คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part' 3 :: ปาร์ค กยูริ
Ha .ha
วันทั้งวันเจสสิก้าพยายามนั่งนึกภาพของคนที่เข้ามาจูบเธอวันนี้ เขาเป็นใครทำไมถึงกล้าทำกับเธอเช่นนั้น เขารู้จักับเธอได้ยังไง ทำไมเธอถึงรู้จักกับเขาทั้งๆที่ลักษณะนิสัยของเขาช่างไม่หน้าคบเลยจริงๆ หน่ำซ้ำยังมาฉวยโอกาสเธออีกต่างหาก
แอ๊ด... เสียงของประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของชายคนหนึ่ง เจสสิก้าหยิบผ้าห่มที่ปรายเท้ามาคลุมตัวเพื่อป้องกันกันถูกลวนามรอบที่สองจากชายอีกคน
“สวัสดีครับพี่เจสสิก้า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และโค้งให้เป็นมารยาท ก่อนจะค่อยๆวางของที่พาติดไม้ติดมือมาเยื่ยม
“คุณ.. เป็นใครค่ะ” เจสสิก้าลดผ้าห่มลง เมื่อรู้สึกถึงรังสีความไว้วางใจจากเขา หรืออาจเป็นเพราะเขาใส่ชุดนักเรียนที่คล้ายๆกับของคริสตัลน้องสาวของเธอ
“ผมชื่อ คัง มินฮยอก เป็นเพื่อนร่วมชั้นของคริสตัลครับ” เขาแนะนำตัวก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงของเจสสิก้า
“อ่อ ...มีอะไรเหรอ?” เจสสิก้าค่อยๆทำตัวสบายๆ เมื่อดูท่าทางแล้วเขาไม่ค่อยมีภัยกับเธอเท่าไหร่
“ผมแค่มาเยื่ยมหน่ะครับ ...แล้วก็เป็นห่วงคริสตัลด้วย” มินฮยอกพูด สีหน้าของเขาในตอนนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เพราะคามกังวล
“ว่าแต่ ...เราเคยเจอกันเหรอ? ฉันความจำเสื่อมหน่ะ” เจสสิก้าที่เห็นอย่างนั้นก็รีบชวนคุยสร้างบรรยากาศทันที
“ครับ! แค่2-3 ครั้งที่โรงเรียน ...ตอนที่คริสตัลเข้าห้อง ...ปกครอง” มินฮยอกกลับไปสู่สภาพเดิมอีกครั้งเมื่อพูดถึงห้องปกครอง ใช่!ห้องที่คริสตัลเข้าบ่อยกว่าห้องเรียน นอกจากห้องปกครองแล้วก็เป็นห้องพยาบาลเวลาไปทำแผล
“คริสตัลของเราคงเป็นคนที่ซนมากเลยสินะ! ฝากดูแลด้วยนะมินฮยอก” เจสสิก้าพูดยิ้มๆมาให้
และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจสสิก้าฝากให้มินฮยอกดูแลน้องสาวของเธอ แต่มันเป็นครั้งที่สองแล้วต่างหาก เจสสิก้าจะรู้ไหมว่าน้องสาวของเธอพยายามหลีกเลี่ยงมินฮยอกมากเท่าไหร่ ในขณะที่เธอพยายามฝากน้องสาวตัวเองให้เขาดูแล
“แล้วก็ที่ผมมาวันนี่ก็จะมาแสดงความเสียใจเรื่องรุ่นพี่จงฮยอนด้วยครับ ขนาดคริสตัลเธอยังเสียใจมากขนาดนี้ พี่เจสสิก้าเป็นถึงเพื่อนสนิทคงจะเสียใจไม่แพ้กัน ผมกะว่าจะไปงานศพของรุ่นพี่จงฮยอนสักหน่อย พี่มีอะไรจะฝากไหมครับ” มินฮยอกพูดคำว่างานศพ เจสสิก้าก็ตกใจนิดๆ อะไรกันคนที่จูบเธอในวันนี้ตายไปแล้วงั้นเหรอ?!!
