปทิ้ง” ฉันพูดย้ำ
“...” นายจุนฮงทำหน้าไม่พอใจเช่นเดิม
“เอาไปทิ้ง” ฉันพูด แล้วนายจุนฮงก็เอาไปทิ้งแต่โดยดี
“ทีนี้ก็จัดรองเท้าให้ดี” หลังจากนั้นฉันก็ใช่ทันที
“แอ่ะนี้คุณ !!” นายจุนฮงยังคงค้าน
“บอกให้จัดให้ดี !!” ฉันถลึงตาใส่
“...” นายจุนฮงทำหน้าอ้อนวอน
“จัด !! เดี๋ยวนี้” ฉันก็สนองไปแบบไม่ปรานีใช้ให้เก็บต่อและนายจุนฮงก็เก็บจนเข้าที
“ทีนี้นายก็ไปล้างจาน” ฉันพูดอีก
“ยังไงจบใช่ไหม ?” นายจุนฮงถามมา
“ไปล้างจานซะ” ฉันพูด
“ไม่ !!” นายจุนฮงปฏิเสธ
“บอกให้ไปล้าง” ฉันย้ำแล้วนายจุนฮงก็เดินไปล้างแต่โดยดี
“นายเอาขยะลงไปทิ้งเดี๋ยวฉันจะกวาดขยะให้” ฉันพูดแล้วนายจุนฮงก็เดินลงไปทันที พอมีเรื่องมาแลกเปลี่ยนก็ทำทันที จริงๆเลยนายคนนี้ เมื่อนายนั้นกลับมาฉันก็กวาดเสร็จพอดี
“ห้องนายเป็นยังไงบ้าง” ฉันถาม
“ก็...” นายจุนฮงลากเสียงยาว
“ไปจัด !!” ฉันขู่
“ทำไมผมต้องทำด้วยเล่า”
“เดี๋ยวฉันจะจัดห้องนายแดฮยอนให้ โอเค๊” ฉันยื่นข้อเสนอไปแล้วนายุนฮงก็เดินเข้าห้องไปจัดให้เรียนร้อย ฉันจึงถือโอกาสนี้สืบเรื่องของนายแดฮยอนปด้วย เมื่อฉันเข้าไปในห้องนายแดฮยอนก็พบว่าข้าวของต่างๆนั้นถูดจัดเอาไว้อย่างดี ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปชั้นวางหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือต่างๆ และถ่ายรูปที่ถ่ายไว้กับครอบครัวที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง
“นายแดฮยอนนี่ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ” ฉันเปิดดูในสินชักและเอาเอกสารออกมาอ่าน ทั้งเอกสารเรื่องธุรกิจต่างๆ และสายการเรียน และดูท่าทางจะรวยไม่ใช่เล่นด้วย
“คุณ !!! ผมจัดเสร็จแล้ว” เสียงนายจุนฮงดังขึ้น
“อ่า... ฉันจะไปแล้ว” ฉันพูดก่อนจะเก็บของให้เข้าที่และเดินออกมาทันที
“จะไปตรวจไหมครับ” นายจุนฮงพูด
“ไม่ต้องฉันรู้ว่านายทำ” ฉันพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
.
.
