คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part' 4 :: ฝันร้าย
มินฮยอกตกใจอึ้งกับภาพตรงหน้า! เธอมาหาเขาทำไมกัน?!! เธอต้องการอะไรจากเขา ตอนนี้ถึงแม้จะหนีก็หนีไม่ได้ เท่าที่เขารู้ประวัติของเธอแล้ว เธอช่างหน้ากลัวจริงๆ
“คุณมีอะไร?” มินฮยอกนอนลงอย่างวางมาดก่อนจะถามไป
“ตอนแรกก็คิดว่านายเป็นแค่เด็กผู้ชายทั่วๆไป ...แต่ตอนนี้ประวัตินายช่างหน้าสนใจจริงๆ” กยูริเดินมานั่งบนเตียงของเขาด้วยเสน่ห์แพรวพราว มินฮยอกพยายามจะขยับตัวหนีแต่ก็ทำไมได้เลย
“ออกไปเถอะครับ ผมไม่ต้องการคุยกับคุณ” มินฮยอกพูดและหันหน้าหนี
“อย่าทำอย่างนั้นสิพ่อเศรษฐีตัวน้อย เธอหน่ะควรจะเป็นพวกของฉันมากกว่านะ” กยูริใช้มือเรียวของเธอจับหน้ามินฮยอกให้หันมามองหน้าเธอให้เต็มตาก่อนจะพูดขึ้น
“ผมอยู่ฝ่ายคริสตัล! ต่อให้เธอถือมีดที่แทงผมอยู่...ผมก็จะอยู่ข้างเธอ” มินฮยอกพูดยืนยันไป กยูริที่ได้ยินอย่างนั้นก็อารมณ์เสียใช่น้อย เพราะไม่มีใครที่จะสามารถปฏิเสธเสน่ห์ของเธอได้ แล้วเด็กผู้ชายคนนี้คือใครถึงได้ทำอย่างนั้น!!
“โอ่ะ! ความรักของนายนี่มันช่างประเสริญจริงๆ แต่มันคงดีกว่านี้ถ้า... ยัยนั่นก็รักนายกันนะ” กยูริปล่อยหน้าของมินฮยอกออกก่อนจะพูดขึ้นและหัวเราะอย่างสะใจ (หัวเราะแบบผู้ดี)
“การที่เรารักใครักคน...เราต้องทำทุกอย่างเพื่อเขาสิครับ! นั้นคือความรักในแบบของผม และผมเชื่อว่าสักวันผมจะได้ใจของเขามาเหมือนกัน” มินฮยอกพูดขึ้นกับเธออย่างมั่นใจ แต่มันกลับทำให้คนที่ฟังหัวเราะออกมาอย่างกับระเบิดหน่อยหน่า
“ความรักแบบนั้นมันไม่มีจริงหรอก! ฉันหน่ะอาบน้ำร้อนมาก่อน รู้ว่าอะไรเป็นไร อะไรควร อะไรไม่ควร อะไรดี อะไรไม่ดี คนอย่างเธอไม่ต้องมาสอนฉัน มีประสบการณ์อะไรมากมายกันย๊ะ! อวดเก่ง!!”
“ผมไม่ได้จะสอน.. แค่อยากให้คุณได้รู้เท่านั้น การเคียดแค้นอาฆาตรมันไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอกครับ มันมีแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม และจุดจบสุดท้ายก็คือความสูญเสีย!!”
“หึ!! ดี! อวดเก่งกันดี.. เสียใจวันไหนก็อย่ามาร้องไห้ให้เห็นแล้วกัน แล้วก็จำเอาไว้ด้วยว่า...ไอ่ความรักที่พวกเธอต่างไขว่คว้ากันมันก็เป็นแค่ภาพลวงตา สักวันทุกคนก็ต้องเสียใจกับภาพที่ตัวเองสร้างขึ้นจำเอาไว้!” พอกยูริพูดอย่างหน่ำใจแล้วก็ก้าวฉับๆออกไปจากห้องอย่างหัวเสีย
“เฮ้อ... นี่มันเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ยะ?!” มินฮยอกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหลับตาลงรอให้คนของที่บ้านมารับเขากลับไป
เช้าวันต่อมา
Jessica’ Part
‘ฉันกลับมาแล้ว! ตื่นสิ... สิก้า...’