“หมายความว่าไง? จงฮยอนตายแล้ว! ฉันเป็นเพื่อนกับจงฮยอน?!” ตอนนี้ภายในสมองของเจสสิก้าเต็มไปด้วยคำถาม จงฮยอนเป็นอะไรกับเธอกันแน่ คนรักหรือเพื่อน
“ผมขอโทษนะครับถามมันทำให้พี่ไม่สบายใจ” มินฮยอกก้มหน้ารับโทษทันที เมื่อรู้ตัวว่าพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป
แอ๊ด... แล้วเสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองหันไปมองเจ้าของมือที่ทำให้เสียงนั้นเกิดขึ้น แล้วมินฮยอกก็ต้องทำหน้าคิดหนักทันที
“ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ” มินฮยอกรีบหันกลับไปบอกเจสสิก้าและทำท่าจะลุกขึ้น แต่เสียงของเธอคนนั้นห้ามเขาไว้ก่อน
“หยุดการกระทำของนายเดี๋ยวนี้!! คัง มิน ฮยอก !!” เสียงของเธอคนนั้นพูดและเดินเข้ามาใกล้ๆมินฮยอก ใช่แล้ว!เธอคนนั้นคือคริสตัล
“เสียงดีมาเชียวนะ สีหน้าเธอดีกว่านี้หน่อยสิ! เพื่อนอุตส่ามาหาพี่” เจสสิก้าที่สังเกตุอาการของทั้งสองพูดขึ้นห้ามปรามอารมณ์ของน้องสาว
“เพื่อนแบบนี้ฉันไม่อยากมีหรอกค่ะ!! ฉันเคยบอกพี่แล้วว่าห้ามมายุ่งหรือคุยกับมินฮยอก แต่เพราะพี่จำอะไรไม่ได้ฉันจะยกโทษให้ เพราะฉนั้นมินฮยอก!! นายต้องชดใช้แทน!” คริสตัลพูดจบก็ดึงแขนของมินฮยอกออกมาจากห้องนั้น กลางสายตาที่มีแต่ความสงสัยของเจสสิก้า
ณ โรงจอดรถ
หลังจากที่ลากออกมาไกล ในที่สุดคริสตัลก็ปล่อยให้มินฮยอกเป็นอิสระ ในขณะที่คริสตัลกำลังมองมินฮยอกด้วยความโกรธ เขากลับหลบตาเธอตลอดเวลา
“นายมาทำไม?!! อยากจะมาตอกย้ำอะไรฉันอีกล่ะห๊ะ!!!” คริสตัลเริ่มบทสนทนาด้วยการตะโกนด่าชายตรงหน้าของเธอ
“ฉันแค่จะมาเยื่ยมพี่เจสสิก้า เผื่อว่าอาการจะดีขึ้น” มินฮยอกพูดตอบ และหันไปมองหน้าคริสตัลแค่ 1วินาที ก่อนจะหลบตาต่อไป
“ทำไม?!! ไม่มีอิทธิพลของพี่สิก้าแล้วฉันจะโดนพวกนักเรียนที่โรงเรียนรุมขย่ำตายมันก็เรื่องของฉัน! นายไม่จำเป็นต้องมาเดือดร้อนด้วยหรอก” คริสตัลพูด
การที่เธอมีชีวิตอยู่ในโรงเรียนอย่างสงบสุขก็เพราะอิทธิพลของพี่สาวเธอ และเธอก็สร้างปัญหาไว้เยอะซะด้วย หากทุกคนรู้เรื่องพี่สาวของเธอ เธอคงจะหนีไม่พ้นจากสภาพเด็กบ้านนอกในโรงเรียนไฮโซที่โดนเพื่อนรุมแกล้งแน่นอน
“แต่ฉันเป็นห่วงเธอนะ” คราวนี้มินฮยอกพูดและหันมามองคริสตัลแบบเต็มๆตา
“บอกแล้วไงว่าเก็บความเป็นห่วงของนายไปใช้กับคนที่นายรัก! เพราะฉันไม่ต้องการ!!” คริสตัลพูด พลางเดินเข้าไปใกล้ๆมินฮยอก ใกล้ที่สุดนอกจากการกอด
“ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ ไม่ได้สร้างภาพ” มินฮยอกก้มหน้าลงไปมองเธอ
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องการ!!!” คริสตัลพูดจบก็พลักมินฮยอกลงไปนอนกองอยู่บนพื้น “ไปซะ!!” เธอพูดจบก็หันหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนที่มินฮยอกจะค่อยๆลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้ดี และเดินออกไปจากที่ตรงนั้นในที่สุด
ณ หน้าโรงพยาบาล
