ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    THE FRIEND รัก เลห์ ลวง [cnblue snsd exo f(x)] END

    ลำดับตอนที่ #2 : intro

    • อัปเดตล่าสุด 25 พ.ย. 56


    Ha .ha


      

     

    บทนำ

    โครมมม... !

       เสียงของโศกอนาตกรรมดังขึ้นกลางถนนใหญ่ที่มีรถพลุกพลานเต็มถนนไปหมด ผู้คนเข้ามุงดูในที่เกิดเหตุแล้วไม่นานคนไข้ก็ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลในเวลาต่อมา

     

    “พี่สิก้า!!” เสียงร้องเรียกของผู้เป็นน้องสาวดังขึ้นหน้าห้องฉุกเฉิน

     

    “จงฮยอน กับสิก้าเป็นไงบ้าง!” เสียงชายอีกคนถามเมื่อเดินมาถึงในเวลาต่อมา

     

    “พี่คริส ฮือ...” สาวน้อยตัวเล็กวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงนั้นเพื่อเป็นที่ปลอบใจให้ตัวเอง

     

    “ไม่ต้องห่วงนะ! สิก้ากับจงฮยอนต้องปลอดภัย” ชายหนุ่ยกมือขึ้นลูบหัวหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

     

    ผ่านไป 2 ชั่วโมง

       ร่างเล็กที่ร้องไห้มาตลอดหลับไปด้วยความอ่อนเพลียข้างๆชายหนุ่ม แล้วหมอก็ออกมาจากห้องพยาบาลหลังจากที่รอมานาน

     

    “สิก้ากับจงฮยอนเป็นไงบ้างครับหมอ” ร่างสูงโปร่งรีบลุกขึ้นไปถามด้วยความรีบร้อนทันที

     

    “ตอนนี้ผู้หญิงพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ ....แต่.... ผู้ชาย.....” หมอพูดอ้ำๆอึ้งๆ

     

    “จงฮยอนมันเป็นอะไรครับหมอ?!! บอกมาสิ!!” คริสครั้นจะเอาคำตอบที่ค้างคาอยู่ที่ปากของผู้เป็นหมอ

     

    “ผู้ชายเสียชีวิตแล้วครับ ...หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” หมอพูดเสร็จชายหนุ่มก็อึ้งไปพักใหญ่

     

    “เสียชีวิต ...หมายความว่า.....ต...ตายเหรอครับ?” คริสถามด้วยหน้าตกใจที่เพื่อนรักของตัวเองต้องจากไปในเวลาที่กระทันหัน แล้วก็กลับไปนั่งอย่างท้อๆที่เก้าอี้ข้างๆคริสตัล ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความเครียด

     

    Jonghyun’ Part

    ก่อนหน้านี้ 2 ชั่วโมง

    ณ ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งในย่านหรูของโซล

     

    “กลับกันเถอะ!” หลังจากที่นั่งรอคริสมาเกือบชั่วโมง สิก้าก็เอ๋ยขึ้นด้วยความเซง

     

    “รออีกหน่อยเถอะ ฉันว่ามันคงยุ่ง” ผมห้ามอารม์ของเพื่อนตัวเอง

     

    “เมื่อ 5ปีที่แล้วก็เป็นแบบนี้ นี้มันครบรอบ 10ปีของเรานะจงฮยอน! ใครไม่เห็นความสำคัญก็ช่างกัน” สิก้าพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวก่อนจะเดินออกไปจากร้านทันที

     

      ความจริงมันก็ควรจะโมโห เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบ10ปีที่พวกเราทั้งสามเป็นเพื่อนกัน และสิก้าก็เลือกที่จะมากินอาหารจีนเพื่อเอาใจคริสโดยเฉพาะ แต่อย่างที่เห็นหมอนั้นผิดนัดครั้งแล้วครั้งเล่า ความจริงผมก็ไม่ค่อยโกรธมันเท่าไหร่เพราะมันต้องมีหน้าที่ผู้บริหารใหญ่ การมาทานข้าวกับเพื่อนๆซึ่งไม่ใช่เรื่องธุรกิจอย่างนี้คงตัดสินใจยาก

     