เสียงหวนๆดังขึ้นในหัวของฉัน เกิดอะไรขึ้น?! ฉันพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น ตอนนี้เบื้องหน้าที่ลางๆของฉันเต็มไปด้วยภาพของนางพยาบาล นี่พวกเขากำลังจะทำอะไรกับฉัน?!
“คุณหมอค่ะคนฟื้นแล้วค่ะ” เสียงพยาบาลที่ยื่นใกล้เตียงฉันที่สุดพูดขึ้น
“ผมขอดูหน่อย” แล้วเสียงหนึ่งพร้อมกับภาพของชายที่สวมหน้ากากอนามัยก็โผล่มาในดวงตาของฉัน
“ฉันเป็นอะไรค่ะ...” ฉันถามด้วยน้ำเสียงละห้อย ถึงแม้ฉันจะพยายามทำให้มันเข้มแข็งกว่านี้ก็ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้ฉันปวดหัวมากจริงๆ
“เดี๋ยวเราจะทำให้ความทรงจำทั้งหมดของคุณกลับคืนมานะครับ ...ไม่ต้องกลัวนะครับไม่เจ็บและไม่มีแผลเป็นแน่นอน” คนที่เป็นหมอพูด ฉันสบัดไล่ความมึนงงออกจากหัวแต่ก็ยังคงปวดอยู่เช่นเคย จนกระทั่งหมอคนนั้นเดินออกไป
“อย่าฝืนนะค่ะ รีบๆหลับเถอะค่ะ” นางพยาบาลพูดจบฉันก็พอจะรู้แล้วว่าฉันโดนอะไรมา ‘ยานอนหลับ’ ฉันกำลังจะไปเจอความตายอีกครั้งงั้นสินะ?!
วูบ...!! แล้วภาพทั้งหมดก็มืดไป
“สิก้า... สิก้า...” เสียงของใครสักคนเรียกฉัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นตัวเองอยู่ในห้องที่มีแต่สีขาวหาทางออกไม่เจอ
“ห้องนี้อีกแล้ว..” ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นที่นอนอยู่ด้วยความสลึมสลือ ตอนนี้ในสมองของฉันมันว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้จะไปทางไหน ไม่รู้จะออกไปได้ยังไง
“ฉันรอเธอมานานเลยสิก้า.. กลับไปแล้วเป็นยังไงบ้าง...” เสียงของชายที่คุ้นหน้าดังขึ้นตรงหน้าฉัน พร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้มของเขา
“จงฮยอน..” ฉันเรียกชื่อชายตรงหน้า ถึงแม้ภาพมันจะลางจนเกือบจะมองไม่เห็น แต่ฉันไม่มีวันลืมเขาได้แน่นอน คนที่มีความสำคัญกับฉันไม่แพ้คริสตัล และคริส
“เธอต้องกลับไปได้แล้วนะ ...ฉันยู่คนเดียวได้ไม่ต้องห่วงนะ” ตอนนี้ภาพมันชัดสลับกับลางๆ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาหันหลังให้และกำลังเดินจากไป
ฉันยกมือข้างหนึ่งขึ้นจะคว้าร่างของเขา แต่ในขณะที่มืออีกข้างก็กุมศีรษะที่ใกล้จะระเบิดออกมาของตัวเอง แล้วหลังของเขาก็หายไปในแสงสว่าง พร้อมกับภาพที่วูบลงเหมือนคนที่เป็นลมของฉัน
Kris’ Part
ในขณะที่รอสิก้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ในหัวใจของผมมันเต้นตึกตัก ตึกตัก เหมือนกับมีระเบิกนิวเคลียร์ที่พร้อมจะระเบิดออกมาหากหมอบอกว่าทำไม่สำเร็จ
แอ๊ด... แล้วความทรมานทั้งหมดก็จบลง เมื่อจู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกช้าๆ ผมรีบพุ้งเข้าไปถามหมอทันทีถึงอาการของสิก้า
“หมอครับ! สิก้าเป็นไงบ้างครับ”
“ตอนนี้หมอยังบอกอะไรไม่ได้นะครับ แต่ความเป็นไปได้นั้นประมาณ 70% แล้วที่เหลือต้องรอลุ้นตอนที่คุณเจสสิก้าฟื้น งั้นหมอขอตัวนะครับ” พอหมอพูดจบก็เดินออกไป
