คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - ต อ น ที่ 4 - [ 100 % ]
ตอนที่ 4
( แน่ใจหรือเปล่าว่านี้คือ ‘รัก’ )
( เพลงที่เล่นอยู่เป็นเพลงที่อูฮยอนร้องให้อึนจจีฟังนะจ๊ะ ^^ อ่านไปเดี๋ยวก็เข้าใจเอง )
“ พี่อูฮยอน ” อึนจีเรียกชื่อแฟนหนุ่มออกมา
“ มีอะไรอึนจี!! พี่อยู่นี้มีอะไร ” อูฮยอนที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างรีบตอบสนองต่อการเรียกของเธอ
“ ฉันหิวน้ำ! ” อึนจีพูดจบ อูฮยอนก็หยิบน้ำมาให้อึนจี
“ เป็นไง! Ok ยัง ” อูฮยอนถามขึ้น
“ ฉันดีขึ้นแล้วค่ะ! ” อึนจีพูด
“ ทำไมปล่อยให้ตัวเองเป็นอย่างนี้รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเธอขนาดไหน ” อูฮยอนเริ่มใส่อารมณ์
“ แต่ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้วนิค่ะ ฉุนอยู่นี่แล้วไง ” อึนจีพูด
“ ทำไมเธอต้องทำเหมือนทุกวินาทีไม่มีค่าด้วย!! เธอรู้ไหมว่าพี่กลัวขนาดไหนที่เธอต้องมานอนที่นี้ ” อูฮยอนพูดใส่อารมณ์
“ แล้วทำไมพี่จะต้องว่าฉันด้วยล่ะ!! ก็ฉันไม่เป็นอะไรแล้วไงค่ะ!! ” อึนจีเถียงกลับไปบ้าง
“ นี่อึนจีเถียงพี่เหรอ?! ” อูฮยอนถามไปพลางลุกขึ้นยืน
“ ใช่!! ฉันเถียงพี่!! ก็พี่ทำตัวไม่น่ารักเลยนิค่ะ!! ทำไมจะต้องขึ้นเสียงใส่ฉันด้วยล่ะ?!! ” อึนจียังคงพูดต่อไป
“ มันไม่เหมือนกันนะ!! เธอไม่รู้หรอกว่าพี่เป็นห่วงเธอขนาดไหน? ทำไมต้องมาทำเล่นด้วยเรื่องแบบนี้ด้วย?! ถ้าเธอเป็นอะไรไปแล้วพี่จะทำยังไง! ” อูฮยอนพูดก่อนจะทำท่าเดินออกไป
“ ก็ฉันไม่เป็นอะไรแล้วนิ! ทำไมพี่ต้องว่าฉันด้วยล่ะ! หรือพี่จะหาเรื่องทะเลาะ แล้วเดินไปไม่กลับมา ถ้าพี่อยากจะเลิกกันทำไมไม่บอกกันมาตรงๆ!! พี่ใช่วิธีนี้ทำไม พี่เข้ามาในชีวิตฉันทำไม ฮือ ” อึนจีร้องไห้ออกมาทำให้อูฮยอนหยุดเดินและครุ่นคิดสักพัก
“ พี่เข้ามาในชีวิตฉันทำไม!! เข้ามาทำไม!! ฮือๆๆ ” อึนจียิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“ หยุดได้แล้ว!! หยุดร้องออกมาได้แล้ว...พี่จะทิ้งเธอไปทำไม ” อูฮยอนหันหลังกลับไป นำร่างบางๆของอึนจีมาซบที่อกของเขาก่อนจะพูดขึ้น
