คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ep.03 - Skyfall
UNagain.03 - Skyfall
"อั่ก..!"
ร่างของเกลกระแทกพื้นอย่างจัง
ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บที่ต้นคอตงิดๆ พอเริ่มตั้งตัวได้จึงค่อยกวาดมองไปโดยรอบ
จากนั้นเกลจึงเบิกตาโพลงตะลึงต่อภาพเบื้องหน้า
ผืนดินสีดำเป็นกรวดกระด้างและเมฆสีแดงฉานดั่งโลหิตดูน่าหวาดหวั่น
ประกอบกับทุ่งเพลิงไกลสุดลูกหูลูกตารอบข้างแล้ว————ดูยังไงนี่ก็เป็นนรกชัดๆ
ความหวาดกลัวโถมเข้าใส่จิตใจอีกครั้ง
เกลเริ่มคิดหาทางหนีออกจากที่แห่งนี้ ทว่าก่อนจะทันได้ทำสิ่งใดนั้น,ตรงหน้าก็ปรากฏร่างของชายผู้หนึ่งเดินเข้ามาหา
ชายผู้นี้มีผิวสีแดงเข้มและเขาสีดำขลับคู่อยู่ข้างขมับศีรษะ————เกลถึงกับใจหายวาบ
ดูยังไงก็ไม่ใช่มนุษย์
รูปร่างแบบนั้น....อย่างกับปีศาจ
“ย–อย่าเข้ามานะ"
เกลร้องลั่น,ทว่าชายผิวแดงกลับเอ่ยไม่แยแส
"ไปเข้าแถวซะ"
พลางชี้นิ้วไปด้านข้างซึ่งมีผู้คนยืนเรียงกันเป็นแถวยาวสายหนึ่ง
เกลกระพริบตาปริบๆลังเลว่าควรทำตามดีรึไม่ ระหว่างที่ชายผิวแดงกำลังสนใจเขาอยู่
ก็มีชายคนหนึ่งแตกแถวออกมา เขาคนนี้รอจังหวะที่ชายผิวแดงเผลอ,จากนั้นจึงวิ่งหนีออกไปทันที
สวบ!
"อ่อก!?"
ก่อนจะก้าวไปไกลได้มากกว่านี้
จู่ๆเขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก เมื่อก้มมองก็ถึงกับตกตะลึงพบหอกสามง่ามแทงทะลุชายโครงออกลิ้นปี่————เขาสำรอกเลือดออกมาคำโต
แล้วล้มตึงกับพื้นสิ้นใจไปทั้งอย่างนั้น
"ว–เหวอ..!?"
เกลถึงกับเสียขวัญ,พวกคนในแถวเองก็ตื่นตระหนกไม่แพ้กัน
จะมีก็แต่ชายผิวแดงซึ่งเป็นตัวการกำลังยืนนิ่งไม่ไหวติง————เมื่อครู่,ทันทีที่ชายคนนั้นหลบหนี
หมอนี่ก็ร่ายคำพึมพำในปากแล้วผายมือออกก่อตัวเสาเพลิงควบแน่นกลายเป็นสามง่ามสีทองแดงเล่มหนึ่ง
จากนั้นเขาจึงซัดมันออกไปโดยหันหลังให้อีกฝ่าย
นั่นน่ะมนุษย์ไม่มีทางทำได้หรอก
"ไปเข้าแถว"
"....อึก"
เกลต้องจำยอมก้าวไปต่อท้ายแถวอันยาวเหยียด
จากที่มองดูพบว่ามีสิบแปดคนที่ต่อแถวอยู่————ทุกคนล้วนมีโซ่ปลอกคอคล้องเหมือนกับเขา
สุดปลายทางของโซ่คือด้านหน้าแถวที่พวกเขากำลังยืนต่อกันอยู่
แม้จะพยายามมองลึกเข้าไปว่าสุดปลายทางนั้นเป็นมีอะไรรั้งสายโซ่เอาไว้
ทว่าชายหนุ่มมองเห็นเพียงไอดำทะมึนยากระบุได้ว่าเป็นสิ่งใด
ทั้งที่ระยะห่างก็ไม่ได้มากแท้ๆ
รู้ตัวอีกทีแถวหน้าจึงสั้นลง
คนสิบหกคนเหือดหายไปอย่างพิศวงเหลือเพียงสองคนด้านหน้าและด้านหลังสิบเอ็ดคนที่เพิ่มเข้ามาต่อท้ายเกล
ซึ่งพวกที่มาใหม่มีคนที่คิดลองดีวิ่งหนีออกไป