      ผมเดินตามสิก้าและตัดสินใจขับรถไปส่งเธอที่บ้าน วันนี้ดูท่าสิก้าจะโกรธคริสเอาจริงๆ แต่ผมก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้มาก นอกจากนั่งอยู่ข้างๆเธอในฐานะเพื่อนที่ แอบรัก เพื่อนอย่างนี้มาเป็นเวลาเกือบ10ปี พอรู้ตัวก็ทีก็ถล่ำลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจแล้ว

     

    “อย่าโกรธไอ่คริสมันเลยนะ มันคงมีเรื่องสำคัญจริงๆ” ผมพูดเมื่อเห็นว่าความเงียบตลอดทางนั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย

     

    “ฉันไม่ได้โกรธมัน แต่น้อยใจมากกว่า ฉันกับแกอุตส่าห์เคลียร์งานเพื่อเลี้ยงครบรอบ10ปีของพวกเรา แต่คริสดันไม่ว่าง อย่างนี้แกจะให้ฉันยิ้มรับได้เหรอ?” สิก้าระบายอารมณ์ที่ติดค้างของตัวเองออกมา

     

    “ฉันเข้าใจแกนะ อย่าคิดมาเลย เดี๋ยวตีนกาขึ้นแล้วจะหาว่าไม่เตือน” ผมพูดแซวเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น และมันก็ให้ให้เสียงหัวเราะของสิก้าดังขึ้นอีกครั้งหลังจากโมโหคริส แน่นอนว่าตอนนี้เธอหายโกรธเรียบร้อยแล้ว

     

    “งั้นฉันโทรหาคริสดีไหม เลื่อนไปเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้ไม่เห็นเป็นอะไรเลยเนอะ ยังไงต้องมีสักวันที่เราได้เลี้ยงฉลองกัน” สิก้าหัดมาพูด ผมก็พยักหน้าตอบไป แล้วสิก้าก็หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาเป็นและตั้งหน้าตั้งตากดเบอร์ของคริส

     

    (ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่...) เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ทำให้เจสสิก้าต้องกดวางสายทันที เพราะเสียงของคอลเซ็นเตอร์นั่น

     

    “ฉันล่ะเกียดยัยผู้หญิงคนนั้นจริงๆเลย” สิก้าพูดอย่างฉุนเฉียวก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าอย่างเดิม

     

    “สงสัยมันคงกำลังประชุมอยู่เหมือนเดิมนั้นแหล่ะ เอางี้ไหม?! เราไปหามันที่บริษัทกัน” ผมเสนอความคิดหนึ่งไป

     

    “ก็ดีเหมือนกันนะ ...หลังรถยังมีมาม่าอยู่ไหม เราไปนั่งกินกันที่บริษัทดีกว่า” สิก้าเติมความคิดเห็น แล้วผมก็เลี้ยวรถกลับไปบริษัทของคริสทันที

     

      ปรี๊นนน...!!! แสงที่แสบตาของไฟรถคันหนึ่งส่องเข้ามาที่นัยส์ตาของพวกเราทั้งสองคนก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปหมด

     

      ..ผมลืมตาขึ้นในห้องที่มีแสงสว่างจ้า มองไปรอบๆก็หาทางออกไม่เจอเลยสักทาง ผมลุกขึ้นและเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาทางออกให้ตัวเอง

     

    “จงฮยอน... จงฮยอน...” เสียงที่คล้ายเสียงของสิก้าดังเข้ามาในหูของผม

     

    “สิก้าเหรอ?! เธออยู่ไหน?!” ผมเรียกหาเธอและพยายามเดินไปหาต้นเสียงที่กำลังเรียกอยู่

     

    “จงฮยอน....” สิก้าเรียกผมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมเดินเข้าไปกอดเธอเพื่อปลอบใจเธอ

     

    “ไม่เป็นอะไรนะ เราทั้งสองไม่เป็นอะไรหรอก” ผมลูบหัวเธอเบาๆ และกระชับเธอให้แน่นขึ้นด้วยความคิดถึง

     

    “ความจริงแล้ว... สิ่งที่ติดค้างในใจฉันอยู่นาน ฮึก! ฉันอยากบอกให้นายรู้” สิก้าพูดและผละกอดออกจากผม

     

    “อะไรที่ฉันควรรู้บอกมาสิ” ผมพูดกับเธอ แล้วสิก้าก็ยื่นหน้าขึ้นมากระซิบที่ข้างๆหูของผม

     
     


    _____________________________________________________






     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×