“ ฮือๆ ฮือ ” อึนจียังคงร้องไห้ต่อไป และในที่สุดเธอก็หลับ เพราะคามเหนื่อบจากการร้องไห้
“ พี่จะทำยังไงดี! พี่จะทำยังไงให้เธอมาเป็นของพี่คนเดียวดีนะ ” อูฮยอนพูดพลางยกมืออึนจีขึ้นมาจับเอาไว้แน่น
ณ ร้านอาหารของจิเอ
“ มีอะไรมีปัญหาไหมค่ะ ” จิเอเดินออกมาไถ่ถามงานตามปกติ
“ คือสัปดาห์หน้าจะถึงวันวาแลนไทน์แล้ว ฉันอยากจะถามว่าเราจะคิดเมนูใหม่เพื่อลูกค้ากันดีไหมค่ะ ” พลักงานคนหนึ่งพูดขึ้น
“ ก็ดีเหมือนกันค่ะ! แต่มันจะซ้ำกับปีที่แล้วหรือเปล่าค่ะ ” จิเอถามกลับไป
“ ก็จริงอยู่ค่ะ ” พนักงานคนเดิมตอบมาด้วยท่าทางง่อยๆ
“ เอาอย่างนี้ไหมค่ะ! เราก็จัดเมนูพิเศษสำหรับคู่รักโดยเฉพาะดีไหมค่ะ ” จิเอออกความคิดเห็น
“ ความคิดดีมากเลยค่ะคุณจิเอ ถ้างั้นเราก็จัดเป็นเซ็ตสำหรับคนที่สั่งเลยดีไหมค่ะ ” พนักงานเสริมมา
“ ก็ดีเลยค่ะ!! งั้นก็ทำไปได้เลยนะค่ะ งานนี้ฉันอนุมัติเอง ” จิเอตอบไป
“ คุณจิเอค่ะ... ” พนักงานคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา
“ มีอะไรค่ะ ” จิเอถามไป
“ คุณโฮย่าบอกให้ไปพบค่ะ ” พนักงานคนนั้นพูดมา
“ ที่ไหนค่ะ ” จิเอถามกลับไป
“ ด้านล่างค่ะ ” พนักงานตอบมาจิเอก็รีบเดินพลางวิ่งลงไปทันที
“ มีอะไรพิเศษหรือเปล่าค่ะ ” ทันทีที่เจอโฮย่าจิเอก็ถามขึ้น
“ แผลเป็นไงบ้าง ” โฮย่าเดินเข้ามาใกล้จิเอก่อนจะยืนมือมาดูทีแผลของจิเอ
“ ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ พี่โฮย่าไม่ต้องเป็นห่วง ” จิเอยื่นมือไปจับมือโฮย่ามา
“ ดีแล้วงั้นไปซื้อดอกไม้ให้พี่หน่อย! ” โฮย่าพูดจบก็ลากจิเอไปเช่นเคย
ณ ร้านดอกไม้ของอึนจี
“ ทำไมถึงปิดนะ! ” โฮย่าพูดขึ้น
“ พี่โฮย่าจะซื้อไปทำไมค่ะ ” จิเอถามมา
“ อ๋อ!! เปล่าหรอก! ” โฮย่าตอบมาก่อนจะขับรถออกไป
“ พี่โฮย่าแปลกไปนะค่ะ ” จิเอถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางที่ผิดแปลกไป
“ จิเอ!ถ้าเกิดเธอรักใครสักคน เธอจะทำยังไงเพื่อให้ได้เธอมา ” โฮย่าถามจิเอ
“ รัก!! รักใครหรอกค่ะ? ” จิเอถามขึ้นด้วยความตกใจ ที่โดนโฮยาปรึกษาเรื่องความรัก
“ รักใครก็ได้สักคน ” โฮย่าตอบไป