ระยะเวลาที่ทั้งสองจัดห้องอยู่นั้นนานถึง 1ชั่วโมง และผลลัพธ์ที่ได้ดูเหมือนจะเกิดคาด เพราะห้องต่างๆนั้นดูสวยขึ้นไปเยอะ และทั้งคู่ก็มานั่งหมดแรงกันอยู่ที่โซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“ทำไมคุณถึงอยากมาที่นี้ล่ะ” จุนฮงถามเธอ
“ทำไม ? เรากำลังเดทกันอยู่น่ะ นี่มันคือสิ่งที่แฟนอย่างฉันควรทำสิ” เธอพูดบ่นไปอย่างใสซื้อ
“เข้าใจแล้ว” จุนฮงตอบกลับมาก่อนจะเดินไปหยิบน้จากตู้เย็นออกมาให้เธอ
“ทำดีมาก” จียอนดื่มเข้าไปก่อนจะเอามือไปลูบหัวจุนฮงเล่น
“นี่ !! นี่เหรอที่คนเป็นแฟนทำให้กัน” จุนฮงพูด
“เรื่องมากจริงๆ” จียอนพูดก่อนจะจุ๊บที่นิ้วของตัวเองก่อนจะไปเตะที่แก้มของจุนฮง และหันไปหยิบนิตยสารมาอ่าน
“คนสมัยนี้เค้าไม่เล่นอะไรอย่างนี้กันแล้วล่ะ” จุนฮงพูดก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้จียอน
“น...นายจะทำอะไร” จียอนถามด้วยความหวาดกลัว
“แล้วอะไรล่ะที่คนเป็นแฟนกันเค้าจะทำ” จุนฮงพูดก่อนจะใช้สายตามองไปที่เลือนร่างของเธอ
“อย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะ” จียอนพูด พลางมือของเธอพลักอกขาวๆของจุนฮงอยู่
“ผมทำก่อนคิดหน่า..” จุนฮงพูดและส่งสายตาเจ้าเลห์มา แต่มือของเขากลับสั่นและจิกโซฟาไว้แน่น
“อย่านะ...” จียอนหลังตาปี๊และพยายามหันหน้าไปทางอื่น จุนฮงก็เลื่อนหน้าลงมาเรื่อยๆจนได้ยินเสียงลมหายใจของจียอน
“คุณคิดว่าผมจะทำจริงๆเหรอ ?” จุนฮงพูดก่อนจะเอาหน้ากลับออกมา
“ไอ้คนบ้า” จียอนตีไปที่แขนของจุนฮง
“คุณนี่นะ !!” จุนฮงพูดพลางหหัวเราะก่อนจะเปิดทีวีดู
“ไอ้จุนฮงบ้า !!” จียอนพูดก่อนจะเอาหมอนที่วางยู่ข้างๆฟาดลงที่หน้าขาวๆของจุนฮง
“อะไรของคุณเนี่ย ! มาตีผมทำไม” จุนฮงยกมือขึ้นมากำบังตัวเองก่อนถามไป
“นายนี่เล่นอะไรบ้าๆ !! นายเสียสติไปแล้วหรือไง !! ไม่เอาแล้วเราเลิกกันดีกว่า” จียอนพูดก่อนจะแลบลิ้นใส่และหยิบกระเป๋าเดินอกไปทีนที
“ไหนบอกว่าจะเป็นแฟนกันวันนึงไง !! นี้ยังไม่ครบวันเลยนะ !!” จุนฮงตะโกนไปแซวเธอเล่นๆ ก่อนจะหันกลับมายิ้มด้วยความรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
.
.
.
.
บ้านอึน
@ จียอน
“พี่จีอึนไปไหนนะ” ฉันกำลังมองหาพี่จีอึนของฉันให้ทั่ว ก็ฉันเข้ามาแล้วไม่เห็นพี่จีอึนเลยเป็นห่วง
“หรือวันนี้เราจะกลับเร็วไปนะ” ฉันพูดก่อนจะเดินมานั่งพบเตียง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปที่ตัวเองถ่ายมาได้
“ญาตินายแดฮยอนเยอะขนาดนี้เลยงั้นเหรอ...เดี๋ยวนะ !! นายแดฮยอนเคยเล่าว่านายนั้นต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า รูปพวกนี้คงเป็นเด็กประเภทเดียวกัน แล้วเกสารเกี่ยวกับธุรกิจนั้นหล่ะ” ฉันคิดอะไรบ้างอย่างได้จึงรีบเลื่อนรูปไปที่เอกสารที่ถ่ายมา
“ธุรกิจใหญ่โตขนาดนี้... ลองหาในอินเตอร์เน็ตดีกว่า” ฉันว่าแล้วก็เด้งตัวขึ้นจิ้มโทรศัพท์ค้นหาข้อมูลทันที โดยพิมพ์ชื่อบริษัทนั้นลงไป