เสียงของหมอคนนี้ไม่เหมือนกับคนก่อน และดูเหมือนจะอายุน้อยกว่าด้วย แต่เพราะหมอไม่ยอมเอาหน้ากากอนามัยออกผมเลยไม่สามารถรู้ได้ว่าหมอคนนั้นคือใคร แต่ก็ช่างเถอะตอนนี้ผมควรจะโทรหาคริสตัลดี หรือว่าจะรอให้คริสตัลมารู้เองดีนะ?! แต่จะยังไงก็ช่าง! ตอนนี้ผมขอตัวไปดูแลสิก้าก่อน เพราะบุรุษพยาบาลเพิ่งลากเตียงของสิก้าออกมาจากห้องพยาบาล
ณ ห้อง 406
พอบุรุษพยาบาลลากเตียงของสิก้ามาแล้ว ผมก็รีบมานั่งข้างๆสิก้าตามเดิม และอวยพรให้เธอจำทุกอย่างได้ จนถึงตอนนี้อะไรจะเกิดก็ช่างมันแล้ว เธอจะร้องหาจงฮยอนผมก็ไม่สนใจ เพราะยังไงจงฮยอนก็ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว
หลังจากนั้น 2 ชั่วโมง
หลังจากการนอนหลับเหมือนร่างกายที่ไร้จิตวิญญาณของสิก้ามานาน ในที่สุดฤทธิ์ยานอนหลับก็หมดลง ร่างกายของสิก้าค่อยๆขยับช้าๆ เป็นสัญญาณว่าเธอกำลังจะฟื้นจากฝันร้ายแล้ว
“สิก้า.. เป็นไงบ้าง..” ผมรีบปลุกเธอทันที เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เธอเหมือนกำลังละเมอเสียมากกว่า
“จงฮยอน.. นายจะไปไหน...?”
เปรี๊ยง...!! แล้วฝันร้ายของผมก็เริ่มต้นขึ้น เธอพูดชื่อของจงฮยอนแล้ว... เธอต้องเรียกหาเขาแน่ๆ! ผมควรทำไงดี?!!!
“สิก้า... ตื่นๆ” ผมรีบปลุกให้เธอลุกขึ้นก่อนที่หัวใจของผมมันจะแหลกลงเป็นเสี่ยงๆเพราะคำพูดของเธอในวันนี้
แล้วสิก้าก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เธอหันมามองผมสักพักก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาที่ข้างแก้ม แล้วเธอก็พุ้งมากอดผมทันที ร่างกายตอนนี้ของเธอสั่นไปหมด เธอกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่? เธอฝันเห็นอะไรงั้นเหรอ?
“คริส! ฉันกลัว ฮือๆ” สิก้าพูดพลางร้องไห้ออกมา เมื่อกี้เธอเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงของ เจสสิก้า จอง คนเดิม ‘เธอจำทุกอย่างได้แล้วงั้นเหรอ?’
“เธอ... จำฉันได้แล้วเหรอ...?” ผมพูดขึ้นเบาๆ และไม่คาดว่าเธอจะได้ยินมัน
ตอนนี้ผมโอบร่างกายที่สั่นเทาของเธอเอาไว้แน่นเช่นกัน ในขณะที่เธอยังร้องไห้มาไม่ขาดสาย ไม่ต้องกลัวนะ... ฉันเคยบอกกับเธอก่อนหน้านี้แล้วไงว่าจะดูแลเธอ ...ดูแลเธอไม่ไปไหน สิก้า
ณ โรงเรียนมัถยม A
คริสตัล ...ในเวลานี้เธอไม่รู้ว่าจะเจออะไรสำหรับวันนี้อีกบ้าง เจสสิก้า... พี่สาวของเธอต้องนอนโรงพยาบาล ผลกรรมของคริสตัลจึงค่อยๆส่งผลช้าๆ เด็กคนอื่นๆก็ไม่มีใครกลัวเธอเหมือนแต่ก่อน กลับกันคนพวกนั้นรอเวลาที่จะล้างแค้นคืนทุกวินาที...
“ทุกคนจ๊ะ! วันนี้มินฮยอกลานะ กายุน! อย่าลืมจดงานให้เขาด้วยนะ” อาจารย์เดินเข้ามาในห้องสักพักก่อนจะพูดขึ้น
“ค่ะอาจารย์!” กายุนยืนขึ้นตอบ แล้วเด็กนักเรียนในห้องก็เริ่มซุบซิบกัน
‘อะไรหน่ะ?!’