“ งั้นเหรอค่ะ... อือ...ฉันคงเอาตัวเขาคนนั้นมามั้งค่ะ!!! พิชิตใจเขาด้วยความเป็นตัวเอง...จนหัวใจของเขาเต็มไปด้วยฉัน และ...รักฉัน....แค่คนเดียว ” จิเอตอบพลางมองหน้าโฮย่าด้วยสายตาหวานซึ้ง
“ เอาตัวเขามางั้นเหรอ จนหัวใจของเขารักแค่ฉันคนเดียวงั้นเหรอ ” โฮย่าพูดขึ้นพร้อมกับรอยิ้มที่มีเลห์นัย
“ ดีเลยงั้นพี่ไปส่งเธอที่บ้านนะ ” โฮย่าพูดจบก่อนจะเลี้ยวไปอีกทาง
2 วันต่อมา
ณ บ้านอึนจี
“ มาอีกล่ะ!! ไม่ไปทำงานเหรอค่ะพ่อสถาปนิก ” อึนจีพูดขึ้นด้วยความมันใส้
“ พอดีไม่ว่างอะครับ!! ” อูฮยอนตอบไปพลางต่อสายโน๊ตบุ๊กระโยงระยาง
“ ทำอะไรล่ะค่ะ!! ถึงไม่ว่างไปทำงาน!! ” อึนจีพูดมาอีก
“ มาเฝ้าแฟนครับ!! พอดีแฟนคนสวยของผมไม่ค่อยสบายอะครับ ” อูฮยอนพูดจบก็มานั่งหน้าคอมทำเอาอึนจีที่นั่งฟังอยู่เขินไป
“ นิ!! พี่อูฮยอน!ฉันแค่เครียดนะค่ะ ไม่ได้จะตายสักหน่อย! ” อึนจีพูด
“ พี่บอกแล้วไงว่าอย่าพูดเรื่องอย่างนี้อีก ” อูฮยอนดุอึนจี
“ ค๊า.. ตั้งแต่ฉันเข้าโรงพยาบาลเนี่ยะ! พี่รู้ไหมว่าพี่เผด็จการมาก!! สงสัยถ้าเกิดฉันมองผู้ชายสักคนคงจะโดนพี่จิ้มตาแน่!! ” อึนจีพูด
“ พี่จะจิ้มให้บอดเลยคอยดู ” อูฮยอนพูดพลางทำท่าขู่
“ งั้นก็ลองดูสิค่ะ!! ถ้าอยากมีเมียตาบอด ” อึนจีพูดพลางหยิบนิตยาสารที่มีรูปวง Infinite ขึ้นมาโม้
“ เรานี่!! ไหนมาดูหน่อยสิว่าหล่อตรงไหน ” อูฮยอนพูดพลางไปแย่งนิตยาสารมาจากอึนจี
“ หล่อตรงนี้ล่ะค่ะ!! ตรงนี้เลย!! หล่อแปะ! ” อึนจีชี้ไปที่หน้าของศิลปินแล้วทำหน้ากวนใส่อูฮยอน
“ ไหน!! ไหน!! ไม่เห็นจะหล่อ! พี่ยังหล่อกว่าอีก ” อูฮยอนพูดพร้อมแก๊กท่า
“ ไหนค่ะ! ” อึนจีพูดพลางเอายื่นนิตยาสารไปเทียบแต่เพราะหน้าของอูฮยอนไกลไปทำให้เธอเสียหลักตกจากเก้าอี้ แต่อูฮยอนก็รีบเอามือไปรั้งร่างบางของเธอไว้ เพราะร่างนั้นไกลไปทำให้ทั้งสองตกลงไปนอนคร่อมกันอยู่บนพื้น
“ .... ” >///< หน้าของพวกเขาทั้ง 2ใกล้กันมาก จมูกของพวกเขาห่างกันไม่ถึง 1 เซนติเมตรด้วยซ้ำ และในพื้นที่ว่างนั้นก็มีความเขินอายเข้ามาแทรกซึม และค่อยๆจางหายไป อึนจีค่อยๆหลับตาลงช้าๆ เพราะอูฮยอนค่อยๆก้มหน้าลงไปเรื่อยๆจนริมฝีปากของพวกเขาใกล้กันมากขึ้น มาขึ้น มาขึ้น และ....