ดังนั้นบทสรุปของคนๆนั้นจึงจบได้ไม่สวยเท่าไหร่นัก ทำให้แต่ละคนยามนี้ล้วนดูมัวหมองไม่มากก็น้อย————เกลเองก็เช่นกัน
เขาไม่รู้ว่าเบื้องหน้าสุดของแถวมีสิ่งใดรออยู่
และไม่ทราบว่าสิบหกคนก่อนหน้านี้หายไปยังที่ใดกันแน่
กระทั่งถึงตาของเกล
ไอดำทะมึนที่ตลอดทางกลับไม่อาจมองเห็นภายใน
ยามนี้เมื่อเข้ามาใกล้,ก็เหมือนกับมีมนต์บางอย่างสั่งการให้เกลรับรู้ได้ถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เบื้องหน้านั้นคือบัลลังก์
เก้าอี้ใหญ่สีเหล็กแดงถูกนั่งประทับไว้ด้วยสตรีนางหนึ่ง
ผมสีดำและตาสีแดงขับเน้นทำให้เธอดูมีเสน่ห์
ทว่าเหนือสิ่งอื่นใดกลับเป็นเขาสัตว์สีดำขนาดใหญ่งองุ้มอยู่กลางขมับทั้งสี่ด้าน
เธอไม่ใช่มนุษย์————เกลตระหนักได้เช่นนั้น
“นายทะเบียน” เธอว่า,พร้อมกับชายผิวแดงคนหนึ่งยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งไปให้————หญิงสาวรับมาดูครู่จากนั้นจึงว่า “นภัส นพนันท์,สินะ? เอาล่ะ,เรามาเริ่มสาธยายบาปของเจ้ากันดีกว่า”
“ด–เดี๋ยวครับ”
“หือ? มีอะไรเรอะ?”
“คือว่า..ช่วยบอกก่อนได้ไหมครับว่าตอนนี้ผมอยู่ไหน? แล้วมาอยู่นี่ได้ไง?”
“....อุ๊บ! ฮุ–ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
พอถามอย่างนั้น,เธอก็พลันระเบิดเสียงหัวเราะอันดังก้อง
จนเกลต้องขมวดคิ้วแน่นลำบากให้เธอต้องกุมท้องว่า “ฮะๆ....เจ้านี่มันโง่จริงๆ ทั้งที่ทุกอย่างนี้มันก็ชี้ชัดแล้วแท้ๆว่าเจ้าอยู่ที่ใด
ของแบบนี้เจ้ายังต้องถามอีกเรอะ?”
เกลลังเลครู่แล้วจึงว่า “...นรกงั้นเหรอ?”
“สำหรับคนบาปเช่นเจ้าแล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ?”
แม้จะพอคาดเดาได้อยู่แล้ว
ทว่าพอรู้ความจริงเข้าเกลก็ถึงกับอื้ออึงหายใจติดขัด————หญิงสาวว่า “งั้นต่อเลยนะ【เมอร์ริธ】ของเจ้ามี 4 จุด และ【คาร์ม่า】มีทั้งสิ้น
15 จุด..ซึ่งนับว่าเยอะใช้ได้ จึงทำให้เจ้าต้องชดใช้กรรมเป็นเวลา 1,500,000,000,000,000 ปีมนุษย์”
“หา!? เดี๋ยวสิ! ก็จริงว่าตัวผมอาจจะเคยทำบาปเอาไว้
แต่มันก็ไม่น่าจะเยอะถึงขนาดนั้นสิ” เกลแย้ง
“ไม่ต้องรีบร้อน,ยังไงข้าก็จะอธิบายให้เจ้าทราบอยู่แล้วล่ะ อย่างแรกคือ【คาร์ม่า】15 จุดของเจ้าประกอบไปด้วย【แซมกาด้า】 3 จุด 【ราว์ราว่า】4 จุดและ【อาวิจี】8 จุด ความจริงถ้าเป็นนรกเก่าเจ้าต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดกาลแล้วด้วยซ้ำ”
ฟังจากน้ำเสียงคงไม่ใช่ล้อเล่น,เกลขบฟันแน่น “ไม่ยอมหรอก..ชั้นไม่ได้ทำผิดอะไรขนาดนั้นซะหน่อย! แล้วทำไมชั้นถึงต้องมาชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ทำลงไปด้วยล่ะ!”