“ข่าวลือหรือเรื่องจริง ceo บริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง !@#$%^&* ไม่มีทายาทสืบสกุลจนทุกวันนี้” ฉันอ่านข่าวที่เด้งขึ้นมาเด่นชัดอยู่
“ลือสรั่ง ceo ของบริษัทยักใหญ่อย่าง !@#$%^&* ได้รับเลี้ยงบุตรชายบุญธรรม ล่าสุดเจ้าตัวออกมาประกาศว่า ทายาทนั้นเป็นเด็กกำพร้าที่มีความสามารถเนื่องจากใช้ชีวิตอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในต่างประเทศได้อย่างชาญฉลาด” ฉันอ่านข่าวต่อมา
“งั้นคำถามคือ... นายแดฮยอนไปอยู่ที่ต่างประเทศได้ไง ?” ฉันตั้งคำถามขึ้นมา
“ช่างเถอะ !!! จะยังไงก็ช่าง !! ยังไงนายแดฮยอนก็รวยและหล่อมาก.. ที่สำคัญพ่อบุณธรรมของนายนั้นยังทำงานสุจริตและมั้งคั่งอีกต่างหาก นั้นแหล่ะคือประเด่นสำคัญ” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา
@ จีอึน
วันนี้คือวันหยุดที่ซวยที่สุดใน 3 โลก ฉันอยากจะนอนหลับแบบไม่ตื่นจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากกินยาที่ทำให้ฉันหลับได้สนิทสัก 48 ชั่วโมงในวันหยุดโดยไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง
“คุณหนูจีอึนค่ะ !” เสียงใครบางคนเรียกฉันจากด้านนอก
“ค่ะ !!” ฉันขานไป
“คุณผู้ชายบอกให้คุณหนูไปพบท่านที่ห้องรับแขกด่วนค่ะ”
“ห้องรับแขกงั้นหรอ ??... หนูจะตามไปค่ะ” ฉันครุ่นคิดสักพักก่อนจะตอบไป
30 นาทีต่อมา
“ขอโทษที่ให้คอยนานค่ะ พอดีวันนี้หนูตื่นสายไปหน่อย” ฉันพูดเมื่อเห็นปั๊นเป็นที่รักนั่งอยู่กลางห้อง
“ไม่เป็นไรครับ .. แค่นี้เองพี่รอได้” แล้วเสียงอันน่ารำคราญหวนของใครบางคนแถวนั้นที่ชื่อว่า คริส ก็ดังขึ้น
“ฉันบอกป๊า ไม่ได้บอกคุณ” ฉันเล่นกลับไปทำเอานายงั้นหน้าแตกดังแปร๊ง ///
“พูดกับพี่เขาดีๆสิจีอึน” ป๊าเตือนฉัน
“หนูยังไม่ได้ทานยาเลยค่ะ บอกให้แม่บ้านเอายามาให้หน่ยสิค่ะ” ฉันพูดกับป๊า
“ค่ะคุณหนู” ป้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆตอบรับ
“จีอึนเป็นอะไรเหรอครับ ถึงต้งทานยา” นายนั้นเสนอหน้าถามมา
“เป็นภูมิแพ้อากาศน่ะ” ป๊าตอบสนองไป
“ป๊า !!!.. บอกไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ นายนั้นไม่ได้เป็นหมอสักหน่อย ถึงไปสักร้อยครั้งหนูก็ไม่หายหรอกค่ะ ไปดีกว่าหนูเริ่มคันๆแล้ว สงสัยจะอยู่ตรงนี้นานๆไม่ได้” ฉันพูดก่อนจะเดินออกมา และเกือบปะทะกับแม่บ้านที่ถือยามาให้
“คุณหนูไม่ทานยาก่อนเหรอค่ะ” แม่บ้านถามมา
“เอาไปให้หนูที่ห้องดีกว่าค่ะ หนูรู้สึกว่าตรงนี้จะมีพิษจากการหายใจของใครบางคน” ฉันพูดพลางหันหน้าไปเยาะนายนั้น
“ค่ะคุณหนู” แม่บ้านตอบรับก่อนทำท่าจะเดินผ่านไป
“เดี๋ยวค่ะคุณแม่บ้าน ! หนูฝากเอายาแก้เครียดมาเสริฟที่ห้องรับแขกด้วยนะค่ะ หรือยาแก้โมโหก็ได้ ! หนูคิดว่าคนแถวนี้คงต้องการมาก ใช่ไหมค่ะพี่คริส”
“ขอบใจน้องจีอึนมากที่อุตส่าห์เป็นห่วงพี่ ถ้าสั่งยามาให้น้องคงไม่ได้เกลียดอะไรพี่มากหรอกใช่ไหม”
“ความเกลียดของฉันที่มีต่อพี่เปรียบได้กับน้ำแค่ 1ลิตร แต่เป็นน้ำจากในมหาสุทรนะค่ะ” ฉันพูดก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้น
.
