UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #15 : Ep.15 - Seraph

UNagain.15 – Seraph

เฮือก..!

ท่ามกลางแสงไฟกับเงาหม่นของหุบเขา เกลสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับความสับสนในจิตใจ ร่างกายของเขากำลังสั่นเทาสมองในหัวกำลังเรียบเรียงความคิด ชายหนุ่มเบิกตากว้างเผยสีหน้าไม่สู้ดีนัก————

ตายอีกแล้ว

“แม่งเอ๊ย..!”

เกลสบถแล้วซัดหมัดลงกับพื้น ที่เขาตายก็เพราะเอแคร์ หากเธอไม่สั่งให้เขาไปสู้เกลก็คิดว่าตนย่อมไม่ต้องมาตายแบบนี้แน่ ทว่าจะให้โทษเอแคร์ฝ่ายเดียวก็นับว่าไม่ถูกต้อง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขาเลือกที่จะตามเธอมาแทนที่จะอยู่เฉยๆในบ้านไม้หลังนั้น

พลาดเลยแฮะ...เหนือสิ่งอื่นใดก็คือเสื้อผ้าของเขาได้หายจนหมดสิ้น ดังนั้นสภาพตอนนี้จึงกลายเป็นเปลือยเปล่าอีกครั้ง เกลได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะกวาดมองรอบข้างอย่างเฉยชาแล้วนิ่วหน้าขึ้น

“น–นี่มัน..?”

สถานที่ๆเขาอยู่นี้ไม่ใช่แนวปากทางเข้า แต่เป็นกลางหุบเขาซึ่งมีเสาดำตั้งเด่นตระหง่านอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มได้แต่เลิกคิ้วงุนงงก่อนจะก้มมองโซ่เส้นที่สอง...เพราะเจ้านี่รึเปล่านะ? เขาคิดอย่างนั้น แล้วจึงกวาดมองอีกหนจึงพบร่างไร้วิญญาณของ <อสุรกาย> ตัวที่เขากินไม่หมดคราวก่อนนอนแน่นิ่ง

สภาพของมันยามนี้คือเน่าเหม็นจนยากจะเอามารองท้อง————ทว่าหากเอามาทำเป็นอย่างอื่นก็อาจเป็นไปได้อยู่ เกลได้รับแรงบันดาลใจมาจากเสื้อผ้าของเอแคร์,ดังนั้นตัวเขาจึงเรียก【นารากะ•พาราห์】ออกมาแล้วเดินไปยังที่ตั้งของศพขนาดใหญ่————สิ่งแรกที่เขาต้องการก็คือเครื่องนุ่งห่ม

ถึงจะน่าหยะแหยงแต่ผิวของ <อสุรกาย> นั้นนับว่าทนทานพอๆกับกระเป๋าหนังแบรนด์แนมซักใบ ซึ่งอย่างน้อยตรงจุดนี้เกลแค่คิดจะหาอะไรมาสวมใส่ก็เท่านั้น

ถลกหนังของ <อสุรกาย> มาส่วนหนึ่ง เพราะเดิมผิวของมันมีความยืดหยุ่นและคงทนสูงจึงทำให้การลอกหนังไม่หลุดขาดออกมาจนผิดรูป ไม่นานนัก,เกลจึงได้หนังผืนหนึ่งยาวร่วมเมตรกว่า เขาหยิบยกมันขึ้นดูอยู่สองสามเที่ยว แล้วจึงใช้ความร้อนจากตัวหอกมารนไฟด้านใน ทำให้เนื้อหนังส่วนที่เป็นเยื่อเลือดเหือดแห้ง เมื่อเป็นเช่นนี้,แม้ตอนใส่จะรู้สึกรำคาญเล็กน้อยทว่าก็ดีกว่าใส่มันทั้งที่ยังมีคราบเลือดติดอยู่

จากนั้นเกลจึงนำผืนหนังมาผูกไว้รอบเอว ก่อนจะนำหอกไฟมาจี้ทำให้จีบทั้งสองด้านติดกันกลายเป็นกลายเป็นผ้าโปงยาว พอตัดแบ่งกลางแล้วนำความร้อนมาจี้มุมทั้งสองด้าน เกลจึงได้กางเกงหนังสีน้ำตาลสดตัวหนึ่ง แม้กางเกงจะมีรอยไหม้จากหอกเล็กน้อยแต่โดยรวมก็นับว่าใช้ได้ล่ะนะ

ส่วนเสื้อคงไม่ต้องหรอกมั้ง? ก็ที่นี่มันออกจะร้อนซะขนาดนี้

ฉะนั้นเกลจึงเปลี่ยนความคิดเหลือบมองร่าง <อสุรกาย> ว่ายังพอมีสิ่งไหนนำมาใช้ประโยชน์ได้บ้าง แล้วเขาก็พบ————ของสิ่งนั้นก็คือเขี้ยวเล็บ เขาจดจำได้ว่าหนที่แล้วตนตายไปก็เพราะไม่มีอาวุธ