“แน่ใจงั้นเชียว? หากเจ้ายืนยันเช่นนั้น,ข้าก็จะขอทำลายความคิดอันตื้นเขินนั้นเอง
หนึ่งคือ【แซมกาด้า】นรกขุมที่สามหรืออีกชื่อคือ【นรกบดขยี้ • แซมกาด้า】เนื่องจากเจ้ากระทำการเล่นชู้ผิดลูกเมีย
จึงต้องรับโทษทัณฑ์ทรมานในขุมนี้เป็นเวลา 300,000,000,000,000 ปีมนุษย์”
เกลถึงกับอารมณ์พลุ่งพล่านคำรามว่า “เงียบไปเลย! คนที่มีชู้มันไม่ใช่ชั้นซักหน่อย!”
“เฮ้อ..เจ้านี่มันโง่ชะมัด
ความหมายของผิดลูกเมียน่ะก็คือการที่ใครมาก่อนมาหลัง
เพราะงั้นคนรักเจ้าซึ่งแต่เดิมมีสัมพันธ์สวาทกับคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว
ก็เท่ากับว่าเจ้าเป็นมือที่สามเข้ามาแย่งเสียเองไม่ใช่รึไง?”
“.....”
เกลเบิกตาโพลง————จู่ๆก็เกิดอับจนคำพูดน้ำตาคลอเบ้าอยู่ที่หางตาทั้งสอง
ไม่ยุติธรรมเลย....ไอ้เรื่องที่แฟนเรามีคนอื่นมาก่อนรึเปล่าแบบนี้,เป็นใครมันจะไปรู้ได้เล่า!? เกลกำหมัดแน่นจนเล็บมือจิกผิวเนื้อเลือดออกมาระหว่างซอกนิ้ว
หญิงสาวตรงหน้าฉีกยิ้มเล็กน้อยแล้วว่าต่อ “ถัดมาคือ【ราว์ราว่า】นรกขุมที่สี่【นรกกรีดร้อง • ราว์ราว่า】เนื่องจากเจ้าพูดคำโกหก คำหยาบหรือคำส่อเสียด จึงทำให้เจ้าต้องรับโทษทัณฑ์ในนรกขุมนี้เป็นเวลา 400,000,000,000,000 ปีมนุษย์”
“บ้าไปแล้ว!? ทำไมแค่พูดโกหกกับคำหยาบถึงมีโทษเยอะกว่าผิดลูกเมียล่ะ..!?”
“ก็เพราะคำพูดเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดการกระทำยังไงล่ะ
คนเราสามารถมีคนรักได้,ก็ไม่ใช่ว่าเพราะเจ้าไปหยอดคำหวานรึไง? รึหากเจ้ามีคนใต้บังคับบัญชา,เจ้าก็สามารถสั่งพวกเขาให้ทำนู่นนี่นั่นก็ได้ตามใจเจ้า....กล่าวคือแค่คำพูดก็สามารถบงการชีวิตคนได้เป็นสิบๆแล้วด้วยซ้ำ”
“อึก..!” เกลยากจะหาคำใดมาค้าน หญิงสาวจึงเอ่ยสำทับ
“อันสุดท้ายคือ【อาวิจี】นรกขุมที่แปด【นรกไม่สิ้นสุด • อาวิจี】อย่างที่บอกว่าหากเป็นนรกเก่าเจ้าคงต้องอยู่ในขุมนี้ไปตลอดกาล
ทว่าเดี๋ยวนี้ได้มีการลดโทษเหลือเพียง 1,500,000,000,000,000 ปีมนุษย์แทนแล้ว ดังนั้นก็นับว่าเป็นโชคของเจ้าไป”
ส่วนไหนของ 1,500,000,000,000,000 ปีกันที่เรียกว่าโชค..!?
ถ้าจะเป็นโชค————ก็คงเป็นโชคร้ายนั่นแหละถึงจะถูก
เกลลอบสบถในใจแล้วว่า “ชั้นทำอะไรถึงต้องลงนรกขุมนี้?”
จากนั้นเธอจึงเหยียดยิ้มขึ้นมุมปากแล้วตอบกลับ “ฆ่าพ่อแม่ไงล่ะ”
เกลรู้สึกร่างกายเบาหวิวไร้ซึ่งการควบคุม
จากนั้นความโกรธก็พลันแล่นขึ้นอย่างเดือดดาล แล้วย่ำเท้าไปหาเธอด้วยท่าทีเอาเรื่อง
ทว่าระหว่างนั้นชายผิวแดงก็เข้ามายืนขวางกั้นไว้เสียก่อนจนเกลต้องหยุดชะงัก
ชายหนุ่มกัดฟันกรอดแผดร้องว่า “ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้!”