.
.
.
.
บ้าน คริส
“เป็นไงบ้างลูกพ่อ พิชิตใจลูกสาวตัวแสบของเพื่อนพ่อได้ไหม ?” ทันทีที่เข้ามาผู้เป็นพ่อก็ถาม
“พิชิตใจบ้าบออะไรกัน !! ยัยนั้นยังแสบไม่เปลี่ยนไปเลยด้วยซ้ำ และผมคิดว่ายัยนั้นคงเกลียดผมเข้าไปกว่าเดิมอีกมั้ง” คริสพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ยังไงเราต้งยึดกิจการของพ่อมันให้ได้ ยังไงแกต้องทำให้ได้เข้าใจไหม ?”
“พ่อครับ !! ครอบครัวมันกิจการก็ไม่ใหญ่โตอะไรมากทำไมเราต้องอยากได้ด้วยครับ ของๆเรายังใหญ่กว่าเป็นสิบเท่า !!!!”
“เพราะของพวกมันเป็นของถูกกฎหมายไงล่ะ เราจึงต้องพึ่งพวกมัน !! แก่ยังไม่รู้อะไรทำตามที่ฉันบอกก็พอเข้าใจไหม ?!!”
“ครับ...พ่อ..” คริสที่โดนพ่อด่าจนยับรีบเดินขึ้นไปที่ห้องตัวเองด้วยความเจ็บใจทันที
“ยัยจีอึน !! ยัยตัวแสบ !! เราจะได้เห็นดีกันแน่” คริสพูดทวนความแค้นในใจของตัวเอง
.
.
.
.
.
คอร์นโดแดฮยอน
/ดิ๊ง ด๊อง/ เสียงกริ๊งหน้าห้องดังขึ้น
“ไอ้จุนฮงไปดูดิว่าใครมา” แดฮยอนเรียกใช้
“ใช้กูตลอด ตลอด !! เดียวมึงจะโดนใช้น้อย” จุนฮงบ่นแต่ก็เดินไปเปิดประตู
“ใครครับ” จุนฮงเปิดประตูออก
“แจ๊น !! เซอร์ไพร์” เสียงจียอนดังขึ้นหน้าประตู
/ปัง !!/ จุนฮงรีบปิดประตูใส่หน้าเธอทันที
“ยัยจียอนมาได้ไงว่ะ ?” จุนฮงทำท่าตกใจ
“เปิด !! เปิด !!” จียอนทุบประตูเรียก
“ซวยแล้ว !! ไอ้แดฮยอนมึงรีช่วยกูเก็บบ้านเลยเร็ว” จุนฮงมองดูไปที่บ้านของตัวเองก่อนจะรีบเก็บและบอกแดฮยอน
“อะไรของมึงว่ะ ? แล้วใครมา ?” แดฮยอนถามไป
“แม่มาเว้ย !! รีบเก็บด่วนเลย” จุนฮงบ่น
“แม่ ? แม่ใครว่ะ แม่ฉันก็เสียแล้วงั้นแม่มึงเหรอ ท่านกลับเกาหลีเมื่อไหร่ไม่เห็นรู้เลย !!” แดฮยอนทำท่าหมางง
“โห้ย !!! ถ้ากูมีแม่กูคงไม่ต้องไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากับมึงหรอก !! ไปสิว่ะ !!” จุนฮงทั้งด่าทั้งจิกเพื่อนจนเพื่อนยอมเก็บของในที่สุด
.
.
ผ่านไป 5 นาที
/แก๊ก/ หลังจากที่ทั้งสองจัดห้แงกันเรียบร้อย จุนฮงก็เดินไปเปิดประตูให้จียอนทันที
“อุ๊ย.. ยืนซะหลอนเลยนะ” จุนฮงพูด
“เดี๋ยวนายจะตาย !! ทำบ้าอะไรห๊ะให้แขกรอตั้ง 5 นาทีกว่าจะให้เข้าไป” จียอนด่าเขา
“เข้าใจแล้วครับ จะเข้าไหมล่ะ ?”
“ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ” จียอนเชิดใส่ก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน พบกับแดฮยอนที่กำลังจัดนิตยสารอยู่
“แดฮยอน !!! หยุด !!!” จียอนตะโกนดังไปทั่วห้อง
“อ...อะไร” แดฮยอนหันกลับมาถามด้วยสีหน้าหมางงอย่างน่ารัก
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น !! ให้จุนฮงมันทำบ้างสิ ! นายหน่ะนั่งเฉยๆก็พอ” จียอนจัดแจงหน้าที่ภายในบ้าน
“อะไรกันคุณ !! ไอ้แดฮยอนมันก็นอนที่นี่เหมือนกันนะ หรือว่าหลงเสน่ห์มันเข้าแล้ว ฉันไม่ยอมหรอกนะ” จุนฮงค้าน
“ใครจะยอมให้ว่าที่พี่เขยของฉันทำงานอย่างนี้กันเล่า” จียอนบ่นคนเดียว
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรน่ะ” แดฮยอนถาม
“ฉันอยากให้นายดูแลพี่สาวฉัน เพราะป๊าจะให้พี่ฉันแต่งงาน ซึ่งฉันไม่ยอมเด็ดขาด” จียอนชีแจง
“นี้คุณจะกักขังชีวิตผมหรือไง !! ชีวิตผมยังมีผู้หญิงอีกมากนะที่จะเข้ามา” แดฮยอนค้าน
“นายนี่มันจริงๆเลย !! คิดถึงแต่ผู้หญิง” จียอนเดินเข้าทำร้ายร่างกายแดฮยอนด้วยความไม่พอใจ
“ชีวิตผมนอกจากกินก็มีแค่นี้แหล่ะ เด็กกำพร้าอย่างผมจะมีอนาคตดีขนาดไหนกันเชียว” แดฮยอนพูดเชิงน้อยใจ ก่นจะนั่งลงที่โซฟา
“แต่นายก็ยังมีพ่อบุญธรรมขงนายไม่ใช่เหรอ ?” จียอนเผลหลุดปากพูด
“เธอรู้เรื่องนี้ได้ ?” แดฮยอนหันมาถามด้วยสายตาจิก
“เอ่อ... ฉัน.. ฉันแค่...” จียอนพูดตะกุกตะกัก
“เธอแอบเข้าห้องฉันใช่ไหม ?? บอกมาว่าเธอเจออะไรบ้าง !!” แดฮยอนเดินไปคว้าร่างจียอนมาไถ่ถามความจริง
“ฉันก็เห็นอะไรไม่มาก ! แค่เอกสารแล้วก็ภาพแค่นั้นเอง” จียอนบกความจริงๆไป
“เธอแน่ใจนะ” แดฮยอนพูด
“ทำไมนายต้องเก็บเป็นความลับด้วยล่ะ ! เรื่องแค่นี้เอง พ่อบุญธรรมของนายก็รวยใช่เล่นนะ”
“มันไม่ใช่แค่ที่เธอเห็นหรอกนะ เธออย่ามายุ่งเรื่องของฉันจะดีกว่า” แดฮยอนปล่อยจียอนก่อนจะหันหลังให้
“แต่ฉันก็ยอมให้พี่สาวคนเดียวของฉันต้องจบชีวิตด้วยการแต่งงานกับมาเฟียเลวๆอย่างนายคริสแน่ !!” จียอนพูด
“เมื่อกี้เธอบอกว่าใครน่ะ ค...คริสเหรอ?” จุนฮงตกใจก่อนจะถามมา
“ใช่ !! เลวทั้งภายในภายนอกอย่างมัน ใครจะยอมตกนรกไปกับมันล่ะ !! พี่จีอึนก็เช่นกัน” จียอนพูด
“คริส... อย่างนั้นเหรอ.. อยู่ใกล้กว่าที่ฉันคิดซะอีก” แดฮยอนบ่นคนเดียว
---- ต่อให้แล้วจ้าา
ความคิดเห็น