//RRr.// เสียงโทรศัพท์ของอูฮยอนดังขึ้นทำให้ทั้งสองต้องรีบแยกออกจาก อูฮยอนช่วยพยุงอึนจีให้นั่งบนโซฟาให้ดีก่อนจะรีบเดินไปรับโทรศัพท์
“ ครับ!! ” อูฮยอนรับโทรศัพท์
“ พนักงานใหม่เหรอครับ ”
“ ได้ครับ! ผมจะรีบทำให้เสร็จครับ ” อูฮยอนวางสายและนั่งลงบนโต๊ะด้วยท่าทางที่เครียด
“ เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ? ” อึนจีถาม
“ ไม่เป็นอะไรหรอก ไม่มีอะไรพิเศษ ” อูฮยอนพูดปัดๆไป
“ ไม่จริงอะ! มีอะไรก็บอกมาสิค่ะ ” อึนจีรั้งจะเอาคำตอบ
“ ก็.... ก็แค่พนักงานใหม่น่ะ!พรุ่งนี้จะถูกส่งมาฝึกงานกับพี่ พี่คงต้องไปทำงานแล้ว ” อูฮยอนพูดด้วยท่าทางง่อยๆ
“ ก็แค่ไปทำงานไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิค่ะ ” อึนจีพูดพลางดินมายืนใกล้อูฮยอนแล้วก้มดูโน๊ตบุ๊คของเขา
“ ก็พี่อยากอยู่กับอึนจีหนิ ” อูฮยอนพูดพลางคว้าร่างของอึนจีมาไว้บนตักของเขา
“ พี่อูฮยอนปล่อยนะค่ะ ” อึนจีพูดพลางพยายามแกะตัวออกจากอ้อมแขนของอูฮยอน
“ พี่....ไม่ปล่อย!! ก็พี่อยากอยู่อย่างนี้อะ!อยากอยู่ใกล้ๆอึนจี ” อูฮยอนกอดรัดอึนจีแน่นขึ้น
“ ปล่อยนะพี่อูฮยอนฉันหายใจไม่ออก!! ” อึนจียังคงพยายามเอาร่างออกจากแขนของอูฮยอน
“ ถ้าอึนจีไม่นั่งนิ่งๆ พี่จะจูบเธอจริงๆนะ! ” อูฮยอนพูดจบอึนจีก็นั่งนิ่งยิ่งกว่าโดนสาปให้เป็นหิน
“ ดี! นั่งนิ่งๆอย่างนี้นี่แหล่ะ.. ” อูฮยอนหันตัวอึนจีให้หน้าของเธอมาข้างเขา ก่อนจะค่อยๆใช้มือโน้มศีรษะของเธอมาไว้ที่บ่าของเขา
“ พี่ร้องเพลงให้เธอฟังดีไหม ” อูฮยอนถามไป โดยที่มือหนึ่งเขากอดเอวอึนจีไว้แน่น ส่วนอีกมือหนึ่งเขาค่อยๆลูบผมของอึนจีเบาๆ
“ ค่ะ... ” อึนจีพยักหน้าและตอบมาก่อนจะเอามือของอูฮยอนที่ลูบผมของเธอมาจับเอาไว้ โดยเธอคล้องนิ้วไปที่นิ้วของเขา เป็นการจับมือได้ทั่วฝ่ามือของอูฮยอน ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมากขึ้น
เพลงที่อูฮยอนร้องให้อึนจีฟัง เพลงนี้แหล่ะ
[ แอล ]
- พี่ไม่เป็นอะไรนะค่ะ สบายดีอยู่ใช่ไหม - แอลมองดูข้อความที่จิเอส่งมาให้หลังจากกลับไปกับโฮย่าได้ 2-3 วัน
“ พี่สบายดี สบายดีที่สุด ยิ่งเธอเป็นห่วงพี่ พี่ก็ยิ่งสบาย สบายมากจริงๆ ” แอลพูดตอบกลับโทรศัพท์ไป ถึงแม้เขาจะอ่านข้อความนี้เป็น 10 รอบแต่เขาก็ไม่เคยแม้แต่ที่จะส่งตอบไปเลย
//RRr.//
( พี่แอลค่ะ ) แอลรับโทรศัพท์และพบกับเสียงที่สดใสทักเข้ามา
( พี่แอลสบายดีหรือเปล่าค่ะ? ทำไมไม่ตอบข้อความฉันกลับมาล่ะ? ทำไมพี่แอลไม่พูดล่ะค่ะ? ) เธอถามเขามาเรื่อยๆ แต่แอลก็ไม่แต่จะตอบอะไรไปเลย
( พี่ไม่สบายหรือค่ะ? ) เธอยังคงถามแอลมา
( ฉันอยากไปดูแลพี่น่ะค่ะ แต่ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับโปรแจกวันวาแลนไทน์ที่ร้าน พี่ไม่อยากพูดดกับฉันวันนี้ไม่เป็นไร แต่ฉันจะไปไถ่โทษที่พี่โฮย่าทำกับพี่ไว้เองนะค่ะ ) เสียงใสๆนั้นพูดจบก็วางสายไป โดยที่แอลยังไม่ตอบอะไรไป