พลัก! ... ในระหว่างที่มินฮยอกกำลังเดินออกมาจากโรงจอดรถของโรงพยาบาล ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก เขาก็ดันเดินชนกับหญิงสาวคนหนึ่งจนของๆเธอตกระเนระนาด
“ขอโทษครับ” มินฮยอกรีบโค้งขอโทษและเก็บของให้เธอทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวก็พยายามเก็บข้างของๆตัวเองด้วยเช่นกัน
“นี่ครับ” เมื่อเก็บข้าวของให้เสร็จมินฮยอกก็ยื่นให้ แต่ต้องชะงักกับใบหน้าเรียวสวยของสาวตรงหน้าทันที
“มี... อะไรหรือเปล่าค่ะ?” หญิงสาวถามมา
“เราเคย ...พบกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ” มินฮยอกถามสิ่งที่เขาอยากรู้กับเธอไปตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม
“ฉันไม่เคยหรอกค่ะ แค่คุณอาจเคย” หญิงสาวรับของมาก่อนจะพูดขึ้น
“หมายความว่าไงครับ” มินฮยอกถามกลับไป เพราะเขาไม่สามารถเข้าใจความหมายของคำพูดของเธอได้อย่างลึกซึ้ง
“ฉันเคยเป็นนางแบบหน่ะค่ะ นี่นามบัตรฉัน หวังว่าคงได้พบกันอีกนะค่ะ” เธอยิ้มมาให้เขา ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล มินฮยอกมองตามไปสักพัก ก่อนจะหันมาสนใจนามบัตรในมือของเขา
“ปาร์ค กยูริ ...ถึงว่า ทำไมหน้าคุ้นจัง” มินฮยอกพูดก่อนจะเก็บนามบัตรนั้นว้ในกระเป๋ากางเกง และเดินไปโบกรถเท็กซี่กลับบ้าน
บนรถแท็กซี่
มินฮยอกมองนามบัตรนั้น และอ่านมันตั้งแต่ต้นจนจบเป็นรอบที่ร้อย ก่อนที่เขาจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ๆหนึ่ง
“พ่อครับ!! ผมขอคุยกับพี่เลขาได้ไหมครับ?!” เมื่อปรายสายรับเขาก็เริ่มบทสนทนาทันที
(ได้สิ! รอก่อนนะเดี๋ยวพ่อจะเรียกมาให้)
(สวัสดีครับคุณมินฮยอก)
“พี่ครับ! คู่หมั่นของคุณปาร์ค กยูริชื่ออะไรนะครับ?” มินฮยอกถามพลางมองไปที่นามบัตรนั้นโดยไม่ล่ะสายตา
(รู้สึกว่าจะเป็นนักธุรกิจต่างชาตินะครับ ...เหมือนๆจะชื่อว่าคริสอะไรนี่แหล่ะครับ) พนักงานตอบมา ทำเอามินฮยอกตกใจอย่างกับเจอไดโดเสาร์ตัวเป็นๆ
“งั้นแค่นี้นะครับ!!” มินฮยอกรีบกดวางสายและตะโกนบอกให้เท็กซี่หยุดรถทันที “นี่เงินครับไม่ต้องทอน” มินฮยอกยื่นเงินให้และเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะวิ่งกลับไปที่โรงพยาบาลด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
หลังจากนั้น 20 นาที
โชคดีที่รถแล่นออกจากโรงพยาบาลไม่ไกลเท่าไหร่ ไม่นานมินฮยอกก็วิ่งมาถึงหน้าโรงพยาบาลและเขาก็วิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้น 4 ที่เจสสิก้าพักอยู่อีก หลังจากมาถึงชั้นนั้นแล้วมินฮยอกก็รีบเปิดประตูเข้าไปยังห้องของเจสสิก้าทันที เพื่อจะสกัดไม่ให้กยูริมาเจอเจสสิก้า แต่กลับพบว่าคนที่อยู่กับเจสสิก้านั้นคือคริสตัล น้องสาวของเธอแทน
“มีอะไรเหรอ? ลืมของเหรอ?” เจสสิก้าถามขึ้น พลางมองไปที่มินฮยอกที่เหงือออกมายิ่งกว่าไปวิ่งผ่านน้ำมาซะอีก
“พี่ไม่เป็นอะไรนะครับ” มินฮยอกถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงของเจสสิก้า