‘งั้นก็แปลว่าไม่มีใครคุ้มครองยัยนั่นแล้วสิ!’
‘ให้ตายสิ!! เกิดอะไรขึ้นกับเขา’
‘งานหนักแน่คราวนี้ยัยคริสตัล’
“เงียบๆ!!” อาจารย์ทุบโต๊ะสองครั้งก่อนจะพูดดุนักเรียน “อย่าก่อเรื่องล่ะ!!” อาจายร์พูดจบก็หันมามองคริสตัล ก่อนจะถอนหายใจออกมาและเดินออกไปนอกห้องเรียนในที่สุด
“ไปเรียนวิชาพละ!” กายุนยืนขึ้นพูดและเด็กนักเรียนก็ลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องด้วยความวุ่นวาย
ตึ๊ง!... เสียงโทรศัพท์ของกายุนดังขึ้น กายุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะหัวเราะ ‘หึ’ ออกมาครั้งนึง
“คริสตัลไปเรียวิชาพละ” กายุนเดินมาพูดกับคริสตัลที่นั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปไหนเลย
“ไปทำไม?! ฉันรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน.. ฉันไม่ยอมหรอก!” คริสตัลหันหน้าหนีลูน่าแล้วพูดขึ้น
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะขี้แพ้อย่างนี้! ในขณะที่มินฮยอกเอาแต่เป็นห่วงเธอ...น่าผิดหวังจริงๆ” กายุนพูด แล้ววางโทรศัพท์ของเธอไว้ตรงหน้าคริสตัล “ดูนี่ซะ!!”
“กายุน.. ขอร้องเธอช่วยดูแลคริสตัลหน่อย ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลพ่อไม่ให้ออกไปไหนเลย นอกจากเธอก็ไม่มีใครที่เพื่อนๆเกรงกลัวอีกแล้ว ...ช่วยทีเถอะแล้วจะตอบแทนให้วันหลัง”
คริสตัลหันมาอ่านข้อความในโทรศัพท์ของกายุน ก่อนจะครุ่นคิดอะไรบ้างอย่างในหัว กายุนที่เห็นท่าทางนั้นของเธอแล้วก็ชักโมโห เก็บโทรศัพท์กลับมาและเดินออกไปนอกห้องเรียนทันที
ณ โรงยิมของโรงเรียน
ไม่นานคริสตัลก็เปลี่ยนชุดพละและเดินมาที่โรงยิมด้วยจิตใจที่เม้อลอย ภายในใจของเธอไม่คิดอะไรนอกจากจะหนีจากวันนี้ไปได้ยังไง
“มาแล้ว~” เสียงเพื่อนๆซุบซิบกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะค่อยๆรังเกียจคริสตัลอย่างกับเด็กบ้านนอกในโรงเรียนลูกคุณหนู
“เดี๋ยวจัด!” ยัยฮยอนอา กระซิบกับกลุ่มเพื่อนๆก่อนจะเดินมากระแทกไหล่คริสตัล จนเธอเกิบล้มลงไนอนหงายกับพื้น เรียกเสียงฮาให้เพื่อนๆในห้องทั้งผู้หญิงผู้ชายเป็นอย่างมาก
“แก.. กำลังทำอะไร!” คริสตัลเดินไปดึงร่างของฮยอนอาหันมาประจันหน้ากับเธอ
“สมกับที่โหล่ของห้องจริงๆ! แค่นี้ก็ดูไม่ออก! ยัยโง่!!!” ฮยอนอาด่ากลับมาเหมือนกันสึนามิที่โถ่มเข้าใส่เธอ
“อยากเจอดีใช่ไหม..?” คริสตัลพูดเลิกคิ้วสูง
“ตอนนี้ใครๆก็รอล้างแค้นเธอทั้งนั้น เอาเลยสิ!” ฮยอนอาตะหวาดใส่หน้าคริสตัล
หมับ!! ...คริสตัลคว้าผมของฮยอนอาลงไปซัดกับพื้นห้อง ก่อนจะกรู่เข้าไปตบไม่ยั้ง ในระหว่างนั้นเพื่อนๆคนอื่นก็มามุงดูฉากบู๊กับอย่างหน่ำใจ
“คริสตัลออกมา!” แอลเดินมาแยกคริสตัลออกจากฮยอนอา แต่ดูเหมือนว่าคริสตัลจะไม่ลดลงเท่าไหร่ เธอหันไปผลักแอล ก่อนจะกลับไปตบฮยอนอาเช่นเคย