“ เพราะจิเออีกแล้วที่ทำให้ฉันต้องอ่อนแอ!! ” แอลเอามือมาจับที่แก้มที่รู้สึกมีน้ำไหลลงมา ก่อนจะพูดขึ้น แล้วน้ำใสๆ ก็ไหลลงมาเรื่อยๆ จนแก้มสีขาวเนียนทั้งงสองเต็มไปด้วยน้ำตา เขาเช็ดน้ำตาเหล่านั้นออกจากใบหน้าแล้วเดินไปยังห้องๆหนึ่ง
“ แม่ครับ! ผมรักน้อง ผมรักจิเอ ผมทำใจไม่ให้เลิกรักไม่ได้เลย~ ผมควรทำไงดีครับ ” แอลคร่ำครวญกับรูปถ่ายของผู้เป็นแม่ (บุญธรรม) ของตัวเอง
“ ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ถ้าเกิดพี่โฮย่าแย่งเธอไปจากผม...ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงดีครับ ฮือๆ แม่ครับช่วยผมด้วย!! ” แอลพูดพลางร้องไห้และกอดรูปถ่ายของผู้เป็นแม่เอาไว้อย่างแน่น แล้วเขาค่อยๆหลับไป
@ แอล
“ พี่แอลค่ะ! พี่แอล! ” เสียงใสๆดังอยู่ข้างหูของผม
“ พี่แอล! ” เสียงนั้นเริ่มชัดขึ้น และภาพของจิเอก็ชัดขึ้นเช่นกัน ใบหน้าขาวๆของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอนมองซ้ายมองขวา และรู้ว่าที่นี้คือห้องของผมเอง
“ พี่มาอยู่นี้ได้ไง? แล้วจิเอมาอยู่นี่ได้ไง? ” ผมรีบถามไป
“ ฉันมากับพี่โฮย่าค่ะ แล้วพี่โฮย่าก็ลากพี่มาไว้ที่นี้เอง ตอนนี้พี่โฮย่ากลับไปแล้วค่ะ พี่รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงพี่มากแค่ไหน โทรศัพท์รับแต่ไม่พูด ข้อความที่ฉันส่งมาก็ไม่ตอบ พี่เป็นอะไรไปหรือเปล่าค่ะ? ” จิเอถามผมมาด้วยความเป็นห่วง
“ เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำอย่างนี้สักที!! ” ผมตะโกนใส่จิเอกลับไป นี่ผมบ้าไปแล้วหรือไง
“ ทำอะไรค่ะ?! ฉันทำอะไรผิด ” เธอพูดออกมา นัยส์ตาของเธอก็เริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่เช่นกัน
“ ไม่...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น!! ” ผมพูดพลางลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง เพราะผมคงทนต่อไปไม่ได้ถ้าเห็นเธอร้องไห้
“ ไม่!! ไม่จริง! พี่บอกฉันมานะ!! ” จิเอรีบวิ่งมารั้งผมเอาไว้ ยัยเด็กบ้านี่เธอทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอีกแล้ว
“ เธออยากรู้คำตอบจริงๆงั้นเหรอ? ” ผมพูดเสียงแข็ง เพราะเริ่มทนไม่ไหวจริงๆ ยิ่งเห็นเธอร้องไห้เพราะผม ผมก็ยิ่งเจ็บ! เจ็บมากขึ้นจริงๆ จนไม่อยากให้อภัยตัวเอง
“ ถ้าฉันทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ .. พี่ก็บอกฉันมาสิ!! บอกฉันมาเถอะค่ะ!! ฉันขอร้องจริงๆ ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าหากพี่เป็นแบบนี้ ” เธอยังคงย้ำความเป็นห่วงของเธอที่มีให้ผม
“ .... ” ผมเงียบไปเพื่อคิดอะไรบ้างอย่าง บางอย่างที่ต้องใช้แค่เวลาตัดสินใจ