ตอนสู้น่ะทางที่ดีควรมีอาวุธเผื่อไว้ซักอย่างสองอย่างเสียจะดีกว่า เกลตัดสินใจอย่างนั้น,แล้วจึงเลาะกระดูกของ <อสุรกาย> ออกมาสองชิ้น คือกระดูกชายโครงกับส่วนฟันซึ่งยาวเฟื้อยพ้นออกปาก เกลตัดสินใจขุดหลุมเผื่อไว้เวลาที่ <คลื่น> ปรากฏตัว เขาโดดลงไปนั่งด้านในแล้วจึงตั้งหน้าตั้งตาเหลากระดูกทั้งสองแท่ง

————ผ่านไปราว 5-6 ชั่วโมง,เกลจึงปาดเหงื่อถอดถอนหายใจ

“ยากกว่าที่คิดแฮะ”

ตรงหน้า,เผยวัตถุมีคมอยู่สองเล่ม หนึ่งคือดาบซึ่งมีความยาวประมาณหนึ่งช่วงแขน กับสองคือมีดซึ่งมีความยาวเกือบครึ่งศอก ทั้งสองวัตถุนี้ล้วนมีสีความหม่นราวกับทำจากงาช้าก็ไม่ปาน แม้จะดูหยาบพอๆกับกางเกง ทว่าทั้งดาบและมีดล้วนคมกริบพอจะแทงใครซักคนให้จมกองเลือดได้เลยทีเดียว

ยังไงก็ตามแต่,เพื่อไม่ให้ลำบากต่อการพกพา เกลจึงเฉือนหนัง <อสุรกาย> ออกมาอีกเล็กน้อยเพื่อทำเป็นฝัก โดยให้ดาบเป็นฝักสะพายหลัง และมีดเป็นฝักสะพายเอว

ผ่านไปอีก 6 ชั่วโมง ในที่สุดเกลจึงหยุดมือแล้วนอนพักอยู่ในหลุมอย่างเหนื่อยอ่อน

กระทั่งพอตื่นขึ้นเกลจึงบิดตัวไปมาอย่างกระฉับกระเฉง เอาคว้าอาวุธทั้งสองขึ้นพาดหลังและเอว ขณะเดียวกันดวงตาทั้งสองจึงเปล่งประกายอย่างวาวโรจน์

“เอาล่ะ..!”

.

.

“ฮึบ!” เกลเปล่งเสียงร้องแล้วตบออกไปยังพื้นผิวของเขาสูงด้านหนึ่ง เสียงตุบดังสะท้านขึ้นระหว่างชั้นหินกับฝ่าเท้าบ่งบอกให้รับรู้ได้เขากระทำได้สำเร็จ————ในที่สุดก็ขึ้นมาถึงยอดเขาได้อีกครั้งหนึ่ง

แม้จะกินเวลาไปเกือบ 2-3 ชั่วโมงเลยก็เหอะ

เกลเป่าปาก จากนั้นจึงหันซ้ายขวาคาดเดาไม่ถูกว่าตนควรเดินไปทิศใดต่อจากนี้ จากคราวที่แล้วซึ่งหลงทิศทางไม่รับรู้เวลาจึงทำให้เขาไม่ค่อยมั่นใจนักว่ายามนี้ควรเดินไปเส้นทางไหนจึงจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

กระนั้นยิ่งคิดมากก็ยิ่งเสียเวลาไปซะเปล่าๆ ดังนั้นเกลจึงตัดสินใจก้าวออกไปทางขวา ขณะเดียวกันก็ใช้【นารากะ•พาราห์】ลากยาวไปกับต่างสัญลักษณ์กันหลงเพื่อไม่ให้ซ้ำรอยเดิม

และแล้วการเดินทางอันยาวจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง...

“แฮ่ก..แฮ่ก..น้ำ––หิวน้ำโว้ย..แฮ่ก..”

แม้จะเปรยขึ้นราวกับอ้อนวอน ทว่าฟากฟ้าก็ไม่มีทางประทานฝนมาให้แก่เกลอย่างเห็นได้ชัด รู้ตัวอีกเวลาก็ล่วงเลยผ่านมาอีกหนึ่งวันเต็ม เรื่องของกินนั้นนับว่าไม่เท่าไหร่ ทว่าเรื่องกระหายน้ำของร่างกายนี่สิ,ปัญหาใหญ่ โดยปกติมนุษย์เราหากขาดไปวันสองวันก็มีสิทธิ์ตายได้ง่ายๆเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นเกลในตอนนี้จึงได้แต่เดินโซซัดโซเซลากหอกเป็นทางยาวแบบตุปัดตุเป๋จะล้มแหล่มิล้มแหล่ ท่ามสติที่เกือบจะหลุดลอย ทันใดนั้นสุดสายตาของเกลจึงมองเห็น————วัตถุบางสิ่งซึ่งตั้งปักหลักอยู่ตรงหน้าห่างออกไปเพียงไม่กี่ 100 เมตร เจ้าสิ่งนั้นมีความกว้างเกือบ 10 ไร่และภายในก็มีหอสูงตั้งอยู่เกือบสามถึงสี่ชั้นโดยด้านนอกคงปราการเหล็กรายล้อมไว้รอบด้าน

ตรงหน้าของเกล,ก็คือเมืองขนาดย่อม

“อ–เอาจริงดิ?”

————เมืองในนรกเนี่ยนะ...?

۞۞۞