“ทำไมไอ่มินฮยอกมันต้องมาป่วยใกล้ตายวันนี้ด้วยว่ะ! ยืนบื้ออยู่ทำไมมาช่วยแยกสิ!!” คราวนี้ซิ่วหมิน เพื่อนแก้มป่องของมินฮยอกพูด ก่อนที่เหล่าเพื่อนคนอื่นๆจะแยก และคอยห้ามพวกผู้หญิงไม่ให้มารุมคริสตัล
หลังจากนั้น 10 นาที
ตอนนี้คริสตัลโดนจับแยกออกมาที่สนามฟุดบอลของโรงเรียน โดยมีกายุนยืนคุมอยู่ และซิ่วหมินกับแอลยืนเป็นลูกสมุนอยู่ข้างๆ คริสตัลหันหน้าหนีทุกคนและครุ่นคิดอะไรบ้างอย่างคนเดียวอย่างเคย
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าก่อเรื่อง! เป็นไง..ไม่มีมินฮยอกแล้วเธอเป็นไงบ้างล่ะ?!!” กายุนเริ่มดุเธอ
“อย่าเอามินฮยอกเข้ามาเกี่ยว! นายนั่นไม่มีความสำคัญกับฉันมากขนาดนั้น!” คริสตัลหันมาแย้งทันที
“อยากให้ทายไหมว่าทำไมมินฮยอกถึงได้นอนอยู่โรงพยาบาลและโดนคุณพ่อที่บังเกิดเกล้าสั่งห้ามออกไปไหน!” คราวนี้ไม่ใช่กายุน แต่เป็นเสียงของซิ่วหมิน
“คงไม่พ้นเรื่องของเธออีกใช่ไหมล่ะคริสตัล” แอลเองก็ค่อยๆสมทบกันซ้ำเติมคริสตัล
“แล้วทำไมล่ะ! ฉันไม่ได้บอกให้นายนั่นทำสักหน่อย หึ! ทำตัวเองแท้ๆ” คริสตัลพูด แล้วเธอก็หันหน้าหนีเช่นเดิม
“นี่เธอไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยใช่ไหมคริสตัล! เธอไม่เห็นไม่รับรู้เลยใช่ไหมว่ามินฮยอกมัน...”
“หยุด!!” คริสตัลหันมาตะคอกขัดคำพูดของซิ่วหมินที่ดังขึ้น “...คำพูดของนายได้แล้วซิ่วหมิน!” แล้วเธอก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
“จะไปไหนอีกล่ะ” กายุนพูดขึ้นด้วยความหนักใจ
“ปล่อยไปเถอะกายุน..” แอลพูดพลางเอามือมาแตะบ่าเพื่อนเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“ทำไมไอ่มินฮยอกต้องไปรักคนอย่างยัยนั่นด้วยนะ” กายุนพูดขึ้นอย่างหัวเสีย คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันจนเป็นปม เพราะความไม่เข้าใจในความรู้สึกของเพื่อนของตัวเอง
ณ โรงพยาบาล
Krystal’ part
หลังจากหนีพ้นจากคำต่อว่าของเหล่าเพื่อนๆของมินฮยอก หรือที่คนอื่นๆเรียกว่า 4Up ( โฟว์-อัพ ) ซึ่งเป็นพวกที่ฉันเกลียดที่สุด ชอบทำตัวดูแลฉันตลอดเวลาทั้งๆที่ฉันไม่ชอบเลยสักนิด! ฉันตัดสินใจโดดเรียนและต่อเท็กซี่มายังโรงพยาบาล
เมื่อถึงก็มุ่งตรงไปยังห้องของพี่สิก้า ถึงแม้หน้าและและสภาพจะยับไปหน่อย แต่ช่วงเวลานี้ฉันไม่มีใครให้พึ่งแล้วนอกจากพี่สิก้าคนเดียว
“คุณเป็นใคร...” ฉันเดินมาอยู่ที่หน้าห้องของพี่สิก้า และถามคนที่กำลังยืนมองเข้าไปในห้องอยู่
“แล้วคิดว่าฉันเป็นใครล่ะ..?” เขาหันมาถามฉัน ฉันถึงกับตาเบิกกว้างทันที เพราะเขาคนนั้น...
“พี่จงฮยอน....”
__________________________________________________________
ความคิดเห็น