คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : intro
บทนำ
โครมมม... !
เสียงของโศกอนาตกรรมดังขึ้นกลางถนนใหญ่ที่มีรถพลุกพลานเต็มถนนไปหมด ผู้คนเข้ามุงดูในที่เกิดเหตุแล้วไม่นานคนไข้ก็ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลในเวลาต่อมา
“พี่สิก้า!!” เสียงร้องเรียกของผู้เป็นน้องสาวดังขึ้นหน้าห้องฉุกเฉิน
“จงฮยอน กับสิก้าเป็นไงบ้าง!” เสียงชายอีกคนถามเมื่อเดินมาถึงในเวลาต่อมา
“พี่คริส ฮือ...” สาวน้อยตัวเล็กวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงนั้นเพื่อเป็นที่ปลอบใจให้ตัวเอง
“ไม่ต้องห่วงนะ! สิก้ากับจงฮยอนต้องปลอดภัย” ชายหนุ่ยกมือขึ้นลูบหัวหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
ผ่านไป 2 ชั่วโมง
ร่างเล็กที่ร้องไห้มาตลอดหลับไปด้วยความอ่อนเพลียข้างๆชายหนุ่ม แล้วหมอก็ออกมาจากห้องพยาบาลหลังจากที่รอมานาน
“สิก้ากับจงฮยอนเป็นไงบ้างครับหมอ” ร่างสูงโปร่งรีบลุกขึ้นไปถามด้วยความรีบร้อนทันที
“ตอนนี้ผู้หญิงพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ ....แต่.... ผู้ชาย.....” หมอพูดอ้ำๆอึ้งๆ
“จงฮยอนมันเป็นอะไรครับหมอ?!! บอกมาสิ!!” คริสครั้นจะเอาคำตอบที่ค้างคาอยู่ที่ปากของผู้เป็นหมอ
“ผู้ชายเสียชีวิตแล้วครับ ...หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” หมอพูดเสร็จชายหนุ่มก็อึ้งไปพักใหญ่
“เสียชีวิต ...หมายความว่า.....ต...ตายเหรอครับ?” คริสถามด้วยหน้าตกใจที่เพื่อนรักของตัวเองต้องจากไปในเวลาที่กระทันหัน แล้วก็กลับไปนั่งอย่างท้อๆที่เก้าอี้ข้างๆคริสตัล ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความเครียด
Jonghyun’ Part
ก่อนหน้านี้ 2 ชั่วโมง
ณ ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งในย่านหรูของโซล
“กลับกันเถอะ!” หลังจากที่นั่งรอคริสมาเกือบชั่วโมง สิก้าก็เอ๋ยขึ้นด้วยความเซง
“รออีกหน่อยเถอะ ฉันว่ามันคงยุ่ง” ผมห้ามอารม์ของเพื่อนตัวเอง
“เมื่อ 5ปีที่แล้วก็เป็นแบบนี้ นี้มันครบรอบ 10ปีของเรานะจงฮยอน! ใครไม่เห็นความสำคัญก็ช่างกัน” สิก้าพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวก่อนจะเดินออกไปจากร้านทันที
ความจริงมันก็ควรจะโมโห เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบ10ปีที่พวกเราทั้งสามเป็นเพื่อนกัน และสิก้าก็เลือกที่จะมากินอาหารจีนเพื่อเอาใจคริสโดยเฉพาะ แต่อย่างที่เห็นหมอนั้นผิดนัดครั้งแล้วครั้งเล่า ความจริงผมก็ไม่ค่อยโกรธมันเท่าไหร่เพราะมันต้องมีหน้าที่ผู้บริหารใหญ่ การมาทานข้าวกับเพื่อนๆซึ่งไม่ใช่เรื่องธุรกิจอย่างนี้คงตัดสินใจยาก
ผมเดินตามสิก้าและตัดสินใจขับรถไปส่งเธอที่บ้าน วันนี้ดูท่าสิก้าจะโกรธคริสเอาจริงๆ แต่ผมก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้มาก นอกจากนั่งอยู่ข้างๆเธอในฐานะเพื่อนที่ ‘แอบรัก’ เพื่อนอย่างนี้มาเป็นเวลาเกือบ10ปี พอรู้ตัวก็ทีก็ถล่ำลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจแล้ว