ทว่าหญิงสาวกลับหัวเราะร่วนไม่รู้สึกรู้สา————“ใจเย็นสิ,รอให้ข้าอธิบายจบก่อนไม่ได้รึไง? การลงโทษของนรกน่ะไม่มีคำว่าอยุติธรรมหรอกนะ” จากนั้นเธอจึงชูนิ้วขึ้น “ประวิติตอนที่เจ้ายังมีชีวิต,ระบุไว้ว่ามีหนี้สินอยู่ใช่ไหมล่ะ? งั้นนี่คือคำถาม,หากหนี้สินอันมหาศาลที่ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ไม่อาจรับไหวถูกยกยอดไปให้คนอื่น....งั้นคนอื่นที่ว่านี้จะเป็นใครกันเอ่ย?”
.
.
.
ครอบครัว....งั้นเหรอ?
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ถูกต้อง! ถูกต้องที่สุด! ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะ? เมื่อเจ้าตายไปหนี้สินก็ยังคงอยู่,หนำซ้ำยังถูกโอนไปให้พ่อแม่ของเจ้าอีก
กระทั่งคนหนุ่มวัยยี่สิบสี่ยังหาเงินมาใช้คืนไม่ได้,แล้วคนแก่อายุห้าหกสิบที่ไหนจะหาเงินมาชดใช้ได้กันเล่า..!?”
เกลถึงกับหน้าซีดเผือด,รู้สึกร่างกายเอนเอียงจะล้มแหล่มิล้มแหล่
“ไม่จริง...แล้วพ่อแม่ชั้นล่ะ!? พวกท่านตายได้ยังไง!”
“หนี้นอกระบบนี่? บางทีคงถูกรุมกระทืบตายคาเท้าก็ได้”
“......”
นี่เรา....ทำอะไรลงไป?
แปะ!
ดันคิดว่าถ้าตายจะสามารถหนีปัญหาได้ แต่กลับกันก็กลายเป็นสร้างปัญหาให้คนอื่นแทนซะอย่างนั้น
ที่พ่อกับแม่ตายก็เป็นเพราะเราอย่างงั้นสินะ?
“อา....”
น้ำตาที่ปริ่มมาตั้งแต่ต้น,ค่อยๆไหลรินจากหางตาลงสู่ใบหน้าอย่างเชื่องช้า
ใบหน้าของเกลเริ่มรู้สึกชื้นและแห้งเหนียวยามที่น้ำตาชโลมผ่านแก้มทั้งสองข้าง————จากนั้นเกลจึงทรุดตัวลงไปกองกับพื้น
สองมือจิกเส้นผมหยาบอย่างปวดร้าว,และก็..
ร้องไห้….
ร้องไห้ออกมาราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งสูญเสียของบางสิ่ง
บางสิ่งบางอย่างที่สำคัญที่สุดในชีวิต
“อาาาาา~~!!! โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~~!!!!”
ผมขอโทษ!...
ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ! ผมขอโทษ!
“....ฮึก..!...ฮือ..ฮือ....”
....ผมขอโทษ
หญิงสาวบนบัลลังก์มองเกลอย่างอเนจอนาถพลางถอนหายใจ
เธอจีบนิ้วมุทราแล้วว่า “ด้วยนามแห่ง【ยามะ】ข้าขอสั่งให้วิญญาณบาปหนานี้ไปชดใช้กรรมในนรกเป็นเวลา 1,500,000,000,000,000 ปีมนุษย์” เธอชี้สองนิ้วมาทางเกลแล้วว่า “ชำระ!”
ฟู่ม!
บังเกิดเสาเพลิงขนาดใหญ่ขึ้นปกคลุมร่างของเกลอย่างมิดชิด
ชายหนุ่มเมื่อต้องไฟร้อนสูงจึงกรีดร้องออกมาอย่างแสนสาหัส
ดิ้นพล่านไปมาจนตัวงอเป็นกุ้ง ผ่านไปราวสิบวิ,เกลจึงเงียบเสียงลงปล่อยให้เพลิงนรกเผาไหม้ร่างที่ไร้ชีวิต
ตอตะโกดำส่งเสียงเป๊าะแป๊ะพร้อมกับเปลวไฟที่เริ่มสงบลง
เมื่อมีสายลมพัดผ่าน————เถ้าธุลีจึงปลิวหายไปกลายเป็นอากาศธาตุ
۞۞۞
ความคิดเห็น