วูบ!!... ร่างของเขาร่วงลงไปตรงหน้าของทั้งสอง ทำให้ทั้งสองตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แล้วเจสสิก้าก็รีบเรียกหมอให้เข้ามาในห้องเธอทันที
“คริสตัล!! นั่งอยู่ทำไมล่ะรีบไปดูมินฮยอกสิ!!” เจสสิก้าทั้งถีบทั้งผลักให้คริสตัลรีบไปดูมินฮยอก ถึงคริสตัลจะไม่พอใจมากนัก แต่เธอก็ต้องลงไปดูคนที่นอนสลบอยู่ตรงหน้าเพราะคำสั่งของพี่สาว
“ตื่น! มินฮยอก!!!” คริสตัลสกิดมินฮยอกด้วยนิ้วชี้นิ้วเดียว และค่อยๆผลักให้มินฮยอกนอนหงายขึ้นกับพื้น
“เธอทำแบบนั้นพี่ว่านอกจากมินฮยอกจะไม่ตื่นแล้วเขาอาจจะตายเร็วขึ้นก็ได้นะ” เจสสิก้าดุคริสตัลเสียงเรียบ
“ฉันไม่ใช่หมอหนิค่ะ!” คริสตัลพูดและเดินออกไปจากห้อง และหลังจากนั้นหมอก็วิ่งเข้ามาในห้องและพาตัวของมินฮยอกไปตรวจทันที
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
มินฮยอกค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิด และพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยของโรงพยาบาล และมันเป็นห้องผู้ป่วยรวม แปลว่าพ่อของเขานั้นยังไม่รู้
“ห้ามลุกขึ้นนะ!!” ในขณะที่เขากำลังลุกขึ้นากที่นอนนั้นเสียงหนึ่งก็ดังห้ามเขาเอาไว้ก่อน เขารีบหันไปหาปลายเสียง และพบว่าเขาคนนั้นคือ คริส
“พี่มาหาผมทำไมครับ” มินฮยอกถามคริสไป
“พี่รู้แล้วว่าที่นายวิ่งมาเป็นร้อยๆเมตร แล้วยังวิ่งขึ้นบรรไดมาหลายชั้นเพราะอะไร แต่ทีหลังถ้านายขึ้นรถมามันคงจะเร็วกว่านะ” คริสพูดด้วยสีหน้านิ่ง มินฮยอกที่ได้ยินอย่างนั้นก็หันหน้าหนีเพราะความอาย ก็ตอนนั้นเขากลัวมากจนไม่รู้จะทำยังไงดี
“ก็ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วหนิครับ”
“ว่าแต่นายรู้จักกยูริได้ยังไง?” คริสไม่รอช้า ที่เขามานั่งเฝ้าเด็กหนุ่มอย่างนี้เขาต้องมีเหตุผลแน่นอน
“ผมเคยเจอเธอที่รายการทีวี แค่นั้นแหล่ะครับ... แต่ก็พอได้ยินเรื่องเธอมาบ้าง” มินฮยอกตอบก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ฉันรู้ว่านายรวยมาก และอาจจะรวยกว่าฉันด้วยซ้ำ! แต่อย่าลืมนะว่าฉันแก่กว่านาย!” คริสพูดขึ้นด้วยอาการไม่พอใจกับการกระทำของมินฮยอกที่ทำต่อเขา
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดหนิครับ! นี่เป็นวิธีหนีคำตอบที่สุภาพที่สุดของผมในตอนนี้ เพราะผมไม่สามารถลุกไปไหนได้” มินฮยอกตอบไป แต่ไม่หันหน้ากลับไปมองเขา แล้วคริสก็เดินออกไปในที่สุด
หลังจากนั้นมินฮยอกก็ค่อยๆลุกขึ้น แต่เขาก็ทำไมได้เพราะขาไม่มีแรงเลย มันเบาหวิวเหมือนว่าเขาไม่มีขาอยู่แล้วด้วยซ้ำ และนั้นคือผลพลอยได้จากการที่เขาวิ่งมากเกินไป มินฮยอกถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญกับการที่เขาทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะนอนลงไปเช่นเดิม รอให้คนมารับกลับบ้าน
“มินฮยอก!!” จู่ๆเสียงของหญิงสาวที่ไม่ได้รับเชิญก็ดังขึ้น มินฮยอกหันไปมองและพบว่าเจ้าของเสียงนั้นคือ ...กยูริ!!!!
______________________________________________________
ความคิดเห็น