“อย่าโกรธไอ่คริสมันเลยนะ มันคงมีเรื่องสำคัญจริงๆ” ผมพูดเมื่อเห็นว่าความเงียบตลอดทางนั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
“ฉันไม่ได้โกรธมัน แต่น้อยใจมากกว่า ฉันกับแกอุตส่าห์เคลียร์งานเพื่อเลี้ยงครบรอบ10ปีของพวกเรา แต่คริสดันไม่ว่าง อย่างนี้แกจะให้ฉันยิ้มรับได้เหรอ?” สิก้าระบายอารมณ์ที่ติดค้างของตัวเองออกมา
“ฉันเข้าใจแกนะ อย่าคิดมาเลย เดี๋ยวตีนกาขึ้นแล้วจะหาว่าไม่เตือน” ผมพูดแซวเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น และมันก็ให้ให้เสียงหัวเราะของสิก้าดังขึ้นอีกครั้งหลังจากโมโหคริส แน่นอนว่าตอนนี้เธอหายโกรธเรียบร้อยแล้ว
“งั้นฉันโทรหาคริสดีไหม เลื่อนไปเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้ไม่เห็นเป็นอะไรเลยเนอะ ยังไงต้องมีสักวันที่เราได้เลี้ยงฉลองกัน” สิก้าหัดมาพูด ผมก็พยักหน้าตอบไป แล้วสิก้าก็หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาเป็นและตั้งหน้าตั้งตากดเบอร์ของคริส
(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่...) เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ทำให้เจสสิก้าต้องกดวางสายทันที เพราะเสียงของคอลเซ็นเตอร์นั่น
“ฉันล่ะเกียดยัยผู้หญิงคนนั้นจริงๆเลย” สิก้าพูดอย่างฉุนเฉียวก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าอย่างเดิม
“สงสัยมันคงกำลังประชุมอยู่เหมือนเดิมนั้นแหล่ะ เอางี้ไหม?! เราไปหามันที่บริษัทกัน” ผมเสนอความคิดหนึ่งไป
“ก็ดีเหมือนกันนะ ...หลังรถยังมีมาม่าอยู่ไหม เราไปนั่งกินกันที่บริษัทดีกว่า” สิก้าเติมความคิดเห็น แล้วผมก็เลี้ยวรถกลับไปบริษัทของคริสทันที
ปรี๊นนน...!!! แสงที่แสบตาของไฟรถคันหนึ่งส่องเข้ามาที่นัยส์ตาของพวกเราทั้งสองคนก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปหมด
..ผมลืมตาขึ้นในห้องที่มีแสงสว่างจ้า มองไปรอบๆก็หาทางออกไม่เจอเลยสักทาง ผมลุกขึ้นและเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาทางออกให้ตัวเอง
“จงฮยอน... จงฮยอน...” เสียงที่คล้ายเสียงของสิก้าดังเข้ามาในหูของผม
“สิก้าเหรอ?! เธออยู่ไหน?!” ผมเรียกหาเธอและพยายามเดินไปหาต้นเสียงที่กำลังเรียกอยู่
“จงฮยอน....” สิก้าเรียกผมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมเดินเข้าไปกอดเธอเพื่อปลอบใจเธอ
“ไม่เป็นอะไรนะ เราทั้งสองไม่เป็นอะไรหรอก” ผมลูบหัวเธอเบาๆ และกระชับเธอให้แน่นขึ้นด้วยความคิดถึง
“ความจริงแล้ว... สิ่งที่ติดค้างในใจฉันอยู่นาน ฮึก! ฉันอยากบอกให้นายรู้” สิก้าพูดและผละกอดออกจากผม
“อะไรที่ฉันควรรู้บอกมาสิ” ผมพูดกับเธอ แล้วสิก้าก็ยื่นหน้าขึ้นมากระซิบที่ข้างๆหูของผม
_____________________________________________________
ความคิดเห็น