“ หรือเป็นเพราะ.... ” ผมไม่รอให้เธอพูดอะไรทั้งนั้น ผมดึงร่างบางของเธอเข้ามาประกบปากอย่างแรง เธอพยายามใช้แรงดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนนั้นของผม แต่ผมก็ยิ่งรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมเพราะผมไม่อยากให้เธอไป ไม่อยากให้เธอไปไหนที่ไกลกว่าอ้อมแขนของผม ผมใช้แรงดันร่างของเธอให้เดินไปติดกับผนังบ้าน ก่อนจะค่อยๆเอาหน้าออกมาจากเธอ และเห็นรอยคราบน้ำตาเต็มใบหน้าของเธอ
“ พ...พี่ขอโทษ ” ผมพูดกับเธอ
“ ฮือๆ ฮือๆ! ” จิเอไม่ตอบอะไรมาทั้งสิ้นนอกจากเสียงร้องไห้ ที่ดังออกมาเรื่อยๆ
“ พ...พี่ไม่ได้...ไม่... ” ผมพูดติดๆขัดๆ
“ ไม่ได้ตั้งใจเหรอค่ะ? ” เธอพูดและมองผมด้วยสายตาที่หวาดกลัว และอยากออกไปไกลๆจากอ้อมแขนของผม
“ เปล่านะ! เรื่องทั้งหมดนี้ที่เกิดขึ้นพี่ตั้งใจ!! พี่ตั้งใจจริงๆ สิ่งที่เกิดขึ้นพี่ตั้งใจทำมัน ” ผมย้ำไปหลายๆรอบก่อนจะนำร่างบางนั้นมากอดเอาไว้อย่างอบอุ่นเพื่ละลายความผิดที่ผมจูบเธอไป
“ ปล่อยฉันนะค่ะ!! ฉันสิ!! ปล่อย!! ” เธอทั้งทุบและตีหน้าอกผมอย่างบ้าคลั่งเพียงเพราะจะออกไป แต่ผมย่งก่อนเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิม
“ พี่ไม่รู้ว่าทำมันไปเพื่ออะไร? ทั้งๆที่มันจะทำให้เธอเกลียดพี่... ทั้งๆที่มันจทำให้เราสองคนห่างกันยิ่งไปอีก แต่พี่รู้ว่าที่พี่ทำไป ... เพราะพี่รัก! พี่รักจิเอ รักมาก!! รักจนไม่อยากจะเสียจิเอไป ไม่อยากเสียเธอไปให้ใคร ไม่ว่าใครก็ตาม ” ผมพูดระบายความรู้สึกที่มีแล้วมือที่ทุบตีผมก็หยุดลง เปลี่ยนมาเป็นการกอดปลอบใจแทน
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่โกรธพี่! ทั้งๆที่พี่ทำกับฉันร้ายแรงขนาดนั้น ฮือๆ ฉันไม่โกรธพี่ เพราะฉันรู้ดีว่าพี่คิดยังไงกับฉัน ฉันรู้ดีว่าสักวันมันต้องเป็นแบบนี้ ฮึก! ” จิเอพูดออกมาแต่เสียงสะอื้นยังไม่จางไป ผมผละร่างของเธอออกมา เพราะผมดีใจที่เธอเข้าใจความรู้สึกของผม
“ เธอไม่โกรธพี่! เธอเข้าใจพี่! งั้นก็แปลว่าเธอมีใจให้พี่ใช่ไหม? เธอรักพี่เหมือนที่พี่รักเธอใช่ไหม? ” ผมถามเธอไปด้วยความดีใจ และหวังว่าเธอจะตอบมาว่าใช่! ใช่ที่สุด!
“ ฉัน...รัก...พี่โฮย่า!! ” จิเอพูดคำที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อน ผมหน้าซีดไปสักพัก และสมองมันก็ไม่สั่งการอะไรเลย แล้วจิเอก็เดินจากผมไป เดินไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก...
( พี่แอลค่ะ! การที่พี่ทำอย่างนี้กับฉันมันไม่ใช่รักหรอก! รักสำหรับฉันมันไม่ใช่แบบนี้! )
( ฉันจะอยู่ที่นี้! ที่ชายทะเลแห่งนี้ จนกว่าพี่จะออกมาเผชิญความจริงกับฉัน )
...จิเอ...
มาต่อให้แล้วจ้าา
ไม่รู้จะทำนิยายฟินต่อ หรือ ตายกันแน่
ฝากตัวจ้าา
ความคิดเห็น